The Overwhelming Prevalence of the Mithraic Pirates throughout the Aegean Sea, Greece and the Thessalian Olympus in the 1st c. BCE: what Plutarch states!
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 7η Μαΐου 2019.
Στηριζόμενος σε πολλές συζητήσεις μας και σε στοιχεία που παρέθεσα σε ένα σεμινάριο (τον Δεκέμβριο του 2018 στην Μόσχα) αναφορικά με την ψευδέστατη δυτική, αποικιοκρατική και ρατσιστική, 'Ιστορία ' της Αρχαίας Ελλάδας, ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρεται σε μένα και σε ιστορικές πηγές (και πιο συγκεκριμένα τον Πλούταρχο), τις οποίες άθλιοι Άγγλοι ψευτο-επιστήμονες και αγύρτες εξεπίτηδες διεστρέβλωσαν για να παρουσιάσουν διεθνώς το αρχαιοελληνικό εξάμβλωμα ως δήθεν πολιτισμό, και μάλιστα 'δυτικό'. Τόσο ασήμαντο περιθώριο ήταν η Αρχαία Ελλάδα που τελικά κατέληξε παράρτημα ιρανικού, ανατολιακού, μεσοποταμιακού και αιγυπτιακού πολιτισμού. Για τους Αρχαίους Έλληνες του 1ου προχριστιανικού αιώνα, τόσο ο δώδεκα 'θεοί' (και οι γελοίοι ψευτο-ιερείς τους) όσο και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν άχρηστα απόβλητα ανίκανα να ιερουργήσουν, να θεουργήσουν, και να μιμηθούν την απέραντη ψυχική ισχύ ή να επιτελέσουν, κατά τα Μυστήρια του Μίθρα, τα μεγαλουργηματικά επιτεύγματα των Ιρανών Μάγων του Μίθρα.
------------------------------------
http://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/η-απόλυτη-κυριαρχία-των-μιθραϊστών-πε/ ==========================
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Όταν οι Μακεδόνες κι οι Έλληνες στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου έφθασαν στην Ανατολή κατάλαβαν πόσο βάρβαροι κι απολίτιστοι ήταν οι ίδιοι κι εξανατολίσθηκαν: στην Περσία εκπερσίσθηκαν, στην Αίγυπτο εξαιγυπτίσθηκαν και σε πολλά άλλα σημεία επηρεάσθηκαν καταλυτικά από τους ποιοτικά ανώτερους ανατολικούς πολιτισμούς: στην Βαβυλώνα, στην Φοινίκη, ανάμεσα στους Αραμαίους της Συρο-Παλαιστίνης, και στην ήδη έντονα εξιρανισμένη Ανατολία: στην Καππαδοκία και στον Πόντο. Στην Βακτριανή (Αφγανιστάν) μάλιστα πολλοί Μακεδόνες κι οι Έλληνες στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου προσχώρησαν στον ήδη αφιγμένο εκεί Βουδισμό.
Οι μεικτοί γάμοι τους οποίους έκαναν δεν ήταν ηλίθιοι πολιτικοί γάμοι, όπως οι κρετίνοι Νεοέλληνες κι οι άλλοι άπιστοι λαοί της αντίχριστης Δύσης συνηθίζουν να κάνουν μέσα στον παρανοϊκό βούρκο του υλισμού και στην παράνοια του αριστοτελισμού, αλλά ιερά μυστήρια. Όλοι οι γάμοι ήταν μυστήριο στην Αρχαιότητα και οι γάμοι των Μακεδόνων κι Ελλήνων στρατιωτών με γυναίκες καταγόμενες στους πολλούς και διαφορετικούς λαούς της απέραντης Ιρανικής Αυτοκρατορίας ήταν εμφανέστατο δείγμα επιβολής του Ιρανικού Πνεύματος και Πολιτισμού ανάμεσα στους Μακεδόνες κι Έλληνες, Αυτό φάνηκε πολύ σύντομα και πρώτα απ’ όλα στον Πόντο. Σαράντα χρόνια μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξανδρου, ο Μιθριδάτης Α’ Κτίστης του Πόντου ήταν ένας ελληνικής και ιρανικής καταγωγής βασιλιάς που ήταν πιστός στον Μίθρα κι όχι στον Δία.
Η επιβολή του Μιθραϊσμού επί του Ζωροαστρισμού ήταν καταλυτική σε όλο το Ιράν κατά την διάρκεια των αχαιμενιδικών χρόνων (550-330 π.Χ.). Αυτής έπεται η διάδοση του Μιθραϊσμού ανάμεσα στους Έλληνες ήδη από τον 3ο προχριστιανικό αιώνα. Δεν υπάρχουν ούτε ‘ελληνιστικοί χρόνοι’, ούτε ‘ελληνιστικά βασίλεια’: όλα αυτά είναι διαστρεβλωτικά παρασκευάσματα των ρατσιστών, αποικιοκρατών ελληνιστών κι οριενταλιστών της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Αμερικής.
Τα βασίλεια των Σελευκιδών, των Πτολεμαίων, των Ατταλιδών, των ηγεμόνων του Πόντου και της Βακτριανής ήταν ολότελα ανατολικά βασίλεια, όπως το Αρσακιδικό Ιράν, η Καρχηδόνα, η Μεροϊτική Αιθιοπία (στον χώρο του σημερινού Σουδάν), τα υεμενικά βασίλεια Σαβά, Χιμυάρ, Καταμπάν και Χαντραμάουντ, κα. Κι αντί να διαδοθεί ο ελληνικός πολιτισμός ανάμεσα στα πολιτισμικά ανώτερα ανατολικά έθνη, διαδόθηκαν ανατολικές θρησκείες, λατρείες, κοσμολογίες, μυστήρια, κοσμογονίες, μυστικισμοί και παραδόσεις ανάμεσα στους Έλληνες – είτε αυτούς που είχαν εγκατασταθεί στην Ανατολή, είτε εκείνους που παρέμειναν στην Μικρά Ασία, τα νότια Βαλκάνια και την Μεγάλη Ελλάδα.
Αυτή την ιστορική αλήθεια, οι ρατσιστές αποικιοκράτες ιστορικοί προσπάθησαν και προσπαθούν ν’ αποκρύψουν. Δεν είναι αυτό ένα θέμα μόνον ελληνικών πανεπιστημίων. Το ψέμμα του ‘ελληνισμού’ ξεκινάει από την Δυτική Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική. Και τμήμα της ιστορικής διαστρέβλωσης γίνεται στις μεταφράσεις αρχαίων κειμένων. Στο επίμαχο απόσπασμα του Πλουτάρχου (από τον Βίο Πομπήιου) που παρέθεσα σε πρότερο κείμενό μου έχουν γίνει παραχαρακτικές μεταφράσεις επειδή διεστραμμένοι, ανώμαλοι, σατανιστές ψευτο-ιστορικοί της Γαλλίας, της Αγγλίας και των ΗΠΑ δεν θέλουν να δεχθούν ότι
1) Μιθραϊστές επιτελούσαν ταυροθυσίες και μυστικές τελετουργίες στην κορυφή του θεσσαλικού Ολύμπου,
2) το Περσικό Πνεύμα επικράτησε του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος όταν οι Αρχαίοι Έλληνες αποδέχθηκαν την φυσική ανωτερότητα των αρχαίων ανατολικών πολιτισμών και προσχώρησαν σε ανατολικών θρησκειών μυστήρια και τελετουργίες,
3) η Αρχαία Ελληνική Ιερότητα έσβυσε όταν ο κύριος ιερός χώρος των Αρχαίων Ελλήνων (η κατοικία των ‘θεών’) μεταλλάχθηκε υποτασσόμενος στην περσική μιθραϊκή ιερότητα κι απαλλοτριώθηκε από κάθε αρχαίο ελληνικό πολιτιστικό στοιχείο,
4) οι ίδιοι οι Αρχαίοι Έλληνες προθύμως αποδέχθηκαν τον Μιθραϊσμό και τα Μιθραϊκά Μυστήρια.
Έτσι λοιπόν υπάρχουν ρατσιστές κι αποικιοκράτες, δυτικοί ψευτο-ιστορικοί που παρερμηνεύουν το κείμενο του Πλουτάρχου, λέγοντας ότι δεν αναφέρεται στον θεσσαλικό Όλυμπο αλλά στον Όλυμπο της Λυκίας – επειδή τάχα εκείνο το βουνό βρισκόταν κοντά στην Κιλικία, δηλαδή το ορμητήριο των πειρατών που ο Πομπήιος δυσκολεύθηκε πολύ να υποτάξει επειδή τους βοηθούσε πλουσιοπάροχα ο εκπερσισμένος Έλληνας βασιλιάς Μιθριδάτης ΣΤ’ του Πόντου (: ένας από τους μεγαλύτερους ηγεμόνες όλων των εποχών που στο σάπιο κράτος ‘Ελλάδα’ καθόλου δεν μνημονεύουν στην Μέση Εκπαίδευση μόνο και μόνο για να παρουσιάζουν σκουπίδια του τύπου Θουκυδίδη, Περικλή, Δημοσθένη, κοκ).
Ποια είναι όμως η ιστορική αλήθεια που τα ίδια τα συμφραζόμενα του κειμένου αποδεικνύουν, έτσι γελοιοποιώντας τους δυτικούς ελληνιστές κι οριενταλιστές.
Παραθέτω εδώ και πάλι ένα ευρύτερο απόσπασμα (σε αρχαίο ελληνικό κείμενο και σε σωστή αγγλική μετάφραση) και στην συνέχεια θα το σχολιάσω απαριθμώντας τις αναφορές του Πλούταρχου μία – μία.
Αρχαίο ελληνικό κείμενο
ἐγένοντο δ’ οὖν αἱ μὲν λῃστρίδες νῆες ὑπὲρ χιλίας, αἱ δὲ ἁλοῦσαι πόλεις ὑπ’ αὐτῶν τετρακόσιαι. τῶν δὲ ἀσύλων καὶ ἀβάτων πρότερον ἱερῶν ἐξέκοψαν ἐπιόντες τὸ Κλάριον, τὸ Διδυμαῖον, τὸ Σαμοθρᾴκιον, τὸν ἐν Ἑρμιόνῃ τῆς Χθονίας νεὼν καὶ τὸν ἐν Ἐπιδαύρῳ τοῦ Ἀσκληπιοῦ καὶ τὸν Ἰσθμοῖ καὶ Ταινάρῳ καὶ Καλαυρίᾳ τοῦ Ποσειδῶνος, τοῦ δὲ Ἀπόλλωνος τὸν ἐν Ἀκτίῳ καὶ Λευκάδι, τῆς δὲ Ἥρας τὸν ἐν Σάμῳ, τὸν ἐν Ἄργει, τὸν ἐπὶ Λακινίῳ. ξένας δὲ θυσίας ἔθυον αὐτοὶ τὰς ἐν Ὀλύμπῳ, καὶ τελετάς τινας ἀπορρήτους ἐτέλουν, ὧν ἡ τοῦ Μίθρου καὶ μέχρι δεῦρο διασώζεται καταδειχθεῖσα πρῶτον ὑπ’ ἐκείνων.
Και η σωστή αγγλική μετάφραση:
There were of these corsairs above one thousand sail, and they had taken no less than four hundred cities, committing sacrilege upon the temples of the gods, and enriching themselves with the spoils of many never violated before, such as were those of Claros, Didyma, and Samothrace; and the temple of the Earth in Hermione, and that of Aesculapius in Epidaurus, those of Neptune at the Isthmus, at Taenarus, and at Calauria; those of Apollo at Actium and Leucas, and those of Juno in Samos, at Argos, and at Lacinium. They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them.
Σχολιασμός των ενεργειών των πειρατών (πριν τους αντιμετωπίσει ο Πομπήιος):
1) Κατέλαβαν όχι λιγώτερες από 400 πόλεις
2) Επιδόθηκαν σε ιεροσυλία αρχαίων ελληνικών ναών
3) Βεβήλωσαν τα ιερά της Κλάρου (του Απόλλωνα: https://en.wikipedia.org/wiki/Claros), των Διδύμων (του Απόλλωνα και της Άρτεμης: https://en.wikipedia.org/wiki/Didyma), και της Σαμοθράκης (το ιερό των Καβείρων ήταν το κεντρικό μυστηριακό ιερό των Αρχαίων Ελλήνων: https://en.wikipedia.org/wiki/Samothrace_temple_complex)
4) Βεβήλωσαν τον ναό της Χθωνίας στην Ερμιόνη (https://en.wikipedia.org/wiki/Hermione_(Argolis) / https://en.wikipedia.org/wiki/Chthonia)
5) Βεβήλωσαν τον ναό του Ασκληπιού στην Επίδαυρο (https://en.wikipedia.org/wiki/Temple_of_Asclepius,_Epidaurus)
6) Βεβήλωσαν τους ναούς του Ποσειδώνα στον Ισθμό, στο Ταίναρο και στην Καλαυρεία, δηλαδή τον Πόρο (https://en.wikipedia.org/wiki/Temple_of_Isthmia / http://www.poros.com.gr/poseidonas/?lang=en)
7) Βεβήλωσαν τους ναούς του Απόλλωνα στο Άκτιο (http://www.academia.edu/958256/Octavian_and_the_thunderbolt_The_temple_of_apollo_palatinus_and_roman_traditions_of_temple_building) και στην Λευκάδα (https://www.britannica.com/place/Leucas-island-Greece)
8) Βεβήλωσαν τους ναούς της Ήρας στην Σάμο, το Άργος και το Λακίνιο (https://en.wikipedia.org/wiki/Capo_Colonna).
9) Μόνον μετά από τις παραπάνω βεβηλώσεις αρχαίων ελληνικών ναών από τους Έλληνες Μιθραϊστές σημειώνει ο Πλούταρχος την κυριαρχία τους και την επιβολή μιθραϊκών μυστηριακών τελετουργιών και ιερότητας στον θεσσαλικό Όλυμπο. Η περιγραφή του Πλούταρχου κάνει ένα κρεσέντο. Και δεν θα είχε νόημα να αναφέρει ένα δευτερεύον σημείο αρχαίας ελληνικής ιερότητας που βεβηλώθηκε από τους Έλληνες Μιθραϊστές, όπως ο Όλυμπος της Λυκίας. Όλοι οι ιεροί χώροι της Μικράς Ασίας, των νοτίων Βαλκανίων και της Μεγάλης Ελλάδας (νότιας Ιταλίας) εκμηδενίσθηκαν κι εκμιθραΐσθηκαν γύρω στο 70 π.Χ. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.
Διάλογος: ο Πλούταρχος δεν αναφέρεται στον Όλυμπο της Λυκίας αλλά στον Θεσσαλικό Όλυμπο
———— Σχόλιο από αναγνώστη ————
Νομίζω είναι απαραίτητη μια αναγκαία διευκρίνιση: πρόκειται για τον Όλυμπο της Λυκίας (έναν από τους περίπου 20 Ολύμπους της αρχαιότητας) και όχι για τον θεσσαλικό Όλυμπο. Υπήρχε πόλη στην Λυκία που ονομαζόταν επίσης Όλυμπος. Η Λυκία και η Παμφυλία ήταν γειτονικές περιοχές με την Κιλικία, την έδρα των πειρατών. Η δε μανία των πειρατών κατά των θεών του Ολύμπου προφανώς είχε ανθελληνικά και αντιρωμαϊκά κίνητρα. Δείτε κι εδώ:
——— Δική μου απάντηση —————
Τρομερό λάθος, φίλε μου! Η μόνη αναγκαία διευκρίνιση είναι ότι δεν διαβάζεις σωστά κι ότι παραπέμπεις σε πολύ λάθος βιβλιογραφία για να υποστηρίξεις κάτι που αποτελεί βίαιη, επιτηδευμένη και κακουργηματική παραποίηση της Ιστορίας.
Πρώτον, δεν διαβάζεις σωστά. Αυτό ισχύει επειδή
1) δεν διάβασες το αρχαίο ελληνικό κείμενο του Πλούταρχου που παραθέτω και που μόνο του θέτει εκτός πάσης αμφιβολίας ποιον Όλυμπο νοεί ο ιερέας του Μαντείου των Δελφών και συγγραφέας του κειμένου,
2) δεν διάβασες την σωστή (αν και αρχαιότερη) αγγλική μετάφραση που επίσης παραθέτω και η οποία δεν περιλαμβάνει το οικτρό λάθος εκείνης της κατάπτυστης και παρερμηνευτικής, οριενταλιστικής διαστροφής στην οποία κακώς παραπέμπεις, και
3) δεν διάβασες όλο μου το κείμενο για να αντιληφθείς ότι στο τέλος, όπως αλλωστε συχνά κάνω, παραθέτω μια σειρά από συνδέσμους ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνεται κι αυτός στον οποίο αναφέρεσαι.
Εννοείται ότι προσφέρω στους αναγνώστες μου πάντοτε πολλούς συνδέσμους με την προτροπή ‘περισσότερα’, ή ‘γενικά’, ή ‘διαβάστε’ – κι όχι ‘αποδεχθείτε στα τυφλά σαν ζωντόβολα’!
Είναι ευνόητο ότι σε πολλά από τα κείμενα στα οποία παραπέμπω υπάρχουν λάθη, ενίοτε σημαντικά, οικτρές αλλοιώσεις και παραποιήσεις, ή ακόμη και ολότελα διαστρεβλωτική αναπαράσταση της ιστορικής αλήθειας.
Αλλοίμονο αν θα περίμενα να βρω ένα ολόσωστο κείμενο για να παραπέμψω. Τότε, θα παρέπεμπα συνέχεια μόνον στις Δέκα Εντολές, στους Κατά Ιουδαίων Λόγους του Ιωάννου Χρυσοστόμου, και στον Ιωάννη της Κλίμακος….
Όταν παραθέτω ένα σύνδεσμο, θεωρώ αυτονόητο ότι εκθέτω τον παραπεμπόμενο σε πολλά λάθη από τα οποία, ακόμη κι αν αυτός είναι ανειδίκευτος (όπως άλλωστε και γω), η σωστή του κρίση θα τον προστατέψει, αν εκείνος βάλει το μυαλό του να δουλέψει. Αλλά αυτό έχει δυστυχώς εξαφανιστεί σε μεγάλο βαθμό από την Ελλάδα κι από την διεσταμμένη Δύση, η οποία τώρα βουλιάζει και σε λίγο θα εξαφανιστεί – όπως της αξίζει – στον παγκοσμίως μοναδικό βόθρο των κατά συρροήν κι εξεπίτηδες παρασκευασμένων επιστημονικών ψευδών που παρασκεύασε τους τελευταίους αιώνες.
Τώρα όποιος προσέξει τον σύνδεσμο, βλέπει κατ’ ευθείαν ότι πρόκειται για αναρτήσεις της School of Oriental and African Studies, δηλαδή ενός από τα προπύργια του δυτικού οριενταλισμού που αποτελεί πυλώνα παραποίησης της ιστορικής αλήθειας, όπως άλλωστε οι δυτικοί ελληνιστές, οι βιβλιστές, κι οι λατινιστές που συστάθηκαν νωρίτερα.
Ευτυχώς,υπήρξα τυχερός στην ζωή μου να γνωρίσω ένα εξαιρετικό ανατολιστή (οριενταλιστή) με ειδίκευση σε αρχαίες γλώσσες, θρησκείες, ιστορία και πολιτισμούς της Ανατολής, με τεράστια επιτόπια έρευνα, με ατελείωτες δημοσίευσεις, και – κυρίως – με τρομερό κριτικό πνεύμα που του επέτρεψε να διακρίνει και να ανακαλύψει σε όλο τους το εύρος, πλάτος, βάθος και ύψος τις ανακρίβειες, τις αποκρύψεις, τις παραποιήσεις και τις διαβολές (κατά ιστορικών πηγών) των καθηγητών του και άλλων οριενταλιστών κι ακόμη περισσότερο τις εγκληματικές, αποικιοκρατικές, ρατσιστικές και σατανικές προθέσεις τους – εκείνες που ήταν ο κινητήριος μοχλός των a priori ‘γνωμών’, ‘απόψεων’, δημοσιεύσεων και τερατουργημάτων τους.
Έτσι, αυτός ο φίλος και με ξύπνησε σχετικά με το απάνθρωπο, κτηνώδες, διαστρεβλωτικό και δαιμονικό περιεχόμενο των λεγομένων ‘ανθρωπιστικών επιστημών’ και μου έδωσε την σωστή μέθοδο να εξετάζω θέματα και να κρίνω αξιόπιστες ιστορικές πηγές κι αναξιόπιστη σύγχρονη βιβλιογραφία.
Αλλά όλα αυτά είναι εισαγωγικά. Στην σύντομη, πρώτη παράγραφο της απάντησής μου τόνισα επίσης ότι παραπέμπεις σε πολύ λάθος βιβλιογραφία για να υποστηρίξεις κάτι που αποτελεί βίαιη, επιτηδευμένη και κακουργηματική παραποίηση της Ιστορίας.
Σε ποιο απόσπασμα από το κείμενο στο οποίο παραπέμπει ο σύνδεσμος αναφέρομαι;
Στο εξής:
In his biography of this skilful general, Plutarch writes of the pirates: ‘They brought to Olympus in Lycia strange offerings and performed some secret mysteries, which still in the cult of Mithras, first made known by them [the pirates]’.
Στο κατάπτυστο αυτό απόσπασμα, ο παραχαράκτης της Ιστορίας κι απατεώνας συγγραφέας παρουσιάζει (στις 2 από τις 3 γραμμές του σύντομου αποσπάσματος) μια διαστρεβλωτική αγγλική μετάφραση του αρχαίου ελληνικού κειμένου.
Το αρχαίο ελληνικό κείμενο έχει στο σημείο αυτό ως εξής:
ξένας δὲ θυσίας ἔθυον αὐτοὶ τὰς ἐν Ὀλύμπῳ, καὶ τελετάς τινας ἀπορρήτους ἐτέλουν, ὧν ἡ τοῦ Μίθρου καὶ μέχρι δεῦρο διασώζεται καταδειχθεῖσα πρῶτον ὑπ’ ἐκείνων.
Και η σωστή αγγλική μετάφρασή του που παρέθεσα είναι η εξής:
They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them.
Βεβαίως, όπως λες, πολλά βουνά έφεραν το όνομα του Ολύμπου, και θεωρητικά, για κάποιον άσχετο κι ανειδίκευτο, θα μπορούσε στο σημείο αυτό ο Πλούταρχος να αναφέρεται στον Όλυμπο της Λυκίας, αλλά βεβαίως δεν το κάνει.
Δεν μπορώ να σε κακίσω για το ότι δεν είσαι ιστορικός, δεν έχεις ειδικευθεί σε Ιρανολογία ή στην κατακλυσμική διάδοση ανατολικών, περσικών, αραμαϊκών, φοινικικών, καππαδοκικών κι αιγυπτιακών θρησκειών, λατρειών, κοσμογονιών, μυστικισμών, κοσμολογιών και θεουργιών στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στην Ευρώπη. Ούτε εγώ είμαι ειδικός σ’ αυτά. Ούτε ξέρω ό,τι ξέρω επειδή κάθισα δίπλα σε εξαιρετικό δάσκαλο. Αλλά μπορώ να κρίνω και ξέρω να κρίνω όταν διαβάζω.
Αλλά σε κακίζω επειδή εσύ, ενώ επίσης μπορείς να κρίνεις, δεν το κάνεις όντας τυφλωμένος από το σατανικό πάθος του ελληνοκεντρικού ψέμματος και την χολέρα του ιστορικού ψεύδους ‘ελληνισμός’ – ενός ανύπαρκτου στοιχείου στις διαστάσεις που το παρασκεύασαν και το διέδωσαν δυτικοί ιστορικοί.
Πως φαίνεται ότι δεν κρίνεις;
Πρώτον, επειδή θα έπρεπε να διαβάσεις το αρχαίο ελληνικό κείμενο του οποίου πέταξε τα μάτια έξω ο κακουργηματικός παραχαράκτης της μετάφρασης της School of Oriental and African Studies.
‘Δεν μπορείς να προσθέτεις κείμενο στην μετάφραση που κάνεις’: αυτός είναι κανόνας. Το κείμενο δεν αναφέρει ‘Όλυμπο της Λυκίας’ αλλά ‘Όλυμπο’.
Δεύτερον και κυριώτερον, θα έπρεπε να διαβάσεις πολύ περισσότερο αρχαίο ελληνικό κείμενο για να καταλάβεις από τα συμφραζόμενα – κι αυτό δεν το έκανες, ενώ μας το μάθαιναν οι δάσκαλοί μας στο εξατάξιο γυμνάσιο που τελείωσα και όπου ήμουν άριστος και σε Αρχαία Ελληνικά και σε Λατινικά, γιατί δεν είχαμε την χολεριασμένη ψευτο-επιστήμη της κοινωνιολογίας που θέλουν τα βάλουν τώρα τα σκουπίδια που οι αφιονισμένοι (και από την αρχαιολατρία) Νεοέλληνες δέχονται να τους κυβερνάνε.
Κι αυτή είναι η ουσία της απάντησής μου: από τα συμφραζόμενα συνάγεται πολύ εύκολα το συμπέρασμα ότι οΠλούταρχος δεν εννοεί τον Όλυμπο της Λυκίας αλλά τον Όλυμπο της Θεσσαλίας. Διάβασε όλο το επίμαχο σημείο και θα καταλάβεις! Έχω προσθέσει πολλές παραγράφους στο κείμενό μου αλλά αρκεί μία. Αυτή:
ἐγένοντο δ’ οὖν αἱ μὲν λῃστρίδες νῆες ὑπὲρ χιλίας, αἱ δὲ ἁλοῦσαι πόλεις ὑπ’ αὐτῶν τετρακόσιαι. τῶν δὲ ἀσύλων καὶ ἀβάτων πρότερον ἱερῶν ἐξέκοψαν ἐπιόντες τὸ Κλάριον, τὸ Διδυμαῖον, τὸ Σαμοθρᾴκιον, τὸν ἐν Ἑρμιόνῃ τῆς Χθονίας νεὼν καὶ τὸν ἐν Ἐπιδαύρῳ τοῦ Ἀσκληπιοῦ καὶ τὸν Ἰσθμοῖ καὶ Ταινάρῳ καὶ Καλαυρίᾳ τοῦ Ποσειδῶνος, τοῦ δὲ Ἀπόλλωνος τὸν ἐν Ἀκτίῳ καὶ Λευκάδι, τῆς δὲ Ἥρας τὸν ἐν Σάμῳ, τὸν ἐν Ἄργει, τὸν ἐπὶ Λακινίῳ. ξένας δὲ θυσίας ἔθυον αὐτοὶ τὰς ἐν Ὀλύμπῳ, καὶ τελετάς τινας ἀπορρήτους ἐτέλουν, ὧν ἡ τοῦ Μίθρου καὶ μέχρι δεῦρο διασώζεται καταδειχθεῖσα πρῶτον ὑπ’ ἐκείνων.
Και η σωστή αγγλική μετάφραση:
There were of these corsairs above one thousand sail, and they had taken no less than four hundred cities, committing sacrilege upon the temples of the gods, and enriching themselves with the spoils of many never violated before, such as were those of Claros, Didyma, and Samothrace; and the temple of the Earth in Hermione, and that of Aesculapius in Epidaurus, those of Neptune at the Isthmus, at Taenarus, and at Calauria; those of Apollo at Actium and Leucas, and those of Juno in Samos, at Argos, and at Lacinium. They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them.
Επίμετρο
Ολόκληρο το κείμενο του οποίου παρέθεσα τον σύνδεσμο και στο οποίο αναφέρεται ο αναγνώστης – σχολιαστής (υπάρχουν πολλές ιστορικές ανακρίβειες και το κείμενο έχει γραφεί με στόχο την ιστορική διαστρέβλωση και την εξαπάτηση των μη ειδικευμένων):
MITHRA & MITHRAISM
The arrival of Mithras in Europe
The circumstances which brought the god at last to Europe after hundreds of years are indeed strange. According to the historian Plutarch, who lived in the first century A.D., the Romans became acquainted with Mithras through pirates from Cilicia, a province of Asia Minor. These were the pirates who constituted such a threat to Rome until Pompey drove them from the seas.
In his biography of this skilful general, Plutarch writes of the pirates: ‘They brought to Olympus in Lycia strange offerings and performed some secret mysteries, which still in the cult of Mithras, first made known by them [the pirates]’. In the middle of the second century A.D. the historian Appian adds that the pirates came to know of the mysteries from the troops who were left behind by the defeated army of Mithridates Eupator. It is well established that all kinds of Eastern races were represented in that army.
There are some well-known monuments associated with Mithras in the pirates’ homeland in the mountainous religions of Cilicia, and recently an altar was discovered in Anazarbos which had been consecrated by Marcus Aurelius as ‘Priest and Father of Zeus-Helios-Mithras’. The god was also worshipped in Tarsus, the capital of the province, as we know from coins of the Emperor Gordian III which bear a picture of the bull-slayer (Fig. 1.). One of the greatest campaigns against the Persians took place during the reign of Gordian III; the coin has propaganda value as Ernest Will has pointed out: ‘ L’hommage rendu au dieu perse adopte par Rome, au moment de la campagne contre sa patrie premiere, revet une valeur politique particuliere.’
But can this evidence from the second and third centuries A.D. be taken as a confirmation of Plutarch’s remarks about the Cilician pirates of the first century B.C.? Probably it can. The fact that representation of the bull-slayer occur on coins from Tarsus, through which Gordian III almost certainly passed on his way to battle, is evidence that Mithras was worshipped in this town in particular. Since Tarsus was situated at a road junction it is probable that its citizens became acquainted with the Mithraic cult at quite an early date. Plutarch, moreover, relates that the pirates committed outrages against the gods on Olympus where Hephaistos was worshipped. As devotees of the Eastern god they apparently felt little respect for the gods of the Greeks.
The pirates, a group of drifting adventures and, occasionally, fallen noblemen, conducted a communal worship of Mithras, whose cult was an exclusively made one. It is quite possible that these pirates introduced the Mithraic mysteries into Italy after their defeat and subsequent transportation there by Pompey. This event then offers a terminus post quem for the spread of the Mithras mysteries. Other early evidence of the first decades B.C. refers only to the reverence paid to Mithras without mentioning the mysteries; examples which may be quoted are the tomb inscriptions of King Antiochus I of Commagene at Nemrud Dagh, and of his father Mithridates at Arsameia on the Orontes. Both kings had erected on vast terraces a number of colossal statues seated on thrones to the honour of their ancestral gods. At Nemrud we find in their midst King Antiochus (69-34 B.C.) and in the inscription Mithras is mentioned together with Zeus-Ahura-Mazda, Hermes, Apollo-Helios and Herakles-Verethraghna. Thus Persian gods were invoked as protectors of the royal house. Both Mithridates and his son were represented in reliefs clasping hands with Mithras. Yearly feasts were held in honour of the deceased kings. But the inscriptions do not say anything about a secret cult of Mithras; the god simply takes his place beside the acknowledged state gods.
Though Plutarch’s information is important, it must be borne in mind that the historian wrote his life of Pompey at the end of first century A.D. and it is not until then that we actually find in Rome the characteristic representation of Mithras as bull-slayer. The poet Statius (A.D. 80) describes Mithras as one who ‘twists the unruly horns beneath the rocks of a Persian cave’. One other point worthy of note is that no Mithraic monument can be dated earlier than the end of the first century A.D., and even the extensive investigations at Pompey, buried beneath the ashes of Vesuvius in A.D. 79, have not so far produced a single image of the god. There is therefore a complete gap in our knowledge between 67 B.C. and A.D. 79. The earliest datable monument is a statue from Rome, now in the British Museum; the inscription mentions a certain Alcimus, who calls himself the servant of T. Claudius Livianus, and, if the identification of this Livianus with the commander of the Praetorian Guard under the emperor Trajan is correct, then the figure must date from the beginning of the second century A.D. From this period onwards, the trail blazed by Mithras is broad and clear; the god’s cult becomes firmly established and traces are found even on the Capitol and the Palatine, the heart of Imperial Rome.
--------------------------------
Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:
https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250712118
https://issuu.com/megalommatis/docs/the_overwhelming_prevalence_of_the_mithraic_pirate
https://vk.com/doc429864789_621819723
https://www.docdroid.net/6ZKxSHy/h-apoliti-kiriarkhia-ton-mithraistwn-peiratwn-sto-aighaio-tin-ellada-kai-ton-thessaliko-olimpo-docx
No comments:
Post a Comment