Orient & Occident: Σιίτες, Σουνίτες, Διάσπαση των Πρώιμων Μουσουλμάνων, Αλί, Χουσεΰν, Μάχη της Κερμπαλά κι η Επέτειος Άσουρα (10η Μουχαράμ)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 7η Σεπτεμβρίου 2019.

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης μεταφέρει αυτούσιο τμήμα ομιλίας μου, καθώς και το περιεχόμενο πολλών συζητήσεών μας αναφορικά με την πρώιμη Ιστορία του Ισλάμ και των Ισλαμικών Χαλιφάτων. Ωστόσο, όλες αυτές οι αναδημοσιεύσεις, καθώς και οι λοιπές πρότερες δημοσιεύσεις μου για το θέμα αυτό, επικαλύπτονται ολότελα από από το 21ο κεφάλαιο του υπό έκδοσιν βιβλίου μου “Turkey is Iran and Iran is Turkey” (με υπότιτλο: 2500 Years of indivisible Turanian – Iranian Civilization distorted and estranged by Anglo-French Orientalists). Το 21ο κεφάλαιο έχει εν προκειμένω τίτλο The fabrication of the fake divide ‘Sunni Islam vs. Shia Islam’. Μπορείτε να το βρείτε προ-δημοσιευμένο εδώ: https://megalommatis.wordpress.com/the-fabrication-of-the-fake-divide-sunni-islam-vs-shia-islam-2/ (με φωτογραφικό υλικό και λεζάντες) και εδώ: https://www.academia.edu/55139916/The_Fabrication_of_the_Fake_Divide_Sunni_Islam_vs_Shia_Islam_ (χωρίς φωτογραφίες)

---------------------------------

Σιίτες, Σουνίτες, Διάσπαση των Πρώιμων Μουσουλμάνων, Αλί, Χουσεΰν, Μάχη της Κερμπαλά κι η Επέτειος Άσουρα (10η Μουχαράμ)

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/07/σιίτες-σουνίτες-διάσπαση-των-πρώιμων/

================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Σε ένα πρώτο κείμενο αναφέρθηκα στον τρόπο με τον οποίο οι Σιίτες του Ιράν, του Ιράκ και άλλων χωρών, οι Αλεβίτες της Συρίας και του Λιβάνου, κι οι Αλεβίδες της Τουρκίας εορτάζουν την θρησκευτική επέτειο της 10 ης Μουχαράμ, του πρώτου μήνα του ισλαμικού ημερολογίου.

Παρέπεμψα σε ένα βίντεο όπου γίνεται απαγγελία μιας Νόχα, ενός θρησκευτικού ποιήματος το οποίο εκφράζει τα συναισθήματα των πιστών για τον άδικο χαμό στην Μάχη της Κερμπαλά (στο κεντρικό – νότιο Ιράκ) το 680, ενώ φαίνονται σκηνές από την κοσμοσυρροή και την συμμετοχή πλήθους στο σιιτικό επετειακό τυπικό μέσα και γύρω από το κεντρικό τζαμί της Μασάντ, μιας μεγάλης κι ιερής πόλης στο βορειοανατολικό Ιράν. Το κείμενο αυτό βρίσκεται εδώ:

Το Ατελείωτο Σιιτικό Πάθος κατά την Επέτειο Άσουρα

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/06/το-ατελείωτο-σιιτικό-πάθος-κατά-την-επ/

(και πλέον: https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/10/03/το-ατελείωτο-σιιτικό-πάθος-κατά-την-επ/)

Η μεγάλη θρησκευτική σιιτική επέτειος Άσουρα (από την αραβική λέξη που σημαίνει ‘δέκατος’ ως αναφορά στην 10η Μουχαράμ) εορτάζεται από τους σιίτες κατ’ έτος όχι μόνον κατά την ίδια την 10η ημέρα του μηνός Μουχαράμ αλλά στη διάρκεια όλου του δεκαήμερου που αποτελεί για όλους τους μουσουλμάνους τις πρώτες δέκα μέρες της χρονιάς τους.

Ι. Τα Γεγονότα που οδήγησαν στην Μάχη της Κερμπαλά

Το ιστορικό υπόβαθρο, το οποίο προηγήθηκε της μάχης της Κερμπαλά που συνέβηκε 48 χρόνια μετά τον θάνατο του Μωάμεθ (632), έχει περιληπτικά ως εξής:

α. ενώ μετά τον θάνατο του προφήτη του Ισλάμ έπρεπε να αναλάβει την εξουσία ο Αλί, γαμπρός του Μωάμεθ, σύζυγος της Φάτμα μπιντ Μουχάμαντ (κόρης του Μωάμεθ) και πατέρας των Χασάν και Χουσεΰν, ως πρώτος ιμάμης και χαλίφης, σε μια άθλια παρασυναγωγή σφετεριστών της εξουσίας που δεν αντιπροσώπευαν παρά μια μειοψηφία ανάμεσα στους μουσουλμάνους ανακηρύχθηκε πρώτος χαλίφης ο Αμπού Μπακρ. Ο Αλί δεν αναγνώρισε την διαδικασία και την αρχή του Αμπού Μπακρ.

β. μετά τον θάνατο του Αμπού Μπακρ (634), οι κρατούντες την αρχή παρεμπόδισαν την δικαιωματική ανακήρυξη του Αλί ως χαλίφη κι ανεκήρυξαν ως δεύτερο χαλίφη τον Όμαρ ιμπν αλ Χατάμπ. Ο Αλί δεν αναγνώρισε την διαδικασία και την αρχή του Όμαρ.

γ. μετά την δολοφονία του Όμαρ (644) οι κρατούντες την αρχή παρεμπόδισαν την δικαιωματική ανακήρυξη του Αλί ως χαλίφη κι ανεκήρυξαν ως τρίτο χαλίφη τον Ουθμάν ιμπν Αφάν. Ο Αλί δεν αναγνώρισε την διαδικασία και την αρχή του Ουθμάν.

{Σημειώνω ότι ο Ουθμάν δεν έχει καμμιά σχέση με τους Οθωμανούς, αλλά ο πρώτος Οθωμανός σουλτάνος, Οσμάν μπιν Ερτογρούλ (βασ. 1299-1324), ως σουνίτης, είχε πάρει το όνομα του Ουθμάν ιμπν Αφάν που στα φαρσί και στα τουρκικά προφέρεται Οσμάν.}

δ. μετά την δολοφονία του Ουθμάν (656) δεν απέμενε καμμιά άλλη επιλογή παρά μόνον η ανακήρυξη του Αλί, πρώτου ιμάμη, ως τέταρτου χαλίφη.

ε. η πεντάχρονη (656-661) περίοδος εξουσίας του Αλί ήταν μια πολύ ταραγμένη περίοδος που συχνά αποκαλείται Πρώτη Φίτνα (: στάση), επειδή η εξουσία του χαλίφη αμφισβητήθηκε από την αντίθετη προς τον Αλί πλευρά που είχε εθισθεί στην εκ μέρους της τυραννική διακυβέρνηση του χαλιφάτου. ‘

Εγιναν διάφορες μάχες, ενώ πολλές διαφορές που υπήρχαν από τα χρόνια του Μωάμεθ και μέχρι τότε καλύπτονταν και δεν εκφράζονταν έγιναν δημόσια εμφανείς και με τρομερή δύναμη αντιπαράθεσης.

Μία από τις διαφορές ήταν και το θέμα αν το κήρυγμα του Μωάμεθ και η θρησκεία του Ισλάμ έπρεπε να διαδοθούν με στρατιωτικές επιχειρήσεις ή με ειρηνικό τρόπο και κατά τόπους κήρυγμα. Είναι ενδεικτικό ότι στα χρόνια του Αλί δεν έγινε καμμιά στρατιωτική επιχείρηση.

Οι εμφύλιες συγκρούσεις πυροδοτήθηκαν όταν ο Αλί θέλησε να αντικαταστήσει διάφορους τοπικούς κυβερνήτες που οι πρότερες χαλιφατικές εξουσίες είχαν διορίσει. Ήταν εμφανές ότι η 24χρονη περίοδος από τον θάνατο του Μωάμεθ μέχρι την άνοδο του Αλί στην εξουσία (632-656) είχε ουσιαστικά καταστρέψει αμετακλήτως το Ισλάμ από κάθε άποψη επειδή τα αντίθετα στον Αλί και στο Ισλάμ στοιχεία είχαν διαβρώσει την πρώιμη ισλαμική κοινωνία προάγοντας πλήθος ιδεών που αντιστρατεύονταν το κήρυγμα του Μωάμεθ.

Στην συνέχεια, στις διαφορές που εκδηλώθηκαν προστέθηκαν και άλλες που οφείλονταν στην κακώς (: στρατιωτικώς) επιτελεσμένη πρώιμη επέκταση του ισλαμικού χαλιφάτου και που ουσιαστικά προϋπήρχαν των στρατιωτικών κατακτήσεων και του ίδιου του Μωάμεθ (όπως για παράδειγμα η αντιπαλότητα ανάμεσα στους Αραμαίους της Συρο-Παλαιστίνης που πιο παλιά ανήκαν στην Ρωμανία και ήταν Μονοφυσίτες και στους Αραμαίους της Μεσοποταμίας που πιο παλιά ανήκαν στο Ιράν και ήταν Νεστοριανοί).

στ. υπάρχει και μια ακόμη διάσταση που πρέπει να δούμε στις πρώτες χαλιφατικές αρχές και στις ενδοϊσλαμικές αντιπαραθέσεις, συγκρούσεις κι εμφύλιες διαμάχες. Υπήρχε μια σημαντική διαφορά ηλικίας: οι Αμπού Μπακρ, Όμαρ και Ουθμάν ήταν συνομίληκοι ή λίγο μικρότεροι σε ηλικία από τον Μωάμεθ.

Ο Αλί ήταν κατά μια γενιά (μια εικοσαετία) νεώτερος από τους πρώτους τρεις χαλίφηδες. Όταν πέθανε ο Μωάμεθ, ο Αλί ήταν 30 ετών. Σε μια παραδοσιακή νομαδική κοινωνία θα ήταν φύσει αδύνατον ένας 60άρης ή δυο 50άρηδες να δεχθούν την αρχή κάποιου που θα τον έβλεπαν σαν γιο τους. Βέβαια αυτό δεν έχει καμμιά βάση κατά την ισλαμική πίστη και δεν το δέχονταν τότε οι περισσότεροι μουσουλμάνοι της Αραβίας. Ωστόσο το φαινόμενο από μόνο του δείχνει πόσο επιφανειακά είχαν γίνει δεκτά τα κηρύγματα του Μωάμεθ.

ζ. η δολοφονία του Αλί (661) κατέδειξε τέλος ότι, εκτός από τα παραπάνω, στο πρώιμο Ισλάμ, μόλις 30 χρόνια μετά τον θάνατο του Μωάμεθ, είχαν ήδη εμφφανισθεί πολλές ‘αιρέσεις’ και διαφορετικές θεολογικές ερμηνείες του Ισλάμ.

Ο Αλί δολοφονήθηκε από κάποιους Χαριτζίτες (Χαουαρίτζ), μια οργάνωση που μέσα σε πλαίσια αυστηρής ηθικής και άτεγκτης κριτικής των άλλων απετελείτο από μέλη που είχαν ‘εξέλθει’ του ‘κόσμου’ (έτσι όπως ο ‘κόσμος’ έχει χρωματιστεί αρνητικά από τον Ιησού).

Το όνομά τους (που άλλοι τους το έδωσαν και με το οποίο έμειναν γνωστοί μέχρι σήμερα) στα αραβικά σημαίνει περίπου ‘οι εξελθόντες’. Οι ίδιοι επονομάζονταν Ασ-Σούρα (ash–Shurah) που σημαίνει περίπου ‘οι Ανταλλάξαντες’ (με την έννοια ότι είχαν ανταλλάξει μέσα τους τον παρόντα κόσμο με τον αιώνιο και συνεπώς δεν τους ενδιέφεραν καθόλου τα κοινά).

Αυτό ήταν βέβαια αρκετά υποκριτικό διότι ενδιαφέρονταν οι ίδιοι για τις εξελίξεις, την εξουσία και αυτούς που την ασκούσαν. Η χαριτζιτική θεωρία και θεολογία υπήρξε αίτιο τρομερών αναταραχών και προξένησε σειρά εξεγέρσεων κατά των χαλιφατικών αρχών επί αιώνες.

Φαίνεται από ορισμένες Χαντίθ (: ομιλίες και προσωπικές συζητήσεις του Μωάμεθ) ότι Χαριτζίτες υπήρχαν ήδη από τα χρόνια του Μωάμεθ, ο οποίος τους είχε δει αρνητικά ως έχοντες την πρόθεση να κάνουν το καλό αλλά τελικά επιτελούντες το κακό.

η. Μετά τον θάνατο του Αλί οι μουσουλμάνοι της Μεσοποταμίας (Ιράκ) ανακήρυξαν ως χαλίφη και διάδοχο του Αλί τον Χασάν, πρώτο γιο του. Αλλά ο Μοαουΐγιε (γνωστός ως Μαβίας στα ιστορικά κείμενα της Ρωμανίας), ο οποίος είχε εξεγερθεί εναντίον του Αλί, συγκρουστεί μαζί του στην μάχη του Σιφίν (κοντά στην Ράκα της ανατολικής Συρίας σήμερα) τον Ιούλιο του 657, χάσει στην μάχη και ζητήσει διαιτησία και ειρήνευση, για να αθετήσει τον λόγο του στην συνέχεια, αρνήθηκε να δεχθεί τον Χασάν ως Χαλίφη κι ανεκήρυξε τον εαυτό του χαλίφη.

Πάλι το φαινόμενο διαφοράς ηλικίας εμφανίζεται στην περίπτωση αυτή: ο Χασάν (624-670) ήταν μια γενιά μικρότερος από τον Μοαουΐγιε (602-680). Ο Μοαουΐγιε συγκέντρωσε στρατό ανάμεσα στους μουσουλμάνους της Συρο-Παλαιστίνης και της Αιγύπτου κι εβάδισε κατά του Χασάν, ο οποίος για να αποφευχθεί νέα αιματοχυσία παραιτήθηκε από το χαλιφάτο, συνάπτοντας μια συμφωνία με τον Μοαουΐγιε κατά την οποία, μετά τον θάνατο του Μοαουΐγιε, το χαλιφάτο θα επέστρεφε είτε στον ίδιο, είτε στον μικρότερο αδερφό του Χουσεΰν.

Ο Μοαουΐγιε συνέχισε τους πολέμους κατά της Ρωμανίας που ο Αλί είχε σταματήσει.

θ. μετά την δολοφονία (δηλητηρίαση) του Χασάν (670), πριν πεθάνει ο Μοαουΐγιε (680), όρισε τον γιο του Γιαζίντ ως διάδοχό του, έτσι απολύτως παραβιάζοντας τους όρους της συνθήκης που ο ίδιος είχε υπογράψει με τον Χασάν κι επιβεβαιώνοντας την ατιμία ως βασικό χαρακτηριστικό του.

Ο Χουσεΰν δεν αναγνώρισε τον Γιαζίντ ως χαλίφη της Δαμασκού (το χαλιφάτο είχε μεταφερθεί από την Μεδίνα στην Δαμασκό από τον Μοαουΐγιε επειδή η Αραβία κι η Μεσοποταμία αποτελούσαν περιοχές όπου η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων ήταν εναντίον του), κατηγορώντας τον Γιαζίντ ως άπιστο και ψευτομουσουλμάνο, κι έτσι επισυνέβηκε η μάχη της Κερμπαλά την 10η Μουχαράμ 61 από Εγείρας που ήταν η 10η Οκτωβρίου 680.

Εκεί μαχόμενος ηρωϊκά και με ελάχιστες δυνάμεις ο Χουσεΰν βρήκε μαζί με όλους τους συντρόφους του οικτρό τέλος μετά από απάνθρωπη κι έντονα αντι-ισλαμική στάση και συμπεριφορά των αντιπάλων του (των στρατευμάτων που είχε στείλει ο Γιαζίντ).

Τα σχετικά με την μάχη μπορείτε να διαβάσετε εδώ:

Η Μάχη της Κερμπαλά (680 μ.Χ.), οι Αληθινοί Μουσουλμάνοι, η Τζιχάντ, οι Ψευτο-Μουσουλμάνοι κι η Σιωνιστική Πλάνη της Ισλαμικής Τρομοκρατίας

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/09/21/η-μάχη-της-κερμπαλά-680-μ-χ-οι-αληθινοί-μο/

(και πλέον: https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/10/02/η-μάχη-της-κερμπαλά-680-μ-χ-οι-αληθινοί-μο/)

Κερμπαλά: η Ηρωϊκότερη Μάχη Όλων των Εποχών (680 μ.Χ.) όπως την περιγράφει ο Ταμπαρί, ο Μεγαλύτερος Ιστορικός του Ισλάμ https://greeksoftheorient.wordpress.com/ κερμπαλά-η-ηρωϊκότερη-μάχη-όλων-των-επ/

ΙΙ. Σιίτες και Σουνίτες απέναντι στα Ιστορικά Γεγονότα

Απέναντι στα προαναφερμένα ιστορικά γεγονότα, σύγχρονη παραπληροφόρηση και αποπληροφόρηση οδηγούν τον περισσότερο κόσμο σε αφελείς σχηματοποιήσεις. Αυτό χρησιμεύει ιδιαίτερα στις αποικιοκρατικές δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ) που εμπλέκονται στην χειραγώγηση τοπικών πληθυσμών και κυβερνήσεων και στην πρόκληση καταστροφικών γεγονότων.

Η άγνοια, σύγχυση και αφέλεια που επικρατούν σχετικά με τα παραπάνω γεγονότα στα μυαλά απληροφόρητων ή παραπληροφορημένων ανθρώπων τους κάνουν να πιστεύουν τα εξής λάθη:

α. Σουνίτες είναι όσοι υποστηρίζουν τους Αμπού Μπακρ, Όμαρ, Ουθμάν, Μοαουΐγιε και Γιαζίντ, και

β. Σιίτες είναι όσοι υποστηρίζουν τους Αλί, Χασάν και Χουσεΰν.

Αυτή η σχηματοποίηση είναι ολότελα λαθεμένη και ψευδέστατη. Η αλήθεια είναι πολύ πιο περίπλοκη.

Μάλιστα, η περιπλοκότητα οφείλεται και σε εξωτερικούς παράγοντες και γι’ αυτό έχει να κάνει

– με την αποικιοκρατία σε μεγάλο βαθμό,

– με τις δυτικές επιστήμες του Οριενταλισμού και ιδιαίτερα την ισλαμολογία,

– με την επιβολή μιας δυτικοφτειαγμένης ψευτοϊστορίας που περιλαμβάνει παραποίηση και παρερμηνεία των προαναφερμένων γεγονότων και του πως στάθηκαν απέναντί τους οι μουσουλμάνοι στα 1350-1400 χρόνια που μεσολάβησαν, και

– με την χρησιμότητα που έχει – σε τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο και σε συνάρτηση με τα πολιτικά, στρατιωτικά κι οικονομικά συμφέροντα των προαναφερμένων αποικιοκρατικών χωρών- η περί το Ισλάμ ψευτοϊστορία των δυτικών οριενταλιστών.

Να ποια βασικά ψέμματα εμπεριέχονται στο παραπάνω υπεραπλουστευτικό σχήμα:

1. Το πρώτο ψέμμα είναι η διάκριση Σουνιτών και Σιιτών: δεν αποτελούν δύο καθαρά διακριτά δόγματα όπως η Ορθοδοξία κι ο Καθολικισμός. Πριν από όλα, οι ίδιοι οι Σιίτες δεν είναι ένα δόγμα αλλά πολλά. Έπειτα, και όσοι ακόμη αυτο-προσδιορίζονται ως σουνίτες, δεν τηρούν μία στάση απέναντι στα προαναφερμένα γεγονότα αλλά πολλές.

2. Το δεύτερο ψέμμα είναι η αποσιώπηση του γεγονότος ότι η προαναφερμένη ως ψεύτικη κατάταξη και αναφορά στάσης απέναντι στα γεγονότα δεν χαρακτηρίζει ούτε το 5% των σουνιτών – και βέβαια απορρίπτεται από το σύνολο των σιιτών.

3. Το τρίτο ψέμμα είναι η απόκρυψη του γεγονότος ότι σήμερα οι συντριπτικά περισσότεροι σουνίτες (αναφέρομαι σε υπολογισμούς εκ μέρους ειδικών που κάνουν λόγο για πάνω από 75-80%των σουνιτών)

– αποδέχονται τους Αμπού Μπακρ, Όμαρ, Ουθμάν, και Αλί ως νόμιμους χαλίφηδες

– αποδοκιμάζουν την στάση του Μοαουΐγιε απέναντι στον Αλί

– καταδικάζουν την χαριτζιτική δολοφονία του Αλί

– αποδοκιμάζουν την στάση του Μοαουΐγιε απέναντι στον Χασάν

– αποδοκιμάζουν την στάση του Γιαζίντ απέναντι στον Χουσεΰν και θεωρούν έγκλημα την δολοφονία του Χουσεΰν στην Κερμπαλά και άπιστο τον Γιαζίντ, και

– τιμούν ιδιαίτερα την μνήμη των Αλί, Χασάν και Χουσεΰν και φέρουν τα ονόματά τους.

Έτσι όμως οι σημερινοί σουνίτες και εκείνοι πριν από 500 ή 1000 χρόνια έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τους σουνίτες των ομεϋαδικών χρόνων (661-750), οι οποίοι καταριούνταν τον Αλί.

Οι κατάρες κατά του Αλί ήταν επίσημη τακτική και πρακτική της ομεϋαδικής Δαμασκού και σταμάτησαν μια για πάντα με την άνοδο του αβασιδικού χαλιφάτου στην Βαγδάτη το 750.

Αυτό όμως δείχνει απόλυτα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των σουνιτών από το 750 μέχρι σήμερα απορρίπτει την γραμμή των σουνιτών του πρώτου ισλαμικού αιώνα.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί κάτι το ενδεικτικό: οι περισσότεροι από όσους μουσουλμάνους ονομάζονται Αλί, Χασάν ή Χουσεΰν είναι σουνίτες – όχι σιίτες.

Αν το προαναφερμένο παραποιητικό και ψευδέστατο σχήμα (Σουνίτες υπέρ των Αμπού Μπακρ, Όμαρ, Ουθμάν, Μοαουΐγιε και Γιαζίντ / Σιίτες υπέρ των Αλί, Χασάν και Χουσεΰν) ίσχυε, θα ήταν αδύνατο σε σουνίτες να ονομάζονται Αλί, Χασάν ή Χουσεΰν.

Παράλληλα και εις επίρρωσιν των προαναφερμένων, προσθέτω ότι σήμερα (αλλά και γενικά μέσα στην Ιστορία των Ισλαμικών Χαλιφάτων μέχρι το 1923 και στα νεώτερα χρόνια μέχρι σήμερα) ελάχιστοι σουνίτες ονομάζονται Γιαζίντ και απειροελάχιστοι φέρουν το όνομα Μοαουΐγιε.

Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι πολλοί σουνίτες (περίπου 30-40%) τιμούν την μνήμη του Χουσεΰν κατά την 10η Μουχαράμ και πενθούν για το τι έγινε πίσω στο 680 κατά την Μάχη της Κερμπαλά.

4. Το τέταρτο ψέμμα είναι η απόκρυψη του γεγονότος ότι σήμερα πολλοί σουνίτες (αν και στην περίπτωση αυτή μιλάμε για περίπου 30-40% των σουνιτών) δέχονται ότι ο Αλί θα έπρεπε να είχε γίνει αποδεκτός ως πρώτος χαλίφης αντί του Αμπού Μπακρ.

5. Το πέμπτο ψέμμα είναι η παντελής απόκρυψη (εκ μέρους δυτικών οριενταλιστών και δημοσιογράφων) των σημείων στα οποία οι σουνίτες διαφωνούν με τους σιίτες αναφορικά με τα προαναφερμένα πρόσωπα σήμερα. Αυτά δεν είναι ιστορικού αλλά καθαρά θρησκευτικού χαρακτήρα.

Πιο συγκεκριμένα, οι σουνίτες διαφωνούν με την απόδοση – εκ μέρους των σιιτών ιερότητας – στους Αλί, Χασάν και Χουσεΰν.

Είναι τελείως άλλο πράγμα να έχει δίκιο κάποιος, και είναι ολότελα διαφορετικό θέμα να θεωρηθεί κάποιος ‘ιερός’ ή και ‘πιο σημαντικός από τον Μωάμεθ’ που σύμφωνα με όλους τους μουσουλμάνους ήταν ο τελευταίος προφήτης,

Η παραφορά των σιιτών τους οδήγησε συχνά σε διάφορες ακραίες θέσεις κατά τις οποίες

– ο Αλί είναι της ίδιας ιερότητας με τον Μωάμεθ,

– ο Χουσεΰν είναι το ίδιο ιερός με τον Μωάμεθ και τον Αλί, ή ακόμη

– ο Χουσεΰν είναι το πιο ιερό πρόσωπο της Ανθρώπινης Ιστορίας.

Στα παραπάνω προστίθενται και διαφοροποιήσεις σε μεσσιανικά – εσχατολογικά θέματα, αλλά αυτά δεν αφορούν ιδιαίτερα τα όσα παραθέτω εδώ.

Έχει όμως σημασία να ειπωθεί ότι η προαναφερόμενη παραφορά των σιιτών και οι ακραίες τοποθετήσεις τους που σημειώνονται σήμερα δεν υπήρχαν τους πρώτους αιώνες του Ισλάμ και τίποτα το παρεμφερές δεν είχε τότε καταγραφεί.

200 ή 300 χρόνια μετά τον θάνατο του Μωάμεθ, αν κάποιος μουσουλμάνος ισχυριζόταν ότι “ο Χουσεΰν είναι το πιο ιερό πρόσωπο της Ανθρώπινης Ιστορίας”, αυτό θα εκλαμβανόταν όχι απλώς ως λάθος ή αντι-ισλαμική τοποθέτηση αλλά ως πολυθεϊσμός και Χουσεϋνολατρεία.

6. Τέλος, το έκτο και τελευταίο ψέμμα σχετικά με την προαναφερμένη διαστρεβλωτική άποψη (Σουνίτες υπέρ των Αμπού Μπακρ, Όμαρ, Ουθμάν, Μοαουΐγιε και Γιαζίντ / Σιίτες υπέρ των Αλί, Χασάν και Χουσεΰν) είναι η αποσιώπηση του γεγονότος ότι η ιστορική αντιπαράθεση σιιτών και σουνιτών τον 8ο ή 12ο αιώνα αφορούσε πολύ λιγώτερο ‘πρόσωπα’ και σχετιζόταν κυρίως με ιδέες αναφορικά με το πως το Ισλάμ πρέπει να διαδοθεί και πως μια ισλαμική κοινωνία πρέπει να διακυβερνηθεί.

Αυτή ήταν η πραγματική ιστορική διαφορά ανάμεσα σε σιίτες και σουνίτες. Βεβαίως και υπήρχε η διαφορά αναφορικά με τα πρόσωπα, δηλαδή ότι – κατά τους σιίτες – ο Αλί έπρεπε να είναι ο πρώτος χαλίφης, ότι ο Χασάν έπρεπε να είχε γινει δεκτός ως χαλίφης διάδοχος του Αλί, και ότι το χαλιφάτο έπρεπε να επιστραφεί στον Χουσεΰν μετά τον θάνατο του Μοαουΐγιε κατά τους όρους της συμφωνίας τους, αλλά αυτή η διαφορά ήταν μικρότερη και απασχολούσε λιγώτερο τους αντιπάλους σιίτες και σουνίτες.

Η βασική διαφορά εστιαζόταν

α) στην διάθεση των σουνιτών να στήσουν ένα κράτος (μια αυτοκρατορία) κατά τα πρότυπα της Χριστιανικής Ρωμανίας ή του Σασανιδικού Ιράν (ο Μοαουΐγιε αυτο-επονομαζόταν ‘Χοσρόης των Αράβων’ – κάτι πολύ ενδεικτικό)

β) στην διάθεση των σιιτών να τηρήσουν το ‘Σύνταγμα της Μεδίνας’ που είναι ένα κείμενο που περιλαμβάνει τις κατευθυντήριες γραμμές που όρισε ο Μωάμεθ, αφού έγινε αποδεκτός το 622 (μετά την Εγείρα) στην Μεδίνα και έστησε εκεί το πρώτο ισλαμικό κράτος.

Το πρότυπο κράτος του Μωάμεθ είχε …. πολύ λίγο κράτος. Ο Μωάμεθ (και στην συνέχεια ο Αλί, ο Χασάν, ο Χουσεΰν, και οι σιίτες των πρώτων ισλαμικών αιώνων) είχε αρνηθεί την γραφειοκρατία, την αυτοκρατορική οργάνωση, την ιεραρχική δομή των τότε μεγάλων κρατών, την ανακτορική πομπή και είχε θελήσει το ισλαμικό κράτος να είναι μια πολύ απλή κοινωνική οργάνωση όπου όλοι οι κάτοικοι μπορούσαν να συναντηθούν και να συζητήσουν ελεύθερα περί του πρακτέου και να πάρουν τις όποιες αποφάσεις.

Δεν είναι το θέμα εν προκειμένω, αλλά σημειώνω ότι αν κάποιος αναφερθεί στο ‘Σύνταγμα της Μεδίνας’ και στον τρόπο διοίκησης του πρώτου ισλαμικού κράτους από τον Μωάμεθ από το 622 μέχρι το 632 και αν συγκρίνει τα τότε γενόμενα με το τι είδους εξουσία διαμορφώθηκε στο Χαλιφάτο της Μεδίνας (των τεσσάρων πρώτων χαλίφηδων 632-661) ή με το πως διακυβερνήθηκε το Ομεϋαδικό Χαλιφάτο της Δαμασκού, θα τρομάξει από τις διαφορές.

Σε συζήτησή μου αναφορικά με το θέμα αυτό που είχα με τον Έλληνα ανατολιστή, ιστορικό και πολιτικό επιστήμονα, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη (ο οποίος είναι σουνίτης), άκουσα κάτι το πολύ χαρακτηριστικό ως σύγκριση τρόπων διακυβέρνησης, το οποίο ήταν πολύ εύκολο στον κ. Μεγαλομμάτη να κάνει χάρη στην ειδίκευσή του σε ασσυριολογία και αιγυπτιολογία.

Αναφερόμενος στο ‘Σύνταγμα της Μεδίνας’ μου είπε περίπου τα εξής:

– Ο τρόπος οργάνωσης του ισλαμικού κράτους τον οποίο ο ίδιος ο Μωάμεθ υπέδειξε και άφησε ως πρότυπο για τους μεταγενέστερους μουσουλμάνους ήταν η απόλυτη απόρριψη της εξέλιξης της αρχαίας ανατολικής μοναρχίας, όπως αυτή είχε εξελιχθεί από την ακκαδική αυτοκρατορία στους Ασσυρίους Σαργωνιδείς της Νινευή, στους Βαβυλώνιους Ναβονιδείς, στους Ιρανούς Αχαιμενιδείς και αργότερα στους Σασανιδείς, και μέσω της Ρώμης στην Χριστιανική Ρωμανία.

Το κράτος της Μεδίνας (622-632) έχει ένα μόνο ιστορικό πρότυπο: τα μικρά σουμεριακά βασίλεια των μέσων της 4ης προχριστιανικής χιλιετίας από τα οποία απουσίαζαν όλα τα στοιχεία που υστερογενώς προστέθηκαν αρχής γενομένης από την Αυτοκρατορία του Σαργώνα της Ακκάδ στα μισά της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας.

Αναφορικά με την ιστορία κρατών και εξουσιών, ο Μωάμεθ απέρριψε τρεις χιλιετίες ανατολικής μοναρχίας.

Η διαφορά αυτή αναφορικά με την μορφή εξουσίας του πρώιμου χαλιφάτου ήταν η βασική διαφορά ανάμεσα στους σουνίτες και τους σιίτες των πρώτων ισλαμικών αιώνων.

Και διαφωνώντας με το μεγάλο κράτος και την αυτοκρατορική ιεραρχία και γραφειοκρατία των σουνιτών Ομεϋαδών και Αβασιδών, οι τότε σιίτες απέρριπταν τους σουνίτες ως ψευτο-μουσουλμάνους επειδή δεν τηρούσαν το ‘Σύνταγμα της Μεδίνας’.

Πάνω στην βασική διαφορά αυτή προσετίθετο και μία δεύτερη: οι τότε σιίτες πίστευαν ότι για να επιβληθεί το ‘Σύνταγμα της Μεδίνας’έπρεπε να κυβερνούν μέλη του Οίκου του Μωάμεθ (Αχλ αλ Μπέιτ), συνεπώς απόγονοι του Αλί και της Φάτμα, κόρης του Μωάμεθ.

Μετά την μάχη της Κερμπαλά προέκυψε μια τεράστια φιλολογία αναφορικά με το γεγονός.

Ίσως καμμιά άλλη ιστορική μάχη στην Παγκόσμια Ιστορία δεν έγινε αντικείμενο τόσο εξαντλητικών περιγραφών μέχρι απιθάνων λεπτομερειών.

Αυτό το είδος ισλαμικής λογοτεχνίας κι ιστοριογραφίας ονομάζεται Μάκταλ αλ Χουσεΰν (: ο σκοτωμός του Χουσεΰν).

Αργότερα, προέκυψαν άλλα είδη ισλαμικής λογοτεχνίας που εκφράζουν το σιιτικό πάθος και την παραφορά για το ιστορικό γεγονός της Κερμπαλά.

Στο θέμα θα επανέλθω επειδή είναι τεράστιο, αφορά μια μεγάλη πτυχή της Ιστορίας των Ισλαμικών Χαλιφάτων, της Ιστορίας της Ισλαμικής Λογοτεχνίας, και της Ιστορίας του Ισλάμ.

Αλλά η συμμετοχή των πιστών σιιτών στο δράμα του Χουσεΰν στην Κερμπαλά παίρνει τελείως άλλες διαστάσεις σε ιστορικοθρησκευτικό επίπεδο: εκεί βρίσκει πολλά παράλληλα στην Χριστιανωσύνη (Σταύρωση) και σε αρχαίες θρησκείες της Μεσοποταμίας και της Χαναάν (Ντουμουζί, Άδωνις, κοκ).