ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 1η Ιουλίου 2019.
Στην ανάρτησή του αυτή ο κ. Μπαϋρακτάρης αναδημοσιεύει τμήμα πρότερου άρθρου μου δημοσιευμένου στα αγγλικά, μεταφράζει και σχολιάζει αποσπάσματα, και στην προσπάθειά του αυτή, επεκτείνεται σε πολύ ουσιαστικά θέματα semantics, τα οποία οι εν Ελλάδι σκουπιδο-καθηγητές, ψευτο-τουρκολόγοι, και ανίδεοι ‘γεωπολιτικοί’ τρακαδόροι παντελώς αγνοούν. Τα τρισάθλια υποκείμενα, τα οποία πολύ σωστά κατονομάζει ο κ. Μπαϋρακτάρης, έχουν πάρει ψευτο-πτυχία τύπου bon pour l’ Orient από δυτικές χώρες και ευρίσκονται στην Ελλάδα για να ζουν και να μηρυκάζουν (αναμασούν) τα ψέμματα της δυτικής επιστήμης. Για τα αποβράσματα της επιστήμης αυτά αποτελεί αίσχος και κόλαφο το γεγονός ότι ένας μη ειδικός, όπως ο κ. Μπαϋρακτάρης, έθεσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα καίριο ζήτημα, το οποίο οι ίδιοι, θλιβερά αμόρφωτοι και θεόστραβοι μέσα στην ξιπασμένη άγνοιά τους, ούτε καν φαντάζονται: ότι laiklik δεν σημαίνει laïcité και ότι milliyetçilik δεν σημαίνει nationalism. Ο μέσος Έλληνας αναγνώστης αυταπατάται οικτρά αν νομίζει ότι μπορεί να έχει ιδέα για τον Κεμάλ Ατατούρκ και την Τουρκία την οποία εκείνος έστησε, χωρίς να αντιλαμβάνεται τέτοιες διαφορές. Το άρθρο μου εκείνο βρίσκεται εδώ:
Turkey, the US & 21st c. Geopolitics: the Advice I gave to the Turkish Establishment back in the mid-90s
https://megalommatis.wordpress.com/2018/12/01/turkey-21st-c-geopolitics-the-advice-i-gave-to-the-turkish-establishment-back-in-the-mid-90s/
Ωστόσο, το άρθρο μου εκείνο έχει σε σημαντικό βαθμό επικαλυφθεί από το πιο πρόσφατο, το οποίο αποτελεί την περιληπτική παρουσίασή μου για τις τρεις (και όχι λιγώτερες) κατηγορίες προδοτών του Κεμάλ Ατατούρκ: τους ισλαμιστές, τους παντουρανιστές, και τους κεμαλιστές. Δεν υπάρχει άγνοια, αφέλεια ή παραποίηση χειρότερη από την ταύτιση των ‘κεμαλιστών’ με τον Ατατούρκ, ένα παγκοσμίως κορυφαίο στρατηλάτη και θεμελιωτή κράτους, ο οποίος δεν ήθελε να έχει οπαδούς που του φιλάνε το χέρι αλλά αποφασισμένους συμπορευτές και συμμαχητές στην κάθε πρωτοποριακή του απόπειρα. Σε μίζερες και δουλικές χώρες, όπου η καθημερινότητα βασίζεται στην αντιγραφή και στην μίμηση, τα γλοιώδη, κομπλεξικά και συμφεροντολογικά ανθρωπάρια όπου ζουν εκεί είναι εγγενώς ανίκανα για επινοήσεις και πρωτοτυπίες στον τομέα της διακυβέρνησής τους. Δουλικώς αναπαράγουν το τι οι ξένοι επικυρίαρχοι τους ορίζουν. Μία τέτοια χώρα ήταν πάντοτε η Ελλάδα. Μία τέτοια χώρα θέλησαν να κάνουν την Τουρκία οι κεμαλιστές, αρχής γενομένης από τον Ισμέτ Ινονού. Γι’ αυτό και του έστησαν παντού κάδρα και ανδριάντες. Μέχρι το 1938, δεν υπήρχε πουθενά κάδρο του Ατατούρκ. Το πρόσφατο άρθρο μου αυτό βρίσκεται εδώ:
Kemal Ataturk 1938-2020: the World’s Greatest 20th-century Statesman betrayed by Islamists, Pan-Turanianists & Kemalists
https://www.academia.edu/44743768/Kemal_Ataturk_1938_2020_the_World_s_Greatest_20th_century_Statesman_betrayed_by_Islamists_Pan_Turanianists_and_Kemalists
—————————————————————–
Τουρκία: Αντίπαλος του Κεμαλισμού δεν είναι μόνον ο
Ισλαμισμός (Πολιτικό Ισλάμ) αλλά κι ο Παντουρανισμός, όσο κι αν αυτό κρύβεται
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/07/01/τουρκία-αντίπαλος-του-κεμαλισμού-δεν/
========
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Τουρκία: Αντίπαλος του Κεμαλισμού δεν είναι μόνον ο Ισλαμισμός (Πολιτικό
Ισλάμ) αλλά κι ο Παντουρανισμός, όσο κι αν αυτό κρύβεται
Εδώ μεταφέρω την συνέχεια ενός διαλόγου με
φίλο από την Γερμανία σχετικά με το πρόσφατο απαξιωτικό σχόλιο του Ντεβλέτ
Μπαχτσελί για τον Τσίπρα. Αν το δημοσιεύω εδώ είναι για ένα λόγο πολύ
σημαντικό. Νομίζω ότι υπάρχει κάτι το κρίσιμο αναφορικά με την Τουρκία που οι
περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται στην Ελλάδα: αντίπαλος του κεμαλικού κατεστημένου
δεν είναι μόνον το πολιτικό ισλάμ, όπως αυτό εκφρράστηκε μέχρι το 2016 από τον
Ερντογάν (και στην συνέχεια έχει βουβαθεί) αλλά και ο παντουρανισμός.
Οι πρότερες δημοσιεύσεις βρίσκονται εδώ:
Ξεφτιλίζοντας τον Τσίπρα ως Κουτσή Πάπια, ο Μπαχτσελί δείχνει ότι ο Μέσος
Έλληνας παραπληροφορείται από Ανίδεους Βλάκες και Ξένους Πράκτορες, όπως οι
Μάζης, Κιτσίκης, Φίλης, Συρίγος, Λυγερός και Καλεντερίδης
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/06/27/ξεφτιλίζοντας-τον-τσίπρα-ως-κουτσή-πά/
Ο Μπαχτσελί, η Κουτσή Πάπια Τσίπρας (Topal Ördek Çipras), η Τουρκία, η Ελλάδα κι η Πραγματικότητα
Η συζήτηση που αναδημοσιεύω έγινε αρχικά εδώ:
‘Κουτσή Πάπια’ καταξεφτιλίζει τον Αλέξη Τσίπρα ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί https://www.youtube.com/watch?v=2qpeV-lMEqc
——– Ανταπάντηση από φίλο ———–
Καλησπέρα Νίκο
Συμφωνώ σχεδόν σε όλα πού γράφεις, αλλά μάλλον δεν κατάλαβες το πού
βρίσκεται η δική μου διαφωνία.
Εγώ προσωπικά βλέπω τον Τσίπρα σαν κάτι χειρότερο και από *κουτσή πάπια*,
αλλά δεν παύει, έστω και για λίγες μέρες ακόμη, να είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός
και δεν νοιώθω καλά ακούγοντας κάτι τέτοιο, όχι για τον Τσίπρα, αλλά για τον
Έλληνα πρωθυπουργό.
Εδώ ακριβώς και μόνο εδώ, βρίσκεται η ένστασή μου !!!
Όπως γνωρίζεις ζώ στην Γερμανία παραπάνω από 35 χρόνια, βλέπω όλα τα
ελληνικά και όλα τα γερμανικά κανάλια (μιλάω άπταιστα γερμανικά). Ενημερώνομαι
καθημερινά για όλα και άς μήν εμπλέκομαι με τα πολιτικά.
Σίγουρα γνωρίζω πολλά για την σημερινή Τουρκία (και όχι μόνο) και δεν έχω
παραπληροφόρηση.
Όσο για τον χαρακτηρισμό πού χρησιμοποίησα ότι ο Μπαχτσελί είναι αρχηγός
αναρχικού κόμματος, είναι απλά η ανθρώπινη αντίδρασή μου (δεν τον έχω όμως και
σε μεγάλη υπόληψη, όπως δεν έχω και σε υπόληψη τον Ερντογάν).
Έτσι και αλλιώς σού έγραψα και σε ανύποπτο χρόνο, ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί
σου τουλάχιστον κατά 90%.
Κάτι ακόμα Νίκο, δούλεψα πολλά χρόνια στο αεροδρόμιο τής Φρανκφούρτης με
Τούρκους συναδέρφους και είχαμε τέλεια συνεργασία. Με τούς περισσότερους απο
αυτούς είχαμε και έχουμε μέχρι σήμερα, οικογενειακές σχέσεις.
Σού εύχομαι καλή συνέχεια !!!
—- Δεύτερη Απάντησή μου ———-
Φίλε Χρήστο,
Τα περισσότερα από αυτά που γράφεις τα περίμενα, οπότε δεν με εκπλήσσουν.
Ας ξεκινήσω από το τέλος! Το ότι έκανες παρέα και διατηρείς οικογενειακές
σχέσεις με Τούρκους συναδέλφους σου στη Γερμανία είναι κάτι που μπορούσα εύκολα
να υποθέσω. Είσαι ανοιχτό μυαλό και βλέπεις τα πράγματα αρεκτά πλατειά. Αυτό,
χωρίς να καταβάλεις προσπάθεια, το αποπνέεις – αρκεί βέβαια ο άλλος να το
αντιληφθεί, αλλά εγώ τουλάχιστον το είχα αντιληφθεί.
Αν έκανα λόγο για παραπληροφόρηση, αυτό βασικά οφείλεται στο γεγονός ότι
περιέγραψες το κόμμα του Μπαχτσελί ως αναρχικό. Είναι το άκρο αντίθετο του
αναρχισμού. Όταν πρωτοδιάβασα το σχόλιό σου, δεν μπορούσα να το πιστέψω! Το
διάβαζα και το ξανα-διάβαζα!!! Αυτό μου το εξήγησες ήδη: χρησιμοποίησες τον όρο
απαξιωτικά, ενώ εγώ απλά θεωρώ αναρχικό εκείνον που πιστεύει στην ιδεολογία
αυτή ή εκείνον που δρα με σκοπό να προξενήσει χάος (και τίποτα από αυτά δεν
χαρακτηρίζει το κόμμα του Μπαχτσελί).
———————————-
Ποιος είναι ο αρχηγός του τουρανικού (ή τουρκόφωνου / Turkic) κόσμου; Ο Ερντογάν; Πείτε το αυτό στον Καύκασο, στο Αζερμπαϊτζάν, στην
Ρωσσία και στην Σιβηρία με τα εκατομμύρια Τουρανών από το Καζάν μέχρι τον
Βερίγγειο Πορθμό και θα γελάσουν, αν δεν σας δείρουν! Θα σας πουν: ο Ραμζάν
Καντίροφ!
Διαβάστε υπέρ και κατά:
“Εάν οι ΗΠΑ είναι εναντίον σου, αυτό
σημαίνει ότι είσαι στο σωστό δρόμο”
Ραμζάν Καντίροφ
———————————-
Η αλήθεια είναι ότι και στην Ελλάδα και στις περισσότερες χώρες αυτό το
κόμμα έχει παρουσιασθεί στραβά από ανίδεους αναλυτές, ψευτο-καθηγητές κι
αμόρφωτους δημοσιογράφους που αναπαράγουν στερεότυπα. Παρουσιάζουν αυτό το
κόμμα ως ακροδεξιό κι εθνικιστικό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο λαθεμένο.
Ως προς το πρώτο σκέλος, δεν είναι ακροδεξιό αλλά παραδοσιακό, συντηρητικό
αν θέλεις, δηλαδή δίνει τεράστια σημασία στην διατήρηση των κοινωνικών αξιών
και παραδόσεων – χωρίς θρησκευτικό χαρακτήρα. Έχει δηλαδή θέσεις πολύ αρνητικές
για εκφυλιστικά φαινόμενα παρακμής όπως τα άθλια gay pride καρναβάλια – τα
οποία όμως, αν τολμούσε κάποιος να προτείνει στην Ελλάδα του 1930 ή του 1950,
θα κατέληγε στο νοσοκομείο, επειδή θα έτρωγε το ξύλο της χρονιάς του. Αυτό
λοιπόν δεν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει ‘ακροδεξιό’ όπως στην Ελλάδα αποκαλούν
έτσι την Χρυσή Αυγή. Το κόμμα του Μπαχτσελί είναι εντελώς άσχετο από φασισμό
και ναζισμό και γενικά στην Τουρκία, ο ναζισμός δεν είχε πραγματικό οπαδό ποτέ
– ούτε για δείγμα.
Ως προς τον όρο ‘εθνικιστικό’, υπάρχει περισσότερη συζήτηση. Μπορεί να
ονομάζεται το κόμμα του Μπαχτσελί Milliyetçi Hareket Partisi, δηλαδή Κόμμα
του Εθνικού Κινήματος, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ‘εθνικιστική’ ιδεολογία, έτσι
όπως αυτή είναι γνωστή στον υπόλοιπο κόσμο. Το κόμμα αυτό δεν το ίδρυσε ο
Μπαχτσελί αλλά εκείνος τον οποίο ο Μπαχτσελί διαδέχθηκε στην αρχηγία, ο
Αλπαρσλάν Τουρκές.
Όταν ο Τουρκές ίδρυσε αυτό το κόμμα στην δεκαετία του 1960 (το 1969),
επικρατούσε στην Τουρκία ο κεμαλισμός σε απόλυτο βαθμό (αν και ήδη κάπως
αλλοιωμένος), οπότε δεν μπορούσε ο Τουρκές να μιλήσει ελεύθερα και να πει τι
ακριβώς επεδίωκε γιατί αυτό απαγορευόταν ολότελα από τότε που επεκράτησε ο
Κεμάλ Ατατούρκ (1919-1923). Ακόμη χειρότερα, είχε ο ίδιος ήδη ένα πολύ
βεβαρυμενο παρελθόν: ήταν εκπρόσωπος της κυβέρνησης του Μεντερές που ανατράπηκε
και θανατώθηκε, είχε κατηγορηθεί για ρατσιστικές και ναζιστικές ιδέες, και
γενικά είχε καταγραφεί ότι εκινείτο μακράν της κεμαλικής ιδεολογικής
νομιμότητας.
Ο Κεμάλ Ατατούρκ μπορεί να συνεργάστηκε με τους Νεότουρκους στα τελευταία
οθωμανικά χρόνια αλλά τους κράτησε επιμελώς εκτός Τουρκίας αρνούμενος τον
παντουρανισμό τους ολότελα και θέτοντάς τον εκτός νόμου στην Τουρκία.
Εδώ πρέπει να προσθέσω ότι υπάρχει κι άλλο επιπλέον θέμα. Ο όρος Milliyet (έθνος) στην Τουρκία του Ατατούρκ δεν σήμαινε και σήμερα ακόμη δεν
σημαίνει αυτό που είθισται να σημαίνει στον δυτικό κόσμο. Στο τέλος της
απάντησής μου, παραθέτω ένα απόσπασμα από σχετικά πρόσφατη ανάλυση του φίλου
μου ανατολιστή, ιστορικού και πολιτικού επιστήμονα καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν
Μεγαλομμάτη, στο οποίο αναλύονται οι έξι θεωρητικές αρχές του κεμαλισμού. Εγώ
σημειώνω ότι από τον Κεμάλ και τους περί αυτόν χρησιμοποιήθηκαν στις αρχές του
1920 όροι από τουρκικά, περσικά, αραβικά και γαλλικά, αλλά με εντελώς
συγκεκριμένο κι εξειδικευμένο νόημα διαφορρετικό από το τι οι λέξεις αυτές
σημαίνουν στις γλώσσες που αρχικά χρησιμοποιήθηκαν. Ο κ. Μεγαλομμάτης εξηγεί
πολύ λεπτομερειακά για παράδειγμα γιατί laiklik στην Τουρκία του Ατατούρκ δεν είναι ακριβώς ό,τι είναι laïcité στην Γαλλία.
Για την περσικής καταγωγής λέξη Milliyet και τι αυτή σημαίνει στο κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ, ο κ. Μεγαλομμάτης
σημειώνει (όλο το απόσπασμα στο τέλος της απάντησής μου):
A) this principle
(:milliyetçilik) has nothing to do with what is called ‘nationalism’ in Central
and Western Europe and North America. (μιλιετσιλίκ δεν έχει τίποτα να κάνει με το τι καλείται ‘εθνικισμός’ στην
Κεντρική, Δυτική Ευρώπη και Βόρεια Αμερική)
B) The use of the
term Milliyet in Atatürk’s Turkey and in the Ottoman Empire is completely
different. In structural terms, this word of Persian origin (milliyet) was used
by the founder of Turkey as the word Ummah was used in the very early periods
of the Islamic Caliphate. (ο όρος Μιλιέτ χρησιμοποιήθηκε
από τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας όπως ο όρος Ούμμα εχρησιμοποιείτο στις
εντελώς πρώιμες περιόδους του Ισλαμικού Χαλιφάτου)
Γ) So,
milliyetçilik means literally ‘supra-national identity founded on land-based
communal unity, shared historicity and integrity of cultural heritage’. This connotation does not exist anywhere outside Turkey, (Συνεπώς,
μιλιετσιλίκ σημαίνει κυριολεκτικά ‘υπερ-εθνική ταυτότητα θεμελιωμένη πάνω σε
μια κοινοτική ενότητα που βασίζεται σε κυριαρχία πάνω σε μια συγκεκριμένη γη,
αμοιβαία ιστορικότητα και ακεραιότητα πολιτισμικής κληρονομιάς’. Αυτή η έννοια
δεν υφίσταται πουθενά εκτός της Τουρκίας.)
Αυτά για την κεμαλική ταυτότητα της Τουρκίας. Είναι σαφές ότι ο
χειραγωγούμενος από Ιησουΐτες και Σιωνιστές Αλπαρσλάν Τουρκές έβλεπε τον εαυτό
του ως τον ιδεολογικό αντίποδα του Ατατούρκ αλλά μέχρι να πεθάνει το 1977 δεν
κατάφερε να αλλάξει την Τουρκία ή να κάμψει την κεμαλική ορθοδοξία ως προς
τίποτα. Είχε μάλιστα το θράσος να διακηρύξει (σε εμφανή διάθεση αντιπαραβολής
του με τις έξι αρχές του Κεμαλικού Κράτους – δες στο τέλος) το αστείο κι
ανερμάτιστο δόγμα Dokuz Işık Doktrini (‘Δόγμα των Εννέα Φώτων’!)
Το καθαυτό δόγμα του Τουρκές (και στην συνέχεια του Μπαχτσελί) ήταν ο
παντουρανισμός, δηλαδή η ένωση όλων των τουρκοφώνων λαών σε Ευρώπη κι Ασία:
Τάταροι, Νταγεστάνοι, Τσετσένοι, Κρυπτο-Τάταροι της Ρωσσίας (Καζάν, Αστραχάν,
κοκ), Αζέροι, Τουρκμένοι, Ουζμπέκοι, Καζάκοι, Γιακούτιοι κι άλλοι σιβηριανοί
λαοί, Μογγόλοι, Ουϊγούροι της ΒΔ Κίνας, Χαζάρα του Αφγανιστάν και πολλοί άλλοι σε
Ιράν, Πακιστάν κι Ινδία. Εννοείται ότι ούτε ο Τουρκές ούτε ο Μπαχτσελί το
ομολόγησαν ποτέ φανερά. Το γιατί είναι πολύ απλό: θα έχαναν τα κεφάλια τους.
Ο παντουρανισμός είχε αυστηρά απαγορευθεί από τον Ατατούρκ: οι ‘Τούρκοι’
(της σημερινής Τουρκίας) για τον Ατατούρκ ήταν εξ ορισμού οι Τουρκόφωνοι της
Ανατολίας και το παρελθόν τους δεν ήταν στο Τουράν της Κεντρικής Ασίας αλλά
στην ίδια την Ανατολία: την Μικρά Ασία, την Καππαδοκία, τον Πόντο και την
Ανατολή. Κατά τον Ατατούρκ, οι πρόγονοι των σημερινών Τούρκων της Τουρκίας
είναι βέβαια οι Σελτζούκοι, οι Οθωμανοί κι οι άλλοι Τουρκόφωνοι που έφθασαν
στην Ανατολία την 2η χριστιανική χιλιετία, αλλά είναι επίσης και – σε
μεγαλύτερο βαθμό – οι Ρωμιοί Χριστιανοί της Ρωμανίας, οι Καππαδόκες, οι
Πόντιοι, οι Ίωνες κι οι άλλοι Έλληνες, οι Λυδοί, οι Φρύγες, οι Κάρες, οι
Λύκιοι, οι Ουραρτού, οι Χιττίτες κι οι Λουβίτες της 2ης προχριστιανικής
χιλιετίας: όλοι οι λαοί κι όλα τα έθνη της Ανατολίας των οποίων η μεικτή
πολιτισμική παράδοση έφθασε στις μέρες μας.
Αυτό όλο είναι εντελώς αντίθετο στο παντουρανιστικό δόγμα του Μπαχτσελί
κατά το οποίο οι πρόγονοι των σημερινών Τούρκων βρίσκονται στον Καύκασο, την
Ρωσσία, την Σιβηρία και την Κεντρική Ασία.
Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι το παντουρανιστικό κόμμα του Μπαχτσελί (που –
εννοείται – δεν μπορεί να ονομαστεί έτσι) δεν είναι ένα ‘εθνικιστικό’ κόμμα το
οποίο ενδιαφέρεται για την προβολή των αξιών και των παραδόσεων ενός έθνους,
δηλαδή των Τούρκων, αλλά ένα διεθνιστικό στην ουσία του κόμμα που θέλει να
φέρει μαζί πολλά διαφορετικά έθνη που μιλούν συναφείς γλώσσες. Είναι κάτι το
αρκετά σπάνιο ως πολιτική ιδεολογία και πρακτική – και γι’ αυτό χρησιμεύει πολύ
στην Κίνα που θέλει να ενώσει όλη την Ασία και την Ευρώπη και συνεπώς ψάχνει
έντονα για συγκολλητικές ιδέες, θεωρίες και στοιχεία.
Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, κάτι το αντίστοιχο θα ήταν, αν υπήρχε στην
Ιταλία ένα ‘Λατινικό Κόμμα’ το οποίο να επιδιώκει την συνένωση – σε μια ενιαία
χώρα – της Ιταλίας, της Ρουμανίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας
και όλης της Λατινικής Αμερικής. Αυτό δεν λέγεται ‘εθνικισμός’ αλλά
‘διεθνισμός’. Όσο απέχουν τα τουρκικά από τα καζακικά απέχουν τα πορτογαλικά
από τα γαλλικά, κι όσο διαφέρουν τα τουρκμενικά από τα ουϊγουρικά διαφέρουν τα
ρουμανικά από τα ιταλικά, κοκ.
Επειδή ξέρω αρκετά τουρκικά, γνωρίζω ανθρώπους που ανήκαν στην κορυφή του
τουρκικού κατεστημένου, έχω Κωνσταντινουπολίτη συνεταίρο (Τούρκο υπήκοο που
υπηρέτησε φυσικά τον τουρκικό στρατό), Τούρκους φίλους, έχω πάει στην Τουρκία,
κι επιπλέον έχω και την γνώση Ρώσσων και Καζάκων συνεταίρων μου που είναι
συνταξιούχοι στρατιωτικοί και των μυστικών υπηρεσιών, έχω οπτική των εκεί
εξελίξεων από πολλά διαφορετικά πρίσματα.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι καλύτεροι, οι πιο ανοιχτόμυαλοι, οι πιο
μορφωμένοι, οι πιο ανοιχτοί στον κόσμο, οι πιο πολιτισμένοι, οι πιο ανεκτικοί,
οι πιο συγκροτημένοι κι οι πιο πραγματιστές Τούρκοι είναι οι κεμαλιστές. Έχω
επανειλημμένα γράψει ότι την Ελλάδα συνέφερε πάντοτε η παραμονή των κεμαλιστών
στην εξουσία της Τουρκίας.
Κατήγγειλα πολλές φορές σαν πράκτορες της ΣΙΑ και της Μοσάντ όσους γελοίους
πολιτικούς, πανεπιστημιακούς, ‘συμβούλους’, ‘αναλυτές’ και δημοσιογράφους στην
Ελλάδα μιλούσαν και μιλούν με καλά λόγια ή με υπερβολικές περιγραφές για τον
Ερντογάν. Το γεγονός ότι υπάρχουν κρετίνοι στην Ελλάδα που θαυμάζουν τον
Ερντογάν (κρίνοντας το τι έχει κάνει στην χώρα του) δείχνει και άγνοια της
Τουρκίας εκ μέρους τους και τρομερό λαϊκισμό, γιατί ο Ερντογάν είναι ένα άθλια
αμόρφωτο και λαϊκιστικό απόβρασμα που επί τούτω είχαν στρατολογήσει πιο παλιά
οι Αμερικανοί σιωνιστές αλλά την βραδιά του πραξικοπήματος του Ιουλίου 2016
τους τον πήραν οι παντουρανιστές στρατιωτικοί που επικράτησαν μέσα από τα
χέρια!! Ασφαλώς και ο αρχηγός της κεμαλικής αντιπολίτευσης Κεμάλ
Κιλιτσντάρογλου είναι πολύ καλύτερος.
Από τα ψέμματα που γράφουν εφημερίδες και περιοδικά ή χάρη σε όλες τις
στάχτες στα μάτια του κόσμου που πετάνε από τα τηλεοπτικά κανάλια στις
περισσότερες χώρες, πολλοί νόμιζαν και νομίζουν ότι ο Ερντογάν ήταν ένα
σημαντικό άτομο με δύναμη. Ποτέ του δεν ήταν κάτι τέτοιο. Ένας αμόρφωτος και
δειλός άνθρωπος είναι που κάνει το τι του λένε σύμβουλοι και καθοδηγητές του.
Τίποτα παραπάνω. Άλλους είχε πριν από το πραξικόπημα κι άλλους μετά. Αυτό κάνει
την διαφορά στην ακολουθούμενη πολιτική. Ασφαλώς και χαίρομαι που ο Ερντογάν
έχασε και την όποια δύναμη είχε σιγά-σιγά αποκτήσει και μετά το 2016 είναι μια
μαριονέτα. Σταμάτησαν έτσι όλα τα ρητορικά σχήματα για το πολιτικό ισλάμ.
Ούτε το κόμμα του Μπαχτσελί συμπαθώ, ούτε τον ίδιο. Αυτό βγαίνει και από τα
προηγούμενα. Αλλά ο Μπαχτσελί είναι ασφαλώς ένα μορφωμένο άτομο που ως
οικονομολόγος εργαζόταν σε πανεπιστήμιο πριν ασχοληθεί με την πολιτική. Δεν
είναι κάποιος σημαντικός πολιτικός, ρήτορας, λαοπρόβλητος αρχηγός, κλπ αλλά η
δύναμή του – ετερόφωτος καθώς είναι – είναι ότι χρησιμοποιείται ως εργαλείο από
αυτούς που έχουν την εξουσία στην Τουρκία. Είναι εναντίον των σιωνιστών και των
ψευτομασώνων, εναντίον της Γαλλίας, της Αγγλίας, του Ισραήλ και των ΗΠΑ.
Νομίζω τελικά ότι η διαφορά μας είναι περισσότερο διαφορά χαρακτήρα και
νοοτροπίας και λιγώτερο διαφορά απόψεων, γνωμών κι εκτιμήσεων. Ξέρω πολύ καλά
ότι πολλές φορές όταν μιλάω παίρνω τόση απόσταση από πρόσωπα και πράγματα για
να είμαι αντικειμενικός που δίνω συχνά την εντύπωση ότι συμπαθώ ή συμφωνώ με το
τι αναφέρω. Δεν είναι καθόλου έτσι όμως. Δεν είμαι ούτε υπέρ του Μπαχτσελί ούτε
υπέρ του κόμματός του. Προσωπικά θα προτιμούσα μια επιστροφή των κεμαλιστών υπό
τον Κιλιτσντάρογλου στην εξουσία της Τουρκίας. Αλλά είμαι πολύ εναντίον του
κρυπτο-Χαζάρου Ασκενάζι ψευτο-Τούρκου, δήθεν Πόντιου, σιωνιστή Εκρέμ Ιμάμογλου
κι ελπίζω σύντομα να …. δηλητηριαστεί.
Ναι, βέβαια, κανένας δεν μπορεί να χαίρεται αν κάποιοι βρίζουν τον
πρωθυπουργό της χώρας του αλλά, στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο Ντεβλέτ
Μπαχτσελί μίλησε υποτιμητικά για τον τοποτηρητή των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Γαλλίας,
Γερμανίας, κι Ισραήλ! Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που υπήρχε Έλληνας
πρωθυπουργός – 45 χρόνια και βάλε!
Μια και ανέφερα όλα αυτά, ας καταλήξω λέγοντας ότι όπως ανάμεσα σε λαούς
μεγάλων γλωσσικών οικογενειών δεν υπάρχει πάντοτε ειρήνη (κι Ιταλοί έχουν
πολεμήσει με Γάλλους, Ισπανοί με Πορτογάλους, και πολλές φορές οι Σλαύοι
ανάμεσά τους), δεν υπάρχει πάντοτε αγαστή συνεργασία ανάμεσα στους τουρκόφωνους
(Turkic) ή τουρανικούς
λαούς κι έθνη. Συχνά έχουν υπάρξει μεγάλες συγκρούσεις ανάμεσά τους. Αυτό δεν
αφορά μόνον τα πάμπολλα σκαμπανεβάσματα των σχέσεων Αζερμπαϊτζάν και Τουρκίας
στην δεκαετία του 2000 αλλά πάει πολύ πίσω.
Ο κόσμος του Τουράν (τον οποίο καλύπτει η Τουρκολογία στις πραγματικές
διαστάσεις της) δεν είναι ενιαίος.
Χωρίς γνώση του τουρανικού κόσμου και χωρίς συνεργασίες με τμήματά του, η
Ελλάδα είναι ανίκανη να σταθεί απέναντι στην Τουρκία. Το Ισραήλ νοιάζεται μόνον
να αρπάξει τη νότια Κύπρο από την Ελλάδα, κι η Αίγυπτος είναι ένα σάπιο,
ετοιμόρροπο κράτος που θα διαλυθεί.
Μια απέραντη πραγματικότητα εντελώς άγνωστη στην Ελλάδα: το Τουράν
Όνειρα για ένωση του Τουράν και διάλυση της Ρωσσίας υπάρχουν πολλά αλλά κι
αντιθέσεις ανάμεσα στα τουρανικά έθνη πολύ μεγαλύτερες.
Δεν ήταν το μικρό ρωσσικό κρατίδιο του 16ου αιώνα που κατέστρεψε την
ολόχρυση και βαθύπλουτη πρωτεύουσα της απέραντης Ταταρίας, το Σαράι, αλλά ο
οθωμανικός στρατός ο οποίος κυριαρχούσε τότε στο νότιο μισό της σημερινής
ευρωπαϊκής Ρωσσίας και στην Ουκρανία. Αλλά και παλιότερα, ανατολικά και δυτικά
τουρανικά φύλα αλληλοσκοτώνονταν αλύπητα: ο Ταμερλάνος κατά των Οθωμανών στην
Άγκυρα το 1402 είναι από τα αναρίθμητα επεισόδια αυτής της θεματολογίας.
Γιατί τα λέω αυτά;
Επειδή οι αμόρφωτοι ψευτο-τουρκολόγοι της σημερινής Ελλάδας, τα βρωμερά
ανθρωπάκια στυλ Συρίγου, Φίλη, Μάζη, Καλεντερίδη, Κιτσίκη, Λυγερού κλπ, είναι
εντελώς ανίδεα για το τι συμβαίνει στον ευρύτερο χώρο του Τουράν και ντε φάκτο
ανίκανοι να προτείνουν ο,τιδήποτε σωστό σχετικά με την Τουρκία και τις
ελληνοτουρκικές σχέσεις. Και αποκρύβουν από τον μέσο Έλληνα την αλήθεια για
πλείστα όσα θέματα (κι έτσι θα προξενήσουν απρόσμενες εκπλήξεις) και μειώνουν
τη δυνατότητα να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της σε διεθνές διπλωματικό επίπεδο.
Με άλλα λόγια, βλέπουν όλο τον τουρανικό κόσμο ως μια αδιάσπαστη ενότητα,
ενώ αυτό κάθε άλλο παρά αλήθεια είναι. Υπάρχουν πάρα πολλοί τουρκόφωνοι στον
Καύκασο, στη Ρωσσία, στην Κεντρική Ασία και σε άλλα σημεία της Ασίας που μισούν
θανάσιμα τον Ερντογάν. Αλλά όλα αυτά είναι άγνωστα στην Ελλάδα των
βρωμογούρουνων του δημοσίου και των κρατικών μπουρδελο-πανεπιστημίων.
Αν υπήρχαν ιδιωτικά και ξένα πανεπιστήμια στην Ελλάδα, θα υπήρχε ένα
πραγματικό τμήμα τουρκολογίας με 15-20 τουρκομογγολικές γλώσσες, με δεκάδες
ειδικούς από όλες τις τουρκόφωνες κοινότητες, με πλατειά και βαθειά γνώση της
Ιστορίας, της Φιλολογίας, της Γλωσσολογίας, της Εθνογραφίας, κοκ και έτσι θα
άνοιγαν τα μάτια όλων. Θα υπήρχαν επίσης δίγλωσσα ξένα πανεπιστήμια, ένα
ουζμπεκικό πανεπιστήμιο στην Αθήνα, ένα καζακικό πανεπιστήμιο στον Πειραιά, ένα
αζερικό πανεπιστήμιο στη Σαλονίκη, κι έτσι όλα όσα εγώ προσάπτω σήμερα ενάντια
στους αμόρφωτους ψευτο-ειδικούς και ψευτο-καθηγητές που παριστάνουν τους
τουρκολόγους θα γίνονταν αναλυτικά φανερά σε όλους.
Όσοι δεν θέλουν ιδιωτικά και ξένα πανεπιστήμια στην Ελλάδα, πρέπει να κατακομματιαστούν
ζωντανοί στο Σύνταγμα για να πάει μπροστά η χώρα απαλλαγμένη από την χολέρα
τους.
===== Αναδημοσίευση
=======
Turkey, the US & 21st c. Geopolitics: the Advice I gave to the
Turkish Establishment back in the mid-90s
By Prof. Muhammad Shamsaddin
Megalommatis
………………….
B. The Real Meaning
of the Six Principles of Kemal Ataturk’s State
How to render in
English the six principles of Atatürk’s state?
Cumhuriyetçilik
Cumhuriyetçilik –
it has to do with the Arabic word jumhur, ‘public’ or ‘majority’ (مذبح الجمهور
/ madhhab al-jumhur). This comes as opposition to both, the hereditary rule
(monarchy) and the religious – spiritual rule. It is very wrong to call
‘republicanism’ this approach to state structure and to social organization; in
reality, the correct translation of the term cumhuriyetçilik would be ‘public,
not hereditary rule, and separation between public affairs and spirituality’.
Turkey’s cumhuriyetçilik has very little to do with 18th – 20th c. Western
republicanism.
Halkçılık
Halkçılık – as
already explained, this means ‘people’s sovereignty’.
Milliyetçilik
Milliyetçilik –
this principle has nothing to do with what is called ‘nationalism’ in Central
and Western Europe and North America. In striking opposition to West European
ideologies of racism, race superiority, chauvinism, and nationalism, in Turkey
it was declared that Türkiye ahalisine, din ve ırk farkı gözetilmeksizin
vatandaşlık itibarıyla Türk denilir (irrespective of religion and race
differences, the population of Turkey is called Turkish as regards the citizenship).
The use of the term
Milliyet in Atatürk’s Turkey and in the Ottoman Empire is completely different.
In structural terms, this word of Persian origin (milliyet) was used by the
founder of Turkey as the word Ummah was used in the very early periods of the
Islamic Caliphate. It involves a supra-national community with a common history
within the same state. And this was said explicitly: ‘ortak mazi, tarih, ahlak
ve hukuk Türk milletini bir araya getiren değerlerdir’ (common past, history,
morality and law are the values that bring together the Turkish nation). This
has nothing to do with the evil notion of racial ethnic identity; it alludes to
cultural ethnic identity.
So, milliyetçilik
means literally ‘supra-national identity founded on land-based communal unity,
shared historicity and integrity of cultural heritage’. This connotation does
not exist anywhere outside Turkey, and this is not a concept particularity but
full evidence of human superiority over the forces of darkness, division and
evilness of today’s inhuman elites.
Few people
understood that it was quite normal for a great mystic like Mustafa Kemal, who
was neither a historian nor a philologist, to have this approach. The
constituent elements of the state that he had already envisioned (as a
successive form to the ailing Ottoman Empire) before 1919 had to encompass many
ethnic groups. As a matter of fact, when Atatürk took full control of Turkey’s
territory, it was still expected that more than a million ethnic ‘Greeks’ (i.e.
Romioi – Rumlar) would be Turkish citizens in the future. It is the Greek side
at the Lausanne Conference that came up with the proposal for the exchange of
populations that took place between Turkey and Greece in 1923-1925.
Furthermore, this
approach to a ‘supra-national identity founded on land-based communal unity,
shared historicity and integrity of cultural heritage’ reflects perfectly well
the Celestial Order of the Oriental Empires, which was the cornerstone of
Rudolf von Sebottendorf’s universal vision of an Imperial State enshrined
in individual spirituality and human welfare as per the Ancient Oriental
Monarchical Model and the Assyrian Sargonid Originality.
Because the 20th
century’s leading German hierophant, and mentor of Kemal Atatürk, Rudolf von
Sebottendorf remains an unknown figure to most, truly few understand the
uniqueness and the truthfulness of Turkey as a conscious supra-nation rightful
heir of more than 20 Oriental and Occidental, northern and southern
civilizations’ achievements and accomplishments. And this was eminently
reflected in Kemal Atatürk’s practices, as he rejected Pan-Turkism and Turanism
as improper falsifications able only to distort the historical reality and
plunge Turkey into chaos.
Turkey was geared
to be the total rejection of the fallacious and unhistorical, racist concept of
racial purity, chauvinism, race superiority, skin color supremacy, colorism and
all the associate, nonsensical and evil constructions.
One can therefore
understand that Hitler’s Germany was at the very antipodes of Atatürk’s
Turkey’s and this is due to the fact that the spiritual exercises and other
practices, the evocations, the divine conceptualization, the revelations of the
Sacred, the initiation rituals, the Spiritual Ontology, the Cosmology, the
Moral Order, the Royal Art, the Weltanschauung, the historical
contextualization, and the admonitions of imperial rule changed totally in the
Thule Gesellschaft after the organization was taken over by Anglo-Saxon fake
Masonry, Zionists and other Satanists.
Laiklik
Laiklik – this
principle is falsely translated as either Secularism or Laicism. Although
Wikipedia statement “it differs from the passive Anglo-American concept of
secularism, but is similar to the concept of laïcité in France.” is correct to
some extent, the basic definition is totally wrong: “Kemalist ideology aims to
banish religious interference in government affairs”. There was no Kemalist
ideology; more importantly, the practice was not only to just ‘banish religious
interference in government affairs’, but to dissociate the social order from
the Spirituality and the spiritual life of the people.
The concept does
not affect only the government, the public administration or the state, but the
entire society; it stipulates that the social life of the people is
disconnected from their spiritual faith(s), religion(s) and cult(s). In fact,
it makes of the faith of everyone a private affair and in doing so, it reflects
the quintessence of all original faiths and religions, as per which ‘religion’
is the ‘direct connection between the human and God’, thus involving no
intermediaries.
The use of word
‘laik’ in Modern Turkish must not lead to confusion with other notions and
connotations; this word originates from Ancient Greek ‘laos’ which means people
in opposition to ‘hierateion’ (the sacerdotal class). Since Turkey is the realm
whereby Halkçılık prevails, there cannot be social classes and elites; and
consequently, there cannot be priests, as they would form a separate class of
their own.
Kemal Ataturk had
studied History under the guidance of Rudolf von Sebottendorf, understood the
realities of Muslim deviations throughout the centuries, and drawn the correct
conclusion. In Early Islam, there was no priesthood at all; in fact, there must
not be any priesthood in Islam; it is prohibited. The rise of the priestly class
of sheikhs is the result of Islam’s deviation and Christianization, an attempt
undertaken by the vicious, ignorant and barbaric pseudo-theologian Ahmed ibn
Taimiyyah (13th-14th c.). Kemal Ataturk, by imposing Laiklik, solved the
problem that brought down the Ottoman Empire.
It is clear that
the writers, who composed the 1924 Constitutional Law, invented new words and
terms in Turkish that did not exist during the Ottoman Empire. To do so, they
had to be and they were actually resourceful. In fact, Halkçılık and Laiklik
are the same word; what ‘halk’ means in Turkish is ‘laos’ in Greek (: people);
what matters in this case is the new connotation that the writers of the 1924
Constitutional Law attributed to each word, under the guidance of Kemal
Ataturk. And these new connotations fully reflect the practices that we attest
in Atarurk’s times and not in later distortions or foreign uses. That’s why we
cannot make any equation between ‘laiklik’ in Ataturk’s Turkey and ‘laïcité’ in
France.
Devletçilik
Devletçilik –
this principle was monstrously misinterpreted by Kemal Ataturk’s renegades who
were on the payroll of Western Freemasonic and Zionist nomenklatura,
intelligentsia and apparatchiks. For numerous decades, these distorters of
Kemal Ataturk’s evident practices used the meaning of this word (devletçilik)
in order to portray the founder of Turkey as a defender of state-run economy,
as a supporter of socioeconomic ideas related to Communism or Nazism, and as a
pioneer of hydrocephalic bureaucracy. This falsehood finds its way with the
false translation of devletçilik as ‘statism’.
The Turkish word
state ‘devlet’ originates from the Farsi and Arabic words ‘Dowlah’, which also
mean ‘state’. But as principle by which the new state’s function had to abide,
devletçilik does not mean state-run economy or statism or prevalence of the
state in every person’s daily life and economic activity.
In fact, Kemal
Ataturk’s governmental practices during the period 1923-1938 clearly show the
meaning of this word and the true connotation that the writers of the 1924
Constitutional Law attributed to it; they truly nationalized many companies.
But they did so in order to restructure the companies and then they offered
them to the private initiative. Kemal Ataturk was obviously against the idea of
the state running the economy; but the state had to be there not to intervene
but to rectify troubles, solve problems, eliminate clutter, and reinstate free
market rules. As long as Kemal Ataturk was alive, there was no state interventionism
in Turkey in the sense this term is used nowadays.
Devletçilik means
therefore that the state umpires every time a need arises for this; this does
not apply only to economy, but to justice, education and other aspects of
social life as well.
Devrimcilik
Devrimcilik (or
at times İnkılapçılık) – this principle should not be translated as
‘reformism’ in English, because this term is already heavily impacted
ideologically and is therefore unrelated to the connotation attributed to it
during Kemal Ataturk’s times. Devrim means ‘reform’ or ‘reformation’ in
Turkish. İnkılap is a loan from Farsi and Arabic; it is often translated as
‘revolution’ but this is wrong. Revolution in Arabic is ‘thawrah’ (ثورة). Enqelab (انقلاب) means ‘coup’,
‘reverse’ or ‘upheaval’. In Farsi, the term was used for ‘Islamic revolution’ (انقلاب اسلامی)
but this is a politically motivated use.
In Ataturk’s
Turkey, both terms were used totally deprived of any related connotation; they
actually meant ‘readiness for continuous updates in order to keep the pace with
changes’; in this sense, one can associate the term with ‘reform’ but not as an
idea or an ideological indoctrination, but as a practical necessity – whenever
and wherever it appears.
Devrimcilik was
then viewed as the total rejection of the Ottoman immobility, motionlessness
and inability to adapt to the surrounding world’s changing realities and
traits. In fact, in 15 years (1923-1938), Ataturk covered 400 years of Western
changes and technological transformations, adapting the country to the 20th c.
realities. It was the most resolute rejection of the silly sheikhs’ and idiotic
imams’ attitude to keep the average people in permanently stagnant ignorance
and darkness, detached from the realities of the world. But devrimcilik has
nothing to do with an ideologized attitude and thoughtless reform (: corruption
/ degradation) of ideals and principles.
However, the above
realities had already gone long before I first traveled to Turkey, let alone
the time I moved to work there. The constitutions of 1961 and 1982 were written
in total discordance with the basic principles of Kemal Ataturk’s Constitutions
1921 and (revised) 1924.
This in reality
meant that back in the 1990s my Kemalist friends were trying to maintain Kemal
Ataturk’s vision, principles, and heritage within a frame that does not allow
this vision to exist, these principles to be implemented, and this heritage to
be revered. The Turkish establishment after 1938 and notably after 1946, under
Western pressure, introduced what could not be introduced in the state of Kemal
Ataturk: multi-party elections.
This was not
conform with the basic standards and principles of the Constitution and of
Kemal Ataturk’s practices. Halkçılık (‘people’s sovereignty’) cannot coexist
with the fallacy of multi-party elections. And the change was not a necessary
update and reform or the state, but a sheer deviation to appease Western
countries’ diplomats and politicians. In fact, multi-party elections, i.e. a
masqueraded tyranny that institutes an evil elite against the people / nation,
existed in several Western countries when Kemal Ataturk founded Turkey. If he
considered that this element of the Western states’ structure and functions was
necessary in nascent Turkey, he would introduce it as well. But he did not.
This was what back
in the 1990s my friends among Turkey’s Kemalist establishment failed to assess
in Kemal Atatürk’s vision of State.
—————————————————-
No comments:
Post a Comment