Η Μάχη της Κερμπαλά (680 μ.Χ.), οι Αληθινοί Μουσουλμάνοι, η Τζιχάντ, οι Ψευτο-Μουσουλμάνοι κι η Σιωνιστική Πλάνη της Ισλαμικής Τρομοκρατίας
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/09/21/η-μάχη-της-κερμπαλά-680-μ-χ-οι-αληθινοί-μο/
=========================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Η μάχη της Κερμπαλά στο Κεντρικό Ιράκ αποτελεί ένα από τα σημαντικώτερα γεγονότα της ιστορίας του ισλαμικού κόσμου κι, αν και συνέβηκε αρκετά πρώιμα (μόλις το έτος 61 από Εγείρας / 680 μ.Χ.), σημάδεψε αμετάκλητα 14 αιώνες μουσουλμανικής ιστορίας. Ακριβώς γι’ αυτό η επέτειός της καθώς κι ο ηρωϊσμός και το δράμα του Χουσεΐν, ο οποίος με 72 μόνον πολεμιστές απέκρουσε 5000 στρατιώτες του παράνομου ψευτο-μουσουλμάνου χαλίφη Γιαζίντ μέχρι που σκοτώθηκε ο ίδιος τελευταίος, εορτάζονται περιπαθώς κάθε χρόνο από πολλούς μουσουλμάνους την 10η Μουχαράμ (Άσουρα), η οποία εφέτος – 2018 – συνέπεσε με την 20η Σεπτεμβρίου.
Οι προετοιμασίες της μάχης της Κερμπαλά όπως απεικονίζονται σε σμικρογραφία χειρογράφου των ισλαμικών χρόνων
Για ποιες αξίες πολέμησε ο Χουσεΐν στην Κερμπαλά;
Για την αληθινή πίστη στο Ισλάμ, για τον σεβασμό της απόφασης του Μωάμεθ σχετικά με την διαδοχή του και την επιλογή του Αλί, πατέρα του Χουσεΐν, ως πρώτου χαλίφη, και για την δικαιωματική εκ μέρους του διαδοχή του δολοφονημένου πατέρα του, ο οποίος επί πέντε έτη ήταν χαλίφης (αλλά μόνον τέταρτος στην σειρά κι αφού είχαν παράνομα υφαρπάσει την εξουσία στην Μεδίνα διαδοχικά τρεις άλλοι έχθροί του Αλί).
Η διάταξη της μάχης της Κερμπαλά όπου ο Χουσεΐν με 72 ατρόμητους συμπολεμιστές αντιμετώπισε 5000 στρατό αποτελούμενο από στρατιώτες του ψευτο-μουσουλμάνου χαλίφη Γιαζίντ της Δαμασκού (10 Οκτωβρίου 680 μ.Χ. – 10 Μουχαράμ 61 από Εγείρας)
Αν αναφερθούμε στους όρους και στους λόγους, τους οποίους διατύπωνε ο ίδιος ο Χουσεΐν σχετικά με την αντιπαράθεσή του με τους παράνομους υφαρπαστές της πρώιμης ισλαμικής εξουσίας, τον Μοαουΐγιε που ήταν υπαίτιος της δολοφονίας του Αλί και τον Γιαζίντ που είχε διαδεχθεί τον πατέρα του στο χαλιφάτο της Δαμασκού, τότε αντιλαμβανόμαστε πολύ καθαρά ότι δεν τους θεωρούσε μουσουλμάνους αλλά άπιστους, ψευτο-μουσουλμάνους, διεστραμμένους, απάνθρωπους, κακούργους, εχθρούς του αληθινού Ισλάμ, και σατανιστές.
Α. Πρώιμες Ισλαμικές Κατακτήσεις: Έργο Ψευτο-μουσουλμάνων Αρνητών του Ισλάμ
Αυτό δίνει και το μέτρο της σωστής πρόσληψης του πρώιμου Ισλάμ εκ μέρους μας σήμερα. Αποτελεί δηλαδή το κριτήριο με το οποίο πρέπει να δούμε και την πρώιμη ισλαμική εξουσία και τις μουσουλμανικές κατακτήσεις, και τις συγκρούσεις κρατών όπως το πρώιμο χαλιφάτο με την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Ρωμανία) και το Σασανιδικό Ιράν, και τις αντιπαραθέσεις θρησκειών, όπως η Χριστιανωσύνη και το Ισλάμ.
Με άλλα λόγια, η εξουσία που ξεκίνησε τους πολέμους εναντίον της Ρωμανίας και του Ιράν, μετά τον θάνατο του Μωάμεθ, ήταν μια ψευτο-ισλαμική εξουσία και συνεπώς οι πρώιμες μουσουλμανικές κατακτήσεις – όλες – δεν εκφράζουν ούτε την θέση του Μωάμεθ, Προφήτη του Ισλάμ, ούτε την θέση του Αλί, Πρώτου Ιμάμη και Τέταρτου Χαλίφη, ούτε την θέση των Χασάν και Χουσεΐν, γιων του Αλί και δεύτερου και τρίτου ιμάμη αντίστοιχα, των οποίων τα δικαιώματα στην εξουσία του χαλιφάτου υφάρπασαν διαδοχικά ο Μοαουΐγιε κι ο γιος του Γιαζίντ, μετά την δολοφονία του Αλί.
Ο Μωάμεθ ορίζει τον γαμπρό του Αλί ως διάδοχό του, χαλίφη (κοσμική εξουσία) κι ιμάμη (πνευματική εξουσία).
Τα παραπάνω ανατρέπουν ολότελα όσα διακηρύσσουν σήμερα δυτικοί ψευτο-καθηγητές, πληρωμένοι δημοσιογράφοι, άθλια διεφθαρμένοι ‘συγγραφείς’, και λογής – λογής προπαγανδιστές που επιχειρούν να ταυτίσουν το Ισλάμ με τις πρώιμες μουσουλμανικές κατακτήσεις.
Δεν ευθύνονται ούτε η ισλαμική θρησκεία ούτε οι πραγματικοί, αυθεντικοί μουσουλμάνοι για τις πολεμικές συγκρούσεις που συντάραξαν την Ασία και την Αφρική και τσάκισαν ανεπανόρθωτα την Ρωμανία, ενώ παράλληλα εξαφάνισαν το Ιράν.
Οι αυθεντικοί μουσουλμάνοι ήταν εκτός εξουσίας, όταν μια ομάδα σφετεριστών υφάρπασε την εξουσία από το 632 μέχρι το 656 (διαδοχικά: Αμπού Μπακρ, Όμαρ, Ουθμάν) κι ανέλαβε την ευθύνη για τις συρράξεις με την Ρωμανία και το Ιράν. Κι ακόμη ευκρινέστερα οι πραγματικοί μουσουλμάνοι τότε, υπό την ηγεσία του Αλί και στην συνέχεια των γιών του, αποτελούσαν την αντιπολίτευση σε κείνους που κήρυξαν πολέμους ενάντια στην Κωνσταντινούπολη (Κουσταντινίγια) και την Κτησιφώντα (Τεσιφούν).
Κι ο Αλί, ο οποίος ανέβηκε στην εξουσία το 656, θα έπρεπε κανονικά να είχε διαδεχθεί τον Μωάμεθ το 632! Δηλαδή όσα συνέβησαν στην περίοδο των 24 αυτών κρισίμων ετών – οι συγκρούσεις με την Ρωμανία και το Ιράν – δεν θα είχαν γίνει, αν ο Αλί, όπως είχε ορίσει ο ίδιος ο Μωάμεθ, είχε γίνει το 632 και χαλίφης (κοσμική εξουσία) και ιμάμης (πνευματική εξουσία). Αλλά ο Αλί παρεμποδίστηκε από αυτό εξαιτίας της παρασυναγωγής και των ψεμμάτων των σφετεριστών της εξουσίας των οποίων η ανομία κι η αθλιότητα χαρακτήρισαν την διακυβέρνηση της ισλαμικής Αραβίας ήδη πριν διαδοθούν στα Ιεροσόλυμα, στην Δαμασκό, στην Κτησιφώνα, στην Αντιόχεια, στο Ιστάχρ και στην Αλεξάνδρεια.
Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αν ο Αλί, γαμπρός του Μωάμεθ και σύζυγος της κόρης του, Φάτιμα, γινόταν χαλίφης το 632 (αντί του Αμπού Μπακρ), δεν θα συνέβαιναν οι μουσουλμανικές επιθέσεις εναντίον της Ρωμανίας και του Ιράν;
Αυτό είναι απλό. Πρώτον, επί χαλιφείας Αλί (656 – 661) έπαψαν όλοι οι κατακτητικοί πόλεμοι. Ξανάρχισαν μόνον όταν δολοφονήθηκε ο Αλί κι αναρριχήθηκε παράνομα στην εξουσία του χαλιφάτου ο βρωμερός και μιαρός Μοαουΐγιε, ο οποίος για να συγκρατηθεί στην εξουσία μετέφερε την έδρα του Χαλιφάτου από την Μεδίνα (όπου οι άξεστοι οπαδοί του αποτελούσαν μειοψηφία) στην Δαμασκό (που 30 χρόνια νωρίτερα ήταν μια σημαντική αραμαϊκή, ανατολικορωμαϊκή πόλη).
Β. Η Αληθινή, Σωστή Διάδοση του Ισλάμ: το Ειρηνικό Κήρυγμα του Αλί στην Υεμένη
Δεύτερον και κυριώτερον, έχουμε απτά δείγματα του τρόπου με τον οποίο ο Αλί (και συνεκδοχικά ο Μωάμεθ πιο πριν, όπως και στην συνέχεια οι ιμάμηδες απόγονοι του Αλί) εννοούσε την διάδοση του Ισλάμ. Η θρησκεία την οποία κήρυξε ο Μωάμεθ είχε επικρατήσει στην Αραβία το 630. Αραβία είναι το μεγαλύτερο τμήμα της οροσειράς της Χετζάζης κατά μήκος των ακτών της Ερυθράς Θαλάσσης.
Ο χάρτης έχει στην λεζάντα του μια μεγάλη αλήθεια κι ένα άσχημο λάθος: η πρώτη φάση των κατακτήσεων λήγει το 656 κι η δεύτερη φάση αρχίζει το 661 με την άνοδο των Ομεϋαδών (του Μοαουΐγιε, του Γιαζίντ και των διαδόχων τους που ήταν όλοι παράνομοι χαλίφηδες και ψευτο-μουσουλμάνοι). Αυτό είναι σωστό. Αλλά οι κατακτήσεις της περιόδου 632-656 δεν είναι κατακτήσεις των πρώτων τεσσάρων αλλά των πρώτων τριών χαλίφηδων. Ο Αλί ήταν χαλίφης από το 656 μέχρι το 661. Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.
Αλλά η Υεμένη δεν είναι τμήμα της Αραβίας κι οι Υεμενίτες δεν είναι Άραβες αλλά άλλος σημιτικός λαός, τόσο διαφορετικός από τους Άραβες όσο κι οι Αραμαίοι, οι Φοίνικες, οι Εβραίοι, οι Βαβυλώνιοι, ή οι Ασσύριοι. Υπήρχαν πολλά αρχαία υεμενικά κράτη, τα οποία είχαν αναπτυχθεί πολύ περισσότερο από τους βάρβαρους Άραβες των προϊσλαμικών χρόνων, κι αυτά όλα είναι γνωστά χάρη στις χιλιάδες ανασκαμμένες αρχαίες υεμενικές επιγραφές σε διάφορες σημιτικές γλώσσες που έχουν όλες αποκρυπτογραφηθεί. Τα κυριώτερα αρχαία υεμενικά κράτη ήταν τα εξής: Σαβά (Σαβαίοι), Χιμυάρ (Ομηρίτες στα αρχαία ελληνικά), Καταμπάν (που πρώτο έστησε μια θαλασσοκρατία στον Ινδικό Ωκεανό), Μαΐν, Χαντραμάουντ. Έχουν μάλιστα βρεθεί και δίγλωσσες σαβαϊκές / αραβικές επιγραφές των χρόνων του Μωάμεθ και λίγο πιο πριν.
Αρχαία υεμενικά κράτη γύρω στο 100 π.Χ.
Η Υεμένη τον 5ο-6ο χριστιανικό αιώνα
Στα τέλη του 6ου και στις αρχές του 7ου χριστιανικού αιώνα, ολόκληρη η Υεμένη αποτελούσε επαρχία του τεράστιου σασανιδικού Ιράν, το οποίο ήταν μεγαλύτερο σε έκταση από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Τότε οι Υεμενίτες είχαν κυριολεκτικά πολυδιασπασθεί θρησκευτικά: πολλοί είχαν προσχωρήσει στον Νεστοριανισμό, άλλοι στον Μονοφυσιτισμό, ορισμένοι στην Ορθόδοξη Χριστιανωσύνη (κυρίως χάρη στο έργο του Επισκόπου Γρηγεντίου του Τάφαρ – στο Χιμυάρ), λίγοι είχαν αποδεχθεί τον Ιουδαϊσμό (επειδή από τα μισά του 2ου χριστιανικού αιώνα πολλοί Ιουδαίοι είχαν φύγει από την Παλαιστίνη και καταφύγει εκεί), ενώ άλλοι παρέμεναν πιστοί στην αρχαία υεμενική θρησκεία (της οποίας πολλά μνημεία η αρχαιολογική σκαπάνη έχει ξαναφέρει στο φως).
Για να εμποδισθεί η επικράτηση του Νεστοριανισμού και του Ιουδαϊσμού ανάμεσα στους Υεμενίτες, η Κωνσταντινούπολη είχε προτείνει στην Αξώμη (μονοφυσιτικό χριστιανικό κράτος της Αβησσυνίας βασικά στον χώρο της σημερινής Ερυθραίας και λίγο περισσότερο στα ενδότερα) να καταλάβει την δυτική Υεμένη κι αυτό είχε επιφέρει την ιρανική κατάκτηση της Υεμένης. Αυτό δεν ήταν και πολύ δύσκολο καθήκον, δεδομένου ότι επί χίλια και πλέον έτη το Ομάν ήταν ιρανική επαρχία, οπότε η κατάκτηση της Υεμένης δεν επιχειρήθηκε από πολύ μακριά.
Οπότε, το 630, δυο χρόνια πριν πεθάνει ο Μωάμεθ, ο Αλί πήγε στην Σανάα και κει κήρυξε το Ισλάμ άοπλος και χωρίς την οποιαδήποτε πολεμική απόπειρα, ενέργεια και πράξη. Όλοι οι Υεμενίτες αποδέχθηκαν το κήρυγμα του Αλί και μάλιστα ο Πέρσης διοικητής της Υεμένης Μπαδάν αποδέχθηκε επίσης το Ισλάμ. Αυτό δείχνει καθαρά ποια ήταν η νουθεσία του Μωάμεθ προς τους πρώτους μουσουλμάνους και ποια ήταν η επιλογή του Αλί αναφορικά με την διάδοση του Ισλάμ.
Ο στίχος 256 του δεύτερου κεφαλαίου (Αλ Μπάκαρα – Η Αγελάδα) του Κορανίου το ορίζει αμετάκλητα: ΄δεν υπάρχει καταναγκασμός στην θρησκεία’ (لاَ إِكْرَاهَ فِي الدِّينِ).
Γ. Κερμπαλά, Χουσεΐν κι η αληθινή Τζιχάντ
Αλλά ο εορτασμός της Μάχης της Κερμπαλά και του πνεύματος, του παραδείγματος και της κοσμοαντίληψης που ο Χουσεΐν ενσάρκωσε μαχόμενος και θυσιαζόμενος εκεί πριν από 1338 (ηλιακού ημερολογίου) έτη δείχνει πολλά άλλα, καθοριστικά, δεδεομένα για τον σημερινό κόσμο.
Δίνει τα απαραίτητα κλειδιά για να απελευθερωθεί ο κόσμος από την σατανική παγίδα των σιωνιστών οι οποίοι συστηματικά κι επί δυο αιώνες επιχειρούν
α) να παρουσιάσουν ψευδώς τον ισλαμικό κόσμο,
β) να χρησιμοποιήσουν κατάλληλα επιλεγμένα, επηρεασμένα κι ετοιμασμένα (από τους ίδιους) άτομα (τους τρομοκράτες) ως σκιάχτρο για να τρομάξουν τον υπόλοιπο κόσμο, και
γ) να συμπαρασύρουν στον όλεθρο την Ανθρωπότητα.
Ο καμηλιέρης που έφερε τα μαντάτα του χαμού του Χουσεΐν στην Κερμπαλά – απεικόνιση σε χειρόγραφο ισλαμικών χρόνων
Ο Χουσεΐν στην Κερμπαλά ενσαρκώνει κατά τους πραγματικούς μουσουλμάνους το απόλυτο παράδειγμα της Τζιχάντ (του Ιερού Πολέμου).
Ο ιερός πόλεμος του Ισλάμ διαιρείται σε δύο τμήματα ή κατηγορίες: την μικρή Τζιχάντ και την μεγάλη Τζιχάντ.
Η μικρή Τζιχάντ έχει να κάνει με πόλεμο και μάχη σε υλικό επίπεδο, πλην όμως εκεί ένας σωστός μουσουλμάνος πρέπει να δεχθεί επίθεση πρώτος για να την αποκρούσει και ν’ αντεπιτεθεί. Το παράδειγμα του Χουσεΐν στην Κερμπαλά είναι σαφές.
Διαβάστε εδώ την καλύτερη, ακριβέστερη κι εκτενέστερη περιγραφή της μάχης όπως γράφηκε από τον σημαντικώτερο ιστορικό των ισλαμικών χρόνων που ήταν σύγχρονος του Φωτίου και του Πορφυρογέννητου, τον Ταμπαρί:
Κερμπαλά: η Ηρωϊκότερη Μάχη Όλων των Εποχών (680 μ.Χ.) όπως την περιγράφει ο Ταμπαρί, ο Μεγαλύτερος Ιστορικός του Ισλάμ
https://greeksoftheorient.wordpress.com/ κερμπαλά-η-ηρωϊκότερη-μάχη-όλων-των-επ/
Το Τζαμί της Κερμπαλά σήμερα
Αυτόματα καταλαβαίνουμε πόσο παράνομες ήταν οι πρώιμες ισλαμικές κατακτήσεις με βάση την ίδια την λογική του σωστού Ισλάμ – κι όχι των ψευτο-μουσουλμάνων των τότε ή των σημερινών χρόνων: ούτε η Ρωμανία, ούτε το Ιράν επιτέθηκαν στην Αραβία το 632, όταν ανέβηκαν στην εξουσία της Μεδίνας, αντίθετα από την διαθήκη του Μωάμεθ, σατανικά άτομα που δεν επίστευαν αλλά αλλοίωσαν το αληθινό Ισλάμ και κατηγορήθηκαν ήδη τότε από τους πραγματικούς μουσουλμάνους ως τέτοια και για τις άθλιες πράξεις τους.
Πρώτοι οι ψευτο-μουσουλμάνοι Άραβες υπό την εξουσία του κρυπτο-σατανιστή Αμπού Μπακρ ήρξαντο χειρών αδίκων: πρώτοι εκείνοι επιτέθηκαν στην Ρωμανία και στο Ιράν.
Αν η Μικρή Τζιχάντ είναι η μάχη κι ο πόλεμος σε υλικό επίπεδο, όταν ξένοι επιτεθούν σ’ ένα μουσουλμάνο ή σ’ ένα ισλαμικό κράτος, τότε ποια είναι η Μεγάλη Τζιχάντ;
Όλοι όσοι εορτάζουν την εορτή Άσουρα με πάθος κι οδυρμό για τον χαμό του Χουσεΐν στην Κερμπαλά μπορούν εύκολα να το εξηγήσουν: η Μεγάλη Τζιχάντ είναι η κατ’ εξοχήν Τζιχάντ. Είναι η προσωπική προσπάθεια ενός εκάστου
α) να αποκαθαρθεί από τον υλισμό, τον εγωϊσμό, τα ελαττώματα και τ’ αμαρτήματά του,
β) να διαμορφώσει την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του με βάση τις αρχές της Ψυχικής Ηθικής, την οποία περιγράφουν οι βασικές αρχές κάθε αρχικής μορφής θρησκείας (δηλαδή τα παραδείγματα και τα κηρύγματα των Νώε, Αβραάμ, Μωϋσή, Ηλία, Ιωνά, Ζωροάστρη, Βούδα, Κομφούκιου, Ιησού, Μωάμεθ κι άλλων θεόσταλτων μορφών), και
γ) να προσαρμόσει τον παρόντα βίο στις ανάγκες προετοιμασίας της ψυχής του ανθρώπου για τον επόμενο βίο, την αιωνιότητα.
Με άλλα λόγια, η Μεγάλη Τζιχάντ είναι για το Ισλάμ ό,τι ο Μοναχισμός για την Χριστιανωσύνη. Μόνο που επιχειρείται χωρίς ο άνθρωπος να απομακρυνθεί από την κοινότητα.
Και για να δούμε συνολικά την Μικρή και την Μεγάλη Τζιχάντ ως μία ενότητα κι υποχρέωση του μουσουλμάνου – στη σωστή της διάσταση κι όχι σύμφωνα με όσα αναμασούν οι δυτικο-σπουδασμένοι και ισραηλο-παρασκευασμένοι ψευτο-μουσουλμάνοι ισλαμιστές τρομοκράτες – θα μπορούσαμε να την παραβάλουμε με τον τρόπο ζωής, πίστη, πειθαρχία κι αυταπάρνηση των Ακριτών της Ρωμανίας.
Οι εορτάζοντες την επέτειο Άσουρα της μάχης της Κερμπαλά δέχονται συχνά – πυκνά επιθέσεις όταν προσεύχονται από τους ισλαμιστές τρομοκράτες – τα παρασκευάσματα της ισραηλινής-αμερικανικής-σιωνιστικής χολέρας. Ενδεικτικά:
Εμείς σαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι κι όχι σαν Δυτικοί (γιατί ούτε ‘δυτικοί’ είμαστε, ούτε ΄δυτικοί’ υπάρχουν) έχει σημασία να καταλάβουμε ότι το διακύβευμα είναι τεράστιο: δεν είναι θέμα αν σκοτωθούν μερικοί από τους εορτάζοντες την ισλαμική εορτή Άσουρα (που δεν είναι εορτή σιιτών αλλά όλων των αληθινών μουσουλμάνων).
Το θέμα είναι ότι όσοι εορτάζουν την επέτειο αυτή αντιτίθενται σφοδρότατα στους ψευτο-μουσουλμάνους που θέλουν με την βία να ‘εξισλαμίσουν’ τάχα την Δύση!
Πως θα εκχριστιανίσεις κάποιον άνθρωπο ή κάποια χώρα, αν δεν είσαι Χριστιανός;
Πως θα εξισλαμίσεις κάποιον άνθρωπο ή κάποια χώρα, αν δεν είσαι Μουσουλμάνος;
Εκεί βρίσκεται η ουσία. Στην συμμαχία Αληθινών Χριστιανών κι Αληθινών Μουσουλμάνων ενάντια στο σατανο-κράτος Ισραήλ, την οργάνωση του σιωνισμού που το υποστηρίζει και το κατευθύνει, και τα εκτρώματα των ψευτο-μουσουλμάνων που είναι τα πιόνια του σιωνισμού.
Το θέμα δεν είναι η τάχα ‘εισδοχή’ του Ισλάμ στην Δύση, όπως μερικοί αμόρφωτοι στην Ελλάδα νομίζουν (http://www.politicaldoubts.com/europe/item/1012-oi–synepeies–tis–eisdoxis–tou–islam–stin–dysi–meros–a).
Το θέμα είναι ότι η Δύση μιάνθηκε από τα παρασκευάσματα του σιωνισμού: τους ψευτομουσουλμάνους της ψευτο-Τζιχάντ.
Πως αυτό χαλκεύθηκε και πως παρασκευάστηκαν τα ανθρωποειδή – ισλαμιστές-τρομοκράτες θα εξηγήσω σε επόμενο κείμενο.
No comments:
Post a Comment