Ηλίθια Νηστεία το Ραμαζάνι, ή Ηλίθιοι οι Σημερινοί
Μουσουλμάνοι κι Αμόρφωτος ο Ψευτο-Τουρκολόγος Νίκος Χειλαδάκης;
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/06/03/ηλίθια-νηστεία-το-ραμαζάνι-ή-ηλίθιοι-ο/
==================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Ηλίθια Νηστεία το Ραμαζάνι, ή Ηλίθιοι οι Σημερινοί Μουσουλμάνοι κι
Αμόρφωτος ο Ψευτο-Τουρκολόγος Νίκος Χειλαδάκης;
Στη διάρκεια μιας ομιλίας του σχετικά με τα
σημερινά τουρκικά ισλαμικά τάγματα, ο ψευτο-τουρκολόγος Νίκος Χειλαδάκης έκανε
μια παράδοξη περιγραφή του Ραμαζανιού. Την σημειώνω επειδή τα όρια μεταξύ του
λάθους και του σωστού είναι μερικές φορές συγκεχυμένα και είναι δυνατόν
κάποιος, ισχυριζόμενος κάτι το σωστό, να λέει ένα μεγάλο σφάλμα κι ανάποδα.
Α. Τι Σπουδές απαιτούνται για να μιλήσει κάποιος για Ισλαμικά Τάγματα
Δεν έχω παρακολουθήσει ολόκληρη την ομιλία του και το τμήμα που έχω ακούσει
online, περίπου 37
λεπτά, εμφανίζει τρομερά κενά και παραλείψεις. Το χειρότερο όμως είναι το
αμέθοδο της όλης παρουσίασης. Ο Νίκος Χειλαδάκης δεν είναι ούτε ιστορικός, ούτε
αρχαιολόγος, ούτε γλωσσολόγος, ούτε ιστορικός θρησκειών, ούτε φιλόλογος. Ακόμη
χειρότερα για την περίπτωσή του, ο ίδιος δεν είναι ούτε τουρκολόγος, ούτε
ισλαμολόγος, ούτε ιρανολόγος, ούτε βέβαια ανατολιστής (οριενταλιστής). Είναι
ένας τυπικός βλάκας ξερόλας του Ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή ένα βρωμερό παράσιτο
που το πληρώνει άδικα ο μέσος φορολογούμενος.
Για να μιλήσει κάποιος για ισλαμικά τάγματα, πρέπει να είναι ιστορικός
θρησκειών με ειδίκευση σε ιρανολογία και τουρκολογία. Αυτό σημαίνει
μεταπτυχιακές σπουδές σε μια επιστημονικώς κορυφαία χώρα (Γερμανία, Ρωσσία,
ΗΠΑ, Αγγλία, Ιταλία, Γαλλία), επιτόπια έρευνα για χρόνια κάπου ανάμεσα σε
Μαρόκο, Κεντρική Ασία κι Ινδονησία, ντοκτορά, κι επιστημονικές δημοσιεύσεις.
Καθώς στο Ισλάμ έχουν περάσει πλήθος στοιχείων άλλων θρησκειών από
ασσυροβαβυλωνιακή κοσμογονία και κοσμολογία, αιγυπτιακή ψυχική οντολογία,
χαλδαϊκό γνωστικισμό, ιρανικό μιθραϊσμό και ζερβανισμό μέχρι χριστολογικές
έριδες, νεστοριανισμό και μανιχεϊσμό, ο ενδιιαφερόμενος να μελετήσει τα
ιστορικά ισλαμικά τάγματα πρέπει να έχει προειδικευθεί σε Ιστορία των Αρχαίων
Ανατολικών Θρησκειών.
Απλή Ισλαμολογία δεν είναι αρκετή, επειδή το Ισλάμ είναι αναμόχλευση και
παρακαταθήκη των προτέρων ανατολικών θρησκειών, της Χριστιανωσύνης
συμπεριλαμβανόμενης. Γι’ αυτό άλλωστε κι όλοι οι σημερινοί σεΐχηδες κι ιμάμηδες του Ισλάμ είναι
αμόρφωτοι κι ανίδεοι: δεν έχουν ειδικευθεί σε ανατολιστικές επιστήμες (Oriental Studies / Orientalism).
Κι όλες αυτές οι ειδικεύσεις είναι στην Ελλάδα ολότελα ανύπαρκτες για
πολλούς και διαφόρους λόγους. Ακόμη χειρότερα, σε μερικές περιπτώσεις, όπως στο
πανεπιστήμιο μαϊμού – Πάντειο, υπάρχουν ψευτο-ειδικοί που στραβώνουν τους
φοιτητές με τις βλακείες και την τύφλα τους, ενώ παράλληλα γελοιοποιούν την
Ελλάδα διεθνώς επειδή αυτές οι περιπτώσεις καταγγέλλονται και γίνονται γνωστές.
Β. Ο Νίκος Χειλαδάκης ούτε Ισλαμολόγος είναι, ούτε Τουρκολόγος
Συνεπώς, χωρίς γερές βάσεις σπουδών σε Ιστορία Θρησκειών, κανένας
ισλαμολόγος δεν μπορεί να μιλήσει για τα ιστορικά ισλαμικά τάγματα που έχουν
όλα λήξει και τερματιστεί. Κι ο Χειλαδάκης δεν είναι καν ισλαμολόγος. Να τι
γράφει ο ίδιος στο σάιτ του ως ‘βιογραφικό’ (δηλαδή, ο Θεός να το κάνει
βιογραφικό!):
“Έχει σπουδάσει κατ’ αρχή οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ Αθηνών και τουρκικά στο
ΙΜΧΑ Θεσσαλονίκης, ενώ παρακολούθησε μαθήματα τουρκολογίας. Έχει διατελέσει
ανταποκριτής στην Τουρκία επί πολλά χρόνια και έχει γράψει πολλά άρθρα σε
γνωστές εφημερίδες και περιοδικά, σχετικά με τα ελληνοτουρκικά, τις διεθνείς
εξελίξεις, και ιδίως με ότι έχει σχέση με την Τουρκία”.
nikosxeiladakis.gr/βιογραφικο-2/
Τυπική ελληνική αμορφωσιά, θράσος, και κρετινισμός κατάλληλος για να
ξεφτιλίζει την Ελλάδα αιώνια σαν ένα κράτος ψευτο-πανεπιστημίων, ανύπαρκτης
επιστήμης, ψευτοϊστορίας, απεριόριστης βλακείας και βρωμερού
δημοσιοϋπαλληλισμού, όπου ανίδεοι μιλάνε επί θεμάτων που αγνοούν κι έτσι
συστηματικά αποχαυνώνουν τους υπόλοιπους.
Το ΙΜΧΑ Θεσσαλονίκης δεν είναι ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα αλλά ένα
φροντιστήριο ξένων γλωσσών ππυ προβάλλει τις άθλιες ψευτοθεωρίες και την
βοθρώδη αμορφωσιά της ΚΥΠ. Αυτό το αίσχος αυτο-τύφλωσης πρέπει να κλείσει και
τα πτυχία που μοίρασε να θεωρηθούν ως χρησιμοποιημένο χαρτί τουαλέτας και να
πεταχτούν στα σκουπίδια – όπως άλλωστε και τα κουρελόχαρτα του Παντείου, πολλών
άλλων ελληνικών ψευτοπανεπιστημίων, και της εγκληματικής Σχολής Δημόσιας
Διοίκησης που είναι υπεύθυνη για τους κρετίνους κι άχρηστους, αριστερούς κι
αριστεριστές, αναρχοάπλυτους δημόσιους υπαλλήλους τους οποίους πρέπει να πάψει
να πληρώνει ο μέσος Έλληνας φορολογούμενος.
Ο οποιοσδήποτε μπορεί να εργαστεί ως ανταποκριτής ΜΜΕ στην Τουρκία. Αυτό
δεν σημαίνει καθόλου ότι ξέρει την χώρα και την Ιστορία της σωστά. Μάλιστα,
αυτό ούτε καν σημαίνει ότι την μαθαίνει, την σπουδάζει, την ερευνάει ή την
ξέρει εις βάθος. Το να ξέρει ένας δημοσιογράφος της σειράς την τρέχουσα
πολιτική επικαιρότητα της Τουρκίας δεν είναι κάτι που τον κάνει ‘τουρκολόγο’.
Το πως επισκέπτεται ένας ανίδεος ρεπόρτερ το Ντιγιάρμπεκιρ και το πως
επισκέπτεται την πόλη αυτή ένας ειδικευμένος ιστορικός, ασσυριολόγος,
ισλαμολόγος κι ιστορικός θρησκειών είναι δυο περιπτώσεις χαοτικώς διαφορετικές
μεταξύ τους. Αυτό είναι κάτι που το δύστυχο μυαλουδάκι του Χειλαδάκη δεν μπορεί
να χωρέσει.
Επίσης, το να γράψει κάποιος αμόρφωτος κι ανίδεος μερικά άχρηστα
σκουπιδο-βιβλία χωρίς να είναι ειδικός στα θέματα που διαλαμβάνει είναι κάτι
που συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Το γεγονός αυτό και μόνο πιστοποιεί το πόσο
ξεφτιλισμένο σκουπίδι φαίνεται η Ελλάδα διεθνώς και πως σε διεθνές επίπεδο η
χώρα βρίσκεται σε άσχημο επίπεδο ανάμεσα στις τριτοκοσμικές χώρες – όντας ένα
ανάπηρο και σακάτικο ψευτο-κρατίδιο ανήμπορο να εφαρμόσει ευρωπαϊκές και διεθνείς
συντεταγμένες και πρακτικές.
Αυτά όλα λέει από μόνο του το μίζερο και τρισάθλιο βιογραφικό του Νίκου
Χειλαδάκη έτσι περίτρανα δικαιώνοντας τον ισχυρισμό μου ότι ψευδέστατα και
πρόστυχα ο ίδιος αυτο-χαρακτηρίζεται ‘τουρκολόγος’. Τι είναι; Εμφανέστατα, ένας
βρωμερός δημόσιος υπάλληλος, εφόσον και ΚΥΠατζής ήταν κι ανταποκριτής
ψευτο-εφημερίδων μιας ή περισσοτέρων κρατικοδίαιτων εταιρειών.
Γ. Από βλακεία ο Νίκος Χειλαδάκης δικαιώνει τους Ισλαμιστές
Στο παρόν κείμενο ωστόσο δεν θα αναφερθώ στα όσα ασυνάρτητα λέει περί των
σημερινών τουρκικών ισλαμικών ταγμάτων που σαν ανίδεος βλάκας τα παρουσιάζει ως
συνέχεια των ιστοτικών τουρκικών ισλαμικών ταγμάτων. Αυτό είναι ένα αισχρό κι
ανιστόρητο ψέμμα. Κι ακόμη χειρότερα για τον βλάκα Χειλαδάκη, είναι μια
πανάθλια απόπειρα δικαίωσης του ισλαμιστικού κινήματος στην Τουρκία! Είτε
εξεπίτηδες, είτε από την αμορφωσιά του, με τα στραβά λεγόμενά του, ότι δηλαδή
τα σημερινά τουρκικά ισλαμικά τάγματα είναι συνέχεια των ιστορικών ταγμάτων, ο
Χειλαδάκης δικαιώνει τους σημερινούς ψευτο-μουσουλμάνους ισλαμιστές της Τουρκίας!
Απίστευτο αλλά αληθινό!
Η αλήθεια είναι ότι τα σημερινά τουρκικά ισλαμικά τάγματα είναι κενά
ονόματα και δεν έχουν καμμιά σχέση με τα ιστορικά τάγματα που τερματίσθηκαν
αμετάκλητα με την επιβολή του κοσμικού κράτους του Κεμάλ Ατατούρκ και τον
εκμηδενισμό των ισλαμικών χαλιφατικών, θρησκευτικών και θεολογικών θεσμών.
Ουσιαστικά, Ισλάμ έπαψε να υφίσταται από τα χρόνια του Κεμάλ Ατατούρκ: αυτή
είναι η μόνη πραγματικότητα.
Ακόμη χειρότερα για τα σημερινά ψευτο-τάγματα της Τουρκίας (κι άλλων
χωρών), αυτά λειτουργούν σαν ψευτο-στοές και παρασυναγωγές, κάτι σαν
δυτικοευρωπαϊκά κόμματα, και δεν έχουν κανένα ιερατικό περιεχόμενο όντας
ολότελα ξεκομμένα από την θεουργία και την ισλαμική μυσταγωγία, όπως αυτές ήταν
ιστορικά πριν από 14, 10 ή 6 αιώνες στον τότε ισλαμικό κόσμο.
Αλλά στο θέμα εκείνης της παρουσίασης θα επανέλθω. Εδώ ξεχωρίζω ένα πολύ
μικρό απόσπασμα της ομιλίας του που διαρκεί λιγώτερο από ένα λεπτό. Στο τμήμα
αυτό της ομιλίας του, ο Νίκος Χειλαδάκης αποκαλεί το ραμαζάνι “ηλίθια νηστεία”.
Το παράδοξο είναι ότι έχει ταυτόχρονα και δίκιο και άδικο, και γι’ αυτό θα
αναλύσω το σημείο αυτό πιο εκτεταμένα. Αναφέρεται στο ορούτς. Oruç σημαίνει στα τουρκικά την ‘αποχή’, και συνεπαγωγικά την νηστεία. Καθώς η
αποχή είναι μια σημαντική υποχρέωση για μουσουλμάνους, Ορούτς είναι επίσης
προσωπικό όνομα για Τούρκους. Έτσι λεγόταν ένας μεγαλύτερος αδελφός του
Μυτιληνιού Χαϋρεντίν Μπαρμπαρόσα, ο Ορούτς (Αρούτζ σε ρωσσικά, γερμανικά,
αγγλικά, κλπ) Μπαρμπαρόσα, πειρατής κι έπειτα διοικητής της Οθωμανικής
Αλγερίας. Σχετικά:
https://tr.wikipedia.org/wiki/Oru%C3%A7
https://en.wikipedia.org/wiki/Oru%C3%A7_Reis
https://en.wikipedia.org/wiki/Hayreddin_Barbarossa
https://ru.wikipedia.org/wiki/Хайреддин_Барбаросса
https://ru.wikipedia.org/wiki/Арудж_Барбаросса
Δ. Οικτρό Ψέμμα ότι οι Αλεβίδες της Τουρκίας είναι πιο κοντά στην Ορθοδοξία
Πριν μιλήσει για το Ραμαζάνι και το Ορούτς, ο Χειλαδάκης ισχυρίζεται ότι οι
Αλεβίδες της Τουρκίας (που λαθεμένα αποκαλεί ‘Αλεβίτες’) έχουν στοιχεία που
‘αγγίζουνε την Ορθοδοξία’. Σαν τέτοια αναφέρει στο σημείο αυτό τα εξής:
α) δεν πηγαίνουν σε τζαμιά, και
β) δεν κρατούν το ορούτς (τη νηστεία του Ραμαζανιού)
Αυτά είναι ψέμματα. Δεν έχουν άλλους ναούς οι Αλεβίδες της Τουρκίας αλλά
τζαμιά που αρχιτεκτονικώς είναι πανομοιότυπα με κείνα των Σουνιτών Τούρκων. Το
βασικό αρχιτεκτονικό σημείο των τζαμιών είναι το μιχράμπ που δείχνει την
κατεύθυνση προς την Μέκκα. Αυτό υπάρχει σε όλα τα αλεβιδικά τζαμιά της
Τουρκίας, στα αλεβιτικά τζαμιά της Συρίας και του Λιβάνου, και στα σιιτικά
τζαμιά του Ιράκ και του Ιράν. Όλο το βασικό τυπικό της ισλαμικής προσευχής
είναι το ίδιο σε Σουνίτες και Σιίτες (παρακλάδια Σιιτών είναι οι Αλεβίδες της
Τουρκίας κι οι Αλεβίτες της Συρίας και του Λιβάνου).
Απλώς, στους Σιίτες (που αντίθετα από τους Σουνίτες δεν αποτελούν μια μόνον
ομάδα ή θρησκευτική κοινότητα αλλά πολλές δεκάδες διαφορετικών μεταξύ τους
ομάδων με ελαφρά διαφοροποιημένη πίστη η μία από την άλλη), υπάρχουν μικρές
διαφορές με ευχές κι αναφορές στον Αλί, τον Χασάν και τον Χουσεΰν μετά τον
Μωάμεθ. Ενδεχομένως υπάρχουν στα σιιτικά τζαμιά και μερικές απεικονίσεις,
κυρίως του Αλί ή ταφικών μνημείων – που είναι συμβολικού χαρακτήρα. Αλλά όλα
αυτά είναι λεπτομερειακά στοιχεία, εφόσον τα βασικά χαρακτηρισυτικά είναι τα
ίδια και περιστρέφονται γύρω από τις γνωστές ρήσεις ‘Λα ιλάχ ιλά Αλλάχ’ και
‘Μουχάμαντ αρ-ρασούλ Αλλάχ’ (‘Δεν υπάρχει θεός εκτός από τον Θεό’ και ‘ο Μωάμεθ
είναι ο απεσταλμένος του Θεού’). Αλλά είναι συχνό το φαινόμενο Σιιτών που
προσεύχονται σε σουνιτικά τζαμιά και Σουνιτών που προσεύχονται σε σιιτικά
τζαμιά.
Το ότι αρκετοί Αλεβίδες δεν τηρούν το Ραμαζάνι δεν αποτελεί ούτε
θρησκευτική διαφοροποίηση ούτε ‘προσέγγιση προς την Ορθοδοξία’. Αυτή η
πραγματικότητα αντικατοπτρίζει μόνο το γεγονός ότι οι Αλεβίδες σε πολύ
μεγαλύτερο βαθμό και σε πολύ μεγαλύτερο βάθος από τους Σουνίτες αποδέχθηκαν τις
αλλαγές του Κεμάλ Ατατούρκ ο οποίος έπινε δημόσια αλκοόλ στην διάρκεια της
ημέρας κατά το Ραμαζάνι – κάτι το πολύ λογικό εφόσον ο μήνας αυτός (κι όλο το
ισλαμικό ημερολόγιο) είχε καταργηθεί και στην Τουρκία είχε επιβληθεί το δυτικό
γρηγοριανό ημερολόγιο.
Οπότε, το να νηστεύεις ή όχι στο Ραμαζάνι δεν λέει τίποτα περισσότερο και
τίποτα λιγώτερο από το αν έχεις αποδεχθεί το κοσμικό (secular), λαϊκό (laic) κράτος του
Κεμάλ Ατατούρκ. Δεν αποτελεί ούτε ένδειξη άλλης, διαφορετικής θρησκείας (ή
αίρεσης), ούτε απόδειξη εγγύτητας προς την Χριστιανωσύνη.
Αλλά αυτή είναι η τυπική ηλιθιότητα και μιζέρια ενός ανειδίκευτου βλάκα
Νεοέλληνα του Παντείου ή του ΙΜΧΑ: πάει ανειδίκευτος κάπου, συναντάει και
γνωρίζει κάποιους, τους ρωτάει, του απαντάνε, κι ο κρετίνος νομίζει ότι έτσι
‘μαθαίνει’! Δεν του περνάει από το κλούβιο μυαλουδάκι του ότι τα άτομα με τα
οποία μιλάει είναι ‘παρασκευασμένα’ μέσα από πολύ περίπλοκες διαδικασίες και
συνεπώς ο καθένας από αυτά δεν του λέει την ‘αλήθεια’ αλλά το αφήγημα που του
έχουν μάθει στο σπίτι, στο σχολείο, στην θρησκευτική σχολή, στο πανεπιστήμιο,
στο κόμμα και γενικώτερα στην κοινωνία. Η πραγματική αλήθεια είναι άλλη και
είναι αλλού.
Ο μέσος Νεοέλληνας βλάκας ψευτο-πτυχιούχος νομίζει – μέσα στην διεθνώς
γελοιοποιημένη αφέλειά του – ότι θα πάει στη Σομαλία κι ο μέσος Σομαλός θα του
‘πει’ την ‘αλήθεια’ για τη Σομαλία, θα πάει στο Σουδάν κι ο μέσος Σουδανός θα
του ‘πει’ την ‘αλήθεια’ για το Σουδάν, θα πάει στο Πακιστάν κι ο μέσος
Πακιστανός θα του ‘πει’ την ‘αλήθεια’ για το Πακιστάν, κοκ.
Τόσο σκουπίδια είναι τα ελληνικά ψευτο-πανεπιστήμια που ο βλάκας απόφοιτος
δεν μπορεί να καταλάβει ότι χρειάζονται σε κάποιον 10 χρόνια εξειδίκευσης σε
σημαντικό πανεπιστήμιο (που τέτοια δεν έχει η άθλια ψευτοχώρα Ελλάδα) και στην
συνέχεια αρκετά χρόνια επιτόπια έρευνα ώστε να ξέρει αυτός εκ των προτέρων πόσο
διαφορετικό (ως προς τι και για ποιο λόγο) είναι το ‘αφήγημα’ του μέσου
κατοίκου της Σεβαστείας από το ‘αφήγημα’ του μέσου κατοίκου της Καισάρειας, από
το ‘αφήγημα’ του μέσου κατοίκου του Ικονίου, από το ‘αφήγημα’ του μέσου
κατοίκου του Ερζερούμ, από το ‘αφήγημα’ του μέσου κατοίκου του Μάρντιν, κοκ.
Ένας ειδικός ξέρει πως έχει ‘παρασκευαστεί’ πολιτιστικά, μορφωτικά,
εκπαιδευτικά, και πολιτικά ο κατά τόπους συνομιλητής του, ο οποίος δεν του λέει
την αλήθεια αλλά απλά και μόνο την …. ‘αλήθεια του’.
E. Τι λέει ο Νίκος Χειλαδάκης για το Ραμαζάνι
Για το Ραμαζάνι και το Ορούτς (αποχή / νηστεία), ο Χειλαδάκης λέει επί
λέξει τα εξής: “Δεν ξέρω πόσοι βρεθήκατε στην Τουρκία όταν είναι η νηστεία του Ραμαζανίου. Είναι
μία κατά την άποψή μου ηλίθια νηστεία. Όλη την ημέρα απαγορεύεται να πιεις νερό
και να φας, και το βράδι πέφτουν με τα μούτρα – σουτζουκάκια, παστουρμάδες! Έχω
δει τέτοια, τα ιφτάρ τα λεγόμενα. Το τι γίνεται εκεί πέρα! Και μάλιστα το να
τρως βράδι είναι ανθυγιεινό. Τι σόι νηστεία είναι αυτή, εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να
την καταλάβω“.
Όλα αυτά έχουν την σφραγίδα της εμπειρίας ενός ανειδίκευτου τουρίστα και
τίποτα παραπάνω. Θα αναφέρω διεξοδικά τι από όλα αυτά είναι αληθινό και τι
είναι λάθος.
Αλλά πριν από όλα θα σημειώσω μερικά θέματα μεθοδολογικά:
α. Ο Νίκος Χειλαδάκης έχει παντελή άγνοια της ισλαμικής ιστορίας, Ούτε καν
ξέρει τα ονόματα των πιο σημαντικών ιστορικών των ισλαμικών χρόνων – δεν
συζητάω καν να έχει διαβάσει το περιεχόμενο των ατελείωτων κειμένων τους.
Οπότε, αγνοεί τι υπήρξε το Ραμαζάνι μέσα στην Ιστορία και πως ενήστευαν το 800,
το 1000, το 1200, το 1400, κοκ.
β. Ο Νίκος Χειλαδάκης έχει παντελή άγνοια της ισλαμικής φιλοσοφίας,
θεολογίας και δικαίου. Οπότε, αγνοεί τι ορίζουν σωστό ως νηστεία και γενικώτερα
ως συμπεριφορά των πιστών κατά το Ραμαζάνι οι μουσουλμάνοι φιλόσοφοι, θεολόγοι,
νομομαθείς και τηρητές της ισλαμικής παραδόσης στην διάρκεια των τελευταίων
δεκατεσσάρων αιώνων.
γ. Ο Νίκος Χειλαδάκης έχει παντελή άγνοια των μεγαλυτέρων φιλολογιών του
ισλαμικού κόσμου. Αγνοεί την ιστορική περσική, τουρκική, αραβική, ουρντού, κα
λογοτεχνία που αποτύπωσε στην διάρκεια των τελευταίων δεκατεσσάρων αιώνων πως
ζούσαν οι μουσουλμάνοι κατά το Ραμαζάνι, πως ενήστευαν, πως και πόσο έτρωγαν,
κοκ.
δ. Στο σημείο αυτό αφήνω το παρελθόν κι έρχομαι στο παρόν. Ο Νίκος
Χειλαδάκης έχει παντελή άγνοια του ισλαμικού κόσμου. Έχει επίσης τρομακτική
άγνοια της ίδιας της Τουρκίας. Γνωρίζει μόνον μερικά μεγάλα αστικά κέντρα της
δυτικής Τουρκίας. Τα χωριά του Ερζερούμ (: Θεοδοσιόπολης) και της Μαλάτυα (:
Μελιτηνής) του είναι άγνωστα. Όπως επίσης και η ζωή εκεί ή οι συνήθειες των
ντόπιων κατά το Ραμαζάνι. Αλλά επειδή η Τουρκία μέχρι και σήμερα έχει ολότελα σφραγισθεί
από τον Κεμάλ Ατατούρκ και την κατάργηση του Ισλάμ, είναι αδύνατο να καταλάβει
τι ακριβώς είναι το σύγχρονο ισλαμιστικό κίνημα στην χώρα αυτή, το πόσο ξένο ως
προς το ιστορικό Ισλάμ είναι, το πόσο ξενοκίνητο και ξενόφερτο είναι, και το
πόσο ψευτο-ισλαμικά είναι τα χαρακτηριστικά του τα οποία παρατηρεί.
Αλλά ας αφήσουμε την Τουρκία πίσω, δεδομένου ότι το Ραμαζάνι κι η νηστεία
του τηρούνται από παραδοσιακούς μουσουλμάνους σε πολλά μέρη της Ασίας και της
Αφρικής, Οπότε δεν είναι τουρκικό αλλά γενικώτερο φαινόμενο. Οπότε, ο Νίκος
Χειλαδάκης έχει τα μαύρα του μεσάνυχτα για το πως ζουν, νηστεύουν και τρώνε
κατά το Ραμαζάνι οι Σομαλοί του Ογκάντεν, οι Μπέτζα του Σουδάν, οι Τουαρέγκ της
Αλγερίας, οι Άφαρ της Αβησσυνίας, οι Μπαντού μουσουλμάνοι της Τανζανίας και της
Κένυας, οι Νότιοι Υεμενίτες του Χαντραμάουντ, οι Μπαλούτς του Ιράν και του
Πακιστάν, οι Λορί και Μπαχτιαρί του Ιράν, οι Τουρκμένοι του Ιράκ, οι Μπενγκάλι
του Μπάνγκλα Ντες και της Ινδίας, οι Ινδονήσιοι του νησιού Τσελεμπές, κι οι
Χαζάρα του Αφγανιστάν. Οπότε, είναι αστείο να ισχυρίζεται ότι ξέρει τι ακριβώς
κάνουν οι κατά τόπους μουσουλμάνοι στο Ραμαζάνι και πως ακριβώς τηρούν τη
νηστεία και καταλύουν μετά την δύση του ηλίου.
ΣΤ. Μερικά Βασικά Στοιχεία για το Ραμαζάνι και τη Νηστεία
Επειδή έχω από το 2010 ζήσει κι εργαστεί στην Ανατολική Αφρική, έχω
γνωριστεί με χιλιάδες μουσουλμάνους από την Αίγυπτο μέχρι την Τανζανία και
κυρίως σε Κένυα, Σομαλία και Τανζανία. Έχω επίσης την εμπειρία της συνεργασίας
μου με Καζάκους συνεταίρους, της διαμονής μου στην μεγάλη κεντρασιατική χώρα,
και της ταυτότητάς μου ως πολίτη του Καζακστάν (αν κι οι περισσότεροι Καζάκοι
ακολουθούν τον Κεμάλ Ατατούρκ με μεγαλύτερο πάθος από όσο οι Τούρκοι στην
Τουρκία σήμερα).
Έχω επιπλέον την εμπειρία πολλών ταξιδιών μου σε άλλες μουσουλμανικές χώρες
και το όφελος πολλών συζητήσεων σχετικά με το θέμα αυτό με μουσουλμάνους, και
πρωτίστως με τον καλό μου φίλο και κορυφαίο ανατολιστή, ιστορικό και πολιτικό
επιστήμονα, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη, ο οποίος – Έλληνας πολίτης γεννημένος
το 1956 – προσχώρησε στο Ισλάμ το 1992 και μάλιστα στηλίτευσε με τρομερό τρόπο
το σημερινό ‘ψεύτικο’ Ραμαζάνι. Πιο κάτω, θα παραπέμψω σε παλιότερες αναρτήσεις
μου σχετικά με διεξοδικές δημοσιεύσεις του για το θέμα πριν από σχεδόν 15 χρόνια
(τις οποίες αναδημοσίευσα).
Εδώ θα σημειώσω μερικά βασικά στοιχεία.
Αντίθετα από το τι ισχυρίζεται ο Νίκος Χειλαδάκης, η νηστεία του Ραμαζανίου
δεν αφορά μόνο φαγητό και ποτό. Απαγορεύεται κάθε μορφής κάπνισμα κι αναμάσημα
(για παράδειγμα, τσίχλας) αλλά επιτρέπεται καθάρισμα του στόματος ή πλύσεις με
νερό. Επίσης απαγορεύεται το σεξ (στις μορφές που αυτό είναι επιτρεπτό κατά το
Ισλάμ) και κάθε βρισιά ή βλαστήμια.
Υπάρχουν εξαιρέσεις: άρρωστα ή ηλικιωμένα άτομα, ταξιδιώτες, έγκυες
γυναίκες, λεχώνες ή γυναίκες σε έμμηνη ρήση. Αν κάποιος δεν νηστεύσει κάποιες
μέρες για τον οποιονδήποτε λόγο, μπορεί να τις αναπληρώσει μετά το τέλος του
Μπαϋράμ (Άιντ), της γιορτής που ακολουθεί το τέλος του Ραμαζανιού.
Η αποχή (‘νηστεία’ δεν είναι πολύ ακριβής όρος) δεν είναι από την αυγή
μέχρι την δύση, όπως πολλοί μη μουσουλμάνοι νομίζουν: είναι από την στιγμή της
αναγγελίας της πρωϊνής προσευχής (ποικίλει κατά τόπους κι εποχές αλλά ας το
πούμε χονδρικά περίπου μια ώρα πριν την ανατολή) μέχρι την δύση – η οποία
συμπίπτει με την αναγγελία της εσπερινής προσευχής (4ης από τις 5 ημερήσιες
προσευχές των μουσουλμάνων).
Ό,τι οι Τούρκοι αποκαλούν ορούτς (oruç), στα φαρσί και στα ουρντού λέγεται ρούζα (روزه),
στα αραβικά ονομάζεται σάουμ (صَوْم), στα σομαλικά σοόνκου (Soonku) και στα σουαχίλι των Μπαντού Αφρικανών κουφούνγκα (Kufunga). Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Fasting_in_Islam
Βεβαίως, τα λήμματα μιας εγκυκλοπαίδειας δεν δίνουν την σωστή αίσθηση, ή
μάλλον δεν δίνουν καν αίσθηση της πρακτικής. Θα μεταφέρω λοιπόν συζητήσεις που
είχα με τον φίλο κ. Μεγαλομμάτη που έχει νηστέψει σε διαφορετικές χώρες και σε
διαφορετικές εποχές, κάτι που σημαίνει σε εντελώς άλλο κλίμα και σε εντελώς
άλλη διάρκεια αποχής.
Η αποχή υπάρχει βασικά για την εξάσκηση της αντοχής των ανθρώπων, δηλαδή
όσων πιστών τηρούν την αποχή. Καθώς το κλίμα επηρεάζει κι η διάρκεια της μέρας
και της νύκτας μεταβάλλεται, είναι εντελώς άλλη εμπειρία να τηρείς το Ραμαζάνι
α. στην Σομαλία που βρίσκεται στον Ισημερινό και το 24ωρο μοιράζεται σε δύο
ίσα τμήματα, ενώ σε όλη τη διάρκεια του χρόνου η θερμοκρασία δεν πέφτει κάτω
από τους 20 βαθμούς Κελσίου και δεν ξεπερνάει ποτέ τους 30-31.
β. στο βόρειο Σουδάν το καλοκαίρι (Μάιο – Ιούλιο) όπου η μέρα έχει μεγάλη
διάρκεια κι η θερμοκρασία φτάνει τους 50-55 Κελσίου. Υπολογίστε αυτό πάντοτε σε
σχέση με την εκεί απουσία ηλεκτροδότησης τεραστίων εκτάσεων, με την ανυπαρξία
τεχνικής υποδομής και τεχνολογικού εξοπλισμού, και με τις συνθήκες διαβίωσης σε
περιοχές χέρσες ή στην έρημο όπου τα βράχια, τα ξερά βουνά κι η άμμος
αντανακλούν την θερμότητα.
γ. στα βουνά της Τουρκίας, του Ιράν, του Αφγανιστάν, του βόρειου Πακιστάν,
της Κεντρικής Ασίας και της Σιβηρίας (όπου ζουν πολλοί μουσουλμανικοί πληθυσμοί
– άλλωστε το Σιμπίρ ήταν Ισλαμικό Χανάτο πριν το καταλάβουν στα τέλη του 16ου
αιώνα οι Ρώσσοι) τον χειμώνα (Δεκέμβριο – Μάρτιο), όταν οι θερμοκρασίες πέφτουν
κατά τόπους από το -20 Κελσίου στο -70.
Η περίπτωση α είναι σαφώς η ευκολώτερη για τους μοσυουλμάνους που
εφαρμόζουν το Ραμαζάνι.
Η περίπτωση β έχει την δυσκολία της δίψας μέσα ένα πύρινο περιβάλλον και
μάλιστα για μεγάλη χρονική διάρκεια (16 ώρες).
Η περίπτωση γ έχει την δυσκολία της τρομερής πείνας που προξενεί το
καταπαγωμένο περιβάλλον έστω και για περίοδο μικρότερη από εκείνην της
περίπτωσης β.
Στον ίδιο τόπο (π.χ. στην Αίγυπτο), οι ντόπιοι μουσουλμάνοι προτιμούν (:
θεωούν ευκολώτερο) πάντοτε
– το Ραμαζάνι τον χειμώνα, αν μιλάμε για κλίματα θερμότερα του μέσου
μεσογειακού, ή
– το Ραμαζάνι το καλοκαίρι, αν μιλάμε για κλίματα ψυχρότερα του μέσου
μεσογειακού.
Για όσους ταξιδεύουν κι έχουν την εμπειρία των πιο ακραίων περιπτώσεων,
φαίνεται ότι Ραμαζάνι τον χειμώνα σε πολύ κρύα περιοχή είναι δυσκολώτερο από
Ραμαζάνι το καλοκαίρι σε θερμό κλίμα της Σαχάρας.
Όταν δύει ο ήλιος σε μια μέρα του μήνα Ραμαντάν (Ραμαζάν σε φαρσί και
τουρκικά) οι μουσουλμάνοι τρώνε ένα γεύμα. Αυτό στα αραβικά λέγεται ιφτάρ.
Κυριολεκτικά είναι πρόγευμα. Έτσι λέγεται το ‘πρωϊνό’ που τρώει κάποιος το πρωΐ
κατά τους άλλους μήνες του έτους (: σεληνιακό ημερολόγιο).
Η παράδοση είναι να τρώνε οι μουσουλμάνοι γλυκά στην διάρκεια της νύχτας
και πριν από την πρωϊνή προσευχή (μια ώρα πριν την ανατολή) να τρώνε το σοχούρ,
το καθαυτό γεύμα που θα τους συντηρήσει στην διάρκεια της ημέρας και μέχρι την
δύση του ηλίου.
Ζ. Ραμαζάνι κι Ιστορία των Ισλαμικών Χαλιφάτων
Όσοι γνωρίζουν πολύ καλά Ιστορία του Ισλαμικού Πολιτισμού και Ιστορία των
Ισλαμικών Χαλιφάτων τονίζουν ότι από τα πολύ πρώιμα ισλαμικά χρόνια (από την
περίοδο των Ομεϋαδών της Δαμασκού, 661-750) η ισλαμική καθημερινότητα κι η
καθημερινή ζωή των μουσουλμάνων χαρακτηρίστηκαν από πρωτοφανή ανοχή, ευημερία,
ευμάρεια, πολυτέλεια, χλιδή, τρυφηλότητα, έλλειψη αυστηρότητας, διάθεση
καλοπέρασης, φιλήδονες τάσεις, και απόλαυση όλων των αγαθών της ζωής.
Στην Βαγδάτη των Αβασιδών και στην Ανδαλουσία, στο Εσφαχάν, στο Δελχί, στα
σομαλικά σουλτανάτα, στην Σαμαρκάνδη και στη Σταμπούλ επικρατούσαν οι ευωχίες,
η καλοζωΐα, τα ατελείωτα γλέντια, οι αισθητικές αξιολογήσεις κι οι αισθησιακές
απολαύσεις. Σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς που λάμβαναν χώρα στη διάρκεια
συμποσίων ανταγωνίζονταν ποιητές που συνέγραφαν ποιήματα για την μελιντζάνα,
την πιπεριά ή άλλα λαχανικά και φρούτα. Οι Χίλιες και Μία Νύχτες
αντικατοπτρίζουν πολύ καλά εκείνες τις περιόδους.
Είναι σαφές γιατί συνέβαιναν αυτά: υπήρχε ισχυρός στρατός, υπήρχε μεγάλη
συνάθροιση σοφών, επιστημόνων, καλλιτεχνών και μηχανικών, υπήρχε συσσώρευση
πλούτου από το εμπόριο, κι η εξουσία ανήκε σε αιρετικούς μουσουλμάνους που
επεδίωκαν να συνεχίσουν το αυτοκρατορικό μεγαλείο, την πομπή και την χλιδή της
προϊσλαμικής, σασανιδικής αυτοκρατορίας του Ιράν. Οι αυθεντικοί μουσουλμάνοι
που υποστήριζαν τον Αλί και τους απογόνους του καταδιώκονταν από τους χαλίφηδες.
Για να τα αντιληφθεί όλα αυτά, δεν χρειάζεται βέβαια ένας απλός αναζητητής
να σπουδάσει Ισλαμολογία ή να περάσει μερικά χρόνια ψάχνοντας στο ιντερνέτ!
Αρκεί να διαβάσει τις αναφορές στο Ισλάμ στο Περί Αιρέσεων έργο του Ιωάννου
Δαμασκηνού. Εκεί καταλαβαίνει κανείς πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα πως έβλεπαν
οι τότε Χριστιανοί τους τότε Μουσουλμάνους. Οι δεύτεροι θύμιζαν στους πρώτους
ρωμαϊκές ακολασίες των ειδωλολατρικών χρόνων.
Το 800, απέναντι στην αυστηρή χριστιανική Κωνσταντινούπολη, η Βαγδάτη των
Αβασιδών θύμιζε περισσότερο Πτολεμαϊκή Αλεξάνδρεια. Το ίδιο συνέβαινε και στην
Ιβηρική χερσόνησο, όπου μπροστά στην ανήκουστη χλιδή της Γρανάδας, της
Κόρντομπα και της Σεβίλλης, το χριστιανικό βασίλειο των Αστουριών θύμιζε ένα
πάμπτωχο, στρατοκρατικό και λιτοδίαιτο τόπο. Οι πίδακες των συντριβανιών των
ανακτόρων της Κόρντομπα ανέβλυζαν όχι νερό αλλά υδράργυρο! Στα ισλαμικά κράτη
Τάιφα της Ανδαλουσίας, η φιλελεύθερη κοινωνία είχε αποδεχθεί ως κοινό επάγγελμα
για όσους άνδρες ήθελαν να το εξασκήσουν την πορνεία!
Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά για να τονίσω ότι οι μουσουλμάνοι των
ιστορικών χρόνων ήταν ολότελα διαφορετικοί από τους σημερινούς φανατικούς κι
υστερικούς εξτρεμιστές. Και βεβαίως η χειρότερη μέθοδος για να μάθει κανείς το
Ισλάμ είναι να περιοριστεί στο διάβασμα του Κορανίου, το οποίο όλοι οι
μουσουλμάνοι των χρόνων της ακμής του ισλαμικού πολιτισμού γνώριζαν ότι ήταν
ένα φαλκιδευμένο βιβλίο με αλλοιωμένα πολλά από τα κεφάλαια και τους στίχους
του που εμπράκτως δεν λάμβαναν τότε υπόψει.
Στους αιώνες της ακμής του Ισλάμ το Ραμαζάνι ετηρείτο αλλά την νηστεία δεν
ακολουθούσαν λουκούλλεια ιφτάρ, πολύ απλά επειδή ο ισλαμικός κόσμος διακρινόταν
από μια εκπληκτική ευμάρεια η οποία χαρακτήριζε τους άλλους μήνες. Εντυπωσιακά
ιφτάρ είναι ωστόσο ανύπαρκτο είδος στην Ιστορία του Ισλάμ. Το Ραμαζάνι ήταν ο
μήνας πιο αυστηρής συμπεριφοράς των τότε μουσουλμάνων.
Η. Το Ψευτο-Ραμαζάνι των σημερινών Ισλαμιστών ούτε Ιστορικότητα έχει, ούτε
και τηρείται σε Επαρχίες, Χωριά κι Υπανάπτυκτες Περιοχές
Σήμερα, ο κόσμος του Ισλάμ, δηλαδή οι ανά τον κόσμο μουσουλμάνοι,
χωρίζονται ουσιαστικά σε τρεις κατηγορίες ως προς τον τρόπο διαβίωσης, την
συμπεριφορά και την τήρηση παραδόσεων:
1. Εκσυγχρονισμένοι οπαδοί του κοσμικού (secular), λαϊκού (laic) κράτους του
Κεμάλ Ατατούρκ. Αυτοί δεν νηστεύουν κατά το Ραμαζάνι, οπότε και δεν τρώνε
τεράστιες ποσότητες φαγητών κατά το ιφτάρ (‘πρόγευμα’) διότι δεν χάνουν την ώρα
τους σε τέτοιες ανοησίες. Αυτοί αποτελούν μεγάλα πληθυσμιακά σύνολα σε Τουρκία,
Καύκασο, Κεντρική Ασία, Ρωσσία – Σιβηρία, Ινδία, και Δυτική Αφρική.
2. Παραδοσιακοί πιστοί μουσουλμάνοι σε χωριά, υποβαθμισμένες περιοχές,
υπανάπτυκτες περιφέρειες. Αυτοί νηστεύουν αλλά κατά την διάρκεια της νύχτας
τρώνε με μέτρο και το ιφτάρ τους είναι πολύ ελαφρό και λιτοδίαιτο. Αυτοί οι
πληθυσμοί αποτελούν μεγάλα σύνολα σε τεράστιες εκτάσεις της Ανατολικής Αφρικής
(από Σουδάν μέχρι την Τανζανία), της Σαχάρας, της Υεμένης, του Ιράν, του
Πακιστάν, της Ινδίας, του Μπάνγκλα Ντες και της Ινδονησίας.
Αυτοί οι πληθυσμοί είναι οι ελάχιστα επηρεαζόμενοι από την Δύση και γι’αυτό
οι σιωνιστές διπλωμάτες των ΗΠΑ προσπαθούν να πιέσουν τις τοπικές κυβερνήσεις
ώστε να στέλνουν με υποτροφίες τους ιμάμηδες και τους σεΐχηδες αυτών των
περιφερειών στη Σαουδική Αραβία για να σπουδάσουν. Το πρόσχημα είναι ότι οι
Σαουδάραβες δεν είναι αντι-αμερικανοί, ενώ όντως αυτοί οι πληθυσμοί της
μουσουλμανικής περιφέρειας είναι αντιδυτικοί κι αντι-αμερικανικοί, χωρίς ωστόσο
να καταφεύγουν στην ισλαμική τρομοκρατία. Απλώς απορρίπτουν την Δύση και μένουν
στον τόπο τους ζώντας παραδοσιακά κοντά στη φύση.
Αλλά, όσοι ιμάμηδες και σεΐχηδες αυτών των περιφερειών αποστέλνονται στη
Σαουδική Αραβία για να σπουδάσουν, επιστρέφουν ριζοσπαστικοποιημένοι,
εξτρεμιστές, ισλαμιστές και προετοιμασμένοι τρομοκράτες. Χωρίς τη Σαουδική
Αραβία και την Αίγυπτο δεν θα είχε ποτέ υπάρξει ισλαμική τρομοκρατία, λένε όσοι
ξέρουν τα πράγματα από τα μέσα.
3. Ριζοσπαστικοποιημένοι ισλαμιστές, δηλαδή δυτικο-παρασκευασμένοι
ισλαμιστές τρομοκράτες που ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα του τρίτου κόσμου: τις
τερατώδεις μεγαλουπόλεις του ισλαμικού κόσμου: Καράτσι, Τζακάρτα, Κάιρο,
Τζέντα, Ριάντ, Αλγέρι και πιο πρόσφατα, αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό,
Ιστάνμπουλ. Στις εκτρωματικές κι αβίωτες μεγαλουπόλεις αυτές, τα κατ’ εξοχήν
ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα δεν είναι οι πτωχότερες και κατώτερες τάξεις αλλά
η μέση τάξη.
Κανένας μπακάλης ή μανάβης, κανένας περιπτεράς και κανένας λούστρος,
κανένας τσαγκάρης, κανένας μαραγκός και κανένας μικροπωλητής δεν γίνεται
ισλαμιστής τρομοκράτης. Ισλαμική τρομοκρατία, διάθεση επιβολής της Σαρία
(ισλαμικού δικαίου), κατάκτηση της Δύσης, κατάργηση της Χριστιανωσύνης, συν το
αίσχος του λουκούλλειου ιφτάρ που τρώνε μέχρις αηδίας (και που σωστά σημειώνει
ότι είδε στη Σταμπούλ ο Νίκος Χειλαδάκης) σημαίνουν: civil engineers, mechanical engineers, electτical engineers, δηλαδή πολυτεχνίτες, μηχανικοί και τεχνικοί παράγοντες. Και δημόσια
διοίκηση.
Αυτοί είναι οι αμόρφωτοι κι άξεστοι ψευτομουσουλμάνοι που νομίζουν ότι με
το να διαβάσουν το Κοράνι μαθαίνουν το Ισλάμ. Αυτοί είναι η ραχοκοκκαλιά του
πολιτικού Ισλάμ (: Αδελφοί Μουσουλμάνοι) και του ουαχαμπισμού. Αυτοί είναι τα
βρωμερά γουρούνια του Σατανά που τρώνε κι αφοδεύουν σαν κτήνη. Τους ξεχωρίζετε
από την απάνθρωπη εμφάνιση: δύσκαμπτοι και χοντροκομμένοι κοιλαράδες.
Το ιφτάρ τους είναι κυριολεκτικά το Μάρκετινγκ του ψευτο-ισλάμ τους:
δείχνουν στους άλλους ότι δεν υπάρχει πείνα στο Ισλάμ, κι άλλες τέτοιες αηδίες.
Μόνον κρετίνοι δέχονται να συμμετέχουν σε κάτι τέτοιες αθλιότητες που είναι
εργαλεία που μας φέρνουν πιο κοντά στον ψευτοθεό της παγκοσμιοποίησης. Αυτά τα
γουρούνια φέρουν μαζί τους και το σατανόχαλο των ψευτο-προσευχών τους. Είναι
έγκλημα να αφήσετε τέτοια συνειδητά όργανα του Σατανά να προσευχηθούν σε ένα
στάδιο, σε ένα γραφείο ή σε ένα σπίτι. Μολύνουν τον τόπο. Πετάξτε τους έξω από
την Ελλάδα.
Θέλουν σκότωμα όσοι λένε ότι Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι έχουν τον ίδιο
Θ/θεό. Ένας Αιγύπτιος, Σαουδάραβας ή Τούρκος πολιτικός μηχανικός ή ηλεκτρολόγος
μηχανικός που σας προσκαλεί στο ιφτάρ του είναι το παιδί ενός κατώτερου θεού. Ο
Αλλάχ του είναι ο Σατανάς. Αλλά ο Αλλάχ ενός φτωχού Ογκαντένι Σομαλού από το
Κεμπρινταχάρ (https://en.wikipedia.org/wiki/Kebri_Dahar) είναι ο Θεός.
Κι αν σας προσφέρει λίγο ντιγκίρ (είδος οσπρίων της Σομαλίας) για ιφτάρ, δεν
χάνετε τίποτα να το δοκιμάσετε. Κι όπως θα υποθέσατε ήδη σωστά, αυτός ο Σομαλός
από το Ογκάντεν που έχει για δουλειά ν’ αρμέγει τις κατσίκες και τις καμήλες
του είναι πετσί και κόκκαλο.
Δείτε το βίντεο:
Глупо ли поститься в Рамадан или, скорее, арабоязычные мусульмане постятся
глупо?
https://ok.ru/video/1392756984429
Is it stupid to
fast in Ramadhan or rather the Arabic-speaking Muslims fast stupidly?
https://vk.com/video434648441_456240206
Ηλίθια Νηστεία το Ραμαζάνι, ή Αμόρφωτος ο Ψευτο-Τουρκολόγος Νίκος
Χειλαδάκης;
Διαβάστε για το αίσχος του σημερινού Ψευτο-Ραμαζανιού και διώξτε από την
Ελλάδα τα ισλαμιστικά τέρατα:
Καταργείστε το Ψευτο-Ραμαζάνι! Η Αφανιστική Κριτική των Σημερινών
Ψευτο-μουσουλμάνων από τον Ανατολιστή Ιστορικό καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν
Μεγαλομμάτη
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/02/11/καταργείστε-το-ψευτο-ραμαζάνι-η-αφανι/
Τυραννικό, Υποχρεωτικό, Ραμαζάνι είναι Ψευτο-Ραμαζάνι, καταγγέλλει ο κ.
Μεγαλομμάτης στηλιτεύοντας τους Ισλαμιστές
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/02/12/τυραννικό-υποχρεωτικό-ραμαζάνι-είνα/
Το Τέλος του Ισλάμ: Τεράστια Άγνοια των Αξιών του Ισλαμικού Πολιτισμού από
τους Σημερινούς Μουσουλμάνους και Έλξη τους από Λάθος Πρότυπα
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/11/08/το-τέλος-του-ισλάμ-τεράστια-άγνοια-των/
Φωτογραφίες:Ισλαμική Τέχνη από Εσφαχάν (Ιράν), Σιράζ και Αφρασιάμπ – Σαμαρκάνδη
(Ουζμπεκιστάν)
No comments:
Post a Comment