Orient & Occident: Η Ζωή στο Λορεστάν και οι Λορί του Μέσου Ζάγρου, της Οροσειράς που χωρίζει Ιράκ και Ιράν

Life in Luristan, and the Luris of Middle Zagros, the Mountains that separate Iraq and Iran

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 26 Αυγούστου 2019.

Αναπαράγοντας στοιχεία από ομιλία μου στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2019, ο κ. Μπαϋρακτάρης αποδεικνύει με το εκλαϊκευτικό κείμενό του αυτό ότι, αρκεί να παρουσιάσει αντικειμενικά και συστηματικά κάποιος τους κατά τόπους λαούς και έθνη του Ζάγρου, του Αντιταύρου, της βόρειας Μεσοποταμίας και της ανατολικής Ανατολίας (Doğu Anadolu), για να αποδείξει αυτόματα ότι δεν υπάρχουν "Κούρδοι" αλλά πολλά και μεταξύ τους πολύ διαφορετικά έθνη, τα οποία παρουσιάζονται διεθνώς ως δήθεν ένα - μόνον από τους άθλιους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς γκάνγκστερς των αποικιοκρατικών χωρών (Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Ολλανδία, Ισραήλ) και τα κατά τόπους όργανά τους, με σκοπό την δημιουργία ενός ψευδοκράτους μέσα στο οποίο τα διαφορετικά μεταξύ τους αυτά έθνη θα σφάζονται εσαεί και μάλιστα χειρότερα από οπουδήποτε αλλού.

— — — — — — — — — — — — — —

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/26/η-ζωή-στο-λορεστάν-και-οι-λορί-του-μέσου/

============

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Μια περιοχή που αξίζει να περιηγηθείτε από χωριό σε χωριό για ένα μήνα τουλάχιστον και να γνωρίσετε από κοντά τα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις και τις δοξασίες των γηγενών Λορί είναι το Λορεστάν, μια ορεινή επαρχία του δυτικού Ιράν σχεδόν πάνω στα σύνορα με το Ιράκ.

Στα λαγκάδια θα είστε στα 700-1200 μ και οι βουνοκορφές τριγύρω θα ξεπερνούν τα 2500-3500 μ.

Οι Λορί είναι ένα αρχαίο ιρανικό φύλο που διατήρησε πάντοτε την ιδιαιτερότητά του και την ταυτότητά του μέσα στο Ιράν, ζώντας κοντά στους Λακί και στους Μπαχτιαρί (ακόμη πιο νοτιοανατολικά στον Ζάγρο), στους Πέρσες (στα νότια τμήματα του ιρανικού οροπεδίου), στους Φαΐλι και στους Γκοράνι (πιο βόρεια στον Ζάγρο), στους Αζέρους (στα βόρεια-βορειοδυτικά τμήματα του ιρανικού οροπεδίου), στους Τουρκμένους και στα άλλα έθνη του Ιράν.

Κατοίκηση στα σημεία αυτά πάει πολύ παλιά λόγω της σχετικής εγγύτητας με την Μεσοποταμία, όπου ξεκίνησε ο ανθρώπινος πολιτισμός.

Με το που κατεβεί κάποιος από τα βουνά προς την πεδιάδα στα δυτικά βρίσκεται στην Κεντρική Μεσοποταμία. Τα χάλκινα αγάλματα του Λορεστάν (πρώτο μισό της πρώτης προχριστιανικής χιλιετίας) αποτελούν κεντρικό κεφάλαιο της Προϊστορίας της ευρύτερης περιοχής.

Οι Λορί (ή και Λουρί) είναι στην πλειοψηφία τους σιίτες μουσουλμάνοι αλλά στο Λορεστάν (ή και Λουριστάν) υπάρχουν και πιστοί άλλων θρησκειών, όπως οι Γιαρσανί (επίσης γνωστοί και ως Αχλ-ε Χακ), μια από τις πολλές θρησκείες του ευρύτερου χώρου ανάμεσα στην Ανατολική Μεσόγειο και την Κεντρική Ασία που είναι άγνωστες στον περισσότερο κόσμο.

Οι Λορί έχουν τρομερή προσήλωση στις παραδόσεις τους και ακόμη και ανάμεσα στους σιίτες Λορί κυριαρχούν προϊσλαμικές δοξασίες που δημιουργούν συχνά-πυκνά πρόβλημα στις άτεγκτες κι αλύγιστες ηγεσίες των θρησκευτικών ηγετών του Ιράν.

Δεν κάνω λόγο για την Ισλαμική Δημοκρατία που εγκαινιάστηκε το 1979 με την αποχώρηση του ψευτο-σάχη και την επιστροφή του Χομεϊνί.

Ήδη στις αρχές του 19ου αιώνα, στα χρόνια δηλαδή της τουρκμενικής δυναστείας Κατζάρ του Ιράν, οι Λορί είχαν τόσο απομακρυνθεί από την σιιτική ισλαμική ορθοδοξία που οι ιρανικές αρχές ζήτησαν από τους Οθωμανούς να στείλουν από την Κερμπαλά της Νότιας Μεσοποταμίας (καίριο σιιτικό ιερό) ένα θεολόγο για να …. κηρύξει το (σιιτικό) Ισλάμ στους Λορί!!!

Χορός ντασμάλ-μπαζί στο Μαμασανί

Η ζωή των Λορί είναι ταυτισμένη με τον ετήσιο κύκλο και συνυφασμένη με την εναλλαγή των εποχών: οι γεωργικές και κτηνοτροφικές απασχολήσεις τηρούνται κατά τον πατροπαράδοτο τρόπο και κανένας νεωτερισμός δεν μπαίνει στα χωριά των Λορί όπου ο παγερός χειμώνας σημαίνει ζωή γύρω από την εστία, αφηγήσεις παραμυθιών για τα παιδιά, και για τους μεγαλύτερους διάβασμα του Κορανίου (ή διάβασμα του Καλάμ-ε Σαραν-ντζάν / کلام سرانجام για τους Γιαρσανί).

Οι Λορί δεν έχουν καμμιά διάθεση για να αποσχισθούν ή να σχηματίσουν ένα ανεξάρτητο κράτος παρά τις επίμονες προσπάθειες της ΣΙΑ, της Μοσάντ του Ισραήλ και άλλων μυστικών υπηρεσιών να τους πείσουν ότι είναι ‘Κούρδοι’ και ότι πρέπει να έχουν ‘το δικό τους κράτος’.

Ούτε οι Λορί, ούτε οι Λακί, ούτε οι Γιαρσανί, ούτε οι Γκοράνι δέχονται το ψεύτικο παραμύθι των ‘Κούρδων’, ενός ψευτο-έθνους παρασκευασμένου από μυστικές υπηρεσίες χωρών που μισούν την ευρύτερη περιοχή και θέλουν να την βουλιάξουν σε ατελείωτους πολέμους.

Πως οι Λορί καταλαβαίνουν ότι δεν πρέπει να πιστέψουν τα λόγια των άθλιων τεράτων του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Γαλλίας;

Πως οι Λορί θυμούνται ότι στα αραβικά η λέξη Ακράντ στον πληθυντικό (: ‘Κούρδοι’) δεν σημαίνει ένα συγκεκριμένο έθνος αλλά πολλά και διαφορετικά έθνη που κατοικούν στα βουνά (‘Τζεμπάλ’);

Γιατί οι Σοράνι της Σουλεϋμανίγιε (στο Ιράκ) και οι Κουρμάντζι του Ντιγιάρμπακιρ (στην Τουρκία) ξέχασαν τις αλήθειες που ξέρουν, κατανοούν και τηρούν ακόμη οι Λορί, κι έτσι οι ηγεσίες τους ξεπουλήθηκαν στους εγκληματίες σατανιστές της Δύσης;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι μία και απλή. Δεν έχει να κάνει με την πολιτική, γιατί πολιτική δεν υπάρχει: είναι ένα ψέμμα που οι προπαγανδιστές του εμφανίζουν ως τάχα πραγματικό, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που αποκαλείται ‘πολιτική’ είναι η υλοποίηση μιας πρότερον ανύπαρκτης διαστροφής που την υλοποιούν μόνον τα θύματά της, δηλαδή οι ανεγκέφαλοι που αποδέχονται το ψέμμα.

Στο Λορεστάν δεν υπάρχει καμμιά πολιτική κι οι Λορί δεν θέλουν καμμιά πολιτική.

Ποια είναι η απάντηση;

Η ζωή στο χωριό και κοντά στην φύση, χωρίς τον σύγχρονο ανθρωποκτονικό ‘τεχνολογικό πολιτισμό’ είναι υγεία για το σώμα και το μυαλό.

Οπότε, οι χωρικοί κι οι αγρότες του Λορεστάν, επειδή είναι υγιείς, αντιλαμβάνονται τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμμα πολύ πιο εύκολα από ένα άρρωστο, σάπιο κάτοικο μεγαλουπόλεων.

Το πιθανώτερο να σας συμβεί, αν ζείτε σε μια μεγαλούπολη, είναι να πιστέψετε τα ψέμματα που σας λένε και να δείτε τον κόσμο και την ζωή πολύ στραβά, την Ιστορία ανάποδα και με ρατσιστικούς φακούς, και την καθημερινότητα ως την ‘ζωή εν τάφω’ που ζείτε εκεί.

Τα δηλητήρια που τρώτε και πίνετε στις μεγαλουπόλεις, ο μολυσμένος αέρας που αναπνέετε, κι η αποκοπή σας από την φύση αποτελούν πιστοποιητικό αποβλάκωσης και προσαρμογής στα ψέμματα που σας λένε όλοι εκεί.

Αν θα πηγαίνατε να ζήσετε στο Λορεστάν, θα ήταν ο πιο άφθαστος Παράδεισος για σας.

Δείτε το βίντεο:

Лурестан, Луры и их традиционная музыка – Luristan, Luris and their Traditional Music

https://www.ok.ru/video/1488355527277

Лурестан, Луры, их музыка и повседневная жизнь

https://vk.com/video434648441_456240280

Luristan, Luris and their Traditional Music – Λορεστάν, οι Λορί και η Παραδοσιακή Μουσική τους

——————————————

Αρχαιότητες του πρώτου μισού της πρώτης προχριστιανικής χιλιετίας από το Λορεστάν

Οι χρυσές προσωπίδες του Σπηλαίου Καλμακαρέχ, όχι μακριά από την πόλη Πολ-ε Ντοχτάρ, στο Λορεστάν

————————————————-

Διαβάστε:

Luristan

v. Religion, Rituals, and Popular Beliefs

The official religion

Since the accession of the first Safavid shah (1502), the official religion in Iran has been the Eṯnā-ʿašariya (Twelver) Shiʿism, one of the two main branches of Islam. A noteworthy point in this context is that the Lur society has been living within the framework of Islam, but under conditions and circumstances that encouraged rather than restricted a free display of popular traditions, such as the cult of local shrines, emāmzādas (descendants of the Shiʿite imams), and other sects, especially the Ahl-e Ḥaqq, as well as many aspects of supernaturalism.

In areas where people did not speak or understand Arabic, or were mostly illiterate, as among the nomads of Luristan, the declaration of faith and especially performance of different prayers, were bound to take on a much more ritualistic value. Here, the need for oral interpretation and explanation of the orthodox faith was necessary if a completely unrestricted and free display of the popular beliefs and customs were to be avoided.

Thus, at the beginning of the 19th century during the governorship of Prince Moḥammad-ʿAli Mirzā, the Lurs had gone so far astray from the orthodox path that a preacher of the higher religious classes, a mojtahed, was brought in from Karbala in order to “convert” the tribes back to Islam (cf. Rabino, p. 24; Minorsky, 1978, p. 823).

It is uncertain to what degree this attempt was successful, but it is known that there was not normally any direct, authoritative, and powerful institution which could secure and defend the official and orthodox faith and conceptions in Luristan.

Almost all the writers who have dealt with this theme, except Cecil John Edmonds (1922, p. 341), are unanimous in the view that the Lurs, although outwardly professing Islam, have had only a faint idea of the orthodox religion and to a large degree have been indifferent to the Islamic doctrines, while at the same time they have indulged in superstitious rites and have deep veneration for local pirs (spiritual masters) and prophets.

Consequently, it is difficult to describe the impact of religion on the nomadic society of Luristan, where religious notions had become an integral part of life to such an extent that life itself, especially the modus vivendi of the nomads, was one big, yearly, revolving ritual, spaced by recurring seasons, migrations, births, festivals, and deaths.

What a spectator might want to call the “religious” aspects had simply ceased to be perceived as anything separate or to hold any aspect of apartness for the nomads, a circumstance, which also means that any specific questions about “religion” are poorly understood, because religion in Luristan was an unconsciously integrated part of the cycle of life (Demant Mortensen, 2010, p. 12 ff.).

Ahl-e Ḥaqq

Although most Lurs officially adhere to Twelver Shiʿism, with a sprinkling of Sunni Muslims, some adherents of the Ahl-e Ḥaqq (People of the [absolute] Truth) sect are found among the Lur and the Kurdish populations. Ahl-e Ḥaqq are often referred to in the literature as ʿAli-Elāhi or ʿAli-Allāhi (Minorsky, 1964, p. 306) and as having their roots in the heartland of Luristan.

There has been no central, uniform organization and no canonical scripture among the Ahl-e Ḥaqq, which has been traced within numerous tribal, ethnic, religious, and social groups. The cradle of the sect is definitely the area occupied by the Gurānis, which is now divided between the Iraqi and the Iranian Kurdistan, and also including some tribes of northern Luristan, for instance, the Delfān (Minorsky, 1964, p. 314; Halm, p. 635).

Some authors refer to the Selsela and Delfān groups as originally being ʿAli-Elāhis, but also to the Sagvand and Pāpi tribes as being followers of this “secret religion” (Field, I, pp. 173-84; Minorsky, 1978, p. 823). In this context it is interesting that one of the subtribes of the Delfān confederation, the Chuwari, mentioned by Rawlinson (p. 107) as spending the winters in Holaylān and Kuhdašt and the summers in the plain of Ḵāva, is described by Freya Stark as “heretics”: “…these are Ali-Ilahis” (Stark, 1947, p. 34).

The religious literature of the sect is mainly written in Gurāni, and two important shrines of the sect, the tombs of Bābā Yādgār in Zohab and of Solṭān Esḥāq (Sahhāk, Ṣohāk) in Perdivar, are both located in Gurān territory. The central dogma of the Ahl-e Ḥaqq is the belief in seven successive manifestations or incarnations of the divinity.

These incarnations are compared to garments put on by the godhead (cf. the table in Minorsky, 1964, p. 307). The legends about Shah Ḵošin (or Bābā Ḵošin), one of the seven incarnations of the divinity (haftvāna), take place in Luristan and seem to represent an early phase in the development of the doctrine. Each manifestation is accompanied by a retinue of four helper angels. The name of one of those is Bābā Bozorg.

Another of the angels of Bābā Ḵošin is the local saint and Sufi poet of Hamadan, Bābā Ṭāher. Apart from the “Four Angels,” several other groups of saints are worshipped by Ahl-e Ḥaqq (Minorsky, 1964, pp. 306-16; Edmonds, 1969, pp. 89-101; Gabriel, pp. 125-28; Halm, pp. 635-37; see Ṣafizāda, pp. 17-18, 65-68, 74-78, 85-86, 101-15, 127-32).

The sect of the Ahl-e Ḥaqq was originally referred to by the European travelers of the 19th century and first of all by John Kinneir (p. 141). He reports with alacrity the information he has received about nocturnal festivals in the course of which “the garments of the fair sex” at a certain point are thrown into a heap and jumbled together.

This done, the lights are put out and the clothes distributed among the men present. The candles are then re-lighted. He explains that it is a rule of the society “that the lady must patiently submit to the embrace of the person who has become possessed of her dress, whether father, son, husband, or brother.”

When the lights have been put out once again, “the whole of the licentious tribe pass the remainder of the night in the indulgence of the most promiscuous lust.” Obviously, a scandalous and exiting account like this was bound to create some interest at the time. Henry Rawlinson was the first to pass on somewhat more reliable information (Rawlinson, pp. 52-95, 110), and as the regiment he commanded on the march from Zohab was in fact Gurāni, most of his men in all probability were adherents of Ahl-e Ḥaqq.

An especially noteworthy ceremony or institution is an initiation rite called sar-sepordan (the entrustment of the head; total commitment), in which the neophyte links himself to a spiritual master (pir). As a sign of this, a nutmeg is broken as a substitute for the head (Ṣafizāda, pp. 19-20).

Other sacrifices, raw and cooked, bloody and bloodless, derived from dervish practices also occur, and during these sessions burning coals are sometimes handled and stepped upon. Rites of the Ahl-e Ḥaqq also include assemblies (jam) with women participation, in which music is played and could easily account for the extraordinary interpretation brought forward by Kinneir (quoted above), and also for the nickname of “extinguishers of light” (čerāḡ söndüren) given by outsiders to the adherents of the sect (Minorsky, 1964, pp. 308-9).

The religion of the shrine

In an article concerned with the function of religion in (contemporary) Iranian society, Brian Spooner has made a useful distinction between what he calls “the religion of the mosque” and “the religion of the shrine” (Spooner, 1963, pp. 83-95). “The religion of the mosque” roughly corresponds to the official, literate religion, whereas “the religion of the shrine” is characterized by a hierarchy from the ordinary person through holy men, the imāms, and prophets, to God.

In rural districts like Luristan, where “the religion of the shrine” was practiced, a mollā (cleric) or a ṭalaba (theological student) might pay a visit during the months of special religious significance. If there was no resident mollā, there might be a dervish, a doʿānevis or Qorʾānḵˇān. There is often something mysterious about a dervish that seems to attract the attention of ordinary men, but a dervish has no specific religious function in the society.

The doʿānevis writes doʿās (invocation to God), which are a very popular commodity in rural Persia; and the Qorʾānḵvān, although often illiterate, is able to chant passages from the Qur’an at funerals; he also sometimes washes the dead (Spooner, 1963, p. 85).

Among the nomads and in the villages there are often quasi-religious persons or individuals attributed with certain religious qualities; they are either the descendants of the Prophet (sayyed) or people with the epithet Ḥāji, Karbalāʾi, or Mašhadi, signifying persons who have completed the pilgrimage to Mecca, Karbala, or Mashhad.

The presence of such persons among the tribes of Luristan is attested by the inscriptions at tombstones from cemeteries in northern Luristan (Demant Mortensen, 2010, pp. 93 ff.). The descendants of the Prophet have no special religious function, but their sheer presence is a reminder of Moḥammad, to whom they are considered to be nearer and dearer than ordinary people, and thus they are also a memento of Islam in general.

Moreover, they are believed to possess at least a minimum of baraka (blessing, divine grace), and they may be preferred by ordinary people for ceremonies intended to ward off the evil eye in which there is a widespread belief in most of the Near East (Donaldson, pp. 117 ff.; Kriss and Kriss-Heinrich, II, passim; Spooner, 1976, pp. 76-84).

It goes almost without saying that Moḥammad and his descendants are believed to be especially endowed with baraka, and they may in their turn communicate some of it to ordinary people. A special feature is that baraka does not cease to exist or to be active at the death of a person. On the contrary, to deceased persons is attributed a very powerful baraka. This may help to explain the great significance placed by the Shiʿites on the pilgrimage to tombs and emamzādas and the extraordinary measures taken to be buried near a holy tomb (Demant Mortensen, 1993, pp. 121, 125).

Όλες τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-05-religion-beliefs

Περισσότερα:

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-04-origin-nomadism

http://www.iranicaonline.org/articles/bronzes-of-luristan

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-bronzes-i-the-field-research-

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-bronzes-ii-chronology

https://ru.wikipedia.org/wiki/Лурестан

http://etnolog.ru/people.php?id=LURY

https://en.wikipedia.org/wiki/Luristan_bronze

https://en.wikipedia.org/wiki/Lorestan_Province

https://en.wikipedia.org/wiki/Lurs