Το τελευταίο εικοσαήμερο αναδημοσίευσα πάνω από 20 παλαιότερες αναρτήσεις του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη από το σήμερα πλέον ανενεργό μπλογκ του ‘Οι Ρωμιοί της Ανατολής’. Όλες αυτές οι αναδημοσιεύσεις με αφορούσαν προσωπικά δεδομένου ότι η προσωπική μου γνωριμία με τον φίλο και συνομίληκο Νίκο πάει πίσω στο 2011 και καλύπτει ένα μεγάλο αριθμό συναντήσεων στην Αίγυπτο, την Σομαλία, την Κένυα, το Καζακστάν, την Ρωσσία, την Κίνα και ακόμη την Γερμανία.
Ο κ. Μπαϋρακτάρης είχε εκτεταμένα και διεξοδικά αναφερθεί σε μένα, δημοσιεύσεις και δραστηριότητές μου, αναδημοσιεύσει πολλές online αναρτήσεις μου, όπως και αποσπάσματα άρθρων και βιβλίων μου, σχολιάσει πολλά από αυτά, επεκταθεί σε επανειλημμένες συζητήσεις μας, και μάλιστα μετατρέψει αρκετά άρθρα μου σε βίντεο τα οποία μπορεί σήμερα κάποιος να βρει σε σάιτς όπως www.ok.ru, www.vk.com, www.vimeo.com, www.dailymotion.com, www.youtube.com, και άλλα, είτε στις εκεί σελίδες του κ. Μπαϋρακτάρη, είτε στις δικές μου. Στο σημείο αυτό, θέλω να τον ευχαριστήσω για τον χρόνο που αφιέρωσε σε μένα, τα βιβλία και τα άρθρα μου, για την αφοσίωσή του, και για την φιλία του.
Ήταν λοιπόν φυσικό πολλοί αναγνώστες να βρουν ένα διαφορετικό ‘λόγο’ στις αναδημοσιεύσεις των αναρτήσεων του κ. Μπαϋρακτάρη εδώ και να μου γράψουν, επίμονα ρωτώντας με σε ποια σημεία διαφωνούμε και σε ποια συμφωνούμε οι δυο μας. Αυτό συνέβη επειδή, όπως θα αναμενόταν, παρουσιάζοντας άρθρα ή βιβλία μου και αναφερόμενος σε εμένα, ο φίλος Νίκος αυθόρμητα παρενέβαλε και δικές του αντιλήψεις, θέσεις, γνώμες και πεποιθήσεις. Άλλωστε και η οπτική γωνία από την οποία έβλεπε και βλέπει δημοσιεύσεις και δραστηριότητές μου ο κ. Μπαϋρακτάρης είναι εξολοκλήρου δική του.
Προσωπικά θα έλεγα ότι πρόκειται για διαφορά είτε οπτικών γωνιών, είτε εκφραστικών μέσων, είτε χαρακτήρων. Και επειδή βρίσκω το θέμα αρκετά ενδιαφέρον, διατίθεμαι τώρα να αποσαφηνίσω ορισμένα σημεία. Η σχεδόν παμψηφία των ανθρώπων της Γης έχει την απατηλή εντύπωση και την λαθεμένη γνώμη ότι, όπου και αν ζούσαν οι ίδιοι, θα συνέχιζαν να έχουν τις ίδιες γνώμες, απόψεις, και αντιλήψεις. Αυτή η αφέλεια οφείλεται σε βαθειά άγνοια και εγγενή αποπλάνηση.
Και για να δώσω ένα παράδειγμα, θα τονίσω ότι δεν εννοώ μόνον ότι, αν η μητέρα του Μάο, μετά την ολοκλήρωση του θηλασμού, είχε εμπιστευθεί το βρέφος της σε μία περουβιανή γυναίκα και ο Μάο είχε στην συνέχεια μεγαλώσει στο Περού, θα ήταν ολότελα διαφορετικός. Αυτό εξυπακούεται. Αλλά εννοώ ότι, αν ένα ‘διαμορφωμένο’ άτομο σε ηλικία 30 ετών, μετακομίσει από την Κάρπαθο στην Κοζάνη, και ζήσει εκεί 20 χρόνια, όταν θα επιστρέψει στην Κάρπαθο, θα φανεί αγνώριστος στους παλιούς συντοπίτες του. Ο χαρακτήρας του θα έχει αλλάξει ολότελα από την διαφορετική γη όπου θα έχει ζήσει.
Ι. Διαφορά χαρακτήρων
Έτσι λοιπόν ο κ. Μπαϋρακτάρης και εγώ εζήσαμε ολότελα διαφορετικές ζωές μέχρις ότου συναντηθούμε, μαζί με τον κοινό μας φίλο, για πρώτη φορά στα 55 μας, το φθινόπωρο του 2011, στο Κάιρο, στην πλατεία (μεϋντάν) Ταλαάτ Χαρμπ (δυο βήματα από την, πολύ μεγαλύτερη, πλατεία Ταχρίρ), στο ιστορικό καφέ Γκρόπι. Και οι δύο μας είχαμε ταξιδεύσει πάρα πολύ, αλλά τα ταξείδια μας ήταν επίσης πολύ διαφορετικά και ως εκ τούτου είχαν αποτυπώσει επάνω μας πολύ διαφορετικές επιδράσεις.
Ως θαλασσινός ο κ. Μπαϋρακτάρης εργαζόταν σε βαπόρια σε ελληνικές θάλασσες και στην Μεσόγειο και στις κατ’ έτος διακοπές του ταξείδευε σε διάφορες χώρες. Ως ιστορικός και αρχαιολόγος εγώ εργαζόμουν σε διάφορες χώρες και βρισκόμουν συνέχεια σε πολύ απομακρυσμένους τόπους, χωριά, αρχαιολογικούς χώρους και τοποθεσίες σε μία έρευνα ανασύστασης του αρχαίου πνεύματος είτε στην βάση αρχαίων κειμένων και μνημείων, είτε στην διάσταση της γεωμορφολογικής επίδρασης κατά την διαμόρφωση πολιτισμικών συνθηκών, είτε στην απόπειρα εντοπσμού στοιχείων και καταλοίπων παλαιοτέρων πολιτισμών στους αυθεντικούς εντόπιους κατοίκους πολλών διαφορετικών περιοχών της Ασίας και της Αφρικής.
Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά σε πρακτικό επίπεδο; Θα δώσω ένα απλό παράδειγμα. Και ο κ. Μπαϋρακτάρης και εγώ έχουμε επισκεφθεί την Περσέπολη. Αλλά ο Νίκος έχει πάει εκεί δύο φορές και έχει μείνει στον ευρύτερο χώρο κάποιες ώρες. Εγώ έχω επισκεφθεί την Περσέπολη πάνω από 30 φορές (δεδομένου ότι σε μία μόνο περίσταση έμεινα για ένα μήνα σε σπίτι φιλου στην κοντινή κωμόπολη Μαρβ Νταστ / ενώ ο Νίκος γυρνούσε στο ξενοδοχείο του στην Σιράζ που απέχει αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα) και επιπλέον έχω μείνει στον ίδιο τον αρχαιολογικό χώρο (μαζί με τους φύλακες) για αρκετά βράδια.
Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η έρευνα ενός χώρου, ενός έθνους, μίας κοινότητας και ενός πολιτισμού είναι πρωτίστως η έρευνα της ψυχής τους και ότι αυτό δεν επιτυγχάνεται με υλικές-υλιστικές αλλά με ψυχικές μεθόδους έρευνας, απλώς δεν μαθαίνει τίποτα, δεν κατανοεί τίποτα, και μπορεί να γράψει 100 τόμους για το αντικείμενο της έρευνάς του, αλλά το περιεχόμενο των τόμων αυτών είναι νεκρό.
Σε μία τέτοια περίπτωση, ο επιτόπιος ερευνητής με την υλική-υλιστική προσέγγιση και αποτίμηση είναι απλώς ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από τον -αποκομμένο από την ζωή- ερευνητή βιβλιοθηκών και πανεπιστημίων, ο οποίος ζει και εργάζεται 6000 χμ (ή και περισσότερο) μακριά από το αντικείμενο έρευνάς του, θεωρητικολογεί μη αισθανόμενος τίποτα από την απτή πραγματικότητα του αρχαίου πολιτισμού τον οποίο υποτίθεται ότι μελετάει, και έτσι αναπαράγει νεκρά σχήματα, λέξεις, μορφές και ανύπαρκτο περιεχόμενο.
Οπότε, ναι! Η επιτόπια έρευνα είναι πολύ πιο σωστή από την έρευνα εκ του μακρόθεν αλλά υπάρχουν πολλές διαστάσεις στην επιτόπια έρευνα και αυτές θέλουν και χρόνο, και κατάλληλη προετοιμασία, και απόλυτη απομόνωση. Με γεμάτο το στομάχι, κανένας δεν βρέθηκε απέναντι από τον Δαρείο τον Μέγα. Το φαγητό είναι σε τέτοιες περιπτώσεις σκέτη κατάρα.
Τα παραπάνω δίνουν το μέτρο της ζωής μου και τις διαφορές, τις οποίες η ίδια η ζωή εδημιούργησε ανάμεσα σε εμένα και τον φίλο Νίκο. ‘Αλλωστε, ούτε εκείνος είχε την δική μου αποστολή κατά τον παρόντα βίο, ούτε και εγώ την δική του. Οπότε, αν αφήσω κατά μέρος την διαφορά χαρακτήρων, την οποία η διαφορετική ζωή μας επιδίκασε στον καθένα μας, θα ασχοληθώ με τις άλλες διαφορές μας.
ΙΙ. Διαφορά εκφραστικών μέσων
Πολλοί αναγνώστες διέκριναν μία έντονη διαφορά έκφρασης και γλώσσας. Αυτό είναι γεγονός, αλλά δεν είναι κάτι στο οποίο δίνω ιδιαίτερη σημασία. Αυτό έχει περισσότερο να κάνει με την διάθεσή μου να συνθέτω ‘γραπτό λόγο’, όταν γράφω, και να χρησιμοποιώ ‘προφορικό λόγο’, όταν ομιλώ. Αντίθετα, ο κ. Μπαϋρακτάρης συνειδητά θέλει να ομιλεί όταν γράφει και έτσι αποτυπώνει γραπτώς ένα προφορικό λόγο. Αυτή η διαφορά ανάμεσα στον γραπτό και τον προφορικό λόγο υπάρχει για πολλές χιλιάδες χρόνια, και ακόμη και τα αρχαία αιγυπτιακά ιερογλυφικά, τα οποία -ως θεωρητική σύλληψη- είναι η ανώτερη γραφή η οποία επινοήθηκε στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, δεν την υπερέβησαν.
Κατά τα λοιπά, ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο να χαρακτηρίζει όντα και περιστάσεις, να περιγράφει καταστάσεις, και να εκφράζει τις γνώμες του όπως εκείνος αισθάνεται καλλίτερα. Απόψεις και τοποθετήσεις του στυλ ‘αυτό είναι ή δεν είναι επιστημονικός λόγος’ θεωρώ απλώς ως συνήθεις μικροαστικές συμβατικότητες και -σαφέστατα- υπεράσπιση υποκρισίας. Βεβαίως και ύβρεις δεν έχουν θέση σε ένα επιστημονικό ή ακόμη και εγκυκλοπαιδικό-εκλαϊκευτικό κείμενο, αλλά τα όρια ανάμεσα στο τι αποτελεί ‘ύβρη’ για τους μεν και ‘αρνητική αποτίμηση’ για τους δε είναι εξόχως δυσδιάκριτα.
Τα προαναφερόμενα σχετίζονται και με το περιεχόμενο ενός οποιουδήποτε κειμένου. Εγώ δεν ασχολούμαι -τουλάχιστον γραπτώς- με την ελληνική πολιτική ζωή, ή την πολιτική ζωή πολλών άλλων χωρων και, είτε κατέχω λεπτομέρειες είτε όχι, ολότελα αδιαφορώ για αυτές. Και όταν ακόμη γράφω για τις περιστάσεις της πολιτικής καθηεμρινότητας σε μία χώρα, την οποία γνωρίζω πολύ καλά, αδιαφορώ για τα πρόσωπα και εστιάζω σε κυβερνητικές πρακτικές και λαϊκές αντιδράσεις. Εμπάθεια συνεπάγεται συμμετοχή και απάθεια σημαίνει αποστασιοποίηση. Και πάντοτε κρατώ απόσταση από όλα ώστε να έχω καλλίτερο οπτικό πρίσμα. Αλλά ασφαλώς και όλες ανεξαιρέτως οι λέξεις υπάρχουν για να …. χρησιμοποιούνται. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν απαγορευμένες λέξεις.
Θυμάμαι βέβαια πολύ καλά ότι, όταν ήμουν σε μικρή ηλικία (κατά την δεκαετία του 1960), υπήρχε πλήθος απαγορευμένων λέξεων. Ακριβώς αυτό αποκαλώ πιο πάνω ‘μικροαστικές συμβατικότητες’. Αλλά αν αυτό αποτελεί τμήμα της κατ’ οίκον αγωγής, εκπαίδευσης και παιδείας, τότε έχει ένα κάποιο νόημα: δεν είναι ορθό ένα ανήλικο παιδί να μαθαίνει και να χρησιμοποιεί λέξεις, τις οποίες ντε φάκτο από την ηλικία του δεν μπορεί να κατανοήσει. Και η σφαίρα της γενετήσιας ορμής πρέπει να γίνεται γνωστή κατά την εφηβεία και όχι νωρίτερα, διότι σκοτώνει την παιδική αθωότητα, κάτι το οποίο αποτελεί έγκλημα.
Υπάρχει βεβαίως, αναφορικά με τα χρησιμοποιούμενα εκφραστικά μέσα, και ένα τεράστιο θέμα αναφοράς: για ποιον/ποιους γράφει ή σε ποιον/ποιους ομιλεί κάποιος. Το αναγνωστικό κοινό ή το ακροατήριο, στο οποίο κάποιος απευθύνεται, αποτελεί καθοριστικό κριτήριο των εκφραστικών μέσων τα οποία χρησιμοποιεί.
ΙΙΙ. Μάθηση-Εκμάθηση/Γνώση – Μαθητής/Δάσκαλος: Ένα Οικτρό Ψέμμα
Υπάρχει ασφαλώς διαφορά οπτικών γωνιών ανάμεσα σε εμένα και τον κ. Μπαϋρακτάρη και αυτές οφείλονται όχι τόσο στις κοσμοθεωρήσεις μας, οι οποίες είναι σχεδόν πανομοιότυπες, αλλά στα συμπεράσματα που εξάγουμε από αυτές και τα οποία είναι συχνά-πυκνά διαφορετικά. Αυτό μπορεί να ακούγεται παράξενο, εφόσον ο φίλος Νίκος είναι χριστιανός ορθόδοξος και εγώ είμαι μουσουλμάνος, αλλά ο όρος ‘κοσμοθεώρηση’ υπερβαίνει κατά πολύ τον όρο ‘θρησκεία’.
Το πως και το γιατί αυτό έχει έτσι είναι εύκολο να εξηγήσω: αν και οι θεολογικές απόψεις των Άρειου και Νεστόριου ήταν διαφορετικές από εκείνες των Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίοι τελικώς επικράτησαν στις Σύνοδους της Νικαίας, της Κωνσταντινούπολης, της Εφέσου και της Χαλκηδόνας, οι κοσμοθεωρήσεις τους ήταν ταυτόσημες. Και το αρχικό Ισλάμ είχε στην αρχή θεωρηθεί από τους χριστιανούς ως αίρεση και ως μορφή χριστολογικής έριδος πριν τελικά διαμορφωθεί ως ανεξάρτητη θρησκεία. Αλλά η κοσμοθεώρηση των ορθοδόξων χριστιανών, των μονοφυσιτών, των νεστοριανών, και των μουσουλμάνων είναι σε γενικές γραμμές η ίδια.
Κατά την πρώιμη περίοδο της γνωριμίας μας (2011-2013), ο φίλος Νίκος αρεσκόταν να περιγράφει τον εαυτό του ως μαθητή μου και οπαδό μου. Προσωπικά, έχω πολύ αρνητική άποψη για αμφότερους τους όρους. Βεβαίως, σε μία περίπτωση κατά την οποία κάποιος εγγραφέται ως φοιτητής στο πανεπιστήμιο όπου διδάσκει κάποιος άλλος, τότε μπορεί τυπικά και συμβατικά να ονομασθεί ‘μαθητής’ του. Όπως και στη περίπτωση κατά την οποία κάποιος εγγράφεται στην οργάνωση, στο κίνημα, ή στο κόμμα που ιδρύει κάποιος άλλος, τότε και πάλι τυπικά και συμβατικά μπορεί να ονομασθεί ‘οπαδός’ του. Αλλά βεβαίως δεν ισχύει κάτι τέτοιο αναφορικά με τον κ. Μπαϋρακτάρη και εμένα.
Οπότε, του συνέστησα να μη χρησιμοποιεί αυτούς τους όρους, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό είναι παραπλανητικοί. Δεν μου αρέσει και δεν θέλω να έχω είτε οπαδούς, είτε μαθητές. Η λέξη ‘οπαδός’ ετυμολογείται από το ρήμα ‘έπομαι’ και δηλώνει κάποιον (follower) που ακολουθεί κάποιον άλλο. Κανενός ανθρώπου προορισμός δεν είναι να ακολουθήσει κάποιον άλλο. Κανένας άνθρωπος δεν έρχεται στον κόσμο αυτό με καθήκον ή πεπρωμένο, να ‘ακολουθήσει’ δηλαδή κάποιον άλλο.
Ο Μωάμεθ δεν είχε οπαδούς, και όσοι τον αποδέχθηκαν ως προφήτη, ονομάζονται ‘Σαχάμπα’ (στον ενικό ‘Σαχάμπι’), κάτι που σημαίνει ‘σύντροφοι’. Ο Ιησούς δεν είχε οπαδούς αλλά ‘μαθητές’ (μεταφορικά ή συμβολικά εννοούμενο) και ακροατές. Ο Ιωνάς δεν είχε οπαδούς, ο Ηλίας δεν είχε οπαδούς, και ο Μωϋσής δεν είχε οπαδούς. Ο τελευταίος είχε την αποστολή να εξαγάγει εξ Αιγύπτου τους Εβραίους και τους Αιγύπτιους μονοθεϊστές, οι οποίοι τους ακολούθησαν. Ακόμη και στο Σινά, οι περισσότεροι μετανάστες, αν και ευρίσκονταν σε πολύ δύσκολες περιστάσεις, τον απαρνήθηκαν, ακολουθώντας επανειλημμένα την σατανική ειδωλολατρία και την θρησκευτική πορνεία. Κρινόμενη αυτή καθεαυτή η διάθεση ενός ανθρώπου να είναι οπαδός ενός άλλου ανθρώπου αποτελεί αμάρτημα και σαφή ένδειξη σατανισμού. Ο Αδάμ (άνθρωπος) δημιουργήθηκε για να ακολουθήσει τον προορισμό του και κανένα άλλο.
Τώρα, η έννοια ‘μαθητής’ εξαρτάται άμεσα από το τι θεωρούμε ‘μάθηση’. Βεβαίως κατά την προσπάθεια μίας έρευνας, μελέτης, αναζήτησης, εξέτασης, ή τεκμηρίωσης του ψυχικού κόσμου και στην διάρκεια μίας ψυχικής άσκησης μπορεί ενδεχομένως ένας περισσότερο έμπειρος ασκητής και ένας καλλίτερος γνώστης των πρακτικών να μπορεί να λειτουργήσει ως οδηγός σε άλλους. Όμως, αυτό ούτε καθιστά τον ίδιο ‘αρχηγό’ (ή ‘δάσκαλο’), ούτε τους άλλους ‘οπαδούς’ (ή ‘μαθητές’). Ο καλλίτερος δυνατός όρος για να περιγραφούν οι Απόστολοι της Χριστιανωσύνης κατά την διάρκεια της παρουσίας του Ιησού είναι ‘συνασκητές’.
Και αυτό έχει έτσι, επειδή αν θεωρήσουμε την μάθηση/εκμάθηση ως απόκτηση γνώσεων και εποπτική, συμπερασματική κρίση επί αποκτηθεισών γνώσεων, τότε θα εκπλαγούμε αν κυττάξουμε όλα αυτά υπό το μόνο σωστό οπτικό πρίσμα, δηλαδή εκείνο το οποίο δίνει δυνατότητα να δούμε το θέμα και στο ψυχικό σύμπαν και στον υλικό κόσμο. Αυτό το οπτικό πρίσμα ανευρίσκεται αυτούσιο σε αρχαία σουμεριακά, ασσυροβαβυλωνιακά και αιγυπτιακά κείμενα. Αρκεί να προσέξει κάποιος πως αντιλαμβάνονταν οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι την ψυχή, για να εννοήσει την αντίληψή τους σχετικά με το τι είναι η ‘γνώση’ (εις αμφότερα τα σύμπαντα) και τι ουσιαστικά συμβαίνει κατά την διαδικασία της εκμάθησης/μάθησης. Παραθέτω τον σύνδεσμο μόνο και μόνο ενδεικτικά, δεδομένου ότι αναφέρει τα κατά τους Αρχαίους Αιγυπτίους εννέα τμήματα της ανθρώπινης ψυχής:
https://en.wikipedia.org/wiki/Ancient_Egyptian_conception_of_the_soul
Αμυδρή αίσθηση της αρχαίας αιγυπτιακής κοσμοθεώρησης και των ορισμών της αναφορικά με την γνωσιολογία (γνώση/μάθηση) διασώζει ο Πλάτωνας, ο οποίος από την Αρχαία Αίγυπτο άντλησε το σύνολο των προσλαμβανουσών παραστάσεων τις οποίες μεταφέρει / περιγράφει στα έργα του. Πολύ σωστά, ο Πλάτωνας ορίζει την γνώση/μάθηση ως ανάμνηση. Σχετικά με αυτό πρέπει να τονίσω ότι η σύγχυση του θέματος αυτού με την μετενσάρκωση (μετεμψύχωση) είναι κυρίως λάθος συγχρόνων ερμηνευτών.
Ουσιαστικά, όποιος γνωρίζει την πραγματική αλήθεια αναφορικά με ένα θέμα, δεν είναι ‘κάτοχος’ της γνώσης, ώστε να την ‘διδάξει’ σε κάποιον άλλο. Αυτοί οι δύο όροι είναι παραπλανητικοί και απόρροια παραπλάνησης. Στην σωστή του διάσταση, αυτό το συμβάν περιγράφεται ως εξής: όποιος ‘έμαθε’ την αλήθεια αναφορικά με ένα κάποιο θέμα απλά, είτε το θέλει είτε όχι, αντικατοπτρίζει την αλήθεια (δηλαδή την αντικειμενική πραγματικότητα) μέσα του, και από την ψυχή του στο σώμα του (καρδιά, μυαλό και ηλιακό πλέγμα).
Και όταν την ‘διδάσκει’ σε κάποιον άλλον, εκείνο το οποίο πραγματικά κάνει είναι να προβάλει τον αντικατοπτρισμό από την ψυχή του στην ψυχή του συνομιλητή του – κάτι που γίνεται μεν αυτόματα αλλά απαιτεί μεγάλη ψυχική εξάσκηση για να γίνει απολύτως συνειδητό. Η μόνη αλήθεια είναι η αντικειμενική πραγματικότητα, και μόνον αφαιρουμένων όλων των πιθανών υποκειμενισμών, εγωϊσμών και του ίδιου του ‘εγώ’ ενός ανθρώπου, μπορεί αυτή να ‘αποκτηθεί’, δηλαδή να ‘αντικατοπτρισθεί’ μέσα στην συνειδητή ψυχή του ανθρώπου, ο οποίος επέτυχε συνέργεια ψυχής και σώματος.
IV. Διαφορά οπτικών γωνιών
Όπως προανέφερα, η διαφορά οπτικών γωνιών ανάμεσα σε εμένα και τον κ. Μπαϋρακτάρη οφείλονται κυρίως στα διαφορετικά συμπεράσματα που εξάγουμε από τις κοσμοθεωρήσεις μας. Τι αυτό μπορεί να σημαίνει προδιατίθεμαι να εξηγήσω τώρα, έτσι ολοκληρώνοντας αυτό το σημείωμα. Ίσως είναι προτιμώτερο να αναφερθώ σε ένα σχετικά πρόσφατο συμβάν (μέσα στο 2021), δηλαδή μία μακρά επικοινωνία μου (σε voice-call ) με τον κ. Μπαϋρακτάρη.
Μία κάποια στιγμή εκείνος μου εζήτησε μία συνολική εποπτική κρίση για τις αναρτήσεις και τα κείμενά του, και τότε ξεκίνησε μία απρόσμενη συζήτηση. Όταν με ερώτησε αν υπήρχαν θέματα ή δημοσιεύσεις του με τα οποία διαφωνούσα, του απάντησα καταφατικά, και αναφέρθηκα στο γεγονός ότι σε πολλά κείμενά του ήθελε να προτείνει λύσεις σε όντως υπαρκτά προβλήματα (και η ύπαρξη και μόνον όλων των νεώτερων δυτικών κρατών αποτελεί από μόνη της πρόβλημα προς επίλυσιν) και, απαριθμώντας λύσεις, κατέληγε σε μορφές εξαιρετικής βίας, σκοτωμούς, φονικά και εξολόθρευση αντιπάλων.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονίσω, ώστε να μην υπάρξει σύγχυση, ότι ως ιστορικός γνωρίζω πολύ καλά ότι η Ιστορία των Πολιτισμών ή η Ιστορία της Ανθρωπότητας αποτελεί ουσιαστικά μία Ιστορία Βίας. Χωρίς τις ποικίλες μορφές βίας δεν θα είχαν υπάρξει η Σουμέρ, το Ελάμ, η Αίγυπτος, η Ασσυρία, η Βαβυλώνα, οι Χιττίτες και τόσοι άλλοι αρχαίοι και ύστεροι πολιτισμοί. Και η αυτοκρατορική εξουσία αποτελεί βία, και η θρησκεία συνιστά βία, και η τέχνη συνίσταται σε βία, και οι πόλεμοι προϋποθέτουν βία, ίσως την λιγώτερο αιματηρή, αν κρίνουμε σωστά τις λεγόμενες ‘περιόδους ειρήνης’.
Και ο ψυχικός βίος αποτελεί τα τρομερώτερα μαρμαρένια αλώνια σύγκρουσης και απόλυτης βίας. Για να μη χρονοτριβήσω στο σημείο αυτό, θα αναφέρω το γνωστό και πολυσυζητημένο εδάφιο της Προς Εφεσίους Επιστολής. Αυτή είναι όντως η αληθινή πραγματικότητα του ψυχικού κόσμου:
«ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις».
(Προς Εφεσίους ΣΤ’ 11-12)
Περικλείει τρομερή βία αυτό το κείμενο, και μάλιστα απείρως τρομερώτερη από κάθε υλική βία. Θα μπορούσα μάλιστα να αποκαλέσω το παραπάνω εδάφιο ως τον ορισμό της αυθεντικής (και όχι της σημερινής και τεχνηέντως παρερμηνευμένης) Τζιχάντ του Ισλάμ: αυτής η οποία αποκαλείται ‘Μείζων Τζιχάντ’. Πρόκειται για τον εσωτερικό ιερό πόλεμο τον οποίο οφείλει ο κάθε μουσουλμάνος να διεξάγει εφ’ όρου ζωής εντός του εαυτού του, αποκαθάροντας εαυτόν από αρνητισμούς και εγωϊσμούς, σατανικές παγίδες, και δαιμονικές επιβουλεύσεις, ορμές, τάσεις, επιθυμίες, σκέψεις και εσφαλμένα συναισθήματα. Ελάχιστα ενδεικτικά εδώ:
https://en.wikipedia.org/wiki/Jihad#Greater_and_Lesser_jihad
Σήμερα, όσοι κάνουν λόγο εναντίον της βίας είναι θλιβεροί, άθλιοι προπαγανδιστές του σατανισμού και υποστηρικτές της αισχρότερης και βρωμερώτερης τυραννίας την οποία η βάσκανος μοίρα επεφύλαξε στους ανθρώπους: της σημερινής, κτηνώδους ‘τάξης πραγμάτων’. Αυτή η τυραννία συντόμως θα ανατραπεί, τα στελέχη της και οι επικεφαλής της θα εξοντωθούν, και όλες οι δομές, υλικές μαρτυρίες και τα τεκμήρια της ύπαρξής της θα εξαφανισθούν. Ούτε καν η ανάμνηση αυτού του κόσμου δεν θα μείνει στους επιβιώσαντες.
Αλλά παρ’ όλα τα προαναφερόμενα, έχει μεγάλη σημασία να γνωρίζει κάποιος σε ποια συγκυρία ζει και τι ακριβώς τότε απαιτείται. Ο Ιωνάς εκήρυξε στην Νινευή, αλλά ο Ιησούς δεν εκήρυξε στην Ρώμη, ούτε και ο Μωάμεθ στην Κωνσταντινούπολη. Άλλη η βία των χρόνων του Μωϋσή και άλλη εκείνη των χρόνων του Σολομώντα. Ο Ηλίας έκαψε τα είδωλα των Φοινίκων και προέτρεψε τους πιστούς Ισραηλίτες Εβραίους (οι οποίοι είναι ολοτελώς άσχετοι των σημερινών ψευδο-Ισραηλινών Ασκενάζι Χαζάρων) να προβούν στην βιολογική εξόντωση των αντιπάλων του, αλλά ο Ζαχαρίας δολοφονήθηκε από τους προφητοκτόνους και γι’ αυτόν εμαρτύρησε ο Ιησούς. Άλλα τα χρόνια του Ουτ Ναπιστίμ (Νώε) και άλλα εκείνα του Αβραάμ, όσο κοντινές και αν είναι οι δύο περίοδοι.
Οπότε, εξήγησα στον κ. Μπαϋρακτάρη ότι η διαφωνία μου δεν είναι στο τι πρότεινε αλλά στο πότε πρότεινε όλα αυτά, δηλαδή στις μέρες μας, στην δεκαετία του 2010. Του είπα ότι θα είχε νόημα να προτείνει κάτι τέτοιο το 1930 ή το 1970, αλλά όχι στα τέλη του 2010. Επειδή του φάνηκε παράξενη η κρίση μου, του ζήτησα να θυμηθεί τις παρακλήσεις του Αβραάμ και τις απαντήσεις του Θεού για την καταστροφή ή όχι των Σοδόμων και της Γομόρρας — ότι δηλαδή και αν ακόμη ο Θεός θα εύρισκε εκεί έστω και δέκα (10) πραγματικούς πιστούς, δεν θα κατέστρεφε τις δύο πόλεις.
Πιο απτά και πιο συγκεκριμένα, τον έφερα αντιμέτωπο με τον εαυτό του. Τον ερώτησα λοιπόν κατά πόσο σίγουρος θα ήταν ότι, αν υπήρχε μία οργάνωση που θα μπορούσε να αναλάβει και να επιβάλει μία δικτατορία στην Ελλάδα, σκοτώνοντας ακόμη και πέντε (5) εκατομμύρια ανθρώπους (δηλαδή ολόκληρο τον κόσμο της εκεί σημερινής ελίτ και εξουσίας, συνεπώς το σύνολο των στελεχών του συστήματος και των συγγενών τους) και επίσης διώχνοντας όλους τους ξένους και λαθρομετανάστες έξω από την χώρα, τότε τα υπόλοιπα πέντε (5) εκατομμύρια που θα εναπέμεναν, θα μπορούσαν να φτειάξουν πλέον μία σωστή χώρα.
Οπότε, βεβαίως ο φίλος Νίκος αμέσως μου απάντησε ότι δεν ήταν ‘σίγουρος’ για κάτι τέτοιο, και τότε του συνέστησα ειλικρινά να μην προτείνει λύσεις βίας εκεί όπου δεν υφίστανται λύσεις. Κάθε είδους λύσεις. Προχώρησα τονίζοντας ότι είναι θέμα αν το 0.005% του σημερινού πληθυσμού της Ελλάδας μπορεί να φτειάξει πλέον μία σωστή και υγιά κοινωνία. Εντυπωσιασμένος εκείνος με ερώτησε έντονα «μόνο 500 άτομα;» και του απάντησα καταφατικά, χαρακτηρίζοντας τους υπολοίπους ως ανίατους, σεσηπότες, και πεπερασμένους. Μάλιστα προσέθεσα ότι αυτή είναι η συνολική κατάσταση στον δυτικό κόσμο, ενώ παρεμφερείς καταστάσεις ή και χειρότερες επικρατούν στον ισλαμικό κόσμο, στην Ινδία, στην Κίνα, και στον υπόλοιπο κόσμο.
Επειδή αντέδρασε, θέλησα να του δώσω ένα απτό παράδειγμα τέλους, επειδή η Ανθρωπότητα σήμερα έχει πλέον φθάσει στο αναπόφευκτο τέλος της, το οποίο ναι μεν έχουν προσχεδιάσει οι μυστικές οργανώσεις που κυριαρχούν στο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας, αλλά -δυστυχώς για εκείνες- θα είναι και πολύ χειρότερο από τα σχέδιά τους, και αφανιστικό για τις ίδιες. Έτσι λοιπόν τον ερώτησα αν ειλικρινά ξέρει τι κάνει λέγοντας αυτά και προτείνοντας σκοτωμούς, και στην συνέχεια εξειδίκευσα:
– Είναι σαν να έφτασαν οι Άγγελοι στο σπίτι του Λωτ και κείνος τους πρότεινε να πάνε μαζί να σκοτώσουν τον μισό πληθυσμό των Σοδόμων και της Γομόρρας για να μπορέσουν να σωθούν οι άλλοι μισοί, να μη καταστραφούν οι δύο πόλεις, και να στηθεί μία σωστή κοινωνία εκεί στην συνέχεια. Εάν θα το επιχειρούσαν (κάτι στο οποίο δεν θα έδινα καμμία πιθανότητα), θα συνέχιζαν να σκοτώνουν μέχρις ότου εξαλείψουν όλους. Δεν ήταν λοιπόν πιο απλό και εύκολο που σηκώθηκαν κι έφυγαν αυτοί και έπεσε μετά η φωτιά και έκαψε όλους τους άλλους;
Και εφόσον απευθυνόμουν σε χριστιανό ορθόδοξο, έκανα μία σύγκριση ανάμεσα στο τι πρότεινε ο φίλος Νίκος και στο τι συμβούλευε ο μακαριστός Παΐσιος. Συνέχισα λοιπόν λέγοντας ότι ο Παΐσιος μπορεί να μην έγραφε αλλά ήταν καλύτερος στο τι συμβούλευε. Τι έλεγε; ‘Πάτε σ’ ένα βουνό! Χτίστε μία καλύβα στην άκρη ενός χωραφιού! Οργώστε και καλλιεργείστε, έχετε από κοντά και μερικά ζωντανά, κι αυτό είναι όλο’!
Και αυτή είναι η πραγματικότητα την οποία ελάχιστοι μπορούν να αντικρύσουν: τον μόνο, τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να σώσει είναι ο ίδιος ο εαυτός του.
Μία προσπάθεια διόρθωσης του ‘άλλου’ είναι μία υποσυνείδητη ομολογία ενός ανθρώπου ότι δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό του. Και το ίδιο ισχύει σε συγκρούσεις κοινωνιών και εθνών.
Χρειάζεται να πάρει τέλος ο σημερινός κόσμος; Ασφαλώς! Αναφανδόν! Αλλά αν ένας άνθρωπος θελήσει να πάρει στα χέρια του το έργο, αυτό είναι μία έμμεση ομολογία απιστίας. Είναι σαν να θεωρεί ο άνθρωπος εκείνος τον Θεό ανίκανο να επιτελέσει το έργο. Θλιβερό.
Κανένας Ετάνα, Νινουρτά, Ώρος, Τασμισού, Σωσγιάντ, Μαϊτρέγια, Μεσσίας, Χριστός ή Μάχντι δεν πρόκειται να έλθει για να σώσει τους σημερινούς ανθρώπους. Όλα αυτά τα ονόματα δεν παραπέμπουν σε πολλούς και διαφορετικούς σωτήρες, αλλά αποτελούν διαφορετικές προσλήψεις του ίδιου εσχατολογικού, σωτηριολογικού και μεσσιανικού θέματος. Δεν είναι αρχαία εβραϊκή επινόηση ή υπερβατική ενόραση ο μεσσιανισμός. Ως θέμα προϋπήρχε των Εβραίων και στην Μεσοποταμία και στην Αίγυπτο.
Αλλά κάθε όραμα σχετικά με ένα Σωτήρα στο Τέλος αφορά αποκλειστικά και μόνον τους απειροελάχιστους, οι οποίοι θα έχουν ήδη σώσει ο καθένας τον εαυτό του, ολότελα απαρνούμενοι στις σημερινές συνθήκες ζωής. Είναι ακριβώς εκείνοι οι οποίοι θα έχουν ανάγκη των εκτάκτων αρωγών, τις οποίες μόνον ο Σωτήρας του Τέλους θα μπορεί να προσφέρει, όπως αναλογικά στην εποχή του προσέφερε ο Νώε στην οικογένειά του και στα ζώα τα οποία συνέλεξε στην Κιβωτό.
Αυτό είναι και το νόημα της γνωστής και τόσο κρίσιμης ιησουϊκής ρήσης «πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» (Κατά Ματθαίον, ΚΔ’ 14). Και δυστυχώς αυτοί οι εκλεκτοί θα είναι πολύ λιγώτεροι των 500 εκ. ή των 50 εκ. ή των 5 εκ. ανθρώπων τους οποίους προγραμματίζει για δυνατή επιβίωση η απέραντος φιλευσπλαγχνία των ελευθεροτεκτόνων, των σιωνιστών και των ιησουϊτών αντίστοιχα.
Αυτή είναι περιληπτικά η διαφορά οπτικών γωνιών την οποία έχω με τον φίλο κ. Μπαϋρακτάρη. Παρά την εκτίμησή του για τις ‘απέραντες γνώσεις’ μου (?), για την οποία τον ευχαριστώ, ποτέ μου δεν αναζήτησα την γνώση με σκοπό τα οποιαδήποτε υλικά ανταλλάγματα, και ποτέ δεν επεδίωξα την σοφία από απλή περιέργεια. Έτσι, μπόρεσα να ανεύρω μέσα μου τον αντικατοπτρισμό ενός παρελθόντος, το οποίο αν και οι περισσότεροι αγνοούν και υπαρκτό είναι, και ‘εσαεί παρόν’ είναι! Και με αυτόν τον τρόπο αποκτούν και το πραγματικό τους νόημα οι αλλοιώς ακατανόητοι στίχοι τους οποίους πριν από σχεδόν 3000 χρόνια συνέθεσε ο Εκκλησιαστής (Ζ’ 23-24):
Πάντα ταῦτα ἐπείρασα ἐν τῇ σοφίᾳ· εἶπα· σοφισθήσομαι, καὶ αὐτὴ ἐμακρύνθη ἀπ᾿ ἐμοῦ μακρὰν ὑπὲρ ὃ ἦν, καὶ βαθὺ βάθος, τίς εὑρήσει αὐτό;
No comments:
Post a Comment