Ουλλικούμμι, Χιττιτική Εσχατολογία και Τοπογραφία του Ψυχικού Σύμπαντος

Улликумми, хеттская эсхатология и топография духовной вселенной

Ullikummi, Hittite Eschatology, and the Topography of the Spiritual Universe

 

 

Με θέματα χιττιτικής και χουριτικής κοσμογονίας, κοσμολογίας και εσχατολογίας είχα ασχοληθεί ήδη κατά την διάρκεια των σπουδών μου και από την αρχή των ανατολιστικών ερευνών μου. Όμως το αποκαλυπτικό χιττιτικό έπος χαρακτηρίζεται από μία ιδιαιτερότητα, η οποία δεν εντοπίζεται σε καμμία άλλη εσχατολογία και σωτηριολογία. Σε όλα τα άλλα κείμενα, σε κάθε άλλη θρησκεία, υπερβατική σοφία, και μυθολογία, όλη η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από μία μεσσιανική μορφή Σωτήρα. Και το κείμενο είναι γραμμένο από ιερείς οι οποίοι περιπαθώς τον αναμένουν.

 

Αλλά στο Ουλλικούμμι οι περιγραφές γίνονται και η πλοκή υπάρχει με μόνο σκοπό να παρουσιαστούν τα καθέκαστα έτσι όπως αυτά επινοήθηκαν και επιτελέσθηκαν από τον Κουμαρμπί – μία παράξενη μορφή 'θεού', ο οποίος στρέφεται εναντίον της παλαιάς τάξης όψεων του Θείου, οι οποίες είχαν προκύψει με την Δημιουργία. Για τον σκοπό αυτό μάλιστα δημιουργεί τον λίθινο γίγναντα – θηρίο Ουλλικούμμι. Ο Κουμαρμπί επέχει δηλαδή την θέση του Δράκοντος (Σατανα) στην χριστιανική Αποκάλυψη και ο Ουλλικούμμι αντιστοιχεί στο Θηρίον (Αντίχριστο).

Στις 24 Νοεμβρίου 1990, είχα δώσει μία διάλεξη στην Νέα Ακρόπολη (Καλλιθέα) με τίτλο 'Μύθος και Αποκάλυψη από τους Χουρίτες και τους Χιττίτες ως τον Ιωάννη'. Το ηχητικό (σε όχι πολύ καλή κατάσταση) ευρίσκεται εδώ:

https://soundcloud.com/shamsaddin-megalommatis/myth-and-eschatology-from-the-hurrians-and-the-hittites-to-the-revelation-of-john-part-i

https://soundcloud.com/shamsaddin-megalommatis/myth-and-eschatology-from-the-hurrians-and-the-hittites-to-the-revelation-of-john-part-ii

https://soundcloud.com/shamsaddin-megalommatis/myth-and-eschatology-from-the-hurrians-and-the-hittites-to-the-revelation-of-john-part-iii

https://vk.com/megalommatis?w=wall429864789_7858%2Fall

https://ok.ru/megalommatis/statuses/155049704829784

https://ok.ru/megalommatis/statuses/155049743168344

https://ok.ru/megalommatis/statuses/155049870373720

https://www.mixcloud.com/Megalommatis/myth-and-apocalypse-from-the-hurrians-and-the-hittites-to-the-revelation-of-john-1/

https://www.mixcloud.com/Megalommatis/myth-and-apocalypse-from-the-hurrians-and-the-hittites-to-the-revelation-of-john-2/

https://www.mixcloud.com/Megalommatis/myth-and-apocalypse-from-the-hurrians-and-the-hittites-to-the-revelation-of-john-3/

 

Το όλο θέμα εγείρει πολλά ερωτήματα είτε σε ιστορικό-γλωσσικό-λεξικογραφικό επίπεδο, είτε αναφορικά με θέματα ιστορίας θρησκειών και μυθολογίας, είτε ως προς τις ίδιες τις ψυχικές διεργασίες, οι οποίες επιτελέσθηκαν από τους Χιττίτες αρχιερείς και μύστες, οι οποίοι είχαν σκοπό να βιώσουν υπερβατικά το απώτατο μέλλον που αφηγήθηκαν έμμετρα στη συνέχεια.

 

 

Περιεχόμενα

Εισαγωγή

Ι. Ιστορικά στοιχεία

ΙΙ. Ιστορικο-θρησκευτικά στοιχεία και σύγχρονη επιστήμη

ΙΙΙ. Ανύπαρκτος ο Κουμαρμπί και Ναζιστές οι παραχαράκτες

ΙV. Κουμαρμπί και Τεσούμπ

V. Μεθοδολογικά προβλήματα 

VI. Όταν ιερείς του Αντιχρίστου εσχατολογούν για τον Μεσσία

VII. Η νίκη του Μεσσία γραμμένη από αντι-μεσσιανικό χέρι

VIII. Ψυχικές ενέργειες και διαδικασίες κατά την υπερβατική βίωση του μέλλοντος

IX. Το ψυχικό σύμπαν και η τοπογραφία του

X. Ο χώρος της εκπόρευσης μορφών στο ψυχικό σύμπαν

XΙ. Ο άξονας Είναι και Γίγνεσθαι και η εκπόρευση μορφών

XII. Η υπερβατική βίωση του 'μέλλοντος' και οι νόμοι της

XIII. Όταν βλέπεις τον Τασμισού ως Ουλλικούμμι και ανάστροφα

XIV. Πως ο Κουμαρμπί-Σατανάς θα δημιουργήσει τον Ουλλικούμμι-Αντίχριστο

XV. Η νίκη του Τασμισού και η μεγάλη πολιτεία του Τέλους

XVI. Καισάρεια, Ιερουσαλήμ, Ήλιος, Κουμαρμπί και Γιαχβέ  

XVII. Ουλλικούμμι: η σατανική αντι-Δημιουργία

 

 

Содержание

Введение

I. Элементы исторических свидетельств

II. Историко-религиозные данные и современная наука

III. Несуществующий Кумарби и нацистские фальшивомонетчики

IV. Кумарби и Тешуб

V. Методологические проблемы

VI. Жрецы Антихриста и их эсхатологические ссылки на Мессию

VII. Победа Мессии написана антимессианской рукой

VIII. Духовные действия и процессы в трансцендентном опыте будущего

IX. Духовная вселенная и ее топография

X. Пространство эманации форм в духовной вселенной

XI. Ось Бытия и Становления и эманация форм

XII. Трансцендентальный опыт «будущего» и его законов

XIII. Когда вы видите Ташмишу (Tašmišu) как Улликумми, и наоборот

XIV. Как Кумарби-Сатана создаст Улликумми-Антихриста

XV. Победа Ташмишу (Tašmišu) и великий город Конца

XVI. Кесария, Иерусалим, бог Солнца, Кумарби и Яхве

XVII. Улликумми: сатанинское анти-творение

 

 

Contents

Introduction

I. Elements of historical evidence

II. Historical-religious data and modern science

III. The nonexistent Kumarbi and the Nazi forgers

IV. Kumarbi and Teshub

V. Methodological problems

VI. The priests of the Antichrist and their eschatological references to the Messiah

VII. Messiah's victory written by an anti-messianic hand

VIII. Spiritual actions and processes in the transcendental experience of the future  

IX. The spiritual universe and its topography

X. The space of the emanation of forms in the spiritual universe

XI. The axis of Being and Becoming, and the emanation of forms

XII. The transcendental experience of the 'future' and its laws

XIII. When you see Tasmisu (Tašmišu) as Ullikummi, and vice versa

XIV. How Kumarbi-Satan will create Ullikummi-Antichrist

XV. The victory of Tasmisu (Tašmišu) and the great city of the End

XVI. Caesarea, Jerusalem, the Sun-god, Kumarbi and Yahweh

XVII. Ullikummi: the Satanic anti-Creation

 

 

Εισαγωγή

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μία γενική εισαγωγή στο χιττιτικό έπος Ουλλικούμμι. Σε καμμία περίπτωση αυτό δεν αποτελεί κειμενική, λεξικογραφική, φιλολογική ή θρησκειολογική ανάλυση του χιττιτικού αποκαλυπτικού έπους. Αυτή θα απαιτούσε πολύ μεγαλύτερη έκταση. Δεν παρέχεται ούτε καν μία μετάφραση. Είναι απλώς και μόνον μία Annäherung, ένα приближение, μία approche, δηλαδή μία προσέγγιση στις προβληματικές και τις διεργασίες, βασικά ψυχικές, από τις οποίες προέκυψε το κείμενο αυτό. Οφείλεται σε κάποιες ερωτήσεις, τις οποίες μου έκανε σχετικά ένας καλός φίλος από την Κέρκυρα.

 

Μεγάλο τμήμα της απάντησής μου δεν αφορά το ίδιο το κείμενο αλλά τις ψυχικές μεθόδους και πρακτικές μετάβασης των Χιττιτών ιερέων στο ψυχικό σύμπαν, και πιο συγκεκριμένα στον μόνο τόπο όπου συνυπάρχουν όλα όσα οι άνθρωποι αφελώς αποκαλούν 'παρελθόν', 'παρόν' και 'μέλλον': τον χώρο της εκπόρευσης μορφών. Έτσι, σε σημαντική έκταση, η συγκεκριμένη παρουσίαση-απάντηση θίγει πολλά θέματα που σχετίζονται με την τοπογραφία του ψυχικού σύμπαντος.

 

Καθώς το χιττιτικό κείμενο καλύπτει συνολικά τρεις πινακίδες και είναι κατά σημεία αποσπασματικό, θεωρώ ως πληρέστερη μετάφραση σε μία σύγχρονη γλώσσα την απόδοση του νοήματος στα ρωσσικά από τον κορυφαίο ανατολιστή Βιατσεσλάβ Βσιεβολόντοβιτς Ιβανώφ (Вячеслав Всеволодович Иванов). Αυτήν μπορείτε να βρείτε online εδώ: http://skazanie.info/pesn-ob-ullikummi

 

Είναι τμήμα του συλλογικού έργου 'Ποίηση και πεζογραφία της Αρχαίας Ανατολής' (Поэзия и проза Древнего Востока) την οποία εξέδωσαν το 1973 πέντε κορυφαίοι σοβιετικοί ανατολιστές (М. Коростовцев, Вероника Афанасьева, Игорь Дьяконов, Вячеслав Вс. Иванов, Борис Рифтин): https://fantlab.ru/work1039738

 

Μία σχετικά πρόσφατη αγγλική μετάφραση βρίσκεται εδώ:

https://cosmictusk.com/song-of-ullikummi-grondine-unpacks-broze-age-myth-revealing-courty-impact-event/

 

 

----- Απαντητική επιστολή περί Ουλλικούμμι και χιττιτικής εσχατολογίας ------ 

 

Φίλε Αντώνη,  

Θα προσπαθήσω να σου παρουσιάσω κάποια καθοριστικά δεδομένα αναφορικά με τον Ουλλικούμμι και τον Τασμισού των Αρχαίων Χιττιτών. Πάνω στο τι θα σου πω κρέμονται ποικίλες παρεξηγήσεις πολλών, σημαντικών και ασημάντων, μυστών της Ύστερης Αρχαιότητας και αγυρτών των μεταναγεννησιακών χρόνων.

 

Αυτό το θέμα με είχε απασχολήσει πολύ έντονα στα πιο καθοριστικά (μέχρι τώρα) χρόνια της ζωής μου, δηλαδή στην περίοδο 1988-1992. Εκείνα τα χρόνια, σε φυσικό επίπεδο μεγάλωσα από τα 32 μου στα 36, αλλά σε ψυχικό επίπεδο εξελίχθηκα πολύ περισσότερο από όσο από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι το 1988.

 

-----------------------

 

Ι. Ιστορικά στοιχεία

Η Χιττιτική Αυτοκρατορία ήταν ένα τεράστιο κράτος με αδύναμη αυλή. Ήταν δηλαδή περίπου κάτι σαν τους Αχαιμενιδείς. Μόνο που οι τελευταίοι είχαν και επιπλέον ένα Ζωροάστρη και μία Αβέστα. Οι Χιττίτες δεν είχαν κανένα προφήτη, ή τουλάχιστον αυτό ξέρουμε μέχρι σήμερα. Αν και ο εκπολιτισμός τους ήταν έργο των Ασσυρίων, δηλαδή των μονοθεϊστών της Μεσοποταμίας, η θρησκεία και το ιερατείο τους αλώθηκε από ένα σημείο και ύστερα από τους Βαβυλώνιους.

 

Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η διελκυστίνδα μονοθεϊστών-πολυθεϊστών προϋπήρχε εντός των Χιττιτών ακόμη και της άφιξής τους στην Καππαδοκία. καθώς και της εκ μέρους τους κατάκτησης του χαττικού Κανίς που οι νεοαφιγμένοι ονόμασαν Νεσά. Είναι η ίδια λέξη σε εντελώς διαφορετικές γλώσσες, τα χαττικά και τα χιττιτικά: Κα-νίς ή Νεσ-ά. Πρόθημα στην πρώτη περίπτωση, κατάληξη στην δεύτερη. Κανίς ή Νεσά είναι η Καισάρεια της Καππαδοκίας και ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται στο Κύλ-τεπέ, 25 χμ στα βορειοανατολικά.

 

Να σημειώσω ότι οι όροι Χάττι/χαττικά και Χιττίτες/χιττιτικά είναι νεώτεροι και συμβατικοί. Η αυτοκρατορία πήρε το όνομα του βασιλείου των εντοπίων Χάττι και όλοι οι άλλοι λαοί δεν άλλαξαν την ονομασία που χρησιμοποιούσαν για το κεντρικό ανατολιακό κράτος. Οι ίδιοι οι νεοαφιγμένοι κατακτητές (Ινδο-ευρωπαίοι ή Τουρανοί) αποκαλούσαν εαυτούς ως Νασ-ιλί, δηλαδή κατακτητές της Νεσ-ά. Αγνοούμε εντελώς πως το φύλο αυτό ονομαζόταν από μόνο του λίγους μήνες πριν επιτεθούν νύκτωρ και καταλάβουν την πόλη-κορυφαίο εμπορικό κέντρο των Χάττι, όπου οι Ασσύριοι είχαν στήσει τον παγκοσμίως πρώτο εμπορικό σταθμό–κάρουμ ήδη στα τέλη της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας. https://en.wikipedia.org/wiki/Karum_(trade_post) Ο παλιός καθηγητής μου Paul Garelli εξέδωσε τις μέχρι τότε ανευρεμένες στις ανασκαφές ασσυριακές πινακίδες με όλα τα δεδεομένα για τις ενέργειες, διαδικασίες, δοσοληψίες. μεταφορές και σχετικές αναφορές στον Ασσύριο βασιλέα στην υφηγεσία του στις αρχές του 1960: Les Assyriens en Cappadoce

https://www.journals.uchicago.edu/doi/abs/10.2307/502257?journalCode=aja

https://fr.wikipedia.org/wiki/Paul_Garelli

https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Garelli

 

Χχχμμμμ! Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται ιστορική και υλιστική φλυαρία, αλλά δεν είναι. Η εν λόγω Κανίς ή Νεσά (Καισάρεια της Καππαδοκίας) έχει και το μυθικό όνομά της: Κουμμίγια. Αυτή δεν είναι παρά η πόλη-κέντρο του κόσμου κατά το Πλήρωμα του Χρόνου (άρα στην Καππαδοκία! – άρα σε υψόμετρο άνω των 1100 μ.), και ο γνωστός σου Ουλλικούμμι δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον 'καταστροφέα της Κουμμίγια'! Μάλιστα τόσο συνταρακτική θα είναι εκείνη η σύγκρουση που ο Ουλλικούμμι θα καταφέρει να καταλάβει το ήμισυ της Κουμμίγια πριν συντριφτεί τελικά από τον Τασμισού.

 

 

ΙΙ. Ιστορικο-θρησκευτικά στοιχεία και σύγχρονη επιστήμη

Τέρμα η Ιστορία εδώ και αρχή της Ιστορίας Θρησκειών.

 

Η σύγκρουση μονοθεϊστών και πολυθεϊστών που έλαβε χώρα ανάμεσα στους πρώιμους Χιττίτες (εννοώ πριν την κατάκτηση της Βαβυλώνας το 1596 από τον Μουρσίλις Ι) ήταν αβυσσαλέα. Υπάρχουν σχετικά λίγες ιστορικές πηγές αλλά προσωπικά είμαι ολότελα σίγουρος ότι η αστραπιαία εκείνη επίθεση (που είναι η παγκοσμίως μεγαλύτερη επιδρομή κράτους κατά κράτους στην Παγκόσμια Ιστορία μέχρι τότε ή, αν προτιμάς, η μακρύτερα από την πρωτεύουσα των στρατιωτών επιτελεσμένη επέλαση και κατάκτηση πριν τον Τούθμωση Γ', τον Ασσουρπανιπάλ και τον Καμβύση) υποκινήθηκε από Βαβυλώνιους ιερείς που είχαν εγκατασταθεί στην Χαττούσας και μαζί με τους ντόπιους Χιττίτες πολυθεϊστές κατάφεραν να (ανεβάσουν στον θρόνο? ή) ελέγξουν πρώτα και χρησιμοποιήσουν έπειτα τον Μουρσίλις Ι.

 

Αυτοί μισούσαν θανάσιμα την μονοθεϊστική αμορριτική δυναστεία, στην οποία ανήκε και ο γνωστός Χαμμουραπί (πράγμα το οποίο από μόνο του είναι στην Παγκόσμια Ιστορία αρκετό για να συμπεράνουμε ότι το κάθε πολυθεϊστικό ιερατείο, όπως σήμερα οι Ιησουΐτες και ο Σατανο-πάπας Φραγκίσκος Α' δεν μπορούν παρά ντε φάκτο να αδιαφορούν για τον κάθε λαό και να βεβηλώνουν την κάθε ιερή γη / δεν υπάρχουν 'πατριώτες ιερείς' που σέβονται τον λαό τους και τιμούν τον τόπο τους / ό,τι έκαναν οι Βαβυλώνιοι πολυθεϊστές στην Χαττούσας το 1600 πτεμ έκαναν οι Εικονολάτρες της Κωνσταντινούπολης το 842 τεμ – αλλά παρεκκλίνω σε άλλα θέματα).

 

Πάντα με απασχόλησε το γεγονός της χιττιτικής καινοτομίας ή νεωτερισμού ή πρωτοτυπίας στην Κοσμογονία. Ενώ πολλά ασσυροβαβυλωνιακά έπη, μύθοι, κοσμογονικοί-κοσμολογικοί-εσχατολογικοί κύκλοι λογοτεχνίας και λατρείας μεταδόθηκαν σχεδόν αυτούσιοι και χωρίς βασικές αλλαγές στους Χιττίτες (οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα: η χιττιτική Αρίννα δεν έχει τίποτα το κοινό με τον σημιτικό - ασσυρο-βαβυλωνιακό Σαμάς/κάτι που σημαίνει διαφορετική ηλιακή θεωρία), στο χιττιτικό έπος της Κοσμογονίας παρατηρούμε πολλές και μικρές διαφοροποιήσεις και, επιπλέον, μία μεγάλη και πολύ καθοριστική: μας προκύπτει ο ... ανύπαρκτος Κουμαρμπί!

 

 

ΙΙΙ. Ανύπαρκτος ο Κουμαρμπί και Ναζιστές οι παραχαράκτες

Ο Κουμαρμπί και η όλη μυθολογία περί αυτόν αποτελούν ένα είδος αντι-θεϊκής και αντι-ανθρώπινης σύνθεσης που σκοπό έχει να ανατρέψει τα καθέκαστα της ασσυρο-βαβυλωνιακής ψυχικής οντολογίας και πρόσληψης των συμπάντων. Πρόκειται για μία τυπικά πολυθεϊστική, σήμερα θα λέγαμε 'θεολογική', παραχάραξη της κάθε περιγραφής της Θείκής Τάξης Πραγμάτων. Αποτελεί δηλαδή μία επινόηση που παρεμβάλλεται στην παραδοσιακή μεσοποταμιακή Κοσμογονία με σκοπό να αδρανοποιήσει ορισμένες όψεις του Θείου στην αντίληψη των πιστών, να μειώσει άλλες, να διαβάλει άλλες, και εν γένει να φέρει την αφήγηση στα μέτρα και τις απαξίες των πολυθεϊστών, οι οποίοι παρά την αρχική (μετά Κατακλυσμόν: δηλαδή στα νεοσουμεριακά χρόνια) επικράτησή τους (η οποία μυθολογήθηκε ως εξουσία του Γκιλγκαμές / Νιμρούντ) έχασαν το παιχνίδι από τα χέρια τους με την εισαγωγή πλήθους εντελώς μονοθεϊστικού χαρακτήρα νέων (ή ακόμη και βελτιωμένων / προσαρμοσμένων εκδόσεων) κοσμογονικών, κοσμολογικών, εσχατολογικών και σωτηριολογικών επών και μύθων. 

 

Μιλώντας για τον Κουμαρμπί, πρέπει να σου πω και τα επόμενα, διότι οφείλεις να μυριστείς τι τεράστια συμφέροντα παίζονται και τι ατζέντες προωθούνται (ή και στραπατσάρονται) -σε επιστημονικό επίεπδο- με ορισμένες νέες (υστερόβουλες) προσεγγίσεις και μεγάλες παρερμηνείες ιστορικο-θρησκευτικών θεμάτων. Έχει λοιπόν υπάρξει μία πελώρια ασσυριολογική-χιττιτολογική ακαδημαϊκή συζήτηση σχετικά με το αν στο μέγιστο τμήμα της αυτή, την οποία το 1930, το 1960 και το 1990 αποκαλούσαμε 'χιττιτική θρησκεία' (και 'χιττιτική μυθολογία'), είναι στην ουσία της 'χουριτική θρησκεία' και 'χουριτική μυθολογία'. Εσένα δεν σε πολυ-σκοτίζουν όλα αυτά, αλλά αυτό είναι το κακό του κεφαλιού σου, επειδή αν ερευνούσες όλα αυτά, θα καταλάβαινες πολύ περισσότερα.

 

Τι επιχειρείται έτσι;

 

Με την 'χουριτοποίηση' της χιττιτικής θρησκείας, μυθολογίας και παιδείας λοιπόν επιχειρείται παράλληλα μια 'λουβιτοποίηση' της εντόπιας χαττικής ανατολακής θρησκείας, μυθολογίας και παιδείας. Έτσι εκμηδενίζεται ολότελα το χιττιτικό μεσσιανικό αυτοκρατορικό δόγμα, ενώ παράλληλα προωθούνται μία ψευτο-ινδοποίηση των Χουρριτών και ψευτο-νορδικοποίηση των οικτρά παρερμηνευμένων και υπερδιογκωμένων Λουβιτών – κάτι που με μια κουβέντα σημαίνει ιστορικο-θρησκευτική ναζιστικοποίηση της Ανατολίας.

 

Καθώς αυτά όλα είναι εν εξελίξει, περιμένω ότι σύντομα θα παρουσιασθούν 'ενδελεχείς' μελέτες για τον συσχετισμό του Κουμαρμπί με το ινδικό όνομα 'Κουμάρ' και πολλά άλλα ευτράπελα. Οι Ναζιστές, δηλαδή οι Αγγλοσάξωνες (και όχι οι Γερμανοί) πάντοτε προτιμούσαν να παίζουν το ουσιαστικά ανύπαρκτο 'ινδικό' χαρτί που ως τοπική Ιστορία Πολιτισμών είναι η πιο υπέρμετρα εξογκωμένη σαπουνόφουσκα.

 

Τόσο λαθεμένη και στρεβλά θεμελιωμένη είναι η 'χουριτοποίηση' της χιττιτικής θρησκείας, μυθολογίας και παιδείας που το πιο εύκολο που μπορεί να απαντηθεί στους εν λόγω εγκάθετους των Ιησουϊτών και των τσογλανιών του Φραγκίσκου Α' είναι το εξής:

- Χουριτοποιείτε την χιττιτική θρησκεία, μυθολογία και παιδεία, χωρίς να μπορείτε να αποδείξετε τίποτα, μόνον και μόνον επειδή ισχυρίζεστε ότι τα μόνα υπαρκτά, χιττιτικά (και όχι χουριτικά), μυθολογικά κείμενα είναι αντιγραφές παλαιοτέρων χουριτικών. Αυτό όμως δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο που να το αποδεικνύει. Είναι μία αναπόδεικτη αρλούμπα σας.

 

 

ΙV. Κουμαρμπί και Τεσούμπ

Η Νόγκα Αγιαλί Νταρσάν που είναι μία πολύ καλή ιστορικός, φιλόλογος και ιστορικός θρησκειών (https://hebrew.biu.ac.il/en/noga.ayali.darshan.en) έχει καταλάβει πολύ καλά ότι η σχέση του Κουμαρμπί με τον Τεσούμπ είναι τόσο αντιφατική ώστε να δηλώνει σχεδόν δύο διαφορετικές θρησκείες. Απλά δεν μπορεί να αντιληφθεί, όπως και οι περισσότεροι, ότι έχουμε να κάνουμε με εντός όλων των λαών, βασιλείων και αυτοκρατοριών αντιμαχόμενα ιερατεία που το καθένα προωθεί είτε (στην περίπτωση των πολυθεϊστών) τους ψευτο-θεούς που παρασκευάζει, είτε (στην περίπτωση των μονοθεϊστών) την πιο εύληπτη και ανθρωπίνως κατανοητή περιγραφή όψεων του Θείου. 

 

Ενώ ο Τεσούμπ δεν είναι κατ'ουσίαν παρά μία ασσυροβαβυλωνιακή προβολή του Αντάντ ανάμεσα σε Χουρίτες, Χιττιίτες και άλλους ανατολιακούς λαούς (Ουραρτού), συχνά συμπεριλήφθηκε σε πλαίσια είτε μονοθεϊστικών είτε πολυθεϊστικών μύθων και αφηγήσεων των Χουριτών και των Χιττιτών.

 

Αλλά ο Κουμαρμπί είναι μία απολύτως χιττιτική επινόηση, ακόμη και αν κάποτε στο μέλλον αποδειχθεί ότι αποτελεί χουριτικό όνομα. Η δική μου τοποθέτηση είναι ότι, όπως πολλές άλλες φορές στην Αρχαία Μεσοποταμία και Ανατολία, ένα όνομα θεού επινοείται με βάση παλαιότερα σουμερογράμματα που μπορούν να κρύβουν πάνω από μία δυνατές προφορές, ούτως ώστε το όνομα να έχει τελικά μία μυστική σε ένα μόνον ιερατείο (αυτό που δημιούργησε τον θεό) προφορά (στην οποία γίνονταν όλες οι ιδιαίτερες ιεροτελεστίες) και μία δημοσίως γνωστή προφορά αρκετά ή πολύ διαφορετική. Οπότε, η κατανόηση της σημασίας ενός θεϊκού ονόματος σε τέτοιες καταστάσεις είναι δύσκολο καθήκον.

 

Αλλά αναμφίβολα ο Κουμαρμπί ήταν ένα βδέλυγμα, και το ίδιο ισχύει για τον όποιον Τεσούμπ είχε παρουσιασθεί ως υποδεέστερος ή ως συνάρτηση του Κουμαρμπί από τα ιερατεία που τον μυθολόγησαν. Προσωπικά, θεωρώ τον Κουμαρμπί την πρώτη εκδήλωση της γνωστικιστικής έννοιας 'Δημιουργός', δηλαδή του 'Κυρίου του κόσμου τούτου'.

 

Σε πρότερο άρθρο μου αναφέρθηκα στα ψέμματα και στην τελική αποτυχία του Ομήρου. Εδώ πρέπει ασφαλώς να αναφερθώ στην κατάρα του Ησιόδου, ο οποίος -μη αντιλαμβανόμενος τι είδους παραδόσεις Χιττιτών διέσωζε- άνοιξε το κουτί της Πανδώρας που έκαψε τους πάντες καταγράφοντας μέσα στην Σατανο-γονία του τον Κουμαρμπί ως Κρόνο και τον Τεσούμπ ως Δία. Αλλά, δυστυχέστατα, ο ίδιος δεν καταλάβαινε ότι οι παραδόσεις που είχε ακούσει ήταν ολότελα αλλοιωμένες και πολυθεϊστικές, συνεπώς καταστροφικές.

 

{Αλλά αν προσέξει κάποιος καλά ποιες είναι οι αστρικές/αστρολογικές αντιστοιχίες αυτών των μυθολογικών παρασκευασμάτων σε Χιττίτες, Ίωνες και Ρωμαίους από την μία και από την άλλη ποιες είναι οι αστρικές / αστρολογικές αντιστοιχίες των όψεων του Θείου σε Σουμέριους και Ασσυρο-βαβυλώνιους, αμέσως κατανοεί γιατί το όλο θέμα σχετίζεται άμεσα με την μεγάλη σύγκρουση του Τέλους ανάμεσα σε Μεσσία (Τασμισού) και Αντίχριστο (Ουλλικούμμι).}

 

Όλο αυτό το υπόβαθρο είναι πολύ περιληπτικά παρουσιασμένο εδώ. Θα πρέπει να διαβάσεις (αλλά όχι και να αποδεχθείς) τους επόμενους συνδέσμους, βρίσκοντας και την εκεί βιβλιογραφία και αναφορά ιστορικών πηγών και κειμένων, ώστε να εννοήσεις την γενικώτερη προβληματική αναφορικά με το θέμα:

https://en.wikipedia.org/wiki/Kumarbi

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Teshub

https://en.wikipedia.org/wiki/Tar%E1%B8%ABunna

(οικτρή παραποίηση να είναι τόσο μεγάλο λήμμα το πρώτο και τόσο μικρό το δεύτερο: το τι παρουσιάζουν ως Τεσούμπ είναι ο Ταρχούννα)

 

https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Hurrian_deities

https://en.wikipedia.org/wiki/Hurrian_religion

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Hittite_mythology_and_religion

(οικτρή παραποίηση ιδιαιίτερα το Overview)

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Ta%C5%A1mi%C5%A1u

https://en.wikipedia.org/wiki/Ullikummi

(οικτρές παραποιήσεις)

 

Πολύ καλλίτερη παρουσίαση και με εκτεταμένη βιβλιογραφία:

https://ru.wikipedia.org/wiki/Улликумми

https://ru.wikipedia.org/wiki/Тешуб

https://ru.wikipedia.org/wiki/Кумарби

 

Ώρα να προχωρήσω στα περί Τασμισού και Ουλλικούμμι.

 

 

V. Μεθοδολογικά προβλήματα 

Όταν πρωτομελέτησα όλα τα ιερά κείμενα, θρησκευτική λογοτεχνία, λειτουργίες, ύμνους, χρησμούς, έπη, μυθικές-συμβολιστικές αναπαραστάσεις της ψυχικής πραγματικότητας, κοσμογονίες, κοσμολογίες, και εσχατολογίες των αρχαίων ανατολικών λαών, κατάλαβα ότι πολύ απείχα από την κατανόηση. Εντόπισα τότε ένα έντονα παραχαρακτικό της αλήθειας γνώρισμα των συγχρόνων ανθρωπιστικών επιστημών. Είναι σε θέματα διαφοράς μεθοδολογίας ανά τομέα – κάτι το άθλια αισχρό ως διάκριση, προκατάληψη, αποσιώπηση και διαστρέβλωση..

 

Α- Σε κάθε σεμινάριο Χριστιανικής Θεολογίας, ερμηνεύουν το κείμενο που παραθέτουν. Το ίδιο κάνουν και σε τμήματα Βιβλικών Σπουδών, Ταλμουδικών Σπουδών, και Γνώσης και Γνωστικισμών.

 

Β- Σε κάθε σεμινάριο Ιστορίας Θρησκειών κάνουν παραλληλισμούς ανάμεσα σε θεούς, ήρωες, λατρείες και θεωρήσεις του Θείου που ανήκουν είτε σε πρωτόγονες σημερινές θρησκείες, είτε στις μεγάλες υπαρκτές σήμερα θρησκείες, χωρίς όμως ιδιαίτερη κειμενική εμβάθυνση και παραλληλισμό κειμένων (ή καταγραμμένων προφορικών παραδόσεων). Όμως έτσι το προς μελέτην υλικό (ένας θεός, μία ιεροτελεστία ή μία δοξασία) αποσπάται, αποκόπτεται και απομακρύνεται από το πλαίσιο μέσα στο οποίο ανήκει και υφίσταται υπό ορισμένους όρους – οπότε και παραποιείται κατά το δοκούν.

 

Γ- Σε κάθε σεμινάριο αιγυπτιολογίας, ασσυρολογίας, χιττιτολογίας, ιρανολογίας και γενικά όλων των ανατολιστικών επισημών που αφορούν αρχαίους πολιτισμούς και Ιστορία από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ινδό ποταμό και από την Κεντρική Ασία μέχρι την Μοζαμβίκη, τα κείμενα μελετούνται σε επίπεδο γραφής, γραμματικής, συντακτικού, λεξικογραφίας και γλωσσολογίας – αλλά σε πλήρη αντίθεση με την ανωτέρω περίπτωση Α, ποτέ δεν ερμηνεύονται. Επίσης, και σε διαφορά με την παραπάνω περίπτωση Β, δεν γίνονται θρησκειολογικοί παραλληλισμοί ει μη μόνον σε πολύ γενικό επίπεδο.

 

 

VI. Όταν ιερείς του Αντιχρίστου εσχατολογούν για τον Μεσσία

Κανένα επικό ή μυθικό κείμενο των τομέων που έχω μελετήσει δεν με προβλημάτισε περισσότερο από τον Ουλλικούμμι. Βεβαίως, θα ήταν αστείο να πω ότι πέρασα με αυτό το κείμενο περισσότερες ώρες από όσες κατανάλωσα στο Ενούμα Ελίς, τον Ατρά-Χασίς, την Κάθοδο της Ιστάρ στον Κάτω Κόσμο, το αιγυπτιακό Αμντουάτ ή και το εννεαδικό σύστημα της Αρχαίας Αιγύπτου. Όμως, πάντοτε αισθανόμουν, στα διαβάσματά μου του Ουλλικκούμμι, κάτι το παράδοξο.

 

Ασφαλώς και το Ενούμα Ελίς, η διαφορά μεταξύ Μιθραϊσμού και Ζωροαστρισμού, ο Ισιακός (Εννεάδα) κύκλος, και ο Μανιχεϊσμός είναι πολύ πιο δύσκολα θέματα για να ερευνήσει και να καταλήξει σε συμπέρασμα κάποιος, αλλά κανένα τους δεν είναι (ούτε και έχει κάτι το) παράδοξο. Επί μακρόν, δεν είχα εντοπίσει που έγκειται αυτό στο συγκεκριμένο κείμενο.

 

Έτσι, θεωρούσα το κείμενο αυτό ακριβώς όπως έχει, δηλαδή το εκλάμβανα ως μία χιττιτική εσχατολογία που παρουσιάζει την τελική νίκη του Τασμισού, χιττιτικού Μεσσία. Και η χαρά μου από τον εντοπισμό εσχατολογικών παραλλήλων μεταξύ της χιττιτικής και της χριστιανικής αποκάλυψης (για την οποία ομίλησα δημόσια στην Αθήνα το 1994 – κάτι που έχω πέρσι αναρτήσει ως ΜΡ3) επισκίαζε την θλίψη μου για την αποτυχία μου να εντοπίσω το παράδοξο που είχε αυτό το κείμενο στα μάτια μου. Μόνον πολλών ωρών αυτοσυγκέντρωση και αναλογισμός στην Γιαζιλίκαγια που έγιναν συμπτωματικά μετά από επίσκεψη στην ιερή (ή μάλλον ανίερη) πόλη της Αρίννα (σύγχρονο Alaca Höyük) στα τέλη της δεκαετίας του 90 (και όταν ήμουν σε ηλικία πάνω από τα 40) μου επέτρεψαν να αντιληφθώ τι ήταν αυτό το αίνιγμα.  

https://en.wikipedia.org/wiki/Alaca_H%C3%B6y%C3%BCk

https://en.wikipedia.org/wiki/Arinna

https://en.wikipedia.org/wiki/Sun_goddess_of_Arinna

https://www.arkeolojikhaber.com/haber-eskiyapar-hoyuk-eskiyapar-hoyugu-24329/

 

Εν συντομία, το αίνιγμα λύνεται ως εξής (φέρνοντας το θέμα στα μέτρα σου):

Την Αποκάλυψη, την έγραψε (σημειώνω εγώ γενικολογώντας) κάποιος πρώιμος χριστιανός που 'είδε' μία σειρά από συνταρακτικά γεγονότα και καταστάσεις που μεσολαβούν από τα χρόνια του και μέχρι το Πλήρωμα του Χρόνου, όταν ο Ιησούς – Χριστός των χριστιανών νικήσει το Θηρίον και επιβάλει μία ιδεατή κοινωνία.

 

Και προχωρώ:

- Όμως τι θα έγραφε κάποιος (στα χρόνια που γράφηκε η Αποκάλυψη) που είχε καταφέρει να 'δει' τα ίδια γεγονότα και καταστάσεις, πλην όμως τότε (στην εποχή του) ήταν πιστός και οπαδός του Θηρίου;

 

Αυτό ακριβώς είναι το απίστευτο κείμενο του Ουλλικούμμι: ένα κείμενο που προβλέπει μεν την τελική, δύσκολη, νίκη του Τασμισού (Μεσσία, Ώρου, Ιησού-Χριστού, Μάχντι, Ετάνα, Σωσγιάντ, Μαϊτρέγια, κοκ) στο Πλήρωμα του Χρόνου αλλά είναι γραμμένο από χέρι οπαδού ή πιστού του Ουλλικούμμι.

 

Αυτό μόνον ως ιδέα είναι κάτι το ασύλληπτο.

 

Είναι σαν να κάνει κάποιος εντός χριστιανικού πλαισίου την ερώτηση:

- Πως θα έγραφε κάποιος την Αποκάλυψη του Ιωάννου στα τέλη του πρώτου χριστιανικού αιώνα, αν ήταν οπαδός, πιστός ή ιερέας του Αντίχριστου;

 

Με το που κατέληξα στο συμπέρασμα αυτό, κατακλύστηκα από πλήθος συνεκδοχικών ερωτημάτων.

 

 

VII. Η νίκη του Μεσσία γραμμένη από αντι-μεσσιανικό χέρι

Μέσα στην Παγκόσμια Ιστορία και κατά τα δεδομένα της Ιστορίας Θρησκειών, υπάρχουν δύο τρόποι για να δει κάποιος την υπόσταση ενός σατανικού ιερατείου, προσηλωμένου στην εξυπηρέτηση του Σατανά (και συνεπώς του Αντιχρίστου) και ενεργού στους στόχους του κυρίου του:

 

-είτε ο Σατανάς αποτελεί μόνον μία άρνηση του Καλού (από πνεύματα και από ανθρώπους_, οπότε ναι μεν υπάρχει το Κακό αλλά αυτό είναι μόνον απουσία Καλού και συνεπώς δεν έχει καθαυτό υπόσταση και συνεπώς οργάνωση (στην οποία περίπτωση δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουμε για 'ιερείς του Σατανά),

 

-είτε ο Σατανάς και η συνάθροισή του (ως ψυχικές και υλικές οντότητες) επιτελούν συνειδητά το Κακό (και μάλιστα σε εντελώς διαφορετικούς βαθμούς συνειδητότητας ανάλογα με την θέση ενός εκάστου στην ψυχική ή υλική ιεραρχία στην οποία ανήκει) και συνεπώς οι ενέργειές τους αποτελούν έκφραση θέλησης και αυτό συνεπάγεται βιωματική ανάγκη, ανάστροφη υπόσταση, και συγκεκριμένους στόχους.

 

Αναφέρω εικονικά και μόνον το πρώτο σκέλος διότι αποτελεί την σύγχρονη οπτική για το θέμα. Κάτι τέτοιο απουσιάζει ολότελα στην Παγκόσμια Ιστορία. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και είναι πολύ λογικό. Θεωρεί ως ανύπαρκτο κάτι το έκδηλα αρνητικό μόνον κάποιος που θέλει να το κρύψει, επειδή ο ίδιος ανήκει σ' αυτό. Η κατάσταση του ανθρώπου της Πτώσης είναι ταυτόσημη της έννοιας 'συνωμοσία'.  

 

Όχι μόνον υπάρχουν καταγραμμένες αναφορές α) σύγκρουσης ανθρώπων με κακά πνεύματα και β) προσπάθειας εξαπάτησης ατόμων εκ μέρους στελεχών/υποστάσεων της Αρνητικής Δύναμης, αλλά έχουμε και καταγγελίες εναντίον συγκεκριμένων ανθρώπων οι οποίοι ανήκαν σε μία οργάνωση. Η σύγκρουση του Ιησού με τους Φαρισαίους δεν ήταν μία τυχαία αντιπαράθεση με κάποια άτομα άσχετα το ένα από το άλλο. Ήταν συνεπώς μία καθαρή καταγγελία μιας ολόκληρης ιεραρχικής, ιερατικής οργάνωσης. Στο υλικό σύμπαν, κάθε ιεραρχία είναι σατανισμός.

 

Πουθενά δεν αναπαρίσταται το θέμα αυτό καλλίτερα από όσο στον εννεαδισμό του αιγυπτιακού ιερατείου της Ιουνού (Ηλιούπολης):

Όπου δίπλα στον Ώρο υπάρχει μία Ίσις (ένα διαχρονικό και παγκόσμιο μονοθεϊστικό ιερατείο – ανθρώπινη παρακαταθήκη της Θεϊκής Σοφίας: γνώση του μυστικού ονόματος του Ρα από την Ίσιδα), ......

.......... υπάρχει και μία Νεμπέτ Χετ/Νέφθυς ("κυρία του ναού": συνεπώς ένα ιερατείο) δίπλα στον Σηθ.

https://en.wikipedia.org/wiki/Nephthys

https://en.wikipedia.org/wiki/Set_(deity)

 

Οπότε, το πρώτο πράγμα που σκέφθηκα να εξετάσω αμέσως ήταν αν έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε ή αλλού μία εσχατολογική περιγραφή γραμμένη από πολυθεϊστικά ιερατεία στην υπηρεσία του Σατανά και του Αντι-Ώρου (Αντιχρίστου). Μου ήταν ήδη γνωστό ότι τα πολυθεϊστικά ιερατεία έχουν βραχείες και απλοϊκές κοσμογονίες, ελάχιστες κοσμολογίες, και καμμία εσχατολογία. Έπρεπε να το επιβεβαιώσω. Το επιβεβαίωσα. Οι εσχατολογίες πολυθεϊστικών δογμάτων ήταν στα προχριστιανικά χρόνια πολύ σύντομες ή και ανύπαρκτες.

 

Γιατί να διαμορφώσεις μία εσχατολογική θεματογραφία όταν ουσιαστικά θέλεις να παρατείνεις τα πλαίσια μιας πτώσης; Τι υπάρχει ως ισχνή εσχατολογική περιγραφή στο μεμφιτικό σύστημα του Πταχ, ή στην Αγία Τριάδα του αμμωνικού θηβαϊκού δόγματος, ή στον βαβυλωνιακό μαρντουκισμό, ή στον νεργκαλισμό της Κούτχα, ή ακόμη στον μιθραϊσμό; Για την απίστευτα εκτεταμένη, περίπλοκη και σχεδόν αχανή Κοσμογονία του, ο Μανιχεϊσμός δεν περιλαμβάνει παρά μόνον λίγες προτάσεις εσχατολογικού περιεχομένου.

 

Το δόγμα του θνήσκοντος και αναγεννώμενου θεού είναι μία απάτη διαιώνισης μίας σωτηρίας μέσα σε μία κοινωνία πιστών ολότελα προκαταδικασμένων να βιώνουν την Κόλαση στην επιφάνεια της Γης. Και τέλος πάντων, ποιο πολυθεϊστικό δόγμα ήταν ποτέ ειλικρινέστερο -απευθυνόμενο προς τους πιστούς του- από τον τρομερό νεργκαλισμό της Κούτχα; Δεν έχει αρκετή δόση απελευθέρωσης από τα ψέμματα η συνειδητή καταβύθιση μιας κοινωνίας στην λατρεία του Κάτω Κόσμου πάνω στην επιφάνεια της Γης;

 

Όπως και να έχει το πράγμα, οι Χιττίτες πολυθεϊστές ιερείς που συνέθεσαν το εσχατολογικό έπος Ουλλικούμμι ήταν οι μόνοι που αποτόλμησαν κάτι τέτοιο σε τόσο εκτεταμένη μορφή. Είναι μία αποδοχή ήττας ή κάτι άλλο; Για να καταλάβει κανείς τις διαστάσεις του απίστευτου επιτεύγματος, πρέπει να αντιληφθεί την ψυχική ισχύ, μεθοδολογία, και δραστηριότητα των ιερέων αυτών. Μόνον έτσι θα μπορέσει κάποιος να αντιληφθεί την πρόσληψη των εσομένων, την οποία εβίωσαν, και την εκ μέρους τους περιγραφή του τι 'είδαν' – ή του τι νόμισαν ότι 'είδαν'.

 

 

VIII. Ψυχικές ενέργειες και διαδικασίες κατά την υπερβατική βίωση του μέλλοντος

Στην θεματολογική παρουσίαση μαθημάτων και πρακτικών ασκήσεων ψυχικών επιστημών που έχω δημοσιεύσει, έχω διακρίνει τους κύκλους σπουδών σε τρεις, δηλαδή προκαταρκτικό, βασικό και ανώτερο. Είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις.

Θεματολογία Ψυχικών Επιστημών - Seminars in Spiritual Exercises, Handouts in Greek

https://www.academia.edu/34399625/Θεματολογία_Ψυχικών_Επιστημών_Seminars_in_Spiritual_Exercises_Handouts_in_Greek

 

Στον κατάλογο εκείνο, μπορεί να έχεις δει με έκπληξη ότι ασκήσεις, όπως "Απόκρυφη μεταφορά του υλικού σώματος στον χρόνο" και "Απόκρυφη μεταφορά του αστρικού σώματος στον χρόνο" κατατάσσονται στον προκαταρκτικό κύκλο, ενώ η πρακτική εξάσκηση σε Ιερή Ηχητική ανήκει στον βασικό κύκλο σπουδών. Η πραγματική διάσταση του ψυχικού σύμπαντος δεν αντιστοιχεί στις απλοϊκές εντυπώσεις των ανθρώπων της εποχής της Πτώσης, πόσο μάλλον στους παραστρατημένους και αφιονισμένους ανθρώπους του 2023, οι οποίοι βαδίζουν ανεμπόδιστα προς τον τελικό, επιβεβλημένο όσο δεν μετανοούν, αφανισμό τους.

 

Στην προαναφερμένη σύγκριση γίνεται λόγος περί Ιερής Ηχητικής. Αυτό δεν έχει τίποτα το κοινό με τους ήχους του υλικού σύμπαντος. Όταν φωνάζεις στο σπίτι σου, δεν σε ακούει ο βασιλιάς της χώρας σου. Όταν η ψυχή σου προφέρει ιερούς ήχους, την ακούει ο Θεός. Όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι το ίδιο. Ελπίζω βέβαια να μην με ερωτήσεις ούτε καν για αστείο αν ο Θεός ακούει τα ως επί το πλείστον ανόητα λόγια των γλωσσών που οι απόγονοι του Αδάμ ψευδίζουν στις άχρηστες γλώσσες τις οποίες δημιούργησαν ως συνέπεια της Πτώσης τους. Ο Θεός δεν δημιούργησε τον Αδάμ ως γνώστη κάποιας γλώσσας, επειδή ο άνθρωπος ήταν εξυπαρχής προικισμένος με ασύγκριτα ανώτερες ικανότητες επικοινωνίας με όλες τις οντότητες του ψυχικού και του υλικού σύμπαντος. Αυτές τις ικανότητες έχασαν οι απόγονοι του Αδάμ εξαιτίας της σειράς διαδοχικών πτώσεων από τις οποίες διήλθαν. Να λοιπόν τι είναι όλες αυτές οι τιποτένιες γλώσσες: η διαστρέβλωση της Ιερής Ηχητικής και επακολούθως η επιδείνωση αυτής της διαστρέβλωσης.

 

Ενώ όμως η απόκρυφη μεταφορά του υλικού ή του αστρικού σώματος στον χρόνο είναι μία σχετικά ευκολώτερη άσκηση, την οποία ο εξασκούμενος μύστης μπορεί να επιτύχει κατά την διάρκεια του προκαταρκτικού κύκλου ψυχικών ασκήσεων και λειτουργιών, η υπερβατική βίωση του μέλλοντος είναι σαφέστατα μία πολύ πιο επίπονη, δύσκολη και συνταρακτική  άσκηση, την οποία πολύ λίγοι άνθρωποι είχαν την δύναμη και την τύχη να φέρουν εις πέρας. Ανήκει συνεπώς στον ανώτατο κύκλο Ψυχικών Επιστημών, από τον οποίο δεν ανάφερα τίποτα στον προαναφερμένο κατάλογο.

 

Η υπερβατική βίωση του 'μέλλοντος' δεν είναι καθόλου ταυτόσημη με την αφελή εντύπωση μερικών χαζών ατόμων που νομίζουν ότι κάποιος κάθεται μπροστά σε ένα τραπέζι γεμάτο χαρτιά, βλέπει σε μία κρυστάλλινη γυάλα στα αριστερά του τα μελλοντικά γεγονότα, και μετά γυρίζει στα έγγραφά του και γράφει μερικές αράδες παρακάτω. Δεν παίζει αυτό το έργο! Δεν το ανεβάζουν!

 

Βεβαίως και εν προκειμένω δεν αναφέρομαι σε συνεργασία με δαίμονες οι οποίοι, αν εις αντάλλαγμα μεγάλων υπηρεσιών δεχθούν να προσφέρουν σε ένα στέλεχος μυστικών εταιρειών μία τέτοια εξυπηρέτηση, θα επιτελέσουν ακριβώς την ίδια διαδικασία και δραστηριότητα που θα πρέπει ένας κορυφαίος μύστης να φέρει εις πέρας, ώστε να επιτύχει το ζητούμενο. Έχουν συμβεί τέτοιες συνεργασίες αλλά δεν μπορούν να είναι φερέγγυες διότι οι δαίμονες προστάτες των αφελών ψευτο-μασώνων, σιωνιστών και ιησουϊτών ντε φάκτο ενδιαφέρονται πρώτα για το δικό τους συμφέρον και σε καμμία περίπτωση δεν θα αποκαλύψουν σε κάποιον μία αλήθεια κάπως οδυνηρή για τους ίδιους (τους δαίμονες). Πρέπει να προσθέσω ότι πολλές κατηγορίες ψυχικών οντοτήτων δεν έχουν καν την ικανότητα να βιώσουν υπερβατικά το μέλλον. Τέτοιες καταστάσεις είναι συνάρτηση της Δημιουργίας: έκαστος εφ ω ετάχθη, όπως λένε.

 

Υπερβατική βίωση του μέλλοντος δεν είναι ούτε εμφάνιση (apparition) ψυχικής οντότητας με σκοπό την έγκαιρη ειδοποίηση για κάποιο κοντινό μελλοντικό συμβάν, ούτε και όραση ή όραμα (vision) περί των μελλουμένων. Η πρώτη περίπτωση, αν δεν είναι απάτη, δεν αποτελεί προϊόν δραστηριότητας αυτού ο οποίος μαθαίνει για τα εσόμενα (ή τα παρελθόντα) αλλά αυτόβουλη ενέργεια μίας ψυχικής οντότητας που εμφανίζεται σε ένα άνθρωπο. Αλλά μία τέτοια εμφάνιση δεν πληροφορεί επί παντός επιστητού και, αν ο υποκείμενος άνθρωπος είναι τόσο συνειδητός (και έξυπνος!) ώστε στην διάρκεια της εμφάνισης να ερωτήσει για καταστάσεις και φαινόμενα άσχετα με το τι η εν λόγω ψυχική οντότητα έχει θελήσει να πληροφορήσει, τότε φρονίμως ποιούσα η εν λόγω ψυχική οντότητα θα εξαφανιστεί πάραυτα.

 

Ένα όραμα μπορεί να ποικίλει ιδιαίτερα. Μπορεί να είναι σταλμένο από τον Θεό, από ένα προφήτη, άγιο ή μύστη, και ακόμη και από ένα κακό και εχθρικό άτομο που έχει καταστροφικό σκοπό με την υποβολή ενός είτε ψευδούς είτε αληθινού οράματος. Τέλος, ένα όραμα μπορεί να έχει φανερωθεί σε ένα άτομο εξαιτίας του ίδιου, ή μάλλον πιο συγκεκριμένα, ως συνάρτηση των λειτουργιών του υποσυνειδήτου του.

 

Ένα όραμα σταλμένο από τον Θεό είναι ένα πολύ σπάνιο γεγονός και μία ασύγκριτη ευλογία. Μπορεί να είναι είτε μία περίπτωση ολότελα εξειδικευμένου θέματος (Δευτερο-Ησαΐας ΝΓ'), είτε μία γενική περιγραφή, είτε μία προβολή δυνητικής απειλής ("αυτό θα συμβεί, αν δεν ....."), είτε μία σειρά διαδοχικών οραμάτων. Μία τέτοια σειρά οραμάτων μπορεί να καλύπτει σειράν μελλοντικών γεγονότων. Κάτι τέτοιο είναι η Αποκάλυψη του Ιωάννη, δηλαδή (για να κυριολεκτούμε) η Αποκάλυψη του Ιησού στον Ιωάννη (κατά την επίσημη χριστιανική θέση).

 

Ένα όραμα σταλμένο από τον Θεό είναι πιο σημαντικό από την προσωπική άσκηση κάποιου κορυφαίου μύστη να βιώσει υπερβατικά το μέλλον, διότι έχει τεράστιο βάθος. Οι μύστες που μπορούν να βιώσουν υπερβατικά το μέλλον έχουν την δυνατότητα να εντοπίσουν αυτό το βάθος αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα την εξασκήσουν, διότι η ίδια η εμπειρία μίας τέτοιας δύναμης είναι κάτι το τεράστιο, μέσα στο οποίο ο μεγαλύτερος μύστης είναι/αισθάνεται φτερό στον άνεμο. Για παράδειγμα, η πρόταση "καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει" είναι πρακτικώς αδύνατο να αποτελεί απόκτηση γνώσης και εξαγωγή συμπερασμάτων από ένα εξαιρετικό μύστη, ο οποίος βιώνει υπερβατικά το μέλλον στην εποχή του Πληρώματος του Χρόνου.

 

 

IX. Το ψυχικό σύμπαν και η τοπογραφία του

Σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η ικανότητα λοιπόν;

Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι η εξής: "μεταφορά στον χώρο της εκπόρευσης μορφών".

 

'Ετσι, κατ' ευθείαν θα αναφερθούμε σε θέματα Ψυχικής Τοπογραφίας (Spiritual Topography) ή μάλλον Τοπογραφίας του Ψυχικού Σύμπαντος (Topography of the Spiritual  Universe). Αυτό είναι κάτι που δεν έχω ποτέ μου παρουσιάσει δημόσια. Φυσικά και δεν εννοώ αυτόν τον όρο ως φιλολογική ή αρχιτεκτονική/αρχαιολογική ανάλυση (στην πρώτη περίπτωση του τι ιστορικά κείμενα παρουσιάζουν ως τόπους μέσα στο Ψυχικό Σύμπαν και στην δεύτερη περίπτωση του τι υπάρχει σε υλικό επίπεδο ως τόπος έκφρασης της πνευματικότητας/spirituality των πιστών). Δύο παραδείγματα του τι δεν εννοώ βρίσκεις εδώ – πολύ καλά αμφότερα, αλλά τμήματα των συγχρόνων υλι(στι)κών επιστημών:

https://www.researchgate.net/figure/The-spiritual-topography-of-madad-Shaykh-Yasin-begins-with-several-of-the-Al-al-Bayt_fig1_362358211

https://en.irna.ir/news/84731963/Spiritual-topography-of-medieval-Shiraz

 

Τοπογραφία του Ψυχικού Σύμπαντος είναι η ψυχική (όχι νοητική ή συναισθηματική γνώση) αίσθηση, πρόσληψη, και χρησιμοποίηση των τόπων, σημείων και μέτρων του ψυχικού σύμπαντος από την ψυχή ενός ανθρώπου. Βεβαίως καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά είναι ακαριαίως αντιληπτά σε μία ψυχή, πλην όμως η προσαρμογή στα υλικά 'ενδύματα' του σώματος και του (ως εκ τούτου διαμορφωνόμενου) χαρακτήρα του ανθρώπου καταλήγει σε ολοσχερή απενεργοποίηση της συνέργειας ψυχής και σώματος και σε ανικανότητα μετάδοσης της αίσθησης της ψυχικής τοπογραφίας στην καρδιά, τον νου και το ηλιακό πλέγμα (δηλαδή τον χαρακτήρα) του ανθρώπου.

 

Έτσι, όταν ένας άνθρωπος, μετά από πολλές ψυχικές ασκήσεις, αυστηρή αφαγία, και απόλυτη αγαμία, αποκαταστήσει την ψυχοσωματική του συνέργεια και αρχίσει να επανασυνδέεται με την αίσθηση της ψυχικής τοπογραφίας, τότε η ψυχή -αναλόγως των όποιων δοκιμασιών, προσπαθειών και ικεσιών εκάστου ανθρώπου- μεταβιβάζει στην καρδιά και τον νου το τι εκείνα δεν θα μπορούσαν ποτέ ούτε να αναπολήσουν, ούτε να θυμηθούν, ούτε να φαντασθούν.

 

Τότε και ο επανασυνδεδεμένος με την ψυχή του άνθρωπος συλλαμβάνει την αληθινή και μόνη πραγματικότητα του τι είναι ο ατελείωτος χώρος του Ψυχικού Σύμπαντος, οπότε και θέλει να φύγει από τον υλικό κόσμο ο οποίος ολόκληρος δεν είναι παρά ένα σημείο (από τα άπειρα) του ψυχικού σύμπαντος. Αυτός ο νόστος είναι απόλυτος.

 

Καθώς όμως αυτή η επιστροφή είναι απόφαση του Θεού (και σε μικρό βαθμό της μοίρας και της τύχης του κάθε ατόμου), ο άνθρωπος αυτός μπορεί να κινηθεί στο ψυχικό σύμπαν αναγνωρίζοντας τους κεντρικούς και πολλούς άλλους τόπους του, ή επίσης διαμορφώνοντας ο ίδιος νέους χώρους προς ευλογίαν του Υψίστου, οπότε και αυτοί οι νέοι ψυχικοί τόποι αντικατοπτρίζονται στο υλικό σύμπαν, ανατρέπουν έτσι σχέδια, εξελίξεις και καταστάσεις, δικαιώνουν την μαρτυρία των πιστών, συντηρούν την ισχύ εκεί όπου χάνεται και εξαφανίζουν το κακό από εκεί που φαίνεται να έχει επικρατήσει. Είναι ένα μυστικό έργο, το οποίο παραμένει πάντοτε άγνωστο στο υλικό σύμπαν, εκτός και αν καταφέρουμε να εντοπίσουμε μία κάποια μνεία τέτοιων δραστηριοτήτων σε επικά και μυθικά κείμενα, τα οποία τα άχρηστα τέρατα του υλισμού και της αθεΐας οικτρώς παρερμηνεύουν μόνο και μόνο για εξαφανίσουν προσωρινά από τριγύρω τους τις τύψεις τους, οι οποίες τους φέρνουν οδυρμό για την κατάντια τους.

 

Για ένα άνθρωπο σε εγρήγορση και σε ψυχοσωματική συνέργεια, η αίσθηση της τοπογραφίας του ψυχικού σύμπαντος λειτουργεί ως καταλύτης συνειδητότητας και άμεση συναίσθηση του ρόλου του. Έτσι λοιπόν τον ρόλο του προφανώς αντιλήφθηκε και ο Νεζαμί Γκαντζεβί ο οποίος δεν έγραψε το Χαφτ Πεϋκάρ από απλή ποιητική έμπνευση ούτε από προφητική ενόραση εσχατολογικού περιεχομένου αλλά ως απλή καταγραφή της δικής του δράσης και δημιουργίας στο ψυχικό σύμπαν. Τους έπλασε όντως εκείνους τους Θόλους στο ψυχικό σύμπαν ο κορυφαίος αυτός ποιητής και μύστης για να συναντηθεί ο Μπαχράμ Γκουρ εκεί με τις ψυχές επτά εθνών στο Πλήρωμα του Χρόνου. https://en.wikipedia.org/wiki/Haft_Peykar

 

Όπως καταλαβαίνεις, κάπου υπάρχουν και απροσπέλαστοι τόποι στο ψυχικό σύμπαν. Αυτό αφορά όχι μόνον ανθρώπους αλλά και διάφορες ψυχικές οντότητες. Ή μάλλον, για να το πω πιο σωστά, κάποιοι τόποι του ψυχικού σύμπαντος είναι μη προσεγγίσιμοι για ορισμένες οντότητες, ενώ άλλοι τόποι είναι εκτός δυνατότητας πρόσβασης για άλλες υποστάσεις και ιεραρχίες. Όλα έχουν μία λειτουργικότητα η οποία σχετίζεται με τους νόμους της Δημιουργίας.

 

Φυσικά και θα έχεις ακούσει για τον Παράδεισο και την Κόλαση. Ο αρχικός, υλικός παράδεισος, όπου ο Θεός έθεσε τον Αδάμ και συνεπώς και την Εύα, ήταν απλά και μόνον ένας αντικατοπτρισμός του ψυχικού παραδείσου. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι όλοι αυτοί οι τόποι εμπεριέχονται στο ψυχικό σύμπαν, όπου ο κάθε τόπος έχει τους δικούς του όρους και καταστάσεις. Με δεδομένη την ατελείωτη έκταση του ψυχικού σύμπαντος, θα ήταν λάθος λοιπόν να εκλάβει κάποιος τέτοιους χώρους ως κάτι το αντίστοιχο των αστέρων, της επιφάνειας της Γης, του Στερεώματος και άλλων χώρων του υλικού σύμπαντος. Αναλογίες βεβαίως και υπάρχουν, αλλά τίποτα δεν μοιάζει στο τι ξέρεις ως υλικό χώρο.

 

 

X. Ο χώρος της εκπόρευσης μορφών στο ψυχικό σύμπαν

Οπότε, πρέπει να επιστρέψω στο σημείο όπου είχα φθάσει, δηλαδή τον χώρο της εκπόρευσης μορφών. Αυτός ο δύσκολα νοητός από τον άνθρωπο τόπος είναι ακόμη πιο δύσκολα προσεγγίσιμος εξαιτίας όλων των ανθρωπίνων μειονεκτημάτων και ανικανοτήτων που αποτελούν παραμέτρους της Πτώσης. Βεβαίως Αρχαίοι Αιγύπτιοι προσέγγιζαν συχνά τον χώρο αυτό και μάλιστα άφησαν τα τεκμήρια των εμπειριών, της αντίληψης και της απορρέουσας σοφίας τους πρώτα στα λεγόμενα Κείμενα των Πυραμίδων και Κείμενα των Σαρκοφάγων. Επίσης συναντάμε τις αποδείξεις τέτοιων εμπειριών στα Κείμενα των Φαραωνικών Τάφων της Νέας Αυτοκρατορίας (χονδρικά δεύτερο μισό της 2ης χιλιετίας πτεμ) στην Κοιλάδα των Βασιλέων και την Κοιλάδα των Βασιλισσών.

 

Για τον θεματικά καλλίτερα εξειδιεκυμένο αιγυπτιολόγο, τα κείμενα αυτά αποτελούν πάντα ένα τρομερό πονοκέφαλο. Αυτό έχει έτσι επειδή πάντοτε ο οποιοσδήποτε μελετητής ενός τέτοιου συνόλου (τάφου, σαρκοφάγου ή πυραμίδας), το οποίο έχει μόλις ανακαλυφθεί/ανασκαφεί, θα αντιμετωπίσει (έστω και μετά από τόσες χιλιάδες παρεμφερών προτέρων μνημείων μελετημένων και δημοσιευμένων) νέες υποστάσεις, νέα σύνθετα ονόματα, και νέες απεικονίσεις μορφών που ποτέ δεν είχαν εντοπισθεί, σημειωθεί και καταγραφεί σε πρότερα μνημεία. Αν δεν πρόκειται για το μνημείο κάποιου απλού ανθρώπου που έζησε στην Αρχαία Αίγυπτο, είναι σίγουρο ότι σε κάθε νέο κείμενο και αναπαράσταση επί ή εντός ενός ταφικού μνημείου θα πέσουμε πάνω σε κάτι το πρωτόγνωρο και πρότερον άγνωστο. Το 'άπαξ' είναι ο κανόνας στην αιγυπτιολογία.  

 

Συνήθως οι αιγυπτιολόγοι αποφεύγουν να ασχοληθούν με όλες αυτές τις μορφές, υποστάσεις και (κάθε φορά επινοημένα) νέα ονόματα, τα οποία προσπαθούν να εξηγήσουν στο χαμηλό επίπεδο της ανθρώπινης καρδιάς και του ανθρωπίνου νοός την γενεσιουργό αιτία αυτής της νέας μορφής, η οποία προέκυψε από τις ανάγκες της επιστροφής του μεταστάντος στον αληθινό κόσμο. Και βεβαίως οι αιγυπτιολόγοι έχουν και κάποιο δίκιο, διότι όταν σε μία ταφική αναπαράσταση έχεις μπροστά σου ένα Άνουβη, ένα Όσιρη, κοκ (δηλαδή υποστάσεις του Θείου επανειλημμένα και πλουσιοπάροχα ντοκουμενταρισμένες ήδη σε χιλιάδες δημοσιευμένα κείμενα), γιατί να κάτσεις και να ασχοληθείς με μία μοναδικά (για την περίπτωση της μετάστασης στον Άλλο Κόσμο ενός αξιωματούχου ή ενός φαραώ) εκπορευμένη μορφή, η οποία έρχεται στο Είναι μόνο και μόνον εξαιτίας μίας και μόνον, σωστής ή εσφαλμένης, κίνησης ή δράσης ή ενέργειας ενός τεθνεώτος;

 

Είναι λοιπόν η κάθε τύψη μία άλλη μορφή η οποία εκπορεύεται;

Κάποιοι βλάκες 'ξύπνησαν' στον 20ο αιώνα και άρχισαν να μιλάνε για σκεπτομορφές. Μήπως πρέπει να κάνουμε λόγο και για συναισθηματο-μορφές και επιθυμο-μορφές???

 

Τώρα, αν στο παραπάνω μικρό παράδειγμα προσθέσεις και την απολύτως σωστή και ακριβή γνώση μας ότι τα κείμενα αυτά γράφονταν ως επί το πλείστον και κατά κανόνα, ενόσω ο μεταστάς ήταν ακόμη εν ζωή στο υλικό σύμπαν, καταλαβαίνεις πόσο υψηλή αντίληψη είχαν οι τότε Αιγύπτιοι μύστες, ιερείς, σοφοί και γραφείς για όλα όσα συμβαίνουν πάνω στον Άξονα του Είναι και Γίγνεσθαι του οποίου παράρτημα είναι ο χώρος εκπόρευσης μορφών.

 

Υπάρχει, αλήθεια, ο άξονας αυτός και στον Παράδεισο ή στην Κόλαση; !!

 

Φιλολογική ερώτηση! Την κάνω για να σου δείξω πόσα άπειρα και ατελείωτα θέματα υπάρχουν, για τα οποία αν κάποιος γράφει καθημερινά 5000 λέξεις για να τα περιγράψει (δηλαδή 1725000 λέξεις τον χρόνο ή 17 εκ. λέξεις την δεκαετία), δεν θα έχει καταφέρει μετά από 50 ή 60 χρόνια και με πάνω από 100 εκ. λέξεις γραμμένες παρά να απαριθμήσει λίγα από όλα αυτά.

 

Όχι και ότι το προτείνω σε κάποιον! Το αντίθετο μάλιστα! Θα το ώκτειρα. Θα το θεωρούσα σαν ένα άλλο είδος Πύργου της Βαβέλ: μία βλάσφημη απόπειρα ενός ματαιόδοξου ανθρώπου ο οποίος θα είχε ανίερα ή ανόητα θελήσει να υποκαταστάσει την απροσμέτρητη και ανείπωτη Σοφία του Θεού με τις άχρηστες περιγραφές του. Θα έμενε στη μέση, όπως στη μέση έμεινε και ο Πύργος της Βαβέλ.  

 

Αν όμως αποδεχθείς την αρχαία αιγυπτιακή τακτική (την οποία ο Ησαΐας περιέγραψε πολύ σωστά 'έτι μικρόν, έτι μικρόν': ΚΗ' 13 /  καὶ ἔσται αὐτοῖς τὸ λόγιον Κυρίου τοῦ Θεοῦ θλῖψις ἐπὶ θλῖψιν, ἐλπὶς ἐπ᾿ ἐλπίδι, ἔτι μικρὸν ἔτι μικρόν, ἵνα πορευθῶσι καὶ πέσωσιν εἰς τὰ ὀπίσω καὶ κινδυνεύσουσι καὶ συντριβήσονται καὶ ἁλώσονται.) να παρουσιάσουν επιλεγμένες σκηνές της πορείας της ψυχής του μεταστάντος στο Υπερπέραν, τότε μπορείς με τον δικό σου αναλογισμό, ψυχική άσκηση, και τοπογραφική ανίχνευση, να καταλάβεις πόσο θα ώκτειραν συχνά οι ιερείς και οι γραφείς τον φαραώ του οποίου τον τάφο διακοσμούσαν, ενίοτε μάλιστα προκαθορίζοντας και το μέλλον του.

 

Ακριβώς γι' αυτό και εντελώς τεχνηέντως αποκρύπτεται το μείζον του όγκου της αρχαίας αιγυπτιακής, σουμεριακής, ασσυροβαβυλωνιακής και χιττιτκής γραμματείας από τον σημερινό μέσο άνθρωπο διεθνώς. Είναι πολύ απλό:

 

Είτε θα θεωρήσεις τους Αιγύπτιους, Σουμέριους και Ασσυροβαβυλώνιους ως ολότελα τρελλούς και παρανοϊκούς (παρά το γεγονός ότι είναι άφθαστοι), ......

 

είτε θα καταργήσεις ως απάνθρωπο, τερατώδες, ψευδές, επικίνδυνο και θανατηφόρο το αισχρό ψεύδος των νεωτέρων (αρχής γενομένης από την Αναγέννηση) επιστημών, θεωριών, φιλοσοφιών, ιδεολογιών, κρατών και τρόπων άσκησης της εξουσίας που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια -και επιβεβλημένα- τον άνθρωπο στο πυρηνικό ολοκαύτωμα.

 

Γιατί επιβελημένα?

Διότι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος αποδέχεται το παραμικρό προερχόμενο από το κίβδηλο αυτό τερατούργημα και τα παραρτήματά του, απαγορεύεται να υπάρχει.

Αυτό λέει ο Κώδικας της Δημιουργίας.

Υπάρχουν και οι παρανοϊκοί που θα ζητήσουν μάλιστα και 'αποδείξεις' για το τι λέω!

Αυτό είναι 'παράνοια'.

Να νομίζεις, βουλιαγμένος στη νοητική πανούκλα του ορθολογισμού, ότι με τις όποιες αποδείξεις επαληθεύεται η πραγματικότητα.

 

Να όλη η Αλήθεια του Ψυχικού Σύμπαντος και η Οδός της Απελευθέρωσης:

-          Σκέπτομαι, άρα δεν υπάρχω.

 

Επιβαλλόταν να αναφερθώ στον Άξονα Είναι και Γίγνεσθαι, διότι όχι μόνον είναι (μεταφορικά) ο γαλαξίας του ψυχικού σύμπαντος αλλά και διότι κανένας δεν μπορεί να συλλάβει τον χώρο εκπόρευσης μορφών χωρίς να αντιληφθεί μία καθοριστική αλήθεια.

 

 

XΙ. Ο άξονας Είναι και Γίγνεσθαι και η εκπόρευση μορφών

Η υπάτη αρχή δεν έχει μορφή.

Δεν είναι δυνατόν να έχει μορφή το 'τι' είναι υπεράνω ύπαρξης.

 

Ο Θεός δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει, διότι όποιος (ή ό,τι) υπάρχει βρίσκεται 'υπό' (υπ-άρχει). Αντίστοιχα και για το λατινικό existere. Ο Θεός δεν 'στέκεται' (ex+sistere). Υπάρχουν πολλές γλώσσες που πολύ σωστά δεν έχουν το ρήμα 'Είναι': αυτό ευρίσκεται τόσον υπεράνω της ανθρώπινης ικανότητας πρόσληψης και απόδοσης της αλήθειας ώστε να μην απαιτείται γι' αυτό μία ιδιαίτερη λέξη.

 

Και όπως γνωρίζεις πολύ καλά, η μόνη απάντηση την οποία δεν έδωσε ο Ιησούς ήταν η αφελής περίπτωση του "τι είναι η αλήθεια;" !

 

Ο Θεός είναι. Είναι το Είναι.

 

Ο Θεός άρχει και ως τούτου δεν έχει μορφή, διότι 'μορφή' σημαίνει κυριολεκτικά μετάβαση από το Είναι στο Γίγνεσθαι (κάτι που από μόνο του και νομοτελειακά σημαίνει και επιστροφή από το Γίγνεσθαι στο Είναι).

 

Θα ήταν μάλιστα σοβαρώτατο θεολογικό ατόπημα (αν όχι εξεπίτηδες διαστροφή) να υποτεθεί ότι ο Θεός 'μεταβαίνει' στο Γίγνεσθαι, διότι είναι αφύσικο και παρανοϊκό (σε μέτρα παραλληλισμού) ο 'Περιέχων' να 'μεταβληθεί' σε τμήμα του περιεχομένου Του. Ο τα πάντα Περιέχων δεν περιέχεται.

 

Παράρτημα λοιπόν του Άξονα του Είναι και Γίγνεσθαι ο χώρος εκπόρευσης μορφών.

Αυτόν τον χώρο όσοι δεν κατάφεραν να προσεγγίσουν, αν και προσπάθησαν εις μάτην, αποκάλεσαν με τον γελοίο όρο 'ακασικά αρχεία'. Σου έχω μιλήσει και παλαιότερα για τον ανύπαρκτο και κωμικοτραγικό όρο αυτό, τον οποίο όσοι χρησιμοποιούν αυτοκτονούν και καταδικάζουν εαυτούς σε υλιστικό σκότος και συνεπαγωγικά στο πυρ το εξώτερον.

 

Τίποτα δεν 'αρχειοθετείται' στο ψυχικό σύμπαν. Δεν μας χρειάζονται αρχεία! Τίποτα δεν κινδυνεύει να απολεσθεί, όλα υπάρχουν συνέχεια και οι προδιαγεγραμμένες πορείες από το Είναι στο Γίγνεσθαι και τούμπαλιν παραμένουν πάντοτε ορατές στους ταπεινούς πιστούς, οι οποίοι έχουν σβύσει ολότελα το εγώ τους ώστε να κερδίοσυν μέσα από το δικό τους γίγνεσθαι το Είναι.

 

Όμως, όπως λένε, πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση αλλά μία φορά σπάει.

 

Αυτό φαίνεται ότι το είχε αντιληφθεί πολύ καλά ο Ιησούς και τούτο αποδεικνύεται και από την μετωπική σύγκρουσή του με τους Φαρισαίους και από την 'Αποκάλυψη' την οποία παρουσίασε ο ίδιος στον Ιωάννη (κατά την χριστιανική ερμηνεία), όταν περιέγραψε το τέλος του Σατανά, του Αντίχριστου και του Ψευδοπροφήτη: το Φρέαρ της Αβύσσου, το οποίο φρουρούν οι τρομερές, σχεδόν άμορφες, υποστάσεις των 600 Ανουννάκι στο χαμηλώτερο επίπεδο του Κάτω Κόσμου, στην βάση της σφαίρας του υλικού σύμπαντος. Το Φρέαρ της Αβύσσου είναι η υλική παραμετροποίηση του Μη Είναι.

 

Αυτό έχει να κάνει με τον δεύτερο, και τρομερώτερο, άξονα της Δημιουργίας: τον Άξονα του Είναι και Μη-Είναι. Προτιμώ να μην αναφερθώ καθόλου σε αυτό.

 

Βλέπεις όμως δυστυχώς μερικές μορφές εκπορεύονται από το Είναι στο Γίγνεσθαι, πλην όμως αντί να επιστρέψουν στο Είναι (έστω στην Κόλαση), καταλήγουν στο Μη Είναι. Παίρνουν το δρόμο τους στραβά, που λένε. Φυσικά και αυτό φαίνεται. Σε όσους μπορούν να φθάσουν στον Χώρο της Εκπόρευσης Μορφών.

 

Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν συστήσει μία θεωρία και επιστήμη σχετικά. Τα σύνθετα ονόματα, τα οποία παρεσκεύαζαν για να αποδώσουν σε υλικό ανθρώπινο επίπεδο την ψυχική ισχύ της κάθε μιάς από αυτές τις μορφές, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ηχητικές (γνωστές και ως 'καμπαλιστικές') φόρμουλες που αποδίδουν πιστά κατά το δυνατόν την υπόσταση της κάθε μιας τους. Αυτό είναι περίπου το ανάλογο του τι (ως τιμητικό έργο) έβαλε ο Θεός τον Αδάμ να επιτελέσει ονοματίζοντας τα ζώα και τα πτηνά. Ο Αδάμ προσέδωσε σ' αυτά τα χαρακτηριστικά δράσης τους, έτσι ελέγχοντάς τα για πάντα (όσο είχε υπάρξει Πτώση).  

 

Με τα παραπάνω εννοώ ότι, αν κάποιος ξέρει το απλό τυπικό, μπορεί να φέρει μπροστά του υλοποιημένη την όποια πρωτόφαντη μορφή {που έχει αναγραφεί σε ένα φαραωνικό ή μη τάφο επειδή την είχαν προΐδει οι τότε ιερείς και γραφείς ως εμφανισθησόμενη (για την οποιαδήποτε αιτία το όνομά της δηλώνει) μετά τον αποχωρισμό της ψυχής από το σώμα του μεταστάντος} και να πάρει, αν μπορεί, από αυτήν όσες πληροφορίες θέλει. Αυτό είναι κάτι το απλό.

 

Κάτι το πολύ πιο δύσκολο είναι να βρεθεί στον Χώρο της Εκπόρευσης Μορφών και να 'δει' κυριολεκτικά μπροστά του τα όσα συνέβησαν στο Επέκεινα κατά την εκπόρευση εκείνης της μορφής και κατά την συνάντησή της με την ψυχή του μεταστάντος, την οποία είχαν προΐδει οι ιερείς και γραφείς ως τότε εμφανισθησόμενη.  

 

Όπως βλέπεις, προχωρώ κάπως όπως λένε 'μια στο καρφί και μια στο πέταλο' (ανάμεσα σε κειμενικές αναφορές και απεικονίσεις από την μία και ψυχική οντολογία και τοπογραφία από την άλλη), επειδή πρέπειν να τα αντιληφθείς όλα αυτά όσο πιο παραστατικά είναι δυνατόν και όχι να ακούσεις απλά και μόνον μία δική μου θεωρία. Οπότε, επιστρέφω αμέσως στο τέλος της προηγούμενης παραγράφοου και συνεχίζω.  

 

Υπάρχει όμως μία τεράστια διαφορά. Και αυτό πρέπει να το προσέξεις ιδιαίτερα. Η διαφορά είναι η εξής:

Το τι είδαν (κυριολεκτικά: προείδαν) οι Αιγύπτιοι ιερείς και γραφείς τότε ως εμφανισθησόμενη (μετά τον αποχωρισμό της ψυχής από το σώμα του μεταστάντος) μορφή (δηλαδή ψυχική οντότητα) και ...........

το τι θα δεις εσύ σήμερα, αν έχεις την ικανότητα να βρεθείς στον Χώρο της Εκπόρευσης Μορφών, ....

..... ακόμη και αν όλα συνέβησαν μετά τον θάνατο του εν λόγω φαραώ έτσι όπως τα είχαν προΐδει και περιγράψει οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς και γραφείς, ....

................. δεν θα είναι ακριβώς το ίδιο.  

 

Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι εσύ θα δεις μία εικόνα (τετελεσμένη κατάσταση), ενώ οι αρχαίοι ιερείς και γραφείς είχαν δει το ανάστροφο είδωλό της (μη εισέτι επισυμβάσα κατάσταση).

 

Αυτό συμβαίνει επειδή όσοι βιώνουν υπερβατικά το μέλλον και για λόγους που εκείνοι ξέρουν προσπαθούν να δουν ή και να ζήσουν τα μελλούμενα (και όχι να τα εικάσουν ή να τα υπεξαιρέσουν με τρόπους αναλογιών – κατά το κοινώς λεγόμενο με μαγεία ή και μαντική), ουσιαστικά βιώνουν ένα προτύπωμα του μέλλοντος το οποίο η ελεύθερη θέληση ενός ατόμου μπορεί να αλλάξει. Όμως το άτομο αυτό πρέπει είναι ακέραια συνειδητοποιημένο, ώστε να μπορεί να ελέγξει και αλλάξει την μοίρα του.

 

Είναι τεράστιο ψέμμα το "το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον". Και είναι και αλήθεια.

Γιατί και πως;

Είναι δυνατόν να αλλάξει κάποιος την μοίρα του, αν φθάσει σε επίπεδο ακέραιας συνειδητοποίησης.

Αλλά αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο μέσα στον κόσμο της Πτώσης.

Με άλλα λόγια, το ανωτέρω ρητό ισχύει μόνον για το 99.99% των περιπτώσεων και όχι για το 100%!

 

Για να στο πω και αλλοιώς: είναι δυνατόν ο Αντίχριστος να μην δράσει ως Αντίχριστος, οπότε δεν θα 'είναι', ή -αν προτιμάς- δεν θα 'γίνει', ο Αντίχριστος.

 

Είναι το τι ανέφερα στο τετράστιχο

Είν' οι δύο ένας;

Ή κι' οι δυό κανένας;

Στις δύο ψυχές ο ένας;

Ή ζει εσαεί κανένας;

 

Δεν ξέρω αν έχεις δει το σχετικό βίντεο που είχε ετοιμάσει ο φίλος μου ο Νίκος.

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης, Τον Μέγα, τον Μόνο και τον Ένα.

https://www.youtube.com/watch?v=LFWOAKxcAO0

 

Ο Χώρος της Εκπόρευσης Μορφών είναι απίστευτο θαύμα του ψυχικού σύμπαντος και εύκολα συμπαρασύρει και τον μεγαλύτερο μύστη ο αυθόρμητος θαυμασμός της Δημιουργίας. Είναι εύκολο να χάσει ή να κερδίσει την ζωή του κάποιος εκεί. Μπορεί να παρακολουθήσει τα παρελθόντα και τα εσόμενα, επίσης συλλαμβάνοντας και την αιτία πίσω από το κάθε τι.

 

Αν κάποιος μπορεί να μετακινηθεί στον χρόνο, μπορεί να παρευρεθεί στις συζητήσεις ανάμεσα στον Σολομώντα και την Βασίλισσα του Σαβά ή στην Μάχη της Κερμπαλά (για να αναφέρω δύο απλά παραδείγματα). Θα ακούσει, θα καταλάβει και θα δει τα πάντα σε μία διάρκεια, ας πούμε, δύο ωρών. Τόσες θα χάσει, εννοείται, από την φυσική ζωή του. Θα 'γυρίσει' δύο ώρες αργότερα. Αλλά αυτό όλο θα συμβεί σε ψυχοσωματικό επίπεδο και σαφέστατα μέσα στο υλικό σύμπαν.

 

Όμως όταν κάποιος βρεθεί στον Χώρο της Εκπόρευσης Μορφών, εκεί θα δει όλη την συνάντηση του Σολομώντα και της Βασίλισσας του Σαβά και την ζωή του καθενός τους μέσα σε ένα απειροελάχιστο κλάσμα δευτερολέπτου. Αλλά ταυτόχρονα θα συλλάβει και τον λόγο ύπαρξής τους, το πως προσδιορίστηκαν αμφότεροι από τις μορφές και την εξέλιξη των μορφών τους, και την καθοριστική προσφορά τους στην Παγκόσμια Ιστορία – προσφορά που δεν έχει λήξει, όπως ξέρεις, διότι έχει γίνει αναφορά και στην σοφία Σολομώντος και στην Βασίλισσα του Σαβά από τον Ιησού, και μάλιστα σε σχέση με το Πλήρωμα του Χρόνου. Γι' αυτό και είναι ασύλληπτα πιο δύσκολη ψυχική άσκηση η υπερβατική βίωση του μέλλοντος (όπως βεβαίως και του παρελθόντος).

 

 

XII. Η υπερβατική βίωση του 'μέλλοντος' και οι νόμοι της

Δυστυχώς όμως, υπάρχει και μία άλλη, επίσης τεράστια και ίσως πιο καθοριστική διαφορά. Η ηθική υπόσταση του κάθε ανθρώπου -ως ψυχοσωματική οντότητα- μετράει καθοριστικά. Αυτό είναι κάτι που δύσκολα αντιλαμβάνεται κάποιος σε ένα τόσο άθλια ξεπεσμένο κόσμο όσο ο σημερινός. Η ηθική ακεραιότητα φορτίζει το άτομο εντελώς διαφορετικά από το πως το εξαρθρώνει η ανηθικότητα και η ηθική αναλγησία. Σήμερα η διάβρωση του ατόμου έχει φθάσει έως του τελικού σημείου και γι' αυτό όσοι κορυφαίοι από τις μυστικές εταιρείες μετέρχονται σε κάποιο βαθμό την 'βασιλική τέχνη' (δηλαδή την πρακτική των ψυχικών ασκήσεων, δοκιμασιών και δραστηριοτήτων) στο σύνολό της, δεν την ελέγχουν κυριολεκτικά αλλά επαφίονται στην συνεργασία με τον προστάτη δαίμονά τους.

 

Όμως πριν από 3500 χρόνια, οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν είχαν διαβρωθεί από την ανομία και την διαστροφή σε τέτοιο βαθμό, οπότε και η ψυχική ισχύς των αρχαίων ιερατείων, προγόνων των σημερινών μυστικών εταιρειών (φυσικά, πολλών κρίκων της αλυσίδας παρεμβαλλομένων), ήταν σημαντική και αυτούσια-προσωπική. Βέβαια καταλαβαίνεις ότι, επειδή έκαναν κακή χρήση και επιπλέον αμάρταναν ολοένα και περισσότερο, τα αρχαία ιερατεία βαθμιαία την απώλεσαν. Όμως και μονοθεϊστές και πολυθεϊστές στα αρχιερατικά τους κλιμάκια μετέρχονταν την ψυχική ισχύ και την χρησιμοποιούσαν κατά το δοκούν. Κανένα κορυφαίο μυθικό, επικό, κοσμογονικό, κοσμολογικό, εσχατολογικό κείμενο, κανένας ύμνος, κανένας χρησμός και κανένα Κείμενο Πυραμίδων, Σαρκοφάγων ή Τάφων δεν έχει γραφεί χάρη μόνον στις όποιες, ασφαλώς τιποτένιες, συγγραφικές συμπεριφορές και ηλίθιες λογοτεχνικές συνήθειες ενός Βικτώρ Ουγκώ ή κάποιου Τενεσσή Ουΐλιαμς!

 

Ενώ βεβαίως και υπήρχαν και μοιχεία, και ομοφυλοφιλία, και ανομία, και πορνεία, και ασωτία στην δεύτερη προχριστιανική χιλιετία, έχει καθοριστική σημασία όσον αφορά το ψυχικό σύμπαν και τις εκεί δραστηριότητες των ιερέων και μυστών ότι αυτοί δεν είχαν ακόμη κατρακυλίσει σε τέτοιο επίπεδο αίσχους. Οι μονοθεϊστές τα απέρριπταν και τα καταπολεμούσαν, ενώ οι πολυθεϊστές μυστικώς τα υποκινούσαν, τα ανέχονταν, εκμεταλλεύονταν την εκλυόμενη ενέργεια, γενόμενοι πνευματικοί καθοδηγητές των ενεχομένων μαζών, αλλά οι ίδιοι απείχαν. Έχεις διαβάσει καμμιά αναφορά σε ιερείς και ναούς στα Σόδομα και την Γομόρρα; Χχμμμ!

 

Αυτοί οι πολυθεϊστές ιερείς, οι οποίοι ήθελαν να αποκτήσουν κοσμική εξουσία με όλα αυτά, ουσιαστικά νόμιζαν ότι μπορούσαν ατιμωρητί να εκμεταλλεύονταν την εκλυόμενη τεράστια, αρνητική, ψυχική ενέργεια (ηλεκτρομαγνητικά ρευστά) από όλες αυτές τις αρνητικές καταστάσεις λατρείας και ανηθικότητας (πολυθεϊσμός, ειδωλολατρία, όργια και 'αφηγήσεις περί ιστοριών θεών'), στις οποίες με αρκετά 'έξυπνο' τρόπο καταβύθιζαν τους πιστούς τους, απέχοντας οι ίδιοι. Αυτό εσύ βεβαίως σήμερα αντιλαμβάνεσαι ότι σημαίνει κάτι το πάρα πολύ χειρότερο από μία απλή περίπτωση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο: αποτελεί προσπορισμό οφέλους και κέρδους από την -διά αποχαύνωσης και αποπλάνησης- καταστροφή της ψυχής του άλλου.

 

Πλην όμως, δεν τιμωρούνται όλα τα αμαρτήματα και ανομήματα και εδώ και στο Επέκεινα, και -επιπλέον- υπάρχει και ειδική τακτική εξώθησης άλλων σε ανομία χωρίς να εντοπίζεται εύκολα (ακόμη και από κορυφαίους μύστες) η πρόθεση του κακού ατόμου ενόσω αυτό ευρίσκεται εν ζωή στο υλικό σύμπαν. Αυτή η αισχρή και αποκρουστική υποκρισία είναι ωστόσο αμέσως εμφανής στους Μεγάλους Δικαστές, από τους οποίους όλοι περνάμε (αφού μεταστούμε), αλλά ενόσω το άτομο ευρίσκεται εν ζωή στο υλικό σύμπαν βέβαια και μπορεί να επιτελεί ψυχικές ασκήσεις μεγάλου βεληνεκούς και υψηλής εμβέλειας, φυσικά πάντοτε υπό κανόνες απόλυτης αγαμίας και τρομερής αφαγίας.

 

Εδώ θα πρέπει και πάλι να σταματήσω για να σου επιστήσω την προσοχή σου σε κάτι που είναι τρομερό λάθος και προφανώς οφείλεται στην σημερινή κατρακύλα της ανθρωπότητας. Μη νομίσεις ποτέ ότι προσευχή, αγαμία, αφαγία, λατρεία και εμφανής στους τριγύρω 'πίστη' είναι ό,τι χρειάζεται για να είναι κάποιος καλός και ηθικός και να αποκτήσει μεταθανατίως τον Παράδεισο! Υπάρχει (για να κυριολεκτώ: μπορεί να υπάρχει) απίστευτη και πρωτόγνωρη κακία ικανή να κρύβεται πίσω από την υποκριτική μάσκα μιας μεγάλης ευσέβειας, μιας απέραντης φιλανθρωπίας και όλων των προαναφερμένων, εμφανώς 'θετικών', χαρακτηριστικών ενός ιερέα.

 

Θα έλεγα ότι το βασικώτερο κριτήριο (για να εντοπιστεί η κακία) είναι η αδικία (σε έργο, λόγο, σκέψη, συναίσθημα, επιθυμία, και επίσης πρόθεση) αλλά ποιος έχει τα σωστά μέτρα του Δικαίου σήμερα για να κρίνει; ό,τι μετράει είναι η πρόθεση, ή μάλλον οι προθέσεις. Και όπως ξέρεις, οι προθέσεις ενός έμπειρου μύστη δεν είναι ορατές όπως οι σκέψεις του (ως ψυχικά διαγράμματα). Υπάρχει τρόπος ώστε η κάθε πρόθεση να μην προσλάβει κανενός είδους ψυχική μορφή ειμή μόνον ένα απλό περίγραμμα. Οπότε, τελικά, είναι δυνατόν ένας άθεος και ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να κερδίσουν την αιώνια ζωή, ενώ ένας πανάγιος στα μάτια όλων ιερέας να την απωλέσει.

 

Έτσι, αν και κάποιος μπορεί να κοροϊδέψει ειλικρινά σχεδόν όλο τον υλικό κόσμο, δεν κοροϊδεύει τον Θεό (και πλείστες όσες ψυχικές ιεραρχίες). Οπότε, όταν ένας Ασσύριος, Βαβυλώνιος, Χιττίτης, ή Αιγύπτιος ιερέας πριν από 3500 χρόνια έφθανε στον Χώρο της Εκπόρευσης Μορφών, είχε μία βιωματικά πολύ διαφορετική εμπειρία αν ανήκε στον Κόσμο του Θεού, ενώ αν συμμετείχε στον κόσμο του κακού, βίωνε το μέλλον ανάστροφα. Το ίδιο και το παρελθόν! Θα με ρωτήσεις "τι; μήπως έβλεπε άλλο γεγονός;" και θα σου απαντήσω αρνητικά.

 

Αλλά το γεγονός, αυτό καθ'εαυτό, δεν έχει καμμία σημασία. Ο χαρακτήρας του γεγονότος έχει. Για παράδειγμα, ζώντας ως Βαβυλώνιος ιερέας 500 χρόνια πριν την κατάληψη και ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ από τον Ναβουχοδονόσορα (587 πτεμ), ή ζώντας ως Ιρανός ζωροαστριστής ιερέας 500 χρόνια αργότερα, εσύ αν είχες την ψυχική ικανότητα και εξάσκηση, θα έβλεπες τον Ναβουχοδονόσορα στην απόπειρά σου να εισέλθεις στον Χώρο της Εκπόρευσης Μορφών . Όμως θα τον θερωούσες 'καλό' ή 'κακό'; Και θα εξελάμβανες το έργο του ως καλό ή κακό;

 

Δεν υπάρχει σημείο στο ψυχικό σύμπαν το οποίο να υποκαθιστά την ψυχική σου αίσθηση και την ανθρώπινη κατανόηση. Αυτά είναι η δική σου δουλειά πάντοτε! Κανένα φαγητό δεν δίνεται στο στόμα και οι μητέρες που συνεχίζουν να κάνουν κάτι τέτοιο στα παιδιά τους όταν αυτά δεν είναι πλέον μωρά τα καταστρέφουν. Κρίνεται ο κάθε άνθρωπος ακόμη και από την εκ μέρους του κατανόηση ενός συμβάντος! Και μια και σου αρέσου μερικές ειδικές εκφράσεις μου στα αγγλικά, ας προσθέσω ότι η ζωή είναι ένα .... multi-exam! Ένα πολυ-διαγώνισμα!

 

Εδώ θα μου απαντήσεις αναφερόμενος στο τι σου είπα πιο πάνω. Όντως, είναι άλλο να μετακινηθείς στον χρόνο και άλλο να μεταφερθείς στον Χώρο της Εκπόρευσης Μορφών. Ναι, αλλά.....

 

Βεβαίως και ανέφερα στην προηγουμενη ενότητα ότι η εμπειρία στον συγκεκριμένο χώρο είναι ασυγκρίτως ανώτερη. Ειδικώτερα είπα ότι ο άνθρωπος, ο οποίος θα καταφέρει να επιτύχει κάτι τέτοιο, "ταυτόχρονα θα συλλάβει και τον λόγο ύπαρξής τους, το πως προσδιορίστηκαν αμφότεροι από τις μορφές και την εξέλιξη των μορφών τους, και την καθοριστική προσφορά τους στην Παγκόσμια Ιστορία".  Σωστά! Αλλά ....

 

Δεν θα μπορέσει να κοροϊδέψει την υφή του ιερού χώρου εκείνου. Δεν υπάρχουν στην Γη ιεροί τόποι επειδή έτσι 'κάπνισε' σε κάποιους. Αυτό συμβαίνει μόνον επειδή υπάρχουν ορισμένοι χώροι του ψυχικού σύμπαντος, οι οποίοι διατελούν υπό έντονη Θεϊκή Επιφάνεια. Όπως και τα οικοδομήματα: αυτά δεν επινοήθηκαν εκ του μηδενός αλλά επειδή οι πρώτοι άνθρωποι εγνώριζαν τι εστί κτίσμα, θολωτός χώρος, πύργος, κλπ στο ψυχικό σύμπαν. Όσο μπορεί να κοροϊδέψει η ψυχή ενός μεταστάντος τους Μεγάλους Δικαστές, άλλο τόσο μπορεί η ψυχή ενός ζώντος να αφήσει αδιάφορη την ίδια την υπόσταση των ψυχικών χώρων. Αν μάλιστα όλοι οι χώροι του υλικού σύμπαντος έχουν την ψυχή τους, θα υποθέτεις ασαφαλώς και συ ότι κάτι το πολύ σοβαρώτερο συμβαίνει και με τους κορυφαίους χώρους του ψυχικού σύμπαντος.

 

Στην παρούσα απάντησή μου έκανα μία αναφορά στους δύο κεντρικούς άξονες του ψυχικού σύμπαντος, στον Παράδεισο και την Κόλαση, καθώς και στον Χώρο της Εκπόρευσης Μορφών. Στο ήδη προαναφερμένο 'Θεματολογία Ψυχικών Επιστημών' (στην αρχή), έχω αναφέρει εισαγωγικά μαθήματα στους εξής πέντε χώρους:

- Η γενεσιουργός πηγή του πενυματικού σύμπαντος (ανώτατου ψυχικού)

- Η γενεσιουργός πηγή του ψυχικού σύμπαντος (μέσου ψυχικού)

- Η γενεσιουργός πηγή του αστρικού σύμπαντος (κατώτερου ψυχικού)

- Η γενεσιουργός πηγή του υλικού σύμπαντος

- Η έλικα των γενεσιουργών πηγών (: δηλ.η σύνδεση/αλληλεξάρτηση των κόσμων)

 

Όλοι αυτοί οι εντελώς ξεχωριστοί τόποι του ψυχικού σύμπαντος είναι απολύτως καθοριστικοί για το ο,τιδήποτε συμβαίνει και στα δύο σύμπαντα. Καταλαβαίνεις ότι αυτά τα εισαγωγικά μαθήματα δεν έχουν ως περιεχόμενο την παρουσίαση της ίδιας της φύσης αυτών των χώρων αλλά περιληπτικά διαλαμβάνουν την λειτουργικότητά τους, και μάλιστα σε συνδυασμό με την ανθρώπινη ζωή στο υλικό σύμπαν. Αλλά, επαναλαμβάνω, αυτό είναι ένα προκαταρκτικό επίπεδο.

 

Σε απάντησή μου σε φίλο από την Λαμία, η οποία μετατράπηκε σε άρθρο και δημοσιεύθηκε υπό τον τίτλο 'Ψυχική Οντολογία, Κοσμογονία, Εσχατολογία και Θεουργία' (https://www.academia.edu/42899669), στην τελευταία ενότητα (ΙΗ), αναφέρθηκα λίγο στην γεννήτρια έλικα της ζωής, η οποία είναι ακριβώς η έλικα των γενεσιουργών πηγών. Όλοι αυτοί οι κορυφαίοι χώροι, οι οποίοι δεν είναι όλοι προσεγγίσιμοι στον άνθρωπο, δεν είναι τόποι στους οποίους το οποιοδήποτε τμήμα της ψυχής ενός ανθρώπου και η οποιαδήποτε πρόθεση, σκέψη, συναίσθημα, επιθυμία ή στόχος του παραμένουν κρυφά, άγνωστα, και μη αντιληπτά. Οπότε, αντιδρώντας ακαριαία/αυτόματα, στην περίπτωση της εκεί άφιξης ενός ιερέα, μύστη ή ψυχικού ασκητή που ανήκε στον κόσμο του κακού, ο ίδιος ο χώρος θα προσέφερε ανάστροφη εικόνα, αίσθηση και αντίληψη στον επισκέπτη, απόλυτα περιορίζοντάς τον στα ίδια πλαίσια, τα οποία οι δικές του επιλογές του είχαν ήδη προκαθορίσει και επιδικάσει.

 

Οι νόμοι που διέπουν την μετάβαση στον Χώρο της Εκπόρευσης Μορφών είναι ένα είδος Θείας Δίκης. Κορυφαίοι μύστες κάηκαν και εξαϋλώθηκαν κατά την απόπειρά τους αυτή. Ου παντός πλειν ες Κόρινθον, που λένε! Η 'οικονομία' της Δημιουργίας εμπεριέχει μία αυστηρότητα. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Αν δεν την εκφράζει και η προσωπικότητα (ο χαρακτήρας) του μύστη που προσεγγίζει τέτοιους χώρους, τότε ντε φάκτο αυτός κινδυνεύει. Οπότε, οι Χιττίτες ιερείς, οι οποίοι επιχείρησαν κάτι τέτοιο, θα είδαν μία ανάστροφη εικόνα, αίσθηση και αντίληψη του Πληρώματος του Χρόνου, αν κρίνουμε από την κατά το κείμενο προσήλωσή τους στον Κουμαρμπί.  

 

 

XIII. Όταν βλέπεις τον Τασμισού ως Ουλλικούμμι και ανάστροφα

Οπότε, πρέπει να φθάσουμε και στους ίδιους τους Χιττίτες ιερείς, οι οποίοι μετά από πολλές προσπάθειες και δοκιμασίες αποπειράθηκαν να δουν την προτύπωση του Τέλους και της μεγάλης σύγκρουσης τότε. Τέτοιες απόπειρες απαιτούν πολύχρονες διαδικασίες και επανειλημμένη απουσία από το υλικό σύμπαν. Αν και η μεταφορά ή μετάβαση στον χώρο της εκπόρευσης μορφών μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους, πάντοτε οι ανώτερες υποστάσεις ανθρωπίνου σώματος (πνευματική και ψυχική) πρέπει να είναι παρούσες. Δεν αρκεί ένα 'αστρικό ταξείδι' για κάτι τέτοιο. Μπορεί ενδεχομένως και το κατώτερο ψυχικό ('αστρικό') και το υλικό σώμα να συμμετέχουν, αλλά από μόνα τους δεν αρκούν.

 

Στην περίπτωση συμμετοχής και του αστρικού αλλά όχι του υλικού σώματος, το τελευταίο παραμένει στο άβατο του ιερού (ναού, κλπ), διότι αν ακόμη και απλώς το αγγίξει ένα άλλο έμβιο ον (άνθρωπος, ζώο, πτηνό, ερπετό, έντομο, κοκ), ο ιερέας αυτός πεθαίνει ακαριαία. Το τονίζω επειδή ορισμένα ζώα έχουν εξαιρετική και επακριβή συνείδηση του τι συμβαίνει και καθόλου δεν προσεγγίζουν το ακίνητο σώμα (το οποίο δείχνει σαν να μην αναπνέει), αλλά άλλα ζώα έχουν μικρή ικανότητα στον τομέα αυτό.

Τα παραπάνω ορίζουν λίγο-πολύ και τους τύπους των ψυχικών ασκήσεων και δοκιμασιών τις οποίες πρέπει να έχουν την ικανότητα να μετέρχονται αριστοτεχνικά και κατ' εξακολούθησιν οι εν λόγω κορυφαίοι ιερείς. Επειδή το προαναφερμένο πρόγραμμα σεμιναρίου-κείμενό μου χρησιμεύει ως σημείο αναφοράς, σημειώνω λοιπόν ότι -σε προκαταρκτικό επίπεδο- οι ιερείς, οι οποίοι θα επιχειρούσαν μία τέτοια μετάβαση, θα είχαν ήδη εξασκηθεί ιδιαίτερα σε μετατοπισμό θέλησης στο πνευματικό σώμα, σε έλεγχο ηλεκτρικών ρευστών κατά την επαγωγική (inductive) μέθοδο, σε επιβολή επί του αιθέρα διά ηχοφωταύγειας, και -επίσης- σε απόκρυφη παρουσία (απόκρυψη υλικού σώματος). Η τελευταία κατηγορία ψυχικών ασκήσεων χρησιμεύει στην περίπτωση κατά την οποία το υλικό σώμα αφήνεται στο υλικό σύμπαν. Πλην όμως δεν είναι πάντοτε σίγουρο ότι ακόμη και κορυφαίοι μύστες επιτυχώς επιτελούν αυτή την άσκηση, και γι' αυτό προανέφερα ότι τα σώματά τους παραμένουν στο άβατο του ιερού. 

Σε βασικό επίπεδο ψυχικών ασκήσεων, οι ιερείς αυτοί θα είχαν αριστεύσει στην πρακτική εξάσκηση σε Ιερή Ηχητική, χωρίς την οποία θα ήταν δώρον άδωρον να μεταβούν στον χώρο της εκπόρευσης μορφών. Αυτό έχει έτσι επειδή η απολύτως σωστή προφορά (σε όλες τις λεπτομέρειές της / και ρώτα τους καμπαλιστές αν είναι εύκολο να προφέρουν μία φόρμουλα και πόσες πολλές παράμετροι της προφοράς υπάρχουν!) είναι καίριο προσόν, όταν κάποιος βρίσκεται στον συγκεκριμένο χώρο του ψυχικού σύμπαντος. Θα πρέπει επίσης οι ιερείς αυτοί να είχαν ολοκληρωμένα εξασκηθεί σε εξωσωματική συνείδηση σε πνευματικό επίπεδο, διότι κατά τις εκεί διεργασίες θα ώφειλαν (αν θα επιθυμούσαν να τους φανεί χρήσιμη η όλη μετάβαση) να ξέρουν επακριβώς τι θέλουν να προσέξουν περισσότερο σε ένα ασύλληπτο καταιγισμό εκπόρευσης μορφών, ενώπιον του οποίου θα ευρίσκονταν, και θα χρειαζόταν με την (πνευματικού, δηλαδή ανώτατου ψυχικού, επιπέδου) συνείδησή τους να αναζητήσουν τις λεπτομέρειες των ερωτημάτων τους.

 

Εδώ θα πρέπει να σημειώσω κάτι που είναι εύκολο να ξεχνάει ένας μη ειδικός. Ανάμεσα στους Χιττίτες και στους Χουρρίτες ιερείς, ο Ουλλικούμμι ασφαλώς και προϋπήρχε ως έννοια-πρότυπο του Αντιχρίστου, αλλά δεν είχε ακόμη μυθολογηθεί εκτεταμένα όπως συνέβη με την σύνθεση/καταγραφή του εσχατολογικού αυτού μύθου. Οπότε, η ίδια η σύνθεση του ονόματός του εξέφραζε την κοσμοαντίληψη του Χιττίτη ή Χουρίτη ιερέα, ο οποίος με την μεταφορά του στον χώρο της εκπόρευσης μορφών θα κατάφερνε να συνθέσει ένα κείμενο-βάση της χιττιτικής εσχατολογίας, θρησκείας, πνευματικότητας και παιδείας γενικώτερα (πολυθεϊστικής απόχρωσης) με βάση το τι θα έβλεπε και αντιλαμβανόταν. 

Θα είχε ασφαλώς προηγηθεί μία σειρά λιτανειών και κινήσεων-διαδικασιών αναλόγων των όσων θα ανέμεναν να συναντήσουν στο ψυχικό σύμπαν. Κατά τις συγκεκριμένες λιτανείες, θα είχαν υπογραμμισθεί η λατρεία και η αφοσίωση των ιερέων αυτών στον Ουλλικούμμι, θα είχαν αποκρυσταλλωθεί τα ερωτήματα της αναζήτησής τους, και θα είχαν εκφρασθεί οι προθέσεις τους.

 

Από την έκταση του κειμένου (περίπου 3000-3500 λέξεις στην μετάφρασή του σε μία σύγχρονη γλώσσα) και από την αναφορά των συμβάντων, τα οποία σημειώνονται σ' αυτό (υπάρχουν μάλιστα και διαφορετικές εκδόσεις, ενώ κάποιες είναι σε ορισμένα σημεία αποσπασματικές), καταλαβαίνω ότι η όλη διαδικασία θα επαναλήφθηκε αρκετές φορές (ή, αν προτιμάς, συνόδους), κάτι που βέβαια σημαίνει ότι θα είχαν υπάρξει αρκετές πρόχειρες και τμηματικές καταγραφές μέχρι την τελική έμμετρη σύνθεση, μετά την οποία φυσικά και θα καταστράφηκαν τα πρόχειρα.

 

Οι Χιττίτες ιερείς και μύστες που επεχείρησαν αυτή την σειρά μεταβάσεων (ή ψυχικών διεργασιών και συνόδων) είδαν σε μέσες άκρες τις σκηνές στις οποίες αναφέρεται ο Ιησούς Χριστός της Χριστιανωσύνης (ή το οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο) απευθυνόμενος στον συγγραφέα της Αποκάλυψης, μαθητή του Ιωάννη (ή τον οποιονδήποτε άλλο γραφέα). Αυτό συνάγεται από το γεγονός ότι πολλές σκηνές εμφανίζονται και στα δύο κείμενα. Φυσικά αυτό το δεδομένο δεν συμβαίνει με τον ίδιο τρόπο, αλλά αυτό δεν έχει καμμία σημασία: κάθε κείμενο είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση, πόσο μάλλον ένα τέτοιο κείμενο (και στις δύο συγκρίσιμες περιπτώσεις) γραμμένο κάτω από τέτοιες περιστάσεις.

 

Τόσο η εσχατολογική διάσταση του χιττιτικού κειμένου είναι γνωστή σε ειδικούς, όσο και η εξόχως αντιθεϊκή, αρνητική υπόστασή του είναι ήδη αισθητή σε ορισμένους, οι οποίοι έχουν αρχίσει να συγγράφουν σχετικά, αντιμετωπίζοντας βέβαια το θέμα με τα εντελώς συμβατικά μέτρα της Ιστορίας Θρησκειών και θεωρώντας το απλά ως συμπτωματική επανάληψη των ιδίων θρησκευτικών-θεολογικών-λογοτεχνικών μοτίβων. Ένα παράδειγμα δίνεται από το εξής άρθρο, όπου ο Ουλλικούμμι παραβάλλεται με το 'κέρας εν και ισχυρόν' του Δανιήλ (Η' 9: καὶ ἐκ τοῦ ἑνὸς αὐτῶν ἐξῆλθε κέρας ἓν ἰσχυρὸν καὶ ἐμεγαλύνθη περισσῶς πρὸς τὸν νότον καὶ πρὸς τὴν ἀνατολὴν καὶ πρὸς τὴν δύναμιν·):

Roy E. Gane, Hurrian Ullikummi and Daniel’s “Little Horn”

https://www.degruyter.com/document/doi/10.1515/9781575065908-038/html

(από τον τόμο: Birkat Shalom - Studies in the Bible, Ancient Near Eastern Literature, and Postbiblical Judaism Presented to Shalom M. Paul on the Occasion of His Seventieth Birthday)

 

Το τι τελικά 'είδαν' οι Χιττίτες ιερείς, μύστες και συγγραφείς του εσχατολογικού έπους δεν θα μπορούσε λοιπόν παρά να είναι συνάρτηση των μέχρι τότε εκ μέρους τους αποδεκτών δογμάτων, κοσμοαντιλήψεων, πεποιθήσεων, ευχών, προσδοκιών και κηρυγμάτων τους. Έτσι, αυτό που 'είδαν' ήταν το ανάστροφο της Αποκάλυψης του Ιωάννου και του τεράστιου αρχαίου αιγυπτιακού εσχατολογικού κειμένου της Νίκης του Ώρου επί του Σηθ, του οποίου η τελευταία καταγραφή-έκδοση ανευρίσκεται ακόμη και σήμερα στα ανάγλυφα κείμενα και της παραστάσεις της εσωτερικής (ανατολικής) πλευράς του δυτικού τμήματος του εξωτερικού περιβόλου του Ναού του Ώρου στο Εντφού (Μπεχεντέτ στα αρχαία αιγυπτιακά) της Άνω Αιγύπτου. Αυτό δεν μπορούσε να αποφευχθεί, εφόσον ο πραγματικός 'θεός' τους ήταν ο πρότερον επινοημένος Κουμαρμπί, προυσιασμένος ως αρνητής των πραγματικών προτέρων θεών ή όψεων του Θείου.

 

 

XIV. Πως ο Κουμαρμπί-Σατανάς θα δημιουργήσει τον Ουλλικούμμι-Αντίχριστο

Ο Κουμαρμπί δεν είναι άλλος από τον 'Δημιουργό' των Γνωστικών, ο οποίος αντιστοιχεί στον Ιησουϊκό άρχοντα του κόσμου τούτου (ἔρχεται γὰρ ὁ τοῦ κόσμου ἄρχων, καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδέν/Κατά Ιωάννην, ΙΔ' 30), δηλαδή τον Σατανά. Αν κρίνουμε από την μεταφορά του χιττιτικού επικού κύκλου μέσα στον Ησίοδο, τότε εμφανέστατα ο Κουμαρμπί αντιστοιχεί στον Κρόνο.

 

Μέσα στο ίδιο το έπος ρητά τονίζεται ότι ο Κουμαρμπί στρέφεται κατά του Τεσούμπ (χιττιτικό και χουριτικό αντίστοιχο του ασσυροβαβυλωνιακού Αντάντ, δηλαδή ενός συμβόλου της θεικής εξουσίας επί των ηλεκτρικών ρεσυτών) και για τον σκοπό αυτό, γεννάει τον Ουλλικούμμι. Αυτό είναι ένα συνταρακτικό σημείο αναφοράς διότι πολύ απλά μας λέει ότι Σατανάς επιθυμεί διακαώς να διαλύσει το υγιές, δημιουργικό και ελπιδοφόρο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, το οποίο περιβάλλει τον κάθε άνθρωπο. Πρόκειται για μία χιττιτική προφητική αναφορά στην έκλυση των ηθών και την πανσεξουαλική ρυπαρότητα της εποχής μας. Το σεξ σαπίζει τον άνθρωπο. Και οι όροι του έπους Ουλλικούμμι είναι σαφέστατοι.

 

Πως ο Κουμαρμπί γεννάει τον Ουλλικούμμι; Έχουμε να κάνουμε με μία άμωμη σύλληψη και γέννηση. Ο αντιθεϊκός 'θεός' αφήνει το σπέρμα του σε ένα βράχο ο οποίος εκείτετο στην παγερή λίμνη. Πρόκειται για μία άπαξ αναφορά σε όλη την χιττιτική γραμματεία, οπότε και είναι δύσκολο να ερμηνεύσουμε το συγκεκριμένο σημείο. Είναι όμως δυνατόν και να αποτελεί μία ευθεία αναφορά στην εν ανυπαρξία 'δημιουργία', δηλαδή ένα υπαινιγμό για την κατάσταση όπου η θερμοκρασία φθάνει κάτω από τους -273,15 βαθμούς Κελσίου.

 

Αυτό βεβαίως θυμίζει την κατά μία χιλιετία μεταγενέστερη άμωμη γέννηση του Μίθρα από ένα βράχο, αλλά κατ' ουσίαν μας φέρνει ακριβώς στο σημείο της Αποκάλυψης (ΙΒ' 7) όπου αναφέρεται ότι "Καὶ ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ". Είναι μόνον μετά από αυτό το 'συμβάν' που ο 'δράκων' δίνει την εξουσία του στο 'θηρίον' (καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ δράκων τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ ἐξουσίαν μεγάλην: ΙΓ' 2). Με άλλα λόγια, ο Κουμαρμπί στο έπος Ουλλικούμμι επιχειρεί να κάνει κατά του Τεσούμπ ό,τι αποπειράται να κάνει ο 'δράκων' στην γυναίκα της Αποκάλυψης (Καὶ ὅτε εἶδεν ὁ δράκων ὅτι ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν, ἐδίωξε τὴν γυναῖκα ἥτις ἔτεκε τὸν ἄῤῥενα: ΙΒ' 13).

 

Ο Κουμαρμπί αναφέρεται στην αρχή του κειμένου ότι συνωμοτεί κάτι το κακό κατά του Τεσούμπ και κατά των θεών των Ουρανών. Επιθυμεί να συντρίψει την 'ένδοξη πόλη της Κουμμίγια', η οποία δεν είναι άλλη από το Κανίς (ή Νεσά / Καισάρεια της Καππαδοκίας). Δεν είναι μέσα στις προθέσεις μου να κάνω μία ανάλυση αυτού του εσχατολογικού έπους εδώ (επειδή θα απαιτούσε ακόμη μεγαλύτερη έκταση από την παρούσα απάντησή μου), αλλά πρέπει να τονίσω ότι η έκφραση έχθρας και μίσους κατά της Θείας Τάξης της Δημιουργίας εντυπωσιάζει τον αναγνώστη. Όπως άλλωστε και οι απειλές! Είναι σαν να γράφεται η Αποκάλυψη του Ιωάννη από το χέρι ενός ανθρώπου που επιθυμεί την νίκη του Δράκοντος και του Θηρίου. Είναι σαν να θέλει ο Σατανάς να φορτώσει όλα τα προβλήματα του σημερινού κόσμου, τα οποία ο ίδιος προξένησε, στον Θεό και στα υποθετικά λάθη που Εκείνος θα έκανε κατά την Δημιουργία!

 

Υπάρχει μία καθοριστική διαφορά ανάμεσα στα δύο κείμενα, η οποία εκλαμβάνεται ως τέτοια μόνον αν προσεγγίσει κάποιος ιστορικο-θρησκευτικά και φιλολογικά το θέμα. Στην Αποκάλυψη δίνεται τεράστια σημασία στο τι γίνεται στους Ουρανούς. Η νίκη του Μιχαήλ περιγράφεται με έντονα λαμπρά χρώματα. Αλλά ο συγγραφέας ή οι συγγραφείς του Ουλλικούμμι δεν δίνει πεντάρα τσακιστή για το τι συμβαίνει στους Ουρανούς. Τον ενδιαφέρει ο υλικός κόσμος, η ανατροπή της καθεστηκυίας Θεϊκής Τάξης πραγμάτων, και πιστεύει ότι οι δυνάμεις των Ουρανών θα πανικοβληθούν. Αυτό όμως δεν αποτελεί καμμία διαφορά!

 

Απλά και μόνον είναι η Αποκάλυψη από την ανάποδη! Ένα ολότελα ανάστροφο οπτικό πρίσμα στα καθέκαστα του ψυχικού και του υλικού κόσμου, κάτι που και από την Αποκάλυψη μαθαίνουμε, αλλά διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές: είναι σαφές ότι οι οπαδοί και οι πιστοί του Δράκοντος και του Θηρίου θα επιθυμούν την τελική τους νίκη και δεν θα αλλάξουν τρόπο ζωής παρά τις αρχικές καταστροφές οι οποίες θα επισυμβούν στα πρώιμα στάδια του Πληρώματος του Χρόνου.

 

Ένα πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του Ουλλικούμμι ως 'παιδίου νέου' είναι ότι, αφού τύχει φροντίδας και ανατροφής από την Μοίρα και την Προστασία (δύο θεϊκές υποστάσεις), παίρνει θέση στο γόνατο του Κουμαρμπί. Αυτό θυμίζει τον ηρακλειδικό μυθολογικό κύκλο των Αρχαίων Δωριέων και την γνωστή επονομασία του Ηρακλή, η οποία δηλώνει την από τον Δία ανατροφή του: 'Μηροτραφής'.

 

Τίποτα δεν δείχνει την αρνητική ταυτότητα των Κουμαρμπί και Ουλλικούμμι καλλίτερα από την διάθεσή τους να καταστρέψουν τον Ουπελλούρι, δηλαδή μία ιδιαίτερη μορφή της χιττιτικής κοσμογονίας, η οποία μυθολογήθηκε ως τεράστιος ανθρωπόμορφος στυλοβάτης της τάξης του κόσμου, έτσι προτυπώνοντας όλες τις αρχαίες ελληνικές και ρωμαϊκές δοξασίες περί Ανταίου. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, αφού ο ίδιος ο Κουμαρμπί δώσει στον λίθινο Ουλλικούμμι το όνομά του, ζητάει από κάποιες υποδεέστερες θεότητες να τοποθετήσουν τον εκκολαπτόμενο γίγαντα "στον δεξιό ώμο του Ουπελλούρι", όπου αναμένεται αυτός να μεγαλώνει συνεχώς, έως ότου αναλάβει το καταστρεπτικό έργο του. Αυτό ολοκληρώνεται σε 15 ημέρες, οπότε και το κεφάλι του "φθάνει μέχρι τους ουρανούς". Επακολούθως αρχίζει η κοσμική σύγκρουση.

 

Τότε παρακολουθούν οι Τεσούμπ, Ιστάρ (ταυτισμένη με την Σάουσκα ανάμεσα στους Χιττίτες / Šauška ή Shaushka) και Τασμισού (Tašmišu ή Tashmishu), μισοκρυμμένοι πίσω από το ιερό όρος Χαζζί (Κάσιον όρος, στην παραλία των σημερινών τουρκο-συριακών συνόρων) τον λίθινο Ουλλικούμμι να εγείρεται από την θάλασσα. Αυτό είναι η πιο σημαντική ομοιότητα ανάμεσα στην χιττιτική και στην χριστιανική εσχατολογία, αν και βέβαια εκλαμβάνεται διαφορετικά από τους συγγραφείς των δύο κειμένων και τους πιστούς αναγνώστες τους. Μία πρώτη σύγκρουση Τασμισού και Ουλλικούμμι αποβαίνει άκαρπη και το λίθινο θηρίο βρίσκεται τελικά προ των πυλών της Κουμμίγια.

https://en.wikipedia.org/wiki/Upelluri

https://en.wikipedia.org/wiki/%C5%A0au%C5%A1ka

https://en.wikipedia.org/wiki/Namni_and_%E1%B8%AAazzi

https://en.wikipedia.org/wiki/Ta%C5%A1mi%C5%A1u

https://en.wikipedia.org/wiki/Hurrian_religion#:~:text=The%20Hurrian%20religion%20was%20the,north%20of%20the%20Fertile%20Crescent.

https://en.wikipedia.org/wiki/Kumarbi

 

Στις περιγραφές αυτές, θα πρέπει να δούμε τις αντιστοιχίες με τις ασσυριακές εσχατολογικές περιγραφές και να σημειώσουμε κάποια παράλληλα με την αρχαία αιγυπτιακή εσχατολογία της Ιουνού (Ηλιούπολης): το όνομα Τασμισού γράφεται λογογραφικά όπως το όνομα του ασσυριακού Μεσσία Νινούρτα (dNIN.URTA).

https://en.wikipedia.org/wiki/Ninurta

Τι ακριβώς είναι λογόγραμμα και λογογραφική απόδοση μίας λέξης σε μία γραφή μπορείς να βρεις εδώ:

https://en.wikipedia.org/wiki/Logogram

https://en.wikipedia.org/wiki/Cuneiform

https://en.wikipedia.org/wiki/Sumerogram

https://en.wikipedia.org/wiki/Hittite_cuneiform

 

Η Ιστάρ (ακκαδική-ασσυροβαβυλωνιακή εκδοχή της σουμεριακής Ινάννα) αποτελεί συμβολισμό του μονοθεϊστικού ιερατείου, όπως στην Αίγυπτο η Ίσις και στην Αποκάλυψη η βασανιζομένη τεκείν, ενώ ο Τεσούμπ (όπως ο ασσυροβαβυλωνιακός Αντάντ) εκπροσωπεί την θεϊκή κυριαρχία επί των ηλεκτρικών ρευστών, συνεπώς την θεϊκή ισχύ την οποία θα επανακτήσει ο βασιλεύς βασιλέων ή ο άρρην υιός της βασανιζομένης τεκείν (Αποκάλυψη ΙΒ' 2, 4, 5). Στην περίπτωση αυτή, ο Τεσούμπ ως σύμμαχος του Τασμισού κατά το εσχατολογικό έπος Ουλλικούμμι δεν είναι τίποτα περισσότερο από το τι συμβολικά λέει η πρόταση της Αποκάλυψης (ενθ. αν., καὶ ἡρπάσθη τὸ τέκνον αὐτῆς πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν θρόνον αὐτοῦ). Άλλωστε, τον ίδιο έντονα αγχωτικό, εναγώνιο και συνταρακτικό τόνο, τον οποίο συναντάμε στο χιττιτικό κείμενο, επανευρίσκουμε 1500 χρόνια αργότερα στην Αποκάλυψη.

 

Το τελευταίο κείμενο της Καινής Διαθήκης είναι πολύ περισσότερο κοντά στο χιττιτικό εσχατολογικό έπος (ως ανάστροφη παρουσίαση της ίδιας θεματογραφίας) παρά στα ηλίθια ψέμματα και τις σαχλές 'ερμηνείες' που της αποδίδουν οι τυχόντες σύγχρονοι χριστιανοί θεολόγοι και ιεροκήρυκες κάθε δόγματος και αίρεσης. Είναι ολότελα ψευδής ο σήμερα συνήθης ισχυρισμός ότι θα αρκέσει η εμφάνιση του Ιησού για να 'διαλυθεί' τάχα ο Αντίχριστος. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και αναφορικά με τις μουσουλμανικές ερμηνείες των αντιστοίχων ισλαμικών πηγών και ιερών κειμένων. Επαναλαμβάνω: δεν είναι θέμα κειμένων αλλά ερμηνειών. Θα έχει προηγηθεί ένα πολύ αμφίρροπο και επεικίνδυνο πρώτο τμήμα ζωής του Βασιλέως Βασιλέων (ή 'άρρενος υιού'), το οποίο (στην περίπτωση της Χριστιανωσύνης) υα αντανακλά το γνωστό, 53ο κεφάλαιο του Δευτερο-Ησαΐα και (στην περίπτωση του Ισλάμ) όλες τις ισλαμικές Χαντίθ (προφορικές παραδόσεις) περί των πρώτων αγώνων και συγκρούσεων του Μάχντι.

 

Ένα κάποιο παράλληλο με την αιγυπτιακή ηλιουπολιτική εσχατολογία υπάρχει στην παρουσίαση των Τεσούμπ και Τασμισού ως ισοδυνάμων αδελφών. Αυτό παραπέμπει στις σχέσεις Όσιρη και Ώρου. 'Όσιρις' (Ουσέρ στα αρχαία αιγυπτιακά σημαίνει το 'Καλώς Είναι') είναι η διασπασμένη και χαμένη από τους ανθρώπους της Πτώσης έμφυτη ψυχική ισχύς την οποία ο Θεός εμφύσησε στον άνθρωπο. Μετά τον φρικτό διαμελισμό του Όσιρη και διασκορπισμό των μελών του από τον Σηθ, η Ίσις (δηλαδή το μονοθεϊστικό ιερατείο) επανασυνέθεσε το Οσίρειο σώμα (δηλαδή το 'Καλώς Είναι') και συνέλαβε τον Ώρο, εκπαιδεύοντάς τον κατά τις αρχές και τις αξίες του Όσιρη και προετοιμάζοντάς τον για την τελική σύγκρουση. Ουσιαστικά παρατηρούμε δηλαδή ότι ό,τι οι Αιγύπτιοι παρουσίασαν ως σχέση πατρός και υιού, οι Χιττίτες εμφάνισαν ως σχέση δύο αδελφών.  

 

 

XV. Η νίκη του Τασμισού και η μεγάλη πολιτεία του Τέλους

Στην κρισιμώτερη στιγμή της χιττιτικής εσχατολογικής σύγκρουσης όλα κρίνονται από την ικανότητα του Τασμισού να αναλογισθεί ότι πρέπει να αναζητήσουν την βοήθεια του Έα, δηλαδή της Σοφίας του Θεού (κατά τους Σουμέριους, Ακκάδες, Ασσυροβαβυλώνιους, Χουρρίτες και Χιττίτες) στον Απσού, δηλαδή στο απώτατο βάθος της σφαίρας του Σύμπαντος. Απσού (ΑΜΠΖΟΥ στα σουμεριακά) είναι τόσο τα Γλυκά Ύδατα (με τον διαχωρισμό των οποίων από τα Αλμυρά Ύδατα / Τιαμάτ πήρε τέλος το προκοσμικό χάος και άρχισε η Δημιουργία), όσο και ο ίδιος ο Θεός προ της Δημιουργίας σύμφωνα με την ασσυροβαβυλωνιακή Κοσμογονία. Στο χιττιτικό έπος αναφέρεται μάλιστα ότι για την επίσκεψη στον Έα απαιτούνται πέντε γονυκλισίες προ του ανακτόρου, προ των αιθουσών και προ των πυλών, συνεπώς δεκαπέντε γονυκλισίες συνολικά.

 

Όπως και στην Αποκάλυψη, η αφήγηση του χιττιτικού εσχατολογικού έπους ολοκληρώνεται με αναφορές σε σημεία και θέματα που παραπέμπουν στην αρχική φάση της Δημιουργίας. Είναι δηλαδή ένα είδος Επιστροφής. Στην Αποκάλυψη γίνονται αρκετές αναφορές σε κομβικά σημεία του υλικού σύμπαντος που επέχουν καίρια θέση πάνω στον Άξονα του Είναι και Μη-Είναι. Παραδείγματα:

Θ 1: καὶ εἶδον ἀστέρα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεπτωκότα εἰς τὴν γῆν, καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἡ κλεὶς τοῦ φρέατος τῆς ἀβύσσου,

 

Θ 2¨καὶ ἤνοιξε τὸ φρέαρ τῆς ἀβύσσου,

 

ΙΗ 21: Καὶ ἦρεν εἷς ἄγγελος ἰσχυρὸς λίθον ὡς μύλον μέγαν καὶ ἔβαλεν εἰς τὴν θάλασσαν λέγων· οὕτως ὁρμήματι βληθήσεται Βαβυλὼν ἡ μεγάλη πόλις, καὶ οὐ μὴ εὑρεθῇ ἔτι.

 

ΙΘ 20: ζῶντες ἐβλήθησαν οἱ δύο εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ.

 

Αυτοί οι καθοριστικοί τόποι του υλικού σύμπαντος είχαν διευθετηθεί από την Δημιουργία αλλά δεν είχαν καθόλου χρησιμοποιηθεί κατά την διάρκεια της Ιστορίας του Ανθρώπου μέχρι το Πλήρωμα του Χρόνου.

 

Στο εσχατολογικό έπος Ουλλικούμμι, στην τρίτη πινακίδα, ο Έα (Σοφία του Θεού) καθοδηγεί τον Τασμισού και τους άλλους υποστηρικτές της Θείας Τάξης εναντίον του Ουλλικούμμι λέγοντας:

 

Εσείς είστε αυτοί που γνωρίζετε την αρχαιότητα (κυρ.: τα αρχαία χρόνια) αυτής της υπόθεσης!

Ανοίξτε ξανά τις αποθήκες των γονέων και των πάππων σας!

Και οι πατέρες του παρελθόντος ας φέρουν τις σφραγίδες!

Ας ξανασφραγίσουν αυτές τις αποθήκες αργότερα!

 

Ας βγάλουν από μέσα (από τις αποθήκες) το πριόνι του παρελθόντος (κυρ.: των περασμένων χρόνων)!

Αυτό το πριόνι χώρισε τότε τους Ουρανούς από την Γη,

Και τώρα θα κόψουμε τον Ουλλικούμμι από το πόδι με το πριόνι.

Θα ρίξουμε κάτω αυτόν που γέννησε ο Κουμάρμπι ως αντίπαλο όλων των θεών!

Με άλλα λόγια, οι συγγραφείς του έπους μας λένε ότι θα επιστρατευθούν υπέρτερες δυνάμεις, αντιλήψεις, αισθήσεις και καταστάσεις γνωστές από την εντελώς αρχική φάση της Δημιουργίας. Ο διαχωρισμός του Ουρανού από την Γη είναι άλλος από τον διαχωρισμός Γλυκών Υδάτων από τα Αλμυρά Ύδατα, αλλά είναι σίγουρα προϊόν Θεϊκής Ισχύος και αποτέλεσμα κορυφαίας στιγμής της Δημιουργίας.

                                                    

Όλη αυτή η αφήγηση αφήνει ωστόσο τον Κουμαρμπί έωλο! Είναι σαν ένας θεός που έβγαλε από την μέση την παλιά τάξη Θεών (Άνου, Ενλίλ, Έα) να προσπάθησε να εξαφανίσει τις υποδομές που η παλιά τάξη Θεών είχε δημιουργήσει και τα παράγωγα αυτής της τάξης που είχαν διαμορφωθεί ανάμεσα στους ανθρώπους, και στο τέλος δεν του βγήκε!

 

Οι Χιττίτες ιερείς και μύστες που συνέλαβαν αυτές τις εικόνες στον χώρο της εκπόρευσης μορφών δεν θα το είδαν ως μία τελική αποτυχία αλλά ως ένα έργο το οποίο δεν ευοδώθηκε σε ένα κάποιο σημείο. Αυτό αφήνει χώρο στην υστερογενή (ανάμεσα στους πιστούς και κατά την εξήγηση των ύμνων και των μύθων εκ μέρους των ιερέων προς το ποίμνιό τους) 'εκλογίκευση' των όσων είδαν: έτσι, προφανώς σε ένα απώτατο μέλλον, ο Κουμαρμπί θα ξαναπροσπαθούσε να καταστρέψει την Κουμμίγια, τον Τεσούμπ, την Ιστάρ και τον Τασμισού. Θα υπήρχαν λοιπόν και μεταγενέστεροι ιερείς, οι οποίοι θα προσπαθούσαν και πάλι να μεταβούν στον ίδιο χώρο του ψυχικού σύμπαντος, να δουν τα ύστερα, και να συγγράψουν ένα ακόμη εσχατολογικό έπος.

 

Το αντίστοιχο αυτών των Χιττιτών και Χουριτών ιερέων, το ανευρίσκουμε στην Αρχαία Αίγυπτο. Και η Νεφθύς και ο Σηθ είχαν ναούς αφιερωμένους σ' αυτούς και ιερατεία τα οποία τους ελάτρευαν. Αυτά ήταν ασφαλώς πολύ λιγώτερα των όσων είχαν αφιερωθεί στον Όσιρη, στην Ίσιδα και στον Ώρο, αλλά ήταν ωστόσο υπαρκτά.

Δεν υπήρχε όμως κανένας άλλος ηλιουπολιτικός εσχατολογικός μύθος που τάχα να προβλέπει την νίκη του Σηθ. Παντού το ίδιο υπερβατικό κοσμογονικό, κοσμολογικό και εσχατολογικό-σωτηριολογικό δόγμα διδασκόταν. Δεν υπήρχαν τρόπον τινα 'προ-Σηθ εκδόσεις' της ενεαδικής υπερ-Ιστορίας. Αλλά και το τέλος της αφήγησης δεν ήταν άκρως εξουθενωτικό και αναποτρέπτως τελεσίδικο, όπως συμβαίνει στην Αποκάλυψη και σε πολλά άλλα εσχατολογικά κείμενα.

 

Η νίκη και η επιβολή του Ώρου (που έχει το αντίστοιχό της στην νίκη του Τασμισού και σωτηρία της Κουμμίγια στο χιττιτικό αποκαλυπτικό έπος) σήμαινε μόνον ότι ο Σηθ εξεδιώκετο από την Γη και κατέφευγε στην έρημο. Σημειώνω εδώ ότι η Κοιλάδα του Νείλου εθεωρείτο από τους Αρχαίους Αιγυπτίους ως χώρος επί της επιφάνειας της Γης αντίστοιχος με τον Γαλαξία στον υπέρ το Στερέωμα Άνω Κοίλο Χώρο της Σφαίρας του Σύμπαντος. Κάτι που δεν έχει διασωθεί ως πεποίθηση και αντίληψη ανάμεσα σε Κόπτες είναι ότι η έρημος δεν ανήκει στην Αίγυπτο. Κεμέτ, δηλαδή η Μαύρη (Γη), όπως το αρχαίο αιγυπτιακό όνομα της χώρας δηλώνει, υπάρχει μέχρι το σημείο όπου φθάνουν οι πλημμύρες του Νείλου και οι εύφορες καλλιεργούμενες εκτάσεις. Όποιος βρίκσεται ακόμη και 100 μέτρα μέσα στην έρημο, δεν πατάει στην Κεμέτ.

 

Οπότε και η αρχαία αιγυπτιακή εσχατολογία αφήνει ένα παράθυρο ανοικτό στην αφήγηση: υπάρχει πάντα ένα 'τέλος' μετά το τέλος, ή αν προτιμάς μία νέα μάχη και σύγκρουση. Κάποτε, σε ένα μεταγενέστερο μέλλον, ο Σηθ μπορεί να επέστρεφε στην Αίγυπτο! Το ίδιο χαρακτηριστικό ανευρίσκουμε και στα τελευταία κεφάλαια της Αποκάλυψης (η επί τι διάστημα απελευθέρωση του δράκοντος μετά τα 1000 έτη ουράνιας βασιλείας). Οι ισλαμικές παραδόσεις σιγούν σχετικά με το θέμα αυτό. Το ίδιο και αρκετές άλλες εσχατολογίες. Πλην όμως δεν πρέπει να εκλαμβάνουμε όλα αυτά μέσα πλαίσια θεωρήσεων περί επαναλήψεων.

 

Ασφαλώς και είναι λάθος η σύγχρονη ακαδημαϊκή και φιλοσοφική πρόσληψη του θέματος. Το γνωστό βιβλίο του Μιρσέα Ελιάντ (Mircea Eliade) 'ο μύθος της αιώνιας επιστροφής' (Le Mythe de l'éternel retour) είναι δυστυχώς και μεθοδολογικά κάκιστο και περιεχομενικά εσφαλμένο. Παρά την ευρυμάθεια του Ελιάντ, ο θρησκειολόγος αυτός δεν έτυχε να μελετήσει εις βάθος τα αρχικά και κυρίως τα αρχετυπικά στάδια των αρχαίων πολιτισμών και έτσι έσφαλε στα περισσότερα από τα συμπεράσματά του. Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να σπουδάσουν την Αρχαιότητα και την Ιστορία της Ανθρωπότητας με βάση τους λεγόμενους 'ινδο-ευρωπαϊκούς' πολιτισμούς και τις θρησκείες, την υπερβατική σοφία, την κοσμογονία-κοσμολογία-εσχατολογία, τις μυθολογίες, τις λογοτεχνίες, τις παραδόσεις και τις τέχνες τους είναι μαθηματικά προκαταδικασμένοι σε αποτυχία.

 

Χιττιτική Ανατολία, Κίνα, Ιράν, Ινδία, Φοινίκη, Αραμαίοι, Εβραίοι, Υεμένη, 'Ελλάδα', Ρώμη και Καύκασος είναι σχεδόν 'χθες', αν συγκριθούν είτε με την Μεσοποταμία, είτε με την Αίγυπτο. Πολλοί μιλάνε γι' αυτόν αλλά ελάχιστοι αναλογίζονται ότι ο Μεγαλέξανδρος είναι πιο κοντά σε μας παρά στην εποχή των πρωίμων Ακκαδίων και την αρχή της έννοιας της βασιλείας. Ο ψευτο-πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος είναι πιο κοντά σε μας παρά στα πρώτα σουμεριακά ιστορικά κείμενα που έχουν αποκρυπτογραφηθεί. Και η Κλεοπάτρα είναι πιο κοντά σε μας παρά στον Χέοπα.

 

Ούτε και δέχομαι τον Ρενέ Γκενόν (René Guénon), τον οποίο πολλοί σήμερα θεωρούν ως το αντίβαρο στην θεωρία της 'επιστροφής'. Και ενώ αυτός μεν είναι σωστός τονίζοντας ότι δεν υπάρχει 'επανάληψη', ούτε οι θεωρίες του σχετικά με την μετανάστευση των ψυχών (transmigration des âmes) είναι σωστές, ούτε και η εκ μέρους του απόρριψη της 'αιώνιας επιστροφής' μας επιτρέπει να δούμε τι το όντως υπαρκτό οδήγησε τον Ελιάντ στην στρεβλή τοποθέτησή του. Σχετικά:

https://fr.wikipedia.org/wiki/Le_Mythe_de_l%27%C3%A9ternel_retour

https://fr.wikipedia.org/wiki/Mircea_Eliade

https://fr.wikipedia.org/wiki/%C3%89ternel_retour_(concept_antique)

https://fr.wikipedia.org/wiki/Ren%C3%A9_Gu%C3%A9non

https://fr.wikipedia.org/wiki/Transmigration_des_%C3%A2mes#Transmigration,_m%C3%A9tempsycose_et_r%C3%A9incarnation

 

Η αέναη υπόσταση και διεργασία πάνω στον άξονα Είναι και Γίγνεσθαι δεν συνιστά 'επιστροφή'. Μπορεί βέβαια να κάνουμε λόγο για 'επιστροφή' της ψυχής, αλλά αυτό είναι ένα απλό σχήμα λόγου και δείχνει τα πολύ χαμηλά μέτρα των υπαρκτών στον υλικό κόσμο γλωσσών, οι οποίες δεν μπορούν να αποδώσουν/μεταφέρουν σωστά καταστάσεις του ψυχικού κόσμου στον ανθρώπινο νου. Κατ' ουσίαν πρόκειται για μία ανακεφαλαίωση η οποία υφίσταται μόνον στα μέσα και κατώτερα επίπεδα του Είναι. Είναι γεγονός ότι ο άξονας του Είναι και Γίγνεσθαι εκπορεύεται από το Είναι, αλλά αυτό δεν αφορά τα ανώτερα επίπεδα του Είναι. Αυτή η ανακεφαλαίωση μας λέει λοιπόν ότι η Δημιουργία δεν είναι απλώς και μόνον μία έκδηλη έκφραση της Θεϊκής Αγάπης (άλλη η Θεϊκή Αγάπη και άλλη η Θεϊκή Ιδέα της Αγάπης) και μία τοποθέτηση όλων των δημιουργημάτων πάνω στον άξονα του Είναι και Γίγνεσθαι, αλλά αποτελεί επίσης, τρόπον τινά, μία αέναη σύγκρουση του Είναι και του Μη Είναι, χωρίς την οποία δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές και αισθητές η κάθε κοσμογονία, η κάθε κοσμολογία, και η κάθε εσχατολογία. Και εκεί παίζει ρόλο η αναφορά του Ιησού , κατά την σύγκρουσή του με τους Φαρισαίους, στον Πατέρα του Διαβόλου, ο οποίος δεν είναι άλλος από το Μη Είναι.

 

Τι σημαίνει λοιπόν η αποτροπή της καταστροφής της Κουμμίγια;

 

Αυτό μας λέει ότι οι συγγραφείς του χιττιτικού έπους προσπάθησαν να αποτρέψουν  την έλευση της Ουράνιας Ιερουσαλήμ, όπως αυτή τουλάχιστον αναφέρεται στα τελευταία κεφάλαια της Αποκάλυψης. Τίποτ' άλλο εκτός από αυτό ακριβώς δεν μπορεί να είναι η απόπειρα του Κουμαρμπί να δημιουργήσει κάποιο θηρίο για να καταστρέψει ό,τι από την Θεϊκή Τάξη παρέμεινε εν ισχύι ακόμη ανάμεσα στους ανθρώπους. Στο σημείο αυτό γίνεται λοιπόν σαφές ότι η Κουμμίγια είναι ένας διττός συμβολισμός εσχατολογικού περιοχομένου. Είναι και η πόλη του Τέλους (κατά την διάρκεια της σύγκρουσης στο Πλήρωμα του Χρόνου) και η ίδια η ανθρωπότητα, ή μάλλον όσοι από την ανθρωπότητα θα επιζήσουν.

 

 

XVI. Καισάρεια, Ιερουσαλήμ, Ήλιος, Κουμαρμπί και Γιαχβέ

Έχει αρκετό ενδιαφέρον ότι ο ήλιος πρώτος συνειδητοποιεί την ύπαρξη του τέρατος και ειδοποιεί τους πάντες στην Κουμμίγια για τα καθέκαστα. Σε ποιο μελλοντικό συμβάν μπορεί αυτή χιττιτική εσχατολογική αναφορά να παραπέμπει;

 

Πριν απαντήσω σ' αυτό, θα πρέπει να σου υπενθυμίσω ότι η μυθική Κουμμίγια είναι το Κανίς (ή Νεσά), δηλαδή η Καισάρεια της Καππαδοκίας ως πρωτεύυσα του Τέλους. Αυτό το αναφέρω επειδή είναι χρήισμο να προσέξουμε που αλλού ξημερώνει ο Ήλιος όταν αυτός επίσης ανατέλλει στην Καισάρεια, η οποία βρίσκεται σε πάνω από 1000 μ υψόμετρο αλλά στους πρόποδες του όρους Αργαίος (Erciyes Dağı; 3917 μ). Υπάρχει μία άλλη (και ιστορικά και εσχατολογικά) πολύ σημαντική πόλη, η οποία βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο γεωγραφικό μήκος. Είναι η Ιερουσαλήμ! Με άλλα λόγια, ο ήλιος ανατέλλει και στις δύο πόλεις σχεδόν την ίδια στιγμή. Εδώ θα βρεις τα τοπογραφικά στοιχεία:

Decimal longitude coordinates for Kayseri: 35.48528

DMS longitude coordinates for Kayseri are: 35°29'7.01"E

https://latitudelongitude.org/tr/kayseri/

Decimal longitude coordinates for Jerusalem: 35.21633

DMS longitude coordinates for Jerusalem are: 35°12'58.79"E

https://latitudelongitude.org/il/jerusalem/

 

Η περίσταση αυτή παραπέμπει στο γνωστό βιβλικό εδάφιο του Ησαΐα ΙΓ' 10: "καὶ σκοτισθήσεται τοῦ ἡλίου ἀνατέλλοντος"! Είναι μία θεματολογία την οποία έκδηλα επαναλαμβάνει ο Ιησούς (Κατά Ματθαίον ΚΔ' 29: ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται), πλην όμως ο βιβλικός προφήτης είναι στο σημείο αυτό (ΙΓ' 1: Ὅρασις, ἣν εἶδεν Ἡσαΐας υἱὸς Ἀμώς, κατὰ Βαβυλῶνος) περισσότερο περιγραφικός. Κατά το όραμά του, ο ήλιος θα συσκοτισθεί ακριβώς την στιγμή της ανατολής. Και ενώ πολλοί ερμηνεύουν, και μάλλον σωστά, τον βιβλικό-προφητικό-εσχατολογικό συσκοτισμό ως μία άμεση απόρροια μεγάλης σειράς πολλών πυρηνικών εκρήξεων, λίγοι έχουν προσέξει πόσο ακριβή πληροφορία διασώζει ο Ησαΐας: ο πυρηνικός πόλεμος θα λάβει χώραν τις πρώτες πρωϊνές ώρες και οι καπνοί που θα βουλιάξουν την ανθρωπότητα στο σκοτάδι θα εξαπλωθούν την στιγμή που θα ανατέλλει ο ήλιος.

 

Όμως σε ποιον τόπον αναφέρεται αυτή η πρόταση, δεδομένου ότι ο ήλιος ανατέλλει διαδοχικά σε πολλά διαφορετικά σημεία και τόπους; Αυτό είναι σχετικά εύκολο να απαντήσουμε. Όλα τα βιβλικά προφητικά κείμενα παρουσιάζουν πλείστους όσους τοπογραφικούς όρους πάντοτε εκλαμβάνοντας την Σαμάρεια (πρωτεύουσα του Ισραήλ), την Ιερουσαλήμ (πρωτεύουσα του Ιούδα), και γενικώτερα όλη την Γη της Επαγγελίας ως επίκεντρο. Συνεπώς, το τρομερό γεγονός αυτό θα λάβει χώραν, όταν ο ήλιος θα ανατέλει σε όλες τις πόλεις και τους τόπους που βρίσκονται σε σχεδόν το ίδιο γεωγραφικό μήκος με την Ιερουσαλήμ. Στο σημείο αυτό παραπέμπει επίσης το χιττιτικό εσχατολογικό έπος, κάνοντας λόγο ουσιαστικά για την έναρξη της τελικής φάσης της σύγκρουσης. Έχει νόημα να προσέξουμε ότι το εν λόγω συμβάν δεν είναι ούτε η αρχή ούτε το τέλος της σύγκρουσης κατά το Πλήρωμα του Χρόνου. Είναι μία κρίσιμη και καθοριστική καμπή ωστόσο.

 

Αν διαβάσει κάποιος προσεκτικά και το χιττιτικό κείμενο Ουλλικούμμι και το κεφάλαιο ΙΓ' του Ησαΐα, θα μείνει εμβρόντητος. Προς στιγμήν, θα νομίσει ότι ο χιττιτικός Κουμαρμπί δεν είναι άλλος από τον εβραϊκό Γιαχβέ (ή Ελοχείμ). Οι άγριες απειλές του Γιαχβέ κατά της Βαβυλώνος θυμίζουν τις απειλές του Κουμαρμπί κατά της Κουμμίγια. Είναι η Κουμμίγια του χιττιτικού έπους η Βαβυλώνα του Ησαία; Η απάντηση είναι αρνητική: όχι!

 

Αν και ο Ησαΐας κάνει λόγο για την αραμαιοκρατούμενη Βαβυλώνα (ΙΓ' 19: "Βαβυλών, ἣ καλεῖται ἔνδοξος ἀπὸ βασιλέως Χαλδαίων"/ οι Χαλδαίοι είναι μία αραμαϊκή φυλή) και αναφέρεται και στους Μήδους (ΙΓ' 17: "ἰδοὺ ἐπεγείρω ὑμῖν τοὺς Μήδους"), είναι σαφές ότι ο βιβλικός προφήτης επιχειρεί να διασυνδέσει το τότε πολυθεϊστικό ιερατείο της Βαβυλώνας με το πολυθεϊστικό ιερατείο κατά την τελική σύγκρουση κατά το Πλήρωμα του Χρόνου). Άλλωστε, σαφέστατα και γίνεται λόγος για τρομερές καταστροφές σε όλο τον κόσμο (ΙΓ' 11: "καὶ ἐντελοῦμαι τῇ οἰκουμένῃ ὅλῃ κακὰ καὶ τοῖς ἀσεβέσι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν· καὶ ἀπολῶ ὕβριν ἀνόμων, καὶ ὕβριν ὑπερηφάνων ταπεινώσω"), ενώ επίσης σημειώνονται και τα ίδια κοσμοϊστορικά καταστροφικά γεγονότα που πολλούς αιώνες μετά τον Ησαΐα ανέφερε και ο Ιησούς.

 

Και ακριβώς αυτό συνιστά λόγο για να αναρωτηθούμε αν τα όσα τονίζει ο Γιαχβέ διά στόματος Ησαΐα, επαναλαμβάνουν το φοβερό μίσος του Κουμαρμπί κατά της Βαβυλώνας. Και είναι πολλά τα αποσπάσματα που συνηγορούν με ένα τέτοιο παραλληλισμό, ο οποίος είναι -επαναλαμβάνω- άκυρος. Να μερικά:

ΙΓ' 5: ἔρχεσθαι ἐκ γῆς πόῤῥωθεν ἀπ᾿ ἄκρου θεμελίου τοῦ οὐρανοῦ, Κύριος καὶ οἱ ὁπλομάχοι αὐτοῦ, τοῦ καταφθεῖραι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην.

ΙΓ' 6: ὀλολύζετε, ἐγγὺς γὰρ ἡμέρα Κυρίου, καὶ συντριβὴ παρὰ τοῦ Θεοῦ ἥξει·

ΙΓ' 9: ἰδοὺ γὰρ ἡμέρα Κυρίου ἔρχεται ἀνίατος θυμοῦ καὶ ὀργῆς θεῖναι τὴν οἰκουμένην ἔρημον καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπολέσαι ἐξ αὐτῆς.

ΙΓ' 15: ὃς γὰρ ἂν ἁλῷ, ἡττηθήσεται, καὶ οἵτινες συνηγμένοι εἰσί, μαχαίρᾳ πεσοῦνται·

 

Υπάρχει ένα ακόμη πιο αξιοπρόσεκτο και εντυπωσιακό σημείο παραλληλισμού! Όπως στο χιττιτικό έπος ο Κουμαρμπί δημιουργεί ένα λίθινο γίγαντα για να τον στρέψει κατά της Κουμμίγια, ο Γιαχβέ στον Ησαΐα (ΙΓ' 3) απειλεί ότι για να καταστρέψουν την οικουμένη του Τέλους ο ίδιος στέλνει και .... γίγαντες!

 

Πρόκειται για μία από τις πιο επιμελώς αποκρυμμένες (από χριστιανούς ιερείς και ιουδαίους ραββίνους τόσο όσο και από Ιησουΐτες, Μασώνους και Σιωνιστές) βιβλικές περικοπές:

"ἐγὼ συντάσσω καὶ ἐγὼ ἄγω αὐτούς· [ἡγιασμένοι εἰσί, καὶ ἐγὼ ἄγω αὐτούς]. γίγαντες ἔρχονται πληρῶσαι τὸν θυμόν μου χαίροντες ἅμα καὶ ὑβρίζοντες"!

 

Αυτό θυμίζει απόλυτα την εκ μέρους του Κουμαρμπί δημιουργία του λίθινου γίγαντα Ουλλικούμμι. Αλλά για μία ακόμη φορά τα φαινόμενα απατούν. Ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε σε αυτό το κρίσιμο συμβάν, αλλά όσοι γνωρίζουν καλά το βιβλικό κείμενο της Γένεσης και προσέξουν ότι στον Ησαΐα ο ίδιος ο Θεός αποκαλεί αυτούς τους γίγαντες (και όχι γενικά όλους τους γίγαντες) 'ηγιασμένους', μπορούν εύκολα να καταλάβουν. Άλλωστε, ο Γιαχβέ με πολύ νόημα τονίζει ότι αυτός τους καθοδηγεί. Αυτό έχει μεγάλη σημασία διότι αυτοί οι γίγαντες από εκεί όπου τώρα βρίσκονται μόνοι τους δεν μπορούν να φθάσουν στην επιφάνεια της Γης. Πρόκειται για ένα καθοριστικό παραλειπόμενο της Προκατακλυσμιαίας Ιστορίας και έτσι, φυσικά εκλαμβάνοντας το Πλήρωμα του Χρόνου ως τελική ανατροπή όλων των διαδοχικών Πτώσεων της Ανθρωπότητας, δυνάμεθα ευαρέστως τότε να αναμένουμε όλους τους λογαριασμούς να τακτοποιηθούν και να βρεθεί και ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!

 

Και βεβαίως υπάρχουν αναφορές σε σκότος που επικρατεί στην Γη μέσα στο χιττιτικό εσχατολογικό έπος Ουλλικούμμι. Όπως προανέφερα, δεν είναι στις προθέσεις μου να επιχειρήσω μία κειμενική ανάλυση εδώ. Αλλά πρέπει να προσθέσω ότι οι Χιττίτες ιερείς, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στον χώρο της εκπόρευσης μορφών, σαφέστατα και 'είδαν' το τι ο Ησαΐας αναφέρει στο προαναφερμένο κείμενό του χάρη στο όραμα το οποίο είχε δει. Πλην όμως, το τι προσέλαβαν και τελικώς κατέγραψαν στο χιττιτικό έπος Ουλλικούμμι οι πολυθεϊστές μύστες και αρχιερείς των Χιττιτών δεν ήταν παρά ένα αρνητικό είδωλο του Οράματος της Βαβυλώνας. Και βέβαια ο Κουμαρμπί θέλει να καταστρέψει την Κουμμίγια, ως το τελευταίο ίχνος της Δημιουργίας, αλλά από την άλλη, ο Γιαχβέ θέλει να καταστρέψει την Βαβυλώνα ως χώρο εκπόρευσης μιας πνευματικής αλλοίωσης που φθείρει την Ανθρωπότητα. Ο ψευτο-θεός Κουμαρμπί θέλει να εξαφανίσει τα τελευταία ίχνη του Καλού, ενώ ο Γιαχβέ θέλει να εκμηδενίσει την πηγή της αλλοτρίωσης. Είναι το ακριβώς ανάποδο.

 

Και ενώ στην Αποκάλυψη του Ιωάννου έχουμε αρκετές περιγραφές του τι θα συμβεί μετά την Πτώση της Βαβυλώνος της Μεγάλης, στο χιττιτικό εσχατολογικό έπος πρέπει μέσα από τις γραμμές να αναζητήσουμε τον απώτατο στόχο του Κουμαρμπί. Αυτό, μας βοηθάει ωστόσο να το κάνουμε η ίδια η περιγραφή του χιττιτικού έπους σχετικά με την εκ μέρους του Κουμαρμπί γέννηση και ανατροφή του Ουλλικούμμι.

 

 

XVII. Ουλλικούμμι: η σατανική αντι-Δημιουργία

Μετά την εναπόθεση του θεϊκού σπέρματος στον μονοκόμματο λίθο που βρισκόταν στην παγερή λίμνη, λαμβάνει χώραν μία καθοριστική διαδικασία μορφοποίησης του λίθου από τον Κουμαρμπί. Η Δημιουργία του ανθρώπου από τον Θεό είναι ως επί τον πλείστον υπόθεση αναφοράς σε χώμα, λάσπη ή άργιλο. Σπανιώτερα το υλικό είναι λίθινο. Αλλά σε όλες τις περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με δημιούργια ανδρών και γυναικών, ή η δημιουργία του άρρενος ολοκληρώνεται με την δημιουργία του θήλεος.

 

Οπότε, η δημιουργία και ανατροφή του Ουλλικούμμι συγκεντρώνουν πολλά παράδοξα. Πρώτον, δεν είναι μία περίπτωση γέννησης ανθρώπου αλλά θηρίου διαστάσεων γίγαντα. Δεύτερον, δεν υπάρχει θηλυκό συμπλήρωμα στην γέννηση του 'τέκνου' του Κουμαρμπί. Τρίτον, δεν αποτελεί μία γενεά αλλά ένα μοναδικό δείγμα μιας δημιουργίας με σκοπό την καταστροφή. Είναι δηλαδή μία αντι-δημιουργία. Όπως προανέφερα, το χριστιανικό εσχατολογικό παράλληλο είναι η στιγμή κατά την οποία ο δράκων δίνει στο θηρίο την δύναμη και τον θρόνο του, καθώς και μεγάλη εξουσία (ΙΓ' 2).

 

Έχει εν προκειμένω σημασία να προσέξουμε τα καθέκαστα αυτής της παράδοξης απόπειρας, τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει. Εντελώς στην αρχή, συναντάμε μία από τις ισχυρώτερες παράγωγες μορφές της Γης, δηλαδή τον λίθο. Λίθος, μέταλλο και ξύλο είναι όλα τους παράγωγα στοιχεία της Γης. Ο λίθος συμβολίζει εγγενή δύναμη και επιβολή, το μέταλλο αντιπροσωπεύει αρχή, αυθεντία και εξουσία πάνω σε άλλους, ενώ το ξύλο δίνει την αίσθηση δημιουργίας και δημιουργικότητας.

 

Στην γέννηση του Ουλλικούμμι, σημειώνουμε τόσο τα Γλυκά Ύδατα (δηλαδή την παγερή λίμνη) όσο και τον Αιθέρα (σπέρμα του Κουμαρμπί). Όμως ο Αέρας είναι ολότελα απών. Υπάρχει επίσης μία πολύ εντυπωσιακή διαφορά από την βιβλική δημιουργία του ανθρώπου, η οποία ακολουθεί σε μέσες άκρες τις μεσοποταμιακές κοσμογονίες. Ενώ στην Γένεση, ο Θεός πρώτα έπλασε τον άνθρωπο, στο χιττιτικό εσχατολογικό έπος ο Κουμαρμπί σμιλεύει και μορφοποιεί τον πελώριο Ουλλικούμμι υστερογενώς. Πιο συγκεκριμένα (Γένεση Β' 7), "καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν". Όμως, ο Κουμαρμπί δεν εμφύσησε καμμία πνοή ζωής στον Ουλλικούμμι από τον οποίο εμφανέστατα απουσιάζει κάθε διάσταση Αέρα. Αυτό μάλιστα είναι ακόμη πιο παράδοξο, εφόσον ο ίδιος ο Κουμαρμπί αναφέρεται να πετάει για να φθάσει στην παγερή λίμνη και να περιβάλλεται από ανέμους.

 

Όπως και όλοι οι άλλοι αρχαίοι ανατολικοί πολιτισμοί, στην Ανατολία όλοι οι σημαντικοί και πολιτισμένοι λαοί είχαν αναπτύξει μία εξαιρετικά εξειδικευμένη επιστήμη και, χάρη στην μελέτη των αντιστοιχιών ανάμεσα στο ψυχικό και στο υλικό σύμπαν, διέκριναν τους λίθους και την αξία καθενός εξ αυτών. Συχνά ορισμένοι λίθοι εθεωρούντο ως τρόπος και τόπος επιφάνειας μίας θεότητας ή όψης του Θείου. Οι Χουουασί (Ḫuwaši) λίθοι ήταν μία κατηγορία μεγάλων ιερών λίθων, οι οποίοι ετοποθετούντο σε κήπους ναών και εδέχοντο προσφορές πιστών.

Michele Cammarosano, Ḫuwaši. Cult Stelae and Stela Shrines in Hittite Anatolia

https://osf.io/vj2e8/wiki/home/?view

 

Από αυτή την άποψη, αποτελεί φυσιολογική επιλογή των συνθετών του έπους η περιγραφή του Ουλλικούμμι ως λίθινου γίγαντα. Όμως, η στέρηση πνοής (Αέρα) στην οποία υποβλήθηκε εκ μέρους του δημιουργού του και ο αρχικός εντοπισμός του συγκεκριμένου υλικού σε μία μακρινή παγερή λίμνη δείχνουν πόσο πιο τρομερή εικόνα του Αντιχρίστου είχαν οι Χιττίτες ιερείς δει κατά τις ψυχικές ασκήσεις και διεργασίες που είχαν μετέλθει για να δουν τι μέλλον επεφύλασσε ο κύριός τους σε όλους τους ανθρώπους. Αλλά θεωρώντας το δημιούργημα του Κουμαρμπί ως όργανο θείας δίκης, αντιλήφθηκαν ως θετικά συμβάντα όλα όσα θα συμβούν ανάμεσα στα σημεία ΙΓ' 1 και ΙΖ' 14/ΙΘ' 20. Αυτά όμως τα τρομερά μελλούμενα, όπως και την άφιξη του Ουλλικούμμι προ των πυλών της Κουμμίγια, ο συγγραφέας της Αποκάλυψης, φρονίμως ποιών, αποκρύπτει.

 

Σε κανένα εσχατολογικό κείμενο δεν γράφηκε ποτέ το τι όντως είδε ο μύστης ή ο ιερέας ή το τι του αποκάλυψε ο μυστικός δάσκαλός του. Η αφήγηση είναι πάντοτε μία αναπαράσταση. Συνεπώς, δεν είναι η Αλήθεια. Η ψυχική δοκιμασία, άσκηση και μετάβαση στον χώρο της εκπόρευσης μορφών, όπως και κάθε θεόσταλτο όραμα είναι διαστάσεις της πραγματικότητας απείρως πιο συνταρακτικές και σχεδόν ανείπωτες. Γλώσσες δεν υπάρχουν για να τις περιγράψουν. Τα λόγια μετά από αιώνες δεν έχουν πια το αρχικό νόημά τους. Οι πίστεις ξεθωριάζουν, οι διδασκαλίες ξεχνιούνται, οι θρησκείες ξεπέφτουνε.

 

Οι αφηγήσεις χάνονται, μα η Αλήθεια μένει.

 

Και τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από την Ζωή, την οποία δυστυχώς σχεδόν όλοι οι άνθρωποι δεν έζησαν ποτέ σ' αυτόν τον κόσμο.

 

Νάσαι πάντα καλά και ο Θεός μαζί σου!

Σαμσαντίν

 

 ------------------------------------------      

Κατεβάστε το άρθρο σε PDF:

https://osf.io/wv7hz

https://www.patreon.com/posts/oullikoummi-kai-84153279

https://vk.com/megalommatis?w=wall429864789_9298%2Fall

https://www.academia.edu/102946763/Ουλλικούμμι_Χιττιτική_Εσχατολογία_και_Τοπογραφία_του_Ψυχικού_Σύμπαντος