Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες, χάρη στον φίλο κ. Νίκο Μπαϋρακτάρη, επανέκτησα για ένα σύντομο χρονικό διάστημα επαφή και επικοινωνία με τον παλαιό φίλο, καθ. Δημήτρη Κιτσίκη, με τον οποίο είχαμε γνωριστεί το 1989. Για τις σχέσεις, τις συζητήσεις, τις δραστηριότητες και τις διαφορές που είχαμε έγραψα πρόσφατα στην νεκρολογία:
悼念 德米特里•克兹科斯 – Dimitri Kiçikis’in anısına – Памяти Дмитрия Кицикиса – Dimitri Kitsikis (1935-2021), In Memoriam
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/09/04/悼念-德米特里克兹科斯-dimitri-kicikisin-anisina-памяти-дмитр/
Τις πολλές αναφορές σε μένα, τα τιμητικά σχόλια, και αναδημοσιεύσεις άρθρων μου εκ μέρους του μεταστάντος φίλου μου μπορείτε να βρείτε εδώ:
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/σχόλια-και-μνεία-αποσπασμάτων-από-ανα/
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/09/11/ενδιάμεση-περιοχή-δημήτρης-κιτσίκης/
https://megalommatis.wordpress.com/complimentary-comment-and-full-republication-of-my-article-la-grece-entre-leurope-et-le-tiers-monde-by-prof-dimitri-kitsikis/
Στον προτελευταίο σύνδεσμο, θα βρείτε μάλιστα και τμήμα της αλληλογραφίας μου μα τον εκλιπόντα διακεκριμένο καθηγητή, το οποίο εκείνος πρώτος δημσίευσε ήδη το 2018. Τιμώντας την μνήμη του, σήμερα δημοσιεύω το σύνολο της αλληλογραφίας μας (περίπου 7000 λέξεις), καθώς και τα συνημμένα τα οποία είχαμε στείλει ο ένας στον άλλο. Ακριβώς 3.5 χρόνια πριν πεθάνει (18/2/2018), σχεδόν μέρα με την ημέρα, ο καλός μου φίλος μου είχε αποστείλει την πνευματική του διαθήκη στα γαλλικά, την αγγλική της μετάφραση, και τις σκαναρισμένες φωτοτυπίες των σελίδων ενός τουρκικού περιοδικού (Derin Tarih: https://www.derintarih.com/), όπου είχε δημοσιευθεί συνέντευξή του στην οποία επίσης εξέφραζε την επιθυμία του να ενταφιασθεί στους λόφους της Τσάμλιτζα (Çamlica) στη ασιατική πλευρά της Σταμπούλ. Για όσους δεν γνωρίζουν την περιοχή: https://en.wikipedia.org/wiki/%C3%87aml%C4%B1ca_Hill
Δυστυχώς, λόγω των πολλών ταξειδίων, ερευνών, απασχολήσεων και ενδιαφερόντων μου από Αφρική σε Ασία και τανάπαλιν δεν στάθηκε δυνατό να διατηρήσω τακτική επικοινωνία μαζί του και έτσι το κάτωθι υλικό καλύπτει ένα εξάμηνο (Φλεβάρη – Αύγουστο 2018).
Βρίσκω τουλάχιστον αισχρό ότι ενός τέτοιου ανθρώπου, όπως ο Δημήτρης Κιτσίκης, έκλεισε αναίτια, αναπάντεχα και ανάρμοστα η σελίδα στο Facebook. Πλην όμως αυτό το γεγονός, το οποίο ασφαλώς και οικτίρω, μόνον επιβεβαιώνει την δική μου εξυπαρχής ειλημμένη απόφαση ποτέ να μην έχω μία σελίδα στο σατανικό εκείνο έκτρωμα. Αποτελεί πάγια πεποίθησή μου ότι ακόμη και κάτι το ‘άγιο’, αφημένο πάνω στον τερατώδη, ελεεινό και μυσαρό τοίχο της Κόλασης, αυτόματα μετατρέπεται σε ανίερο και βέβηλο. Και το Facebook είναι το δάπεδο της Κόλασης, από την οποία είμαι βέβαιος ότι ο φίλος Δημήτρης Κιτσίκης ευρίσκεται πλέον σε εκ διαμέτρου αντίθετη τοποθεσία.
===================================
12/2/2018
Ἀγαπητὲ Κοσμᾶ,
Σοῦ παραθέτω ἐδῶ τὴν ἠλεκτρονική μου διεύθυνσι.
Φιλικά,
Δημήτρης Κιτσίκης
——————————————————
13/2/2018
Φίλτατε Κύριε Κιτσίκη,
Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και την γνωστοποίηση του email σας, οπότε θα μπορούμε να επικοινωνούμε και από εδώ!
Θα μείνω ακόμη λίγες ημέρες στο Ασουάν, και το σαββατοκύριακο θα πάρω το βαπόρι για το Ουάντι Χάλφα (Σουδάν) – διαπλεόντας την λίμνη πίσω από το Μεγάλο Φράγμα. Θα διασχίσω το βόρειο Σουδάν, και από το Χαρτούμ θα προχωρήσω προς την επαρχία Σενάρ όπου θα μείνω ανάμεσα στους φίλους Μπέρτα που είναι ένα νειλοσαχαρικό (κοντινό στους Νούβιους/Νουβίτες) έθνος διαιρεμένο από τα σύνορα των technical entities ‘Sudan‘ & ‘Abyssinia‘. Είμαι φίλος των στελεχών και ηγετών του Berta liberation front και σχετικά με τους μουσουλμάνους Μπέρτα που διατηρούν πολλές προϊσλαμικές δοξασίες και παραδόσεις, θα βρείτε πολλά ενδιαφέροντα εδώ: Alessandro Triulzi, Salt, Gold, and Legitimacy. Prelude to the History of a No-Man’s Land (http://www.persee.fr/doc/cea_0008-0055_1982_num_22_87_3400_t1_0562_0000_2). Ο φίλος επιχειρηματίας κ. Μπαϋρακτάρης θα ανεβάσει αυτό το βιβλίο σκαναρισμένο (σε jpeg) στο μπλογκ του, όταν ευκαιρίσει.
Έχω γράψει και γω για τους Μπέρτα, περισσότερο σε αραβικά (επειδή λόγω κρατικής προπαγάνδας μένουν άγνωστοι ακόμη και στην Αίγυπτο) και έχω υποστηρίξει το κίνημα απόσχισης και ανεξαρτησίας τους, συχνά αναφέροντάς τους σε πολλά κείμενά μου. Ενδεικτικά:
https://www.opednews.com/articles/1/Open–Letter–to–H—E—Mr—G–by–Muhammad–Shamsaddi-080725-197.html
και
https://www.oromoparliamentarians.org/English/Facts%20about%20Oromo/Ethiopia%20and%20Sudan%20fake%20history.htm
(τώρα πλέον: https://www.academia.edu/34398553/Fake_Sudan_Real_Ethiopia_and_Fake_Ethiopia_Real_Abyssinia_what_is_at_stake)
(Οι Ορόμο είναι ένα πολύ μεγαλύτερο από τους Μπέρτα αφρικανικό κουσιτικό έθνος, 40-45 εκ., ακόμη υπόδουλο στα παρασκευάσματα-ψευδοκράτη Αβησσυνία και Κένυα. Πολλοί Ορόμο εκλέχτηκαν στο ψευδοκοινοβούλιο και αμέσως κατέφυγαν στο εξωτερικό για να σώσουν τις ζωές τους.)
Καταλαβαίνετε ότι το Ασουάν σε σχέση με τις σουδανικές επαρχίες Σενάρ και Γκεντάρεφ (επισυνάπτω χάρτες) και τις περιοχές κοντά στα αβσσυνικά σύνορα όπου θα βρίσκομαι είναι περίπου ό,τι η Νέα Υόρκη σε σχέση με ένα χωριό της Θεσπρωτίας. Ούτε ηλεκτρισμός υπάρχει, ούτε ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, ούτε δίκτυα τηλεπικοινωνιών, ούτε Ιντερνέτ, ούτε κινητά! Οι μετακινήσεις είναι δύσκολες και απαιτούν χρόνο (αν γίνουν το βράδι είναι επικίνδυνες), οι δε θερμοκρασίες σήμερα γύρω στους 45 Κελσίου και όταν θα φθάσω θα κυμαίνονται από 50 έως 60, με την ελαχίστη να μην πέφτει κάτω από τους 33-34 στις 5 το πρωΐ (το οποίο είναι και το χειρότερο σημείο). Όταν βρίσκομαι εκεί, είμαι αποκομμένος από τον έξω κόσμο και μόνο μια φορά κάθε 15-20 μέρες πηγαίνω στο Σενάρ (μιάμιση μέρα ταξίδι) για 1-2 μέρες (όπου και το σουδανικό USB modem μου δίνει σύνδεση με το Ιντερνέτ και ένα-δύο Internet Cafes υπάρχουν). Τον Μάϊο πριν από το Ραμαζάνι, θα ανέβω στο Ασουάν.
Όλα αυτά για να πω ότι ακόμη και για τους πιο κοντινούς συνεργάτες και φίλους πολλές φορές είμαι απών για κάποια διαστήματα.
Καλή συνέχεια στο έργο, τις δημοσιεύσεις, και τις τόσο ενδιαφέρουσες αναρτήσεις σας!
Σαμσαντίν
—————————————————–
14/2/2018
Ἀγαπητὲ Κοσμᾶ,
Μόλις ἀνήρτησα κείμενό σου μὲ βιογραφία σου καὶ σχόλιό μου, στὸ γαλλικὸ τμῆμα τοῦ ἱστολογίου μου, τὸ ὁποῖο ἐμφανίζεται καὶ στὸν λογαριασμό μου τοῦ facebook. Βλέπε:
http://endiameseperiochefrancais.blogspot.ca/2018/02/4-muhammadshamsaddin-megalommatis-un.html
(και πιο πρόσφατα εδώ: https://www.academia.edu/52020932/Complimentary_comment_and_full_republication_of_my_article_La_Grece_Entre_l_Europe_et_le_Tiers_Monde_by_Prof_Dimitri_Kitsikis)
Νἆσαι πάντα καλά,
Δημήτρης Κιτσίκης
———————————————————-
16/2/2018
Φίλτατε Κύριε Κιτσίκη,
Χίλια Ευχαριστώ για το εξαιρετικό σχόλιο, την ανάρτηση του σύντομου βιογραφικού μου, και την αναδημοσίευση εκείνου του βιβλιοκριτικού άρθρου στο γαλλικό τμήμα του μπλογκ σας! Ειλικρινά δεν βρίσκω λόγια για να σας ευχαριστήσω!
Είδα ήδη προχθές το γράμμα σας και την εντυπωσιακή ανάρτηση με την φωτογραφία μου στο ανατολικό λιμάνι της Αλεξάνδρειας με φόντο το κάστρο του Καΐτμπεϋ, το οποίο ο Ναπολέων προσπέρασε για να αγκυροβολήσει στο Αμπουκίρ.
Αν δεν σας απάντησα μέχρι τώρα οφείλεται στο γεγονός ότι προετοιμαζόμουν για το σημερινό ταξίδι. Το μεσημέρι παίρνω το βαπόρι από το λιμάνι του Ασουάν (πίσω από το Μεγάλο Φράγμα) που θέλει περίπου 19-20 ώρες για να φτάσει στο Ουάντι Χάλφα (Σουδάν).
Έχετε δίκιο να με συσχετίζετε με την Αλεξάνδρεια! Όχι μόνον, όταν ζούσα και εργαζόμουν στο Κάϊρο, σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο ήμουν στην Αλεξάνδρεια, αλλά και έζησα και εργάστηκα στην Αλεξάνδρεια. Τόσο πολύ μου άρεσε μάλιστα η ζωή στην πόλη αυτή που για μία περίοδο 5 μηνών ζούσα στην Αλεξάνδρεια και εργαζόμουν στο Κάϊρο (220 χμ νοτιώτερα)! Εκείνη την ολιγόμηνη περίοδο (2005) είχα διανύσει απόσταση μεγαλύτερη της περιφέρειας της γης, παίρνοντας το πρώτο πρωϊνό τραίνο (τουρμπίν) στις 7 και φθάνοντας στο Κάϊρο στις 9:20 και στο γραφείο μου στις 10 πριν από τους άλλους συναδέλφους μου! Τότε τα βράδια άρχιζαν στις 9:30, όταν έφθανα από το Κάϊρο, και τελείωναν στις 2 το πρωΐ, επειδή δεν χρειαζόμουν περισσότερο από 4 ώρες καθημερινό ύπνο. Η ανεμισμένη Αλεξάνδρεια με ξεκούραζε από μόνη της και σε ελάχιστο χρόνο!
Και για μια άλλη περίοδο, έμεινα και εργάστηκα στην Αλαξάνδρεια – ως διευθυντής του κυβερνητικού πόρταλ της πόλης και της διοικητικής περιφέρειας της Αλεξάνδρειας (το 2006). Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι πουθενά δεν βρήκα ‘γλυκύτερη’ αφύπνιση στις 6 το πρωΐ από αυτήν στην Αλεξάνδρεια και πουθενά δεν είχα ‘ωραιότερη’ μετάβαση από το σπίτι μου στο γραφείο! Μία ζωή ζωγραφιά!
Γράφω ελάχιστα ποιήματα, και αυτό μόνον όταν βρίσκομαι σε κάποια ορισμένα σημεία, σε ελάχιστους ιδιαίτερους τόπους. Ένας από αυτούς είναι και η Αλεξάνδρεια. Δύο δείγματα, το πρώτο στα αγγλικά και το δεύτερο στα ελληνικά, είναι τα εξής:
Where are the limits of Alexandria? (2006)
https://www.academia.edu/25603527/Where_are_the_limits_of_Alexandria_-_By_Professor_Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis_Μουχάμαντ_Σαμσαντίν_Μεγαλομμάτης_
Τον Μέγα, τον Μόνο και τον Ένα. (2011)
https://www.academia.edu/23552913/Μουχάμαντ_Σαμσαντίν_Μεγαλομμάτης_Τον_Μέγα_τον_Μόνο_και_τον_Ένα._Greek_Poetry_with_English_translation_
Είναι και κάτι άλλο το οποίο θέλω να σας αναφέρω. Μετά από περισσότερο από ένα τέταρτο αιώνα!
Κάτι που πρέπει να μείνει μεταξύ μας. Για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο της παλαιάς γνωριμίας μας.
Είναι κάτι που πρέπει δικαιολογημένα να έχει μείνει ως πικρία μέσα σας, και γι’ αυτό θέλω να σας πω την αλήθεια.
Κάποτε, ξαφνικά, είχατε δει μία πολύ αρνητική βιβλιοκρισία δημοσιευμένη από εμένα εναντίον του βιβλίου σας Τρίτη Ιδεολογία και Ορθοδοξία στο περιοδικό Διαβάζω. Είχαμε μάλιστα ανταλλάξει επιστολές δημοσίως ως συνέχεια της άδικης εκ μέρους μου βιβλιοκρισίας. Τώρα που όλα μεταφέρονται στο Ιντερνέτ, μπορείτε να τις δείτε εδώ:
https://issuu.com/diavazo.gr/docs/aa257_issue_293 (σελ. 13-14 του περιοδικού αλλά σελ. 14-17 του αναρτημένου ντοκουμέντου).
Θέλω λοιπόν να σας πω ότι εγώ δεν ήθελα να γράψω καν (πόσο μάλλον να δημοσιεύσω) αυτή την άδικη βιβλιοκρισία, αλλά αυτό μου είχε ζητηθεί από κάποιους ανθρώπους οι οποίοι σας φθνούσαν και οι οποίοι με αυτό το κείμενο μου ζήτησαν ένα είδος barter–trade payment για υπηρεσίες τις οποίες μου είχαν προσφέρει. Μου ήταν τότε (1991) τελείως αδύνατο να αρνηθώ. Η περίπτωση αυτή αφορούσε σας αλλά δεν ήταν η μόνη για μένα. Εξαιτίας των πολύ ιδιότυπων σχέσεών μου με εκείνους τους ανθρώπους, αρκετά από τα τότε γραφόμενα και λεγόμενά μου είχαν μία αληθοφάνεια αλλά παρουσίαζαν επί των διαλαμβανομένων θεμάτων – όχι την αλήθεια, όχι την δική μου αντίληψη και θέση, αλλά – τις θέσεις που επιθυμούσαν εκείνοι οι άνθρωποι. Η υπόθεση αυτή με ακολουθούσε ήδη τότε επί πολλά έτη και ήταν στην ζωή μου κυριολεκτικά ένα touche-à-tout, αλλά το 1994 κατάφερα και απελευθερώθηκα από τον κύκλο αυτό, έκτοτε όμως υπέστην στην Τουρκία και αλλού την μήνιν τους. Αλλά αυτή δεν μπόρεσε να καταφέρει τίποτα εναντίον μου, οπότε και εγώ δεν ασχολούμαι πλέον με το θέμα. Αλλά θα μου ήταν ένα βάρος, αν δεν σας έλεγα την αλήθεια για την αλλοιώς παράξενη εκείνη βιβλιοκρισία, ζητώντας την κατανόηση και την συμπάθειά σας.
Και πάλι θερμά ευχαριστήρια για την προβολή και τα καλά σας λόγια και πολλές ευχές για υγεία, μακροημέρευση, παραγωγικότητα και δημιουγία! Ο Θεός μαζί σας!
Σαμσαντίν
——————————————————
18/2/2018
Καλό σου ταξίδι Κοσμᾶ καὶ σὲ εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ἐξομολόγησι ποὺ μοῦ ἔκαμες. Ἔχει σημασία ἐπειδὴ ὅλην μου τὴν ζωὴ -καὶ αὐτὴ δὲν ἔχει ἀκόμη τελειώσει- ὑπῆρξα στόχος ἀπιθάνου ἐχθρότητος, κάτι ποὺ μὲ ἔπεισε ὅτι ἔπρεπε κάτι νὰ ἀξίζω γιὰ νὰ γεννῶ τόσο φθόνο.
Μὲ τὴν σειρά μου ἐξομολογοῦμαι. Σοῦ ἐπισυνάπτω τὴν πνευματική μου διαθήκη –σὲ δύο κείμενα, ἕνα στὰ γαλλικὰ τὸ ἄλλο στὰ ἀγγλικά- ὡς καὶ ἕνα πρόσφατο τουρκικὸ ἄρθρο ποὺ μὲ ἀφορᾷ καὶ ποὺ περιέχει τὸν τάφο τοῦ ἀνωνύμου βελὶ μπεκτασῆ στὸν λόφο τῆς Τσάμλιτζας, στὴν ἀσιατικὴ πλευρὰ τῆς Πόλης, ὅπου ἐπιθυμῶ νὰ ταφῶ.Ἐὰν ἀποβιώσω πρὶν ἀπὸ ἐσένα βοήθησε καὶ ἐσὺ τοὺς τούρκους φίλους μου νὰ ξεπεράσουν τὰ διοικητικὰ τουρκικὰ ἐμπόδια καὶ νὰ μὲ θάψουν δίπλα στὸν ἀγαπημένο μου μπεκτασῆ.
Σὲ παρακαλῶ πολὺ νὰ μοῦ ἀπαντήσῃς κάποια στιγμὴ ὅτι ἔλαβες τὸ παρὸν μὲ τὰ συνημμένα.
Δημήτρης Κιτσίκης
——————————————————–
24/2/2018
Φίλτατε Κύριε Κιτσίκη,
Σας ευχαριστώ με την σειρά μου για την δική σας εξομολόγηση και την διαθήκη σας με τα επισυναπτόμενα ντοκουμέντα.
Πολύ ενδιαφέρουσα και η συνέντευξη και το κείμενο της διαθήκης αυτό καθ’ εαυτό.
Μου δίνουν μία άλλη, ψυχική-πνευματική, άποψη της προσωπικότητάς σας αρκετά διαφορετική από αυτήν που θυμάμαι – την αμειγώς επιστημονική-πολιτική. Έτσι σαφώς και σας καταλαβαίνω καλύτερα, σφαιρικά.
Η αξία σας μου ήταν πάντοτε γνωστή και ναι, είναι αλήθεια, έκανε πάντοτε ταίρι με μία πολύ διαδεδομένη εχθρότητα και δυσφήμιση στην Ελλάδα.
Δεν σας έχω πει ποτέ ότι εγώ σας εγνώρισα μέσω κάποιων από τα βιβλία σας ήδη στα φοιτητικά μου χρόνια στην Ελλάδα (1974-1978): Συγκριτική Ιστορία, Ελλάς & Ξένοι, 4η Αυγούστου & Μεγάλες Δυνάμεις. Τα κείμενά σας σε πολλά σημεία μου θύμιζαν αναφορές και λόγια των παππούδων μου σχετικά με την μικρασιατική καταστροφή (και από την μητέρα μου και από τον πατέρα μου κατάγομαι από την Ανατολία, το πραγματικό επώνυμο της οικογενείας του πατέρα μου ήταν Gözübüyükoğlu, και έχω ακόμη συγγενείς και στην Τουρκία, και στην Ρωσσία, και σε άλλα μέρη του κόσμου). Ακριβώς επειδή είχα πολύ καλές σχέσεις με πολλούς από τους καθηγητές μου στην Ελλάδα (που σχεδόν όλοι έχουν πλέον φύγει από αυτόν τον κόσμο), συζήτησα ήδη τότε μαζί τους αναφορικά με τα βιβλία σας εκείνα.
Οπότε συνέβη κάτι το πολύ περίεργο (για τα τότε μάτια μου). Τότε, όλοι οι καθηγητές μου με συμπαθούσαν και ήσαν δυσαρεστημένοι με το γεγονός ότι ήθελα να ειδικευθώ σε αιγυπτιολογία και ασσυριολογία. Επιθυμούσαν να κάνω μεταπτυχιακά στους τομείς τους και να επιστρέψω στην Ελλάδα να εργαστώ μαζί τους. Αν και όλοι τους με συμπαθούσαν, εγώ συμπαθούσα μόνον μερικούς από αυτούς και αντιπαθούσα άλλους. Όταν ανέφερα το όνομά σας και τις μέχρι τότε δημοσιεύσεις σας που ήξερα, αυτοί που εγώ συμπαθούσα εκφράστηκαν ευμενώς για σας και εκείνοι που εγώ αντιπαθούσα εκφράστηκαν αρνητικά!
Έχει μια σημασία να σας αναφέρω μερικά ονόματα.
Ευμενώς εκφράστηκαν ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Ρωμαίος, η βυζαντινολόγος Αικ. Χριστοφιλοπούλου, ο βυζαντινολόγος Αθ. Κομίνης, ο κλασσικός φιλόλογος Αριστόξενος Σκιαδάς, κι ο διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και Γενικός Έφορος Αρχαιοτήτων Νικόλαος Γιαλούρης.
Αρνητικά εκφράστηκαν οι αρχαιολόγοι Γ. Στ. Κορρές, Β. Λαμπρινουδάκης, Γ. Σακελλαράκης, και ο Μπαμπινιώτης.
Ουδέτερα εκφράστηκε ο φιλόσοφος Ευάγγελος Μουτσόπουλος.
Αλλά έπειτα, τον Οκτώβρη του 1978, έφυγα για μεταπτυχιακά και η Ελλάδα ξεχάστηκε. Η απόσταση Ελλάδας – Γαλλίας ήταν πολύ μικρότερη της απόστασης των ασσυριολογικών – αιγυπτιολογικών σπουδών μου με τα όσα είχα μάθει πιο πριν και τις εποχές με τις οποίες είχα ασχοληθεί.
Όταν πολύ αργότερα διάβασα την Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήμουν πολύ περισσότερο καταρτισμένος και ικανός να καταλάβω την ‘λογική’ και την ορθότητα του έργου. Αλλά όλα αυτά μου φαίνονται σχεδόν ‘χθες’, γιατί στον κόσμο μου, ακόμη και ο Όμηρος είναι ‘προχθές’.
Αλλά μου ήταν σαφές ότι η εναντίον σας έχθρα το 1990 είχε φουσκώσει σαν τσουνάμι σε σχέση με τις παλιότερες αντιδράσεις το 1977-78.
Θα πρέπει να σας πω ότι εναντιώθηκα πολύ στο κλίμα εκείνο, αλλά δεν νομίζω να κατάφερα πολλά πράγματα. Και η θετική βιβλιοκρισία που δημοσίευσα για την Ιστορία σας έγινε δεκτή περίπου χαριστικά, ή αν προτιμάτε για χατήρι μου – όχι επειδή είχαν πεισθεί για το περιεχόμενο του μικρού άρθρου.
Ίσως το πιο αποτελεσματικό από τα όσα είπα τότε να ήταν η σύσταση που έκανα στον Παύλο Βουδούρη να δημοσιεύει άρθρα και συνεντεύξεις σας. Δεν ξέρω αν σας είχε πει ότι εγώ του είχα πρώτος μιλήσει θετικά για σας. Φυσικά, είχε ήδη ακούσει το όνομά σας και πολλά αρνητικά σχόλια εναντίον σας. Είχα συνεργαστεί από τα εντελώς πρώτα τεύχη του περιοδικού μαζί τους (όχι το νο 1 αλλά νομίζω το νο 2 ή 3, τον Ιούνιο του 1991) με ένα άρθρο για ασσυροβαβυλωνιακές αναφορές που τεκμηριώνουν την μεταγενέστερη βιβλική αφήγηση του Πύργου της Βαβέλ). Γνώριζα και τον Παυλο και τον Στάμο Στίνη (και τις συζύγους τους οι οποίες ήταν απανταχού παρούσες), αντιλαμβανόμουν πολύ καλά και το τι τους συνέδεε και το τι τους χώριζε, όπως άλλωστε είχα γνωρίσει και τον Ευστάθιο Λιακόπουλο, τον ψευδο-βουδιστή αρχηγό της αμερικανόσταλτης ψευτο-στοάς τους (και τα πάντα περί αυτήν και τους στόχους της τους οποίους βλέπετε σήμερα καθαρά να οδηγούν στην διάλυση της Ελλάδας). Όχι στην εντελώς αρχή της γνωριμίας μας αλλά αργότερα και με τους κατάλληλους χειρισμούς είπα στον Παύλο ότι θα με δικαίωνε, αν συνεργαζόταν με σας και δημοσίευε κείμενά σας φέρνοντας τα θέματα σε συσχετισμό με τα υπόλοιπα κείμενα του περιοδικού. Αυτό ήταν σχετικά εύκολο δεδομένης της τότε έντονα αντιχριστιανικής στάσης κι έκφρασής μου (για την οποία οι κύκλοι τους ήταν μεν ικανοποιημένοι αλλά έκαναν προσπάθεια να την παρουσιάσουν κάπως περισσότερο κόσμια και λιγώτερο άγαρμπη), καθώς εσείς θα αποτελούσατε ένα ‘αντίβαρο’. Έπειτα βέβαια η σχέση σας πήρε την απόλυτη δυναμική της και δεν ξανα-αναφέρθηκα στο θέμα.
Μου έκανε ωστόσο εντύπωση πόσο πολλούς -πολύ πιο αυθεντικούς από τους προαναφερμένους- κύκλους είχε ενοχλήσει η θετική βιβλιοκρισία μου της Ιστορίας σας. Και προφανώς για να με υποχρεώσουν να πάρω δημόσια θέση εναντίον σας, όταν μπορούσαν, μου ζήτησαν την εναντίον σας βιβλιοκρισία της Τρίτης Ιδεολογίας. Όμως, αυτοί οι κύκλοι τότε αγνοούσαν την απόφασή μου να προσχωρήσω στο Ισλάμ, να απαλλαγώ από εκείνους, και να φύγω οριστικά από την Ελλάδα. Αλλά όλα αυτά είναι πλέον παρελθόν.
Λυπήθηκα όταν πληροφορήθηκα από το μπλογκ σας για τον πρόωρο θάνατο του Παύλου. Δεν ξέρω πόσο ‘φυσικά’ μπορεί να είναι τα φυσικά αίτια θανάτου του.
Ας περάσω τώρα στα ‘δύσκολα’. Ξέρω ακόμη πολλούς στην Τουρκία και έχω πολύ καλούς φίλους εκεί, αν και εγώ πήγα στην Τουρκία για τελευταία φορά το έτος 2000. Από το 2005 έχω δημοσιεύσει σωρεία άρθρων εναντίον του AKP και του Ερντογάν, συχνά καλώντας τους Τούρκους να τον δολοφονήσουν εν ψυχρώ.
Παρ’ όλα αυτά, μερικά έγκαιρα άρθρα μου πρέπει να ξύπνησαν πολλούς και στο κόμμα εκείνο και στην αντιπολίτευση αναφορικά με τον Φετουλάχ Γκιουλέν που θα έπρεπε το κεφάλι του να είχε πέσει ήδη την προηγούμενη χιλιετία.
https://www.academia.edu/25610626/Erdogan_Turkeys_Bani_Sadr_in_a_Sinister_Second_Republic_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis (αρχικά δημοσιευμένο το 2007)
και
https://www.academia.edu/35018326/Turkey_Europe_Middle_East_Islam_Russia_China_the_Turkish_Military_and_the_Islamists (αρχικά δημοσιευμένο το 2010).
Είμαι σαφώς πολύ ικανοποιημένος που εκείνη η οικτρά περίπτωση Ντονμέ και το τερατώδες δίκτυό του έχουν υποστεί αποφασιστικά κτυπήματα.
Αλλά ας περάσω στο κυρίως θέμα. Κανένας δεν ξέρει το τέλος του και πότε φεύγει από αυτόν τον κόσμο, αλλά αν μπορώ, θα βοηθήσω.
Πριν από όλα, παρακαλώ επιβεβαιώστε μου αν εννοείτε ακριβώς το Çamlıca Mezarlığı. Γενικά, το Σκούταρι είναι περιοχή όπου έχουν ταφεί πολύ μύστες. Θα γνωρίζετε βέβαια τον Şeyh Selami Ali Efendi του οποίου ο ξεχωριστός τάφος είναι κάπως πιο δυτικά από το νεκροταφείο της Τσάμλιτζα. (http://www.evliyalar.net/selami–ali–efendi/) Ή μήπως εννοείτε το Bülbülderesi Mezarlığı; Αυτό είναι πιο κοντά στο Βόσπορο. Υποθέτω ότι εννοείτε το πρώτο.
Ωστόσο, το παραπάνω είναι το έλασσον. Το μείζον είναι το θέμα της ταυτότητάς σας. Δεν ξέρω αν έχετε τουρκική υπηκοότητα, αλλά και αυτό είναι δευτερεύον. Το κύριο θέμα είναι ότι είναι απίθανο να συγκατατεθούν μουσουλμάνοι ιμάμηδες στην ταφή ενός χριστιανού σε ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο. Αυτό δεν είναι στην περίπτωση αυτή μόνον θεωρητικό αλλά και πρακτικό. Δηλαδή σχετίζεται με το σουνέτι.
Για παράδειγμα, στην Αίγυπτο, το θέμα είναι μόνον θεωρητικό, επειδή και οι Κόπτες και οι μουσουλμάνοι εφαρμόζουν την περιτομή. Αλλά θα μου ήταν αδιανόητο ένας μουσουλμάνος να είναι εργάτης σε κοπτικό νεκροταφείο και ανάποδα. Αυτό συμβαίνει, επειδή η προετοιμασία του νεκρού ενός ανθρώπου για την ταφή είναι κατ’ εξοχήν θρησκευτική πράξη και συνεπώς είναι δικαίωμα ομοθρήσκων.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας μουσουλμάνος εργάτης νεκροταφείου θα αναλάμβανε την προετοιμασία του νεκρού ενός χριστιανού για ταφή σε μουσουλμανικό νεκροταφείο. Πολύ περισσότερο, αν επρόκειτο για χριστιανό απερίτμητο. Δεν μπορώ να καταλάβω πως η διοίκηση ενός μουσουλμανικού νεκροταφείου θα δεχόταν να ταφεί σ’ αυτό ένας χριστιανός – και ακόμη περισσότερο ένας απερίτμητος χριστιανός. Θα ήταν μία πολύ σπάνια περίπτωση και δεν γνωρίζω πόσο ψηλά θα πήγαινε η υπόθεση για να υπολάβουν οι ενδιαφερόμενοι μια θετική απάντηση (συγκατάθεση).
Συμπτωματικά, έζησα μία περίσταση σχετικά παραπλήσια – αλλά όχι για ταφή χριστιανού σε μουσουλμανικό νεκροταφείο.
Όταν εργαζόμουν στην Τουρκία, από τον Σεπτέμβρη του 1995 και έπειτα ζούσε συνέχεια μαζί μου και ο πατέρας μου επειδή είχε αρρωστήσει και εγχειριστεί από καρκίνο στην κεφαλή του παγκρέατος. Είχαμε αποφασίσει στις χειμερινές διακοπές (Γενάρης – Φλεβάρης 1996) να πάμε στο Ασουάν της Άνω Αιγύπτου, όπου ο πατέρας μου με είχε ήδη επισκεφθεί, όταν ζούσα εκεί το 1992, και ο όλος χώρος του είχε αρέσει πολύ. Ταξιδέψαμε από Βόρεια Κύπρο σε Σταμπούλ κι από κει στην Αθήνα, όπου μείναμε για λίγες ημέρες, πήραμε μαζί μας μία καλή μου φίλη κι ένα καλό φίλο, πετάξαμε για Κάϊρο, όπου μείναμε λίγες ημέρες, και μετά φτάσαμε στο Ασουάν. Εκεί, μετά από σχεδόν είκοσι μέρες και δύο μόλις μέρες πριν πετάξουμε για επιστροφή (Κάϊρο, Αθήνα, Άγκυρα), ο πατέρας μου πέθανε (16/2/1996).
Αιγύπτιοι μουσουλμάνοι φίλοι μου πρότειναν να κανονίσουν τα της ταφής του εκεί. Εννοείται ότι αυτό θα συνέβαινε στο κοπτικό νεκροταφείο του Ασουάν. Αρνήθηκα, επειδή συγγενείς και φίλοι θα σχολίαζαν πολύ αρνητικά κάτι τέτοιο, λέγοντας ότι θα ήθελα να αποφύγω τα έξοδα. Έτσι, σε κτήριο του κοντινού μουσουλμανικού νεκροτομείου έγιναν οι πρώτες απαραίτητες ενέργειες για να μπει ο νεκρός του πατέρα μου σε φέρετρο, το οποίο μεταφέρθηκε αεροπορικώς και με την ίδια πτήση στο Κάϊρο. Την επόμενη μέρα με υπάλληλο του ελληνικού προξενείου πήγαμε στο κάργκο του αεροδρομίου του Καΐρου, παραλάβαμε το φέρετρο και πήγαμε στο ιταλικό νοσοκομείο του Καΐρου, όπου έγιναν οι απαραίτητες ενέσεις φορμαλίνης (ταρίχευση) που είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για να επιτραπεί σε νεκρό η έξοδος από τα σύνορα μιας χώρας. Έτσι, πετάξαμε στην συνέχεια για Αθήνα, όπου και έγινε η κηδεία και η ταφή, χωρίς φυσικά να ανοιχθεί το φέρετρο. Οπότε, ναι, ήταν μουσουλμάνοι οι υπάλληλοι του νεκροταφείου στο Ασουάν, αλλά δεν επρόκειτο να γίνει η ταφή εκεί. Όσο δε για τους υπαλλήλους του ιταλικού νοσοκομείου του Καΐρου, ήταν όλοι Κόπτες χριστιανοί. Η αιγυπτιολογία και η εξοικείωσή μου με τα τυπικά ταρίχευσης (μουμιοποίησης) στην Αρχαία Αίγυπτο με είχαν προετοιμάσει κατάλληλα ώστε να παραστώ αυτοπροσώπως και με απόλυτη ψυχραιμία σε όλες τις προαναφερμένες διαδικασίες – μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Θα επικοινωνήσω σήμερα γραπτώς με ένα πολύ καλό φίλο μου στην Τουρκία (της δικής σας γενιάς αν και μερικά χρόνια νεώτερό σας) αναφορικά με την επιθυμία σας. Αν και τον γνωρίζω από το 1994, όταν εργαζόμουν στην Τουρκία, δεν έτυχε να μιλήσω μαζί του για σας, αλλά έχω λόγους να πιστεύω ότι πρέπει να του είστε γνωστός (είναι μουσουλμάνος αλβανικής καταγωγής και μάλιστα έχει και σαουδαραβική υπηκοότητα, και έχει σημαντική θέση και στα δύο κράτη). Όλα θα ήταν διαφορετικά, αν δεν υπήρχε διαφορά στο θρήσκευμα, αλλά ακόμη στα χρόνια της πιο έντονης εφαρμογής των αρχών του λαϊκού κράτους, τα νεκροταφεία στην Τουρκία παρέμεναν χωριστά – και αυτό είμαι σίγουρος ότι το ξέρετε. Δεν ξέρω τι έχουν μέχρι τώρα επιχειρήσει οι Τούρκοι φίλοι σας, στους οποίους αναφέρεστε, και τι επέτυχαν ως προς την επιθυμητή κατεύθυνση.
Αύριο φεύγω οδικώς για το Σεννάρ. Είναι γύρω στα 300 χμ απόσταση αλλά θέλει κάπου 7-8 ώρες σε άσφαλτο επειδή γίνονται και στάσεις για προσευχή, κλπ! Το Σεννάρ είναι πρωτεύουσα νομού και έχει και τηλεπικοινωνίες και σύνδεση Ιντερνέτ. Εκεί θα μείνω περίπου μία βδομάδα.
Και πάλι σας ευχαριστώ για την εξαιρετική παρουσίαση στην κατηγορία articles français του μπλογκ σας! Σας έστειλα και εκεί μια σύντομη απάντηση στο σχόλιό σας.
Ο Θεός μαζί σας!
Σαμσαντίν
——————————————————-
24/2/2018
Ἀγαπητὲ Κοσμᾶ,
Σὲ εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ τὴν ἐπιστολή σου. Θὰ ἐπανέλθω σὲ αὐτὴν ἀλλὰ προτοῦ ἀναχωρήσῃς αὔριο καὶ πάλι γιὰ ταξίδι δύο λόγια γιὰ τὴν ταφή μου στὸν λόφο τῆς Τσάμλιτζας, στὴν κορυφή, στὸ ἐπάνω μέρος (ὄχι στὴν κάτω Τσάμλιτζα), κοντὰ στὸ σημερινὸ περίπτερο καφενεῖο-ἑστιατόριο ὅπου εὑρίσκεται ὁ ἀπομονωμένος τάφος (ὄχι σὲ νεκροταφεῖο) ἑνὸς ἀνωνύμου μπεκτασῆ-ἀλεβῆ, αὐτὸν ποὺ μὲ δείχνει ἡ φωτογραφία μου στὸ ἄρθρο τοῦ Ἰουνίου 2017, τοῦ Derin Tarih ποὺ σοῦ ἔστειλα.
Ὅταν, τὰ χρόνια 1990-1993 ἤμουν στὴν Τουρκία δίπλα στὸν πρόεδρο Τουργκοὺτ Ὀζάλ, ὁ ὁποῖος μὲ ἀπεκάλει πνευματικό του πατέρα, τοῦ εἶχα ἐξομολογηθῆ τὴν ἐπιθυμία μου ποὺ εἶχε ἐκφρασθῆ δημοσίως στὴν Τουρκία ἀπὸ τὸ 1978, νὰ ταφῶ δίπλα στὸν ἀνώνυμο βελῆ.Μοῦ εἶπε ὅτι θὰ κάνῃ τὰ πάντα γιὰ νὰ ἐκπληρώσῃ τὴν ἐπιθυμία μου αὐτὴ φθάνει νὰ πεθάνω πρὶν ἀπὸ αὐτόν! Κάτι ποὺ δὲν ἔγινε ἐφ’ὅσον ἀπεβίωσε δολοφονημένος τὸ 1993.
Ὁ Ὀζὰλ μοῦ εἶχε ἐξομολογηθῆ ὅτι ὁ πατέρας του ἦταν Ἀρμένιος χριστιανὸς Ὀρθόδοξος. Γιὰ τὴν μητέρα του ποὺ ἦταν Κούρδισσα Νακσιμπέντι, ποὺ ἤθελε νὰ ταφῇ στὴν Πόλη δίπλα στὸν Νακσιμπέντι ἅγιό της, εἶχε χρειασθῆ, μοῦ εἶχε εἰπῆ, νὰ περάσῃ εἰδικὸ διάταγμα ἀπὸ τὴν Βουλή.Τὸ ἴδιο θὰ ἔκαμε καὶ γιὰ μένα.
Σὲ μεταγενέστερη ἐπιστολή μου θὰ σοῦ διηγηθῶ πῶς «ἑγνωρίσθην» μὲ τὸν τάφο τοῦ ἀνωνύμου αὐτοῦ βελῆ.Πρόκειται γιὰ ὁλόκληρο μυθιστόρημα ὡς καὶ τὶς πολὺ στενές σχέσεις ποὺ ὁ πρόεδρος Ὀζὰλ καὶ ἐγὼ εἴχαμε μὲ τοὺς μπεκτασῆδες-ἀλεβῆδες (βλέπε καὶ τὸ βιβλίο μου, «Ἡ σημασία τοῦ μπεκτασισμοῦ-ἀλεβισμοῦ γιὰ τὸν ἑλληνισμό», ἐκδόσεις Ἑκάτη, 2006).
Καλὸ ταξίδι λοιπόν!
Δημήτρης Κιτσίκης
—————————————————————–
26/2/2018
Φίλτατε Κύριε Κιτσίκη,
Σας ευχαριστώ για τις αποσαφηνίσεις! Έχω περπατήσει στην Τσάμλιτζα και έχω φίλους που κατοικούν στο Σκούταρι. Καταλαβαίνω τι εννοείτε, αλλά αυτό ασφαλώς θα απαιτήσει κυβερνητική απόφαση, πολύ περισσότερο, εφόσον είστε χριστιανός και μάλιστα δεν πρόκειται καν για νεκροταφείο.
Η Μελιτηνή (Μαλάτυα) είναι μία επαρχία, την οποία γνωρίζω πολύ καλά, και έχω περπατήσει από χωριό σε χωριό. Και γνωρίζω την πόλη όπου γεννήθηκε ο πατέρας του Οζάλ, Γιεσίλγιουρτ (πρώην Τσερμεχτέ) έξω από την Μαλάτυα. Όταν ήμουν εκεί, ο Οζάλ ήταν πρωθυπουργός κι ο κόσμος τα έλεγε όλα αυτά και χαιρόταν.
Όπως επίσης γνωρίζω ότι η μητέρα του ήταν Ζαζά – όχι Κουρμάντζι – από την Μαμεκίγιε (σήμερα Τούντζελι). Αλλά, προσωπικά, ποτέ δεν είχα ούτε θετική ούτε αρνητική γνώμη για τον Οζάλ.
Δυστυχώς, δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο σας μετά το 2001, όταν έφυγα από την Ελλάδα, αλλά είμαι σίγουρος ότι ο Νίκος είναι στη διαδικασία να προμηθευτεί πολλά χάρη στους εν Ελλάδι φίλους του. Και εγώ, όταν πηγαίνω στη Σομαλία, περνάω συνήθως μερικές ημέρες στην Κένυα και περισσότερο στην Μομπάσα, όπου έχω πολλούς άλλους φίλους, οπότε σίγουρα και θα τα δω.
Προς το παρόν και μέχρι το Ραμαζάνι, θα είμαι με τους Μπέρτα φίλους μου που ζουν από το Σεννάρ μέχρι τα σύνορα της Αβησσυνίας και από την άλλη πλευρά, στην επαρχία Μπενισανγκούλ όπου πρόσφατα αναγέρθηκε το πολύ επισφαλές φράγμα στον Γαλανό Νείλο που πολλοί φοβούνται ότι μπορεί να κοστίσει δεκάδες εκατιμμύρια ζωές σε Σουδάν και Αίγυπτο, αν καταρρεύσει από την προχειροδουλειά που έκαναν οι Κινέζοι.
Όπως βλέπετε, έρχομαι νωρίς εδώ και προτιμώ τις υψηλές θερμοκρασίες. επειδή μετά τον Ιούνιο, οι θερμοκρασίες πέφτουν εξαιτίας των βροχών (μουσώνων) αλλά έρχεται η χολέρα εξαιτίας των πλημμυρών.
Οι εκτάσεις είναι πεδινές και σπάνια βλέπεις στον ορίζοντα ένα λόγο 50 μ. Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 500 μ περίπου αλλά αυτό είναι απλά η αργή εξέλιξη της επίπεδης βορειοαφρικανικής γης μέχρι τα βουνά της Αβησσυνίας. Κοντά στα παράλια της Ερυθράς Θαλάσσης υπάρχει οροσειρά αλλά κατά μήκος του Νείλου, στο Κάϊρο είμαστε σε 20 μ υψόμετρο, στο Ασουάν στα 90 μ, και στο Χαρτούμ στα 380 μ.
Οπότε, όταν εδώ αρχίσουν οι πλημμύρες, πρέπει να είσαι ικανός να μην φας και να μην πιεις τίποτα για μερικές ημέρες μέχρις ότου καταφέρεις και φύγεις σε πόλεις με καλύτερη υποδομή και αποχετευτικά συστήματα. Αλλοιώς κινδυνεύεις. Πολλές φορές, η γη εδώ γίνεται αδιάβατη για ολόκληρες βδομάδες έως ότου υποχωρήσουν τα νερά των βροχών.
Θα χαρώ να διαβάσω τις πνευματικές εμπειρίες σας με τον ανώνυμο βελή!
Όλα καλά και ο Θεός μαζί σας!
Σαμσαντίν
———————————————————-
6/3/2018
Ἀγαπητὲ Κοσμᾶ,
Σοῦ ἐπισυνάπτω τὸ ἐξώφυλλο τοῦ προσεχοῦς τεύχους 87 τοῦ περιοδικοῦ μου «Ἐνδιάμεση Περιοχή» ποὺ θὰ κυκλοφορήσῃ γύρω στὶς 15 Ἀπριλίου καὶ ποὺ σοῦ ἔχω ἀφιερώσει, διότι ἁπλῶς τὸ ἀξίζεις.
Φιλικά,
Δημήτρης Κιτσίκης
————————————————————–
30/3
Φίλτατε Κύριε Κιτσίκη,
Θερμώς σας ευχαριστώ για το αφιέρωμα!
Έχω προ ωρών επιστρέψει στο Σεννάρ μετά από ένα εξουθενωτικό ημερήσιο ταξίδι από ένα χωριό κοντά στην αβησσυνική μεθόριο, αλλάζοντας τρία φορτηγά (δεν υπάρχει τακτική συγκοινωνία – θα μπορούσα να είμαι ακόμη σ’ ένα χωριό στη μέση της διαδρομής αλλά είχα τύχη!). Έχω πολλούς φίλους στην περιοχή.
Μόλις τηλεφώνησα στον Νίκο στο Ναϊρόμπι, μου ανέφερε αμέσως το αφιέρωμα και το γράμμα που μου στείλατε (αυτό εδώ) την ημέρα που είχα μόλις φύγει για τα χωριά.
Δεν έχω λόγια για να σας ευχαριστήσω, αλλά περισσότερο χαίρομαι επειδή καταλαβαίνω ότι σας άρεσε το εκτενές εκείνο κείμενο για την Κόκκινη Μηλιά!
Ίσως ήταν υπερβολικό ένα αφιέρωμα για μένα σε ένα περιοδικό που εκδίδεται στην Ελλάδα.
Γράφω ελάχιστα στα ελληνικά – σίγουρα λιγώτερα από 10 κείμενα σε 20 χρόνια (!) – κι ασχολούμαι ελάχιστα αν όχι καθόλου με την Ευρώπη. Καταλαβαίνω βέβαια ότι το θέμα της Κόκκινης Μηλιάς αφορά τους σημερινούς Έλληνες, αλλά – όπως προανέφερα – το βρίσκω κάπως υπερβολικό.
Η αλήθεια είναι ότι, από τότε που έφυγα από την Ελλάδα, με ανακάλυψαν μέσω κοινών γνωστών ή στο Ιντερνέτ, κάποιοι Έλληνες, όπως ο Νίκος, οι οποίοι αλληλογραφούν επίμονα μαζί μου, και έτσι συχνά τα γράμματά μου είναι ένα είδος άρθρων. Η αλήθεια είναι ότι, ανάμεσα σε πολλά άλλα, κάποτε μελέτησα και το roman epistolaire, οπότε και το βρίσκω κάθε τόσο μπροστά μου!
Είδα το εξώφυλλο και καταλαβαίνω ότι η πρώτη ενότητα πρέπει να είναι το δικό σας γαλλικό αρχικά κείμενο (στο ανάλογο τμήμα του μπλογκ σας) πλέον μεταφρασμένο στα ελληνικά. Και επίσης υποθέτω ότι η τρίτη ενότητα είναι το άρθρο μου που είναι τεράστιο αν το αναδημοσιεύετε ολόκληρο (άνω των 15000 λέξεων).
Θα μπορούσατε να μου πείτε τι περιλαμβάνει η δεύτερη ενότητα “Μεγαλομμάτης-Κιτσίκης καὶ ἡ ἐπιβολὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ ἐπὶ τοῦ ἑλλαδισμοῦ“? Επίσης, γιατί βάζετε το όνομά μου πριν από το δικό σας; Δεν είναι πρέπον – ειλικρινά. Μας χωρίζει μια ολόκληρη γενιά. Ο ηλικιακά μεγαλύτερος προηγείται δικαιωματικά. Δεν υπήρξατε ποτέ καθηγητής μου αλλά είχα καθηγητές στην ηλικία σας και μεγαλύτερους. Και αν ακόμη κάποιος από αυτούς έκανε λάθη ή σκόπιμες παραλείψεις κι αλλοιώσεις, όπως για παράδειγμα ο Maxime Rodinson, δεν θα έβαζα ποτέ το όνομά μου πριν από το δικό του.
Ανάμεσα στο νειλο-σαχαρικό έθνος όπου τώρα βρίσκομαι, τους Μπέρτα, ή ανάμεσα στο κουσιτικό έθνος των Ορόμο, όπου επίσης έχω πολλούς φίλους (και γι’ αυτό προσπαθώ να μονιάσω αυτά τα δύο υπόδουλα έθνη που άλλοι τα βάζουν να αλληλοσκοτώνονται), αν κάποιος τους έλεγε ότι σε παράθεση ονομάτων μπήκε το όνομα νεώτερου πριν από εκείνο ενός μεγαλύτερου στα χρόνια, θα δημιουργούσε σοκ – ειλικρινά!
Ο Νίκος μου είπε επίσης ότι ανέβασε πρόσφατα ένα βίντεο με ομιλία σας σε ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι. Μου έχει στείλει τον σύνδεσμο, θα το δω, και θα το σχολιάσω. Θα προλάβω επίσης να διαβάσω τις τελευταίες αναρτήσεις σας στο μπλογκ.
Και πάλι σας ευχαριστώ για την τιμητική διάκριση και εύχομαι καλή συνέχεια και αστείρευτη δημιουργικότητα!
Θα μείνω σήμερα, Παρασκευή, στο Σεννάρ, και αύριο Σάββατο πρωΐ θα γυρίσω στην παραμεθόρια περιοχή, όπου θα είμαι και πάλι για περίπου ένα 20ήμερο εκτός επικοινωνίας. Θέλω να φύγω από την περιοχή πριν από το Ραμαζάνι (δηλαδή στα μέσα Μαΐου), επειδή η περιοχή αυτή έχει τόσο υψηλή θερμοκρασία τον Μάϊο που γίνεται ανυπόφορη. Και βέβαια όποιος βρίσκεται εδώ στην περίοδο των μουσώνων (Ιούνιος – Σεπτέμβριος), όταν από τις βροχές πλημμυρίζουν τα ποτάμια, κινδυνεύει από χολέρα.
Βλέπετε, όταν κάποιος είναι μακριά, λέει απλά ‘Κυανούς Νείλος’ και ξεμπερδεύει. Όταν όμως κάποιος έρθει εδώ, βλέπει ότι υπάρχουν πολλοί παραπόταμοι, χωρίς γέφυρες, οπότε η μετακίνηση πάντοτε συμπεριλαμβάνει και ανεβοκατεβάσματα σε βάρκες. Όταν όλα αυτά πλημμυρίζουν, οι ντόπιοι περνάνε ημέρες ακινησίας στις οροφές των μονώροφων χωμάτινων κατοικιών τους με ό,τι έχουν προλάβει να αποθηκεύσουν κάτω από πρόχειρα στημένες τέντες. Η χολέρα ξεσπάει, επειδή πλημμυρίζουν και οι βόθροι, ενώ οι άνθρωποι, όταν χρειάζονται τις ανάγκες τους, δεν μπορούν παρά να χρησιμοποιήσουν τις γαίες αυτές που είναι πλημμυρισμένες μέχρι το γόνατο.
Θα μου πείτε, έτσι ήταν πάντα εδώ; Όχι! Όταν το Σεννάρ ήταν η πρωτεύουσα του σουλτανάτου του Φουντζ, που εκτεινόταν σε μεγάλη επικράτεια κι αναγνώριζε τον σουλτάνο της Σταμπούλ ως την αρχή του Ισλάμ, κυβερνώντας στο όνομά του, η φύση ήταν ολότελα διαφορετική. Ποιος την άλλαξε/κατέστρεψε; Η αγγλική αποικιοκρατία. Δεν έχει μείνει ένα δένδρο!
Να είστε πάντα καλά και ο Θεός μαζί σας! Αν δεν επικοινωνήσω μαζί σας πιο πριν, Καλό σας Πάσχα!
Θερμά ευχαριστήρια και πάλι!
Σαμσαντίν
———————————————————————-
30/3/2018
Ἀγαπητὲ Κοσμᾶ,
Σοῦ στέλνω τὸ τεῦχος 87 τῆς ΕΠ ποὺ εἶναι ἀφιερωμένο σὲ σένα, τὸ ὁποῖο θὰ κυκλοφορήσῃ γύρω στὶς 15 Ἀπριλίου καὶ θὰ διατίθεται ἀπὸ τὸ βιβλιοπωλεῖο Ἐναλλακτικό, Θεμιστοκλέους 37, στὴν Ἀθήνα, τὸ ὁποῖο καὶ διαθέτει ὅλα τὰ παλαιὰ τεύχη.
Τὴν «Ἐνδιάμεση Περιοχή», τὸ τριμηνιαῖο αὐτὸ περιοδικό, τὸ ἵδρυσα τὸ φθινόπωρο του 1996, ὅταν ἕνα ἄρθρο μου, μὲ τίτλο, «Οἱ Γραικύλοι» (τὸν τίτλο τὸν εἶχα πάρει ἀπὸ τὸ βιβλίο «Οἱ Γραικύλοι» τοῦ μακαρίτη φίλου διπλωμάτη Ῥόδη Ῥούφου), ἄρθρο ποὺ μοῦ εἶχε ζητηθῆ ἀπὸ τὸν Δημήτρη Κόκκινο, ἰδιοκτήτη τῶν Ἐκδόσεων Ἀκρίτας (ὁ ὁποῖος εἶχε ἐκδόσει τὸ βιβλίο μου «Ἡ Τρίτη ἰδεολογία καὶ ἡ Ὀρθοδοξία»,τὸ 1990, ποὺ γνωρίζεις καλά!), εἶχε τρομοκρατηθῆ ἀπὸ τὸ περιεχόμενό του καὶ εἶχε ἀρνηθῆ νὰ τὸ δημοσιεύσῃ.
Μὴ τὰ βάζοντας κάτω καὶ πεπεισμένος πὼς μόνον μὲ ἀντιπάλους ποὺ προσπαθοῦν νὰ τὸν σταματήσουν ἀναδεικνύεται ἡ ἀξία τοῦ ἀνδρός, ἀπεφάσισα χωρὶς χρήματα καὶ χωρὶς ἐκδοτικὴ πεῖρα νὰ χρησιμοποιήσω τὶς πρωτόγνωρες ἐκείνη τὴν ἐποχὴ δυνατότητες τῶν ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν καὶ τοῦ διαδικτύου νὰ σκαρώσω μόνος μου ἕνα περιοδικὸ καὶ ἐδημοσίευσα στὸ πρῶτο ἐκεῖνο τεῦχος τοῦ 1996, τὸ ἀπαγορευμένο ἄρθρο μου. Ἄλλωστε, ἔτσι ἤμουν πάντα: ἀνυπότακτος καὶ μόνος. Σήμερα, οἱ γνωρίζοντες ποὺ τὸ συλλέγουν ἀπὸ τὸ πρῶτο ἤδη τεῦχος καὶ τὸ δένουν σὲ τόμους, ἰσχυρίζονται ὅτι πολὺ μετὰ τὸν θάνατό μου αὐτὸ τὸ περιοδικὸ θὰ παραμείνῃ ἀνάρπαστο ὡς βασικὸ τεκμήριο τῆς ἑλληνικῆς σκέψεως.
Καλὴ ἀνάγνωση λοιπὸν Κοσμᾶ.
Δημήτρης
——————————————————
31/3/2021
Φίλτατε Κύριε Κιτσίκη,
Το γράμμα σας και το επισυναπόμενο τεύχος με γέμισαν με χαρά!
Ήταν μία από τις ωραιότερες εκπλήξεις των τελευταίων ετών!
Στην αρχή, διάβαζα λίγο περίεργος, αλλά αμέσως μετά συνειδητοποίησα την τεράστια επιμέλεια κειμένων εις την οποία προέβητε ώστε να αναδείξετε όψεις των δραστηριοτήτων, των αναζητήσεων, των ερευνών και των μετακινήσεών μου. Επίσης, το μετατρέψατε σε πολυτονικό!
Ναι, ασφαλώς! Κανένα άλλο κείμενό μου ίσης έκτασης, ούτε μια υπαρκτή online συνένετυξή μου, δεν μπορεί να με παρουσιάσει τόσο ανάγλυφα και κατά το δυνατόν σφαιρικά.
Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Ακόμη και ως φοιτητής γαλλικής φιλολογίας στο Γαλλικό Ινστιτούτο (Sorbonne III & DEUG), πριν πάω για μεταπτυχιακά στην Γαλλία (1978), είχα λατρεύσει το roman epistolaire. Les Lettres Persanes, Julie ou La Nouvelle Heloise, Paul et Virginie και πολλά άλλα ήταν κείμενα που εδιάβασα και στα οποία διαγωνίστηκα. Έτσι λοιπόν τώρα η επιστολογραφία μου επιστρέφει την αγάπη την οποία της έδειξα.
Δεν γίνεται τίποτα χωρίς Αγάπη, αυτό το ξέρετε, και δεν περπατάς σε ένα σήμερα χέρσο κι έρημο τόπο 40 χμ υπό τον πυρπολητικό ήλιο του Σουδάν, αν δεν τον αγαπάς.
Έτσι και εγώ, χρειάστηκε τον Δεκέμβη του 1992 να περπατήσω με όλες τις αποσκευές μου (δυο sacs de voyage 25-28 κιλών συνολικά) στους ώμους μου, μαζί με την τότε γαλλίδα φίλη μου Rozenn Milin από την Βρετάννη (σήμερα διευθύντρια του http://www.sorosoro.org – Un projet de documentation des langues menacées) και τους δύο οδηγούς μας όταν το αγροτικό αυτοκίνητο, στο οποίο επιβαίναμε, κόλλησε στην άμμο κι αποτύχαμε να το σύρουμε έξω. Είχαμε φύγει νωρίς το πρωΐ από το Σέντι (Shendi), μεγάλη παρανείλια πόλη, για να πάμε πρώτα στην Νακά και μετά την Μουσαουαράτ ας Σούφρα, και μετά να γυρίσουμε στο σημείο όπου έξω από το Σέντι περνούσε ο ‘δρόμος’ (: τα ίχνη των τροχών στην άμμο της ερήμου!) για την Άτμπαρα (συμβουλευτείτε τους επισυναπτόμενους χάρτες). Μια υπόθεση σχεδόν 200 χμ στα βορειοανατολικά του Χαρτούμ στην καρδιά του αρχαίου κουσιτικού βασιλείου της Μερόης το οποίο Έλληνες και Ρωμαίοι αποκαλούσαν Αιθιοπία.
Αφού εμείναμε ώρες στην Νακά, καταφέραμε με πολλές δυσκολίες να φτάσουμε στην Μουσαουαράτ. Οι δυσκολίες είναι θέμα απώλειας προσανατολισμού και ανυπαρξίας δρόμων. Η επίπεδη αυτή χέρσα γη (που στα μεροϊτικά / πτολεμαιο-ρωμαϊκά χρόνια ήταν γεμάτη δάση) έχει σπαρμένους άπειρους μικρούς λόφους (ύψους 30 μ, μήκους 100 μ και πλάτους 60-80 μ. Αυτοί είναι σε απόσταση λίγων 500 μ έως 2 χμ ο ένας από τον άλλο. Αυτό σημαίνει ότι όταν έχεις περάσει για 5-6 χμ ανάμεσά τους, έχεις πλέον χαθεί, και βρίσκεις τον προορισμό σου, μόνον αν είσαι τυχερός και συνατήσεις ένα βοσκό στην εντελώς αραιοκατοικημένη αυτή και σχεδόν παραλληλόγραμμη περιοχή που αποκαλείται Μπουτάνα κι έχει έκταση όση και η ….. Ελλάδα (!!). Και είχαμε και λίγη τύχη. Έτσι καταφέραμε να φθάσουμε μόνον κατά τις 3 το απομεσήμερο στη Μουσαουαράτ. Συμφωνήσαμε να φύγουμε στο ηλιοβασίλεμα. Περάσαμε 2-3 ώρες ευχάριστης μελέτης των μεροϊτικών ιερογλυφικών (που μερικώς μόνον έχουν αποκρυπτογραφηθεί) και πήγαμε να φύγουμε. Εκεί κόλλησε το αγροτικό αυτοκίνητο στην άμμο.
Μείναμε αναγκαστικά στον έρημο (χωρίς καν φύλακα) αρχαιολογικό χώρο, και ξυπνήσαμε πεινασμένοι το πρωΐ με το πρώτο χάραμα. Αφού επί μία ώρα στάθηκε αδύνατο να σύρουμε το αυτοκίνητο έξω από την άμμο, πήραμε τα πράγματά μας και αρχίσαμε την πορεία 40 χμ στις 6:40. Κατά τις 11 μας τελείωσε το νερό και σε λίγο μας επιτέθηκαν τα σκυλιά ενός βοσκού. Αυτός άκουσε τις φωνές μας, μάζεψε τα σκυλιά, μας εφίλεψε τσάϊ μέσα στην τέντα του, συν 2-3 ξερούς χουρμάδες, μας γέμισε τα παγούρια με νερό, και μετά από ένα τέταρτο της ώρας μας έδειξε το δρόμο. Ήταν μόνο κατά τις 14:30 που φτάσαμε στον ‘δρόμο’, δηλαδή τα ίχνη των τροχών μέσα στην έρημο. Το Σέντι ήταν ακόμη 2-3 χμ στα δυτικά. Το πρώτο φορτηγό μας είδε να κουνάμε τα χέρια απελπισμένα επειδή το νερό μας είχε τελειώσει και σταμάτησε. Ο οδηγός ήταν από το Τσαντ και ζούσε στο Σουδάν κι η χαρά της Rozenn ήταν απερίγραπτη που μπορούσε να μιλήσει τη γλώσσα της με ένα ντόπιο, επειδή μέχρι τότε μόνον εγώ μετέφραζα από τα αραβικά (και όταν μιλάς περπατώντας στην έρημο του Σουδάν κάτω από 40 βαθμούς χάνεις όλα τα υγρά του σώματός σου). Και εγώ τότε βρήκα ότι οι καναπέδες των ακριβώτερων ξενοδοχείων του κόσμου είναι πολύ παρακατιανοί σε σχέση με την αγκαλιά της ερήμου …. ανάμεσα στις ρόδες του τεράστιου φορτηγού!!!
Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία της Μουσαουαράτ ας Σούφρα, ενός απόμακρου τόπου στον οποίο μόνον με τεράστια δυσκολία φθάνει κάποιος – και από τον οποίο με ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία επιστρέφει.
Θαυμάζω την επιμονή και την προσήλωσή σας στον τόπο εκείνο που τόσο ελάχιστη χαρά σας έδωσε και τόσο στραβά πήγε. Εγώ τουλάχιστον στους τόπους που με καλούν ευρήκα την ζωή μου. Είτε Ασία είτε Αφρική, όλα μου ήταν ευτυχία. Όσο όμως περνούσα παλαιότερα από την Ελλάδα, το εκεί περιβάλλον μου φαινόταν ήδη τόσο νεκρικό όσο σήμερα πασιφανώς είναι. Αλλά δεν είναι ο τόπος που μετράει, αλλά ο αιθέρας, δηλαδή το αίμα μας. Και όπου και αν ζούμε, το αίμα μας συνέχεια μας θυμίζει τον πίθο των Δαναΐδων και τότε και μεις με όλη μας την δύναμη προσευχόμαστε ώστε με θαυματουργό τρόπο να αποκατασταθεί ο πίθος, και στα Γλυκά Ύδατα του Ωκεναού να ανεύρουν οι Δαναοί την Ευλογία του Ιερού Γάμου ο οποίος μέχρι σήμερα τους παρέμεινε άγνωστος.
Και πάλι θερμότατες ευχαριστίες για το λαμπρό αφιέρωμα και ακόμη περισσότερο για την καλή σας σκέψη και διάθεση!
Σε λίγο φεύγω και θα επιστρέψω στο Σεννάρ σε περίπου 20 ημέρες!
Καλό σας Πάσχα με υγεία, ευλάβεια και ανάταση!
Σαμσαντίν
ΥΓ Ο καλός φίλος Νίκος έβαλε σ’ ένα κείμενο όλα όσα θυμόταν από το τι του είχα πει πιο παλιά για το Σουάκιν, το θαύμα της γεωμορφολογίας των σουδανικών παραλίων της Ερυθράς και ‘νησί’ που υπενοικίασε προσφάτως η Τουρκία στο Σουδάν, 50 χμ νότια του Port Sudan. Μόλις εδιάβασα το κείμενο και είναι αρκετά καλό και σωστό με ωραία επιλογή εποπτικού υλικού από το Ιντερνέτ. Το Σουάκιν είναι η αρχαία Πτολεμαΐς Θηρών, πτολεμαϊκή και ρωμαϊκή αποικία στην παραλία της αρχαίας Αιθιοπίας (Σουδάν), η οποία ως τεράστια ηπειρωτική χώρα δεν είχε θαλάσσια ενδιαφέροντα και τάσεις.
Ίμια & Σουάκιν: ελληνικό, πτολεμαϊκό το νησί που αγόρασε ο Ερντογάν στο Σουδάν – αποκαλύπτει ο κ. Μεγαλομμάτης
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/02/23/ίμια-σουάκιν-ελληνικό-πτολεμαϊκό-το/
(πλέον: https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/08/24/ίμια-σουάκιν-ελληνικό-πτολεμαϊκό-το/)
Αν θα υπήρχε κράτος σήμερα στην Ελλάδα, θα ακύρωναν τα σχέδια της Τουρκίας στο Σουδάν πολύ εύκολα, δυναμικά παρεμβαίνοντας, εκπαιδεύοντας, καθοδηγώντας και εξοπλίζοντας τους Μπέτζα, οι οποίοι είναι οι απόγονοι των Βλεμμύων και σήμερα αποτελούν τον μόνο λαό του Ανατολικού Σουδάν από τα σύνορα της Αιγύπτου σε εκείνα της Ερυθραίας και από τον Νείλο στην Ερυθρά.
Έχουν μεγάλη αίσθηση εθνικής ταυτότητας και εθνοπολιτιστικής ακεραιότητας, μισούν το παναραβικό-φιλοϊσλαμικό καθεστώς του Χαρτούμ, και ανέτως θα εσχημάτιζαν ένα ανεξάρτητο κράτος 2-3 εκ.
Κυττάξτε τον σχετικό χάρτη!
————————————————————
30/3/2018
Παρακαλῶ Νῖκο καὶ Κοσμᾶ νὰ μὴν δημοσιοποιήσετε τὸ κείμενο τοῦ παρόντος τεύχους προτοῦ κυκλοφορήσῃ στὸ Ἐναλλακτικὸ Βιβλιωπολεῖο γύρω στὶς 15 Ἀπριλίου. Εὐχαριστῶ.
Δημήτρης Κιτσίκης
———————————————————-
31/3/2018
Ça va de soi!
Ο Νίκος μου είπε ότι ήδη σας απήντησε.
Όχι μόνον δεν το δημοσιοποιούμε αλλά ούτε καν το στέλνουμε σε φίλους και γνωστούς.
Με το καλό να δημοσιευθεί και μετά μας λέτε!
Και πάλι θερμώς ευχαριστώ για όλα!
Σαμσαντίν
—————————————————————–
4/4/2021
Ἀγαπητοὶ Νῖκο καὶ Κοσμᾶ,
Τὸ τεῦχος 87 τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς μόλις ἐκυκλοφόρησε καὶ διατίθεται στὸ Ἐναλλακτικὸ Βιβλιοποωλεῖο, τηλ. 210.38.02.644, Θεμιστοκλέους 37, στὴν Ἀθήνα.
Ὅπως θὰ διαβάσετε, ἔγραψα παρακάτω σχετικὰ μὲ τὶς συνεντεὐξεις μου στὸν Σαββίδη ἐπειδὴ μοῦ εἶχε ὑποσχεθῆ πὼς θὰ μοῦ ἐκοινοποίει καὶ τὸν σύνδεσμο καὶ κάποιας ἄλλης συνέντευξεώς μου τοῦ 2013 ποὺ καὶ αὐτὴν δὲν τὴν εἶχε ἀνεβάσει δημοσίως στὸ YouTube.
Δημήτρης
———————————————————-
6/4/2021
Νῖκο καὶ Κοσμᾶ, ἐπισυνάπτω τὴν διαφήμησι ποὺ ἀνήρτησα στὸ Facebook, μόλις τώρα, μὲ τὴν ἔνδειξι ὅτι ἠμποροῦν νὰ τὸ ἀγοράσουν στὴν Ἀθήνα, Θεμιστοκλέους 37, στὸ Ἐναλλακτικὸ Βιβλιοπωλεῖο, μήπως καὶ πωληθῇ.
Δημήτρης
———————————————————–
6/4/2018
Ἐπειδὴ ἔβαλα ὡς τίτλο στὸ μήνυμα ποὺ μόλις σᾶς ἔστειλα τὴν ἔνδειξι «διαφήμισις» κοιτάξτε μήπως ἔπεσε στὸ τμῆμα τῶν σκουπιδιῶν! ΔΚ
———————————————————-
11/6/2018
Φίλτατε κύριε Κιτσίκη,
Με καθυστέρηση διμήνου είδα το αφιέρωμά σας και πάλι θερμώς σας ευχαριστώ!
Όντως, είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι παρουσιάζονται ενίοτε καλύτερα μέσω της αλληλογραφίας τους με άλλους ή χάριν της αλληλογραφίας τρίτων σχετικά με αυτούς, παρά από τις όποιες, ακόμη και πολλές, δημοσιεύσεις τους ή τα στερεότυπα των βιογραφικών.
Είναι παράδοξο ωστόσο που εγώ δεν έχω την αυτοβιογραφική μανία των Αρχαίων Αιγυπτίων! Σώζονται αυτοβιογραφικά κείμενα από την 3η χιλιετία πτεμ, τότε που δεν είχαν ακόμη εμφανισθεί Ινδοί, Τούρκοι, Πέρσες, Χιττίτες, Εβραίοι, Έλληνες ή Ρωμαίοι στην Ιστορία. Αλλά ίσως επειδή πέρασα διαγωνίσματα ιερογλυφικών σε κείμενα όπως η αυτοβιογραφία του Χαρχούφ (https://en.wikipedia.org/wiki/Autobiography_of_Harkhuf) το είδος μου δημιούργησε μια αποστροφή. Ούτε και ήμουν καλός ποτέ σε κείμενα του Αρχαίου Βασιλείου. Η Νέα Αυτοκρατορία (2ο μισό της 2ης χιλιετίας) κι οι ύστερες περίοδοι είναι το φόρτε μου.
Συχνά διάφοροι φίλοι θέλουν να με συμπαρασύρουν σε συζητήσεις – συνεντεύξεις αυτοβιογραφικού χαρακτήρα αλλά τις αποφεύγω πάντοτε. Τις βρίσκω τρομερές βαρετές. Ένα snapshot σε μια μικρή περίοδο της ζωής μου στην Αφρική ή στην Ασία, όπως γίνεται στο αφιέρωμα, το καταλαβαίνω. Όχι ως χρήσιμο στον υποφαινόμενο ή στον όποιον ένα τέτοιο αφιέρωμα θα αποδιδόταν, αλλά ως ελκυστικό για την παρουσίαση ενός περιβάλλοντος, ενός πλαισίου ελάχιστα γνωστού στον περισσότερο κόσμο.
Εντυπωσιάστηκα που ο Νίκος θέλησε να ψάξει να βρει στο Ιντερνέτ την ιστορία εκείνου του κακότυχου πλοίου-φερέτρου, όπως και που εσείς μπήκατε στον κόπο να βρείτε φωτογραφίες των σκορπιών της Κοιλάδας του Νείλου που μερικές φορές εμφανίζονται στην έρημο σαν τακτικά στρατεύματα κι εφορμούν! Να είστε πάντα καλά και πάλιν ευχαριστώ πολύ!
Εγύρισα προ ημερών στο Χαρτούμ αλλά ήμουν πολύ απασχολημένος με ομιλίες που ετοίμαζα το πρωΐ κι έδινα το βράδι και με συναντήσεις αγνώστων μεταξύ τους ατόμων που οργάνωνα εγώ ακριβώς για να τους κάνω γνωστούς αναμεταξύ τους.
Σήμερα είναι η Νύκτα του Πεπρωμένου κι αύριο πρωΐ φεύγω για τα δυτικά και θα περάσω τις μέρες του Αΐντ (Μπαϋράμ) με τους Φούρι φίλους μου στο Νταρφούρ. Εκεί θα μείνω μέχρι το τέλος του μήνα επειδή έχω φίλους από πολύ παλιά στο Αλ Φάσιρ (πρωτεύουσα του Νταρφούρ / Al Fasher – επισυνάπτω χάρτη) και σε πολλά χωριά κι ελπίζω ότι επιτέλους κατά τις αρχές του Ιουλίου θα μπορέσω να γυρίσω μέσω Ντόνγκολα και Ουάντι Χάλφα στο σπίτι μου στο Ασουάν, στην Αίγυπτο.
Το Νταρφούρ δεν έχει τις βροχές και τα ποτάμια της παραμεθόριας με την Αβησσυνία επαρχίας, όπου ήμουν με τους Μπέρτα, αλλά οι συγκοινωνίες είναι το ίδιο σπάνιες επειδή πρόκειται για την έρημο της Σαχάρας. Υπάρχουν ηλεκτρισμός, τηλεπικοινωνίες και Ιντερνέτ στο Αλ Φάσιρ σε κυβερνητικά κτήρια, σε κάποια σπίτια, και στα λίγα ‘ξενοδοχεία’ (ο Θεός να τα κάνει!), αλλά όχι στα χωριά. Εγώ θα μείνω τον περισσότερο καιρό στο Αλ Φάσιρ αλλά σχεδόν καθημερινά θα ταξιδεύω σε χωριά μέχρι 40 χμ απόσταση. Αυτό σημαίνει 2.5 ώρες ταξίδι βέβαια στην χέρσα γη ή στους αμμόλοφους! Συνεπώς θα είμαι πιο τακτικός στην επικοινωνία! Ο ήλιος μόλις έδυσε και με φωνάζουν επίμονα για το γεύμα! Στα άλλα γράμματά σας θα απαντήσω αργά το βράδι.
Καλή συνέχεια στις απασχολήσεις σας!
Σαμσαντίν
————————————————————–
12/6/2018
Δεν έχω λογαριασμό στο Facebook και ούτε πρόκειται να αποκτήσω, αλλά το συνημμένο ήταν αρκετό!
Και πάλι σας ευχαριστώ!
Νάστε πάντα καλά!
Είμαι έτοιμος για αναχώρηση. Σε μισή ώρα φεύγω για να πάω στο σταθμό των ‘λεωφορείων’ (φορτηγά Bedford που μετατράπηκαν σε λεωφορεία με ανοίγματα χωρίς τζάμια για ‘παράθυρα’).
Είναι μια απόσταση λίγο περισσότερο από 1000 χμ μέχρι το Αλ Φάσερ και θα χρειστούν δυο μέρες (περίπου 36 ώρες).
Αύριο, Τετάρτη, κατά το σούρουπο θα είμαστε εκεί πρώτα ο Θεός!
Εννοείται ότι σταματάνε για προσευχές και φαγητό.
Σαμσαντίν
—————————————————————–
12/6/2018
Και πάλι ευχαριστώ!
Να είστε πάντα καλά!
Σαμσαντίν
——————————————————————–
2/8/2018
Ἀγαπητοὶ Κοσμᾶ καὶ Νῖκο,
Σᾶς ἐπισυνάπτω τὸ ἄρτι ἐκδοθὲν τεῦχος Θέρους 2018,τοῦ προσκείμενου πρὸς τὴν σκέψι μου, περιοδικὸ Τὸ Ἔνζυμο, στὸ ὁποῖο ἀναδημοσιεύεται ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Ἐνδιάμεση Περιοχὴ τὸ ἐξαίρετο κείμενο περὶ Κόκκινης Μηλιᾶς τοῦ Κοσμᾶ Μεγαλομμάτη.
Χαιρετῶ,
Δημήτρης Κιτσίκης
——————————————————————–
6/8/2016
Φίλτατε Κύριε Κιτσίκη,
Θερμώς ευχαριστώ για το συνεχιζόμενο ενδιαφέρον!
Με είχε ειδοποιήσει τηλεφωνικώς ο Νίκος από το Σάββατο!
Μόλις σήμερα άνοιξα το λαπτοπ, αν και έφθασα σπίτι μου την Παρασκευή το απόγευμα μετά από πολύ κουραστικές μετακινήσεις στο Σουδάν. Αλλά το να αφήσεις ένα διαμέρισμα για έξι μήνες στο Ασουάν, όπου η έρημος είναι δίπλα, δεν είναι το ίδιο με το να αφήσεις ένα διαμέρισμα στην Ευρώπη για μια τόσο μεγάλη περίοδο!
Χαίρομαι που ευρήκατε το κείμενο εκείνο τόσο ενδιαφέρον!
Εύχομαι καλή συνέχεια, υγεία και δημιουργικότητα!
Ο Θεός μαζί σας!
Σαμσαντίν
===========================
Κατεβάστε όλη την αλληλογραφία και τα συνημμένα σε PDF εδώ:
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/09/13/η-αλληλογραφία-μου-με-τον-δημήτρη-κιτσ/
No comments:
Post a Comment