Σε δύο πρώτες ενότητες, αναφέρθηκα στην πορεία μου στην γνώση, την
κατανόηση του παρελθόντος, τις μεταπτυχιακές σπουδές μου, την διαφοροποίησή μου
από τους συμφοιτητές μου, και τις πρώτες μου αναζητήσεις και αντιλήψεις περί
του ψυχικού σύμπαντος.
Από τα Μικρασιατικά Παραμύθια του Παππού μου σε Ασσυροβαβυλωνιακή και
Αιγυπτιακή Κοσμογονία και σε Ψυχική Οντολογία – Ι
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/08/02/από-τα-μικρασιατικά-παραμύθια-του-παπ/
(Ενότητες – η εισαγωγή και η
επόμενη: Ο Αληθινός Κόσμος των Μικρασιατικών Παραμυθιών του Παππού μου και ο
Ανύπαρκτος και Ψευδέστατος Σύγχρονος Κόσμος)
Απόλυτη η Αλήθεια και Σχετικό το Ψέμμα: σπουδάζοντας
Αιγυπτιολογία-Ασσυριολογία, και διαπιστώνοντας την Πνευματική-Ψυχική-Μορφωτική
Φτώχεια των Μουσουλμάνων Συμφοιτητών μου
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/08/03/απόλυτη-η-αλήθεια-και-σχετικό-το-ψέμμα/
(Ενότητες – η εισαγωγή και οι επόμενες τέσσερις: Η Απόλυτη Αλήθεια του
Επέκεινα, Απολυταρχικές Γλώσσες, Οι σπουδές μου σε Ασσυριολογία – Αιγυπτιολογία,
Οι Μουσουλμάνοι Συμφοιτητές μου και ο κύκλος ενδιαφερόντων τους)
Ό,τι ακολουθεί είναι το τρίτο τμήμα αλληλογραφίας μου με φίλο ο οποίος με
ερώτησε σε ποιο βαθμό με βοήθησαν οι πολυετείς σπουδές μου σε Ασσυριολογία και
Αιγυπτιολογία κατά την εξέλιξή μου στην κατανόηση του Ψυχικού Σύμπαντος, και αν
σχετίζεται η προσχώρησή μου στο Ισλάμ με όλα αυτά. Η ερώτηση αφορά και τις
ποικίλες ψυχικές ασκήσεις, με τις οποίες καταγίνομαι, και αν αυτές είναι
ισλαμικής παράδοσης ή ασσυροβαβυλωνιακές ή αιγυπτιακές πρακτικές καταγραμμένες
σε κείμενα ή ανασυσταμμένες από εμένα. Η όλη απάντηση θα είναι μακροσκελής.
----------- Απάντηση σε ερωτήσεις φίλου αναγνώστη -----------
Φίλε Αντώνη,
Σήμερα συνεχίζω με το τρίτο τμήμα της απάντησής μου στο τελευταίο
υπολειπόμενο ερώτημά σου από το 2020. Η ευθεία απάντηση στο ερώτημά σου είναι
ότι ναι, η δική μου αντίληψη του ψυχικού κόσμου, της ψυχικής οντολογίας, και
των τυπικών ενεργοποίησης της ψυχής ενός ανθρώπου (σύνδεσής της με την καρδιά,
τον νου, και όλα τα άλλα τμήματα του ανθρωπίνου σώματος) είναι απόρροια της εκ
μέρους μου μελέτης των αρχαίων ασσυροβαβυλωνιακών και αιγυπτιακών ιερών
κειμένων, επών, θρησκευτικών κειμένων, θεολογικών ερίδων και αντιπαραθέσεων,
καθώς και της επανασύστασης εκ μέρους μου της μυθικής 'γλώσσας' των
Ασσυροβαβυλωνίων και των Αιγυπτίων.
Ι. Αναζητώντας την Αρχετυπική Ψυχή, Νόηση και Έκφραση:
την Υπέρτερη Αλήθεια του Μύθου
Αυτή η επίπονη διαδικασία κράτησε πολλά έτη και απαίτησε συνεχή, καθημερινή
και πολύωρη ενασχόληση με καθοριστικά κείμενα (ασσυροβαβυλωνιακά και αιγυπτιακά),
εξονυχιστικό έλεγχο λεπτομερειών κειμένων σε επίπεδο α) γραφής (ενδεχόμενης χρήσης
διαφορετικών σουμερογραμμάτων, κοκ), β) σημείωσης των διαφορών του κειμένου
στις πολλαπλές υπαρκτές καταγραφές (κατά διάφορες ιστορικές περιόδους της
Αρχαιότητας), γ) ανεύρεσης παραλλήλων όρων σε άλλα ιερά κείμενα, δ) εντοπισμού
κρυπτογραμμάτων για αξίες και διαστάσεις του ψυχικού σύμπαντος, ε) κριτικής της
σύγχρονης επιστημονικής προσέγγισης και των ενδεχομένως υπαρκτών παρερμηνειών
στις επιστημονικές δημοσιεύσεις, στ) σύνθεσης νέας γενικής ερμηνευτικής
προσέγγισης στα κείμενα με βάση τους ίδιους τους όρους των αρχαίων κειμένων,
και όχι νεώτερες κοσμοαντιλήψεις, και -βεβαίως- ζ) πλήρους ανασύστασης του
αρχετυπικού νοήματος, δηλαδή του τι είχε ως αίσθηση και ως αντίληψη περί του
όποιου συγκεκριμένου θέματος ο ίδιος ο συγγραφέας του αρχαίου κειμένου.
Όλη αυτή η διαδικασία διήρκεσε δεκαετίες, ή -για να είμαι πιο σαφής-
συνεχίζεται αδιάλειπτα, καθώς έχει μεταβληθεί σε τρόπο ζωής, μελέτης και
εμβάθυνσης σε αρχαία κείμενα.
Αλλά μην νομίσεις ότι υπάρχει μία 'μυθική γλώσσα', ή μία 'μυθική αντίληψη
και πρόσληψη των συμπάντων', ή μία 'μυθική κοσμοθεώρηση'! Αυτό θα ήταν επιεικώς
απαράδεκτο – ως αστείο. Στον πρωτοετή φοιτητή Ασσυριολογίας και Αιγυπτιολογίας
καθίσταται πολύ φανερό και μέσα σε ελάχιστο χρόνο ότι Μεσοποταμία και Αίγυπτος
διαφέρουν μεταξύ τους πολιτισμικώς (ήδη κατά την 4η και την 3η προχριστιανική
χιλιετία – και συνεπώς και μεταγενέστερα) τόσο όσο η αυτοκρατορική Ρώμη από την
Κίνα των Χαν, ή μάλλον πολύ περισσότερο, διότι κατ' ουσίαν και όπως διασώζονται
κείμενα, αρχαιότητες και το συνολικώς εκσκαφέν υλικό, πρόκειται για δύο μεταξύ
τους εντελώς διαφορετικές και ασύγκριτες απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας. Όντως,
νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με δύο διαφορετικούς ανθρώπους πλασμένους σε δύο
ξεχωριστές Δημιουργίες. Ουσιαστικά, σε Μεσοποταμία και Αίγυπτο ξεκινούν δύο
διαφορετικοί κόσμοι. Ο δόκιμος και ευρύτατα αποδεκτός όρος 'Ανατολικοί
Πολιτισμοί' είναι πολύ σχετικός. Αν μιλάμε κυριολεκτικά, τότε είναι ολότελα
ανυπόστατος και πρέπει να επινοηθεί άλλος όρος. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Ήδη, όλη η Ιστορία της Αρχαίας Μεσοποταμίας από μόνη της, στην πιο περιληπτική
δυνατή περιγραφή της, αποτελεί μία κάθετη διαφοροποίηση, πολιτισμική διαίρεση, και
βαθύτατη διένεξη, η οποία συνεχίσθηκε μέχρι κάτω, τα αχαιμενιδικά χρόνια, στα
μισά της 1ης χιλιετίας. Ήδη από την 4η προχριστιανική χιλιετία, όταν ακόμη δεν
έχουν εμφανισθεί οι πρώτοι Σημίτες, δηλαδή οι Ακκάδες – Ασσυρο-βαβυλώνιοι, οι
Σουμέριοι δημιουργούν τον πρώτο ανθρώπινο 'πολιτισμό' στις πολλές 'πόλεις'-κράτη
τους, όπου επικρατεί μία πρώιμη δημοκρατική κοινωνία, η οποία επιβεβαιώνεται
εντυπωσιακά και από την αρχαιολογία. Το τι αποκαλούμε 'ανάκτορα' και 'ναό' σε
αρχαιολογικά στρώματα γύρω στο 3500 πτεμ είναι κτήρια ελάχιστα μεγαλύτερα από
όλα τα υπόλοιπα. Δεν υπήρχε καμμία κεντρική εξουσία. Τα πρώτα σουμεριακά
κείμενα είναι καταγραφές εμπορικών δοσοληψιών ανάμεσα στους κατοίκους τέτοιων
πόλεων-κρατών.
Όμως, ανατολικά του Τίγρη, στην Νότια Υπερτιγριανή (σήμερα ΝΔ Ιράν), το
Ελάμ εμφανίζει ήδη μία θεοκρατική κεντρική εξουσία. Αλλά το Ελάμ (το οποίο
είναι το σουμεριακό – ακκαδικό - ασσυροβαβυλωνιακό όνομα αυτής της χώρας / στα
αρχαία ελαμικά, το βασίλειο αυτό ονομαζόταν 'Ανσάν και Σουσάν') αποτελούσε πάντοτε
ένα βδέλυγμα για τους Σουμέριους και τους Ακκάδες-Ασσυροβαβυλώνιους. Όλοι οι
πόλεμοι, οι οποίοι έλαβαν χώραν στην Αρχαία Μεσοποταμία από το 3200 πτεμ (όταν
δεν υπήρχε καν Αίγυπτος) και μετά ήταν θρησκευτικοί πόλεμοι και αφορούσαν πάντοτε
μία εμπλοκή του Ελάμ στην Σουμέρ, ή ακόμη χειρότερα, στην σουμεριακή πόλη ΚΑ
ΝΤΙΝΓΚΙΡ ΡΑ ΚΙ, η οποία έγινε γνωστή στα ασσυροβαβυλωνιακά αργότερα ως Μπαμπ
Ιλί (δηλαδή Πύλη του Θεού). Σε μεταγενέστερες εποχές (2η και 1η προχριστιανική
χιλιετία), όλοι οι πόλεμοι Ασσυρίων και Βαβυλωνίων είχαν το νόημα της εκ μέρους
των Ασσυρίων μονοθεϊστών εξόντωσης του φιλο-ελαμικού τμήματος της πολυθεϊστικής
βαβυλωνιακής εξουσίας, το οποίο συνιστούσε μίασμα για το ιερώτερο σημείο της
Γήινης Επιφάνειας. Αλλά όλα αυτά είναι ένα άλλο θέμα.
Τμήματα πινακίδας με αποσπάσματα του ιερού έπους Ενούμα Ελίς (Ασσυροβαβυλωνιακή Κοσμογονία)
Κατά την προαναφερμένη διαδικασία, σε ένα αρχικό επίπεδο πολλών ετών (έως
τα μέσα με τέλη του 1980), περιορίστηκα σε Μεσοποταμία και Αίγυπτο,
προσθέτοντας επίσης την Χιττιτική Ανατολία και την Χαναάν-Φοινίκη-Καρχηδόνα
(καθώς και τους αρχαίους Αραμαίους και Εβραίους). Αλλά όλοι αυτοί οι πολιτισμοί
είναι πρώτον, εγγενώς επηρεασμένοι από τους προαναφερμένους αρχαιότερους και
εμφανώς κατώτεροί των σε όλα τα επίπεδα. Αρκεί να αντιπαραβάλεις το
ασσυροβαβυλωνιακό Ενούμα Ελίς με το χιττιτικό Κουμαρμπί (το οποίο αποτελεί την
πηγή έμπνευσης της Θεογονίας του Ησιόδου), για να αντιληφθείς πόσο υποδεέστερο
είναι το χιττιτικό. Και δεν το εννοώ αυτό σε επίπεδο 'αντιγραφής'. Κάθε άλλο
μάλιστα! Και ιδιαίτερη έμπνευση έχει, και 'νεωτεριστικές' μυθικές συλλήψεις/επινοήσεις
εμφανίζει, και μία νέα πλοκή παρουιάζει η χιττιτική εκδοχή Κοσμογονίας. Αλλά η
ουσία δεν είναι εκεί.
Βεβαίως, όταν ξεκίνησα τα μεταπτυχιακά μου στο Παρίσι, είχα ήδη στην πλάτη
μου (ως μέση και ανώτερη εκπαίδευση) τέσσερα χρόνια στο αθηναϊκό πανεπιστήμιο,
έξι χρόνια στο Λεόντειο Λύκειο, και πολλά δικά μου διαβάσματα και έρευνες.
Αυτές κάλυπταν μεταγενέστερες περιόδους και ύστερους πολιτισμούς, όπως την
λεγόμενη 'Μινωϊκή Κρήτη', η οποία είναι άσχετη από την λεγόμενη Αρχαία Ελλάδα,
την αχαϊκή-μυκηναϊκή περίοδο, την πρώτη προχριστιανική χιλιετία και τον
λεγόμενο 'ελληνορωμαϊκό κόσμο', και βεβαίως την Χριστιανωσύνη και την Ανατολική
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Σε όλες αυτές τις περιόδους, υπήρχαν θέματα πίστης,
λατρείας, πρόσληψης του Θείου, αφηγηματικής περιγραφής, αναπαράστασης και
τέχνης, τα οποία φυσικά γνώριζα και τα οποία ήταν σχετικά και παράλληλα όλης
της θεματολογίας την οποία πλέον μελετούσα σε αρχαιότερες πηγές. Παράδειγμα: ο
'Κατακλυσμός' των αρχαιοελληνικών ή των αρχαίων εβραϊκών / βιβλικών παραδόσεων
και ο 'Κατακλυσμός' των σουμεριακών, ακκαδικών και ασσυρο-βαβυλωνιακών
παραδόσεων.
Οπότε, είχα στην διάθεσή μου ακόμη και την δυνατότητα συγκρίσεων των αρχαίων
θεμάτων, τα οποία μελετούσα και ερευνούσα, με τα αντίστοιχά τους από άλλες
μεταγενέστερες πηγές και πολιτισμούς. Αλλά αυτή την ενδιαφέρουσα σύγκριση,
όποτε την επιχειρούσα, κατέληγα πάντοτε στο ίδιο συμπέρασμα, ότι δηλαδή όπως
λένε "κάθε πέρσι και καλλίτερα". Με άλλα λόγια, σταδιακά ανακάλυπτα
ότι δεν υπάρχει 'εξέλιξη' στην Ιστορία αλλά, αντίθετα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με
μία σνεχή και αμετάβλητη επιδείνωση, χειροτέρευση, οπισθοδρόμηση ή ακόμη και
-συχνά-πυκνά- καταβαράθρωση. Αυτό βέβαια σε ένα καθαρά θρησκευτικό επίπεδο
είναι απολύτως γνωστό, εφόσον τόσο πολλά ιερά κείμενα αρχαίων θρησκειών κάνουν
λόγο για την Πτώση των Πρωτοπλάστων και τόσο πολλά μυθικά κείμενα και
προφορικές παραδόσεις μεταγενεστέρων χρόνων αναφέρονται σε διαδοχικές εποχές
της Ιστορίας της Ανθρωπότητας, όπου πάντοτε οι παλαιότερες είναι οι καλλίτερες.
Αλλά τώρα εγλω ανακάλυπτα αυτή την αλήθεια σε καθαρά επιστημονικό επίπεδο, συγκρίνοντας
κείμενα αναφερόμενα στο ίδιο θέμα και χρονολογούμενα στην 3η (Ενούμα Ελίς), την
2η (Κουμαρμπί) και την 1η (Θεογονία) προχριστιανική χιλιετία.
Με αυτόν τον τρόπο, άρχισα να αντιλαμβάνομαι μόνος μου μερικές πολύ
καθοριστικές αλήθειες, τις οποίες σε καμμία περίπτωση δεν μου δίδαξαν οι
καθηγητές μου. Για παράδειγμα: η αξία του Μύθου είναι μυθική, ψυχική αλλά
σίγουρα όχι 'λογοτεχνική'. Όπου ανεβαίνει η 'λογοτεχνική' παρέμβαση σε ένα
μυθικό κείμενο, αυτού οι όροι-κλειδιά διαλύονται και χάνονται, το ουσιαστικό
νόημα εκμηδενίζεται, και η αξία των όρων και συμβόλων του ολοσχερώς ευτελίζεται.
Άμεση συνεπαγωγή ήταν ότι έγκαιρα αντιλήφθηκα ότι ο όρος 'μυθολογία' είναι
εντελώς ασυνάρτητος, κίβδηλος και γελοίος. Ουσιαστικά, αποτελείται από δύο
συστατικά στοιχεία τα οποία ευρίσκονται το ένα στους αντίποδες του άλλου, και
συνεπώς αλληλοαναιρούνται. Είναι σαν να δημιουργείς μία ψευτο-λέξη του στυλ
'θετικό-αρνήτικο', ή 'αριστερο-δέξιο', ή 'ανατολο-δύση'. Απλά δεν υπάρχουν
τέτοιες έννοιες.
Ο ανερμάτιστος όρος 'μυθολογία' σέρνει μαζί και επειχειρεί να συνενώσει τον
Μύθο και τον Λόγο. Είναι σαν να επιχειρεί κάποιος να αναμείξει νερό και λάδι! Λόγος
είναι μία κατώτερη νοητική διαδικασία, κατά την οποία επιχειρείται η εξήγηση
ενός υλικού θέματος. Ο 'λόγος' δεν ταυτίζεται καν με την νοητική σύλληψη, την
αίσθηση ή την πρόσληψη μιας υλικής κατάστασης ή ενός θέματος ή γεγονότος ή
στοιχείου. Λόγος είναι η περιγραφή του και η κοινοποίηση ή η μετάδοσή του σε
άλλους.
Αλλά ο Μύθος αποτελεί και πρόσληψη ή σύλληψη ή αίσθηση μιας πραγματικότητας,
και εξήγηση ή μετάδοσή της. Αλλά, και αυτό είναι κατά πολύ σημαντικώτερο όλων των
άλλων, ο Μύθος δεν αποτελεί πρόσληψη ή σύλληψη ενός υλικού θέματος αλλά μιας
υπερβατικής, μη υλικής, ψυχικής κατάστασης, πραγματικότητας, γεγονότος ή
θέματος.
Του Λόγου προηγείται μία νοητική σύλληψη ή αίσθηση ή πρόσληψη υλικής
κατάστασης.
Του Μύθου προηγείται μία ψυχική σύλληψη ή αίσθηση ή πρόσληψη ψυχικής
κατάστασης.
Είναι δυνατόν σε σπάνιες περιπτώσεις μία υλική κατάσταση (ή συμβάν, ή
στοιχείο, ή θέμα) να απασχολήσει τον Μύθο. Αυτό συμβαίνει όμως σε μία πολύ
σημαντική υλική περίσταση, όπως για παράδειγμα ο Κατακλυσμός, ή το Πλήρωμα του
Χρόνου, ή η Πτώση του Ανθρώπου, στην οποία υπεισέρχονται καθοριστικοί ψυχικοί
παράγοντες και διαστάσεις του Θείου.
Καμμιάς ψυχικής κατάστασης και καμμιάς σημαντικής υλικής κατάστασης δεν
μπορεί να έχει σωστή εποπτεία, πρόσληψη και γνώση ο ανθρώπινος νους,
δεδομένου ότι αποτελεί μέρος του υλικού
σώματος του ανθρώπου. Μόνον η ψυχή του ανθρώπου επιτυγχάνει την απόλυτη, ακριβή
και ολιστική εποπτεία, πρόσληψη και γνώση. Αυτή η διαφορά προξενεί την διαφορά
Μύθου και Λόγου.
Γι' αυτό και οι Σουμέριοι, ήδη πριν την άφιξη των Ακκάδων, όταν
αντιλαμβάνονταν μία υλική περίσταση (όπως για παράδειγμα μία αγοραπωλησία, ή μία
δωρεά στον ναό ή μία διαδοχή ηγεμόνων σε ένα μικρό βασίλειο), την περιέγραφαν,
την κατέγραφαν, και την εξηγούσαν με το νοητικό σύστημα το οποίο καλούμε 'Λόγο'. Και όταν ήθελαν να μεταδώσουν μία περίσταση
του ψυχικού σύμπαντος ή ένα καθοριστικό συμβάν του υλικού σύμπαντος, τα
απομνημόνευαν με το ψυχικό σύστημα το οποίο καλούμε 'Μύθο'. Κατά συνέπειαν, η
μυθική 'γλώσσα' (μύθος) και η λογική 'γλώσσα' (λογοτεχνία) βρίσκονται στους
αντίποδες η μία της άλλης. Αλλά προτρέχω.
Δεν τα κατάλαβα όλα αυτά μέσα σε 3-5 χρόνια μεταπτυχιακών σπουδών. Αλλά
κατανοούσα από πολύ νωρίς ότι, όπου επικρατούσε ένα κατώτερο επίπεδο μυθικού
κειμένου, εκεί είχε εμφανώς παρεισφρύσει μία νοητική προσπάθεια πρόσληψης και
φυσικά, ως συνεπακόλουθο, μία απόπειρα να 'ελλογικευθεί' ο Μύθος, Γιατί; Πολύ
απλά, επειδή βρισκόμασταν ενώπιον μίας ακόμη 'πτώσης'. Ο Λόγος είναι η Πτώση. Ο
Λόγος αποτελεί την αιτία όλων των κακών, διότι υστερογενώς στον κάθε άνθρωπο
αποθηκεύεται στο ανενεργό τμήμα της ψυχής, το οποίο οι σύγχρονοι ψυχολόγοι
αποκαλούν 'υποσυνείδητο'. Από εκεί, το αρνητικό είδωλο κάθε 'λόγου' ως σαράκι
κατατρώει τον άνθρωπο και τον καταστρέφει, εκτός από την λαμπρή περίπτωση των
αγνώστων αλλά κορυφαίων ανθρώπων, οι οποίοι μετά από πολλά, αλγεινά χρόνια
προσπαθειών κατάφεραν να εκκενώσουν το υποσυνείδητό τους και επιτέλους να
απελευθερωθούν.
ΙΙ. Οι Αναζητήσεις, Έρευνες και Διδασκαλίες των Καθηγητών
μου
1. Όταν ο Ζαν Μποτερό δίδασκε Γκιλγκαμές
Όμως στα σεμινάρια αιγυπτιολογίας και ασσυριολογίας δεν μας δίδασκαν όλα
αυτά. Παρακολούθησα ωστόσο πολλά και ενδιαφέροντα σεμινάρια διεθνώς κορυφαίου
επιπέδου. Είμαι από τους λίγους τυχερούς στον κόσμο αυτό που παρακολούθησε τον
Ζαν Μποτερό να διδάσκει Γκιλγκαμές. Αλλά από τις επτά διαστάσεις εξονυχιστικού
ελέγχου λεπτομερειών κειμένων, τις οποίες προανέφερα στην πρώτη παράγραφο της
προηγούμενης ενότητας, στα σεμινάρια του Μποτερό ασχολούμασταν με μόνον τις
πέντε πρώτες.
Εξαιρετικές παρουσιάσεις, αλλά όταν γινόταν ένα ερώτημα για τις σχέσεις του
Γκιλγκαμές (ταυτισμένου με τον μεταγενέστερο βιβλικό Νιμρούντ) με τον Ενκιντού
(ταυτισμένου με τον υποδειγματικό Άνθρωπο της Φύσης, ο οποίος ζει ανέστιος),
για το τι σήμαινε για την αρχική μετακατακλυσμιαία κοινωνία αυτή η ύπαρξη ενός
διττού, αρνητικού-θετικού προτύπου, για το ότι μπορεί ακριβώς να ήταν τελικά η
κατάρα του Ενκιντού όλη η μοίρα της Ανθρωπότητας, εκεί ξαφνικά όλα σταματούσαν,
όλοι σιωπούσαν, και η Ιστορία Θρησκειών και η Θρησκειολογία δεν κτυπούσαν ποτέ
το κουδούνι της πόρτας της Ασσυριολογίας. Πρόβλημα!
Άφησε την αντιπαράθεση Γκιλγκαμές και Ενκιντού, και ασχολήσου με το ίδιο το
όνομα του σουμεριακού - ασσυροβαβυλωνιακού αρνητικού ήρωα! Ξέρεις πόσες
διαφορετικές καταγραφές υπάρχουν σε σουμεριακά και σε ασσυροβαβυλωνιακά για το
όνομα αυτό; Πάνω από δέκα! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι οι αντίπαλοι ιερείς του
κάθε ιερατείου, το οποίο εμφανιζόταν με την δική του εκδοχή, παραποιούσαν το
όνομα του κεντρικού ήρωα τόσο όσο χρειαζόταν ώστε να 'πουλήσουν' οι ίδιοι στους
πιστούς τους την δική τους ερμηνεία της Ιστορίας, αφήγηση του Μύθου, και
–συνεπώς- τα 'συμπεράσματα', τα οποία επεκτείνονται από τον προορισμό του
Ανθρώπου μέχρι την δυνατή ή μη περιγραφή και αναπαράσταση του Θείου. Αλλά κάτι
τέτοιο δεν συζητούσαμε ποτέ σε βάθος στα σεμινάρια του Μποτερό.
Καταλαβαίνω ότι κάθε μεταγενέστερος ιρανικός (είτε ζωροαστρικός είτε
μιθραϊκός) Βεραθράγκνα (Verethragna), κάθε μεταγενέστερος δωρικός Ηρακλής
(ανύπαρκτο θέμα για Αχαιούς και Ίωνες – και να γιατί δεν υπήρξε ποτέ 'Αρχαία
Ελλάδα'), και κάθε μεταγενέστερος σανσκριτικός Ίντρα (Indra) είναι μια διάδοση/αναπροσαρμογή
του σουμεριακού-ασσυροβαβυλωνιακού Γκιλγκαμές και ότι συνεπώς η συγκριτική
μελέτη των ηρωϊκών προτύπων της μετακατακλυσμιαίας κοινωνίας και των σκληρών
αναγκών της είναι υπόθεση Θρησκειολογίας και όχι Ασσυριολογίας. Αλλά οι τρομερές
θεολογικές έριδες, οι οποίες έλαβαν χώρα στην Μεσοποταμία ανάμεσα σ' αυτά τα
αντιμαχόμενα ιερατεία, τα οποία προσπαθούσαν να κάνουν τον Γκιλγκαμές συμβατό
ό,τι τους ήταν αρεστό ως αξία και ηθική αρχή, είναι σαφέστατα θέμα Ασσυριολογίας.
2. Ουτ Ναπιστίμ (ασσυροβαβυλωνιακός Νώε) και Γκιλγκαμές
Όπως και η ερμηνεία ενός παγκοσμίως καθοριστικού θέματος, το οποίο δεν
σώζεται στην μεταγενέστερη και κατώτερη βιβλική καταγραφή, δηλαδή την θρυλική
'συνάντηση' Ούτ Ναπιστίμ (επίσης γνωστού ως Ατρά Χασίς), δηλαδή του αρχικού
ασσυροβαβυλωνιακού Νώε, με τον Γκιλγκαμές. Η Παγκόσμια Ιστορία έχει έκτοτε
μόνον μία διάσταση: απόλυτη συνάρτηση του τι διαμείφθηκε μεταξύ του 'νικητή'
του Κατακλυσμού Ουτ Ναπιστίμ και του Γκιλγκαμές. Και όμως, αυτόν τον διάλογο αποφεύγουν
να αναλύσουν περιεχομενικά σε πανεπιστημιακά σεμινάρια.
Και τι σήμαινε άραγε το γεγονός ότι ο ασσυροβαβυλωνιακός Νώε Ατρά Χασίς
(υπέρτατος σοφός), αν και νικητής του Κατακλυσμού, ζούσε απομονωμένος στο
παραδεισένιο νησί Τιλμούν, όπου μόνον ο Γκιλγκαμές κατάφερε να φθάσει και να
φύγει, ολότελα αποριφθείς από τον Ουτ Ναπιστίμ, αλλά ο ίδιος ο Γκιλγκαμές
κυριαρχούσε σε όλη την Γη; Προφανώς αυτό έχει να κάνει με την γνωστή βιβλική
αποστροφή (στην Γένεση ΙΑ') ότι η ανθρωπότητα είχε εκνέου παρεκτραπεί και
απαιτείτο μία νέα τιμωρία. Με άλλα λόγια, η πεμπτουσία του ιδεατού και ανώτερου
προκατακλυσμιαίου κόσμου ήταν αδύνατον πλέον να προσεγγιστεί από ανθρώπους του
μετακατακλυσμιαίου κόσμου. Εισαγωγικά και μόνον για ανεύρεση βιβλιογραφίας:
https://en.wikipedia.org/wiki/Atra-Hasis
https://en.wikipedia.org/wiki/Gilgamesh
https://en.wikipedia.org/wiki/Utnapishtim
https://en.wikipedia.org/wiki/Ziusudra
Μνεία του σουμεριακού Ζιουσούντρα (αρχετυπικού σουμεριακού Νώε) στον πολύ μεταγενέστερο Κατάλογο Σουμερίων Βασιλέων ο οποίος ανευρέθηκε στην Λάρσα και χρονολογείται στα αρχαία βαβυλωνιακά χρόνια γύρω στο 1800 πτεμ
Αλλά το πιο παράξενο σημείο είναι ότι, ενώ σε βιβλικά σεμινάρια, την
ανάλυση της γραφής, της γραμματικής και του λεξιλογίου ακολουθεί ερμηνεία του
νοήματος των προτάσεων και των περικοπών υπό μελέτην, αυτό δεν γίνεται ποτέ σε
ασσυριολογικά ή αιγυπτιολογικά σεμινάρια σχετικά με αρχαία ιερά κείμενα. Εύκολα
θα μπορούσε να διακρίνει κάποιος την προσπάθεια καθηγητών να μειώσουν την
περιγραφή και την αποτίμηση της όποιας ασσυροβαβυλωνιακής ή αιγυπτιακής
επίδρασης πάνω στα βιβλικά κείμενα ή την μεταγενέστερη ελληνορωμαϊκή
λογοτεχνία.
3. Όταν ο Πωλ Γκαρελί δίδασκε Νεο-Ασσυριακά Χρονικά
Σε σεμινάρια ειδικευόμενα σε νεο-ασσυριακά ιστορικά κείμενα και Χρονικά
Ασσυρίων αυτοκρατόρων, αντίθετα, οι καθηγητές μου (και ιδιαίτερα ο Πωλ Γκαρελί)
ήταν λαλίστατοι και εξαιρετικά αναλυτικοί. Πλην όμως προσπαθούσαν πάντοτε και
συστηματικά να μειώσουν την αξιοπιστία ενός κειμένου (αμφισβητώντας τις
εξαιρετικά λίγες απώλειες του ασσυριακού στρατού σε μία μάχη της οποίας την
περιγραφή διαβάζαμε) και την ψυχική, ιερή διάσταση των ανθρωπίνων πράξεων. Υπάρχει
ένα καθοριστικό θέμα της ασσυριακής αυτοκρατορικής ουνιβερσαλιστικής
(οικουμενικής) κοσμοθεωρίας και πρακτικής, το οποίο λέγεται "Αυτοκρατορική
Επιστολή προς τον Θεό".
Είναι αδύνατο να σπουδάσεις Ασσυριολογία και να μην πέσεις πάνω σε κάτι
τέτοιο. Είναι μία τυπική περίσταση, η οποία καταδεικνύει ότι οι άνθρωποι ήταν
ένθεοι πριν από 2700 ή 3500 χρόνια και δεν είχαν καταληφθεί από την υλιστική ή
αθεϊστική παράνοια των σημερινών ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν δικαίωμα να
υπάρχουν και γι' αυτό δικαίως θα εξαφανισθούν, έτσι όπως πολύ σωστά οι
Πινακίδες της Γεωργίας (Georgia Guidestones)
προαναγγέλλουν.
Και όμως! Το θέμα της παρανοϊκής υποβάθμισης και διεστραμμένης παρερμηνείας
της "Αυτοκρατορικής Επιστολής προς τον Θεό" εκ μέρους πλείστων όσων υλιστών
ή αθέων ασσυριολόγων ως 'κρατική προπαγάνδα' είναι το έλασσον. Το προκλητικό
αίσχος των δυτικών πανεπιστημίων της υποκρισίας, της υστεροβουλίας και της
διαστρέβλωσης αναδεικνύεται σε όλο του το εύρος, το βάθος και το ύψος στο
γεγονός ότι, ενώ σε ασσυριολογικά σεμινάρια δεν δέχονται (και ως εκ τούτου
παρερμηνεύουν τα αρχαία ασσυριακά κείμενα) ότι π.χ. ο Σαργών της Ασσυρίας ή ο
Σεναχειρίμπ "επικοινώνησαν με τον Θεό", στο ίδιο πανεπιστήμιο, σε
σεμινάρια Συστηματικής Θεολογίας δέχονται ότι Μωϋσής "συνωμίλησε με τον
Θεό", "ο Ιησούς είναι ο υιός του Θεού", και ότι ο "Μωάμεθ
είναι ο προφήτης του Θεού", εμφανώς έτσι εφαρμόζοντας μία
αντι-επιστημονική, πολιτικάντικη τακτική διπλοπροσωπίας και εφαρμογής δύο
μέτρων και δύο σταθμών. Σχετικά:
https://www.jstor.org/stable/1356102
https://cdli.ox.ac.uk/wiki/doku.php?id=sargons_letter_to_ashur
https://hist1039-16.omeka.fas.harvard.edu/exhibits/show/the-eighth-campaign-of-sargon-/a-piece-of-propaganda
https://www.metmuseum.org/art/collection/search/544695
Ο Γιεχού του βόρειου εβραϊκού κράτους Ισραήλ γονατίζει και προσκυνάει τον Σαλμανασέρ Γ’ της Ασσυρίας (859-824), έτσι αυτομάτως επισύροντας την γελοιοποίηση και τον εκμηδενισμό του δικού του ψευτο-θεού Γιαχβέ, ο οποίος συνεκδοχικά ταπεινώθηκε προ του Ενός και Μόνου Θεού, δηλαδή του Ασσούρ. Υπεράνω όλων, ο Ασσούρ, Θεός των Ασσυρίων μονοθεϊστών, -φυσικά- σε μη ανθρωπομορφική αναπαράσταση συμβολίζεται ως πτερωτός Δίσκος της Τελειότητος. Η μεσσιανική διάσταση του θέματος τονίζεται από το εξάκτινο άστρο, τυπικό σύμβολο της ασσυριακής εσχατολογίας και σωτηριολογίας, το οποίο δεν ανευρίσκεται σε κανένα αρχαίο εβραϊκό μνημείο.
Παρακολουθώντας τα εντυπωσιακά μαθήματα του Γκαρελί σε νεοασσυριακή ιστορία
(που κυρίως κάλυπταν το τέλος της 2ης και το πρώτο μισό της 1ης προχριστιανικής
χιλιετίας), ενόμιζες ότι οι μάχες ελάμβαναν χώραν περίπου με τον ίδιο τρόπο
πριν από 27 ή 30 αιώνες και στα χρόνια του .... Ναπολέοντα! Έμενες με την
εντύπωση ότι η μόνη διαφορά ήταν τα τουφέκια! Και όμως, η συμμετοχή ιερέων, η συνεχής
τήρηση κανόνων ηθικής και ψυχικής οντολογίας, η ίδια η ιερή διάσταση των μαχών
(όπως εκτεταμένα αναφέρεται στα αρχαία κείμενα τα οποία δεν επιτρέπουν αλλοίωση
ή καταστρατήγηση των εννοιών και του περιεχομένου τους), και η μοναδική αίσθηση
της παγκοσμίως ανυπέρβλητης και διαχρονικής αποστολής των, την οποία είχαν οι
Ασσύριοι στρατιώτες και αξιωματικοί, είναι διάχυτα παντού, σε όλα τα κείμενα νεοασσυριακών
Χρονικών.
4. Ασσύριοι: ο Πρώτος Εκλεκτός Λαός στην Παγκόσμια
Ιστορία
Όλες εκείνες οι μάχες ήταν στην πραγματικότητα μία θεϊκή αποστολή για τον
Μόνο Εκλεκτό Λαό του Θεού, δηλαδή τους Αρχαίους Ασσυρίους (έτσι όπως πάντοτε
και για πάνω από δύο χιλιετίες αυτο-χαρακτηρίζονταν οι Ασσύριοι). Όμως, όπου
θέματα θείας παρέμβασης, υπερβατικής αλήθειας, ιερού καθήκοντος, και ψυχικής διάστασης
μίας υλικής ενέργειας, σκέψης ή πράξης εκτενώς αναφέρονται σε κείμενα, οι συστηματικοί
σύγχρονοι παραποιητές και ακαδημαϊκοί εγκάθετοι μυστικών οργανώσεων βλέπουν
μόνον (γελάστε!) μία διάθεση των Ασσυρίων αυτοκρατόρων να κάνουν 'προπαγάνδα'.
Έτσι λοιπόν εξηγούσε και τα Ασσυριακά Χρονικά ο αγγλόφιλος καθηγητής μου
Πωλ Γκαρελί, ο οποίος δεν ανήκε στην καθαυτό γαλλική (αθεϊστική) ψευτο-στοά Grand Orient de France, αλλά στην
ελεγχόμενη από την αγγλική ψευτο-μασωνία Grande Loge Nationale Française, ένα
σατανιστικό εξάμβλωμα της κακιάς ώρας, διαμορφωμένο έτσι ώστε να διαφθείρει
Γάλλους πολιτικούς και να επηρεάζει την γαλλική πολιτική ζωή. Σχετικά:
https://fr.wikipedia.org/wiki/Grande_Loge_nationale_fran%C3%A7aise
https://fr.wikipedia.org/wiki/Grand_Orient_de_France
Υπάρχει μία ασσυριακή έκφραση, η οποία είναι αρκετή για να ανατρέψει την
όποια αηδία περί δήθεν ασσυριακού μοναρχικού ενδιαφέροντος για 'προπαγάνδα'!
Δεν υπήρχε καμμία προπαγάνδα ούτε στην Ασσυρία, ούτε στην Βαβυλώνα, ούτε στην
Αίγυπτο, ούτε σε κανένα σημαντικό αυτοκρατορικό κράτος, όπου -αντίθετα με την
βαρβαρική περίπτωση 'δημοκρατιών'- επικρατούσε απόλυτη ενότητα ψυχής, νόησης,
παιδείας και αποστολής. Ο Ασσύριος αυτοκράτορας ήταν ο μόνος στην Παγκόσμια
Ιστορία, ο οποίος απεκαλείτο Σαρ Κισάτι (šar-kiššati), δηλαδή 'Αυτοκράτορας του
Σύμπαντος'.
Οι Βαβυλώνιοι βασιλείς συχνά ελάμβαναν τον τίτλο αυτό, αλλά μόνον ως
ένδειξη αντιπαλότητας. Το ίδιο αφορούσε και ελάχιστες περιπτώσεις ομόρων εθνών,
όπως οι Ουραρτού (Αραράτ). Από τους Αχαιμενιδείς του Ιράν (550-330 πτεμ) μόνον
ο Κύρος εχρησιμοποίησε τον όρο για να πιστοποιήσει τα διαπιστευτήριά του
μεσοποταμιακής παιδείας! Τι νόημα προπαγάνδας μπορεί να έχει ένας τέτοιος
αυτοκρατορικός τίτλος; Κανένα! Απλά αποτελεί σαφή ένδειξη του γεγονότος ότι
αντιλαμβάνονταν την ζωή, την δράση, τον ρόλο και τον προορισμό τους ως απόλυτη
συνάρτηση του Ψυχικού Σύμπαντος και των εκείθεν εκπεμφθεισών Θείων Επιταγών.
Σχετικά: https://en.wikipedia.org/wiki/King_of_the_Universe
5. Η βιβλικώς Αποδεδειγμένη Κατωτερότητα του Γιαχβέ προ
του Ασσούρ
Είχα βεβαίως συγκρουσθεί με τον Γκαρελί και την δική του επίμονη προσπάθεια
να παραχαράσσει την Ιστορία. Όταν μελετούσαμε (στο σφηνοειδές πρωτότυπο και με
βάση φωτογραφίες τις οποίες ο ίδιος είχε παραγγείλει) την ασσυριακή επιγραφή
της Στήλης του Τελ αλ Ρίμαχ (δυτικά της Μοσούλης/ Tell Al Rimah Stele, σήμερα στο Μουσείο της Βαγδάτης IM
70543), όπου διαλαμβάνονται τα των νικών του Αντάντ Νιράρι Γ' (811-783) επί των
Αραμαίων (κατά την περίοδο 804-797) και τα σχετικά με την πολιορκία της
Δαμασκού (πρωτεύουσας του αραμαϊκού βασιλείου Αράμ-Ντιμάσκ) το 796 πτεμ (επί
βασιλείας Μπεν Χαντάντ Γ'), ο Γκαρελί αναφέρθηκε στο γεγονός ότι αυτή η νίκη φάνηκε
θεόσταλτη στον βασιλιά του βόρειου εβραϊκού κράτους Ισραήλ Γιεχοάχαζ (Ιωάχαζ),
ο οποίος είχε παρακαλέσει τον Γιαχβέ να τον σώσει από την επιβουλή των Αραμαίων.
Υπάρχει όντως βιβλικό κείμενο (Δ' Βασιλειών ΙΓ' 1-3), το οποίο μνημονεύει
τις αραμαϊκές νίκες επί των Αρχαίων Ισραηλιτών και την ουσιαστική αποσύνθεση
του ισραηλιτικού στρατού (καὶ ὠργίσθη θυμῷ Κύριος ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ ἔδωκεν αὐτοὺς ἐν χειρὶ Ἀζαὴλ βασιλέως Συρίας καὶ ἐν χειρὶ υἱοῦ Ἄδερ υἱοῦ Ἀζαὴλ πάσας
τὰς ἡμέρας). Στους επόμενους στίχους (4-5) σημειώνονται τα
εξής ενδιαφέροντα: καὶ ἐδεήθη Ἰωάχαζ τοῦ προσώπου Κυρίου, καὶ ἐπήκουσεν
αὐτοῦ Κύριος, ὅτι εἶδε τὴν θλῖψιν Ἰσραήλ, ὅτι ἔθλιψεν αὐτοὺς βασιλεὺς Συρίας. καὶ ἔδωκεν Κύριος σωτηρίαν τῷ Ἰσραήλ.
Στην συνέχεια, ο επόμενος βασιλιάς του Ισραήλ Γιοάς (Ιωάς) περιγράφεται ως
σωτήρας, εφόσον ανεκατέλαβε ορισμένες πόλεις από το Αράμ-Ντιμάσκ (εφόσον είχε
μεσολαβήσει η δεινή για τους Αραμαίους ασσυριακή πολιορκία της Δαμασκού / στον
στίχο 25: καὶ ἐπέστρεψεν Ἰωὰς υἱὸς Ἰωάχαζ καὶ ἔλαβε τὰς πόλεις ἐκ χειρὸς υἱοῦ Ἄδερ υἱοῦ Ἀζαήλ). Κείμενα, βιβλιογραφία, εποπτικό υλικό και
περισσότερα στοιχεία βρίσκονται εδώ:
https://en.wikipedia.org/wiki/Adad-nirari_III
https://en.wikipedia.org/wiki/Jehoahaz_of_Israel
https://en.wikipedia.org/wiki/Jehoash_of_Israel
https://en.wikipedia.org/wiki/Aram-Damascus
https://en.wikipedia.org/wiki/Ben-Hadad_III
https://en.wikipedia.org/wiki/Kingdom_of_Israel_(Samaria)#Early_kings_and_Omride_dynasty
https://en.wikipedia.org/wiki/Omri#The_Omride_Dynasty
Οπότε, παρατήρησα ότι ουσιαστικά δεν ήταν ο Γιαχβέ που έσωσε τους
ασήμαντους βασιλίσκους (' roitelets')
του Ισραήλ, αλλά ο Υπέρτατος και Μόνος Θεός Ασσούρ, ο οποίος εφώτιζε τους
'αυτοκράτορες των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα' (σάρου κιμπράτ αρμπατίμ/šarru
kibrat 'arbaim: άλλη επωνυμία των ουνιβερσαλιστών – οικουμενιστών Ασσυρίων
μοναρχών κατά την σουμεριακή-ακκαδική παράδοση). Σχετικά: https://en.wikipedia.org/wiki/King_of_the_Four_Corners
Επίσης προσέθεσα ότι αποδεδειγμένα οι θεοί μικροτέρων βασιλείων εθεωρούντο και
στην Μεσοποταμία και στην Αίγυπτο ως υποδεέστεροι των ασσυροβαβυλωνιακών και
των αιγυπτιακών θεών, δεδομένου ότι, όταν μία χώρα κατέβαλε ετήσιο φόρο, κατ'
ουσίαν ήταν τότε αντιληπτό και πιστευτό ότι ο θεός της μικρής χώρας κατέβαλε
τον φόρο, εφόσον εκείνος εθεωρείτο από τους κατοίκους της ο εγγυητής των εσόδων
τους.
Η όψη του Γκαρελί, όταν άκουγε να περιγράφω αυτόν τον συλλογισμό, έμοιαζε
με εκείνη του αρχετυπικού βαβυλωνιακού δαίμονα Παζούζου βασανιζόμενου στον πάτο
της Κόλασης με πύρινες ρομφαίες να διαπερνούν την διάτρητη ψυχική του υπόσταση.
Πρέπει να του ήταν ένα πραγματικό μαρτύριο να με ακούει ψύχραιμα να απαξιώνω το
κακό σεληνιακό πνεύμα Γιαχβέ, το οποίο -αιγυπτιακής καταγωγής, χαναανικής
αποδοχής, και αραμαϊκής διάδοσης- άθλια περεισέφρυσε στα ιερά βιβλία των
Ιουδαίων των χρόνων της βαβυλωνιακής εξορίας (586-539 πτεμ) χάρη στην
αποκρουστικά βέβηλη δραστηριότητα γραφέων-παραχαρακτών και σε σχεδόν επτά
χιλιάδες εδάφια αντικατέστησε τον Ελοχείμ, Μόνο Θεό των Μωϋσή, Ηλία και Ιωνά. Εισαγωγικά
για το θέμα:
https://en.wikipedia.org/wiki/Iah
https://en.wikipedia.org/wiki/Yarikh
https://en.wikipedia.org/wiki/Yarhibol
https://en.wikipedia.org/wiki/Yahweh
https://en.wikipedia.org/wiki/Elohim
Εννοείται ότι απέφυγε να μου απαντήσει ο Γκαρελί. Με ένα νεφελώδες 'eh, vous
savez, Monsieur…!' (ε, ξέρετε, κύριε!), θυμήθηκε την γαλατική ευγένεια, η
οποία αποτελεί την αποκρηάτικη μάσκα κάθε Γάλλου, και ξέχασε τα παιδικά του
χρόνια στο Λονδίνο, όπου θα είχε μάθει όλες τις απαραίτητες αγγλικές βρισιές
και ανάγωγη συμπεριφορά. Πολλά παρεμφερή επεισόδια με διάφορους καθηγητές μου
με βοήθησαν έτσι να καταλάβω ότι ουσιαστικά ό,τι επεχειρείτο από τους
ανατολιστές (οριενταλιστές) καθηγητές μου ήταν να αποσιωπηθεί η βαθύτατη,
καταλυτική και ανεξίτηλη επίδραση των Ασσυροβαβυλωνίων και των Αιγυπτίων επί
των Αρχαίων Ισραηλιτών (δέκα φυλών του βόρειου κράτους Ισραήλ) και Ιουδαίων
(των δύο φυλών του νότιου κράτους Ιούδα), να μη θιγούν τα όσα αφελή ψέμματα
σήμερα πιστεύουν και διαδίδουν συνωμότες σιωνιστές, παραχαράκτες ιησουΐτες,
ψευδόμενοι ψευτο-μασώνοι, και αμόρφωτοι κρετίνοι ψευτο-μουσουλμάνοι για τις
δήθεν 'τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες'.
ΙΙΙ. Άθλιο Ψέμμα η Θεωρία των 'Τριών Μονοθεϊστικών
Θρησκειών'
Δεν υπάρχουν 'τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες' (με την έννοια της αναφοράς σε
Ιουδαϊσμό, Χριστιανωσύνη και Ισλάμ). Αυτό συμβαίνει πολύ απλά επειδή οι δύο
πρώτοι μονοθεϊσμοί είναι ο σουμεριακός-ακκαδικός-ασσυροβαβυλωνιακός και ο
αιγυπτιακός, οι οποίοι προϋπήρχαν του προαναφερμένου ψευτο-γκρουπ θρησκειών.
Άπειρα ιστορικά τεκμήρια πιστοποιούν ότι επί 3500 χρόνια (από το 4000 πτεμ
μέχρι τους Αχαιμενιδείς του Ιράν) η Ιστορία της Αρχαίας Μεσοποταμίας και της
Αρχαίας Αιγύπτου απετέλεσαν το χωρόχρονο μιας ατελεύτητης διελκυστίνδας,
σύγκρουσης και αντιπαράθεσης μεταξύ των πολλών εντοπίων μονοθεϊστικών και
πολυθεϊστικών ιερατείων, από τα οποία τα πρώτα πρέσβευαν σε μία ανεικονική
λατρεία του Θείου και τα δεύτερα ταύτιζαν την λατρεία με την διαστροφική έννοια
της δυνατότητας απεικόνισης της ύλης σε ύλη.
1. Αιγυπτιακά Ιερογλυφικά: η Ανώτατη Θεωρητική Σύνθεση
της Έννοιας της Εικόνας
Αυτή η έννοια είναι το χειρότερο πρόβλημα της Ιστορίας του Ανθρώπου. Το οξύτατο
πρόβλημα ξεκινάει από την πιο τεράστια νοητική σύλληψη, θεώρηση και εφαρμογή,
την οποία επινόησε και υλοποίησε ο Άνθρωπος: τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Τίποτα
το νοητικώς ανώτερο δεν συνέλαβε και εξετέλεσε ποτέ κάποιος στην Ανθρώπινη
Ιστορία. Όμως δεν υπάρχει στην πρότασή μου αυτή κανένας έπαινος. Είναι μία απλή
αποτίμηση. Αλλά το αναφέρω ως αμαρτία και παρεκτροπή από την οποία δυστυχώς ο
Άνθρωπος δεν θα γλυτώσει, ειμή μόνον κατά το Πλήρωμα του Χρόνου. Γι' αυτό και η
Αίγυπτος αναφέρεται με τόσο αρνητικό τρόπο ως μεταφορικό όνομα για ένα άλλο
τόπο σε ένα κείμενο το οποίο αφορά το Τέλος: στην Αποκάλυψη του Ιωάννου.
Η απόρριψη κάθε έννοιας αναπαράστασης δεν είναι μία ασυλλόγιστη εντολή
αυθαίρετα διατυπωμένη από ένα μυστηριώδη και αρκετά ... καπριτσιόζο ψευτο-θεό,
όπως το κακό σεληνιακό πνεύμα Γιαχβέ. Κρύβει μία απόλυτη γνώση και σοφία
σχετιζόμενη με την αντίληψη των δύο Συμπάντων: του ψυχικού και του υλικού. Η μόνη
δυνατή, υπαρκτή 'εικόνα' υφίσταται μεταξύ των δύο Συμπάντων: ο άνθρωπος, στην
υλική του διάσταση, είναι -ήδη από την Δημιουργία- μία 'εικόνα' του Θεού. 'Εικόνα'
αποτελεί η γνωστή σοφή πρόταση "ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς"
(δηλαδή: όπως στο Ψυχικό Σύμπαν έτσι και στο Υλικό Σύμπαν). Πέραν τούτου, δεν
μπορεί να υπάρξει υλική εικόνα υλικού δημιουργήματος, διότι οδηγεί τον άνθρωπο
σε σύγχυση και παρεκτροπή.
2. Ασσυριακή Μονοθεϊστική η Καταγωγή του κατά τα λοιπά
'Βιβλικού' ... "κατ' Εικόνα και καθ' Ομοίωσιν"
Το προαναφερμένο δεν αποτελεί ένα ερμηνευτικό τερτίπι: είναι μία απόλυτη,
λεκτική, κυριολεξία. Στα ακκαδικά-ασσυροβαβυλωνιακά, από τα οποία προήλθαν σε
πολύ μεταγενέστερες περιόδους τα χαναανικά, τα αραμαϊκά, τα αρχαία εβραϊκά, και
ακόμη αργότερα (από τα συριακά αραμαϊκά) τα αραβικά, η έννοια 'άνθρωπος'
αποδίδεται ως 'αουΐλουμ' (και υστερογενώς 'αουΐλου' και 'αμίλου' – το οποίο
πέρασε και στα αραβικά ως 'αμίλ'). Αλλά 'αουΐλουμ' είναι μία σύνθετη λέξη από
τα συστατικά 'αουέ' και 'ίλουμ' (και αργότερα 'ίλου'), και ως εκ τούτου
κυριολεκτικά σημαίνει 'ο ωσεί Θεός', ή 'ο οιονεί Θεός'. Εννοείται ότι αυτό δεν
αποτελεί δική μου ερμηνεία αλλά αποτελεί στοιχείο των διδασκαλιών όλων των
καθηγητών μου, οι οποίοι όμως δεν προχωρούσαν και ένα βήμα παρακάτω για να
ερμηνεύσουν τον μεσοποταμιακό μονοθεϊσμό.
Κάθε άνοδος του μεσοποταμιακού και του αιγυπτιακού μονοθεϊσμού συνοδεύεται
από μία περίοδο ανεικονικής τέχνης, όπως στα χρόνια του Αχενάτεν στην Αίγυπτο.
Εξάλλου, στην Μεσοποταμία, υπάρχουν πολλές όψεις του Θείου, οι οποίες -αν και
εκτενώς περιγράφονται σε ιερά κείμενα- δεν απεικονίσθηκαν ποτέ. Αυτό οφείλεται
σε δύο λόγους: πρώτον, οι μονοθεϊστές ήταν κατά της απεικόνισης και δεύτερον, οι
πολυθεϊστές δεν ήθελαν ποτέ να αναφερθούν σ' αυτές τις όψεις του Θείου, επειδή
αναφορά και μόνον κατέστρεφε τα σχέδια και τα δόγματά τους.
Για παράδειγμα, όποιος ισχυρισθεί ότι μπορεί να βρει απεικόνιση του Απσού ή
του Άνου ή ακόμη και του Αντάπα (δηλαδή του ασσυροβαβυλωνιακού Αδάμ) σε
μεσοποταμιακά μνημεία, ψεύδεται. Το ίδιο ισχύει επίσης και για την Τιαμάτ, της
οποίας απεικονίσεις όντως σώζονται, πλην όμως σε μνημεία φιλοτεχνημένα για τις
ανάγκες και τις απαιτήσεις του μεσοποταμιακού πολυθεϊστικού ιερατείου, το οποίο
διέδωσε το μυθικό θέμα της σύγκρουσης του βαβυλωνιακού Μαρντούκ (ανύπαρκτου
στην Ασσυρία, ως κατ' εξοχήν παρασκευάσματος του πολυθεϊστικού ιερατείου) με
την Τιαμάτ και της νίκης του επ' αυτής.
Αλλά θρησκειολογικώς ερμηνευόμενη, αυτή η Τιαμάτ (των Βαβυλωνίων
πολυθεϊστών) είναι ένα εντελώς άλλο μυθικό ον και μία ψευδής επνόηση ως
αλλοίωση της αρχικής και μη απεικονιζομένης Τιαμάτ των Ασσυρίων μονοθεϊστών. (Είναι
όπως και στην περίπτωση του Ιησού κατά τους Γνωστικισμούς, τον Μανιχεϊσμό, την
Χριστιανωσύνη, και το Ισλάμ: δεν είναι 'ένας' ο Ιησούς – θρησκειολογικώς. Είναι
πολλοί. Ακόμη και εντός της Χριστιανωσύνης: άλλος ο Ιησούς του Αρείου και άλλος
ο Ιησούς Μεγάλου Αθανασίου. Άλλος ο Ιησούς του Ευτυχούς και άλλος ο Ιησούς του
Θεοδώρου Μοψουεστίας και του Νεστορίου.)
Υπάρχει μία άλλη τεράστια διάσταση του θέματος, την οποία ούτε ανατολιστές
ούτε θρησκειολόγοι θίγουν. Ο ανθρωπομορφισμός των λεγομένων 'ελληνορωμαϊκών
χρόνων', τον οποίο συχνά-πυκνά Χριστιανοί παρουσιάζουν ως αιτία για την χρήση
του όρου 'ειδωλολάτρες', ουσιαστικά είναι ανυπόστατος στην Μεσοποταμία και
στηνΑίγυπτο, πλην περιπτώσεων οι οποίες αφορούν αποκλειστικά και μόνο μνημεία εκπροσωπούντα
τις ανάγκες των εκεί πολυθεϊστών. Οι πολυσύνθετες μορφές της αναπαράστασης
όψεων του Θείου δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν ως εκφράσεις είτε
ανθρωπομορφισμού είτε ζωομορφισμού. Ακόμη περισσότερο, τα ονόματα είναι
δηλωτικά απόλυτης έλλειψης σχέσεων με ενδεχόμενες τάσεις ανθρωπομορφισμού ή
ζωομορφισμού. Παράδειγμα: η Αιγυπτιακή Αθώρ (Χατχόρ).
3. Δεν υπάρχει Ανθρωπομορφισμός στην Αρχαία Αίγυπτο:
Αθώρ, Ίσις και Νεφθύς δεν είναι ... 'θεές'.
Εάν η ρωμαϊκή Vesta, η
ελληνική Άρτεμις, και η φοινικική-αραμαϊκή Αστάρτη θυμίζουν 'θεά', η Αθώρ
(Χατχόρ) είναι αδύνατον να αποτελεί κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι το όνομά της
σημαίνει "Ο Οίκος του Ώρου". Τι μπορεί να είναι μία 'θεά' με ένα
τέτοιο όνομα; Τι ανθρωπομορφισμός ή ζωομορφισμός υπάρχει στον 'Οίκο του Ώρου';
Τίποτα! Οίκος του Ώρου σημαίνει πολύ απλά 'ιερατείο του Ώρου', δηλαδή 'ιερατείο
του Μεσσία'. Πολλοί άνδρες μαζί (δηλαδή ένα ιερατείο) αποτελούν 'γυναίκα παρά
τω Θεώ' και το θέμα μεταφέρθηκε αργότερα ανάμεσα στους Αρχαίους Εβραίους, οι
οποίοι θεωρούσαν εαυτούς (δηλαδή τον αρχαίο 'Οίκο Ισραήλ') ως 'γυναίκα' του
Θεού. Υπάρχουν αναπαραστάσεις της Χατχόρ ως Αγελάδας, αλλά και πάλι δεν έχουμε
να κάνουμε με κανένα απλό ζωομορφισμό, διότι πρόκειται για σύνθετη αναπαράσταση
με τον Ήλιο και άλλα χαρακτηριστικά.
Ο Ναός της Αθώρ (Χατχόρ) στην Ντεντέρα (60-65 χμ βόρεια του Λούξορ, αριστερή όχθη του Νείλου). Διακρίνονται τα αθωρικά κιονόκρανα των τεραστίων πεσσών της Υπόστυλης Αίθουσας.
Το ίδιο αφορά την Ίσιδα και την Νεφθύν, δύο καθοριστικά στοιχεία του
μονοθεϊστικού δόγματος Κοσμογονίας ('παρελθόντος), Κοσμολογίας (παρόντος), και
Εσχατολογίας (μέλλοντος) της Ιουνού (Ηλιούπολης) της Κάτω Αιγύπτου – σύστημα το
οποίο οι Αρχαίοι Έλληνες απεκάλεσαν Εννεάδα διότι οι εν αυτώ αναφερόμενες
κύριες εκφράσεις του Θείου είναι εννέα τον αριθμόν. Όμως, ούτε η Ίσιδα, ούτε η
Νεφθύς αποτελούν 'θεές' με την ανθρωπομορφική έννοια με την οποία ο όρος
χρησιμοποιείται σε Φοινίκη, Ελλάδα και Ρώμη. Αυτό πιστοποιούν τα σημεία ειδοποιού
διαφοροποίσης τα οποία φέρουν 'αμφότερες' επί των κεφαλών τους. Η Ίσις φέρει
τον θρόνο Ασέτ, και μάλιστα το ίδιο το αρχαίο αιγυπτιακό όνομα αυτού του
στοιχείου του ηλιουπολιτικού δόγματος φέρει ως όνομα το ίδιο το όνομα του
θρόνου. 'Ασέ' στα κοπτικά, 'Ίσις' στα αρχαία ελληνικά, και 'Isis' στα λατινικά
είναι απλά και μόνον γλωσσικές παραφθορές του 'Ασέτ', αρχαίου αιγυπτιακού
ονόματος της Ίσιδας.
https://en.wikipedia.org/wiki/Nephthys
https://en.wikipedia.org/wiki/Isis
Αλλά τι μπορεί να είναι μία θεά, της οποίας το όνομα είναι αυτό ενός
θρόνου; Σαφέστατα και δεν είναι μία περίπτωση τυπικής ανθρωπομορφικής
αναπαράστασης.
Πολλοί προσπάθησαν να ισχυρισθούν ότι η Ίσις είναι μία, συνήθης κατά τα
πολύ μεταγενέστερα πρότυπα, 'θεά', ισχυριζόμενοι ότι το όνομα ΄Ίσις' γράφεται με
το σημείο Β1 του γνωστού καταλόγου ιερογλυφικών σημείων του Sir Alan Gardiner ως
προσδιοριστικό σημείο.
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Egyptian_hieroglyphs#B
Αυτό το ιδεόγραμμα όντως και γράφεται ως προσδιοριστικό σημείο μετά από
αρχαίες αιγυπτιακές λέξεις που δηλώνουν 'γυναίκες'. Αλλά είναι αυθαιρεσία
συγχρόνων αιγυπτιολόγων να προσδιορίζουν αυτό το ιδεόγραμμα ως ενδεικτικό
'θηλυκού φύλου'. Ουσιαστικά, αποτελεί ενδεικτικό 'θηλυκής ταυτότητας': αυτό
μπορεί όμως να αφορά το ψυχικό σύμπαν, ή ακόμη και σύμβολα ή ενότητες
συμβολισμού. Πολλοί θρησκειολόγοι-αιγυπτιολόγοι προσπάθησαν να διασπάσουν την
ενότητα της αναπαράστασης της Ίσιδας (κάτι το οποίο στην Αρχαιότητα θα
ισοδυναμούσε με ιεροσυλία) και να τονίσουν ότι η 'Ισις ήταν μία 'θεά' και ο
θρόνος Ασέτ το σύμβολό της. Αυτό και μόνο αποτελεί σαφή και πλήρη ένδειξη της
τεράστιας απόστασης, η οποία χωρίζει τους συγχρόνους θρησκειολόγους από τους
αρχαίους ιερείς και πιστούς. Η Ίσις δεν 'είχε' ως σύμβολο τον θρόνο Ασέτ, αλλά
'ήταν' η ίδια το σύμβολο, και ακριβώς γι' αυτό έφερε το όνομα του θρόνου αυτού.
Και η επιλογή ενός προσδιοριστικού ιερογλυφικού σημείου κατά την γραφή μίας
αρχαίας αιγυπτιακής λέξης ήταν μία πολύ κρίσιμη διαδικασία.
Άφησε λοιπόν την Ίσιδα και πήγαινε στην 'αδελφή' της, την Νεφθύν! Είναι
γεγονός ότι οι έννοιες του αρχετυπικού αιγυπτιακού Μύθου είχαν χαθεί σε ύστερες
εποχές, όπως η πρώτη προχριστιανική χιλιετία. Συνεπώς θα χρησιμοποιήσω τώρα
όρους, τους οποίους οι σημερινοί άνθρωποι είναι ολότελα ανίκανοι να κατανοήσουν
στην αρχική τους μυθική σημασία. Κατά τον ηλιουπολιτικό μύθο λοιπόν, όπως ο
Όσιρις και η Ίσις είναι ταυτόχρονα 'αδέλφια' και 'ανδρόγυνο', έτσι και ο Σηθ
και η Νεφθύς αποτελούν κατά τον ίδιο τρόπο 'αδέλφια' και 'ανδρόγυνο'. Και
δεδομένου ότι και οι τέσσερις εκπορεύονται από τον Γκεμπ (Γη – νοητή ως
αρσενική) και την Νουτ (Ουρανός – νοητός ως θηλυκός), είναι και 'αδέλφια'
αναμεταξύ τους.
Αλλά τότε, γιατί ενώ κατά την ιερογλυφική γραφή του ονόματος της Ίσιδος ως
τελευταίο αναγράφεται, εν είδει προσδιοριστικού σημείου, το προαναφερμένο
ιερογλυφικό σημείο Β1, δεν συμβαίνει το ίδιο και κατά την ιερογλυφική γραφή του
ονόματος της Νεφθύος; Στην περίπτωση αυτή, το ίδιο σημείο δεν καταγράφεται
καθόλου! Δεν ήταν 'θεά' τάχα η Νεφθύς; Σε τέτοια ερωτήματα δεν μπορούσαν να
απαντήσουν όμως οι αιγυπτιολόγοι καθηγητές μου. Χαμογελούσαν με το μειδίαμα της
Τζοκόντα, το οποίο δήλωνε ταυτόχρονα απορία για την οξυδέρκειά μου και αμηχανία
για την στάση τους απέναντί μου.
Βεβαίως σήμερα γνωρίζω πολύ καλά για ποιο λόγο πριν από 4000 χρόνια οι
ιερείς και οι γραφείς του ηλιουπολιτικού δόγματος επέβαλαν τέτοιες επιλογές
κατά την γραφή των αρχαίων αιγυπτιακών ονομάτων της Ίσιδος και της Νεφθύος. Δεν
υπάρχει ασφα΄'ως δυνατότητα μέσα στα πλαίσια αυτής της ήδη σχοινοτενέστατης απάντησης
να επεκταθώ σε ερμηνεία του αρχαίου αιγυπτιακού Μύθου, αλλά ήθελα να σου
καταδείξω τα όρια, πολύ περιορισμένα ήδη για τις εξερευνήσεις μου κατά τα τέλη
της δεκαετίας του 1970, της σύγχρονης επιστήμης. Και εννοείται ότι έκτοτε, η
επιστήμη σε όλες της τις εκφάνσεις επήγε πίσω, πολύ πίσω – και όχι μπροστά.
4. Όταν ο Γιογιότ δίδασκε τον Οσίρειο Μύθο με βάση
Αιγυπτιακά Ιερογλυφικά και Ιερατικά Κείμενα
Με τον Όσιρη ασχολήθηκε ιδιαίτερα ο Ζαν Γιογιότ, καθηγητής μου στην 'École pratique des hautes études (Vème section), ένας εξαιρετικός αιγυπτιολόγος, πολύ αντι-συμβατικό
αλλά και ναρκισιστικό άτομο, δηλαδή με ένα σκουλαρίκι στο αριστερό του αυτί.
Αυτό ήδη σήμαινε ότι δεν θα τον επλησίαζα και ιδιαίτερα. Αντιπαθώ μέχρις αηδίας
άτομα, τα οποία -με εξωτερικές επιλογές (ντύσιμο) και επιδεικτικό τρόπο-
παριστάνουν τους αντικαθεστωτικούς όντας ταυτόχρονα τμήμα του καθεστώτος. Ο
Λένιν και ο Τρότσκι στο Κάπρι αποτελούν μόνιμη παρωδό κάθε αναφοράς μου σε
θέματα εξουσίας: οι αυτοκράτορες στα χρυσά ανάκτορα και οι επαναστάτες στις
μπαράκες και στα παραπήγματα. Και ακόμη χειρότερα, αν μιλάμε για κομμουνιστική
επανάσταση, στις τρώγλες των προλεταρίων. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο και
ευτελέστερο από το Γούντστοκ και τον Μάϊο 68. Όλα τα προβλήματα του σημερινού
κόσμου εκκινούν από εκείνα τα αίσχη, από τα οποία ευτυχώς και ήμουν μακριά και
χαιρόμουν που ήμουν μακριά. Και έτσι πάντοτε παρέμεινα. Ούτε Μπητλς, ούτε ροκ,
ούτε ρέγκε, ούτε ρέγγες! Επανάσταση είναι Σατανισμός. Αλλά παρεκτρέπομαι σε
άλλα θέματα.
Ο Γιογιότ ήταν λοιπόν ένας τέλειος γνώστης όλων των πτυχών του Οσιρείου
Μύθου. Ένα από τα πολλά στοιχεία της απέραντης αυτής θεματολογίας (επίσης
γνωστής και από υστερογενείς πηγές, όπως αρχαία ελληνικά και λατινικά, λόγω του
εκτεταμένου προσηλυτισμού πολλών Ελλήνων, Ρωμαίων και Ευρωπαίων στα αρχαία
αιγυπτιακά μυστήρια, λατρείες και θρησκείες) είναι οι περιπλανήσεις της Ίσιδας
και οι γοεροί και ατελείωτοι Θρήνοι της για τον θάνατο και ύστερα τον
κατατεμαχισμό του Όσιρη. Σε κάθε ταφικό μνημείο και κείμενο σχετικά με τον
οποιονδήποτε Αρχαίο Αιγύπτιο μεταστάντα έχουν παρεισφρύσει στίχοι ή και
ολόκληρα απσπάσματα από τους Θρήνους της Ίσιδας, οι οποίοι αποτελούσαν
ακρογωνιαίο λίθο του αρχαίου αιγυπτιακού τρόπου ζωής και παιδείας.
Η όλη θεματολογία πέρασε στην συνέχεια στους θρησκευτικούς συγκρητισμούς
των ρωμαϊκών αυτοκρατορικών χρόνων, στις λαϊκές θρησκείες, και στην
Χριστιανωσύνη, όπου η Ίσιδα ανευρίσκεται είτε αυτοπροσώπως και
μυθικώς-εσχατολογικώς ως "γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον,
καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα" (Αποκάλυψη, ΙΒ' 1), είτε εμμέσως και
φιλολογικώς-λατρευτικώς στα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Η σχέση Όσιρη και
Ίσιδος δεν έχει τίποτα το κοινό με την σχέση Ιησού και Παναγίας, αλλά τα
εκφραστικά μέσα λατρείας και υμνωδίας είναι τα ίδια.
Ο Γιογιότ μπορούσε να εντοπίσει μικρές λεκτικές παραλλαγές της αφήγησης του
θέματος από τον ένα πάπυρο στον άλλο, και από τις επιγραφές ενός τάφου σε
εκείνες ενός άλλου. Βεβαίως και μπορούσε να σου πει ποιο μυθικό συμβάν
αναφερόταν εδώ, ποιο παραλειπόταν εκεί, και που υπήρχαν διαφοροποιήσεις ύφους.
Αλλά ποτέ μία συνολική ερμηνεία του μυθικού συμβάντος! Όμως όλες αυτές οι
περιπτώσεις τροποποιήσεων των αφηγήσεων είχαν το νόημά τους στην Αρχαιότητα.
Είτε δεν το αντιλαμβανόταν αυτό (κάτι το ελάχιστα πιθανό), είτε δεν ήθελε να το
κάνει δημόσια γνωστό. Σχετικά: https://en.wikipedia.org/wiki/Jean_Yoyotte
5. Η Άθλια και Σατανική Πλάνη των δήθεν 'Τριών
Μονοθεϊσμών'
Αλλά για να επανέλθω στο γενικώτερο θέμα, το οποίο ξεκίνησα να συζητώ, δεν
αποτελούν γκρουπ και δεν μπορούν να αποτελέσουν 'μία ομάδα' οι τρεις άσχετες μεταξύ
τους θρησκείες: Ιουδαϊσμός, Χριστιανωσύνη και Ισλάμ. Αυτό ισχύει για πολλούς
λόγους, εξωτερικούς και εσωτερικούς, δηλαδή αφορά την ίδια την φύση και το
δόγμα αυτών των θρησκειών.
Πρώτον, ιστορικώς, ουδέποτε εκπρόσωποι ή μέλη αυτών των θρησκειών είχαν
ισχυρισθεί κάτι το παρεμφερές μέχρι τις αρχές και τα μέσα του 20ου αιώνα.
Συνεπώς όσοι από τους σημερινούς Ιουδαίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους
ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, προβαίνουν σε ανυπόστατο νεολογισμό, ο οποίος
-απορριπτόμενος ντε φάκτο από τις ίδιες τις ιστορικές θρησκείες (εννοώ τα
δόγματά τους και όχι τις άθλιες και ανυπόστατες ιεραρχίες τους)- δημιουργεί
τρεις νέες αιρέσεις:
α) αιρετικούς Ιουδαίους οι οποίοι πιστεύουν ότι αυτές οι τρεις θρησκείες
αποτελούν ή μπορούν να αποτελέσουν ένα ξεχωριστό γκρουπ μονοθεϊστικών θρησκειών,
β) αιρετικούς Χριστιανούς οι οποίοι πρεσβεύουν παρομοίως, και
γ) αιρετικούς Μουσουλμάνους, οι οποίοι αποδέχονται τα παραπάνω.
Δεύτερον, κατά τα κριτήρια του αρχαίου εβραϊκού δόγματος (τα οποία
διαφέρουν από τα του μεταγενέστερου Ιουδαϊσμού) και επίσης σύμφωνα με τα μέτρα
και σταθμά της ιουδαϊκής θεολογίας, η Χριστιανωσύνη δεν πληροί τις προϋποθέσεις
που απαιτούνται για να θεωρηθεί μονοθεϊστική θρησκεία (τριαδικός θεός, διαφορές
από την θρησκευτική πρακτική του Ιησού, απεικονίσεις του Θείου, πλήθος αγίων,
κοκ). Εξάλλου, ενώ ο Μαϊμονίδης αποδέχθηκε το Ισλάμ ως μονοθεϊστική θρησκεία, η
θέση του κορυφαίου αυτού Ιουδαίου σοφού, επιστήμονα και πνευματικού ανθρώπου
δεν είναι αποδεκτή σήμερα από την συντριπτική πλειοψηφία είτε των Σεφαρντί
Ιουδαίων ραβίνων είτε των Ασκενάζι Χαζάρων ψευτο-Ιουδαίων σιωνιστών ραβίνων.
Τρίτον, κατά την δογματική άποψη της Χριστιανωσύνης, οι Ιουδαίοι εξέπεσαν
του καθεστώτος του Εκλεκτού Λαού και, ως 'θανατώσαντες τον Ιησούν', αποτελούν
παράδειγμα προς αποφυγήν και έχουν μόνη ελπίδα την μετάνοια και την αποδοχή του
Ιησού ως Μεσσία, κάτι το οποίο αποτελεί άλλωστε το κεντρικό δόγμα της επίσημης
χριστιανικής θρησκείας. Από την άλλη, το Ισλάμ θεωρήθηκε από τους Χριστιανούς
θεολόγους ως αίρεση (όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο Ιωάννης Δαμασκηνός), και
συνεπώς δεν αποτελεί 'θρησκεία'.
Τέταρτον, ακόμη χειρότερα, κατά το ισλαμικό δόγμα, δεν υπήρξαν ποτέ πολλές
θρησκείες, ή πολλοί μονοθεϊσμοί και πολυθεϊσμοί. Κατά το κήρυγμα του προφήτη
Μωάμεθ, υπάρχει εξυπαρχής μία μόνον Θρησκεία, η οποία είναι μονοθεϊστική και
αποκαλείται 'Υποταγή στον Θεό' (κάτι που στα αραβικά λέγεται 'Ισλάμ'). Συνεπώς,
η Θρησκεία των Αδάμ, Ενώχ, Νώε, Αβραάμ, Ισμαήλ, Ισαάκ, Ιακώβ, Μωϋσή, Ηλία,
Ιωνά, Ζαχαρία, Ιωάννου Βαπτιστή, και Ιησού ήταν το Ισλάμ. Με άλλα λόγια, το
κήρυγμα του Ισλάμ εκ μέρους του Μουχάμαντ Ιμπν Αμπντάλλαχ ήταν –μόνον- το
τελευταίο, το εκτενέστερο, και το αναλυτικώτερο κήρυγμα του Ισλάμ.
Πέμπτον, κατά το κήρυγμα του προφήτη Μωάμεθ, υπήρξαν και άλλοι -άγνωστοι
(στον κύκλο των Αραμαίων Μονοφυσιτών και Νεστοριανών Χριστιανών τους οποίους
εσύχναζε ως νεαρός έμπορος καραβανιών ο προφήτης Μωάμεθ)- αληθινοί προφήτες του
Ισλάμ στην Ιστορία της Ανθρωπότητας. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει δυνατότητα να
θεωρηθούν σήμερα από Μουσουλμάνους ως προφήτες του Ισλάμ οι Ζωροάστρης, Βούδας
και Κομφούκιος, αλλά -ωστόσο- όχι ο Μάνης, δεδομένου ότι επανειλημμένα και από
πλείστους κορυφαίους πολυμαθείς, ιστορικούς, επιστήμονες και μύστες των χρόνων
της ακμής του ισλαμικού πολιτισμού απερρίφθηκαν και καταδικάσθηκαντα δόγματα
και τα κηρύγματα του Μανιχεϊσμού.
Αλλά στην περίπτωση αυτή, αν δεχθούμε το ενδεχόμενο της ύπαρξης πολλών
μονοθεϊσμών κατά το Ισλάμ (υπό την έννοια ότι όλοι τους αυτοί αποτελούν
εκφάνσεις του ενός, αρχικού και συνεχούς μονοθεϊσμού και θρησκείας), τότε
έχουμε να κάνουμε με πέντε ή και περισσότερους μονοθεϊσμούς. Σημειωτέον ότι
αυτή η τοποθέτηση ανάγεται σε εποχές προ του προφήτη Μωάμεθ (νοητού ως εσχάτου
όλων) και επιπλέον μπορεί να μας οδηγήσει σε διάφορες ιστορικές ταυτίσεις: για
παράδειγμα, ο μονοθεϊστής Φαραώ Αχενάτεν μπορεί να θεωρηθεί ως προφήτης του
Ισλάμ. Και άλλωστε πολλοί γνωρίζουν ότι αρκετοί μουσουλμάνοι επικοί ποιητές,
όπως ο Ιρανός Φερντοουσί και ο Αζέρος Νεζαμί, εξέλαβαν τον Δου'λ Καρνέυν ως
προφήτη, μάλιστα ταυτίζοντάς τον με τον Μεγάλο Αλέξανδρο.
Έκτον, και κυριώτερον, κατά το Ισλάμ, η μία αυτή, μόνη και μονοθεϊστική
Θρησκεία, η οποία επανειλημμένα κηρύχθηκε από εκ του Θεού απεσταλμένους προφήτες,
δεν έγινε αντικείμενο προσήλωσης και απαρασάλευτης πίστης εκ μέρους των
ανθρώπων και ως εκ τούτου προέκυψαν αλλοιωμένες μορφές της μίας και μόνης
Θρησκείας. Αυτό είναι το τι σήμερα οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν αναφορικά με τον
Ιουδαϊσμό και την Χριστιανωσύνη: ο Ιουδαϊσμός είναι η αλλοίωση της μίας και
μόνης αληθινής Θρησκείας, την οποία κήρυξε ο Μωϋσής, και η Χριστιανωσύνη είναι
αλλοίωση της μίας και μόνης αληθινής Θρησκείας, την οποία κήρυξε ο Ιησούς.
Αλλά για παρουσιασθεί το εκτρωματικό ψευδο-θεώρημα των τάχα 'τριών
μονοθεϊσμών', συχνά-πυκνά ιμάμηδες, ιερείς και ραβίνοι παραμερίζονται ή
δολοφονούνται, αντικαθιστώμενοι από άθλιες σατανικές μαριονέτες της διαφθοράς
ικανές να πουν ό,τι τις πληρώσουν και, παράλληλα, επιχειρείται να συγκαλυφθεί στα
πανεπιστήμια η ιστορική πραγματικότητα ότι μονοθεϊσμός και όχι πολυθεϊσμός
υπήρξε η αρχική θρησκεία του Ανθρώπου.
IV. Συμπεράσματα για τα Μεταπτυχιακά μου στο Παρίσι και Αποτίμηση των
Δυνατοτήτων των Καθηγητών μου – το 1981
Με όλα τα παραπάνω δεν κάνω τίποτα περισσότερο από το να σου παρουσιάζω
λίγα, μενονωμένα αλλά ενδεικτικά, στιγμιότυπα ανάμεσα σε εκατοντάδες, τα αποία
ακόμη θυμάμαι και τα οποία παραστατικά απεικονίζουν τις διδασκαλίες, έρευνες
και αναζητήσεις των πολλών ανατολιστών καθηγητών μου κατά την πρώτη φάση των
μεταπτυχιακών μου σπουδών στο Παρίσι (1978-1981). Οι εξαιρετικοί επιστήμονες
εκείνοι είτε δεν είχαν ανεύρει τα κλειδιά της Ψυχικής Οντολογίας, των Ψυχικών
Ασκήσεων, και της πρόσβασης στο Ψυχικό Σύμπαν των αρχαίων ιεροφαντών, αρχιερέων
και μυστών, είτε δεν ήθελαν (ή ενδεχομένως τους απαγορευόταν) να δώσουν σε
άλλους. Αυτό το δίλημμα ήταν σαφές στα μάτια μου ήδη το 1980.
Σύντομα, οι αμφιβολίες θα διαλύονταν και θα καταλάβαινα ότι ό,τι δεν ήθελαν
(ή ενδεχομένως τους απαγορευόταν) να δώσουν σε άλλους δεν είχε καμμία σχέση με
τα ιερά και τα όσια των αρχαίων υπερβατικών σοφών, κορυφαίων θεουργών, και
ψυχικών προπομπών της Ανθρωπότητας. Ναι, υπήρχαν μυστικά τα οποία οι
ανατολιστές καθηγητές μου δεν ήθελαν (ή ενδεχομένως τους απαγορευόταν) να
δώσουν σε άλλους: αλλά αυτά τα μυστικά δεν ήταν ιερά και όσια, αλλά ανίερα και
ανόσια. Όσο δε για τα όντως ιερά και τα όσια των εν Νινευή Υπερανθρώπων γύρω
από τους Σαργωνιδείς (722-625/609) Αυτοκράτορες του Σύμπαντος, αυτά ήταν για
τους καθηγητές μου -και θα παραμείνουν εσαεί για όλους τους ομοίους τους- ένα
ασύλληπτα μακρινό όνειρο, το οποίο, αν τύχει και τους πλησιάσει από μόνο του,
θα τους φανεί ως εφιάλτης χειρότερος του ίδιου του πυθμένα του Άδου.
Οπότε, να τι υπήρξα τυχερός να εντοπίσω με τις εβδομαδιαίως 65ωρες σπουδές
μου (ως παρουσία σε σεμινάρια μόνον) στο Παρίσι: εφαρμόζοντας σταθερά την
προαναφερμένη διαδικασία σε άλλους τομείς ανατολιστικών επιστημών, τους οποίους
επίσης σπούδαζα και οι οποίοι εστίαζαν σε αντικείμενα έρευνας χρονολογημένα σε
μεταγενέστερες εποχές, όπως Αχαιμενιδικό – Αρσακιδικό (250 πτεμ–224 τεμ) –
Σασανιδικό (224-651 τεμ) Ιράν, Ζωροαστρισμός, Μιθραϊσμός, θρησκευτικοί
συγκρητισμοί της Ύστερης Αρχαιότητας, Γνωστικισμοί, Ανατολικοί Χριστιανισμοί,
και Μανιχεϊσμός, αντιλήφθηκα το τι ούτε οι ασσυριολόγοι, χιττιτολόγοι και
αιγυπτιολόγοι καθηγητές μου, ούτε οι δάσκαλοί μου σε όλους αυτούς τους
'ύστερους' τομείς μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν.
Το γιατί συνέβαινε ένα τόσο παράδοξο γεγονός είναι εύκολο να εξηγήσω:
α) οι μεν δεν είχαν ιδέα για τους τομείς των δε,
β) οι δε δεν είχαν ιδέα για τους τομείς των μεν,
γ) οι μεν δεν αντιλαμβάνονταν πόσο είχαν παραφθαρεί
πίστεις, λατρείες, τελετές, κοσμοαντιλήψεις, κοσμοθεωρίες
(Κοσμογονίες-Κοσμολογίες-Εσχατολογίες), μύθοι, σύμβολα, θεουργίες, τυπικά,
μυητικές πρακτικές και όροι (τους οποίους οι ίδιοι γνώριζαν καλύπτοντας το
αντικείμενο σπουδών και ερευνών τους και συνεπώς την περίοδο 3500-500 πτεμ) σε
μεταγενέστερες εποχές στις οποίες οι ίδιοι δεν είχαν ειδικευθεί, και
δ) οι δε δεν μπορούσαν να ανασυστήσουν την
αυθεντική, αρχετυπική μορφή, έννοια και ψυχική ισχύ πίστεων, λατρειών, τελετών,
κοσμοαντιλήψεων, κοσμοθεωριών, μύθων, συμβόλων, θεουργιών, τυπικών, μυητικών
πρακτικών και όρων (τους οποίους οι ίδιοι γνώριζαν καλύπτοντας το αντικείμενο
σπουδών και ερευνών τους και συνεπώς την περίοδο 500πτεμ-1400 τεμ) σε
προγενέστερες εποχές στις οποίες οι ίδιοι δεν είχαν ειδικευθεί.
Ασσουρμπανιπάλ και Ασσουρσαρράτ στο παραδεισένιο Συμπόσιο του Κήπου. Κανένας δεν φθάνει εκεί, πριν περάσει από το Δένδρο της Ζωής, το οποίο καλά φυλάσσουν οι υπέρτατοι ψυχικοί προστάτες του.
Και κανένας δεν προσέγγισε ποτέ το Δένδρο της Ζωής και τους Φύλακές του, χωρίς να έχει πρώτα εμφανισθεί μπροστά στους Τρομερούς Φρουρούς της Ψυχικής Ισχύος.
Αλλά προ τέτοιων ψυχικών υποστάσεων ασύλληπτης αυστηρότητας και αμείλικτης κρίσης, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί ούτε για κλάσμα του δευτερολέπτου, χωρίς να έχει πρώτα ολότελα σβύσει το κάθε τι στο υποσυνείδητό του. Και για να το επιτύχει αυτό, ένας άνθρωπος απαιτείται να εξαφανίσει τον εξώτερο εαυτό του (δηλαδή τον χαρακτήρα του), απελευθερώνοντας την ψυχή του από την κατάρα των Σκέψεων, των Συναισθημάτων, και των Επιθυμιών. Όλων των πραγματικών ανθρώπων οι δρόμοι περνάνε υποχρεωτικά από δύο πλατείες: αυτές ονομάζονται Αγαμία και Αφαγία. Δεν είναι αρκετό να αρνηθεί ένας άνθρωπος όλους τους άλλους, τα πάντα, και ακόμη τον ίδιο του τον εαυτό. Πρέπει επίσης να συμμορφωθεί και προς τους κανόνες οι οποίοι διασφαλίζουν ότι δεν θα ξαναδημιουργηθεί (μέσα του) ο (εξωτερικός) εαυτός του.
Συνεπώς, όλοι τους οι καθηγητές μου μαζί δεν
μπορούσαν να συγγράψουν μία πολύτομη (εξ 100 τόμων, και εκ 1000 σελίδων
έκαστος) "Ιστορία του Ανατολικού Πνεύματος" – κάτι που αν είχε ποτέ
συγγραφεί, θα αποτελούσε από μόνο του το 99% της Ιστορίας του Ανθρωπίνου
Πνεύματος, επειδή αυτόματα το περιεχόμενο θα εκμηδένιζε όλα όσα δεν είχαν
συμπεριληφθεί. Αντιλαμβανόμουν πολύ καλά ήδη το 1980 πόσο μόνος ήμουν και πόσο
ελάχιστα θα μπορούσαν να με βοηθήσουν όλοι οι καθηγητές μου, οι οποίοι είχαν
απέναντί μου τα καλλίτερα των συναισθημάτων, τεράστια εκτίμηση (την οποία
επανειλημμένα απέδειξαν με τις πολλές και ιδιαίτερα εκθειαστικές συστατικές
επιστολές που έγραψαν για μένα), αλλά και πολλή και πολύ μεγάλη απορία για το
τι ήμουν αμετάκλητα προδιατεθειμένος να επιχειρήσω. Όπως καταλαβαίνεις, το
Παρίσι δεν με χωρούσε. Το έβλεπα ήδη ως τάφο και ως μνήμα μου, ενώ για τα
ηλίθια ζωντόβολα της -σήμερα παντελώς εξευτελισμένης- γενηάς μου το Παρίσι ήταν
μία από τις ακαδημαϊκές και πολιτικές κορυφές του κόσμου.
Φυσικά, ο πατέρας μου με εγνώριζε καλλίτερα από
όλους τους άλλους και συχνά-πυκνά έλεγε σε συγγενείς και φίλους, οι οποίοι
εξέφραζαν περίπου την ίδια απορία, ότι "το μόνο το οποίο τον (: με)
ενδιαφέρει να επιτύχει είναι το αδύνατο". Αλλά ποτέ μου δεν θεώρησα
αδύνατο να κάνω μια τεράστια δρασκελιά πάνω από μια λίμνη της Καππαδοκίας και
να αρπάξω στην αγκαλιά μου κάτω από το σεληνόφως μία από τις υπέροχες νεράιδες,
τις ντυμένες με αστραφτερά μεταξωτά φουστάνια, που έσερναν τον χορό των
απολύτως εναρμονισμένων κινήσεων είτε πάνω στα νερά της λίμνης, είτε στο
γυάλινο ανάκτορό τους στον βυθό, κατά τα παραμύθια του παππού μου.
Και όπως πριν από μια μεγάλη θαλασσοταραχή, τα
μικρά ακόμη κύματα στέλνουν συνεχώς πιτσιλιές στα πρόσωπα των θαλασσοπόρων,
προανακρούσματα μιας πολύ δύσκολης περιόδου έφθαναν στην καρδιά και στο μυαλό
μου με έντονο ρυθμό. Από την μια καταλάβαινα ότι έπρεπε να μετακινηθώ και να
συνεχίσω αλλού (σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) τα μεταπτυχιακά μου στην απέλπιδα
προσπάθειά μου να ανεύρω 'καλλίτερους' καθηγητές ή ερευνητές διατεθειμένους να
προσχωρήσουν βαθύτερα στην κατανόηση και ερμηνεία των αρχαίων κειμένων και σε
μία κατά το δυνατόν πλέον πειστική ανασύσταση του ιστορικού παρελθόντος, και
από την άλλη γινόταν ολοένα σαφέστερο ότι η πραγματική κατανόηση απαιτούσε
παρουσία στον χώρο, μελέτη των εκεί μνημείων, αίσθηση του ίδιου του
περιβάλλοντος όπου Ασσύριοι αρχιερείς ιερουργούσαν ακόμη πριν από 2700 χρόνια
γύρω από το Δένδρον της Ζωής.
Καθώς παρακολουθούσα και τις σύγχρονες εξελίξεις,
συνέτυχε να διαβάσω το χρήσιμο και καλό αλλά φυσικά δημοσιογραφικού επιπέδου
βιβλίο της Liesl Graz, L'Irak au présent (Το Ιράκ σήμερα), εκδοθέν το 1979 (σεχτικά: https://www.abebooks.co.uk/servlet/BookDetailsPL?bi=22780783706&cm_sp=SEARCHREC-_-WIDGET-R-_-BDP-F&searchurl=an%3Dliesl%2Bgraz%26sortby%3D20
/ αυτό το εξώφυλλο είναι από επανεκδόσεις: https://www.amazon.fr/LIrak-au-pr%C3%A9sent-Graz-Liesl/dp/2880010748),
στο Παρίσι τον Αύγουστο το 1980, δηλαδή λίγες μέρες πριν την έναρξη του πολέμου
Ιράκ – Ιράν. Από μέσα μου, επιτακτικά μία φωνή με καλούσε στην ευρύτερη περιοχή
της Μεσοποταμίας, δηλαδή την νοτιοανατολική Τουρκία, την Συρία, το Ιράκ, την
Ιορδανία, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη, και το δυτικό Ιράν.
Η περίοδος 1981-1990 ήταν μία πολύ ταραγμένη
περίοδος της ζωής μου με πολύ επικίνδυνες δουλειές, ριψοκίνδυνες απασχολήσεις
σε απόμακρους τόπους κοντά σε πολεμικά μέτωπα, αδιάκοπες μετακινήσεις και
ελάχιστο ύπνο. Παρά το νυκτερινό ημίφως και το συνεχές τράνταγμα των βαγονιών
των τραίνων, υπήρξα ικανός και να κρατήσω καλά γραμμένες σημειώσεις και να
διαβάσω, όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Έπρεπε να κάνω συνεχώς κάτι τέτοιο,
δεδομένου ότι δεν είχα ακόμη βρει τον τρόπο να χωρέσω 30 ώρες σε ένα
εικοσιτετράωρο. Αλλά παρά τους τρομερούς κινδύνους από τους οποίους περνούσα,
είχα μέσα μου μία απέραντη σιγουριά και αμετακίνητη αυτοπεποίθηση ότι θα τα
κατάφερνα. Είχα ήδη μιλήσει με την Αγαθή Γη, όπως περιγράφει μία συγκεκριμένη
περιοχή ο Τωβίτ. Και την είχα κερδίσει με το μέρος μου. Αλλά δεν θα ήταν τόσο
εύκολο να επιχειρήσω το ίδιο και με τον Ουρανό. Η αυστηρότητά του θα απαιτούσε
μία ανεπανάληπτη θυσία την οποία θα έπρεπε να προσφέρω: να απορρίψω τον εαυτό
μου και να δεχθώ τον ενδότερο εαυτό μου. Αλλά παρά τα όσα τότε πέρασα και παρά
την διαστροφική κακία των άλλων εναντίον μου, μόνον μία αλήθεια χαρακτηρίζει
εκείνα τα τρανταγμένα χρόνια της ζωής μου:
Όλα μου ήταν Ευτυχία!
Νάσαι πάντα καλά! Έπεται συνέχεια!
Σαμσαντίν
No comments:
Post a Comment