Οριενταλισμός, Αποικιοκρατία και Ψευτο-Ιστορία: ο Έλληνας Ανατολιστής Ιστορικός καθ. Μεγαλομμάτης αποκαλύπτει την Απάτη της Δύσης
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/08/21/οριενταλισμός-αποικιοκρατία-και-ψευ/
======================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Ό,τι ακολουθεί είναι η ολοκλήρωση ενός διαλόγου σχετικά με την Παγκόσμια Ιστορία και την Ελληνική Ιστορία με ένα ιντερνετικό φίλο. Η συζήτηση έγινε εδώ:
Κωνσταντινούπολη, η Σεληνιακή Πολιτεία (2ο τμήμα) – καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη www.youtube.com/ watch?v=8kK4zgsOh_Q
(Το βίντεο, αλλά όχι τον διάλογο, μπορείτε να βρείτε εδώ: https://vk.com/video429864789_456239042 και https://ok.ru/video/332728633944)
Το πρώτο μέρος του διαλόγου βρίσκεται εδώ:
Αναγέννηση, Κλασικισμός, Διαφωτισμός & Ρομαντισμός: οι βάσεις της σημερινής Ψευτοϊστορίας κι ο Έλληνας Ιστορικός κι Ανατολιστής καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/08/20/αναγέννηση-κλασικισμός-διαφωτισμός-am/
(και πλέον: https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/10/18/αναγέννηση-κλασικισμός-διαφωτισμός-am/)
Συνεχίζω για να ολοκληρώσω τα όσα σου προανέφερα ως διαδικασίες που συνέβαλαν στην διαμόρφωση – από τους Δυτικο-Ευρωπαίους (και πιο πρόσφατα τους Βορειο-Αμερικανούς) πανεπιστημιακούς, ακαδημαϊκούς, ιστορικούς, φιλολόγους, και λοιπούς ερευνητές – μιας λαθεμένης γνώσης κι αντίληψης της Ιστορίας και της διάδοσης – στους λαούς της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής πρώτα και στον υπόλοιπο κόσμο έπειτα – μιας παραπλανητικής ψευτο-ιστορίας, η οποία από τη μεροληπτική, ανιστόρητη και πολιτισμο-ρατσιστική χροιά της έχει εμπλέξει τον κόσμο σε συνεχείς πολέμους, και τα χειρότερα έπονται.
Οριενταλιστικές Επιστήμες & Αποικιοκρατία: το Αβυσσαλέο Μίσος των Δυτικών Ακαδημιών και Πανεπιστημίων κατά του Ανθρώπου
Στα τέλη του 18ου και τον 19ο αιώνα, η κατάσταση έφτασε στα άκρα. Οι δυο δυτικές αποικιοκρατικές χώρες, Γαλλία κι Αγγλία, παρά την αντιπαράθεση και τον ανταγωνισμό τους, κατ’ ουσίαν συμμάχησαν εναντίον όλων των άλλων, κι έκαναν ένα κυριολεκτικό αγώνα δρόμου με σκοπό την παγκόσμια κυριαρχία. Αυτή θα περνούσε αναγκαστικά από τα εξής σημεία – στόχους:
– την διάλυση των τριών μεγάλων ισλαμικών αυτοκρατοριών (Οθωμανικού Χαλιφάτου, Κατζάρ Ιράν, και Μουγάλ Ινδίας) και της Κίνας,
– την κατάκτηση των υπολοίπων εκτάσεων της Νότιας και της Ανατολικής Ασίας και της Αφρικής, όπου επικρατούσαν μικρότερες (ή πιο πρωτόλειες) δομές εξουσίας και πολιτισμού,
– την αποκρυπτογράφηση των αρχαίων γραφών και γλωσσών αυτών των τεραστίων εκτάσεων,
– την ανασκαφή των μνημείων σε όλες αυτές τις εκτάσεις,
– την μελέτη των ζωντανών γλωσσών και των συγχρόνων λογοτεχνιών, θρησκειών, πολιτισμών κι ιστοριών της Ασίας και της Αφρικής,
– την μελέτη των αρχαίων κειμένων όσων γραφών και γλωσσών θα αποκρυπτογραφούνταν,
– την συστηματοποίηση της μελέτης των αρχαίων λογοτεχνιών, θρησκειών, πολιτισμών κι ιστορίων των γραφών και γλωσσών που θα αποκρυπτογραφούνταν, και
– την διαμόρφωση μιας πολύ ευρύτερα τεκμηριωμένης (από την μέχρι τότε) Παγκόσμιας Ιστορίας, επί τη βάσει των νέων αποκρυπτογραφήσεων, ανασκαφών, ερευνών και μελετών.
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται λογικά, χρήσιμα, θετικά κι ενδιαφέροντα αλλά καθορίστηκαν από δυο κρίσιμα αρνητικά και καταστροφικά χαρακτηριστικά, τα οποία εντοπίζονται παντού, σε όλες τις δραστηριότητες που αναλήφθηκαν για την διεκπεραίωση των προαναφερμένων στόχων.
1. Οι ανακαλύψεις, όποιες και να ήταν, δεν θα άλλαζαν το μέχρι τότε παγιωμένο στην Δυτική Ευρώπη ψευτο-ιστορικό, ελληνο-κεντρικό, ρωμαιο-κεντρικό και χριστιανο-κεντρικό, δόγμα. Αυτό αποτελούσε μια οικτρή προκατάληψη, διότι ντε φάκτο εμπόδιζε την πραγματική προσέγγιση και αντικειμενική κατανόηση των αρχαίων και των νεώτερων πολιτισμών μέσα από τα μέτρα ενός εκάστου.
Πολύ χειρότερα, μια τέτοια στάση, κοσμοαντίληψη και συμπεριφορά παρεμπόδιζε αμετάκλητα την σύσταση και τεκμηρίωση μιας αληθινής Παγκόσμιας Ιστορίας πάνω (ή ανεξάρτητα από) από τους εθνικισμούς, οι οποίοι – ως καταστροφικό παράγωγο του ρομαντισμού – χτύπησαν άσχημα την Ανθρωπότητα.
Έτσι, συνεχίστηκε η εμμονή στα αυθαίρετα και ψευτοϊστορικά δόγματα που μέχρι τότε πίστευε η Δύση και – ακόμη χειρότερα – εντάθηκε, επειδή οι δυτικοί ιστορικοί, μετά την αποκρυπτογράφηση αρχαίων γραφών και γλωσσών και την μελέτη του περιεχομένου των κειμένων τους, συνέχιζαν να πιστεύουν, διαδίδουν και προβάλουν στον υπόλοιπο κόσμο τα λάθη, τα οποία από παλιότερα επίστευαν.
Όμως, αν πριν από την αποκρυπτογράφηση των αρχαίων ανατολικών γραφών και γλωσσών υπήρχε η ‘δικαιολογία’ της άγνοιας, τώρα πλέον η κακοπιστία, η μεροληψία, η εμμονή στο ψεύδος, η αρρωστημένη και ρατσιστική εγωπάθεια, και το ανάθεμα της διαίρεσης σε Δύση κι Ανατολή ήσαν τα εμφανή στοιχεία της τάχα πολυμάθειας των πρώτων Ανατολιστών και των τυφλών διαδόχων τους.
Ουσιαστικά, προσπαθούσαν να εντάξουν, να στριμώξουν και να προσαρμόσουν τα νέα στοιχεία, τα οποία σωρρηδόν έρχονταν στο φως, στα όσα μέχρι τότε οι ίδιοι γνώριζαν, αντί να δεχθούν άμεσα κι ανενδοίαστα την αλήθεια, την οποία έφερναν στα φως τα νέα στοιχεία και να διορθώσουν τα παλιότερα λάθη, ανακρίβειες, ασάφειες και κενά τους. Νέο στοιχείο λοιπόν των δυτικών ψευτο-επιστημόνων αποδείχθηκε η παντελής έλλειψη προσαρμοστικότητας – κάτι που οδηγεί ακόμη και στον θάνατο.
2. Οι ανακαλύψεις, ανασκαφές, έρευνες, μελέτες κι η εκμάθηση των αρχαίων και νεωτέρων λογοτεχνιών, θρησκειών, τεχνών, επιστημών, μυστικισμών, ιστοριών και πολιτισμών γίνονταν ως τρόπον τινά υπεξαίρεση (ιστορικής / πολιτισμικής) περιουσίας εις βάρος των κατά τόπους εθνών. Η προηγούμενη πρόταση μπορεί σε πολλούς να θυμίζει τις απίστευτες κλοπές αρχαιολογικών θησαυρών από όλες σχεδόν τις χώρες μεταξύ του Ατλαντικού και του Ειρηνικού, αλλά αυτό δεν είναι το μείζον αλλά το έλασσον.
Οι πρώιμοι ανατολιστές (οριενταλιστές) ήταν κυριολεκτικά άγρια αρπακτικά. Και θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως λήσταρχους. Προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν την τεράστια πολιτισμική πτώση, η οποία είχε απλώθεί σε όλο τον ισλαμικό κόσμο – κάτι που περιλαμβάνει α) όλα τα τότε (: 16ος – 19ος αι.) μή πρωτόγονα τμήματα της Αφρικής (ή το 60% του συνόλου της έκτασης της αφρικανικής ηπείρου) και β) σχεδόν το σύνολο της Ασίας νότια της Ρωσσίας, αν εξαιρέσουμε την Κίνα. Η πολιτισμική αυτή πτώση είχε επεκταθεί και στην Κίνα, και μία από τις πολλές συνέπειές της – σε χώρους τόσο μακρινούς μεταξύ τους όσο το Μαρόκο, η Υεμένη, το Ουζμπεκιστάν κι η Ινδινησία – ήταν η αδιαφορία για το ντόπιο παρελθόν.
Όταν λοιπόν οι ανατολιστές αντιλήφθηκαν, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης όπου περιηγήθηκαν με σκοπό να μάθουν και να κλέψουν, ότι οι ντόπιοι δεν έδιναν καμμιά αξία σε αρχαιολογικά ευρήματα, μνημεία της επιφανείας, παπύρους, περγαμηνές, επιγραφές και χειρόγραφα (που χρονολογούνταν πριν από 4000 χρόνια ή πριν από 400 χρόνια από την εποχή τους), τότε τους τα ‘απέσπασαν’ κυριολεκτικά ‘αντί πινακίου φακής’. Κι έτσι φτειάχτηκαν οι απέραντοι κλεμμένοι θησαυροί των δυτικοευρωπαϊκών και βορειοαμερικανικών μουσείων και βιβλιοθηκών. Το εκτεταμένο αυτό γεγονός ήταν σαν να είχε κάποιος μακρινός χωρικός στα χέρια του αρχαία χρυσά νομίσματα και να τα κοστολογούσε ο ίδιος – από την άγνοιά του – σαν να ήταν σύγχρονά του σιδερένια αντικείμενα. Όσοι θα του κατέβαλαν το κόστος σε αξία σιδήρου, θα ήταν ντε φάκτο κλέφτες.
Η κλοπή κι υπεξαίρεση των αρχαίων πολιτισμών από τους δικαιωματικά κατόχους τους, δηλαδή τα κατά τόπους έθνη, πάει πολύ πιο μακριά από την κλοπή αρχαιοτήτων. Διάχυτη είναι η αίσθηση ότι, αποκρυπτογραφώντας αρχαίες γραφές και γλώσσες, οι ανατολιστές του τέλους του 18ου αιώνα και του 19ου αιώνα αισθάνονταν ότι αποκτούσαν ‘γνώση’ του παρελθόντος των εντοπίων, την οποία εκείνοι δεν είχαν καταφέρει να διατηρήσουν ή επανακτήσουν.
Είναι σαφές ότι οι δυτικο-Ευρωπαίοι ανατολιστές έβλεπαν τις σχέσεις τους με τους ντόπιους (είτε τις τοπικές αρχές είτε τον λαό, ασχέτως θρησκεύματος) υπό το πρίσμα αντιπαλότητας, ανταγωνισμού και διάθεσης υποδούλωσης. Έβλεπαν στην γνώση που αντλούσαν από την μελέτη των αρχαίων γλωσσών και λογοτεχνιών, είτε αυτές ήταν συνέχεια γνωστές, είτε είχαν προέλθει από αποκρυπτογράφηση γραφών, μια δύναμη την οποία στερούσαν από τους ντόπιους μέσα σε ένα ανταγωνισμό, τον οποίο οι ίδιοι οι ανατολιστές τοποθετούσαν σε πλαίσια κυρίως ιστορικά και πολιτισμικά, ενώ οι ντόπιοι δεν καταλάβαιναν κάτι τέτοιο και διατηρούσαν ενάντια στους ανατολιστές ερευνητές μια εχθρότητα κυρίως πολιτικού και θρησκευτικού περιεχομένου.
Αυτοκράτορας του Σύμπαντος ο Ασσουρμπανιπάλ σηκώνει την Σφαίρα του Σύμπαντος πάνω από το κεφάλι σε υπέρτατη αρχιερατική συμβολική απεικόνιση. Η αρχαία ελληνική παράδοση για τον Άτλαντα που σήκωνε τον Ουρανό είναι ασσυριακής προέλευσης κι αλλοίωση στοιχείων του ασσυριακού μυστικισμού.
Ο αληθινός Ασσουρμπανιπάλ, Αυτοκράτορας του Σύμπαντος και Αυτοκράτορας της Ασσυρίας (Σαρ Κισάτι, Σαρ Ματ Ασσούρ, 669-625), όπως αναπαρίσταται στα ανάγλυφα των ανακτόρων του στη Νινευή (απέναντι από την Μοσούλη στην ανατολική όχθη του Τίγρη). Εκεί οι ανασκαφές άρχισαν το 1842 και πιο συστηματικά το 1849.
Και ο ψεύτικος Ασσουρμπανιπάλ ως Σαρδανάπαλος (των αρχαίων ελληνικών μυθολογήσεων και των αναφορών του Διόδωρου Σικελιώτη που ήταν όλες μεταγενέστερες παραποιήσεις, κι ανιστόρητες αλλοιώσεις) τον οποίο ζωγράφισε το 1829 ο Ντελακρουά. Τυπική ρομαντική – οριενταλιστική παραχάραξη, η οποία οφείλεται σε λαθεμένες υποθέσεις και φαντασιώσεις στις οποίες η οθωμανική ατμόσφαιρα των τότε χρόνων προβαλλόταν αυθαίρετα στην αρχαία ασσυριακή ιστορία.
Όση διαφορά βλέπετε από τον κίβδηλο Σαρδανάπαλο των Διοδώρου Σικελιώτη, Λόρδου Μπάυρον (που είχε συγγράψει και θεατρικό έργο!) και Ντελακρουά στον αληθινό, ιστορικό Ασσουρμπανιπάλ, τόση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στην ψευτο-Ιστορία που έχουν διαδώσει Γάλλοι, Άγγλοι κι Αμερικανοί οριενταλιστές κι αποικιοκράτες στον κόσμο όλο και την αληθινή ιστορία των αυθεντικών ιστορικών πηγών. Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Death_of_Sardanapalus
https://en.wikipedia.org/wiki/Sardanapalus_(play)
https://en.wikipedia.org/wiki/Ashurbanipal
https://de.wikipedia.org/wiki/A%C5%A1%C5%A1ur-b%C4%81ni-apli
https://fr.wikipedia.org/wiki/Assurbanipal
https://en.wikipedia.org/wiki/Nineveh#Excavation_history
Ένα παράδειγμα τέτοιας κατάστασης είναι η Αίγυπτος μετά την άφιξη του Ναπολέοντα και την επιβολή μιας αποικιοκρατίας αρχικά υπό γαλλικό κι ύστερα υπό αγγλικό έλεγχο. Πολλά εντυπωσιακά περιστατικά αναφέρονται στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του Donald Malcolm Reid, Whose Pharaohs? Archaeology, Museums, and Egyptian National. Identity from Napoleon to World War I, στο οποίο ο συγγραφέας παρουσιάζει μια αλγεινή εικόνα οριενταλιστών κι αιγυπτιολόγων να ‘ιδιοποιούνται’ τους Φαραώ, δηλαδή την Αρχαιότητα μιας χώρας κατειλημμένης κι αποπροσανατολισμένης.
Γάλλοι κι Άγγλοι αιγυπτιολόγοι είχαν επί ένα ολόκληρο αιώνα μετά την αποκρυπτογράφηση των ιερογλυφικών παρεμποδίσει ντόπιους Αιγύπτιους και Σουδανούς από το να μάθουν ιερογλυφικά και να μελετήσουν και μάθουν το πολυχιλιετές παρελθόν τους. Τους άφησαν μόνον όταν συνέθεσαν τα νέα στοιχεία σε ένα σύστημα στρεβλό τόσο όσο χρειαζόταν στους Ευρωπαίους οριενταλιστές – αποικιοκράτες.
Υπάρχει μια περίεργη διεθνής πολιτική συγκυρία που έπαιξε ένα καθοριστικό ρόλο στον σχηματισμό υπό τους παραπάνω όρους των ανατολιστικών (οριενταλιστικών) επιστημών. Αυτή η συγκυρία είναι ότι ουσιαστικά η Αγγλία κι η Γαλλία αφέθηκαν να προχωρήσουν στην αποικιοκρατία και την διαμόρφωση των ανατολιστικών επιστημών σχεδόν ανεμπόδιστα από όλες τις άλλες χώρες του τότε κόσμου! Προσέξτε:
Α. Η Αυστρουγγαρία ήταν η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή δύναμη στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα αλλά δεν είχε ούτε αποικιοκρατικές βλέψεις ούτε ιμπεριαλιστικές τάσεις σε θέματα εκπαίδευσης, παιδείας, ιστορίας και κοσμοθεωρίας. Ήταν μια παραδοσιακή χριστιανική αυτοκρατορική χώρα που έβλεπε την αντιπαλότητά της με τον κόσμο του Ισλάμ υπό το πρίσμα των σχέσεών της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και των πολέμων που είχαν κάνει μεταξύ τους. Κάθε ανταγωνισμός έπαιρνε μόνο ένα εδαφικό χαρακτήρα: προς ποια πλευρά θα πήγαιναν τα σύνορα, πιο δεξιά ή πιο αριστερά.
Η Αυστρουγγαρία είχε πολλά και προηγμένα πανεπιστήμια κι εκεί μελετούσαν ανατολικές γλώσσες όπως τα συριακά αραμαϊκά, τα κοπτικά, τα αρμενικά, τα τουρκικά, τα περσικά, τα αραβικά, κοκ, κι όταν αποκρυπτοραφήθηκαν τα ιερογλυφικά της Αιγύπτου κι οι σφηνοειδείς γραφές της Μεσοποταμίας, σύντομα εμφανίστηκαν κι Αυστριακοί ειδικοί στους τομείς αυτούς, αλλά αυτοί δεν καταλάβαιναν τον λειτουργικό ρόλο που έπαιζαν η αιγυπτιολογία κι η ασσυριολογία στην γαλλική και την αγγλική αποικιοκρατία και στην επιβολή ενός ψευτοϊστορικού δόγματος σε όλο τον κόσμο.
Β. Καθώς δεν υπήρχε ακόμη Γερμανία, η Βαυαρία κι η Πρωσσία ήταν τα μεγαλύτερα γερμανικά βασίλεια. Αλλά αυτά ήταν πολύ ευρωπαιοκεντρικά κράτη με ελάχιστα υπερπόντια ενδιαφέροντα. Ο ιμπεριαλισμός έφθασε στη Γερμανία πολύ αργά μόνον μετά την ένωσή της το 1870, αλλά αυτή η ημερομηνία είναι πολύ-πολύ ‘αργά’ για την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Γερμανοί κι ιδιαίτερα οι Πρώσσοι καθυστέρησαν στον οριενταλισμό και στην αιγυπτιολογία, την ασσυριολογία, την ιρανολογία, κοκ. Ήδη στις αρχές του 1830, δέκα χρόνια μετά την αποκρυπτογράφηση των ιερογλυφικών από τον Σαμπολιόν, ο Λέπσιους (Karl Richard Lepsius) έμαθε ιερογλυφικά από μαθητές και συνεργάτες του Σαμπολιόν.
Το 1842 ανέλαβε μια βασιλική πρωσσική αποστολή στην Αίγυπτο και στο Σουδάν (σ’ αυτό επικρατούσαν χαοτικές καταστάσεις) και κατέβηκε τόσο νότια όσο το Χαρτούμ. Δηλαδή χωρίς τον στρατό και το στόλο του Ναπολέοντα αποτόλμησε πολύ περισσότερα.
Ανέβηκε στην κορυφή της πυραμίδας του Χέοπα, στην οποία ανέγραψε τιμητική επιγραφή για τον βασιλιά της Πρωσσίας και στη συνέχεια με τα πολύ πενιχρά μέσα της εποχής έσυρε και μετέφερε στην Αλεξάνδρεια και στη συνέχεια στο Βερολίνο πολλά και μεγάλα αγάλματα κι άλλα ευρήματα.
Υπήρξε ο πρώτος Ευρωπαίος (https://en.wikipedia.org/wiki/Karl_Richard_Lepsius) που επισκέφτηκε πολλούς αρχαιολογικούς χώρους στο Σουδάν, και μεθοδικός αρχαιολόγος στις ανασκαφές του.
Το δωδεκάτομο έργο του Denkmäler aus Aegypten und Aethiopien (‘Μνημεία από την Αίγυπτο και την Αιθιοπία’, δηλαδή το Σουδάν, όπως σωστά δηλώνει το ιστορικό όνομα) είναι μια μνημειώδης σειρά την οποία μελέτησαν όλοι όσοι έγιναν αιγυπτιολόγοι τον 19ο αιώνα.
Πολλά σχέδια μνημείων που βρίσκονται στο έργο αυτό δείχνουν μνημεία τα οποία δεν υπάρχουν πια, επειδή πολλά μνημεία στο Σουδάν καταστράφηκαν στους πολέμους του 19ου αιώνα.
Αυτή η μνημειώδης σειρά – η οποία, επαναλαμβάνω, έγινε χωρίς την υποστήριξη ενός ολόκληρου στρατού και στόλου – σε λίγα σημεία υστερεί και σε αρκετά σημεία υπερέχει της Description de l’Égypte την οποία ετοίμασαν οι Γάλλοι επιστήμονες που ακολούθησαν τον Ναπολέοντα στην Αίγυπτο το 1798, όταν τα ιερογλυφικά δεν είχαν ακόμη αποκρυπτογραφηθεί (θα αναφερθώ στην συνέχεια).
Αλλά το έργο του Λέπσιους και γενικώτερα η γερμανική αιγυπτιολογία κι ο γερμανικός οριενταλισμός δεν έχουν τίποτα από το ιμπεριαλιστικό – αποικιοκρατικό περιεχόμενο των ανατολιστικών επιστημών, των δημοσιεύσεων των Γάλλων και Άγγλων οριενταλιστών, και των πρακτικών – πολιτικών που εφάρμοσαν Παρίσι και Λονδίνο στην Αίγυπτο κι αλλού.
Ακόμη χειρότερα για τους Γερμανούς οριενταλιστές, αυτοί δεν διείδαν το αποικιοκρατικό φίλτρο μέσα από το οποίο έβλεπαν τα πάντα οι Γάλλοι κι Άγγλοι οριενταλιστές και παρασύρθηκαν σε μια υπόθεση από την οποία οι μόνοι κερδισμένοι θα ήσαν οι δυτικοευρωπαϊκές αποικιοκρατικές χώρες.
Γ. Ό,τι αφορά τους Γερμανούς και τους Αυστριακούς οριενταλιστές ισχύει επίσης και για τους Ιταλούς ομολόγους τους. Από πολύ νωρίς ήταν εκεί, όπως ο Ippolito Rosellini (https://en.wikipedia.org/wiki/Ippolito_Rosellini) φίλος και συνεργάτης του Σαμπολιόν ο οποίος μάλιστα συνέβαλε στην γαλλο-τοσκανική αποστολή στην Αίγυπτο το 1828-1829 και στη συνέχεια, μετά τον θάνατο του Σαμπολιόν, διεκπεραίωσε την δημοσίευση των ευρημάτων και μελετών της αποστολής (I Monumenti dell’Egitto e della Nubia – σε τρία τμήματα κο εννέα τόμους με ένα σύνολο 3300 σελίδων και σχεδόν 400 εγχρώμων σχεδίων: 1832-1844).
Αλλά καθώς δεν υπήρχε ένα ενιαίο ιταλικό κράτος στις αρχές του 19ου αιώνα, οι Ιταλοί οριενταλιστές κι αιγυπτιολόγοι, όμοια με τους Γερμανούς κι Αυστριακούς συναδέλφους τους κι αντίθετα από τους Γάλλους κι Άγγλους ομολόγους τους, δεν είχαν καμμιά κατεύθυνση στο έργο τους, κανένα ιμπεριαλισμό, καμμιά αποικιοκρατική ή πολιτισμο-ρατσιστική αντίληψη.
Μερικά πράγματα είναι απλά στο να κατανοηθούν. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο και πιο προηγμένο τεχνολογικά κι οικονομικά ιταλικό κράτος του 19ου αιώνα; Ασφαλώς και με διαφορά, το βασίλειο του Πεδεμοντίου και της Σαρδηνίας (ή Σαβοΐας και Σαρδηνίας) με πρωτεύουσα το Τορίνο. Άρα εκεί βρισκόταν και το κέντρο της ιταλικής αιγυπτιολογίας κι ανατολιστικών επιστημών. Μόνον μετά την συνένωση της Ιταλίας, η Ρώμη έγινε μεγαλύτερο κέντρο σχετικών ερευνών.
Αλλά να ποια ήταν γύρω στο 1900 η διαφορά ανάμεσα σε δυο καλούς αιγυπτιολόγους που ο ένας τους ήταν Ιταλός κι ο άλλος Γάλλος. Ο Ιταλός, ας πούμε ο Σκιαπαρέλι, ανακάλυψε τον τάφο της βασίλισσας Νεφερτάρι στις Δυτικές Θήβες. Καθηγητής Αιγυπτιολογίας στο Τορίνο, όπου ήταν διευθυντής του Αιγυπτιακού Μουσείου, ο Σκιαπαρέλι (https://en.wikipedia.org/wiki/Ernesto_Schiaparelli) έπαιρνε κάθε φορά άδεια να ανασκάψει στην Αίγυπτο από τον Γάλλο Αιγυπτιολόγο Γκαστόν Μασπερό (https://en.wikipedia.org/wiki/Gaston_Maspero), ο οποίος ήταν ο διευθυντής της Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων (service des antiquités de l’Égypte).
Δηλαδή ακόμη κι όταν είχε επικρατήσει η αγγλική πολιτική – στρατιωτική κυριαρχία στην ημι-αυτόνομη από τον Οθωμανό Σουλτάνο Αίγυπτο που διοικείτο από τον Χεντάουϊ (Αντιβασιλέα), μαριονέτα των δυτικών, ο γαλλικός έλεγχος στην στελέχωση, οργάνωση και διοίκηση των αιγυπτιακών αρχαιοτήτων ήταν ασφυκτικός.
Η σταθερότητα του γαλλικού θεσμού της αιγυπτιολογίας ήταν ενδεικτική: επί ένα αιώνα, από την ίδρυση (1858) της Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων μέχρι το αμερικανο-κίνητο πραξικόπημα των Νάσερ και Ναγκίμπ (1952) διευθυντές της Υπηρεσίας ήταν μόνον Γάλλοι και μόνον 7!
Οι εξής: Auguste Mariette, Gaston Maspero, Eugène Grébaut, Jacques de Morgan, Victor Loret, Gaston Maspero (εκνέου), Pierre Lacau και Étienne Drioton (https://en.wikipedia.org/wiki/Supreme_Council_of_Antiquities και
https://fr.wikipedia.org/wiki/Conseil_supr%C3%AAme_des_Antiquit%C3%A9s_%C3%A9gyptiennes /).
Δ. Ό,τι αφορά τους Αυστριακούς, Γερμανούς κι Ιταλούς οριενταλιστές κι αιγυπτιολόγους, είναι επίσης σωστό για τους Ρώσσους, Ολλανδούς, Σκανδιναυούς και Βέλγους συναδέλφους τους. Δεν έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στην καθοδήγηση των ερευνών και των θεωρητικών προσεγγίσεων, στην κατεύθυνση των ιστορικών ερμηνειών και συνθέσεων, και στην ιμπεριαλιστική, αποικιοκρατική χησιμοποίηση των συγκεντρωθέντων στοιχείων.
Άθελά τους ουσιαστικά χρησίμευσαν στους Γάλλους και στους Άγγλους αποικιοκράτες που είχαν θέσει σε κίνηση το όλο φαινόμενο.
Η αποκρυπτογράφηση των αιγυπτιακών ιερογλυφικών από τον Σαμπολιόν δεν είναι η πρώτη αποκρυπτογράφηση αρχαίας ανατολικής γραφής και γλώσσας από ένα δυτικο-Ευρωπαίο οριενταλιστή. Είχαν προηγηθεί τα πρώτα στάδια της αποκρυπτογράφησης των αχαιμενιδικών περσικών σε σφηνοειδή γραφή (Old Persian) από τον Karsten Niebuhr (http://scihi.org/carsten–niebuhr–decipherment–cuneiform/ και https://en.wikipedia.org/wiki/Carsten_Niebuhr και https://www.heritageinstitute.com/zoroastrianism/languages/oldPersian.htm) κι ακόμη περισσότερο η ερμηνεία των ζενδικών κειμένων από τον Ανκετίλ Ντυπερόν.
Ο Γάλλος (https://en.wikipedia.org/wiki/Abraham_Hyacinthe_Anquetil–Duperron) ιρανολόγος κι ινδολόγος αποτελεί μια ενδεικτική περίπτωση του τι ήταν οι πρώτοι οριενταλιστές: τυχοδιώκτες, αντικέρ – αρχαιοπώλες, στρατιώτες, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, φιλόλογοι, επιγραφιστές, θρησκειολόγοι, ιστορικοί, γλωσσολόγοι, δολοφόνοι (αντιπάλων κι ανταγωνιστών), πνευματιστές, μύστες, έμποροι, διανοητές, ακαδημαϊκοί, κοκ.
Πολλές ιδιότητες και συχνά ποικίλες επιστήμες συγκεντρώνονταν στο κεφάλι ενός οριενταλιστή. Όσο νάναι, πολλές αλήθειες λέγονταν ακόμη σε μια εποχή τόσο πρώιμη όσο αυτή του Ανκετίλ Ντυπερόν, ο οποίος τιμητικά για τον ίδιο και την υστεροφημία του έφτυσε ολότελα τον Ναπολέοντα και τον ξεφτιλισμένο γαλλικό διαφωτισμό, τονίζοντας πόσο στρεβλά ήταν τα ηλίθια κείμενα του Μοντεσκιέ ενάντια στην ‘ανατολική μοναρχία’ ή τον ‘ανατολικό δεσποτισμό’.
Ακριβώς γι’ αυτό ο κορυφαίος αυτός οριενταλιστής του 18ου αιώνα τοποθετήθηκε από πολύ νωρίς (τα μέσα του 19ου αιώνα) υπό απέραντη σκιά κι απόλυτη αποσιώπηση. Πρέπει να αντιληφθούμε δηλαδή ότι δεν ήταν απαραίτητο να πάρει ένα τόσο στραβό δρόμο η οριενταλιστική έρευνα.
Τίποτα δεν αντικατοπτρίζει καλύτερα την μαζική έρευνα, ογκώδη δημοσίευση, ιμπεριαλιστική αντιμετώπιση των υλικών ευρημάτων ενός τόπου, αποικιοκρατική διάθεση εναντίον του εντόπιου λαού, κατακτητική αντιμετώπιση των στοιχείων της γνώσης κι απόλυτη ιδιοποίηση των μνημείων μιας ξένης χώρας εκ μέρους των οριενταλιστών όσο η ήδη προαναφερμένη Description de l’Égypte (Περιγραφή της Αιγύπτου), συλλογικό έργο των Γάλλων επιστημόνων που ταξίδεψαν μαζί με τον Ναπολέοντα κι εργάστηκαν υπό συνθήκες συχνά πολύ απειλητικές για τη ζωή τους.
Υπό μια έννοια, ήταν το μεγαλύτερο, το πρώτο και το καλύτερο ‘έργο’ όλων των οριενταλιστών των τελευταίων τριών αιώνων. Ουσιαστικά, σήκωσαν όλη την Αίγυπτο και την πήραν σπίτι τους στο Παρίσι, κι αυτό σε μια εποχή που ούτε τα ιερογλυφικά είχαν αποκρυπτογραηφθεί, ούτε ανασκαφές είχαν ξεκινήσει στην Αίγυπτο. Αντιγράφηκαν όμως σε σχέδια (με πολύ σπάνια λάθη) όλοι οι ναοί, όλα τα μνημεία, όλα τα αρχαιολογικά υπολείμματα που ήταν ψηλότερα από το επίπεδο της γης (πρώτη έκδοση 23 τόμοι, 1809-1822 / δεύτερη έκδοση 37 τόμοι, 1821-1826).
Σχετικά: http://description–egypte.org/
https://fr.wikipedia.org/wiki/Description_de_l%27%C3%89gypte
https://en.wikipedia.org/wiki/Description_de_l%27%C3%89gypte
Οι ανατολιστικές επιστήμες διήλθαν έκτοτε πολλά στάδια κι εμπλουτίστηκαν με απίστευτα ογκώδες υλικό το οποίο ανασύρθηκε στην επιφάνεια της γης από τις δεκάδες χιλιάδες ανασκαφές που έλαβαν χώρα από το Μαρόκο μέχρι την Κίνα.
Όμως οι αρχικές επιλογές διατηρήθηκαν κι η Παγκόσμια Ιστορία δεν ξαναγράφηκε στο σύνολό της όπως θα έπρεπε ώστε να δει τους πολιτισμούς της ψευδώς ονομασμένης ‘κλασικής περιόδου’ υπό το φως και το πρίσμα των αρχικών κι ανωτέρων πολιτισμών της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου, της Ανατολίας, της Χαναάν και του Ιράν.
Αλλά πρέπει να υπολογίσει κάποιος και ένα δεδομένο περιορισμό ο οποίος ισχύει σε όλους τους οριενταλιστές του 19ου και του 20ου αιώνα. Η φύση κι η οργάνωση των πανεπιστημιακών σπουδών ήταν τέτοια που όλοι τους είχαν πρώτα σπουδάσει λατινικά, αρχαία ελληνικά κι αρχαία εβραϊκά (βιβλικά) – είτε και τις τρεις αρχαίες γλώσσες, είτε τουλάχιστον τις δύο από αυτές.
Οι τρεις αυτές γλώσσες, αν και ήταν νεκρές γλώσσες από πάνω από μια χιλιετία, εθεωρούντο ως οι βάσεις του ευρωπαϊκού κόσμου / πολιτισμού. Μόνο τις τελευταίες δεκαετίες μπορούν φοιτητές να σπουδάσουν αιγυπτιακά ιερογλυφικά χωρίς να έχουν μάθει λατινικά κι αρχαία ελληνικά ή ασσυροβαβυλωνιακά σφηνοειδή χωρίς να έχουν μάθει αρχαία εβραϊκά.
Αλλά με πολύ καλή γνώση των αρχαίων λατινικών, ελληνικών κι εβραϊκών κειμένων αναφορικά με την Μεσοποταμία, την Αίγυπτο, την Ανατολία, την Χαναάν, το Ιράν, την βορειοανατολική Αφρική, την Ινδία και την Κεντρική Ασία, οι οριενταλιστές για δύο και πλέον αιώνες πρόβαλλαν στο αντικείμενο της έρευνάς τους την εικόνα που σε ύστερες εποχές των αρχαίων ανατολικών πολιτισμών Εβραίοι, Έλληνες και Ρωμαίοι είχαν για κείνους.
Αυτό όμως ήταν κάτι το διπλά λαθεμένο: πρωτον ήταν μια ξένη ματιά σε ένα κόσμο που κάποιοι Ρωμαίοι (Πλίνιος) ή Έλληνες (Αρριανός) είχαν περιγράψει. Και δεύτερον ήταν μια πολύ υστερόχρονη ματιά γιατί οι πολιτισμοί της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου είχαν ένα τεράστιο παρελθόν το οποίο έφτασε στα ύστερα αυτιά των Ελλήνων ή των Ρωμαίων ως ολότελα αναξιόπιστος, λαθεμένος και παραμορφωτικός μύθος.
Για παράδειγμα, σχεδόν όλες οι αρχαιοελληνικές αναφορές στον Σαρδανάπαλο (δηλαδή τον Ασσουρμπανιπάλ) είναι άχρηστες ως παραφθορά της Ιστορίας. Αντίθετα, τα εκτεταμένα Χρονικά του Ασσουρμπανιπάλ (τρίτο έργο που εκδόθηκε στα γερμανικά το 1916 από τον Maximilian Streck) ως επίσημο αυτοκρατορικό ασσυριακό κείμενο κι οι χιλιάδες ιδιωτικών ασσυριακών κειμένων που έχουν ανασκαφεί, μελετηθεί, δημοσιευθεί, μεταφραστεί και αναλυθεί δίνουν την σωστή ιστορική διάσταση του έργου, της ζωής και των επιτευγμάτων του Μεγάλου Ασσύριου Αυτοκράτορα σβύννοντας αμετάκλητα τις μεταγενέστερες παραμορφώσεις, παραποιήσεις κι αλλοιώσεις που μπορεί να οφείλονταν ακόμη και σε παρανοήσεις γλωσσικού χαρακτήρα, δεδομένου ότι όσοι Έλληνες ή Ρωμαίοι είχαν ταξιδεύσει σε Μεσοποταμία κι Αίγυπτο είχαν και γλωσσικά εμπόδια να ξεπεράσουν.
Στον κάθε τομέα, οι οριενταλιστές αποφεύγουν τις συγκρίσεις όπως ο διάβολος το λιβάνι: ιστορία θρησκειών, μυθολογία, κοσμολογία, μαθηματικά, αστρονομία, ιστορία τέχνης, φιλολογία, γλωσσολογία, ιστορία κρατικών θεσμών, ιστορία πολιτισμών, κοκ.
Είναι απαραίτητο κι αναπόφευκτο να γίνει ό,τι επί δύο αιώνες επιχείρησαν κλασικοί φιλόλογοι, βιβλιστές θεολόγοι, ελληνιστές, λατινιστές κι οριενταλιστές να αποφύγουν: να δούμε τον αρχαίο εβραϊκό κόσμο, τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και τον αρχαίο ρωμαϊκό κόσμο υπό το φως κι υπό το πρίσμα των αρχαίων ανατολικών πολιτισμών. Μόνον τότε θα καταλάβουμε ότι το Αρχαίο Ισραήλ, η Αρχαία Ελλάδα, η Αρχαία Ρώμη κι ο Χριστιανικός Κόσμος είναι απλές αναπαραγωγές πρότερων σχημάτων, καταστάσεων, αντιλήψεων και συνθηκών ή πτώση και ξεπεσμός σε χαμηλότερα επίπεδα πολιτισμού.
Οι πρώτες απόπειρες συγκριτικής ματιάς κι ανάλυσης των επιδράσεων της Αιγύπτου, της Μεσοποταμίας, της Ανατολίας και της Χαναάν στην διαμόρφωση του αρχαίου ελληνικού κόσμου προξένησαν τεράστια αντίδραση. Η πολυτομη σειρά του Μάρτιν Μπερνάλ ‘Μαύρη Αθηνά’ δείχνει ότι πολύ περισσότερα έχουμε να περιμένουμε στο μέλλον από ανάλογες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.
http://www.blackathena.com/outline.php
https://en.wikipedia.org/wiki/Black_Athena
https://en.wikipedia.org/wiki/Martin_Bernal
Η τρομερή κριτική που ξεκίνησε ο Χριστιανός Παλαιστίνιος φιλόλογος Έντουαρντ Σαΐντ δείχνει ότι υπάρχουν πολλές άνομες διαστάσεις στο πολιτισμο-ρατσιστικό έγκλημα το οποίο διεκπεραιώθηκε από τους ανατολιστές, τους λατινιστές, τους ελληνιστές και τους βιβλιστές των αποικιοκρατικών χρόνων.
https://en.wikipedia.org/wiki/Orientalism_(book)
https://en.wikipedia.org/wiki/Edward_Said
Σ’ ένα κάποιο βαθμό οι οριενταλιστές συμπεριφέρονταν εναντίον των εντοπίων εθνών, των πολιτισμών, των ευρημάτων της Ανατολής ως εκδικητικοί Ρωμαίοι στρατιώτες που επέστρεφαν σ’ ένα χώρο τον οποίο παλιότερα κατείχαν κι από τον οποίο τους είχαν πετάξει έξω κακήν κακώς. Από το σημείο αυτό μέχρι του να δούμε τους οριενταλιστές – αποικιοκράτες ως νέους, αντίχριστους, ψευτο-σταυροφόρους η απόσταση δεν είναι μεγάλη.
Ο Έλληνας ανατολιστής ιστορικός Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης, στον οποίο οφείλω τις γνώσεις μου για τα παραπάνω και την σχετική έρευνα που έκανα, κι ο οποίος έχει κάνει την αυτοκριτική του ως ανατολιστής, απορρίπτοντας πλείστα όσα σημεία του εδίδαξαν οι Γάλλοι, Γερμανοί, Άγγλοι και Ρώσσοι δάσκαλοί του, πιστεύει ότι το τέλος όλων των διαστρεβλώσεων του Οριενταλισμού κι η αρχή ενός νέου, τοποθετημένου σε σωστές βάσεις, αμερόληπτου και αληθινού Ανατολισμού θα γίνει χάρη στις αναζητήσεις των σημερινών Κινέζων πολιτικών και ιστορικών σχετικά με ένα θέμα που θα είναι ικανό να εκμηδενίσει μια για πάντα το ελληνο-κεντρικό, ρωμαιο-κεντρικό και χριστιανο-κεντρικό δόγμα της αποικιοκρατικής ψευτο-ιστορίας:
την Ιστορία των Δρόμων του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών μεταξύ Ρώμης και Κίνας.
No comments:
Post a Comment