История, Становление, Нравственность, Духовная Сила,
Знание, Человек и Отвратительное Заблуждение, которое считается «Историей»
History,
Becoming, Morality, Spiritual Potency, Knowledge, Man and the Execrable
Fallacy, which is considered "History"
Ο,τι ακολουθεί είναι η πρώτη απάντησή μου σε μία σειρά από ερωτήματα που
μου υπέβαλε ένας φίλος σχετικά με διάφορα ιστορικά θέματα. Ουσιαστικά, αντί να
του απαντήσω ευθέως στα συγκεκριμένα σημεία των ερωτήσεών του, αναφέρθηκα σε
μερικά θεμελιώδη και καθοριστικά σημεία των οποίων η άγνοια ολοσχερώς και
τελεσιδίκως αποτρέπει τον κάθε από το να αντιληφθεί πόσο στρεβλά βλέπει τον
κόσμο, τον άνθρωπο και το τι οι πλείστοι νομίζουν ως τάχα «Ιστορία». Αγνοώντας
τα παρακάτω θέματα, ο οποιοσδήποτε μελετητής βρίσκει πολλά παράξενα, ανεξήγητα,
μυστηριώδη, αινιγματικά και άγνωστα περιστατικά και άτομα, καταστάσεις και
περιστάσεις στην Ιστορία. Δεν υπάρχει όμως τίποτα το άγνωστο. Μόνο που δυστυχώς
ο άνθρωπος ζει μέσα σε ένα απατηλό κόσμο, υπάρχει μέσα σε ψευδαισθήσεις, και
έτσι βαδίζει όλως αναποτρέπτως προς την καταστροφή του. Σε όλα αυτά οι λιγοστές
εξαιρέσεις απλώς επικυρώνουν τον κανόνα.
Содержание
I. Нет никакой «Истории»! Это псевдоконцепция.
II. «История» равносильна становлению
III. Письмо и история
IV. История, становление, человеческие действия и мораль
V. Историография как священное и как нечестивое действие
VI. Каждое историческое исследование и изучение — это нравственный поиск
VII. «История» и устная традиция
VIII. Все письменные системы являются следствием грехопадения человека
IX. Нравственное измерение историографии: история и миф
X. Духовные науки, онтология, знание и гносеология
XI. Академическая дисциплина истории: несуществующая без моральных целей
Contents
I. There is no
'History'! It is a Pseudo-Concept.
II. 'History' is tantamount
to Becoming
III. Writing and
History
IV. History, Becoming,
Human Actions, and Moral
V. Historiography as
Sacred and as Unholy Action
VI. Every Historical Research
and Study is an Moral Quest
VII. 'History' and Oral
Tradition
VIII. All Writing
Systems are Consequence of the Fall of Man
IX. The Moral Dimension
of Historiography: History and Myth
X. Spiritual Sciences,
Ontology, Knowledge, and Gnosiology
XI. The Academic
Discipline of History: Nonexistent without Moral Targets
Περιεχόμενα
Ι. Δεν υπάρχει 'Ιστορία'! Είναι μία Ψευδο-έννοια.
ΙΙ. 'Ιστορία' είναι το Γίγνεσθαι
ΙΙΙ. Γραφή και Ιστορία
IV. Ιστορία,
Γίγνεσθαι, Ανθρώπινες Πράξεις, και Ηθική
V. Ιστοριογραφία
ως Ιερή και ως Ανίερη Πράξη
VI. Κάθε Ιστορική
Έρευνα και Μελέτη είναι μία Ηθική Αναζήτηση
VII.
'Ιστορία' και Προφορική Παράδοση
VIII. Όλες
οι Γραφές είναι Συνάρτηση της Πτώσης του Ανθρώπου
ΙΧ. Ηθική Διάσταση της Ιστοριογραφίας: Ιστορία και Μύθος
Χ. Ψυχικές Επιστήμες, Οντολογία, Γνώση και Γνωσιολογία
ΧΙ. Επιστήμη της Ιστορίας: Ανύπαρκτη χωρίς Ηθικούς Στόχους
Τοιχογραφία από τον τάφο του Τούθμωση Γ’ στην Κοιλάδα των Βασιλέων, στις Δυτικές Θήβες.
Ι. Δεν υπάρχει 'Ιστορία'! Είναι μία Ψευδο-έννοια.
Γράφεις τέσσερις παραγράφους σχετικά με την Ιστορία των χρόνων του Μιχαήλ
Γ' και Μπόρις Α'. Είναι εντυπωσιακό πόσο σε ενδιαφέρει αυτή η περίοδος! Αλλά με
τον τρόπο με το οποίο ασχολείσαι, καταδικάζεις τον εαυτό σου να παραμένεις μέσα
στον ίδιο πάντα φαύλο κύκλο που δεν σου επιτρέπει να αντιληφθείς την
πραγματικότητα. Αν βέβαια αυτό χαρακτηρίζει ακόμη και γνωστούς και
καταξιωμένους ερευνητές και βυζαντινολόγους, τους οποίους είχα γνωρίσει και οι
οποίοι δεν είναι πλέον εν ζωή, τότε δεν είναι και μεγάλο το κακό για σένα.
Αλλά αν θέλεις μέσα από αυτή την έρευνα να ανεύρεις τον εαυτό σου, να δεις
την παρουσία του Θείου μέσα στα ανθρώπινα, να παρατηρήσεις τις ταλαντώσεις
πολλών ανθρώπων, σκέψεων, λόγων και πράξεων, ανάμεσα στην Μοίρα και στην Τύχη,
τότε φοβάμαι ότι είσαι άσχημα μπλοκαρισμένος.
Δεν φταίνε ωστόσο ούτε η σύγχρονη επιστήμη, ούτε η συγκεκριμένη περίοδος,
ούτε και η εκ μέρους σου προβολή δικών σου μέτρων και σταθμών πάνω στο
αντικείμενο της έρευνάς σου. Ούτε άλλωστε φταίει και η εκ μέρους σου προβολή
δικών σου συναισθημάτων (κάτι ακόμη χειρότερο) γι'αυτό.
Φταίει κυρίως η συγκεφαλαιωτική προσέγγισή σου στο φαινόμενο της Ιστορίας,
δηλαδή στην κατά γενεάς παρατεινόμενη παρουσία και δράση του ανθρώπου της
Πτώσης πάνω στην επιφάνεια της Γης.
Δεν μπορεί να μελετηθεί η Ιστορία για να εξαχθούν ωφέλιμα συμπεράσματα.
Η Ιστορία δεν είναι κάτι το χρηστικό.
Δεν έχει καμμία χρήση η Ιστορία.
Όσοι λένε ότι «το Παρελθόν βοηθάει τους ανθρώπους να φτειάξουν ένα
καλλίτερο Μέλλον» είναι είτε κακούργοι συνωμότες, οπότε και ψεύδονται ασιχρώς,
είτε ηλίθιοι οι οποίοι ζουν στο ψευδο-σύμπαν της άγνοιας, της αναισθησίας, της
αφέλειας και της αυτοκαταστροφής των κοινωνιών τους.
Ποτέ σε χριστιανικούς και ισλαμικούς αιώνες δεν κατέγραψαν και δεν
'εμελέτησαν' (αν το έκαναν – διότι καταγραφή και συγγραφή δεν αποτελούν
υποχρεωτικά μελέτη) την Ιστορία για να γίνουν καλλίτεροι, να βελτιωθούν, να
συνειδητοποιηθούν, να ζήσουν καλλίτερα, ή να αποτρέψουν τα χειρότερα. Πρόσεξε
κάτι το καθοριστικό: μελέτη των υπαρκτών πηγών της Ιστορίας δεν συνεπάγεται καν
ενδιαφέρον για 'μελέτη' της Ιστορίας. Εξ άλλου, μία νέα συγγραφή με βάση τις
υπαρκτές πηγές είναι περισσότερο υπόθεση βιβλιοθηκονομίας και αρχειονομίας και
λιγώτερο μία καθεαυτό 'μελέτη'.
Μόνον με την άνοδο των νεώτερων εθνικισμών εξαιτίας του λεγόμενου Γαλλικού
Διαφωτισμού και της λεγόμενης Γαλλικής Επανάστασης, .....
α) με τον σχηματισμό της ψευδο-έννοιας της πατρίδας, με την αλλοίωση της
παραδοσιακής έννοιας του 'έθνους' (το οποίο ήταν αντιληπτό ως πολιτιστική και
ηθική οντότητα), και με την εισαγωγή του νεωτέρου «κράτους», δηλαδή ενός ανίερου και εχθρικού
προς κάθε άνθρωπο θεσμού (τον οποίο απεκάλεσαν με την βδελυρή λέξη "Res Publica"),
β) με την σύσταση τερατωδών γραφειοκρατιών (των οποίων αντίστοιχες δεν
υπήρχαν ποτέ στο παρελθόν / τα σύγχρονα κράτη είναι άλλωστε εξαμβλώματα σε
σχέση με τα παλαιά και πρέπει όλα αδιακρίτως να καταστραφούν με αφανιστικό
τρόπο και χωρίς να αφήσουν καν την ανάμνησή τους),
γ) με την πρόστυχη χρήση του παρελθόντος, την οποία τα θεοκατάρατα,
απάνθρωπα, άνομα, και διεστραμμένα σύγχρονα κράτη θέλησαν εξεπίτηδες να κάνου (ώστε
να αιχμαλωτίζουν ψυχές και να σκοτώσουν εκατομμύρια ανθρώπους για τους βέβηλους
στόχους τους), και
δ) με την συνεπαγόμενη σύσταση μιας διάστροφης και τερατώδους έννοιας
αναφορικά με αυτή την συγκεκριμένη λέξη, .........
............ η ψευδο-έννοια 'Ιστορία' προσέλαβε τις εσφαλμένες και όλως
ανύπαρκτες διαστάσεις με τις οποίες διδάσκεται σήμερα ως προϊόν δυτικής
αποικιοκρατικής προσπάθειας και ως βασικό στοιχείο σταδιακά επιτελούμενης
ψυχικής γενοκτονίας εναντίον όλης της Ανθρωπότητας.
Δεν είναι μία νέα αντίληψη, προσέγγιση, σύλληψη, σύνθεση ή πεποίθησή μου
αυτή. Ήδη πίσω στο 1990 (21 Μαρτίου) είχα δημοσιεύσει στο περιοδικό 'Διαβάζω'
μία εκτεταμένη βιβλιοκρισία του περίφημου βιβλίου του Ουμπέρτο Έκο 'Το Εκκρεμές
του Φουκώ'. Ο τίτλος ήταν μία ερώτηση "Η Ιστορία Μυστική;". Εννοείται
ότι το περιεχόμενο της τεράστιας βιβλιοκρισίας απαντάει καταφατικά στον
τίτλο-ερώτημα.
https://www.academia.edu/110469313/Η_Ιστορία_Μυστική_Βιβλιοκρισία_ΔΙΑΒΑΖΩ_
Αλλά, αν είναι έτσι, αν δηλαδή η Ιστορία είναι όντως Μυστική, τότε η
Ιστορία είναι άγνωστη στον πολύ κόσμο και ντε φάκτο το τι οι πλείστοι νομίζουν
ως τάχα Ιστορία είναι κάτι το απολύτως ανύπαρκτο. Αυτό είναι μάλιστα εντόνως
καταδικαστικό για όλη την ανθρωπότητα και ιδιαίτερα για όσους φανατίζονται
σχετικά. Αυτό έχει έτσι, επειδή ο οποιοσδήποτε σχετικός φανατισμός, ή
συναισθηματική φόρτιση, ή νοητική παρόρμηση αποτελούν έλξη προς το Μη Είναι,
δηλαδή την ανυπαρξία. Αυτό είναι το τι ο Ιησούς είχε αποκαλέσει 'πατέρα του
διαβόλου', απορρίπτοντας τους Φαρισαίους. Έτσι, όλοι όσοι νομίζουν ότι 'ξέρουν'
την Ιστορία και κατ' ουσίαν ξέρουν μία άθλια στημένη δαιμονική οπτασία και έτσι
σύρονται (και μαζί τους ο κόσμος τους) σε απόλυτη ανυπαρξία. Αυτό σημαίνει ότι
δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος κάτι εναντίον τους, Η αυτο-καταστροφή τους
είναι αναπόφευκτη.
Η προαναφερμένη βιβλιοκρισία είναι επίσης για ένα από τα καλλίτερα και πιο
αντιπροσωπευτικά κείμενά μου. Εκεί θα βρεις σε εμβρυακή μορφή πολλά από όσα έχω
γράψει και από όσα δεν έχω γράψει σχετικά με το τι είναι, μπορεί να είναι, και
δεν μπορεί να είναι η Ιστορία.
Έτσι, όπως νοείται σήμερα, Ιστορία δεν υπάρχει. Αλλά και η αρχαιοελληνική
λέξη, της οποίας το νόημα δεν μπορούν να συλλάβουν οι σύγχρονοι λαοί εξαιτίας
του πολύ διαφορετικού πλαισίου στο οποίο βρίσκονται, ακόμη και εκείνη δεν δίνει
υπόσταση στην 'Ιστορία' – έτσι όπως την νομίζουν πλείστοι όσοι.
Δεν ισχύει το "Όλβιος όστις Ιστορίης έσχεν μάθησιν", διότι οι
λέξεις αυτές δεν μπορούν να γίνουν σήμερα νοητές όπως ήταν παλιά και κανένας
δεν μπορεί να αντιληφθεί την σωστή και ακριβή έννοιά τους, διότι αυτή
προϋποθέτει πλήρη μετάθεση και ενεργό τοποθέτηση μέσα στο πολιτισμικό-ηθικό
πλαίσιο στο οποίο η πρόταση αυτή ειπώθηκε.
Κατά το πως εννοούσαν την λέξη αυτή στην αρχαία Ιωνία, η
"Ιστορία" είναι γνώση συμβάντων, καταστάσεων και περιστάσεων.
Σχετικά:
https://el.wikipedia.org/wiki/Ιστορία#Ετυμολογία
https://el.wiktionary.org/wiki/ἵστημι
Το να ξέρεις εσύ (ο οποιοσδήποτε 'εσύ') ακριβώς το τι έγινε κάπου κάποτε
ΔΕΝ δίνει υπόσταση στα συμβάντα και στις καταστάσεις εκείνες. Είναι απλά και
μόνο δική σου δουλειά – σωστή (: ακριβής γνώση) ή λαθεμένη (: ανακριβής γνώση).
Αυτή λοιπόν η δική σου 'γνώση' αποτελεί κατ'ουσίαν ένα άχρηστο υποκειμενισμό
προβεβλημένο ως βδέλυγμα επάνω στα εξ αντικειμένου (από μόνα τους) επισυμβάντα περιστατικά.
Πρόκειται λοιπόν για ένα βαρβαρικό και σιχαμερό εγωϊσμό και για μία πάρα πολύ
άρρωστη φαντασία. Και είναι -προ πάντων- μία διά του έξωθεν ορισμού
απόπειρα 'υπεξαίρεσης' των συμβάντων και των περιστάσεων. Είναι συνεπώς
αναπότρεπτα κάτι το βλάσφημο, αντιθεϊκό και σατανικό. Αυτή η πραγματικότητα
καθιστά τους πλείστους λεγόμενους 'Αρχαίους Έλληνες' ένα πρόστυχο εσμό
σατανιστών και ανωμάλων. Και αυτό αποδεδειγμένα ήσαν οι περισσότεροι από
αυτούς: όχι όσο διατηρούνταν βασίλεια ανάμεσά τους, αλλά αργότερα.
Ως νοοτροπία και ως κοσμοαντίληψη είναι περίπου κοντά στο τι λένε πολλοί
σήμερα μιλώντας ειρωνικά και συχνά αστεϊζόμενοι "Η Ιστορία γράφεται από
τους νικητές". Αυτό είναι περισσή βλακεία, ηλίθια αυταπάτη, και εγγύηση
αναπόφευκτης αυτο-καταστροφής. Είναι ένα είδος κλοπής και υφαρπαγής των
περιστάσεων και των γεγονότων.
Είναι σαν να θέλεις να πεις:
α) το είδα, το ξέρω (οίδα), είμαι "ίστωρ", άρα το συμβάν έγινε.
και
β) δεν το είδα, δεν το ξέρω (οίδα), δεν είμαι "ίστωρ", άρα το
συμβάν δεν έγινε.
Αυτή είναι η ηλιθιότητα, η βαρβαρότητα, η μηδαμινότητα, το τερατούργημα των
άξεστων και ανίδεων αρχαίων φιλοσόφων, ρητόρων, ή 'ιστορικών', ως παράγωγο
άρωωστου εγωκεντρισμού και εγωϊσμού. Πλην όμως αυτό δεν δημιουργεί καμμία
παράδοση, καμμία πραγματικότητα, και καμμία αλήθεια.
Μπορεί βεβαίως το ηλίθιο αυτό, ακάθαρτο και βδελυρό 'πνεύμα' να χρησιμεύει
ως παραβάν σε όσους κυβερνούν σήμερα τον κόσμο (διά της Αναγέννησης, διά της
αποικικρατίας, και διά των πολέμων και των γενοκτονιών), αλλά στην διάστασή του
αυτή δεν είναι παρά ένα τρισάθλιο εργαλείο διεστραμμένων και απανθρώπων
κακούργων των οποίων το αμετάκλητο τέλος και η απηνής τιμωρία είναι κοντά.
Οπότε, πρέπει να επανέλθουμε στην απόλυτη πραγματικότητα και στην πρωταρχική
αλήθεια:
ΙΙ. 'Ιστορία'
είναι το Γίγνεσθαι
Τα συμβάντα και οι καταστάσεις, τις οποίες ένας Σουμέριος γραφέας μπορεί να
έχει καταγράψει και έτσι απομνημονεύσει (για κάποιο χρονικό διάστημα) 2500
χρόνια πριν από τον εθνοπροδότη της Καρίας, τιποτένιο γραφιά Ηρόδοτο, ισχύουν
από μόνες τους. Δεν υφίστανται επειδή ο Σουμέριος γραφέας τα κατέγραψε – όποια
και αν ήταν αυτά: μία απλή εμπορική συναλλαγή, μία αναφορά μεταφοράς υλικού,
μία προσφορά σε ναό, μία λειτουργία ή άλλη διαδικασία εντός των ανακτόρων, ή
ακόμη και μία πρώιμη πολεμική σύγκρουση με λίγους πολεμιστές και ελάχιστες
απώλειες. Αυτά τα γεγονότα είναι αυθύπαρκτα όταν και όπου συμβαίνουν. Έγιναν
επειδή οι συντελεστές αυτών των γεγονότων έδρασαν αυτοβούλως, έτσι όπως τελικά
συνέβη στην κάθε περίσταση.
Η "Ιστορία" είναι όλα όσα συνέβησαν και όλες οι
καταστάσεις, οι οποίες έλαβαν χώραν, είτε τις έμαθε κάποιος είτε όχι, είτε τις
κατέγραψε κάποιος είτε όχι. Μόνο που έτσι, βλέποντας ευθέως
την πραγματικότητα, καταλαβαίνουμε πολύ εύκολα ότι όλα τα γεγονότα και οι
διάφορες περιστάσεις δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να αποκληθούν
"Ιστορία". Ο όρος είναι λάθος – όπως άλλωστε όλοι οι όροι του
λεγόμενου αρχαίου ελληνικού πολιτισμού είναι λάθος. Γιατί;
Αυτό είναι απλό. Πρόκειται για έξωθεν ορισμό του τι συνέβη κάπου
κάποτε. Όμως, αντίθετα, ο έσωθεν, ο αληθινός, ο πραγματικός ορισμός του
τι συνέβη κάπου κάποτε είναι αυτό τούτο το συμβάν.
Δεδομένου ότι εκ των πραγμάτων δεν εξαρτώνται από οποιαδήποτε εξωτερικά
στοιχεία, παρατηρητές ή καταγραφείς, όλα τα κατά τόπους γεγονότα, περιστάσεις
και καταστάσεις που έλαβαν χώραν (με όλους τους εγγενείς συντελεστές τους)
είναι αφύσικο και παράλογο να ονομάζονται (: 'Ιστορία') σε συνάρτηση με το
ενδεχόμενο εάν κάποιοι αφηγήθηκαν ή δεν αφηγήθηκαν, έγραψαν ή δεν έγραψαν,
έμαθαν ή δεν έμαθαν γι' αυτά.
Πως μπορούν να αποκληθούν σωστά λοιπόν όλα όσα γίνονται, όλες οι
καταστάσεις οι οποίες διαμορφώνονται, και όλες οι αλληλοδιαδεχόμενες
περιστάσεις που σχηματίζουν την αλληλουχία των γεγονότων των ανθρωπίνων
κοινωνιών;
Στο ερώτημα αυτό δεν υπάρχει απάντηση, διότι δεν χρειάζεται απάντηση.
Απαιτείται συνολική απόρριψη του συγχρόνου τρόπου σκέψης και αντικατάστασή
του από τον αρχαίο ασσυροβαβυλωνιακό και αιγυπτιακό τρόπο σκέψης, νόησης,
αίσθησης των συμπάντων, και συναίσθησης της θέσης την οποία ο κάθε άνθρωπος
έχει μέσα σε αυτά.
Είναι ακριβώς το τι έγραψα ήδη στην προαναφερμένη βιβλιοκρισία στο
περιοδικό Διαβάζω πριν από 34 χρόνια.
Όλα όσα έγιναν, γίνονται, και θα γίνονται/γίνουν είναι το Χέπερ, το
Γίγνεσθαι. Είτε ένα τιποτένιο ανθρωπάκι ονόματι Ηρόδοτος το 'ξέρει', είτε όχι,
το Γίγνεσθαι είναι το Γίγνεσθαι, και όσοι δεν προσαρμόζονται σ' αυτήν την
Αλήθεια χάνονται, έθνη εκμηδενίζονται, και κοινωνίες σβύννουν, διότι αυτή είναι
η ισχύς και η φύση των όντων. Σχετικά:
https://en.wiktionary.org/wiki/ḫpr
https://en.wikipedia.org/wiki/Menkheperre_(name)
https://en.wikipedia.org/wiki/Khepri
Οι σύνδεσμοι είναι ενδεικτικοί. Δεν αποδέχομαι το περιεχόμενο στο σύνολό
του, ούτε και εγγυώμαι ιδιαίτερα τις ερμηνείες ορισμένων θεμάτων που αναφέρουν.
Αλλά όλα τα στοιχεία που θα βρεις είναι ιδιαίτερα χρήσιμα. Και ενδεικτικά.
Πρόκειται για ένα τεράστιο θέμα για το οποίο μπορεί να γραφούν βιβλία και
βιβλία, πολύ περισσότερο εφόσον το υπαρκτό υλικό είναι άφθονο και σε
ιερογλυφικά, και σε σφηνοειδή κείμενα.
Το Γίγνεσθαι δεν είναι μία ασήμαντη και κενή περιεχομένου ροή γεγονότων και
εξέλιξη καταστάσεων. Είναι χώρος συνέργειας των ψυχικών και των ψυχοσωματικών
οντοτήτων. Ως εκ τούτου είναι θέμα κεφαλαιώδους σημασίας της οποίας άχρηστα και
αχρείαστα ίχνη επιχειρούν συχνά να καταγράψουν όσοι αποπειρώνται κάτι τέτοιο,
είτε αντιλαμβάνονται τι ακριβώς κάνουν, είτε όχι. Δεν πρέπει να ξεχνάς ότι
κανένας δεν 'απέδειξε' ότι η εφεύρεση της γραφής ήταν κάτι το σωστό και ότι δεν
αποτελούσε ένα ακόμη σκαλοπάτι Πτώσης του Ανθρώπου.
Τοιχογραφία από τον τάφο του Τούθμωση Γ’ στην Κοιλάδα των Βασιλέων, στις Δυτικές Θήβες.
ΙΙΙ. Γραφή και Ιστορία
Μόνον η άγνοια περί τον Αρχικό Άνθρωπο, ή και η ιδεολογική διαστροφή του
υλισμού, του εξελικτισμού, και του αθεϊσμού, κάνει τους τιποτένιους σημερινούς
ακαδημαϊκούς, ιστορικούς και ψευτο-καθηγητές πανεπιστημίων να 'νομίζουν' και να
'διατείνονται' ότι η γραφή έκανε 'καλό' στην Ανθρωπότητα. Οι ηλίθιες απόψεις
τους απορρίπτονται ήδη από πολλές αρχαίες αναφορές κατά τις οποίες τα ιερά
κείμενα δεν επιτρέπεται να γράφονται. Είναι γνωστό ότι στα αχαιμενιδικά χρόνια
η Αβέστα δεν γραφόταν, δεν είχε γραφεί. Μόνον σε μεταγενέστερες περιόδους, όταν
η πτώση της αρχικής πίστης, η ηθική κατάπτωση, και η θρησκευτική αποσύνθεση
ήταν εμφανείς, επιτελέσθηκε κάτι τέτοιο. Παλαιότερα, η αυθεντική παράδοση από
γενεά σε γενεά ήταν η προφορική, όπως συμβαίνει ακόμη και σήμερα σε έθνη που
ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές και έχουν ελάχιστη επικοινωνία με τον δυτικό
κόσμο και την άχρηστη και θανατερή 'τεχνολογία' του.
Σε αρχαία ασσυροβαβυλωνιακά και αιγυπτιακά κείμενα εντοπίζουμε για πρώτη
φορά την αντίληψη της αδιαιρετότητας της εξέλιξης και του αναπόσπαστου του
συνόλου των υποστάσεων και των μετατροπών τους: αυτό είναι ο ψυχικός-υλικός
άξονας Είναι – Γίγνεσθαι πάνω στον οποίο λειτούργησαν και λειτουργούν τα
σύμπαντα.
Οπότε, το Γίγνεσθαι (και όχι η ψευδεπίγραφη και ανύπαρκτη 'Ιστορία')
κατευθύνεται (ή μάλλον πρέπει να κατευθύνεται) από όλους τους έμφυτους κατά την
Δημιουργία κανόνες και νόμους, τους οποίους οι θρησκείες αποκαλούν συμβατικά
'Ηθική'. Αυτό είναι το τι έχει σημασία για τον οποιονδήποτε θνητό κατά το
Γίγνεσθαι.
Με άλλα λόγια, είτε καταγραφεί μία συντελεσθείσα πράξη, ένα έργο, μία
επιχείρηση, μία συναλλαγή, μία πράξη, μία κατάκτηση, μία διαδικασία, μία
ιερουργία, μία προσευχή, μία ομιλία ή μία σκέψη, είτε όχι, αυτή έγινε. Και αυτό
είναι το τι όντως μετράει. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα, επουσιώδη, και
ασήμαντα. Τίποτα δεν ακυρώνει ούτε αυτή την ίδια, την επιτελεσθείσα δράση, ούτε
τις συνέπειές της. Είτε καταγράψεις τα καθέκαστα, είτε όχι, σε τίποτα δεν τα
ακυρώνεις και σε τίποτα δεν τα επηρεάζεις. Είτε τα μάθεις και έτσι γίνεις
'ίστωρ', είτε όχι, είναι εν και ταυτόν.
Δεν είναι απλά λάθος να νομίζεις το αντίθετο. Δεν είναι καν ηλίθιο. Είναι
απόδειξη σαπισμένου μυαλού και άχρηστου ανθρώπου, ο οποίος μόνον κακό μπορεί να
κάνει.
Είναι σαν να θέλει κάποιος να νομίζει ότι επειδή οι αρχαίοι Σομαλοί του
Πουντ δεν εγνώριζαν τους Μογγόλους των Αλταϊκών Ορέων, οι τελευταίοι δεν
υπήρχαν και δεν έθαπταν τους νεκρούς μουμιοποιώντας τους. Είναι απλώς άρρωστα
εγωκεντρικό και αθεράπευτα σάπιο το να νομίσει κάποιος κάτι τέτοιο.
Και δυστυχώς αυτό είναι το σαθρό θεμέλιο πάνω στο οποίο έχει από αιώνες
στηθεί ο πλέον καταρρέων και ετοιμοθάνατος δυτικός κόσμος και η αποικιακή
περιφέρειά του. Η ολοσχερής εξόντωσή της
Δύσης είναι αναπότρεπτη. Τίποτα δεν μπορεί να αποτρέψει την εξαφάνισή της,
καθώς και την εξολόθρευση όλων όσων άθελά τους ή ηθελημένα την επαναλαμβάνουν,
συντηρούν ή αναπαράγουν κατά τον οιονδήποτε τρόπο. Ούτε και έχει καν νόημα να
επιχειρήσει κάποιος την καταστροφή της Δύσης.
Η αυτο-καταβαράθρωση του Ελληνισμού, της Αναγέννησης, του Κλασικισμού, του
Διαφωτισμού, της Πολιτικής, και της Δημοκρατίας (Res Publica) είναι
το μοναδικό επερχόμενο συμβάν στο Γίγνεσθαι της Ανθρωπότητας. Και ακριβώς γι'
αυτό παρατηρείς τόσες πολλές προσπάθειες των διαφόρων δυτικών κατεστημένων να
προξενήσουν πολέμους και αντιδράσεις εναντίον αυτών των ιδίων. Αυτά τους
συντηρούν. Είτε νικήσουν είτε χάσουν, ο μόνος τρόπος για να παρατείνουν την
βδελυρή υπόστασή τους τα τέρατα της Δύσης είναι να προξενήσουν πολέμους.
Απορροφούν την ενέργεια του χυθέντος αίματος.
Αν όμως πέραν όλων των προαναφερμένων, κάποιος άνθρωπος θελήσει κάοποτε να
καταγράψει κάποια από όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, αυτό δεν αποτελεί
'Γίγνεσθαι' (και 'Ιστορία') παρά μόνον για τον ίδιο και για όσους ακούσουν για
το κείμενο αυτό ή το διαβάσουν. Πλην όμως, όπως κάθε άλλη πράξη κάθε ανθρώπου,
και αυτή η δραστηριότητα κρίνεται. Δηλαδή αξιολογείται ηθικά από τις αρμόδιες
ψυχικές ιεραρχίες. Οπότε, και αυτή η "ιστορία" είναι εξ ολοκλήρου μία
συνισταμένη ηθικών αξιολογήσεων που ισχύουν και για τον καταγραφέα των
επιλεγμένων γεγονότων και για τους αναγνώστες του κειμένου. Εννοείται ότι κάτι
τέτοιο δεν αποτελεί παρά δευτερογενή, ανθρώπινη δράση άσχετη με την πρωτογενή,
αυθεντική δράση, δηλαδή το γεγονός, το οποίο η εν λόγω καταγραφή αφηγείται.
IV. Ιστορία, Γίγνεσθαι, Ανθρώπινες Πράξεις, και Ηθική
Για όλες τις περιπτώσεις και περιστάσεις, δεν υπάρχει 'Γίγνεσθαι' χωρίς
Ηθική, διότι δεν υπάρχει ανθρώπινη ζωή χωρίς Ηθική. Τα πάντα εμπεριέχονται στην
Ηθική. Η παραμικρή ενέργεια, σκέψη, λόγος ή δράση αποτελούν μία μικρή άσκηση,
και τα εκατομμύρια από μικρές ασκήσεις από τα οποία αποτελείται η ζωή ενός
ανθρώπου στοιχειοθετούν ολόκληρο το σύνολο του διαγωνίσματος το οποίο η ψυχή
του εν λόγω ανθρώπου ήλθε στον κόσμο αυτό (με άλλα λόγια, ενδύθηκε ένα σώμα)
για να περάσει με επιτυχία και επιστρέψει στο ψυχικό σύμπαν.
Συνεπώς καταλαβαίνεις ότι το να θελήσει κάποιος να γράψει μία αναφορά
παλαιών συμβάντων είναι, πριν από όλα, πάνω από όλα, και πέρα από όλα, ένα
τεράστιο θέμα Ηθικής, και ως τέτοιο το αντιμετώπιζαν όλοι οι κορυφαίοι
αρχιερείς, μύστες και σοφοί των Σουμερίων, των Ακκάδων, των Ασσυρίων, των
Βαβυλωνίων και των Αιγυπτίων. Γι' αυτό και οι γραφείς επιτελούσαν ένα ιερό
καθήκον μέσα σε ιερατικές διαδικασίες. Αντίθετα, τα σκουπίδια της λεγόμενης
Αρχαίας Ελλάδας έγραφαν για να πουν το δικό τους 'στόρυ', το βδελυρό σκατόψυχό
τους, την αηδιαστική άγνοιά τους, και την τύφλα τους. Οι λίγες εξαιρέσεις μόνον
επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Τα κείμενά τους δείχνουν παντελή απουσία Ηθικής και ολοσχερή άγνοια Ψυχικών
Επιστημών κατά την ζωή τους. Και την δική τους ασυναρτησία περί του ψυχικού
σύμπαντος απεκάλεσαν "φιλοσοφία"! Μπορεί όλα αυτά να σου φαίνονται
είτε υπερβολικά είτε εμπαθή, αλλά δεν είναι καθόλου. Όταν διαβάσεις το κορυφαίο
αριστούργημα του Αραμαίου σοφού και Απολογητή της Χριστιανωσύνης Τατιανού "Προς
Έλληνας", τότε θα αρχίσεις να αφυπνίζεσαι. Όλα τα άλλα είναι για σένα τώρα
άχρηστα.
V. Ιστοριογραφία ως Ιερή και ως Ανίερη Πράξη
Και αυτή είναι η τρομερή διαφορά ανάμεσα
α) στους γραφείς και γλύπτες των επιγραφών του εξωτερικού βόρειου τοίχου
του ταφικού ναού του Ραμσή Γ' στο Μαντίνατ Χάμπου των Δυτικών Θηβών (Λούξορ),
όπου διατίθεται μία θεόπνευστη καταγραφή των νικών του Ραμσή Γ' επί των
βαρβαρικών τεράτων ('των Λαών της Θάλασσας') σε τρεις διαδοχικές μάχες κατά
ξηράν και θάλασσαν, και
β) στον βέβηλο Ηρόδοτο, ο οποίος έγραψε ό,τι είχε μισομάθει, ό,τι άρρωστο
και κομπλεξικό κατακάθι του είχε μείνει απωθημένο, και ό,τι ψέμματα ήθελε να
διαδώσει ανάμεσα σε όσους συγχρόνους και μεταγενέστερους ετύχαινε ενδεχομένως να
τον διαβάσουν, καθώς και στους διαδοχικούς αντιγραφείς χειρογράφων, οι οποίοι
είτε διέσωσαν είτε αλλοίωσαν το αρχικό κείμενο κατά τις επιθυμίες τους.
Με άλλα λόγια, οι πρώτοι (α) εγνώριζαν γιατί ήταν ηθικό να γράψουν το τι
έγραψαν και ήξεραν τι ήταν σωστό και αληθινό, ουσιαστικό και αντιπροσωπευτικό
(ανάμεσα στα σχεδόν άπειρα περιστατικά των μαχών εκείνων) για να γράψουν. Η
γνώση τους ήταν και ψυχική και υλική, αποτελώντας απόλυτη αντανάκλαση των
επιλεγμένων συμβάντων τα οποία ανέφεραν.
Και ο δεύτερος (β) δεν ήξερε ούτε τα τρία κακά της μοίρας του, όπως πολλά
παιδαριώδη λάθη του για την Αίγυπτο, την Βαβυλώνα, την Ανατολία, και το Ιράν
πιστοποιούν. Εδώ θα κάνω μία πολύ σύντομη αναφορά στην υστερογενή χρησιμοποίηση
και ενδεχομένως παραποίηση του κειμένου του Ηροδότου από ψευδοχριστιανούς
βενεδικτίνους μοναχούς του 9ου και του 10ου αιώνα. Θα τονίσω λοιπόν απλά το
εξής: είναι φυσικό μόνο το στρεβλό να μπορεί να χρησιμοποιηθεί εύκολα από τους
στρεβλούς. Ο,τιδήποτε θετικό, σημαντικό και αληθινό, οι στρεβλοί είτε θα το
παραποιήσουν, είτε θα το αποκρύψουν.
Δεν είναι μία μικρή, τυχαία και ασήμαντη υπόθεση να θεωρείς και να νομίζεις
ως 'γεγονός' μόνον αυτό που εσύ, ένα εξωτερικό στοιχείο, ξέρεις για το εν λόγω
γεγονός, και έτσι γράφοντας γι' αυτό να το αποκαλείς 'Ιστορία'. Είναι,
όπως προανέφερα, μία διά του έξωθεν ορισμού απόπειρα να ορίσεις το τι έγινε.
Μιλώντας σε κοινωνικό-κυβερνητικό-νομικό επίπεδο, αυτό είναι ένα είδος
αντιποίησης αρχής. Αλλά σε ψυχικό και υλικό επίπεδο και με όρους ηθικής
αποτίμησης, αυτό είναι ένα είδος αλλαγής, αλλοίωσης, παραχάραξης, απόκρυψης και
αποσιώπησης της Αλήθειας (δηλαδή του τι έγινε). Μόνο που αυτό ισοδυναμεί με ένα
είδος αντι-Δημιουργίας ή άρνησης της Δημιουργίας ή παραχάραξής της.
Θα μου πεις ότι άλλο η Δημιουργία και άλλο η ύπαρξη του Ανθρώπου πάνω στην
Γη.
Αυτό όμως είναι απλά και μόνο το ψέμμα που πιστεύεις και εσύ και οι
περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, αλλά δεν είναι έτσι. Αν αναφερθούμε στην Γένεση της
Βίβλου, θα δούμε ότι η ύπαρξη του Ανθρώπου στην Γη είναι η έβδομη 'ημέρα'
(δηλαδή το έβδομο διάστημα χρόνου) μετά τις έξι 'ημέρες' της Δημιουργίας.
Είναι αφέλεια να αρχίζεις (εσύ και πλείστοι άλλοι) την αστεία 'ιστορία' σου
από τον Αδάμ. Στα χριστιανικά και ισλαμικά χρόνια άρχιζαν τις Χρονογραφίες
(πολύ πιο σωστός τίτλος και όρος) από Κτίσεως Κόσμου. Το ίδιο χαρακτήριζε
άλλωστε και τα ημερολόγια. Οπότε, η 'έβδομη' ημέρα δεν είναι κάτι το ανεξάρτητο
αλλά μία από τις επτά 'ημέρες'.
Θα μου πεις ότι κατά τις προηγούμενες 'ημέρες' ό,τι έγινε είναι Έργο Θεού.
Σωστά.
Αλλά και το ίδιο συμβαίνει και κατά την εβδόμην ημέραν. Απλώς, από την μία,
η Πτώση (ή μάλλον οι πτώσεις) του Ανθρώπου και από την άλλη, η σύγχρονη,
θλιβερή βεβήλωση των πάντων σε έχουν οδηγήσει σε μία ολότελα εσφαλμένη αίσθηση
μιας, ας πούμε, 'ανίερης' 'ιστορίας'. Αυτό είναι ένα άσχημο λάθος.
Ό,τι συμπεριλαμβάνεται στο ανθρώπινο Γίγνεσθαι αποτελεί τον διαγωνισμό, τον
οποίο πρέπει να περάσει η ανθρωπότητα, ώστε να επανέλθει στην αρχική ιδεατή κατάσταση
ζωής. Αυτό όλο είναι τμήμα της Δημιουργίας και των συνεπειών της. Δεν είναι
λοιπόν δυνατό να θέλει κάποιος να 'υπεξαιρέσει' ό,τι από όλα τα συμβάντα
γνωρίζει ο ίδιος και να καταγράψει ό,τι του αρέσει, διαδίδοντας έτσι ένα ψέμμα.
Αυτό είναι εγγενώς ανήθικο.
Κάθε διά του έξωθεν ορισμού απόπειρα, κάθε έξωθεν
ορισμός, κάθε έξωθεν υποκινημένη δράση, και κάθε έξωθεν επηρεασμένη αντίδραση
είναι κάτι το καταστροφικό για τον άνθρωπο. Στον 27ο (ΚΖ,
349) Λόγο του (με τίτλο: Περί τοῦ μή ἀμελῶς ἔχειν περί τήν ἐργασίαν τῶν τοῦ Θεοῦ ἐντολῶν, μηδέ
καταφρονεῖν μιᾶς καί μόνης αὐτῶν, ἀλλ᾿ ἀγωνίζεσθαι
τηρεῖν ὁμοῦ πάσας, ἵνα μή ὡς καταφρονηταί ἔξω τοῦ νυμφῶνος ἀποκλεισθῶμεν.
Καί περί τοῦ ὑπομένειν γενναίως τούς πειρασμούς.), ο Συμεών Νέος
Θεολόγος δείχνει πολύ καλά ότι κάθε έξωθεν προβολή, υποβολή, δράση και
ενέργεια δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική και καταστροφική:
"ἐν δέ καιρῷ
πειρασμοῦ, ἐπελθόντων αὐτῷ ἐμπτυσμάτων
καί ῥαπισμάτων καί ὕβρεων, ἐάν μή ὑπενέγκῃ ταῦτα ἀταράχως,
ἤ ταραχθείς μέν τήν καρδίαν οὐ
προφέρει δέ ῥῆμα ἀπρεπές, ἀλλά ὅλως ἐνδείξεται
διά τοῦ ἔξωθεν
σχήματος πρός ὀργήν κινηθεῖσαν αὐτοῦ τήν ὁρμήν τῆς ψυχῆς καί
λόγον ὑβριστικόν ἀντιφθέγξεται ἤ ἕτερόν
τι πρός ἄμυναν διαπράξεται, πῶς δοῦλον ἑαυτόν
καί μιμητήν τοῦ ἰδίου Δεσπότου ὅλως εἰπεῖν ὁ τοιοῦτος
τολμήσει καί οὐχί μᾶλλον ἀπεναντίας ἐχθρόν;"
Αυτή η μακροσκελής εισαγωγή στο τι είναι και τι δεν είναι "Ιστορία" ήταν απαραίτητη.
VI. Κάθε Ιστορική Έρευνα και Μελέτη είναι μία Ηθική Αναζήτηση
Τώρα, θα με ερωτήσεις σχετικά με τρεις ομάδες θεμάτων:
Πρώτον, δεν πρέπει να (κατα)γράφεται τίποτα; Υπάρχει δυνατότητα μία
καταγραφή ορισμένων γεγονότων να είναι μία ηθική ενέργεια; Είναι κάθε καταγραφή
κάτι το ανήθικο; Τι μπορεί να υπάρχει ένας ηθικός στόχος στην απόπειρα καταγραφής
ενός γεγονότος ή μίας κατάστασης;
Δεύτερον, ποια είναι η ηθική διάσταση μιας ανθρώπινης πράξης η οποία
προξενεί καταστάσεις και γεγονότα που διαμορφώνουν συνέχεια εξελίξεων στις
ανθρώπινες κοινωνίες;
Τρίτον, τι αποτελεί ηθική διάσταση σε μία ανθρώπινη έρευνα ιστορικών πηγών
και ποιος μπορεί να είναι ο στόχος μιας ηθικής μελέτης της Ιστορίας ή έστω των
σωζομένων κειμένων και καταγραφών;
Απαντώντας στην πρώτη ομάδα ερωτημάτων, θα πρέπει να είμαι σαφής. Σε κανένα
αρχικό Παράδεισο μίας οποιασδήποτε Κοσμογονίας, όπως και σε καμμία Ουράνια
Ιερουσαλήμ μίας οποιασδήποτε Εσχατολογίας και Σωτηριολογίας, δεν υπάρχει και
δεν μπορεί να υπάρχει γραφή. Δεν είναι απαραίτητη. Δεν υπάρχει τίποτα το οποίο
ενδεχομένως ένας Τέλειος Άνθρωπος να ξεχάσει, και συνεπώς απουσιάζει κάθε
'ανάγκη' για μία γραφή, όπως επίσης για ένα αρχείο νόμων και διαταγών τα οποία
θα θύμιζαν τάχα το τι κάποιος θα είχε ξεχάσει.
Εκεί δεν υπάρχουν παρά οι έμφυτοι από την ίδια την διάταξη της Δημιουργίας
όροι, συνθήκες ζωής, ή νόμοι προς τους οποίους όλοι αυθορμήτως και ενσυνειδήτως
προσαρμόζονται. Τίποτα το επιπλέον δεν είναι απαραίτητο. Φαίνεται δεν έχεις
καταλάβει ότι από τον Νεο-Σουμέριο βασιλιά Ουρναμού, του οποίου οι γραπτοί
νόμοι είναι οι παγκοσμίως πρώτοι γνωστοί, μέχρι σήμερα, όσο αυξάνονται οι
νόμοι, τόσο επιδεινώνεται η ανομία. Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Ur-Nammu
https://en.wikipedia.org/wiki/Code_of_Ur-Nammu
και
https://www.urnammu.org/the-organization/
Εκεί κανένας βασιλεύς -και ο κάθε άνθρωπος είναι ένας βασιλεύς, όπως και η
κάθε γυναίκα είναι μία βασίλισσα- δεν έχει την 'ανάγκη' να καταγραφούν τα έργα
και τα ανδραγαθήματά του, επειδή αυτά αποτελούν το αποτέλεσμα της ψυχοσωματικής
συνέργειάς του, οπότε παραμένουν εσαεί γνωστά σε όλους, εφόσον υφίστανται και
λειτουργούν σε απόλυτη ψυχοσωματική συνέργεια.
Η αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι ότι η γραφή προξένησε πολλά από τα
προβλήματα του ανθρώπου. Οποτεδήποτε αναλογιστούμε, με σωστή συνεκτίμηση όλων
των γραπτών και ανασκαφικών δεδομένων, όλες τις πρώιμες κοινωνίες των Σουμερίων,
των Ακκάδων, των Αιγυπτίων, και των Ασσυροβαβυλωνίων της 4ης και της 3ης
προχριστιανικής χιλιετίας, θα συναγάγουμε ότι όσο πιο πίσω αναγόμαστε, τόσο
καλλίτερα ζούσαν οι άνθρωποι. Την πραγματικότητα επισκιάζουν η διαστρεβλωτική
θεωρία του δαρβινισμού και η παραχαρακτική ιδεολογία του εξελικτισμού, οι
οποίες προξενούν νοητική δυσλειτουργία, διανοητική ανικανότητα, και
επιστημονική-γνωστική παρεκτροπή για τους αποδέκτες τους.
Οι γνωστικώς, νοητικώς, σωματικώς, και ψυχικώς πανίσχυροι άνθρωποι εκείνων των
χρόνων είχαν την ικανότητα και νεκρούς να ταριχεύουν, και βράχους να λειαίνουν,
και τεράστιους λίθους εύκολα να μεταφέρουν μακριά, και πυραμίδες να ανεγείρουν,
και φως να δημιουργούν σε βάθη μέσα την Γη, και πλήρη γνώση του υλικού και του
ψυχικού σύμπαντος να έχουν. Φυσικά είχαν ήδη τότε εφευρεθεί οι αρχικες γραφές,
δηλαδή οι σφηνοειδείς και τα ιερογλυφικά, αλλά αυτό ήταν ένα από τα αίτια της
διάλυσης των συνθηκών εκείνης της ζωής, της απώλειας πολλών από τις
προαναφερμένες ικανότητες, και της περαιτέρω πτώσης του ανθρώπου.
Οπότε, η σωστή, τελική, απάντηση είναι: ναι! Δεν πρέπει να (κατα)γράφεται
τίποτα.
VII. 'Ιστορία' και Προφορική Παράδοση
Και μέχρις ότου ο άνθρωπος επιτύχει να επιβάλει στον εαυτό του αυτή την
κατάσταση, θα συνεχίσει να ευρίσκεται στην δίνη πολλών και περισσοτέρων δεινών.
Ακόμη και σήμερα διασώζονται μικρές περιθωριακές και απόμακρες κοινωνίες όπου
οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για γραφή, και -πράγμα το
οποίο είναι πιο σημαντικό- δεν έχουν την παραμικρή ανάγκη για γραφή. Απλώς εσύ
και ο κάθε άλλος δυτικός αμαθής, ημιμαθής ή πολυμαθής, ιδιαίτατα μάλιστα όλα τα
σκουπίδια των δυτικών πανεπιστημίων τύφλας, μίσους και χολέρας, δεν μπορείτε
ούτε να το υποθέσετε, ούτε να το καταλάβετε, διότι και δεν έχετε ζήσει ανάμεσα
σε αυτές τις ευλογημένες κοινωνίες, οι οποίες μπορεί να είναι ημι-νομαδικές,
νομαδικές, ή ακόμη και μόνιμα εγκατεστημένες σε κάποιον τόπο, και δεν έχετε
νοιώσει τις ζωές τους, ακριβώς όπως αυτοί τις βιώνουν. Και όσοι εθνογράφοι
πηγαίνουν να ζήσουν περιστασιακά ανάμεσά τους, τάχα για να τους 'μελετήσουν',
τους αντιμετωπίζουν ως κάτι το 'αλλότριο', οπότε οι μελέτες τους είναι
ψευδεπίγραφες και άχρηστες, ενώ οι ίδιοι ανυπομονούν να γυρίσουν στα
θεοκατάρατα γραφεία και στα κακορίζικα σαλόνια τους.
Θα σου προξενήσει εντύπωση, αλλά υπάρχουν ακόμη και μουσουλμανικές
κοινωνίες με συντριπτική πλειοψηφία πολύ ευτυχισμένων αναλφαβήτων, οι οποίοι σχεδόν
δεν ξέρουν να γράφουν ούτε καν την λέξη 'Αλλάχ'. Κάποιοι από αυτούς καταφέρνουν
να μάθουν όμως το Κοράνι απέξω ακούγοντάς το αρκετές φορές. Άλλωστε, όλες οι
κοινωνίες χωρίς γραφή έχουν άτομα με απίστευτες μνημοτεχνικές ικανότητες, και
αυτό είναι κάτι το πολύ φυσιολογικό και πολύ γνωστό βέβαια.
'Εχω ζήσει ανάμεσα στους απογόνους των αρχαίων Βλεμμύων, δηλαδή τους Μπέτζα,
οι οποίοι παραμένουν σε πάνω από το 75% του συνολικού πληθυσμού τους (2.5-3
εκ.) σε νομαδική κατάσταση περιφερόμενοι από ουάντι σε βουνοπλαγιά ή από
χαράδρα σε παραλία στα νοτιοανατολικά άκρα της Αιγύπτου και στα βουνά του
ανατολικού Σουδάν και της βόρειας Ερυθραίας. Οι Μπέτζα είναι όλοι μουσουλμάνοι
και μιλούν Μπέτζα, μία γλώσσα που περιλαμβάνει αρκετές διαλέκτους. Τα κορανικά
αραβικά είναι γι' αυτούς μία ξένη γλώσσα και αρκετοί από αυτούς, οι οποίοι δεν
πηγαίνουν συχνά στις πόλεις για συναλλαγές, δεν συνεννοούνται εύκολα στις
ψευτο-αραβικές διαλέκτους που μιλάνε στις πόλεις της Αιγύπτου και του Σουδάν.
Ακριβώς επειδή δεν γράφουν τα Μπέτζα σε ένα σύστημα γραφής τυγχάνουν
απόλυτης περιφρόνησης εκ μέρους των άξεστων, ηλιθίων και ρατσιστών ιμάμηδων και
σεΐχηδων των αστικών κέντρων της Αιγύπτου. Αυτό δείχνει πόσο εκδυτικισμένοι,
αλλοτριωμένοι, ψευτο-μουσουλμάνοι και σκατόψυχοι (σαν τους Φαρισαίους των
Ευαγγελίων) είναι όλοι αυτοί οι οικτροί ανεγκέφαλοι, οι οποίοι παριστάνουν τις
θρησκευτικές αρχές της άχρηστης αυτής ψευτο-χώρας που ακούει στο ασσυριακής
ετυμολογίας όνομα Μασρ (: Αίγυπτος) και δεν έχει εθνική ταυτότητα ή ηθική
ακεραιότητα.
Πολλοί ξένοι τουρίστες φθάνουν συχνά, χωρίς να το ξέρουν ή να το
καταλαβαίνουν, σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από τους ευλογημένους καταυλισμούς
των Μπέτζα. Αλλά οι ηλίθιοι και αμόρφωτοι Αιγύπτιοι τουριστικοί οδηγοί
αποκρύβουν τους νομάδες από τους τουρίστες, πιστεύοντες ότι είναι ντροπή να
δείξουν κάτι τέτοιο και ότι τα ξενοδοχεία πέντε αστέρων αποτελούν 'καύχημα'
(και όχι αίσχος) για την χώρα τους. Θα σου είναι δύσκολο αλλά, αν ζήσεις
ανάμεσα στους Μπέτζα, θα καταλάβεις τι είναι ζωή, πίστη, φύση και άνθρωπος.
Τότε θα εννοήσεις και πόσο άχρηστη είναι η κάθε (κατα)γραφή. Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Beja_people
https://minorityrights.org/communities/beja/
https://en.wikipedia.org/wiki/Beja_language
https://en.wikipedia.org/wiki/Bishari_tribe
https://en.wikipedia.org/wiki/Hadendoa
https://en.wikipedia.org/wiki/Amarar_tribe
https://en.wikipedia.org/wiki/Ababda_people
https://en.wikipedia.org/wiki/Blemmyes
https://www.academia.edu/35054078/Sudans_Beja_Blemmyes_and_their_Right_to_Freedom_and_Statehood_2006_
https://www.academia.edu/45605780/Cush_Meroe_Kemet_Egypt_Punt_Other_Berberia_Azania_and_the_Orientalization_of_the_Roman_Empire_Common_Origin_Migrations_Ancestral_Culture_and_Lands_of_Oromos_Sudanese_and_Other_Cushites
Από την άλλη, μέσα σε ένα κόσμο πτώσεων και επιδείνωσης των συνθηκών του
ανθρωπίνου βίου, ναι! Είναι δυνατόν μία καταγραφή ορισμένων γεγονότων να είναι
μία ηθική ενέργεια. Και δεν εννοώ μόνον τα κατά τόπους και κατά έθνη λεγόμενα
ιερά κείμενα ή βίβλια. Πλην όμως φοβάμαι, φίλε μου, ότι αυτά τα κείμενα, ακόμη
και εκείνα που σου είναι γνωστά και τα οποία έχεις διαβάσει αρκετές φορές, σου
παραμένουν εγγενώς άγνωστα και ενεργώς ακατάληπτα. Βεβαίως καταλαβαίνω ότι,
όπως κάθε καλός Νεο-Έλληνας, θα μου πεις ότι ξέρεις ότι ο Σωκράτης και ο Ιησούς
δεν έγραψαν ποτέ κάτι, ή ακόμη και ότι ο Όμηρος (αν υποθέσουμε ότι τελικά
υπήρξε) απήγγειλε και δεν έγραψε τα όσα έπη του καταλογίζουν. Ακόμη, χάρη στο
ζωηρό ενδιαφέρον σου για άλλους πολιτισμούς, μπορεί να προσθέσεις ότι και ο
Μωάμεθ αναφέρεται ότι δεν ήξερε να γράφει, ήταν δηλαδή αναλφάβητος. Δυστυχώς
όμως όλα αυτά είναι πολύ εξωτερικά, πολύ επιφανειακά, και πολύ παροδικά.
VIII. Όλες οι Γραφές είναι Συνάρτηση της Πτώσης του Ανθρώπου
Μία διαφορετική, σωστή, διεισδυτική ανάγνωση θα έφερνε τελείως διαφορετικά
συμπεράσματα, ιδιαίτερα αν ήταν προσεκτική και στα όσα λέγονται ανάμεσα στις
λέξεις και στις γραμμές των κειμένων. Οι βιβλιοθήκες εμποδίζουν τον Παράδεισο,
και κανένας Παράδεισος δεν περιλαμβάνει βιβλιοθήκες. Ενώ μετά το κήρυγμά του ο
Ιωνάς στην Νινευή, δηλαδή την μεγαλύτερη πρωτεύουσα της ισχυρότερης χώρας του
κόσμου, έγινε δεκτός από τον ίδιο τον αυτοκράτορα του Σύμπαντος (αυτός ήταν ο
κύριος τίτλος του αυτοκράτορα της Ασσυρίας) και οι Ασσύριοι δέχθηκαν το κήρυγμά
του, ο ίδιος ο Ιωνάς, ενώ σαφέστατα και θα μπορούσε να φιλοξενηθεί στα ανάκτορα
για το υπόλοιπο της ζωής του και να απολαμβάνει την 'μελέτη' των πολλών δεκάδων
χιλιάδων πινακίδων των ανακτορικών αρχείων, ο ίδιος προτίμησε να μείνει στην
δυτική όχθη του Τίγρη ανάμεσα σε φυτά και δέντρα, και με λίγη σκιά. Δεν υπάρχει
κανένα ενδιαφέρον για γραφή, ανάγνωση, καταγραφή, απογραφή, συσσώρευση και
'μελέτη' υλικού στους βιβλικούς προφήτες. Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/King_of_the_Universe
https://en.wikipedia.org/wiki/King_of_the_Four_Corners
https://en.wikipedia.org/wiki/King_of_Kings
Αλλά για να επιστρέψω στο υπό συζήτηση θέμα, ναι! Υπήρξαν καταγραφές
ορισμένων γεγονότων, οι οποίες αποτελούσαν μία ηθική ενέργεια. Εν προκειμένω
σημασία έχουν ποιο ήταν το μέτρο αυτών των κειμένων και ποιος ήταν ο απώτερος
στόχος των συγγραφέων τους.
Από το να τεκμηριωθεί μία εμπορική συναλλαγή μέχρι στο να απομνημονευθεί
μία αυτοκρατορική νίκη επί του Κακού, οι αιτίες και οι στόχοι μιας καταγραφής
μπορεί να ποικίλουν εντυπωσιακά. Αν οι κοινωνικές συνθήκες επιβάλλουν την
καταγραφή, τα συμβαλλόμενα μέρη δεν μπορούν να την αποφύγουν, αλλά τίποτα δεν
κάνει τις συνθήκες μιας τέτοιας κοινωνίας ηθικώς αποδεκτές. Γι' αυτό και όλες
οι κοινωνίες, η μία μετά την άλλη, καταστράφηκαν. Η καταστροφή είναι το
αναπόφευκτο τέλος όλων των κοινωνιών που δεν είναι ηθικά προσηλωμένες στον μόνο
επιτρεπτό στόχο των κοινωνιών της Πτώσης. Μικρή σημασία έχει αν το τέλος
έρχεται σύντομα ή αργά.
Αλλά όλες οι ηθικώς απαράδεκτες κοινωνίες δεν έχουν κανένα δικαίωμα, και το
αστείο λεγόμενο "καλώς εννοούμενο συμφέρον" είναι μία κατάρα που
επιφέρει πολλές συμφορές. Μία κοινωνία μη προσηλωμένη στον μόνο επιτρεπτό στόχο
των κοινωνιών της Πτώσης είναι μία κοινωνία που πρέπει να γίνει στάχτη.
Κατέλαβαν την Ακκάδ οι βάρβαροι Γκούτι;
Κατέλαβαν την Βαβυλώνα οι βάρβαροι Κασσίτες;
Καλά τους έκαναν!
Το όλο σχέδιο, το γνωρίζεις πολύ καλά από την ευρέως γνωστή βιβλική
προσέγγιση στο θέμα της βαβυλωνιακής κατάκτησης της Ιερουσαλήμ το 587-586 πτεμ
από τον Ναβυυχοδονόσορα. Καλά τους έκαναν! Και ας ήταν επιτιθέμενοι οι
θεωρούμενοι 'κακοί' εναντίον των αμυνομένων και θεωρούμενων 'καλών'!
Το ίδιο σχέδιο εφαρμόστηκε πολλές φορές παντού, και ακριβώς αυτό δικαιώνει
την οθωμανική κατάκτηση της Κωνσνταντινούπολης το 1453 – κάτι που πολύ έντονα
περιγράφουν οι τότε συγγραφείς και ποιητές. Μόνον οι ανύπαρκτοι σύγχρονοι
Νεο-Έλληνες δεν θέλουν να το ομολογήσουν, όντας προσηλωμένοι σαν αυτιστικά στα
βρωμερά και τρισάθλια ψέμματα εθνικισμού, πατριωτισμού, και ελληνισμού που τους
έμαθαν οι δυτικοί αφέντες τους.
Το ίδιο σχέδιο ισχύει και για ολόκληρη την σημερινή ανθρωπότητα, η οποία
πρέπει να γίνει, και αναπότρπετα θα γίνει, στάχτη: άλλωστε η οντότητα δεν
γεννήθηκε (ούτε και επινοήθηκε!) που θα εμποδίσει ή αποτρέψει την θριαμβευτικώς
επερχόμενη πυρηνική εξολόθρευση όλων αυτών των άχρηστων δισεκατομμυρίων
ανθρώπων. Όσοι ελάχιστοι πρόκειται να επιβιώσουν, θα το επιτύχουν μόνον αφού
δοκιμασθούν σε όλα όσα πρέπει να εξασκηθούν.
Να λοιπόν ποιες καταγραφές γεγονότων ενδέχεται να αποτελούν μία ηθική
ενέργεια: κείμενα τα οποία δείχνουν περιστάσεις εξαιρετικού κινδύνου κατά την
μάχη ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων κατά του Κακού. Δεν εννοώ μόνον μάχες
στρατών. Αλλά πρέπει πάντοτε να υπάρχει μέσα στο κείμενο συνειδητή μνεία
τεχνικών ψυχικής ισχύος, υπογράμμιση του καθοριστικού ρόλου της Απόλυτης Πίστης
στην Νίκη, εν δυνάμει περιγραφή της σύγκρουσης, και απαραιτήτως ύμνος προς μία
τουλάχιστον όψη του Θείου. Το κείμενο θα πρέπει να έχει γραφεί εις τρόπον ώστε
να βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η ζωή είναι μάχη, ο άνδρας είναι
στρατιώτης, και η υπομονή/προσμονή είναι συνεπαγόμενο της πειθαρχίας.
Σε μία σύντομη αναμνηστική επιγραφή φιλοτεχνημένη μετά την ολοκλήρωση των
εργασιών για την επαναλειτουργία της αρχαίας αιγυπτιακής διώρυγας του Σουέζ
(από τον Νείλο και το Δέλτα προς τον μυχό του Κόλπου του Σουέζ και την Ερυθρά
Θάλασσα), οι γραφείς, οι μεταφραστές, οι γλύπτες, και οι αρχιερείς του Δαρείου
Α' του Μεγάλου, δεύτερου Ιρανού κατακτητή της Αιγύπτου, αφιέρωσαν τεράστια
έκταση στις προς τον Άχουρα Μαζντά ευχαριστίες, δείχνοντας έτσι ότι κάθε
σημαντικό ανθρώπινο έργο δεν μπορεί παρά να είναι συνάρτηση του ψυχικού
σύμπαντος και της θείας ευλογίας.
https://www.academia.edu/43492808/Darius_the_Greats_Suez_Inscriptions_Birth_Certificate_of_the_Silk_Roads
ΙΧ. Ηθική Διάσταση της Ιστοριογραφίας: Ιστορία και Μύθος
Από Χρονικά Αιγυπτίων Φαραώ και Ασσυρίων Αυτοκρατόρων μέχρι αχαιμενιδικές
και σασανιδικές επιγραφές, και από καταγραφές υπερβατικών ταξειδίων μέχρι
αναφορές σε ασκήσεις ψυχικής αυτοπειθαρχίας, έχουν σαφώς γραφεί σε πολλές γλώσσες/γραφές
κείμενα τα οποία φωτίζονται από ηθική ακτινοβολία. Αλλά όλα αυτά είναι 'μάχιμα'
κείμενα και, για να αντιληφθείς τι εννοώ 'μάχιμα κείμενα', θα πρέπει να
διαβάσεις την σύντομη ευαγγελική περικοπή για την συνάντηση Ιησού και Σατανά
στην έρημο.
Θα σου φανεί παράξενο αλλά και πολλά ποιήματα εξαιρετικών μουσουλμάνων
μυστών, στα οποία εκφράζονται η αγάπη τους και η λατρεία τους, η ταπεινότητά
τους και η αφοσίωσή τους, είναι ιδιαζόντως 'μάχιμα κείμενα', δεδομένου ότι η
σύνθεση και η καταγραφή τέτοιων κειμένων αποτελούν (για τους συγγραφείς τους)
θεραπεία κατά του εγωϊσμού τους, σκληρή προσπάθεια εκμηδένισής του, και επίσης απόπειρα
επιβολής πειθαρχίας στον ίδιο τους τον εαυτό. Δηλαδή δεν πρέπει, όταν διαβάζεις
τέτοιες περιγραφές, να τις θεωρείς πάντοτε ως αντανάκλαση υπαρκτών ψυχικών και
προσωπικών καταστάσεων σε ένα ποιητή, συγγραφέα, σοφό και μύστη. Συχνά-πυκνά οι
αφηγηματικές διαθέσεις ενός ψυχικού ασκητή φωτίζουν ένα τέλος στο οποίο
επιχειρεί ο ίδιος να φθάσει, και γράφοντας το τι γράφει, βοηθάει τον εαυτό του
να φθάσει εκεί νωρίτερα.
Δεν θα κατέτασσα εύκολα όλα τα έπη, όλες τις κοσμογονίες, και όλες τις
αποκαλύψεις στην κατηγορία των ηθικώς αποδεκτών κειμένων. Πολλά από αυτά τα
κείμενα μπορεί να αποτελούν πολεμική ενέργεια (ή νεώτερες 'εκδόσεις') εναντίον
άλλων παρεμφερών κειμένων και γράφονται απλά για προπαγανδιστικούς
θρησκευτικούς, θεολογικούς και ιερατικούς στόχους. Αλλά όπου υπάρχει προπαγάνδα
δεν υπάρχει ηθική. Ωστόσο, μία καταδίκη και απόρριψη του Κακού δεν είναι ποτέ
προπαγάνδα. Καταλαβαίνεις βέβαια ότι το θέμα είναι τόσο τεράστιο ώστε να
απαιτείται μία ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια για να αναφερθούν τα υπαρκτά ενδχόμενα.
Οπότε, για να ολοκληρώσω αναφορικά με αυτό το θέμα, όχι! Κάθε καταγραφή δεν
είναι κάτι το ανήθικο, αλλά ακόμη και αν δεχθούμε ότι κάποιος μελετάει ένα
κείμενο ηθικής ακτινοβολίας, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άνθρωπος
χρειάζεται να διαβάσει/μελετήσει αυτό το κείμενο για να 'μάθει' το σωστό, και
να μην αναζητήσει το σωστό αυτό το ίδιο μέσα του. Δεν έχει χαθεί. Δεν χάνεται η
παιδική ηλικία του ανθρώπου. Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Από τα παραπάνω αντιλαμβάνεσαι ότι τα χείριστα κείμενα είναι αυτά τα οποία
γράφονται για να 'μάθουν' σε άλλους κάτι, ή για να 'διδάξουν' σε άλλους κάτι.
Αυτά τα κείμενα είναι γεμάτα ψέμματα, προπαγάνδα, παραχάραξη της αλήθειας, και
κακεντρέχεια. Αυτό το καταλαβαίνεις εύκολα, επειδή συνήθως αυτά τα κείμενα
αντιστρατεύονται τον μόνο σωστό και ηθικό στόχο, ο οποίος μπορεί να υπάρχει
κατά την καταγραφή ενός γεγονότος ή μίας κατάστασης. Αυτός δεν είναι άλλος από
την ολοσχερή απόρριψη του σημερινού κόσμου, ή γενικώτερα του κόσμου των
πτώσεων, και την απόπειρα επιστροφής στον Αρχικό Παράδεισο.
Έτσι λοιπόν και συ μπορείς να καταλάβεις για ποιο λόγο επονομάσθηκε ο Αμπού
αλ Κάσεμ Τουσί, συγγραφέας του υπερβατικού έπους Σαχναμέ, ..... Φερντοουσί
(δηλαδή 'Παραδεισένιος'). Το έργο του είναι μία απίστευτη τεχνική ανάλυσης των
αξιών του ψυχικού σύμπαντος (κατά τις Θεϊκές Ιδέες) και
αναμόχλευσης-ανασύστασής τους εν είδει υπερβατικών ηρωϊκών οντοτήτων. Είναι η
μεγαλύτερη απόπειρα αναζήτησης του αρχικού παραδείσου. Σχετικά:
https://iranicaonline.org/articles/ferdowsi-index
https://en.wikipedia.org/wiki/Ferdowsi
https://www.iranicaonline.org/articles/sahnama-excursus
https://iranicaonline.org/articles/sah-nama-nn-historical-source
https://en.wikipedia.org/wiki/Shahnameh
και
https://en.wikipedia.org/wiki/Great_Mongol_Shahnameh
https://en.wikipedia.org/wiki/Shahnameh_of_Shah_Tahmasp
https://en.wikipedia.org/wiki/Baysunghur_Shahnameh
Μεγάλη σχέση έχει λοιπόν με την διάθεση καταγραφής στοιχείων, γεγονότων ή περιστάσεων η θέληση κάποιων να διδάξουν (να 'μάθουν') σε άλλους τα όσα πιθανόν επιθυμούν να μεταδώουν. Αυτά, όπως ήδη ανέφερα, είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους βδελυρά και ανήθικα κείμενα γεμάτα προπαγάνδα. Το θέμα εφάπτεται λοιπόν του όλου ζητήματος της 'γνώσης' και της 'μάθησης'. Αυτές αποτελούν άλλες δεινές και καταστροφικές συνθήκες του κόσμου της Πτώσης. Με άλλα λόγια, το τι ο κόσμος σήμερα νομίζει αναφορικά με την 'γνώση' και την 'μάθηση' είναι ολοσχερώς λάθος.
Χ. Ψυχικές Επιστήμες, Οντολογία, Γνώση και Γνωσιολογία
Χωρίς αρχαία αιγυπτιακή Ψυχική Οντολογία, όλοι οι μεταγενέστεροι ορισμοί
της 'γνώσης' και της 'μάθησης' είναι ανυπόστατοι, ασυνάρτητοι και άχρηστοι.
Ποικίλες φιλοσοφικές και θεολογικές απόπειρες να αποσαφηνίσουν αυτά τα θέματα
πάντοτε κατέληξαν σε μεγαλύτερη σύγχυση, έριδα, και διχόνοια. Χωρίς απόλυτη
εμπέδωση της αρχαίας αιγυπτιακής αντίληψης για την ανθρώπινη ψυχή, η οποία
αποτελεί από μόνη της μία ολόκληρη επιστήμη, είναι αδύνατον ένας άνθρωπος να
συλλάβει τι μπορεί να είναι 'γνώση' και 'μάθηση'. Δεν εννοώ ότι οι αρχαίοι
Αιγύπτιοι είχαν την μόνη, αποκλειστική, ορθή αντίληψη του θέματος. Παρόμοια
αντίληψη και συναφή κατανόηση διέθεταν και οι Ασσυρο-βαβυλώνιοι και άλλοι
μεγάλοι αρχαίοι λαοί και πολιτισμοί. Αλλά σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά κείμενα
είναι το εν λόγω θέμα καλλίτερα τεκμηριωμένο:
https://en.wikipedia.org/wiki/Ancient_Egyptian_conception_of_the_soul
https://www.academia.edu/124640118/The_Perception_of_the_Divine_I
https://www.academia.edu/125710706/The_Perception_of_the_Divine_II
Για να μην μακρηγορήσω, θα τονίσω μόνον τα ακόλουθα, ως συνάρτηση αρχαίων
αιγυπτιακών και ασσυροβαβυλωνιακών οντολογικών, ανθρωπολογικών, καθώς και
κοσμολογικών κειμένων. Η 'γνώση' είναι μία αυταπάτη του ξεπεσμένου ανθρώπου.
Δεν υφίσταται. Δεν υπάρχει ως κάτι το αυτοτελές. Δεν είναι μία οντότητα.
Αποτελεί συνεπώς μία ψευτο-έννοια.
Κατ' ουσίαν, 'γνώση' είναι απλά και μόνον η αναπαράσταση της
πραγματικότητας μέσα στην ανθρώπινη καρδιά, το μυαλό και το ηλιακό πλέγμα.
Είναι λοιπόν μία ανθρώπινη λειτουργία ακαριαίας σύλληψης, κατανόησης, και
συνειδητοποίησης καταστάσεων, δεδομένων, στοιχείων και συμβάντων. Αυτή η
λειτουργία αφορά και το υλικό και το ψυχικό σύμπαν.
Στο επίπεδο του Αρχικού, Τέλειου Ανθρώπου, δεν υφίσταται διαφορά ανάμεσα
στην γνώση και την μάθηση, ακριβώς λόγω του ακαριαίου χαρακτήρα της σύλληψης,
κατανόησης και συνειδητοποίησης καταστάσεων, όντων, δράσεων, δεδομένων,
στοιχείων, και συμβάντων/γεγονότων. Ως αναπαράσταση, η γνώση είναι ο ακριβής
αντικατοπτρισμός των συμπάντων και όλης της πραγματικότητας στην τομή της
ψυχοσωματικής υπόστασης των ανθρώπων, δηλαδή τον χαρακτήρα (ο οποίος εδράζεται
σε καρδιά, νου και ηλιακό πλέγμα). Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο κάνω αναφορά σε
ακαριαία διαδικασία.
Στο επίπεδο του ανθρώπου της Πτώσης (ή καλλίτερα των πτώσεων), η διάσπαση
της ψυχοσωματικής ενότητας της ανθρώπινης υπόστασης προξένησε μια καταστροφική
εμπλοκή στην πρότερον εγγενή και αυτόματη ικανότητα αναπαράστασης της
πραγματικότητας μέσα στον κάθε άνθρωπο. Έτσι, η διαδικασία έπαυσε να είναι
ακαριαία, η ικανότητα συνολικής αναπαράστασης κατατεμαχίστηκε, και κάτι το πολύ
εύκολο έγινε εξαιρετικά δύσκολο. Αυτό είναι το κατατμηθέν Οσίρειον πτώμα της
αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας της Ιουνού, δηλαδή της Ηλιούπολης (αυτή η
θρησκεία, γνωστή και ως Εννεάδα, ήταν η πιο σημαντική και η πιο κεντρική από
όλες τις αρχαίες αιγυπτιακές θρησκείες). Σε ένα κάπως χαμηλό επίπεδο ερμηνείας
του ηλιουπολιτικού Οσιρείου Μύθου, η Ίσις δεν είναι άλλη από την ίδια την
ανθρπωπότητα στην προσπάθειά της να ανασυναρμολογήσει και να ανασυνθέσει την
χαμένη αρχική ικανότητα αναπαράστασης ('γνώσης').
Έτσι συντέθηκαν και οι αρχικοί παιδευτικοί και διδακτικοί Μύθοι, όχι ως
διάθεση κοσμογονικών και εσχατολογικών αφηγήσεων, αλλά ως απόπειρα αφύπνισης
της χαμένης ικανότητας στην τομή της ψυχοσωματικής υπόστασης των ανθρώπων. Όλοι
οι πραγματικοί Μύθοι ήταν προφορικοί και ιεροί στην αρχή. Η καταγραφή τους ήταν
συνάρτηση ιερατικών συγκρούσεων, δηλαδή αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε ένθεα
μονοθεϊστικά ιερατεία, τα οποία επεδίωκαν να επαναφέρουν τον άνθρωπο στην
αρχική τελειότητα, και σε σατανικά πολυθεϊστικά ιερατεία, τα οποία αλλοίωναν
τους μύθους για να τους καταστήσουν ανενεργούς και έτσι να διατηρήσουν τους
οπαδούς τους στο σκότος της μεμφιτικής θρησκείας του Πταχ επί μακρύτερο χρονικό
διάστημα και προς όφελός τους.
Και ακριβώς γι' αυτό, είναι μάταιο να νομίζουμε ότι μπορεί ο άνθρωπος να
επιτύχει κάτι με τον 'λόγο' και την όποια ορθολογική απόπειρα διδασκαλίας και
εκμάθησης. Δυστυχώς, η έτσι μεταβιβασμένη γνώση (αναφέρομαι στο κάθε τεμάχιο
γνώσης) είναι νεκρή, και ως τέτοια είναι αδύνατο να έχει κάποιο αποτέλεσμα. Και
γι' αυτό και οι άνθρωποι στις πιο ξεπεσμένες κοινωνίες (δηλαδή τις σύγχρονες
δυτικές χώρες) 'μαθαίνουν' άπειρα στοιχεία 'γνωσης', τα οποία είναι ολότελα
άχρηστα. Πολύ πιο αυθεντική και πραγματική γνώση έχουν τα μέλη κάποιων λαών που
ζουν μακριά από την όποια δυτική ή εκδυτικισμένη μεγαλούπολη της χώρας
τους.
Τώρα πλέον θα είναι εύκολο να εννοήσεις πως προσεγγίζω τα γεγονότα, τις
πράξεις των ανθρώπων, και τις περιστάσεις που διαμορφώνουν συνέχεια εξελίξεων
από την μία γενεά στην άλλη μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Το ηθικό, το σωστό, το ευσεβές και το ευλογημένο είναι πάντοτε -στην
οποιαδήποτε περίσταση, εποχή, γη και συνθήκη- εκείνο το οποίο συμβάλλει στην
επιστροφή στον Αρχικό Παράδεισο. Να πως από μία άλλη προσέγγιση μπορεί ο
οποιοσδήποτε να καταλάβει ότι ουσιαστικά "Ιστορια" δεν υπήρξε ποτέ:
ακόμη και αν σβύσουμε λοιπόν ολότελα την ανίερη και διεστραμμένη διάθεση να
συντεθεί μία κάποια καταγραφή γεγονότων προς ίδιον όφελος και υπέρ των ανόμων
συμφερόντων μιάς μυστικής εταιρείας, μιας ομάδας εξουσίας, ενός σατανικού
κράτους, ή ενός αχρείαστου έθνους, και αν έτσι αναχθούμε στην ενορατική
πρόσληψη όλων των γεγονότων τα οποία συνέβησαν κάπου κάποτε, αυτά όλα δεν
αποτελούν παρά μία μικρή πτυχή του συνολικού Γίγνεσθαι.
Όμως το Γίγνεσθαι δεν είναι αυθύπαρκτο αλλά μέρος της Δημιουργίας. Καθώς
σχηματίζει ένα άξονα οντότητας και συνέργειας με το Είναι, το Γίγνεσθαι
καταλήγει και πάλι στο Είναι. Να τι συμβαίνει ουσιαστικά: αυτό το οποίο αρχικά
'είναι', σταδιακά 'γίνεται' κάτι άλλο, για να γίνει έπειτα κάτι το εκνέου
διαφορετικό, και στην συνέχεια να μεταβληθεί σε κάτι το ακόμη πιο διακριτό. Στο
τέλος μίας απίστευτης αλληλουχίας μεταμορφώσεων, το 'Γίγνεσθαι' επιστρέφει στο
αρχικό σημείο, όντας τίποτα περισσότερο από ένα ανασυνταγμένο 'Είναι'.
Κανένας δεν κατάλαβε τίποτα από τον κόσμο, αν δεν αφομοίωσε απόλυτα την
αρχαία αιγυπτιακή θεωρία της εκπόρευσης των μορφών, η οποία αποτελεί την πιο
κρίσιμη ανθρώπινη σύλληψη και την πιο καθοριστική κατανόηση του ψυχικού
σύμπαντος.
ΧΙ. Επιστήμη της Ιστορίας: Ανύπαρκτη χωρίς Ηθικούς
Στόχους
Με τα παραπάνω όπως έχουν, θα μπορείς ήδη να φανταστείς και την απάντησή
μου στην τρίτη ομάδα ερωτημάτων. Η μόνη πραγματική χρησιμότητα, την οποία
μπορεί να έχει μία ανθρώπινη έρευνα ιστορικών πηγών, είναι ο εντοπισμός
στοιχείων τα οποία θα επιτρέψουν στον ερευνητή
α) να αντιληφθεί την ψυχική υπόσταση των συντελεστών, οι οποίοι αναφέρονται
στις ιστορικές πηγές,
β) να συλλάβει τις ηθικές επιλογές τους και την δράση τους με γνώμονα
αυτές,
γ) να αντιληφθεί την κατά περίσταση σύγκρουση του Καλού με το Κακό,
δ) να ταυτίσει ίχνη, δράση και συμμετοχή ψυχικών οντοτήτων στα
συντελούμενα, και
ε) να συνεκτιμήσει τις διαστάσεις και τα πλαίσια εντός των οποίων τα
γεγονότα και οι περιστάσεις, οι άνθρώπινες ενέργειες και θελήσεις επιτελέσθηκαν
και επιτελούνται.
Λίγο-πολύ, ο στόχος μιας ηθικής μελέτης της Ιστορίας, ή έστω των σωζομένων
κειμένων και καταγραφών, δεν μπορεί παρά να είναι η συνειδητοποίηση του ίδιου
του μελετητή ως ψυχοσωματικής οντότητος, ως ανθρώπου της Πτώσης, και ως
μαχόμενου στρατιώτη για την επιστροφή στον Αρχικό Παράδεισο.
Όλα τα άλλα είναι βδελυρά ψέμματα, άχρηστες φλυαρίες, και ανούσια
αφηγήματα, τα οποία λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα θα σβύσουν και δεν θα αφήσουν
καμμία ανάμνηση στους μεταγενέστερους, αν δεν τους οδηγήσουν στον όλεθρο –
επειδή αυτός είναι ο στόχος όλων των ψεμμάτων.
Μόνον έτσι έχει νόημα να ασχοληθεί κάποιος με κείμενα καταγραφών συμβάντων
και περιστάσεων που ο περισσότερος κόσμος αποκαλεί 'ιστορικές πηγές' και έχει
γι' αυτές τόσες αρρωστημένες φαντασιώσεις και τόσα προϊδεασμένα σχήματα όσα και
τα προβλήματα που αυτή η άρρωστη προσέγγιση του προξενεί. Αν η όποια τυχόν
ανάγνωση (δεν λέω καν μελέτη) ιστορικών πηγών σου προξενεί μίσος για τους
άλλους, το καλλίτερο που έχεις να κάνεις είναι να κάψεις τα βιβλία σου, το
σπίτι σου, και τον εαυτό σου έτσι ώστε να αποφύγεις να κάνεις περισσότερο κακό
στον τόπο σου και στους συνανθρώπους σου πανω στην επιφάνεια της Γης.
Δεν υπάρχουν πατρίδες, κράτη, κοινωνίες, λαοί, και έθνη, όπως και δεν
υπάρχουν υλικά συμφέροντα οποιασδήποτε μορφής, διότι όλα αυτά, αν υπάρχουν σε
μία άρρωστη καρδιά, σε ένα σάπιο μυαλό και σε ένα μπλοκαρισμένο ηλιακό πλέγμα
ενός ανθρώπου, απλώς τον ακυρώνουν ανεπιστρεπτί. Αυτός, δηλαδή, παύει να είναι
άνθρωπος. Δεν είναι άνθρωπος.
Υπάρχει μόνον η Επιστροφή στον Αρχικό Παράδεισο, και όλα τα υπόλοιπα είναι
ή δεν είναι παράμετροι της κάθε σχετικής προσπάθειας την οποία ο οποιοσδήποτε
άνθρωπος πρέπει να αναλάβει – ακόμη και αν αυτή δεν είναι παρά μία δουλειά σε
μία συντεχνία ή μία εργασία στον αγρό. Κορυφαίοι μουσουλμάνοι μύστες ήταν
μαραγκοί, μπαλωματάδες, τσομπάνοι ή τσαγκάρηδες. Η ενόραση, η υπερβατική σοφία,
και η ψυχική ισχύς είναι συνήθως αντιστρόφως ανάλογες του όγκου όλων των
περιπαθώς μελετημένων χειρογράφων, πινακίδων, βιβλίων, ή σκληρών δίσκων.
Μην ξεχνάς! Μόνον αφελείς 'προτιμούν' τον Τζελαλεντίν Ρούμι από τον Σαμς-ε
Ταμπριζί.
Εδώ κλείνω το πρώτο τμήμα της απάντησής μου. Ήταν μεγάλο, αν και
εισαγωγικό, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλοιώς. Με ερώτησες τόσα πολλά,
εκφράσθηκες επί τόσων πολλών ανθρώπων, και χαρακτήρισες τόσες πολλές
καταστάσεις, ώστε με οδήγησες στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε πρώτα να σου
περιγράψω τα μέτρα, τα σταθμά, τα κριτήρια, και το οπτικό πρίσμα με τα οποία
βλέπω, κρίνω, συγκρίνω, αξιολογώ, αποτιμώ, και τελικά συμπεραίνω αναφορικά με
το όποιο γεγονός, το όποιο άτομο, ή την όποια περίσταση.
Σύντομα θα ολοκληρώσω την απάντησή μου στο γράμμα σου αυτό με μία δεύτερη
απάντηση.
Νάσαι πάντα καλά και ο Θεός μαζί σου!
Σαμσαντίν
In 1898, a team led by French archaeologist Victor Loret excavated the tomb of the 18th Dynasty pharaoh Thutmose III. It was given the number KV34, though it had originally been one of the first tombs to be cut into the bedrock of Egypt’s Valley of the Kings over 3,400 years ago. The tomb is found in the furthermost wadi, and to enter it one must first ascend 30m up the cliff face, which thankfully today is done by a purpose-built staircase. Loret found that the inaccessibility of the tomb had not stopped ancient Egyptian tomb-robbers, who had pulled it apart and carted off its riches, many of which were stored in four small rooms adjacent to the burial chamber.
Although much of its glitz had been stolen in antiquity, the tomb contained something altogether different and equally spectacular. The walls of the final room, the oval burial chamber, are covered in an unusual style of decoration, more akin to inscriptions done by a scribe with their pen and ink. The yellow-tinged walls, with stickman-like imagery, are believed to imitate a scroll of papyrus. The tomb’s inscriptions are the first complete version of the Amduat, or ‘that which is in the underworld’. Divided into the 12 hours of night-time, it ends in rebirth with the rising of the sun in the morning. This ‘scroll’ is effectively Thutmose III’s A-Z, his guidebook for the afterlife, a journey in which he must follow the sun god each night.
Much easier to access is the replica burial chamber housed in northern England, in Bolton Museum’s newly refurbished Egypt galleries. Constructed between 2004 and 2010 by international digital production company Factum Arte, it formed part of a touring exhibition of ancient Egyptian objects from the collections of the Egyptian Museum in Cairo, Luxor Museum, and latterly Bolton Museum.
The refurbished Bolton Museum is now home to an exact 3D copy of the burial chamber of Thutmose III and its remarkable papyrus-like walls.
https://www.world-archaeology.com/world/africa/egypt/bringing-a-pharaohs-tomb-to-bolton/
Tomb of Thutmose III
The final gallery is occupied by the installation of a life-size, historically accurate recreation of the tomb of Thutmose III. Completely unique to Bolton Museum, this space is a fully immersive experience of the last part of the Ancient Egyptian journey of life.
Completely unique to Bolton Museum, this space is a fully immersive experience of the last part of the Ancient Egyptian journey of life.
A custom-designed case stands proudly in the space, home to the mummified body of an adult male Egyptian, respectfully positioned in the tomb as its original occupant would also have been.
As in the original tomb itself, the walls are painted with the ’12 hours,’ a narrative of the deceased’s journey into the After Life.
https://boltonsegypt.co.uk/tomb-of-thutmose-iii/
Κατεβάστε το άρθρο σε PDF:
https://www.patreon.com/posts/istoria-ethike-e-120532144
https://www.calameo.com/read/0071568971fe06e276b30
https://figshare.com/articles/journal_contribution/_b_____________b_/28254728?file=51841937
https://pubhtml5.com/jxyro/drkr/
https://anyflip.com/fdfzl/nttz
https://online.fliphtml5.com/qynhg/pqkt
https://vk.com/megalommatis?w=wall429864789_14119
https://www.academia.edu/127188115/Ιστορία_Γίγνεσθαι_Ηθική_Ψυχική_Ισχύς_Γνώση_Άνθρωπος_and_η_Άθλια_Απάτη_που_θεωρείται_Ιστορία_
No comments:
Post a Comment