Φοινικική-Σημιτική Κύπρος & Ανατολιακή-Λιβυκή Κρήτη: ούτε ελληνικά νησιά είναι, ούτε και ανήκαν ποτέ στην Ελλάδα πριν τον 20ο αιώνα

 Ό,τι ακολουθεί είναι μία σύντομη αλληλογραφία την οποία είχα τον περασμένο Μάιο (2021) με ένα Ελλαδίτη εγκατεστημένο (σοφά) στην υπέροχη Αλβανία αναφορικά με το πρόβλημα της Κύπρου, το οποίο εγνώρισα από κοντά κατά την δεκαετία ο 1990, όταν εργαζόμουν και ζούσα στην Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου. Ο φίλος επιστολογράφος με πληροφόρησε για μία αρκετά έξυπνη, αν και πολιτικά μη υλοποιήσιμη, ιδέα την οποία είχε για την επίλυση του Κυπριακού.

Αυτή η ιδέα του φίλου επιστολογράφου θα έπρεπε να είχε υποβληθεί προ αιώνος στους διαπραγματευτές της Συνθήκης της Λωζάννης, και πιθανόν και οι Τούρκοι και οι Έλληνες να συμφωνούσαν, πλην όμως σαφέστατα θα διαφωνούσαν οι Άγγλοι, οι οποίοι παράνομα κατείχαν το ασιατικό νησί, το οποίο σήμερα -κολοβωμένο και με μια τρισάθλια, δυτικότροπη κι αντίχριστη μουτσούνα- παριστάνει το μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Με δυο λόγια, ο ευρηματικός φίλος πρότεινε να είχε επισυμβεί ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Τουρκοκρητικών και Χριστιανών Ορθοδόξων Κυπρίων το 1922: να είχαν μεταφερθεί οι πρώτοι στην Κύπρο και οι δεύτεροι στην Κρήτη. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι ταιριάζουν οι Τουρκοκρητικοί με τους Τουρκο-κύπριους παρά την κοινή θρησκεία και την κοινή γλώσσα. Φυλετικά είναι διαφορετικοί και νοοτροπικά-συμπεριφορικά αποτελούν δυο διαφορετικούς κόσμους. 

Τώρα, ανάμεσα στους Χριστιανούς Ορθόδοξους Κρητικούς και τους ομόθρησκούς τους Κυπρίους, υπάρχει μία άβυσσος. Ούτε κοινή φυλετική καταγωγή έχουν αυτοί οι πληθυσμοί, ούτε κοινή γλώσσα: το ότι έμαθαν την νεοελληνική ψευτογλώσσα του κρατιδίου Αθηνών δεν τους κάνει να έχουν τίποτα άλλο κοινό βασικά εκτός από την … θρησκεία τους. Στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης και οι Γεωργιανοί και οι Ουκρανοί ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και αμφότεροι οι λαοί μιλούσαν τα ρωσσικά, την γλώσσα που τους είχαν επιβάλει. Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση των Κυπρίων και των Κρητικών με τα νεοελληνικά. 

Οι σημερινοί κάτοικοι της Κρήτης είναι εξάλλου σε ένα ποσοστό τους Μικρασιάτες Ρωμιοί στο μέτωπο των οποίων παναθλίως κολλήθηκε η ψευδο-ταμπέλα (ή μάλλον ‘ρετσινιά’) ‘Έλληνας’, όπως άλλωστε και στους (φυλετικά άσχετους με τους Μικρασιάτες) γηγενείς Κρητικούς. 

Οι Κύπριοι είναι ένα φοινικικό σημιτικό φύλο, η λέξη Κύπρος είναι φοινικική, και το αρχικό όνομα το νησιού ήταν Αλάσια. Όποιος διαβάσει τις Περιπέτειες του Ουεναμούν, ένα αρχαίο αιγυπτιακό κείμενο του 11ου προχριστιανικού αιώνα, καταλαβαίνει τι του έχουν κρύψει οι Νεο-Ναζί ρατσιστές ψευτο-Έλληνες του ονομαστικά ανεξάρτητου κρατιδίου Αθηνών. Η Κύπρος ήταν φοινικική, χιττιτική, ασσυριακή, βαβυλωνιακή, ιρανική και αιγυπτιακή, αλλά δεν ήταν ποτέ ελληνική. 

Να τι το σημερινό μιξοβάρβαρο, σωβινιστικό, και υστερικό καθεστώς Αθηνών δεν θέλει να μάθει ο μέσος κάτοικος της χώρας: μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πρωτεύουσα Βαβυλώνα και την διάλυση του πρόσκαιρου κράτους του, η Κύπρος διεκδικήθηκε από τους Πτολεμαίους της Αιγύπτου, οι οποίοι ασκούσαν εξουσία στην Κοιλάδα του Νείλου ως Φαραώ, και από τους Σελευκιδείς της Συρίας, οι οποίοι βασίλευαν ως Βαβυλώνιοι στην Συρία και την Μεσοποταμία. Ποτέ, ούτε οι βασιλείς της Μακεδονίας, ούτε οι ασήμαντοι ηγεμονίσκοι των ελληνικών πόλεων-κρατών στην Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο διανοήθηκαν να διεκδικήσουν την Κύπρο: το νησί δεν ήταν ποτέ ελληνικό και ποτέ μακεδονικό. 

Οι μεταγενέστερες επιμειξίες με Ρωμαίους, Αραμαίους, Άραβες, και Λατίνους Σταυροφόρους δεν προσέθεσαν ούτε μισή σταγόνα ελληνικού αίματος στις φλέβες των Κυπρίων. Και η γλώσσα τους, η οποία είναι η μόνη εθνική γλώσσα γι’ αυτούς και πρέπει να αντικαταστήσει τα παρασκευασμένα τερατώδη ψευτο-νεοελληνικά (των Κοραή, Μιστριώτη, Ψυχάρη, καθώς και άλλων ρεμπεσκέδων της κακιάς ώρας) δεν είναι μία ‘νεοελληνική’ διάλεκτος αλλά μία ρωμέικη γλώσσα, συνέχεια των ρωμέικων της Ρωμανίας και μία από τις πολλές νεώτερες ρωμέικες γλώσσες τις οποίες τεκμηριώνει θαυμάσια η Βαβυλωνία του Δημήτριου Βυζάντιου. 

Οι Κρητικοί ήταν πάντοτε ένα μείγμα ανατολιακών, πελασγικών (γηγενών μη ελληνικών), χαναανικών, και βερβερικών (λιβυκών) φύλων, τα οποία ακριβώς επειδή ήταν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους ήδη κατά την 2η προχριστιανική χιλιετία έγραφαν τις πολλές γλώσσες τους με πολλές και μεταξύ τους διαφορετικές γραφές. Εποικισμένη από ποικίλους λαούς κατά τα ισλαμικά χρόνια, κυρίως Βέρβερους και Αιγύπτιους, η ανακατειλημμένη Κρήτη της Ρωμανίας ήταν ένα χριστιανικό νησί όπου πρώην μουσουλμάνοι έμαθαν ρωμέικα και άλλαξαν θρήσκευμα για να επιζήσουν. Και τα κρητικά δεν είναι παρά μία άλλη ρωμέικη γλώσσα την οποία το παρανοϊκό καθεστώς Αθηνών επιχείρησε να εξοντώσει από την ψευδο-ελληνική λύσσα του. Αλλά όσοι οι Αφρικανοί των ΗΠΑ “έγιναν” Αγγλοσάξωνες επειδή μιλούν τα αγγλικά ως μητρική γλώσσα, άλλο τόσο έγιναν και οι Κρητικοί … “Έλληνες”!

Κεφτιού σε αρχαία αιγυπτιακή αναπαράσταση: αυτοί είναι οι Κρήτες

Κεφτιού Κρητικοί μεταφέρουν δώρα προς τον φαραώ: από τοιχογραφίες του τάφου του Ρεχμαρέ, ‘πρωθυπουργού’ του Τούθμωση Γ‘.

Κεφτιού αιχμάλωτοι απεικονιζόμενοι με ένδειξη της εθνικής καταγωγής τους (εντός του πλαισίου αναγράφεται σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά ‘Κεφτιού’)

Τοιχογραφία από τον τάφο του Ρεχμαρέ (Rekhmire tomb, TT100 – Sheikh Abd el-Qurna) στο Αμπντ ελ Γκούρνα των Δυτικών Θηβών (Λούξορ) Σχετικά: https://www.osirisnet.net/tombes/nobles/rekhmire100/e_rekhmire100_01.htm   

Η Κρήτη εξηρτάτο πάντοτε από την Κωνσταντινούπολη-Ιστάνμπουλ και δεν είχε ποτέ κανενός είδους σχέση με την Ελλάδα πριν από τον 20ο αιώνα. Το δε επάρατο και αποικιοκρατικό καθεστώς Αθηνών δεν επεφύλαξε στο δύσμοιρο νησί ούτε καν μία σιδηροδρομική γραμμή, ενώ ακόμη και οι Άγγλοι αποικιοκράτες έστησαν πάνω από 100 χμ σιδηρόδρομο στην Κύπρο (ο οποίος λειτουργούσε κατά τν περίοδο 1900-1950), όπως άλλωστε και οι Φράγκοι (“Γάλλοι”) εγκατέστησαν chemin de fer στην ούτως ή άλλως μη γαλλική Κορσική. Σχετικά: https://el.wikipedia.org/wiki/Κυπριακός_Κυβερνητικός_Σιδηρόδρομος

Το σιδηροδρομικό δίκτυο της Κύπρου όταν το νησί ήταν και ενωμένο και μονιασμένο και επαρκώς εξελιγμένο. Τα αντίχριστα καθάρματα της ΕΟΚΑ ήταν τα πρώτα θύματα της ρατσιστικής πανούκλας την οποία εξήγαγε το σάπιο ψευτο-κρατίδιο Αθηνών ως μολυσματική ασθένεια και πρόκληση αντι-τουρκικού μίσους.

Η πρώτη μηχανή των κυπριακών σιδηροδρόμων: όμως η κατακτημένη από το νεο-ελληνικό κράτος Κρήτη δεν έσωσε να έχει ποτέ της σιδηρόδρομο, επειδή τα ερεβώδη ψευδο-πανεπιστήμια της Ελλάδας διδάσκουν και εξάγουν μόνον τύφλα, άγνοια, αμορφωσιά και ρατσιστική ψευτο-ιστορία.   

Έτσι, καταλαβαίνετε εύκολα πότε ακριβώς οι Κύπριοι και οι Κρητικοί ζούσαν καλλίτερα: όταν ήταν ολότελα άσχετοι και ανεξάρτητοι από το καθεστώς Αθηνών. Σύντομα άλλωστε όλοι θα αντιληφθούν ότι το μόνο κακό το οποίο συνέβηκε στα Νότια Βαλκάνια τα τελευταία 200 χρόνια ήταν η παρασκευή του προκάτ ψευδοκράτους “Ελλάδα” του οποίου η συντριπτική συντριβή επέρχεται. 

——– Πρόταση φίλου επιστολογράφου για ανταλλαγή πληθυσμών Κρήτης και Κύπρου το 1922 ——- 

Καλησπέρα. Εγώ είχα μία άλλη άποψη για την Κρήτη και το 1922. Θα έπρεπε να είχε γίνει ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα σε Κρήτη και Κύπρο. Οι Τουρκοκρητικοί θα έπρεπε να είχαν μεταφερθεί στην Κύπρο και οι Ελληνοκύπριοι στην Κρήτη, έτσι ώστε στην Κρήτη να υπάρξει αμιγώς ελληνικός πληθυσμός και στην Κύπρο αμιγώς τουρκικός πληθυσμός.

---------------- Η Απάντησή μου -------------------------------

 

 

Καλησπέρα από Τουρφάν,

Αυτό το οποίο μου γράφεις είναι μία από τις πιο πρωτότυπες ιδέες που έχω ακούσει αναφορικά με τα δύο μεγάλα νησιά της Ανατολικής Μεσογείου!

 

Υποθέτω ότι είτε τώρα την αναφέρεις σε κάποιους Τούρκους είτε τότε (1922) σε κάποιους άλλους (υπό την προϋπόθεση ότι θα ζούσες σε εκείνα τα χρόνια), αρκετοί θα σε άκουγαν με προσοχή.

 

Βεβαίως είναι τεχνικώς έξυπνη λύση – σαφώς υπέρ της Τουρκίας μετά το τέλος των οθωμανικών χρόνων.

 

Αλλά θα ήταν εν γένει ανέφικτη επειδή θα απαιτούσε συμφωνία και της Αγγλίας, η οποία είχε υπό αποικιοκρατική κατοχή την Κύπρο.

 

Αλλά εδώ θα τραβήξω μία γραμμή για να πάω παρακάτω: η πρότασή σου, αν θα εφαρμοζόταν, θα έδειχνε ότι εμπεριείχε σοβαρά προβλήματα σε καθαρά φυσικό, δηλάδή ανθρωπολογικό και κοινωνιολογικό επίπεδο.

 

Με άλλα λόγια, η τεχνικώς έξυπνη λύση σου θα χρησίμευε σε όσους θα ήθελαν να διατηρούν και τα δύο νησιά σε αναταραχή!

 

Γιατί; Χμ! Δεν γνωρίζω τι επαφές, επικοινωνίες, γνωριμίες και αντίληψη έχεις για Τουρκο-κρητικούς, Ελληνο-κρητικούς, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.... 

 

Προσωπικά έχω ζήσει και εργαστεί στην Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (1994-1996). Είμαι ο μόνος Έλληνας πολίτης, ο οποίος εργαζόμενος στην Μαγόσα (Αμμόχωστο) συναντούσε τον Ραούφ Ντενκτάς στο γραφείο του στην Λεφκόσα (Λευκωσία). Είχα και προσωπικές σχέσεις με Τουρκοκύπριες.

 

Έχω επίσης ταξιδέψει (νωρίτερα) στο νότιο τμήμα το οποίο βρίσκεται υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση. Επί πλέον έχω γνωρίσει Τουρκο-κρητικούς στην Τουρκία (Ιζμίρ/Σμύρνη, Αϋντίν, Μαγνησία/Μανίσα). Και τέλος, έχω γνωρίσει όλες τις γωνιές του νησιού μέχρι και την άκρη του Ντιπκαρπάς (Ριζοκάρπασου), όπου και διανυκτέρευσα σε σκηνή στο μικρό νησάκι πέρα από την άκρη της χερσονήσου.

 

Εξίσου όμως, έχω επανειλημμένα ταξιδεύσει στην Κρήτη, όπου μένουν ακόμη συγγενείς μου (των οποίων οι πρόγονοι κατέφυγαν εκεί από την Μικρά Ασία μετά την ανταλλαγή πληθυσμών), είχα προσωπικές σχέσεις με Κρητικιές, και έχω γυρίσει τα βουνά και τα παράλια του νησιού, πλέοντας επίσης και μέχρι την Γαύδο.

 

Η γνώμη μου για τα τέσσερα τμήματα πληθυσμού στα οποία αναφερόμαστε είναι η εξής:

 

Σε μέσες άκρες οι Κύπριοι βασικά αντιπαθούν τους Τούρκους και τους Έλληνες (οι Τουρκοκύπριοι τους Τούρκους και οι Ελληνοκύπριοι τους Έλληνες) και οι Κρήτες αντιπαθούν τους Τούρκους και τους Έλληνες (οι Τουρκο-κρητικοί τους Τούρκους και οι Ελληνο-κρητικοί τους Έλληνες). Φυσικά, οι αντίστοιχες ελίτ είναι συμβιβασμένες και εξαρτημένες από τις ελίτ των μητροπόλεων.

 

Σχετικά λίγοι Τουρκοκύπριοι φοιτητές μου έκαναν παρέα με Τούρκους και στην κάθε περίπτωση αυτό ήταν ένα θέμα Κεμαλιστών και κεντρο-αριστερών. Σε μεγάλο βαθμό οι Τουρκοκύπριοι αντιπαθούν τους έποικους, και στο θέμα αυτό η Τουρκία έκανε ένα λάθος από την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου και μετά. Έστελνε κάθε τόσο και λίγους έποικους αλλά δεν έστελνε τους σωστούς έποικους.

 

Θα έπρεπε να είναι οι σωστοί έποικοι, δηλαδή εκείνοι οι οποίοι θα μπορούσαν να γίνουν πολιτισμικώς "ένα" με τους Τουρκοκύπριους. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να είναι Τούρκοι από την Αλάνυα, το Κας, την Μαρμαρίδα, το Μπόντρουμ και την Αντάλυα. Ή ακόμη από εντελώς 'απέναντι', δηλαδή την Σιλιφκέ, την Μερσίνα, τα Άδανα και το Τασουτζού. Θα έπρεπε να αποσταλούν έποικοι με προορισμό να επισυμβούν πολλοί μεικτοί γάμοι – κάτι που κάνουν Τουρκοκύπριοι στην Τουρκία (στην Πόλη, στη Σμύρνη και αλλού) αλλά όχι στην Βόρεια Κύπρο.

 

Θα έπρεπε να επικρατήσει ένα "θέμα" ("theme") στον εποικισμό, ας πούμε "Ας κάνουμε την Βόρεια Κύπρο .... μια νησιώτικη Αντάλυα"!

 

Με άλλα λόγια θα έπρπε η Τουρκία να ενδιαφερθεί να μετακινήσει μία μεγάλη μερίδα Τουρκοκυπρίων που προσβλέπουν στην Αγγλία ως μητρόπολη του συγχρονισμού και του μοντερνισμού και να τους κάνει να θεωρήσουν την Τουρκία πιο ελκυστική ως "μοντέρνα" και "πιο σύγχρονη" από την Αγγλία.

 

Αλλά Τούρκοι από το Ερζερούμ ή την Γιοζγκάτ ή το Αρνταχάν, και ισλαμιστές να μην είναι, είναι ένας άλλος κόσμος. Τελείως! Ο Τούρκος του Ερζερούμ, ο Ουζμπέκος, ο Ουϊγούρος, ο Κιργίζιος και ο Μπασκίρος της Ρωσίας είναι πιο κοντά αναμεταξύ τους από όσο ο Τούρκος του Ερζερούμ με τον Τουρκοκύπριο.

 

Ξέρεις με ποιούς είναι πιο κοντά οι Τουρκοκύπριοι πολιτισμικά και συμπεριφορικά, αν αφαιρέσουμε τους Τούρκους των παραλίων από το Αϊβαλί μέχρι το Ισκεντερούν; Με τους Σύριους των παραλίων (Ταρτούς και Λαοδίκεια) και με τους Λιβανέζους. Όχι με τους Παλαιστίνιους ή τους Αιγύπτιους.

 

Αλλά για να επανέλθω στο πρόβλημα το οποίο θα εμπεριείχε η πρότασή σου αν εφαρμοζόταν, θα στο περιγράψω ακροθιγώς:

 

Παρά τα προαναφερμένα, οι Ελληνοκύπριοι δεν ταιριάζουν καθόλου με τους Ελληνο-κρητικούς και οι Τουρκοκύπριοι δεν έχουν πολλά κοινά με τους Τουρκο-κρητικούς.

 

Και στις δύο περιπτώσεις νησιών, οι γηγενείς τα πηγαίναν καλλίτερα μεταξύ τους, δηλαδή Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μαζί και Τουρκο-κρητικοί με Ελληνο-κρητικούς.

 

Ασχέτως θρησκείας και γλώσσας, η γη (και στην περίπτωση αυτή το νησί) διαμορφώνει τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου και της κάθε τοπικής κοινωνίας σε πολύ σημαντικό βαθμό. Και στην περίπτωση αυτή, ακόμη και αν αφαιρέσεις κάθε θρησκευτική και γλωσσική διαφορά, κάθε εθνικισμό και κάθε πολιτική τάση, οι δυο νησιωτικοί λαοί αυτοί δεν ταιριάζουν μεταξύ τους.

 

Ο μέσος Κρητικός και ο μέσος Κύπριος είναι πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Και έχουν πολύ διαφορετικές γλώσσες, όπως ξέρεις. Αν ο Κρητικός μιλήσει κρητικά και ο Κύπριος κυπριακά, δεν καταλαβαίνονται. Αυτό ισχύει και στις τέσσερις κοινότητες.

 

Ωστόσο, αυτό δεν είναι μία μεμονωμένη κατάσταση. Γνωρίζω και τα τρία μεγάλα νησιά του Τυρρηνικού πελάγους πολύ καλά. Ο μέσος Σικελός και ο μέσος Σαρδήνιος είναι δυο ολότελα διαφορετικά άτομα. Ο Σικελός είναι πολύ πιο κοντά στον μέσο Καλάβριο και ο Σαρδήνιος πιο κοντά στο μέσο Γενοβέζο. Και οι Κορσικανοί (οι οποίοι δεν είναι Γάλλοι με την θέλησή τους) είναι ολότελα διαφορετικοί και άσχετοι από τους δύο άλλους νησιωτικούς λαούς.

 

Το ίδιο ισχύει παντού: δεν έχω πάει στην Ινδονησία αλλά έχω πολλούς φίλους από εκεί. Άλλο Σουμάτρα, άλλο Ιάβα, άλλο Καλιμαντάν (Μπόρνεο), άλλο Τσελεμπές (Σουλαβέσι) και άλλο Μολούκας!

 

Πρόσεξέ το και στην Ελλάδα: θα έβαζες τους Ροδίτες και τους Κερκυραίους να ζήσουν μαζί; Δεν γίνεται. Δεν ταιριάζουν. Είναι ολότελα διαφορετικοί μεταξύ τους. Για να μην προχωρήσω σε μικρότερο τοπικιστικό επίπεδο και αναφερθώ στην διαφορά ανάμεσα σε Ανδριώτες και Ναξιώτες, κοκ.

 

Σε επίπεδο διακυβέρνησης ή ακόμη και σύγχρονης πολιτικής, οι πάμπολλοι τοπικισμοί είναι ενοχλητικοί και οι περισσότεροι προσπαθούν να τους συγκαλύψουν ή να τους φιμώσουν, αλλά αυτό και παρά φύσιν είναι και φέρνει χειρότερα αποτελέσματα ως αντίδραση.

 

Υπάρχει μεγάλη διαφορά τοπικισμών ακόμη και σε ηπειρωτικό επίπεδο. Και συχνά δημιουργείται αντιζηλία, ανταγωνισμός ή και αντιπάθεια. Σεβαστεία και Καισάρεια στην σημερινή Καππαδοκία είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι. Στο βιβλίο μου 'Έξι Άστρα της Ανατολής' περιέγραψα την διαφορά τοπικισμών ανάμεσα στην Ούρφα (Έδεσσα της Οσροηνής) και το Ντιγιάρμπεκιρ (Άμιδα).

 

Ανάλογες καταστάσεις υπάρχουν παντού και δεν κάνω λόγο για μεγάλες 'αντιζηλίες' οι οποίες σχετίζονται με την επιλογή μίας πόλης ως πρωτεύουσας, όπως Άγκυρα και Σταμπούλ, ή Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ή Κάιρο και Αλεξάνδρεια, κοκ. 

 

Σιράζ και Ταμπρίζ ή Σιράζ και Αχβάζ στο Ιράν, Χεράτ και Καντάχαρ στο Αφγανιστάν, Μπουχάρα και Σαμαρκάνδη στο Ουζμπεκιστάν, Ουρούμκι και Κασγκάρ στο Ανατολικό Τουρκεστάν, Φες και Μαρακές στο Μαρόκο, κοκ.

 

Είναι ωραία η σκέψη σου αλλά μόνο σε τεχνικό επίπεδο. Ναι, θα είχε νόημα κάτι τέτοιο. Αλλά δεν γινόταν σε πολιτικό επίπεδο. Και αν θα γινόταν, θα προξενούσε προβλήματα σε ανθρωπολογικό επίπεδο.

 

Πέρα από τα προαναφερμένα υπάρχει και ένα πολύ διαφορετικό ιστορικό υπόβαθρο.

 

Στην Αρχαιότητα, δηλαδή στην δεύτερη προχριστιανική χιλιετία, η Κύπρος ονομαζόταν Αλάσια. Ήταν κατοικημένη από Χαναανίτες, δηλαδή Σημίτες προγόνους των Φοινίκων (οι Φοίνικες είναι οι Χαναανίτες της πρώτης προ-χριστιανικής χιλιετίας). Η λέξη 'Κύπρος' είναι φοινικική: κουμπρ σημαίνει 'όχθη' και η Κύπρος ήταν η απέναντι όχθη της Φοινίκης.

 

Η Κύπρος δεν ήταν ποτέ ένα ελληνικό νησί. Αυτό είναι συστηματική πλαστογράφηση της Ιστορίας και διαστρέβλωση των ανασκαφικών δεδομένων. Υπήρξε ένας περιορισμένος και ύστερος ελληνικός αποικισμός αλλά αυτός σε τίποτα δεν μεταβάλλει την φοινικική ιστορική ταυτότητα της Κύπρου. Το πρώτο όνομα γνωστού ιστορικού προσώπου από την Κύπρο είναι η βασίλισσα Χατίμπα (ένα απολύτως σημιτικό όνομα) την οποία αναφέρει το αιγυπτιακό ιερατικό κείμενο του Ουεναμούν (χρονολογούμενο γύρω στο 1075 πτεμ). Σχετικά:

https://ouenamon.wordpress.com/

(στα δεξιά κάτω από το ημερολόγιο θα βρεις τον τίτλο ΚΕΦΆΛΑΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΊΟΥ. Εκεί θα κάνεις κλικ για να τα διαβάσεις με την σειρά. Η αναφορά στην βασίλισσα γίνεται στις δυο τελευταίες σελίδες του κειμένου / μετάφρασης)

 

Σημειωτέον ότι την δεύτερη προχριστιανική χιλιετία η Κύπρος ήταν ήδη για αρκετούς αιώνες χιττιτικό έδαφος, και στην πρώτη προχριστιανική χιλιετία το νησί ανήκε διαδοχικά σε Ασσυρία, Βαβυλώνα, Αχαιμενιδικό Ιράν, Σελευκιδική Συρία, Πτολεμαϊκή Αίγυπτο και Ρώμη – ως φοινικικό έδαφος με αρχαιοελληνική και αργότερα ρωμαϊκή μειονότητα. Και ο όποιος, υπέρμετρα μεγενθυμένος εξελληνισμός ήταν γλωσσικός και όχι φυλετικός. Επίσης, οι ψευτοϊστορίες, οι οποίες έχουν γραφεί συχνά ως προϊόν άνομων συναλλαγών και διαφθοράς, είναι λαθεμένες και σε επίπεδο θεωρητικής σύλληψης. Η Ιστορία ενός τόπου δεν είναι η ιστορία της τοπικής ελίτ αλλά του ίδιου του λαού (και σε επίπεδο χρόνου του έθνους) ο οποίος κυρίως διαμόρφωσε τα πάντα με βάση την παιδεία, κουλτούρα, πολιτισμό, πίστεις, δοξασίες και παραδόσεις του.

 

Τώρα, ενώ η Κύπρος είναι ιστορικά ένα σημιτικό-φοινικικό νησί, το οποίο εκχριστιανίστηκε/εκρωμαΐστηκε και στη συνέχεια εξισλαμίστηκε/εκτουρκίστηκε, η Κρήτη δεν είχε ποτέ μία εθνική ή πολιτιστική ταυτότητα. Ήταν ένα πιο ιδιαίτερο νησί κατοικούμενο ήδη από την 3η προχριστιανική χιλιετία από διαφορετικά έθνη, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι στην Κρήτη έχουν ανευρεθεί κείμενα γραμμένα σε δύο διαφορετικές μεταξύ τους ιδεογραμματικές (ιερογλυφικές) γραφές, σε μία γραμμική συλλαβογραμματική γραφή (Γραμμική Α') και στην γραφή του Δίσκου της Φαιστού, δηλαδή σε τέσσερις διαφορετικές γραφές – ήδη πριν αποβιβαστούν (μετά το 1600 πτεμ) στο νησί οι Αχαιοί (Μυκηναίοι), οι έγραφαν στην δική τους γραμμική συλλαβογραμματική γραφή (Γραμμική Β').

 Η Ανατολή από το 1500 μέχρι το 1350 πτεμ: Μιτάννι, Χιττίτες, Αίγυπτος, Βαβυλώνα, Ασσυρία, χαναανικά βασίλεια (ιδιαίτερα η Ουγκαρίτ) και το νησί της Αλάσια (Κύπρου)

Ανταγωνισμός Χιττιτών – Αιγύπτου στην Χαναάν

Η άνοδος των Χιττιτών οδήγησε σταδιακά το χουριτικό κράτος Μιτάννι σε διάλυση.

Η μείζων επέκταση της Κεμέτ (Αιγύπτου) επί Τούθμωση Γ’ στα μισά του 15ου αιώνα δεν κράτησε επί μακρόν. Στα χρόνια εκείνα, η Αίγυπτος ήταν μία επιμήκης χώρα με μήκος 3000 χμ: το μεγαλύτερο κράτος του κόσμου.

Τα τέσσερα έθνη που ζούσαν στην Κρήτη προ του 1600 πτεμ πρέπει να είναι:

- οι Καεφτιού (επίσης γνωστοί ως Καφθώρ), οι οποίοι πρέπει να θεωρηθούν ως ένα ανατολιακό φύλο σχετικό με τους Κάρες και έντονα επηρεασμένο πολιτισμικά από την Αίγυπτο: ιερογλυφικά κείμενα τα οποία περιγράφουν τους Καεφτιού κάνουν λόγο και για τον Ώρο των Καεφτιού, συνεπώς μία εμφανώς αιγυπτιακή θεότητα ως κυρίαρχη ανάμεσα στους κατοίκους αυτούς της Κρήτης.

https://en.wikipedia.org/wiki/Caphtor

 

- οι Πελεσέτ-Πελασγοί-Φιλισταίοι (πρόγονοι των Παλαιστινίων), οι οποίοι δεν κατοικούσαν μόνο την Κρήτη αλλά επίσης το Αιγαίο και την ηπειρωτική νότια βαλκανική χώρα, όπου οι Αχαιοί (θεωρούμενη ως πρώτη 'ελληνική' φυλή – γελοίος και ανιστόρητος όρος) αποτελούσαν μία μειονότητα ανάμεσά τους. Σύμμαχοι των Τρωαδιτών (Ταρουΐσα και Ταρουΐγια: γνωστοί από χιττιτικά κείμενα), των Καεφτιού και των λοιπών εθνών της (γνωστής από χιττιτικά κείμενα) συμμαχίας των Λούκκα (Λυκία), είχαν σαφώς ζημιωθεί από την συμμαχία της αυτοκρατορίας των Χιττιτών με τα μικρά αχαϊκά βασίλεια των Μυκηνών και της Θήβας.

https://en.wikipedia.org/wiki/Timeline_of_the_name_%22Palestine%22

https://en.wikipedia.org/wiki/Pelasgians

 

- ένα χαναανικό φύλο, το οποίο είχε επινοήσει και χρησιμοποιούσε την εν μέρει αποκρυπτογραφημένη Γραμμική Α', πιθανώτατα οι Τσέκερ (Τεύκροι/Ζάκρο). και

https://en.wikipedia.org/wiki/Sea_Peoples

https://en.wikipedia.org/wiki/King_Teucer

 

- ένα βερβερικό ('λιβυκό') φύλο, το οποίο ήταν πιθανώτατα το πολυπληθέστερο.

 

Η κατάσταση φαίνεται ότι ήταν ειρηνική ανάμεσα στα διάφορα βασίλεια της Κρήτης έως την αχαϊκή κατάκτηση, η οποία έγινε σε απόλυτη συμφωνία με τους Χιττίτες, των οποίων οι Αχαιοί ήταν συγγενείς, σύμμαχοι, υποτελείς και τοποτηρητές των συμφερόντων στα δυτικά.

 

Η αχαϊκή κατάκτηση της Κρήτης είναι ταυτόχρονη με την χιττιτική κατάκτηση της Βαβυλώνας από τον Μουρσίλις Ι (1596 πτεμ), ένα κοσμοϊστορικό γεγονός εφόσον αποτελεί την παγκοσμίως μεγαλύτερη στρατιωτική εκστρατεία της Παγκόσμιας Ιστορίας προ των σαργωνιδικών νεο-ασσυριακών χρόνων (722-609 πτεμ).

https://en.wikipedia.org/wiki/Mursili_I

https://en.wikipedia.org/wiki/Hittites#Old_Kingdom

https://www.hethport.uni-wuerzburg.de/HPM/index.php

 

Τα δύο γεγονότα ισχυροποίησαν την θέση των Χιττιτών απέναντι στην Αίγυπτο και την δυτική συμμαχία (Λούκκα, Τροία, Πελασγοί-Πελεσέτ, κλπ), η οποία αποτελούσε τον κυριώτερο κίνδυνο για τους Χιττίτες καθώς βρισκόταν στα νώτα τους επειδή η Χιττιτική Αυτοκρατορία ήταν 'στραμμένη' προς τα νοτιοανατολικά (Μεσοποταμία) και τα νότια (Συρο-Παλαιστίνη).

 

Η ταραγμένη εκείνη περίοδος έληξε με δύο γεγονότα: τον ανειλημμένο από τους συγγενείς των Χιττιτών Αχαιούς πόλεμο κατά των Τρώων, ένα γεγονός που αποτελούσε 'πύρρειο νίκη', επειδή οι σύμμαχοι των Τρωαδιτών αντέδρασαν, συνέπηξαν μία αντι-αχαϊκή και αντι-χιττιτική συμμαχία, και ξέσπασαν σε εξεγέρσεις και πυρπολήσεις μυκηναϊκών ακροπόλεων έτσι φέροντας το τέλος της μυκηναϊκής εποχής και της Γραμμικής Β' γραφής τους, καθώς και μακραίωνους σκοτεινούς αιώνες.

 

Στη συνέχεια, επιυέθηκαν και κατέστρεψαν την Χαττούσας, επιφέροντας το τέλος της Χιττιτικής Αυτοκρατορίας, την Ουγκαρίτ, την μεγαλύτερο χαναανικό βασίλειο και ακαδημαϊκό και μεταφραστικό κέντρο της έως τότε Παγκόσμιας Ιστορίας, καθώς και άλλα αμορριτικά και χαναανικά βασίλεια. Στο τέλος, επιτέθηκαν κατά της Αιγύπτου, όπου ο Ραμσής Γ' μόνον μετά από τρεις πολύ σκληρές μάχες κατά ξηράν και θάλασσαν και πολύ έντονη στήριξη από το ιερατείο του και εκπληκτική επίδειξη ψυχικής ισχύος, επιτέλεση θαυματουργών πράξεων, και πρόκληση υπερβατικού τρόμου στους επιτιθεμένους εχθρούς του κατάφερε να τους νικήσει, διαλύσει και διασκορπίσει.

 

Οι αιγυπτιακές ιστορικές πηγές αποκαλούν αυτή την συμμαχία 'Λαούς της Θάλασσας', ενώ τα χιττιτικά κείμενα Λούκκα. Οι εναπομένοντες Τσέκερ κατέληξαν στην Βύβλο (Τζεμπάλ) της Φοινίκης, οι Πελεσέτ στην Ασντόντ (Άζωτο), Ασκαλώνα και Γάζα, οι Σεκελές στην Σικελία, και Σερντέν (Σάρδεις) στη Σαρδηνία.  Σχετικά:

https://www.academia.edu/26287366/Η_Ευρύτερη_Περιοχή_της_Ανατολικής_Μεσογείου_κατά_τον_13ο_και_τον_12ο_Αιώνα_και_οι_Λαοί_της_Θάλασσας_κείμενο_και_σημειώσεις_

 

Εδώ μπορείς να βρεις κάπιοια βιβλιογραφία, αλλά υπάρχουν πολλά λάθη:

https://en.wikipedia.org/wiki/Sea_Peoples

 

Κατά την πρώτη προχριστιανική χιλιετία, η Κρήτη ήταν ένας ολότελα ξεκομμένος από την ηπειρωτική Ελλάδα τόπος και αυτό φαίνεται στη Πολιτεία του Αριστοτέλη, όπου εκείνος προσφέρει παραδείγματα πολιτειακής οργάνωσης και διακυβέρνησης από την Καρχηδόνα, την Σπάρτη, και την Κρήτη (Γόρτυνα).

 

Πρόσεξε κάτι το σημαντικό για να αντιληφθείς ότι, αν η Κύπρος ανήκει στην Ασία, η Κρήτη ανήκει στην Αφρική, όπως και η Σικελία. Όταν το κράτος του Αλεξάνδρου, το οποίο βεβαίως λεγόταν Ιράν και είχε πρωτεύουσα την Βαβυλώνα (και όχι το σκουπίδι 'Αθήνα'), μοιράστηκε στους Επιγόνους, οι Μακεδόνες (Αντιγονίδες), οι οποίοι έθεσαν την Ελλάδα υπό τον ζυγό τους, και οι Ατταλίδες της Περγάμου δεν είχαν στην κατοχή τους την Κρήτη.

 

Η Κρήτη ανήκε στους Πτολεμαίους επειδή είναι κυρίως ένα αφρικανικό νησί.

 

Και έτσι παρέμεινε, ιδιαίτερα μετά την ισλαμική κατάκτηση (824-961) και αργότερα την οθωμανική. Όταν οι Οθωμανοί ανέκτησαν την Κρήτη από την ξενική, ενετική κατοχή (1645-1669), όλα τα τριγύρω παράλια νοτιοβαλκανικά, ανατολιακά, συρο-παλαιστινιακά, αιγυπτιακά, λιβυκά, τυνησιακά και αλγερινά ήταν οθωμανικά.

 

Αυτά όλα μου θύμισες με την ερώτησή σου!

Τώρα βρίσκομαι σε τελείως άλλα θέματα, καταστάσεις και ενδιαφέροντα.

Νάσαι πάντα καλά!

Σαμσαντίν