ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 3η Σεπτεμβρίου 2019.
Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει στοιχεία από διάλεξη την οποία είχα δώσει τον Ιανουάριο του 2019 στην Νουρσουλτάν (πρώην Αστανά) αναφορικά με τα ισλαμικά κινήματα με τα οποία οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες δεν επεχείρησαν ποτέ να επικοινωνήσουν επειδή τα θεωρούσαν δεδομένα ως εχθρικά.
— — — — — — —
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/03/υπάρχουν-ακόμη-κιζιλμπάσηδες/
=========================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής — Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Υπάρχουν ακόμη Κιζιλμπάσηδες;
Το να αναφερθεί κάποιος στους Αλεβίδες της Τουρκίας είναι μια συνηθισμένη υπόθεση. Το να κάνει λόγο κάποιος για ισλαμικά τάγματα που έχουν επ’ εσχάτων αναβιώσει στην Τουρκία είναι επίσης ένα κοινό θέμα.
Αλλά να συζητήσει κάποιος σήμερα για Κιζιλμπάσηδες είναι σχεδόν σαν να βάζει δυναμίτιδα στα θεμέλια του πύργου της παγκοσμιοποίησης.
Όλα αυτά παίζουν πάνω σε ένα υπόβαθρο άγνοιας, παραπληροφόρησης και σύγχυσης που επικρατεί αναφορικά με το ιστορικό Ισλάμ τόσο στην Δύση όσο και μέσα στον μουσουλμανικό κόσμο.
Έτσι, πολλοί όροι μπερδεύονται μεταξύ τους και κανένας δεν σχηματίζει μια ακριβή εικόνα της κατάστασης στο μυαλό του.
Αυτό βολεύει πολύ εκείνους που στηρίζουν τις ελπίδες για χειραγώγηση εθνών και λαών πάνω στην προβολή σύγχυσης πάνω στα έθνη και τους λαούς αυτούς.
Ωστόσο, αν κάποιος προσέξει τις αναφορές που γίνονται σε social media, σε σάιτς, σε εφημερίδες αλλά και σε πολλές δημόσιες εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις, ομιλίες, (απαγορευμένες) επετείους και διαδηλώσεις, παρατηρεί μια ολοένα αυξανόμενη χρήση του όρου ‘Κιζιλμπάσης’ (‘Ερυθρίνος’ στα ελληνικά, κυριολεκτικά ‘κοκκινοκέφαλος’) και μια διάθεση ολοένα περισσοτέρων ανθρώπων σε πολλές ασιατικές χώρες να ταυτιστούν σήμερα με … Κιζιλμπάσηδες.
Η υπόθεση είναι ολότελα αντι-σαουδική, αντι-ισλαμιστική και αντι-σουνιτική. Αλλά είναι …. σιιτική στο Ιράν; Αλεβιτική στην Συρία; Αλεβιδική στην Τουρκία; Δύσκολα θα το έλεγε κάποιος.
Ποιον χώρο καταλαμβάνουν σήμερα οι Κιζιλμπάσηδες;
Αν κρίνουμε από τις υπαρκτές αναφορές, θα καταγράψουμε τις εξής χώρες: Αζερμπαϊτζάν, Τουρκία, Ιράν, Αφγανιστάν, Κεντρική Ασία, Πακιστάν, Ινδία, Ιράκ, Συρία και Λίβανο.
Αυτός ήταν άλλωστε και ο ιστορικός, παραδοσιακός χώρος των Κιζιλμπάσηδων.
Στο εισαγωγικό σημείωμα σε ελληνικά που παραθέτω σε ένα βίντεο που μόλις ανέβασα, καταγράφω μερικά βασικά σημεία αναφοράς. Θα τα βρείτε παρακάτω. Το θέμα των Κιζιλμπάσηδων είναι τεράστιο για να εξαντληθεί σε μερικές αναρτήσεις.
Το βίντεο που επέλεξα είναι μια ενδεικτική περίπτωση online διακήρυξης κιζιλμπασικής ταυτότητας. Αλλά σε πολλές χώρες σημειώνεται ένα κιζιλμπασικό τσουνάμι που κανένας δεν ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει.
Είναι άγνωστο αν το σύγχρονο αυτό ρεύμα αποτελεί συνέχεια όσων Κιζιλμπάσηδων κατάφεραν να υπάρχουν επί γενεές μέσα σε μυστικότητα κατά τα οθωμανικά και τα νεώτερα τουρκικά χρόνια.
Πολύ πιο άγνωστο κι απροσέγγιστο από τους Μεβλεβήδες και τους Μπεκτασήδες, το τάγμα των Κιζιλμπάσηδων δεν είναι ένα μυστικιστικό θρησκευτικό τάγμα, όπως τα δύο προαναφερόμενα, αλλά ένα μυστικό στρατιωτικό τάγμα που δημιουργήθηκε ως ασπίδα για τους αρχικούς Σούφι, το τάγμα των Σαφεβιδών, ένα ολότελα σιιτικό τάγμα που κατέλαβε την εξουσία στο Ιράν το 1501 κι επειχείρησε να κάνει το ίδιο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το τάγμα των Κιζιλμπάσηδων έζησε στην παρανομία για αιώνες αλλά υπήρχαν αναφορές σ’ αυτό ακόμη και στα τελευταία οθωμανικά χρόνια. Είναι άγνωστο αν υπερισχύει ο φυλετικός παράγοντας (Τουρκμένοι Αφσάρ, Σαχσεβάν και Κασκάι ως επί το πλείστον) ή ο θρησκευτικός παράγοντας (σιιτικές δωδεκατοϊμαμικές ιδιαιτερότητες) ως ενωτικό στοιχείο ανάμεσα στους σημερινούς Κιζιλμπάσηδες.
Το κίνημα, το οποίο έντονα προπαγανδίζει δημόσια αλεβιδικές πρακτικές όπως τον χορό σεμάα, δεν έχει κάνει δημόσια γνωστές τις όποιες πολιτικές θέσεις του. Αλλά είτε για το τουρκικό σουνιτικό, είτε για το ιρανικό σιιτικό, είτε για το συριακό αλεβιτικό κατεστημένο, οι Κιζιλμπάσηδες θα αποτελούσαν σήμερα μια τρομερή απειλή.
Και οι μεσσιανικές τους θέσεις βρίσκονται στους αντίποδες του ισλαμικού εξτρεμισμού και του φονταμενταλισμού είτε του πολιτικού ισλάμ (: Αδελφοί Μουσουλμάνοι) είτε του ουαχαμπισμού. Αυτές, αν δηλωθούν απόλυτα, θα μπορούσαν να πανικοβάλλουν όλες τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες που νόμισαν ότι με την ‘βιομηχανική’ παρασκευή ψευτομουσουλμάνων τρομοκρατών όπως η Αλ Κάεντα και το Ισλαμικό Χαλιφάτο θα ξεμπέρδευαν με τις μουσουλμανικές χώρες παρασύροντάς τις στα σκηνοθετημένα τερατουργήματα που παρακολουθήσαμε τα τελευταία 20–30 χρόνια.
Όμως οι μεσσιανικές, εσχατολογικές θέσεις των Κιζιλμπάσηδων θα συνάσπιζαν εναντίον τους όλες τις πολιτικές ηγεσίες των σημερινών μουσουλμανικών χωρών.
Δείτε το βίντεο:
Декларация идентичности Кызылбаша в современной Турции — Διακήρυξη Ταυτότητας Κιζιλμπάσηδων στην Τουρκία σήμερα
https://www.ok.ru/video/1496188848749
Περισσότερα:
Кызылбаш не являются ни нацией, ни религиозной группой. Они были созданы в конце 15 в. служить для защиты эзотерического ордена Сефевидов («Суфиев»). Шейх Хайдар (1460–1488) организовал кизилбаш в качестве щита эзотерического ордена, лидером которого он был. Вот почему Кизилбаш часто называли «короной Гейдара».
Кызылбаш всегда оставался военным орденом, который тайно действовал, используя огромную подпольную разведывательную сеть на огромных землях между Китаем и Балканами. Термины «кизилбаш» и «сафавия» («суфий») не являются взаимозаменяемыми. Один человек мог принадлежать к кизилбашу, а не к сафавии («суфийскому») и наоборот. Но верования, мистические практики и доктрины Ордена Сафавия («Суфий») были приняты Кызылбашем, и именно поэтому военная группа всегда рассматривалась как особенность шиитов.
В этническом отношении кызылбашцы были туркменами — в основном из племен афшар, шахсеван и кашкай. Однако были кызылбашские боевики, которые происходили и из других этнических групп. Сын шейха Хайдара, Исмаил, был кызылбашом и стал основателем династии Сефевидов в Иране. В первом десятилетии XVI в. Кызылбашам удалось проникнуть в Османскую Анатолию, но победа султана Селима I в Чалдыране стала для них ужасным ударом. Тем не менее, они выжили во времена Османской империи, имея хорошие отношения с Орденом Бекташи (эзотерический порядок, установленный Хаджи Бекташем), и кажется, что они до сих пор существуют в Турции, Азербайджане, Иране, Афганистане, Центральной Азии, Пакистане и Индии.
Δείτε το βίντεο:
Declaration of Qizilbash Identity in today’s Turkey — Διακήρυξη Ταυτότητας Κιζιλμπάσηδων στην Τουρκία σήμερα
https://vk.com/video434648441_456240288
Περισσότερα:
Qizilbash are neither a nation nor a religious group. They were set up at the end of the 15th c. to serve for the defense of an esoteric order, the Safawiyah (‘Sufi’). As a secret military order, the Qizilbash were organized by Sheikh Haydar (1460–1488) as a shield of the esoteric order of which he was the leader. That’s why the Qizilbash were often called ‘Haydar’s crown’.
The Qizilbash remained always a military order that acted secretively using an enormous underground intelligence network across the vast lands between China and the Balkans. The terms Qizilbash and Safawiyah (‘Sufi’) are not interchangeable. One person could belong to the Qizilbash without being a Safawiyah (‘Sufi’) and vice versa. However, the beliefs, the mystical practices, and the doctrines of the Safawiyah (‘Sufi’) Order were accepted by the Qizilbash, and that’s why the military group was always viewed as a Shia particularity.
Ethnically, the Qizilbash were Turkmen — basically from the tribes of Afshar, Shahsevan and Qashqai. However, there were Qizilbash fighters who originated from other ethnic groups as well. Sheikh Haydar’s son, Ismail, was a Qizilbash and he became the founder of the Safavid dynasty of Iran. In the first decade of the 16th c., the Qizilbash managed to penetrate in Ottoman Anatolia but the victory of Sultan Selim I at Chaldiran was a terrible setback for them. However, they survived during the Ottoman times, having good relations with the Bektashi Order (an esoteric order setup by Haji Bektash), and it seems that they are still extant now in Turkey, Azerbaijan, Iran, Afghanistan, Central Asia, Pakistan and India.
Δείτε το βίντεο:
Διακήρυξη Ταυτότητας Κιζιλμπάσηδων στην Τουρκία σήμερα
Περισσότερα:
Οι Κιζιλμπάσηδες δεν είναι ένα έθνος και δεν αποτελούν μια ιδιαίτερη θρησκευτική οντότητα. Δημιουργήθηκαν στα τέλη του 15ου αιώνα ως ένα μυστικό στρατιωτικό τάγμα με σκοπό να υπερασπιστεί το μυστικιστικό θρησκευτικό τάγμα των Σούφι (‘Σαφεβίγιε’). Το τάγμα συστάθηκε από τον τότε αρχηγό των Σούφι, Σεΐχη Χαϋντάρ (1460–1488), γι’ αυτό και συχνά οι Κιζιλμπάσηδες ονομάστηκαν ‘τατζ-ε Χαϋντάρ’, δηλαδή ‘στέμμα του Χαϋντάρ’.
Σημειωτέον ότι ο Σεΐχης Χαϋντάρ είχε παντρευτεί την Μάρθα (ή Χαλιμά ή Αλαμσάχ Μπέγκουμ), κόρη του Ουζούν Χασάν, ηγεμόνα των Ακκουγιουνλού, και της Θεοδώρας Μεγάλης Κομνηνής, κόρης του προτελευταίου αυτοκράτορα της Τραπεζούντας, του Ιωάννη Δ΄ Μέγα Κομνηνού (1403–1460).
Η Θεοδώρα Μεγάλη Κομνηνή έμεινε γνωστή σε τουρκικά και φαρσί κείμενα ως Δέσποινα Χατούν (دسپینا خاتون) και ουσιαστικά είναι η γιαγιά του Σάχη Ισμαήλ Α’ θεμελιωτή της σαφεβιδικής δυναστείας του Ιράν (δεδομένου ότι η Μάρθα ήταν η μητέρα του πρώτου Σαφεβίδη).
Οι Κιζιλμπάσηδες δεν είναι ένα θρησκευτικό, μυστικιστικό τάγμα. Θα μπορούσε κανείς να ανήκει στους Σούφι χωρίς να είναι Κιζιλμπάσης και ανάποδα.
Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των Σούφι ήταν αυτές των Κιζιλμπάσηδων κι αποτελούσαν μια ιδιαιτερότητα ή ιδιομορφία μέσα στον σιιτικό κόσμο.
Φυλετικά, οι Κιζιλμπάσηδες ήταν Τουρκμένοι και προέρχονταν κυρίως από τις φυλές Αφσάρ, Σαχσεβάν και Κασκάι. Υπήρχαν όμως και αρκετοί αλλοεθνείς.
Ο Σάχης Ισμαήλ Α’ ήταν Κιζιλμπάσης και στα χρόνια του σημειώθηκε μια μεγάλη διάδοση της οργάνωσης στις εκτάσεις των Οθωμανών. Ουσιαστικά, αφού κατάφεραν να στήσουν μια δυναστεία στο Ιράν, οι Κιζιλμπάσηδες επιχείρησαν να κάνουν το ίδιο και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Εκεί απέτυχαν λόγω της νίκης του Σουλτάνου Σελίμ Α’ στο Τσαλντιράν (1514).
Αλλά παρέμειναν επί αιώνες ένας άγνωστος Χ και συχνά το μυστικιστικό θρησκευτικό τάγμα των προσπάθησε να μεσολαβήσει ανάμεσα στους Σουλτάνους και στους Κιζιλμπάσηδες.
Και σήμερα δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η αλεβιδική αναγέννηση στην Τουρκία έχει ουσιαστικά υποκινηθεί από τους ακόμη υπαρκτούς Κιζιλμπάσηδες.
Προσέξτε τα βασικά σημεία της κιζιλμπασικής διακήρυξης ταυτότητας στην σημερινή Τουρκία:
00:27 Αναφορά στον Αλί, πρώτο ιμάμη των Σιιτών και τέταρτο χαλίφη
00:37 Σεμά — τυπικός ιερατικός χορός πολλών Σιιτών, Αλεβιτών κι Αλεβίδων
00:47 Αναπαράσταση του Χατζή Μπεκτάς, ιδρυτή του τάγματος των Μπεκτασήδων
00:58 Σάχης Ισμαήλ Α’, θεμελιωτής της σαφεβιδικής (: σιιτικής, σουφικής) δυναστείας, ο οποίος συντρίφτηκε από τον Οθωμανό Σουλτάνο Σελίμ Α’ στη μάχη του Τσαλντιράν (1514)
01:02 Τυπική ενδυμασία Κιζιλμπάση πολεμιστή με το κόκκινο λοφίο που έδωσε το όνομα στους Κιζιλμπάσηδες (στα τουρκικά σημαίνει ‘Κοκκινοκέφαλοι’).
Οι Μικρασιάτες και Πόντιοι Ρωμιοί τους αποκαλούσαν ‘Ερυθρίνους’.
01:07 Κιζιλμπάσης με την σημαία του σαφεβιδικού (: σιιτικού, σουφικού) Ιράν (1501–1738)
01:40 Χάρτης του σαφεβιδικού Ιράν με περιοχές που άλλοτε διεκδικούσε κι άλλοτε έχανε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Ουζμπεκικό Χανάτο της Μπουχάρα
01:43 Σύμβολο του σαφεβιδικού θρόνου: ο λέων με τον ήλιο
01:54 Σεγίτ Ρεζά: Ζαζά καταγωγής, ο αρχηγός της αντι-κεμαλικής εξέγερσης στο Τούντζελι το 1937 που απαγχνίστηκε και τάφηκε σε κρυφό σημείο (που μέχρι σήμερα Ζαζά Αλεβίδες ζητούν να βρουν).
Αντίθετα από την αμερικανική, ευρωπαϊκή κι ισραηλινή προπαγανδα, η εξέγερση στο Τούντζελι δεν ήταν ‘κουρδική’ (οι Ζαζά και οι Κουρμάντζι είναι δυο διαφορετικά έθνη) και δεν είχε εθνικό αλλά γενικό σιιτικό χαρακτήρα, εφόσον λίγες στιγμές πριν πεθάνει ο Σεγίτ Ρεζά αναφέρθηκε στην Κερμπαλά.
02:03 Ατατούρκ και Σεγίτ Ρεζά /
https://www.bolgegundem.com/seyit-riza-kimdir-seyit-riza-nasil-oldu-267610h.htm
02:09 Η αιματηρή κατάπνιξη της εξέγερσης
02:20 Allah için Savaşa: οι σκοτωμοί στο Μαράς τον Δεκέμβρη του 1978.
Οι διαδηλωτές καλούσαν σε “πόλεμο για τον Αλλάχ” /
02:49 Πρόσφατες διαδηλώσεις. Στα πανώ γράφουν: ‘Είμαστε Κιζιλμπάσηδες, είμαστε Αλεβίδες, είμαστε υπέρ του κοσμικού κράτους, είμαστε προοδευτικοί, είμαστε εκσυγχρονιστές’
Μετά το 02:58 υπάρχουν ατελείωτες σταγόνες αίματος.
===============
Διαβάστε:
Qizilbash in Afghanistan, Iran, Azerbaijan and Turkey
The Qizilbash are Turkic-speaking Azerbaijani background, united in their belief in Twelver Shia Islam.
Kizilbash are Azeri Turks tribes mainly from Anatolia and Azerbaijan. The main different of Qizilbash Oghuz tribes with other Turkic people is that they are Shia Turkic people. Therefore the name Qizilbash is usually applied to them only. Some of these tribes in Afghanistan were subdivided in clans included the:
* Bayat
* Shahseven
* Ansarlu
* Shaaghasi
* Shamlu
* Afshar
Qizilbash in Afghanistan live in urban areas, such as Kabul, Herat, Logar, Kandahar or Mazar, as well as in certain villages in central Afghanistan. They are descendants of the troops left behind by Nadir Shah Afshar during his “Indian campaign” in 1738. Afghanistan’s Qizilbash held important posts in government offices in the past, and today engage in trade or are craftsmen. Since the creation of Afghanistan, they constitute an important and politically influential element of society. Estimates of their population vary from 60,000 to 200,000. They are bilingual and they speak Persian and Azerbaijani Turkish languages.
Qizilbash of Kabul are living in Afshar e Silo, Afshar e Darlaman, Chendawol, Qala e fatullah Wazirabad, Qalacha and other places. Takht e Nadir Shah Afshar wich is located in Wazirabad was basement of Nadir Sha Afshar during his Indian campaign.
Introduction of some Qizilbash clan in Kabul:
Bayat clan
Bayat is the name of an originally Turkic clan in Iran which traces its origin to the 12th century. The first location of the Bayat clan was the city of Nishapur in the south of Khorasan, a state in the north-east of Iran.
The Bayat clan moved in 16th century to three different locations after attacks by Mongol forces. The Bayat clan made war with the Mongols, killing Genghis Khan’s son-in-law with his army. Then Khan attacked Nishapur with all his forces, killing many Bayat clansmen, and the rest of the Bayat clan escaped to the mountains around Nishapur.
From there, one group went east and north-east, so that the surname Bayat is still found in Afghanistan. A second group went south-west towards Isfahan, and the surname Bayat is prominent in Arak, Hamedan, Malayer, Isfahan and Shiraz. The third group went north-west, and in Azerbaijan they divided in two; one part of the group took the north way as far as Turkey, and second part went west into Iraq, Syria and Lebanon.
Bayat was the name of one the 24 Oghuz Turkish clans purported to descend from Oghuz Khaqan according to Oghuzname and the oral legends prior to that book’s writing in early 14th century. In Afghanistan, the clan is known to have who originally immigrated into the country with Nader Shah Afshar. Bayat is a common surname today in Afghanistan, Iran, Azerbaijan and to a lesser extent in Turkey and Turkmenistan where it carries the meaning “Knight” or “Chevalier”.
Ansarlu clan
Ansarlu are Azerbaijani Turkish tribe and a part of Qizilbash people in Afghanistan. It is a branch of Bayat clan. The name of one Oghuz Turkish clans purported to descend from Oghuz Khaqan. In Afghanistan the clan is known to have who originally immigrated into the country with Nader Shah Afshar.
Afshar clan
Afshars are a branch of the Turkic Oghuz groups. These originally nomadic Oghuz tribes moved from Central Asia through Iran and finally most of them settled in Anatolia.
The Afshar tribes of Iran are two distinct Turkic-speaking ethnic groups. The larger group is concentrated in the north of the country, and the smaller in the south. The Turkic dialect spoken by the Afshar of the north is closely related to the Azeri language, while the dialect spoken by the southern Afshar is more closely related to the Qashqai language. Many Afshari are living in Iran, Turkey and Afghanistan.
Having arrived in Iran in two waves under the Seljuks and the Mongols in 11th and 13th centuries, respectively, Afshars are pastoral nomads. They have their summer quarters on the slopes of the Sabalan mountain at 4, 860 meters (Azarbaijan), between Lake Orumieh and Qazvin and Hamadan, and their winter quarters are in the hot plains of Moghan, near the Caspian Coast. Some Afshar tribes are also scattered in areas between Kerman and Bandar-e Abbas in southern Iran. Today, an ever-increasing number of Afshars have settled down and became farmers.
Anatolian Afshars
Avshar Turkomans shared the same history with other Oghuz tribes until entering the Anatolia. Until the 10th century, they are believed to have lived along the banks of the Syr Darya (Seyhun) river and on the northern steppes of the river. Beginning from the 9th century, they started migrating towards west. Avshars are believed to have entered Anatolia after the Battle of Manzikert in 1071. They settled in various places in Anatolia. During the Mongol invasion in the following period, some Avshar tribes migrated to Syria and later formed what was called Halep Turkomans, which eventually migrated back to Anatolia and settled there.
Shamlu clan
The Shamlu Tribe is one of the 7 original and the most powerful Qizilbash Tribe of Turkoman origin in Iran. In Afghanistan they are mainly living in Kabul and Herat.
Shahsevan and Shah Aghasi clan
They are a branch of the Turkic Oghuz groups located primarily in Iran and on the territory of the present-day Republic of Azerbaijan and Afghanistan. In Iran, they are mainly living in Qom, Tehran, Qazvin and Zanjan. In Afghanistan they are mainly living in Kabul. The name shahsevan means adherents of the king.
Living in the northeastern Azarbaijan province, Shahsevans (renamed II Sevan after the victory of Islamic Revolution) were organized by Shah Abbas I in the 17th century as a militia from tribes of diverse origin.
Mainly Turkish speaking, they were used to put down rebellions of other tribes.
They were divided between Iranian Azarbaijan and the Russian or former Soviet Azarbaijan after the occupation of part of our country by the aggressive Russian forces during the Qajar Ka’ab. Tamim and Khamis.
A small population of Arab tribes, descendants of early emigrants, lives in eastern Khorassan near Bojnurd and in some places in Fars.
http://safevids.blogspot.com/p/qzlbash-afghanstan.html
==================
Qashqai
Qashqai /qash qa: ee/ (also spelled Ghashghai, Kashgai, Qashqay and Qashqa’i) are a Turkic people living in Iran. Qashqais mainly live in the provinces of Fars, Khuzestan and southern Isfahan, but especially around the city of Shiraz in Fars. The Qashqai were originally nomadic pastoralists and some remain so today. The traditional nomadic Qashqai travelled with their flocks each year from the summer highland pastures north of Shiraz roughly 480 km or 300 mi south to the winter pastures on lower (and warmer) lands near the Persian Gulf, to the southwest of Shiraz. The majority, however, have now settled, or are partially settled. The trend towards settlement has been increasing markedly since the 1960s.
https://iranian.com/2008/09/28/qizilbash-nomads-of-iran/
Σύγχρονη πρόσληψη του κιζιλμπασικού παρελθόντος από όσους ανάγουν την καταγωγή τους στην δράση του μυστικού στρατιωτικού τάγματος: ο Χατζή Μπεκτάς παριστάνεται ως ύπατο πρόσωπο του τάγματος, αλλά ενόσω εκείνος ζούσε δεν υπήρχαν Κιζιλμπάσηδες, κι όταν δημιουργήθηκαν, οι Κιζιλμπάσηδες δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ως Μπεκτασήδες.
Διακρίνουμε επίσης τον Σάχη Ισμαήλ Α’ με το πελώριο κόκκινο τουρμπάνι στο κεφάλι και την έντονη παρουσία του ήλιου στα δεξιά — θέμα ασύνηθες για την ισλαμική τέχνη που δίνει προτεραιότητα στο Φεγγάρι.
Η σαφεβιδική σημαία, ιερό σύμβολο των Κιζιλμπάσηδων: ήλιος, λιοντάρι και ξίφος: ελάχιστα ισλαμική θεματολογία συμβόλων
Ḥaydar Ṣafavi
Ḥaydar Ṣafavi (حیدر صفوی, b. Āmed, Diyarbakir, ca. Ramażān 863/July 1459; d. Tābasarān, Dagestan, 893/1488), spiritual leader (moršed) of the Ṣafaviya Sufi order (ṭariqa) and father of Shah Esmāʿil, the founder of the Safavid dynasty.
Ḥaydar was born in circa Ramażān 863/June-July 1459 in Āmed, the capital of the province of Diyarbakir. This date is suggested by Qāsem Beg Ḥayāti Tabrizi (fl. 961/1554). In a Safavid chronicle from the middle of the 17th century, it is claimed that he was born in 850/1446–7, but this date is not corroborated by earlier narrative sources (Ḵuzāni Eṣfahāni, folios 43a, 44a). According to Ḥayāti Tabrizi, Ḥaydar was eight months old at the time of his father Jonayd’s death, which took place on 10 Jomādā I 864/12 March 1460 (Ḥayāti Tabrizi, folios 89b, 74a). Therefore, Ḥaydar is not a “posthumous” son of his father, as claimed by Walther A. Hinz and John E. Woods in their respective studies of the early Safavid and late Āq Qoyunlu history (Hinz, pp. 48–49; Woods, p. 142).
Ḥaydar’s mother, Ḵadija Begum bt. Qara ʿOṯmān, was a sister of the Āq Qoyunlu ruler, Uzun Ḥasan (r. 856–82/1452–78), whose marriage to Jonayd took place on the eve of his invasion of Trabzon (Shukurov, pp. 131–4). Less than a year later, Jonayd mounted a military campaign against Georgia and southern Dagestan. He was killed in the Battle of Tābasarān (Ḥayāti Tabrizi, fols. 85r-88v).
Ḥaydar was neither the only surviving son nor the eldest of Jonayd’s sons. From two Safavid narrative sources we know that he had at least one older brother called Ḵᵛāja Moḥammad, who had been born from a Circassian concubine (Ḥayāti Tabrizi, folios 72b-73b; Pirzāda Zāhedi, p. 67). There is epigraphic evidence that Jonayd had a third son named Ḵᵛāja Jamšid, who appears to have been killed during one of Ḥaydar’s military campaigns in southern Dagestan.
Ḵᵛāja Jamšid Ṣafavi is buried in Kubachi, a small village in Tābasarān, some sixty miles northwest of Darband (Aytberov, p. 283). Ḥaydar’s only surviving sister, Šāh-Pāšā Ḵātun had been married off to Moḥammad Beg Ṭāleš, a locally prominent military chief from Khalkhal, who later became Shah Esmāʿil’s guardian (lala) and played a crucial role in his rise to the throne in Azerbaijan early in the 16th century (Ḥayāti Tabrizi, fol. 124r; Rumlu, p. 14).
Ḥaydar succeeded his father as spiritual leader of the pro-Āq Qoyunlu faction of the Ṣafaviya Sufi order in circa 876/1471–2. This date is implied by Ḥayāti Tabrizi’s assertion that “Ḥaydar took over the mantle of spiritual leadership (eršād) [of the Ṣafaviya Sufi order] at the age of fifteen” (Ḥayāti Tabrizi, folio 74a). Two years later, he married a daughter of his father’s paternal uncle, Šayḵ Farid-al-Din Jaʿfar b. Ḵᵛāja ʿAli.
At that time, Jaʿfar acted as the spiritual leader of the pro-Qara Qoyunlu faction of the Ṣafaviya ṭariqa in Ardabil (Ḥayāti Tabrizi, folio 91b). The death of Jaʿfar, which must have taken place within a few years of this marriage, paved the way for the consolidation of Ḥaydar’s power as the undisputed spiritual leader of the Ṣafaviya ṭariqa. In Ardabil, Ḥaydar eked out an existence as a swordsmith.
He had learned the art of sword making from a local master called Amir Fażlallāh Sayyāf, who later acted as a deputy (wakil) of Ḥaydar’s oldest son and successor, Solṭān-ʿAli Ṣafavi (Ḥayāti Tabrizi, folios 90b, 116a). Similarly, a late Āq Quyunlu court historian admits that Ḥaydar “was unequaled in the making of tools of war and weaponry of slashing and jabbing. I heard that he had personally made and stored several thousands of sharpened spearheads, scimitars, pieces of armors, and battle shields” in Ardabil (Ḵonji Eṣfahāni, p. 275).
As spiritual leader of the Ṣafaviya ṭariqa, Ḥaydar entered into alliances with a number of local grandees and military chiefs of Tāleš, Šervān, and southern Dagestan. He launched three military campaigns against the rural towns and village of southern Dagestan.
To escape unwanted confrontation with the Šervānšāhid rulers of Sālian and Maḥmudābād, who had allied themselves with the Āq Qoyunlu ruler of Azerbaijan Sultan Yaʿqub (d. 896/1490), it is reported that Ḥaydar had hired a group of local woodworkers in Khalkhal and Astara to make boats for his armies. It had been planned that these boats would be used by Ḥaydar and his devotees so that they could reach the strategic city of Darband and coastal Dagestan, especially the towns of Āgriča and Miān-Qešlāq, without any confrontation with the hostile troops of the Šervānšāh (Ḥayāti Tabrizi, folios 92b-99b).
In Rajab 888/August-September 1483, Ḥaydar deeded the superintendence of Ebrāhim Zāhed Gilāni’s mausoleum in Šayḵa-Karān (present-day Shiekeran, also Hilya-Karan), a forested village midway between Astara and the port city of Lankarān, to his descendants (Zāhedi, pp. 103–4). Ḥaydar’s first seaborne invasion of southern Dagestan, during which his devotees plundered the dominantly Circassian-populated town of Qaytāq and the plain of Ḥamīrī, can be assigned to around 878/1473–3, the year in which he married Jaʿfar’s daughter (Ḥayāti Tabrizi, folios 94a).
As it appears from Ḵonji Eṣfahāni’s account, Ḥaydar’s first expedition against Dagestan was overland and took place about five years later in 883/1478 (Ḵonji Eṣfahāni, pp. 276–7; Ḥayāti Tabrizi, folios 99a-101a). At the end of the third and last of his campaigns against southern Dagestan in 893/1488, Ḥaydar and his troops were cornered outside Bayqird Castle in Tābasarān, and he was killed in the battle that ensued.
The Āq Quyunlu beheaded Ḥaydar, and his severed head was later buried in Tabriz. Under Shah Esmāʿil, Ḥaydar’s remains were transferred from Tabriz and Tābasarān to Ardabil and buried inside the Safavid shrine (Ḥayāti Tabrizi, 73b, 108a; [Romano], pp. 459–60).
In addition to his marriages to Uzun Ḥasan’s and Jaʿfar’s daughters, Ḥaydar had concubinage with several Circassian and Georgian women. Ten sons and four daughters are known to have survived Ḥaydar. Solṭān-ʿAli, Ebrāhim, and Esmāʿil had been born from Uzun Ḥasan’s daughter.
Sayyed Ḥasan (d. ca. 931/1525), who under Shah Esmāʿil acted as superintendent of the Safavid shrine in Ardabil, had been born in 878/1473–4 from Ḥaydar’s marriage to Jaʿfar’s daughter. Faḵr-Jahān Ḵānom, the eldest of Ḥaydar’s daughter, had been married off to Bayrām Beg Qarāmānlu (d. 920/1514), an influential tribal chief from Moğānāt.
Her younger sister, Malak Ḵānom had been given away in marriage to ʿAbdallāh Khan Šāmlu, also known as ʿAbdi Beg (d. 912/1506–7), a high-ranking military chief from Ardabil and eponymous founder of the ʿAbdallu clan of the Šāmlu. Ḥaydar’s other two daughters were married off to Ḥosayn Beg Šāmlu (d. 920/1514), who later acted as Shah Esmāʿil’s guardian, and Šāh-ʿAli Beg (d. after 920/1540), the ruler of Hazo and Sason in Anatolian Kurdistan who claimed descent from the Sasanian kings of Iran (Ḥayāti Tabrizi, folio 73b; Bedlisi, I, p. 411; Ghereghlou, pp. 107, 119).
Under Ḥaydar’s leadership, the Qezelbāš confederate clans and their allies morphed into a well-organized military force capable of changing the balance of power in Azerbaijan. It was Ḥaydar who introduced the uniform twelve-seam red cap after which his followers were originally called in a derogatory manner the qezel-bāš or “red caps.”
One of the earliest known anti-Safavid polemical treatises dated from the closing decades of the 15th century associates Ḥaydar’s introduction of these red caps among his supporters with Shiʿi “heretics” of the early Islamic centuries.
The anonymous author of the same treatise then concludes that it is religiously binding on Muslim rulers in Iran and eastern Anatolia to punish Ḥaydar’s followers with mass murder, torture, and deportations (Tan, Teber, and Kalaycı, p. 368). The political and military alliances forged under Ḥaydar were to play a crucial role in Shah Esmāʿil’s rise to the throne as the founder of the Safavid dynasty in Azerbaijan in the opening years of the 16th century.
Τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://www.iranicaonline.org/articles/haydar-safavi
================================
Κατεβάστε την πολύ ενδιαφέρουσα διατριβή για Μάστερς του
Yasin Arslantaş
Depicting the other: Qizilbash image in the 16th century Ottoman historiography
https://vk.com/doc429864789_618513193
Κατεβάστε την εξαιρετική εργασία και διδακτορική διατριβή του
Rıza Yıldırım
Turkomans between Two Empires: Origins of the Qizilbash Identity in Anatolia (1447–1514)
https://vk.com/doc429864789_618513260
— — — — — — — —
Κατεβάστε αυτή την αναδημοσίευση σε Word doc.:
https://vk.com/doc429864789_618515981
https://www.docdroid.net/S0PURZM/yparkhoyn-akomi-kizilmpasides-anadhmosiefsh-docx
No comments:
Post a Comment