Αιγύπτιοι Μεμφιτιστές, Ιρανοί Μιθραϊστές & Ιησουΐτες: από τον Ιησού
στον του Κόσμου Άρχοντα & από τον Ωριγένη στον Ιωάννη Κασσιανό -
Ωριγενισμός, Αναχωρητισμός, Μανιχεϊσμός, Ρώμη & Νέα Ρώμη
Egyptian Memphists, Iranian Mithraists & Jesuits: from Jesus to the prince of this world & from Origen to John Cassian - Origenism, Monasticism, Manichaeism, Rome & New Rome
-------------------------------------------------
Φίλος αναγνώστης από την Κέρκυρα, διαβάζοντας ένα
ιστορικό-γεωπολιτικό-πολιτικό άρθρο μου (σχετικά με αναφορές του Ρώσσου
υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ στην έκρηξη του Α' ΠΠ), επεσήμανε αναφορές
μου στις ιστορικές καταβολές των Ιησουϊτών. Καθώς η εκ μέρους μου αναγωγή αυτής
της ψευδο-/αντι-χριστιανικής μυστικής εταιρείας σε προγενέστερα τάγματα και σε
σημαντικούς Χριστιανούς θεολόγους του 2ου-6ου αι. του φάνηκε περιέργη, μου
εζήτησε να διευκρινίσω την επίμαχη αναφορά, κάτι που με έκανε να αναμοχλεύσω
την Ιστορία των Πρώιμων Χριστιανισμών και να αναπαραστήσω την διαφορά ανάμεσα
στον δυτικό ρωμαϊκό χριστιανισμό και την ανατολική ρωμαϊκή Χριστιανωσύνη όσο
πιο ανάγλυφα και διεξοδικά μπορούσα.
Το περί ου ο λόγος άρθρο μου είναι το εξής:
Lavrov, Archduke Franz
Ferdinand, Czar Nicholas II, Putin, Pope Francis I, the Three Secrets of
Fátima, and the Permanent Error of Russia
Σύνδεσμος προς αυτό παρατίθεται στη συνέχεια. Επειδή το μακροσκελέστατο
κείμενο περιλαμβάνει όχι λιγώτερες από δεκαέξι ενότητες και απαίτησε πάνω από
25000 λέξεις, παραθέτω πρώτα ένα πίνακα περιεχομένων.
Περιεχόμενα
Πρόλογος
I. Οι Ιησουΐτες:
Ιστορικοί Δακτύλιοι της Αλυσίδας τους
II. Θρησκεία,
Πίστη, και Καλό-Κακό
III.
Περιεχόμενο ή Ουσία: Μόνο Κριτήριο Αξιολόγησης
IV. Patrologia Graeca: ο
Σωστός Τρόπος Πρόσβασης σε Πατερικά Κείμενα
V. Αν αγνοείς
τον Jacques Paul Migne, είσαι 'Χριστιανός' ενός άλλου Σύμπαντος!!!
VI. Patrologia Graeca: Μισητή στους Ιησουΐτες
VII. Patrologia Graeca:
Άγνωστη στους Ψευτο-Χριστιανούς της Ψευτο-Ελλάδας
VIII.
Ψυχικό Σύμπαν, Αλήθεια, Πίστη, Ιερατεία, Θρησκεία και Πονηρά Πνευματικότητα
IX. Θεόσταλτα
Άτομα, Προφήτες, Πνευματικότητα, Ηθική, Θρησκεία και Ιερατεία
X. Θρησκεία και
Θεολογία
XI. Ιερατεία,
Πνευματικότητα, Θρησκεία, και Εξουσία
XII.
Ιερατεία, Πνευματικότητα, Θρησκεία, Θεολογία, Θεωρίες, Ιδέες και Αφηγήματα
XIII.
Ιερατεία, Γνωστικοί, Ιουδαϊσμός, Σιωνισμός (Ιουδαϊκός Εσωτερισμός) και Αραμαίοι
XIV.
Ιερατεία, Πρώιμοι 'Χριστιανοί', Ιησούς, και ο του Κόσμου Άρχων - Δράκων
XV. Ιερατεία,
Πατέρες της Εκκλησίας, Αναχωρητισμός, Ωριγενισμός, Μανιχεϊσμός, Ρωμαϊκός
Χριστιανισμός, και Χριστιανωσύνη
XVI. Από
τον Ωριγένη στον Ιωάννη Κασσιανό
---- ΕΡΩΤΗΣΗ ΦΙΛΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΤΩΝ ΙΗΣΟΥΪΤΩΝ ----
Γειά σας κ. Καθηγητά,
Πάνε κανά δυό βδομάδες από την τελευταία μας επικοινωνία και υποκύπτω στον
πειρασμό να σας στείλω άλλη μία ερώτηση!
Να ευχαριστήσω και για την εκπομπή που μου στείλατε με τον μοναχό Σάββα.
Το σημερινό θέμα προέρχεται από το εξής κείμενό σας:
όπου αναλύοντας την διαδοχή της πολυθεϊστικής θεολογίας του Πτάχ μέσω
διαφόρων χριστιανικών οργανώσεων στους σημερινούς Ιησουϊτες, γράφετε ότι οι
διδασκαλίες του αγ.Κασσιανού του Ρωμαίου προς τον Άγιο Βενέδικτο εκφράζουν
κακή-αρνητική (evil) και κακοήθη (malignant) πνευματικότητα.
Ποιά στοιχεία της διδασκαλίας του είναι αυτά που την καθιστούν έτσι;
Είναι αυτή η γνώμη σας γενικά για τη πνευματικότητα των ερημιτών πατέρων;
Και τί σχέση μπορεί να έχει ο αββάς Κασσιανός (ένας άγιος ασκητής κείμενα
του οποίου περιλαμβάνονται στη Φιλοκαλία που είναι η πεμπτουσία του ορθόδοξου
μυστικισμού) με τους Ιησουϊτες μαφιόζους;
Φιλικά,
Α
---------------------- Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΟΥ ---------------------------
Η απαντητική επιστολή μου ξεκινάει με αναφορές στα ταξείδια και τις
μετακινήσεις στην διάρκεια των οποίων έγραψα την απάντησή αυτή.
------------------- ΚΑΘΑΥΤΟ ΑΠΑΝΤΗΣΗ -------------------------------
I. Οι Ιησουΐτες: Ιστορικοί Δακτύλιοι της Αλυσίδας τους
Το τι μου γραφεις είναι μία σαφής ένδειξη πολύ κακής μεθοδολογίας στην
απόκτηση γνώσης. Οπότε, θα προηγηθεί η κριτική και μετά θα παρατεθεί μία μικρή
εξήγηση.
Το τι μου αναφέρεις ως σημεία αναφοράς της ερώτησής σου δεν είναι και τόσο
ακριβή! Ένα μάλιστα δεν υπάρχει. Απόδειξη ότι και με διαβάζεις συστηματικά και
θυμάσαι την ουσία. Αλλά στο περί Λαβρώφ άρθρο μου δεν μπορείς να βρεις ούτε μία
φορά το όνομα του βασικού θεού της αρχαίας αιγυπτιακής πολυθεϊστικής μεμφιτικής
θρησκείας, δηλαδή του Πταχ (Φθα)!
Αυτό το έχεις βρει σε άλλα άρθρα μου, και είναι πράγματι αλήθεια ότι το έχω
αναφέρει συγκεκριμένα σε 2-3 περιπτώσεις (αναφερόμενος στους ιστορικούς δακτύλιους
της ιησουϊτικής αλυσίδας). Εμφανώς, το θυμάσαι καλά. Αλλά Πταχ και Λαβρώφ δεν
συνευρίσκονται τουλάχιστον σε δικό μου άρθρο. Δεν θέλω να του κάνω τόσο κακό
του κακομοίρη του Σεργκέι! Δεν είναι κακός....
Οι δυο επίμαχες παράγραφοι του άρθρου εκείνου είναι (τις μεταφέρω εδώ για
να μιλάμε με συγκεκριμένες αναφορές):
A vicious enemy of
Russia is the Jesuit pope of the decayed, demented and deviated Catholic
Church. The Anti-Christian pope wants to kill Putin. Actually, Jesuits do not
represent Christianity at all; they only impersonate the Christian clerics. For
more than 10 centuries, they were the Eastern Roman Empire's most venomous
enemies. For today's Russian elite -either religious, academic, administrative,
military or presidential- it is would be disastrously wrong to consider the
evil Societas Jesu as a 'modern' organization set up in 1534 and approved in
1540. They constitute the secession of a Benedictine group of monks and the
formation of an ultra-radical and extremist Anti-Christian Order very close to
the evil Origenist worldview (Origen lived in the 2nd – 3rd c. CE) that John
Cassian's texts (4th – 5th c. CE) instilled on Benedict of Nursia (5th – 6th c.
CE); they are a very old Egyptian polytheistic school of evil and malignant
spirituality, which created its way into Christianity.
How much Pope
Francis 1st wants to kill Putin is easy for the ruling class of today's Russia
to grasp. Today's Rome is not Rome; it is a counterfeit pseudo-Rome at the very
antipodes of the capital of Constantine the Great. This is nothing new;
Justinian I (527-565) realized the extent of the problem and understood the
abysmally Anti-Christian depth of the camouflaged Origenist heresy,
which made of the old capital of the fallen Western Roman Empire its home;
then, the great emperor of the only true Reconquista managed to impose the
proper true Roman-Constantinopolitan solution to the Memphitic Egyptianizing
polytheism of the Benedictines.
Κακώς κάνεις λόγο για "διαδοχή της πολυθεϊστικής θεολογίας του Πτάχ".
Πρόκειται για τα στάδια διαμόρφωσης θρησκειών, κοσμοαντιλήψεων, τάσεων και
χαρακτήρων εκ μέρους ενός ιερατείου, το οποίο στην πρόσφατη μόνο φάση του
επονομάζεται Societas Jesu. Οπότε, αν
κάποιος θέλει να ξεκινήσει την περιγραφή όπως εσύ με την λέξη 'διαδοχή', τότε
είναι: 'διαδοχή των σταδίων της ατζέντας των Ιησουϊτών'. Γι' αυτό παραπάνω
έκανα λόγο για 'ιστορικούς δακτύλιους της ιησουϊτικής αλυσίδας'.
Όπως το λες ("διαδοχή της πολυθεϊστικής θεολογίας του Πτάχ")
σημαίνει ότι η Χριστιανωσύνη (ή ο χριστιανισμός) είναι συνέχεια της θεολογίας
του Πτάχ. Αυτό είναι λάθος. Στοιχεία της θεολογίας του Πτάχ διατηρούνται στην
Χριστιανωσύνη: αυτά που είναι απαραίτητα για το ιερατείο το οποίο σήμερα
ονομάζεται Societas Jesu. Το γιατί θα
το βρεις παρακάτω.
Κάνεις μεγάλο λάθος αν, για να καταλάβεις τι είναι ένα τέτοιο ιερατείο,
ανάγεσαι στο χριστιανικό κωνσταντινουπολιτικό ιερατείο ή τον ορθόδοξο κλήρο.
Τελείως άλλες δομές, στόχοι, πίστεις, μέθοδοι, επιλογές. Το αναλύω παρακάτω
αλλά θα κάνω μία μικρή διάκριση εδώ: για την Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη, ο
'Ιησούς Χριστός' ήταν ένας αυτοσκοπός (επίστευαν, και πιστεύουν σήμερα οι
πραγματικοί ορθόδοξοι ιερείς, ότι ο 'Ιησούς Χριστός' είναι ο Θεός), ενώ για την
Ρώμη (Ψευδο-Ρώμη) ο 'Ιησούς Χριστός' ήταν ένα μέσον.
Για να καταστήσω σαφείς τους δακτύλιους της αλυσίδας, τους παρουσιάζω σε ξεχωριστές γραμμές:'
They constitute the secession of a Benedictine group of monks and the formation of an ultra-radical and extremist Anti-Christian Order very close to
2- the evil Origenist worldview (Origen lived in the 2nd – 3rd c. CE)
3- that John Cassian’s texts (4th – 5th c. CE)
4- instilled on Benedict of Nursia (5th – 6th c. CE);
they are a very old Egyptian polytheistic school of evil and malignant spirituality, which created its way into Christianity.
Από τα συμφραζόμενα εννοείται ότι στους προαναφερμένους δακτύλιους
προστίθενται οι εξής:
1- Μεμφιτική αιγυπτιακή θρησκεία (Πταχ)
και
5- Βενεδικτίνοι
6- Ιησουΐτες.
Σου φαίνεται παράξενο ότι "ότι οι διδασκαλίες του αγ. Κασσιανού του
Ρωμαίου προς τον αγ. Βενέδικτο εκφράζουν κακή-αρνητική
(evil) και
κακοήθη (malignant)
πνευματικότητα".
Μόνο που εγώ δεν είπα κάτι τέτοιο!
Ωστόσο, το ότι δεν αποδίδεις την evil and malignant spirituality εκεί
που εγώ την απέδωσα (a very old Egyptian polytheistic school) αλλά στον
Ιωάννη Κασσιανό είναι το έλασσον.
II. Θρησκεία, Πίστη, και Καλό-Κακό
Φοβάμαι ότι δεν καταλαβαίνεις τι είναι θρησκευτικά-θεωρητικά-θεολογικά
συστήματα, τι είναι ιδέες-θεωρίες-αντιλήψεις, κοσμοαντιλήψεις, και τι είναι
καλό και κακό, ή τι είναι malignant και benevolent, δύο λέξεις που στα ελληνικά
θα απέδιδα ως 'πονηρός' και 'αγαθός' (με αρχαία ελληνικά νοήματα/'κακοήθης' στα
νέα ελληνικά είναι ένας πολύ ελαφρύς και ανώδυνος όρος).
Αυτό οδηγεί σε άλλο, χειρότερό σου λάθος, σε επίπεδο πίστης, ψυχικής αντίληψης,
και θρησκευτικής δοξασίας. Δείχνεις (και μακάρι να με διαψεύσεις) ότι βλέπεις
τα πάντα σε ένα φόντο 'μαύρο-άσπρο', 'καλό-κακό', 'θεϊκό-σατανικό', τα οποία
είναι όλα χωρισμένα τόσο απόλυτα σαν να αποτελούν ... διαφορετικά σύμπαντα. Αν
αυτό είναι το τι πιστεύεις, τότε ο χριστιανισμός σου είναι λίγο-πολύ
μανιχεϊσμός. Κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε μόνο σε σένα, αλλά συνέβη και
συμβαίνει σε πολλούς. Εγώ παντού και πάντοτε έχω τονίσει ότι υπάρχει τεράστια
δόση μανιχεϊσμού κρυμμένη μέσα στον χριστιανισμό, ιδιαίτερα τον νεώτερο και τον
δυτικό.
Όμως, το 'ουδέν κακόν αμιγές καλού' είναι σωστό. Αυτή η πρόταση δεν είναι
αρχαιοελληνική επινόηση (σημειώνεται αρχικά στον Πρόκλο) αλλά αρχαία ελληνική
εκμάθηση τύπων και καταστάσεων βαβυλωνιακών και αιγυπτιακών κοσμογονιών,
κοσμολογιών και εσχατολογιών. Ο Σατανάς και οι δαίμονές του είναι όλοι τους
θεϊκά δημιουργήματα του ψυχικού σύμπαντος. Αν θα μετανοούσε ο Σατανάς, θα γινόταν
πάλι αποδεκτός.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αποδέχομαι πολλές γνωστικιστικές και νεωτερες ελευθεροτεκτονικές
θέσεις ότι η ηθική διάκριση καλού και κακού δεν υπάρχει. Σαφώς και υπάρχει.
Αλλά είναι ιδιαίτερα λεπτεπίλεπτη και δυσδιάκριτη, και πολλές φορές κάποιος
μέσα από το κακό φθάνει στο καλό, όπως επίσης το καλό μπορεί μερικές φορές να
οδηγήσει στο κακό. Τι λοιπόν απαιτείται; Και οξυδέρκεια και διορατικότητα και
εγρήγορση!
Αλλά και όλα αυτά πάλι έχουν μικρή σημασία διότι τα μεθοδολογικά σου λάθη
είναι πολύ πιο καταστροφικά, δηλαδή και αν αντιληφθείς κάτι σωστά μία φορά,
αυτά τα λάθη θα σε οδηγήσουν σε άλλες παρανοήσεις στο μέλλον.
III. Περιεχόμενο ή Ουσία: Μόνο Κριτήριο Αξιολόγησης
Ας αρχίσω λοιπόν από το βασικό μεθοδολογικό σου λάθος!
Για να ορίσεις, προσδιορίσεις, χαρακτηρίσεις και τελικά αξιολογήσεις τον
Ιωάννη Κασσιανό, ένα άνθρωπο που έζησε στα τέλη του 4ου και στον 5ο χριστιανικό
αιώνα, εσύ ανάγεσαι στην Φιλοκαλία, δηλαδή ένα εράνισμα του τέλους του 18ου
αιώνα! Έλεος! Αυτό είναι που λένε στα ιταλικά: tutta colpa!
Ποτέ τα ύστερα και τα κατώτερα δεν καταδεικνύουν την αξία των προτέρων και
των σημαντικώτερων!Αυτό είναι το πρώτο σου μεθοδολογικό λάθος.
Το έργο στο οποίο αναφέρεσαι, το οποίο και σημαντική αξία είχε σε κοινωνικό
επίπεδο και πολύ καθυστερημένα εκδόθηκε, δεν αποτελεί 'δικαίωση' των όσων
κειμένων συμπεριλήφθηκαν. Και σε καμμιά άλλη περίπτωση οπουδήποτε και
οποτεδήποτε, στο Ισλάμ, στον Βουδισμό, στον Ινδουϊσμό, μία μεταγενέστερη
συλλογή παλαιοτέρων κειμένων (και δη τόσο παλαιοτέρων κειμένων) δεν αποτελεί
'καθιέρωση' και 'απόδειξη' της αξίας των προτέρων. Ή, αν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι
λάθος.
Δεν υπάρχει εξωγενής 'απόδειξη' της αξίας ενός όντος, κειμένου, κλπ.
Η μόνη αξία ενός στοιχείου, όντος, δημιουργήματος, ή κειμένου είναι αυτή,
την οποία το περιεχόμενό του μόνον ντε φάκτο - και εκμηδενιστικώς πάσης
διαφωνίας -του δίνει.
Ολόκληρη η Φιλοκαλία (που τόσο βοήθησε πολλούς ιερείς, μοναχούς και
λαϊκούς) δεν έχει την αξία ενός κειμένου του Μεγάλου Βασιλείου, όπως η
Εξαήμερος.
Έχεις μάλλον (και μακάρι να με διαψεύσεις) ένα τεράστιο πρόβλημα
ισοπεδωτικής αντιμετώπισης των πάντων. Μην ανησυχείς! Δεν αποτελείς μεμονωμένη
περίπτωση! Είναι γενικό το κακό σε όλο τον κόσμο, και αυτό συμβαίνει διότι
υπήρξαν πολύ σκοτεινά και διεστραμμένα κέντρα εξουσίας, τα οποία επίμονα επεδίωξαν
κάτι τέτοιο να συμβεί στους ανθρώπους του 19ου-20ου αιώνα.
Παρά την αξία του, ο Άγιος Παΐσιος δεν αντιστοιχεί ούτε στο 1% της αξίας
του Κοσμά του Αιτωλού. Και αν τον ρωτούσες, αυτό θα σου έλεγε.
Και παρά την αξία του, ο Κοσμάς ο Αιτωλός δεν αντιστοιχεί ούτε στο 1% της
αξίας του Ιωάννου Χρυσοστόμου. Και αν τον ρωτούσες, αυτό θα σου έλεγε.
Και έτσι προχωρείς σωστά προς τα πίσω και στην Χριστιανωσύνη και σε όλους
τους πολιτισμούς, από τους Πατέρες προς τους Αποστόλους και εκείθεν στον Ιησού.
Είναι πάρα πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις, στις οποίες ένας μεταγενέστερος
έχει μεγαλύτερη αξία από άλλους προγενέστερους. Βεβαίως και υπάρχει κάτι
τέτοιο. Αλλά είναι σπάνιο. Οπότε, στις περισσότερες περιπτώσεις, πήγαινε με τον
κανόνα!
IV. Patrologia Graeca: ο Σωστός Τρόπος Πρόσβασης σε Πατερικά Κείμενα
Ένα δεύτερο μεθοδολογικό λάθος είναι να εξισώνεις τον Ιωάννη Κασσιανό με τα
αποσπάσματα από το έργο του, τα οποία συμπεριλήφθηκαν στην Φιλοκαλία. Έλεος και
πάλι!
Ένα τρίτο μεθοδολογικό λάθος είναι να θέλεις να μελετήσεις Ιωάννη Κασσιανό
μέσω της Φιλοκαλίας. Επαναλαμβάνω: καλή και χρήσιμη η Φιλοκαλία αλλά είναι ένα
μηδενικό μπροστά στην Patrologia Graeca και στην Patrologia Latina. Δεν είναι
θέμα Ιωάννη Κασσιανού, είναι θέμα όλων των Πατέρων της Εκκλησίας. Είναι θέμα
κατά πόσον εσύ δίνεις βαρύτητα στην δική σου έρευνα, την οποία κάνεις για να
μάθεις τα κείμενα τα οποία έστησαν την θρησκεία σου. Γι' αυτό και αναφέρω την
Ελληνική Πατρολογία.
Γιατί αλλοιώς, αν θα ήταν να μιλήσω μόνον για την πρόσβασή σου στον Ιωάννη
Κασσιανό, τότε θα ανέφερα μόνο την Λατινική Πατρολογία, επειδή ο εν λόγω
Ωριγενιστής έγραψε στα λατινικά και έγραψε μόνον σε μια κάποια προχωρημένη
ηλικία.
Αν τώρα εσύ λες ότι είσαι Χριστιανός και δεν ξέρεις την Patrologia Graeca και την Patrologia Latina (καθώς και την
Patrologia Orientalis), θέλεις ξύλο
με βρεγμένη σανίδα. Εδώ μπορείς να πάρεις μια ιδέα:
https://en.wikipedia.org/wiki/Patrologia_Graeca
https://en.wikipedia.org/wiki/Patrologia_Latina
(οι τόμοι 49-50 περιλαμβάνουν τα άπαντα του Ιωάννη Κασσιανού)
https://en.wikipedia.org/wiki/Patrologia_Orientalis
Από τέτοιες εκδόσεις διαβάζουν τον Ιωάννη Κασσιανό:
https://www.documentacatholicaomnia.eu/04z/z_0360-0435__Cassianus_Ioannes__Collationum_XXIV_Collectio_In_Tres_Partes_Divisa__MLT.pdf.html
V. Αν αγνοείς τον Jacques Paul Migne, είσαι 'Χριστιανός' ενός άλλου Σύμπαντος!!!
Αν τώρα εσύ επιμένεις ότι είσαι Χριστιανός και δεν ξέρεις τον ηρωϊκό
Jacques Paul Migne, ο οποίος ήταν αυτός που εξέδωσε την Patrologia Graeca και την Patrologia Latina (πρόσεξε για
πόσες εκατοντάδες τόμων συζητάμε!), τότε πρέπει κάποιος να σου πετάξει ολόκληρο
το Ποντικονήσι στο κεφάλι!
Αυτή είναι η θλιβερή αμάθεια και η άγνοια των σημερινών ψευδο-πιστών.
Βέβαια, δεν μου κάνει αίσθηση και δεν μου προκαλεί εντύπωση. Αντίστοιχες
καταστάσεις υπάρχουν και στο Ισλάμ (εκεί τις πρωτο-εντόπισα/αντιλήφθηκα), όπου δυστυχώς
το 99% των ιμάμηδων, σεΐχηδων, καδήδων, μουφτήδων και αγιατολλάχ δεν έχουν
επισταμένως ή ουδόλως διαβάσει τον Ταμπαρί, δηλαδή τον μεγαλύτερο ιστορικό των
τριών πρώτων αιώνων του Ισλάμ.
Όσο δε για τον Migne, θα έπρεπε να τον μνημονεύουν κάθε Κυριακή σε όλες
τις ορθόδοξες εκκλησίες, διότι αν και υπήρχαν τυπογραφεία ήδη από αιώνες,
κανένας δεν είχε θελήσει να τυπώσει σε σύγχρονα βιβλία, συστηματικά και
ολοκληρωτικά, όλα τα κείμενα των Πατέρων της Χριστιανικής Εκκλησίαςμ τα οποία
βρίσκονταν μόνον σε χειρόγραφα μέχρι το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Αν αυτό δεν είναι συνωμοσία για σένα (να βγαίνει σε βιβλίο τυπωμένο το κάθε
βδελυρό νοητικό περίττωμα του Ρουσώ και του Μαρξ και να μην υπάρχουν τα Άπαντα
του Μεγάλου Βασιλείου και τόσων άλλων Πατέρων της Χριστιανικής Εκκλησίας), τότε
τι είναι συμωμοσία;
VI. Patrologia Graeca: Μισητή στους Ιησουΐτες
Μπορεί να σου προξενήσει έκπληξη το γεγονός ότι το έργο του Migne δεν ήταν
μισητό μόνον από ψευτομασώνους και σιωνιστές αλλά και από ιησουΐτες, αλλά αυτό
μόνον δείχνει ότι απλά δεν γνωρίζεις σε ποιον κόσμο ζεις.
Μα και μυαλό μέσου τσαγκάρη να έχει κάποιος, μπορείς εύκολα να αντιληφθεί
ότι ένα τέτοιο μνημειώδες και θεμελιώδες έργο είναι ντε φάκτο υπόθεση ενός
υψηλού και πανίσχυρου θεσμού, ενός κράτους, ενός πατριαρχείου ή ενός πάπα (και
συνεπώς του Βατικανού). Επίσης, όλοι ξέρουν ότι η τυπογραφία δεν ξεκίνησε το
1800 αλλά πολύ νωρίτερα, αιώνες πιο πριν. Οπότε, αλήθεια, που ήταν όλα τα
ψευτο-χριστιανικά βασίλεια της Δυτικής Ευρώπης; Που ήταν η δήθεν ορθόδοξη
Ρωσσία της πρόστυχης συφιλιάρας πόρνης Αικατερίνης της Βρωμερής που σκότωσε τον
άντρα της; Που ήταν το δήθεν ορθόδοξο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως; Γιατί, αν
κάποιος υποθέσει ότι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ως θεσμός το πατριαρχείο είχε
δυσκολίες να τυπώνει βιβλία, αυτό σίγουρα και θα μπορούσε να το επιτύχει στην
Οδησσό ή στην Τεργέστη.
Ναι, δεν είναι κακή η Φιλοκαλία. Σαφώς. Αλλά και δεν είναι καν αρκετή.
Έτσι, βλέπει κάποιος πράγματα, καταστάσεις, άτομα και περιστάσεις σωστά. Ψτχρά,
παγερά και πέρα από κάθε υποκειμενική διάθεση. Χωρίς να θαυμάζει τίποτα και
κανένα πέραν του Μεγαλοδύναμου. 'Οπαδός' σημαίνει 'κρετίνος'.
Και ναι! Δεν ήταν κακός ο Αυγουστίνος Καντιώτης που ούτε στο δακτυλάκι του
δεν φτάνει ούτε ένας σημερινός ιερέας. Αλλά και δεν ήταν καν αρκετός. Γιατί;
Γιατί δεν μετέφρασε σε νέα ελληνικά και δεν παρουσίασε σε ομιλίες του μετά το
τέλος της κάθε Θείας Λειτουργίας τμηματικά τους οκτώ Κατά Ιουδαίων λόγους του
Ιωάννου Χρυσοστόμου.
Αυτή η πραγματικότητα δείχνει πολύ καλά την σιχαμερή όψη του σημερινού
κόσμου, τον οποίο μόνον οι ανόητοι κι οι αμόρφωτοι (ή οι άθλιοι και πληρωμένοι
πράκτορες των ιησουϊτών) αποδίδουν στους σιωνιστές και στους ψευτο-μασώνους.
Ναι, βέβαια! Και αυτοί έβαλαν το λιθαράκι τους. Η νεώτερη μετά-1453/1492
κατρακύλα του σημερινού κόσμου οφείλεται κατά 15% στους σιωνιστές και κατά 30%
στους μασώνους. Αλλά οφείλεται σε ποσοστά άνω του 50% στους ιησουΐτες. Αυτό
όμως αυτόματα-ακαριαία παραπέμπει στους Βενεδικτίνους, στους σατανο-πάπες των
ψευδο-σταυροφοριών, στα δαιμονικά όντα της ψευδο-Ρώμης τα οποία εξώθησαν τα
πράγματα μέχρι τα σχίσματα (1054 και 869), και -προχωρώντας προς τα πίσω- σε
όλες τις συνεχείς τριβές, τις οποίες προξενούσε η αντικωνσταντινουπολιτική
πλευρά της Ρώμης κατά των από την Νέα Ρώμη διορισμένων παπών της Ρώμης. Αυτή η
πλευρά υπήρχε στην Ρώμη και πριν από τον Ιουστινιανό: αυτοί επεδίωκαν από τότε
να στήσουν τον σατανισμό της Αναγέννησης και να οδηγήσουν τα πράγματα στην
σημερινή πτώση. Αυτοί θέλησαν να στηριχθούν στους βδελυρούς Φράγκους και αυτοί
συντήρησαν την μιαρή μεροβίγγεια θεωρία μέχρι σήμερα. Και στα χρόνια τους
μεσουρανούσε στο Ιράν το πανεπιστήμιο Τζοντ-ε Σαπούρ (Gundishapur) στο οποίο,
όπως και στις αναφορές του Ρούντολφ Στάινερ σ' αυτό και στην επιστήμη του, ήδη
αναφερθήκαμε σε πρότερη αλληλογραφία μας. Χχμμμ! Ο κόσμος είναι, φαίνεται, πολύ
μικρός.
Αυτοί οι ψευδο-χριστιανοί πάπες της Ρώμης είχαν απαγορεύσει στους πιστούς
να διαβάζουν την Καινή και την Παλαιά Διαθήκη. Γιατί; Διότι θα τους
καταλάβαιναν και θα τους αφάνιζαν. Για να διαβάσουν οι λαϊκοί την Βίβλο, θα
έπρεπε πρώτα να αποκοπεί ένα τμήμα υπό τον Λούθηρο, ο οποίος όμως αρνιόταν
ολοσχερώς τους Πατέρες της Εκκλησίας, θα έπρεπε επίσης να επικρατήσει,
αποχωρισμένος από την θρησκεία ως τάχα 'επιστήμη' (κάτι το ανεπίτρεπτο), ο
μιθραϊκός ηλιοκεντρισμός τους (υπό τους άθλιους αγύρτες Κοπέρνικο και Γαλιλαίο
και κατά τις αηδιαστικά και άθλια σκηνοθετημένες παραστάσεις που οργανώθηκαν
γύρω από αυτά τα όργανά τους), και θα έπρεπε να επικρατήσει ένας τόσο συμπαγής
υλισμός, ώστε και να διαβάζουν οι πιστοί τα ιερα τους βιβλία και να μην τα
διαβάζουν ήταν έν και ταυτόν.
Με άλλα λόγια ήταν θέμα timing. Αν
και αντίπαλοι των ιησουϊτών, οι σιωνιστές και οι ψευτο-μασώνοι, είτε σε
συνεργασία μεταξύ τους (συχνά), είτε σε αντιπαλότητα (όπως σήμερα), αποδείχθηκαν
τόσο ηλίθιοι όσο εκείνοι οι οποίοι, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, τυφλοί παίζουν
το υπερκείμενο παιχνίδι των αντιπάλων τους. Αυτή η κατάσταση απορριφθηκε από
τους πραγματικούς ελευθερο-τέκτονες, οι οποίοι είναι σήμερα απειροελάχιστοι,
και εκτός των στοών των ψευτο-μασώνων, και από την ιστορική μυστική
αντι-χριστιανική οργάνωση των Γερμανών, η οποία είναι ακόμη πιο δύσκολο να
εντοπισθεί σήμερα στις πέντε ηπείρους, αν και ασαφλώς υπαρκτή.
VII. Patrologia Graeca: Άγνωστη στους Ψευτο-Χριστιανούς της Ψευτο-Ελλάδας
Συνεπώς, ασφαλώς και δεν θα ήθελαν οι Ιησουΐτες την Εξαήμερο του Μεγάλου
Βασιλείου τυπωμένη και στα χέρια του κάθε Χριστιανού. Και γι' αυτό του έκαψαν
το τυπογραφείο, του Migne (περισσότερο πιθανό είναι να έβαλαν τους μασώνους, οι
οποίοι ήταν τότε ισχυρώτεροι στην Γαλλία, να κάνουν την βρωμοδουλειά). Όμως,
όπως και αν έχει το πράγμα, οργανωμένη και σύσσωμη η τότε εμφανώς ιησουϊτική
και αντιμασωνική Καθολική ψευτο-Εκκλησία έμπρακτα κατεδίκασε τον Migne και τον
παρεμπόδισε από την περαιτέρω συνέχιση του έργου του, κάτι που μπορείς να δεις
περιληπτικά εδώ:
https://en.wikipedia.org/wiki/Jacques_Paul_Migne#Biography
Το ρωσσικό λήμμα είναι και μεγαλύτερο και πιο αντικειμενικό: παρουσιάζουν
τον τρομερό διωγμό του Migne σε ιδιαίτερη ενότητα:
https://ru.wikipedia.org/wiki/Минь,_Жак_Поль#Последние_годы_жизни
(πασλιέντνιε γκόντι ζίζνι: τα τελευταία χρόνια της ζωής / ενν. του Migne)
Οι σύνδεσμοι με τα λήμματα είναι εδώ:
https://en.wikipedia.org/wiki/Jacques_Paul_Migne
https://ru.wikipedia.org/wiki/Минь,_Жак_Поль
Και αυτό είναι το αίσχος της σημερινής ρατσιστικής, αντι-τουρκικής,
σατανο-Ελλάδας των αντιχρίστων ψευτο-μητροπολιτών: δεν υπάρχει λήμμα στην
ελληνική Wikipedia ούτε
καν για την Patrologia Graeca!
Αλλά υπάρχει λήμμα στην ελληνική Wikipedia για
το άθλιο απόβρασμα Ελύτης – το άθλιο τσογλάνι με το ψευτο-Νόμπελ! Όχι μόνο είχε
ένα αισχρό ψυχολογικό κόμπλεξ κατωτερότητας με το πραγματικό επώνυμό του
(Αλεπουδέλης) ο ψευτο-ποιητής αυτός, αλλά και έδειξε τι κάθαρμα ήταν,
παρατώντας εντελώς την γυναίκα του και κερατώνοντάς της όταν εκείνη έπαθε
σκλήρυνση κατά πλάκας. Αυτόν τον απόπατο της Κόλασης τιμούν σήμερα οι
αντίχριστοι που σας κυβερνούν. Όπως και τον ψευτο-μασωνικό σατανικό βόθρο
Καζαντζάκης!
Θελετε σκότωμα.
Πρέπει να σας καταλάβουν οι Τούρκοι και να σας σκοτώσουν όλους.
Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Να που μπορείτε να βρει κανείς σήμερα κάτι στα ελληνικά περί της Patrologia Graeca: https://greekdownloads.wordpress.com/
Και εδώ τυπωμένη:
https://www.politeianet.gr/books/migne-p-j-kentron-paterikon-ekdoseon-elliniki-patrologia-ebdomikostos-ebdomos-tomos-sklirodeti-ekdosi-301127
Δηλαδή σε ιδιωτική πρωτοβουλία! Το αντίχριστο κράτος σας πρέπει να καεί και
όλο το λεκανοπέδιο πρέπει να γίνει ερείπια σε στάχτη. Πως το έλεγε ο φίλος μου
προ ετών? Πακιστανίλα!!!
Η πακιστανίλα λοιπόν πρέπει να σφάξει τους μισούς από τους παρανοϊκούς
ψευτο-έλληνες και τους άλλους μισούς να τους αποκαλέσει "γκιαούρηδες"
για επτά γενεές, μήπως και σώσετε και βάλετε μυαλό. Δεν σας στάθηκε δυνατόν να
γίνετε άνθρωποι. Γελοία ανδρείκελα....
Ηλίθιοι! Θυμάστε την 29η Μαΐου 1453!
Και ξεχνάτε ότι τότε όλοι οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι ομολογούσαν ότι εκείνη η
άλωση τους ταίριαζε ως τιμωρία. Και αντί να μετανοήσετε, συνεχίζετε να μισείτε
ομοεθνείς αλλά αλλόγλωσσους (Τούρκους), αλλοεθνείς (Μακεδόνες, Αλβανούς,
Βλάχους) και αλλόθρησκους (μουσουλμάνους) συνανθρώπους σας, τολμάτε να νομίζετε
ότι είστε ανώτεροί τους ενώ είστε πολλαπλώς κατώτεροί τους, και επαίρεσθε για
τα παρανοϊκά ψέμματα τα οποία αποδίδετε σε αρχαίους μη προγόνους σας ως τάχα
εφευρέσεις και επινοήσεις τους! Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
Τι αστείο! Η Φιλοκαλία! Αυτή μας μάρανε!
Πόσες μητροπόλεις έχει η Ελλάδα μαζί με την Κρήτη; Νομίζω περίπου 90. Και η
Κύπρος περίπου 10. Με διορθώνεις, αν κάνω λάθος!
Ξέρεις πόσοι τόμοι είναι η Ελληνική Πατρολογία; Κάπου 160.
Αναλογούν λίγο λιγώτεροι από 2 τόμους ανά μητρόπολη.
Δεν έχουν λοιπόν αυτές οι μητροπόλεις θεολόγους ικανούς και να μεταφράσουν
σε νέα ελληνικά και να σχολιάσουν τα κείμενα αυτά διά μακρών; Ο κάθε τόμος της
Πατρολογίας μπορεί να δώσει ένα τόμο μετάφρασης και 2-3 τόμους σχολίων.
Αντί να μετράτε τους εμβολιασμένους, μπορείτε να μετράτε τους ανελλιπώς
λειτουργούμενους και να τους μοιράσετε τα βιβλία που θα τυπώσετε.
Στο τέλος κάθε λειτουργίας, ο κάθε μητροπολίτης θα πρέπει να διαβάζει
μεταφράσεις και σχόλια πάνω στα Κείμενα των Πατερων της Εκκλησίας για μία ώρα.
Αλλοιώς, κλείστε το, το μαγαζί!
VIII. Ψυχικό Σύμπαν, Αλήθεια, Πίστη, Ιερατεία, Θρησκεία και Πονηρά Πνευματικότητα
Αφού επεκτάθηκα αρκετά στα μεθοδολογικά σου λάθη, θα αναφερθώ σε κρίσιμα
λάθη ουσίας που υπάρχουν στην ερώτησή σου. Έτσι θα καταλάβεις ότι μία λάθος
διατυπωμένη ερώτηση σπάνια έχει πραγματική απάντηση,
Στην αρχή σου έδειξα ότι έχεις αρκετά λαθεμένα διαβάσει την διατύπωση των
προτάσεών μου. Αναφέρω
και πάλι εδώ το επίμαχο σημείο:
They constitute the
secession of a Benedictine group of monks and the formation of an ultra-radical
and extremist Anti-Christian Order very close to the evil Origenist worldview
(Origen lived in the 2nd – 3rd c. CE) that John Cassian's texts (4th – 5th c.
CE) instilled on Benedict of Nursia (5th – 6th c. CE); they are a very old
Egyptian polytheistic school of evil and malignant spirituality, which created
its way into Christianity.
Αν παρεννόησες το κείμενο αυτό στα επί μέρους σημεία του, ώστε να γράψεις και
να ερωτήσεις τα εξής (: "ότι οι διδασκαλίες του αγ.Κασσιανού του Ρωμαίου
προς τον αγ.Βενέδικτο εκφράζουν κακή-αρνητική
(evil) και
κακοήθη (malignant)
πνευματικότητα" / "Ποιά στοιχεία της διδασκαλίας του είναι αυτά που
την καθιστούν έτσι;"), αυτό οφείλεται στο ότι έχεις πολύ ασαφή αντίληψη
για μια σειρά θεμάτων. Το προανέφερα κάπως γενικά. Να το σημείο:
"Φοβάμαι ότι δεν καταλαβαίνεις τι είναι
θρησκευτικά-θεωρητικά-θεολογικά συστήματα, τι είναι ιδέες-θεωρίες-αντιλήψεις,
κοσμοαντιλήψεις, και τι είναι καλό και κακό, ή τι είναι malignant και
benevolent, δύο λέξεις που στα ελληνικά θα απέδιδα ως 'πονηρός' και 'αγαθός'
(με αρχαία ελληνικά νοήματα/'κακοήθης' στα νέα ελληνικά είναι ένας πολύ ελαφρύς
και ανώδυνος όρος)".
Εδώ θα τα απαριθμήσω με σειρά, γιατί -βλέποντας τα πάντα σε φόντο
μαύρου-άσπρου- χάνεις την ουσία, και έπειτα προσπαθείς να την βρεις εκεί που
δεν υπάρχει.
Για ένα ιερατείο, το οποίο επιχειρεί να αποκόψει τους πιστούς του από την
πραγματική πίστη (δηλαδή την άμεση ανθρώπινη διά της ψυχής επικοινωνία με τον
Θεό) και να εμφανιστεί ως 'μεσάζων' ('μεσίτης' στα αρχαία ελληνικά) μεταξύ Θεού
και ανθρώπων, δηλαδή για μία 'πανάρχαια αιγυπτιακή πολυθεϊστική σχολή κακής και
πονηράς πνευματικότητας' (a very old Egyptian polytheistic school of evil and malignant spirituality),
.....
..... η μεμφιτική θρησκεία του Πταχ δεν ήταν/είναι ένας αυτοσκοπός.
Είναι ένα μέσον: ένα μέσον απόκτησης πνευματικής και ψυχικής ισχύος. Αυτή
βεβαίως θα υλοποιηθεί αργότερα σε επίπεδο εξουσίας, οικονομίας και κοινωνικής
τάξης, αλλά αυτά είναι δευτερευοντα.
Το ίδιο ισχύει για τον Μιθραϊσμό, την Χριστιανωσύνη, και όλες ανεξαιρέτως
τις θρησκείες, στις οποίες το εν λόγω ιερατείο επιχειρεί να παρέμβει.
Η κακή και πονηρά πνευματικότητα δεν είναι ένα απόλυτο κακό ή ένα απόλυτο
ψέμμα διότι ούτε κακό απολύτο υπάρχει, ούτε ψέμμα απόλυτο υπάρχει.
Η Αλήθεια είναι απόλυτη και το ψέμμα σχετικό.
Ο Θεός είναι απόλυτος και άναρχος, αλλά ο Σατανάς είναι σχετικός και
πεπερασμένος.
Οπότε, μην ψάχνεις άδικα να ταυτίσεις μία πολυθεϊστική ειδωλολατρία με το
απόλυτο κακό, ακριβώς επειδή απόλυτο κακό δεν υπάρχει. Μέσα σε ένα σύστημα
πολυθεϊστικό και ειδωλολατρικό της 4ης και της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας θα
βρεις πολλές αλήθειες. Όπως και θα βρεις και πολλά ψέμματα. Αλλά οι όποιες
αλήθειες δεν 'δικαιολογούν' την ύπαρξη αυτής της πολυθεϊστικής ειδωλολατρίας,
διότι αυτή δεν στήθηκε καν ως αυτοσκοπός αλλά ως μέσον. Αυτό ακριβώς είναι η
επιτομίς του 'πονηρού'.
Οπότε, στο οποιοδήποτε πολυθεϊστικό θρησκευτικό σύστημα, το όποιο σπέρμα
αλήθειας είναι καλό και το όποιο στοιχείο ψεύδους είναι κακό. Όμως, το εν λόγω
ιερατείο, το οποίο κινεί ως μέσον το εν λόγω σύστημα, θέλει πάντοτε να μπορεί
να μεταμορφώνει, μετουσιώνει, αλλάζει και μορφοποιεί το αφήγημά του στον
κατάλληλο καιρό. Γιατί; Γιατί το αφήγημα είναι το περιεχομενικά κατώτερο
επίπεδο του κάθε θρησκευτικού συστήματος. Είναι όμως αυτό το οποίο ελκύει τους
περισσότερους πιστούς. Και το σημαντικό και καθοριστικό (για το ιερατείο στο
αφήγημά το οποίο επισυνάπτει σε μία θρησκεία) είναι ο χαρακτήρας (οι
χαρακτήρες) που το αφήγημα προβάλλει πάνω σε αυτούς που το δέχονται. Αυτοί οι
χαρακτήρες διαμορφώνουν τους πιστούς κατά την θέληση του 'πονηρού' ιερατείου.
Και εδώ βρίσκεται η παγίδα των πονηρών: ένα σπέρμα αλήθειας συμπεριληφθέν
(εντός ενός θρησκευτικού συστήματος) σε ένα αφήγημα, το οποίο διαμορφώνει
αρνητικούς χαρακτήρες, λειτουργεί περιστασιακά ως κάτι το 'κακό' και
'αρνητικό'.
Ακριβώς γι' αυτό και αποκαλώ το εν λόγω ιερατείο (ή 'σχολή') 'πονηρό'. Το
επιτηδείως μεταλλασσόμενο (αναπροσαρμοζόμενο στις ανάγκες του ιερατείου)
αφήγημα είναι, αν το δεις διαχρονικά, μία απάτη. Απατηλή πνευματικότητα είναι
πονηρά πνευματκότητα. Ο Ιησούς κατήγγειλε ακριβώς αυτή την γενεά ως 'πονηρά'.
Αυτό σημαίνει αυτόματα ότι ο Ιησούς γνώριζε ότι οι εκπρόσωποι αυτής της γενεάς
είχαν αλλοιώσει σε κάποια σημεία κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης.
Η κατάληξη της πονηράς πνευματικότητας είναι η Κόλαση.
IX. Θεόσταλτα Άτομα, Προφήτες, Πνευματικότητα, Ηθική, Θρησκεία και Ιερατεία
Μία θρησκεία δεν κηρύσσεται ποτέ από κανένα Κορυφαίο Πιστό και Θεόσταλτο Άτομο.
Ούτε ο Μωάμεθ, ούτε ο Ιησούς, ούτε ο Μωϋσής, ούτε ο Αβραάμ, ούτε ο Ζωροάστρης,
ούτε ο Βούδας, ούτε ο Κομφούκιος κυριολεκτικά 'εκήρυξαν' την θρησκεία, την
οποία ο σημερινός σατανικός κόσμος συστηματικά τους αποδίδει για να συγκαλύπτει
την .... 'πονηριά' (πονηρότητά) του. Αυτά τα άτομα, ως τέλειοι γνώστες και
κάτοχοι των ψυχικών επιστημών, επιχείρησαν πάντοτε να δείξουν σε όσους τους
αποδέχθηκαν ποια ήταν και πως μπορούσε να επιτευχθεί η επικοινωνία του υλικού
τμήματος ενός ατόμου με το ψυχικό (την ψυχή), ποιος ακριβώς τρόπος ζωής
απαιτείται για κάτι τέτοιο, και ποιες είναι οι εκ της Δημιουργίας έμφυτες στον
κάθε άνθρωπο ηθικές αρχές, μακράν των οποίων ο άνθρωπος χάνει τον δρόμο προς
την ψυχή του και τον Θεό.
Και ενώ α) η περιγραφή της Δημιουργίας του Κόσμου (Κοσμογονία), β) η ανάλυση
της φύσης του κόσμου (Κοσμολογία) και γ) η κοινοποίηση των εσομένων και της
ολοκλήρωσης της Δημιουργίας (Εσχατολογία) μπορεί όντως να αποτελούν μέρη των διδασκαλιών
ενός Κορυφαίου Πιστού και Θεόσταλτου Ατόμου, ποτέ ένα τέτοιο άτομο δεν συνιστά
την σωτηρία των ανθρώπων (παρόντων ενώπιόν του ή όλων των άλλων) από την
αποδοχή αυτών των περιγραφών τις οποίες κάνει.
Το Θέλημα του Πατρός είναι ακριβώς οι ηθικές αρχές και η σωστή γνώση της
φύσης του ψυχικού και του υλικού κόσμου. Αλλά ο άνθρωπος, ο οποίος επικοινωνεί
με την ψυχή του, δεν έχει καμμιά ανάγκη να διαβάσει ούτε καν τις Δέκα Εντολές,
επειδή η διά της ψυχής γνώση, αντίληψη και κατανόηση όλων αυτών των θεμάτων
είναι έμφυτη και ακαριαία σε όλους.
Αλλά πέραν του Θελήματος του Πατρός (δηλαδή της Ηθικής) κανένα Θεόσταλτο
Άτομο δεν αφηγήθηκε διάφορες ιστορίες που να αποβούν σκελετός του κεντρικού
θρησκευτικού αφηγήματος μιας θρησκείας. Το παρελθόν δεν σώζει. Σώζει η
εναρμόνιση και η ταύτιση με το Θέλημα του Πατρός, οπότε γι΄αυτό ο άνθρωπος πρέπει
να έχει την ικανότητα να επικοινωνεί με την ψυχή του.
Ο Αβραάμ δεν αφηγήθηκε καμμιά θρησκεία. Το τι είχε παλαιότερα επισυμβεί ως Ιστορία,
π.χ. ο Κατακλυσμός, του ήταν γνωστό και ενδεχομένως το περιέγραφε στους τριγύρω
του, αλλά ο ίδιος δεν είχε διαφωνήσει στην περιγραφή του Κατακλυσμού με τον
Νιμρούντ (έτσι ώστε να αναγκασθεί να φύγει από την Ούρ). Απλά, ο Αβραάμ είχε
απορρίψει την παρά φύσιν πίστη σε είδωλα και σε πολλούς διαφορετικούς θεούς
τους οποίους το εκεί πολυθεϊστικό ιερατείο είχε διαμορφώσει έτσι διασπώντας την
παλαιότερη πίστη των ανθρώπων στον Ένα και Μόνο Θεό και αυτονομώντας τα
χαρακτηριστικά του ως πρόσωπα διαφορετικών θεών. Αυτή η πρακτική ουσιαστικά
παρεμποδίζει την αμεσότητα της Πίστης, δηλαδή της επικοινωνίας του κάθε ατόμου
με την ψυχή του και διά της ψυχής του με τον Θεό. Η πραγματική πίστη και
συνεπώς η ηθική έστειλαν τον Βαβυλώνιο Αβραάμ ανεπιστρεπτί μακριά από τον τόπο
όπου είχε γεννηθεί.
Παρομοίως, ο Μωϋσής δεν αφηγήθηκε καμμιά θρησκεία. Το παρελθόν των Αβραάμ,
Ισαάκ και Ιακώβ αποτελούσε για όσους ακολούθησαν τον Μωϋσή στην έρημο απλά το
φυλετικό τους παρελθόν. Το ήξεραν όπως όλοι οι άνθρωποι που ανήκουν σε φυλές
διατηρούν την ανάμνηση των πεπραγμένων των προγόνων τους. Δεν ήταν όμως αυτό τμήμα
της 'θρησκείας' τους. Και δεν είχαν ακριβώς καμμία θρησκεία. Είχαν πίστη,
έλαβαν τις Δέκα Εντολές, και αν θελήσουμε ποτέ να δεχθούμε μεταγενέστερες πηγές
που αποδίδουν το Δευτερονόμιο στον Μωϋσή, τότε βέβαια και αποδεχόμαστε ως 'θρησκεία'
μία σειρά προτροπών και απαγορεύσεων, οι οποίες βασικά σχετίζονται με φυλετικές
παραδόσεις γνωστές στην οποιαδήποτε φυλή ως καθοριστικές βασικά για τον υλικό
τρόπο ζωής. Αλλά το περιεχόμενο αυτών των 'εντολών' δεν συνιστά 'θρησκεία'.
Μπορεί να τις δεχθεί ακόμη και κάποιος ο οποίος λατρεύει και ένα χρυσό άγαλμα
μοσχαριού, κάτι το οποίο είναι βδέλυγμα.
Ο Ιησούς και οι καταγραμμένες στα Ευαγγέλια ομιλίες του αποτελούν ένα
συνδυασμό ψυχικών ασκήσεων και ισχύος, ηθικών προτύπων, και εσχατολογικών
αναφορών/συζητήσεων. Υπάρχουν ελάχιστες αναφορές του Ιησού στο Αρχαίο Ισραήλ
και Ιούδα. Όποιος διαβάζει τα λόγια του Ιησού στα Ευαγγέλια μπορεί σαφώς να
σχηματίσει μία άποψη ότι ο Ραββί συνέπασχε με την τραγική μοίρα του Προφήτη
Ζαχαρία, αλλά δεν μπορεί να δεχθεί ότι για κείνον τα Βασιλειών, Παραλειπομένων
και Μακκαβαίων θα ήταν ακριβώς ... "ιερά βιβλία".
Η Αποκάλυψη του Κορανίου είναι μία ψυχική και ηθική διδαχή και μία
επικύρωση απόψεων και αναφορών στο παρελθόν. Αλλά αυτό έγινε, όταν πλέον πολλές
και διαφορετικές ομάδες πιστών συγκρούονταν χωρίς νόημα για λεπτομέρειες του
παρελθόντος. Σε σχέση με τα Ευαγγέλια και τις Πράξεις, το Κοράνιο έχει πολύ
περισσότερες μυστικιστικές αναφορές αλλά συγκρινόμενο με την Αποκάλυψη έχει
πολύ λιγώτερες. Τέλος, για κάποιον γνώστη της Ιστορίας της Αρχαίας Ελλάδας, ο
Μωάμεθ θυμίζει ... Αριστοτέλη, διότι αν εξαιρέσεις το εσχατολογικό μέρος των
Χαντίθ (των ομιλιών του), ουσιαστικά δίδασκε στους περί αυτόν το .... "ευ
ζην".
Η πραγματικότητα είναι ότι 'θρησκείες' παρασκευάζονται από ιερατεία και
σπάνια υπήρξαν εξαιρέσεις σε αυτό: η παγκοσμίως σημαντικώτερη ήταν ο Μάνης.
Αυτός εγνώριζε ότι συνειδητά δημιουργούσε ένα
θρησκευτικό-λειτουργικό-λατρευτικό σύστημα, το οποίο θα διαμόρφωνε ολότελα
διαφορετικούς χαρακτήρες ανάμεσα στους πιστούς. Αλλά ο Μάνης και ο μανιχεϊσμός
είναι ουσιαστικά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Αντίθετα, επιστροφή σε μία πιο αυθεντική πνευματικότητα, δηλαδή μία εμφανής
τάση διόρθωσης μιας θρησκείας, μπορεί να αποτελεί την επινόηση, την προσπάθεια
και το επίτευγμα ενός μεμονωμένου ατόμου (: Καρτίρ, Μαζντάκ, κλπ).
X. Θρησκεία και Θεολογία
Αντίθετα από το κάλεσμα στην Ηθική και την Ψυχική Εξάσκηση, το οποίο
εκπέμπουν Κορυφαίοι Πιστοί και Θεόσταλτα Άτομα (στους οποίους επίσης κατατάσσω
και τους Προφήτες των Αρχαίων Εβραίων και πολλούς άλλους), και αντίθετα από την
σύσταση θρησκειών, την οποία επιτελούν κυρίως οργανωμένα ιερατεία, οι θεολόγοι
επεξηγούν τις θρησκείες. Γι' αυτό και είναι αναλυτικοί και πολυγραφώτατοι. Τα
κείμενα των όποιων θεολόγων είναι πολύ πιο μακροσκελή απο τα ιερά κείμενα της
θρησκείας τους.
Αντίθετα από την θρησκεία, η θεολογία είναι μία εκλογίκευση της πίστης και
μία επεξήγηση των θρησκευτικών επιταγών. Μερικές φορές τα όρια θρησκείας και
θεολογίας γίνονται δυσδιάκριτα, και το ίδιο άτομο ενδεχομένως λειτουργεί και ως
ιερέας ή αρχιερέας και ως θεολόγος. Ο συμφυρμός μπορεί να γίνει και σε επίπεδο
συγγραφής κειμένων από το ίδιο άτομο: όταν ο Ιωάννης Χρυσόστομος, επίσκοπος
Κωνσταντινουπόλεως, συγγράφει την Θεία Λειτουργία είναι ένα κορυφαίο ιερατικό
άτομο. Όταν όμως συγγράφει Κατά Ιουδαίων, τότε εμφανώς είναι θεολόγος.
Αντίστοιχες καταστάσεις υπήρχαν και σε όλες τις μεγάλες προχριστιανικές
θρησκείες. Και εκεί πρωτομαθαίνουμε τι ακριβώς μπορεί στις έσχατες λεπτομέρειές
του να είναι αυτό το οποίο ονόμασα ως 'πονηρόν' έργον των ιερατείων στην αρχή,
δηλαδή το πως υλοποιείται αυτή η μεταμόρφωση, μετουσίωση, αλλαγή και
μορφοποίηση αφηγημάτων και προβαλλομένων (επί των πιστών) χαρακτήρων (όπως
ανέφερα στην ενότητα 8).
Αν πάμε στην Σουμέρ, την Βαβυλώνα και την Ασσυρία και μαζέψουμε όλες τις
διαφορετικές παραλλαγές ενός έπους, πχ. του Γκιλγκαμές, θα διαπιστώσουμε πολλές
διαφοροποιήσεις και τροποποιήσεις. Γιατί; Διότι ενώ το πολυθεϊστικό ιερατείο
της Βαβυλώνας προσπαθούσε να προβάλει μέσω του έπους αυτού, εκτός του καθαυτό
περιεχομένου του, μια σειρά προτύπων και χαρακτήρων (ή, αν προτιμάς, τάσεων,
νοοτροπιών, συμπεριφορών και καλουπιών), το μονοθεϊστικό ιερατείο της Ασσυρίας
επιχειρούσε είτε να αλλοιώσει το υπαρκτό περιεχόμενο, είτε να παραλείψει
επεισόδια αναφερόμενα στην πολυθεϊστική version και να
προσθέσει άλλα, κάπως παρεμφερή, (τα οποία πρόβαλλαν αντίθετα χαρακτηριστικά
και διαφορετικές αρχές/principles), έτσι
ρυμουλκώντας τον Γκιλγκαμές σε εντελώς άλλο έδαφος και δίνοντάς του χροιές οι
οποίες ταίριαζαν στο μονοθεϊστικό ιερατείο, στα πρότυπα τα οποία ήθελε να
προβάλει, και στους τελικούς στόχους του (στον τομέα της διαμόρφωσης/διάπλασης
του ανθρώπου και της κοινωνίας).
Οι διαφορετικές εκδόσεις του ασσυροβαβυλωνιακού έπους Γκιλγκαμές δείχνουν την σφοδρή διαμάχη αντιπάλων ιερατείων να ρυμουλκήσουν την μυθική αφήγηση προς πρότυπα τα οποία ήθελαν να προβάλουν στις κοινωνίες τις οποίες επεδίωκαν να ελέγξουν. Το ίδιο αφορά και τις αναπαραστάσεις και τις τεχνοτροπίες, καθώς και τους συμβολισμούς τους οποίους αυτές κρύβουν.
Μέχρι και πολύ διαφορετικές καταγραφές του ίδιου του ονόματος του
Γκιλγκαμές έχουν υπάρξει, έτσι δίνοντας άλλο νόημα στον ίδιο τον ήρωα του έπους
αυτού, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον βιβλικό/κορανικό Νιμρούντ (Νεβρώδη),
στον οποίο αντιπαρατέθηκε ο Αβραάμ και αναγκάσθηκε να φύγει από την Ουρ διότι η
εξουσία του Νιμρούντ/Γκιλγκαμές είχε εδραιωθεί. Και φυσικά, παρόμοια
συμπεριφερόταν και πολυθεϊστικό ιερατείο σε έπη, μύθους, ύμνους, λειτουργίες
και άλλα ιερατικά κείμενα συντεθέντα και διαδοθέντα από το μονοθεϊστικό
ιερατείο.
Όλα τα πρόσωπα επών, όλες οι διαστάσεις του Θείου σε ιερά κείμενα, ύμνους,
μύθους, κλπ, όλες οι Κοσμογονίες και Κοσμολογίες αλλοιώθηκαν, συρόμενες από τη
μία ή την άλλη δύναμη (ιερατείο) προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση, ενώ
συχνά-πυκνά κάποιο θέμα, έπος, μύθος με πολύ έντονα αντίπαλα χαρακτηριστικά
αφέθηκε άθικτο αλλά αποκλείσθηκε ολότελα από τις λειτουργίες και τα μυστήρια του
ιερατείου το οποίο τον απέρριπτε.
Δηλαδή δεν υπάρχουν απλά, αναίτια και αδικαιολόγητα, όπως σύγχρονοι
ψευτο-επιστήμονες διδάσκουν σε πανεπιστήμια πολύ συχνά, μία παράδοση 'εδώ' και
μία άλλη 'εκεί', μία παραλλαγή 'εδώ' και μία άλλη 'εκεί'. Όλες αυτές οι
διαφοροποιήσεις σημαίνουν κάτι: παρέμβαση κάποιου άλλου ιερατείου με σκοπό την
ρυμούλκηση ενός θέματος, μύθου, αφήγησης, κοκ στα μέτρα του. Αυτά όλα έφθασαν
και στην Ιωνία, την Αιολία, την Αττική, κοκ. Το πως τελικά ονομάσθηκε η πόλη,
Αθήνα και όχι Ποσειδωνία, δείχνει την σύγκρουση δύο διαφορετικών ιερατείων (το
ένα προβάλλοντας το παρασκεύασμά του, την Αθηνά, και το άλλο τον δικό του, τον
Ποσειδώνα).
Στην Αίγυπτο όπου η σύγκρουση ήταν ακόμη πιο ριζοσπαστικών μορφών και
αντιπαραθέσεων (και αυτό φαίνεται ακόμη και στην χριστιανική Αποκάλυψη),
επικράτησαν ήδη την 3η προχριστιανική χιλιετία τρεις εντελώς διαφορετικές
θρησκείες, δύο μονοθεϊστικής (ηλιουπολιτικό δόγμα-Εννεάδα και ερμουπολιτικό
δόγμα-Ογδοάδα) και μία πολυθεϊστικής φύσης (μεμφιτικό περί τον Πταχ δόγμα).
Η Εννεάδα της Ιουνού (Ηλιούπολης): ο αρχαίος αιγυπτιακός εσχατολογικός μεσσαινισμός γύρω από τον Ώρο-Μεσσία.
Η Ογδοάδα της Χεμενάου (Ερμούπολης): το αρχαίο αιγυπτιακό δόγμα Κοσμογονίας το οποίο εξηγεί τον άξονα της Δημιουργίας και την μετάβαση από το Μη Είναι στο Είναι.
Ο καχεκτικός θεός των πολυθεϊστών της Μέμφιδας ήταν ο Πταχ (Φθα): η μεμφιτική τριάδα είναι η αρχαιότερη στον κόσμο (Πταχ, Σεχμέτ, Νεφερτούμ). Ως υποδειγματικός ψευδοθεός ο Πταχ μυθολογήθηκε από τους σατανιστές ιερείς του ως ex nihilo (εκ του μηδενός) δημιουργός.
Ο Τουταγχαμών αναπαρίσταται ανάμεσα στον Πταχ και την Σαχμέτ σε μία προσπάθεια εξευμενισμού του πολυθεϊστικού ιερατείου, το οποίο είχε καταδιωχθεί επί Αχενατόν.
Το ιερό του Πταχ στην Μέμφιδα
Σημειωτέον, είναι οικτρό λάθος να νομίσει κάποιος ότι μία θρησκεία με ένα
κεντρικό θεό είναι υποχρεωτικά μονοθεϊστική. Αυτό έχει έτσι επειδή αν αυτός ο
'υπέρτερος' θεός έχει πολυθεϊστικά χαρακτηριστικά, τότε η θρησκεία είναι ψευδο-μονοθεϊστική.
Οι θρησκείες των Ασσυροβαβυλωνίων και των Αιγυπτίων ήταν πολλές και
στηρίζονταν πάνω σε μία κινούμενη άμμο της διαπάλης κατά την απόδοση βασικών
χαρακτηριστικών στον κάθε θεό (ή όψη του Θεού κατά τους μονοθεϊστές). Ο Νεργκάλ
στην πολυθεϊστική βαβυλωνιακή Κούτχα ήταν ένα πρότυπο του αρχαιοελληνικού
Πλούτωνα, αλλά στην Ασσυρία και την Νινευή είχε εντελώς άλλο χαρακτήρα ως
ταυτόσημος του Σαμάς και Ήλιος της Δικαιοσύνης (ήταν εμφανώς και μόνον μία όψη
του Ενός Θεού).
Ο Χαμμουραπί ορκίζεται στον Σαμάς.
Δεξιά, ο Νεργκάλ σε συμβολιστική αναπαράσταση
Αυτές οι διαμάχες (έντονα παραχαραγμένες και αποσιωπημένες από
αποικιοκράτες ασσυριολόγους, αιγυπτιολόγους, ιστορικούς θρησκειών, και άλλους)
έφθασαν μέχρι τα χρόνια των πρώιμων Χριστιανών και αργότερα μέχρι τον 4ο και 5ο
αιώνα, όταν οι αρχαίες θρησκείες με διαφορετικό τρόπο κατά τόπο υποχώρησαν/εξέλιπαν.
Αλλά τα ιερατεία αυτά δεν εξέλιπαν καθόλου. Παρεισέφρυσαν σε όλες τις άλλες
θρησκείες της Ύστερης Αρχαιότητας και συνέχισαν να τις σέρνουν προς την μία και
την άλλη κατεύθυνση. Παράδειγμα: εμφανώς πολυθεϊστικής / 'ιησουϊτικής' καταγωγής
ο ρωμαϊκός Μίθρας κατακτήθηκε από τους μονοθεϊστές / 'ελευθεροτέκτονες' των
τότε χρόνων (εντός εισαγωγικών επειδή αναφέρομαι σε προγονικές μορφές αμφοτέρων).
Χαρακτηριστικά, σε Μιθραία της Αλεξάνδρειας, οι Χριστιανοί που τα κατέστρεψαν
βρήκαν νεκροκεφαλές και τις έδειχναν στους περιέργους που είχαν μαξευτεί απ'
έξω! Τα δύο αντίπαλα και πανάρχαια ιερατεία παρεισέφρυσαν τότε επίσης ακόμη και
σε γνωστικιστικά συστήματα, ή επιπλέον προσπάθησαν να μετατρέψουν αρχαίες
θρησκείες σε γνωστικιστικά συστήματα.
Όταν πολλοί αφελείς σήμερα νομίζουν και γράφουν/λένε ότι ελευθεροτέκτονες
και ψευτομασώνοι είναι πραγματικά ένα παρακλάδι σιωνισμού, εγώ γελάω.
Ουσιαστικά, κατάγονται από πολύ αντίπαλα στρατόπεδα. Οι σημερινοί δήθεν
ορθόδοξοι Ιουδαίοι (Ασκενάζι) σιωνιστές (τάση Νετανιάχου) είναι σαφέστατα η
διάδοχη μορφή των Φαρισαίων των χρόνων του Ιησού. Αντίθετα, οι σημερινοί
ρεφορμιστές σιωνιστές (Ροθτσάιλντς, κλπ) αντιστοιχούν στους Σαδδουκαίους και
τον Φίλωνα Αλεξανδρείας. Πολλοί ορθόδοξοι ψευτο-Ιουδαίοι το λένε ανοιχτά: ο
'Γνωστικισμός' (χρησιμοποιούν την λέξη αυτή για να μην πουν 'μασωνία΄) είναι ο
χειρότερος εχθρός του Σιωνισμού.
XI. Ιερατεία, Πνευματικότητα, Θρησκεία, και Εξουσία
Καθώς η δύναμη των εκ των ένδον διαβρωμένων παλαιών μονοθεϊστών (πρόγονοι
των ελευθεροτεκτόνων και των ψευτομασώνων) μειωνόταν και αυτοί είχαν ολότελα
εξαρτηθεί από ιεραρχίες δαιμόνων ώστε να επιτελούν με επιτυχία την απαραίτητη
θεουργία σε αρχαίους ναούς και σε κέντρα Γνωστικών (κάτι που περιλάμβανε
τεράστια δόση ανηθικότητας, μοιχείας και πορνείας, οργίων και άλλων ανωμαλιών
που τυγχάνουν τρομερής εκμετάλλευσης από διαφορετικούς δαίμονες), οι παλαιοί
πολυθεϊστές (πρόγονοι των Ιησουϊτών) επινόησαν το σχέδιο της προβολής πολλών χαρακτηριστικών
του Μίθρα και του Πταχ στο πλαίσιο της πρώιμης πίστης των Χριστιανών. Αυτή η
δολοπλοκία δημιούργησε τον επίσημο ρωμαϊκό χριστιανισμό της αντι-Κωνσταντινουπολιτικής
Ρώμης.
Αυτή η διαδικασία δεν χαρακτηρίζει ολόκληρη την Χριστιανωσύνη και είναι
σημαντικό να επεκταθώ εδώ. Σε σένα και σε πλείστους είναι δύσκολο να καταλάβετε
αυτό, επειδή δεν μπορείτε εύκολα να εννοήσετε τον όρο 'ιερατείο', εκτός και
υπεράνω των δημοσίως γνωστών θρησκειθών, έτσι δηλαδή όπως εγώ τον χρησιμοποιώ.
Το προανέφερα σ' αυτή την σωστή του έννοια, αλλά δεν ξέρω σε ποιο βαθμό το πρόσεξες,
το αντιλήφθηκες και το συγκράτησες.
Ήδη στην ενότητα I
αναφέρθηκα συγκεκριμένα σε "στάδια διαμόρφωσης θρησκειών, κοσμοαντιλήψεων,
τάσεων και χαρακτήρων εκ μέρους ενός ιερατείου". Ένα τέτοιο ιερατείο, δεν
είναι κάτι σαν τους απλούς ιερείς που μπορείς να βλέπεις σε μία εκκλησία. Δεν
είναι κάτι σαν το εμφανές ιερατείο, το οποίο έβλεπαν μπροστά τους οι Αρχαίοι
Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Φοίνικες και άλλοι πιστοί εκείνων των θρησκειών. Αυτά τα
ιερατεία, όπως και οι ιερείς τους οποίους βλέπεις και ακούς στις εκκλησίες, αυτά
τα ιερατεία, τα απλά, καθημερινά και συμβατικά ιερατεία υπόκεινται στις
θρησκείες τις οποίες υπηρετούν.
Ένα ιερατείο, όπως αυτά τα οποία αναφέρω, δεν λατρεύει θεούς: τους
παρασκευάζει. Εννοείται, εις βάρος της πρόσβασης του απλού ανθρώπου στο ψυχικό
σύμπαν και εναντίον κάθε απόπειρας συνένωσης ενός ανθρώπου με τον ενδότερο
εαυτό του, δηλαδή την ψυχή του. Εξ υπαρχής πρέπει να τονίσω ότι αυτά τα
υπέρτερα ιερατεία (τα οποία αποτελούν τους προγόνους των συγχρόνων ιησουϊτών,
ελευθεροτεκτόνων-ψευτομασώνων, και σιωνιστών) δεν διακρίνονταν ιστορικά από τα
άλλα, τα απλά και συμβατικά. Απετελούντο από μερικούς, επιλεγμένους και
ιδιαίτερα μυημένους αρχιερείς, γραφείς αλλά και αρχιτέκτονες, στρατιωτικούς,
ευγενείς και μέλη βασιλικών οικογενειών: ήταν δηλαδή 'ιερατεία' μέσα στα
ιερατεία, ή αν προτιμάς, υπέρτερα ιερατεία.
Αμφότερα τα υπέρτερα ιερατεία κατάγονται από το προκατακλυσμιαίο ενιαίο ιερατείο,
το οποίο ακριβώς στα τελευταία προκατακλυσμιαία έτη διασπάσθηκε εξαιτίας της
τάσης μερικών (μυητικών προγόνων του μετακατακλυσμιαίου πολυθεϊστικού
ιερατείου) ιερέων να θέλουν να παρεμβληθούν μεταξύ Θεού και ανθρώπων ως
κλειδοκράτορες κάθε πνευματικότητας, έτσι βυθίζοντας τους προκατακλυσμιαίους
ανθρώπους σε ανείπωτο μέχρι τότε υλισμό.
Αυτοί οι μυητικοί πρόγονοι των ιησουϊτών συγκεντρώθηκαν τότε, την 4η
προχριστιανική χιλιετία, γύρω από ένα 'αρχιερέα' ο οποίος θεουργούσε σε ένα
ναό. Οι αντίπαλοί τους (μυητικοί πρόγονοι των ελευθεροτεκτόνων-ψευτο-μασώνων)
συνασπίσθηκαν γύρω από ένα 'βασιλιά', ο οποίος επίσης θεουργούσε όντας
κυρίαρχος σε ένα ανάκτορο. Αυτό σε αρχαιολογικό επίπεδο είναι ιδιαίτερα ορατό
στις σουμεριακές πόλεις της Μεσοποταμίας της 4ης προχριστιανικής χιλιετίας. Η
αντιπαλότητα 'βασιλιά'-'ιερέα' συνεχίσθηκε επί χιλιετίες και μέχρι τις μέρες μας,
φυσικά όχι τυχαία.
Στον μετακατακλυσμιαίο κόσμο, οι αντίπαλοι του πολυθεϊστικού ιερατείου, το
οποίο κυριάρχησε απόλυτα στην αρχή, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτ' άλλο από το
να διατηρήσουν την αυθεντική πνευματικότητα και ψυχική ισχύ μεταξύ τους έτσι αναπαραγόμενοι
και αυτοί μυητικά, όπως οι αντίπαλοί τους. Ήδη τότε άρχισαν να εμφανίζονται
ολοένα περισσότερα εσχατολογικά-σωτηριολογικά (μεσσιανικά) έπη και αποκαλύψεις.
Όμως οι διαφορετικές τάσεις των δύο ιερατείων κατ' ουσίαν δεν ήταν παρά
εντελώς διαφορετική, εκ διαμέτρου αντίθετη, ψυχική ισχύς και πνευματικότητα –
κάτι που σημαίνει ανάστροφη ροή ηλεκτρομαγνητικών ρευστών στα σώματα των μελών
του ενός και του άλλου υπέρτερου ιερατείου. Ουσιαστικά, όλες οι μυήσεις μελών
των δύο ιερατείων (στο αντίστοιχο πάντοτε επίπεδο) σήμαιναν αντίθετο βηματισμό
(πρώτα το δεξί ή πρώτα το αριστερό πόδι), αντίθετη σειρά δοκιμασιών, και φυσικά
αντίθετες επικλήσεις προς αντίπαλες ψυχικές ιεραρχείες. Αν σήμερα ξέρεις ότι η
ιεραρχία των μεν σημαίνει εξέλιξη από τον 1ο βαθμό μέχρι τον 33ο και ότι
ανάστροφα η ιεραρχία των δε (πολυθεϊστών / ιησουϊτών) συνεπάγεται άνοδο από τον
33ο έως τον 1ο βαθμό, θα πρέπει και να υποθέσεις ότι σε όλη τους την μακραίωνη
ιστορία αυτά τα δύο ιερατεία λειτούργησαν ως αρνητικό είδωλο το ένα του άλλου. Αυτό
συνέβη μέχρι την αρχή (1η προχριστιανική χιλιετία) της αργής, σταδιακής κατάπτωσης
και διάβρωσης του μονοθεϊστικού ιερατείου από μία κατηγορία δαιμονικών ψυχικών
ιεραρχιών και έτσι μείωση των ελευθεροτεκτόνων και αύξηση των ψευτο-μασώνων
μέσα στο ιεραρχείο αυτό. Αλλά αυτό είχε από παλιά προφητευθεί: στα κείμενα και
στους αρχιτεκτονικούς συμβολισμούς του ναού της Ίσιδας στο νησί των Φιλών, 5 χμ
νότια του Ασουάν, βρίσκουμε επαρκείς αναφορές στο θέμα.
Αρχικά οι κορυφαίοι των δύο ιερατείων διατηρούσαν σχεδόν όλη την ψυχική
δύναμη και την πνευματικότητα των προκατακλυσμιαίων χρόνων. Έτσι, για
παράδειγμα, εάν ένας κορυφσίος μύστης του πολυθεϊστικού ιερατείου με σημαντική
θέση στον ναό του Άμμωνα στο Καρνάκ (ο αμμωνικός κρατικός πολυθεϊσμός ήταν ένα
μεταγενέστερο παρασκεύασμα του μεμφιτικού ιερατείου περίπου στα μισά της 2ης
προχριστιανικής χιλιετίας) θεωρούσε ως κίνδυνο για την πνευματική-ψυχική
κυριαρχία του την επέλαση του Αχαιμενίδη σάχη του Ιράν Καμβύση το 525 πτεμ και
την εκ μέρους του τελευταίου κατάληψη και καταστροφή των Ναπάτων στο βόρειο
Σουδάν (τότε ονομασμένο Κας στα αιγυπτιακά και τα ντόπια κουσιτικά, Κους στα
αρχαία εβραϊκά και Αιθιοπία στα αρχαία ελληνικά), μπορούσε πολύ εύκολα να κάνει
το εξής:
... να αλλάξει μορφή, να μετατοπισθεί αόρατος και ακαριαία στις Πασαργάδες
ή σε άλλες περιοχές του Ιράν, να εντοπίσει εκεί μιθραϊστές πολυθεϊστές (οι
οποίοι ως εχθροί του επίσημου αχαιμενιδικού ζωροαστρισμού θα ήταν φυσικοί
σύμμαχοί του και θα είχαν αγανακτήσει για το τι καταστροφές ο μισητός τους σάχης
είχε καταφέρει στο αδελφικό τους ιερατείο της Αιγύπτου και του Σουδάν), να τους
αποκαλυφθεί μυστικά στην πραγματική του μορφή, να μιλήσει μαζί τους (εκείνος
στα αιγυπτιακά και εκείνοι στα αχαιμενιδικά ιρανικά) και να αλληλοκατανοηθούν,
και να τους ζητήσει να ξεκινήσουν μία εξέγερση εναντίον του Καμβύση - κάτι το
οποίο όντως και έγινε και μάλιστα σταμάτησε την παρουσία των ιρανικών
στρατευμάτων στα Νάπατα του Σουδάν, και τον υποχρέωσε να επιστρέψει στο Ιράν
για να καταστείλει την στάση του Γαυματά. Έτσι, και κατά τις εκεί μάχες, η
κατάληξη ήταν ο θάνατος του Καμβύση και η άνοδος του (επίσης μονοθεϊστή
ζωροαστριστή) Δαρείου Α' του Μέγα στον θρόνο. Αυτός όμως χρειάστηκε ένα
ολόκληρο χρόνο για να καταστείλει την στάση και να επιβάλει και πάλι την
μονοθεϊστική ζωροαστρική, και συνεπώς αντι-μιθραϊστική, τάξη).
Ο εν λόγω μύστης του πολυθεϊστικού ιερατείου θέση από τον ναό του Άμμωνα
στο Καρνάκ μπορεί να επέστρεψε πίσω στην Αίγυπτο ίσως σε μισή μόνον ώρα (30
λεπτά). Οι ομόβαθμοί του στον ναό του Άμμωνα σε ένα χώρο ιδιαιτέρων ιερουργιών,
όπου κανένας άλλος ιερέας δεν είχε πρόσβαση, θα τον είδαν να ξεπροβάλει μπροστά
τους παραμερίζοντας τον αέρα και αποκρύπτοντας από τα μάτια τους το τμήμα του
τοίχου που βρισκόταν πλέον πίσω του. Όταν ξέσπασε η εξέγερση του Γαυματά, η
οποία εξανάγκασε τον Καμβύση να επιστρέψει στο Ιράν, οι απλοί ιερείς του ίδιου
ναού και όλοι οι άλλοι Αιγύπτιοι, καθώς και οι Ιρανοί στρατιώτες και διοικητές
έμαθαν τα καθέκαστα από τους αγγελιαφόρους που έφθασαν από το Ιράν.
Και αντίστοιχα, κάποιος από τους μονοθεϊστές ιερείς της Ηλιούπολης (Ιουνού)
ή της Ερμούπολης (Χεμενάου) ή επίσης από τους ζωροαστριστές της αχαιμενιδικής
αυλής μπορεί να ερεύνησε σε ψυχικό επίπεδο τα αίτια της εξέγερσης του Γαυματά
και να έμαθε τα καθέκαστα (ή ακόμη και να τα είδε – υστερογενώς εννοώ στην
περίπτωση αυτή). Σχετικά με την περίπτωση κατά την οποία δεν είδαν οι αντίπαλοι
ιερείς τα καθέκαστα, όταν αυτά ακριβώς συνέβαιναν, δυστυχώς τότε έγιναν όλα όσα
έγιναν. Όπως βλέπεις, ακόμη και η κορυφαία ψυχική ισχύς δεν αποτρέπει πάντοτε
τα λάθη. Γι' αυτό και μετά την ασυγκρίτως ανώτερη και κορυφαία ικανότητα, με
την οποία ο Θεός επροίκισε τον άνθρωπο, δηλαδή την φαντασία, πολύ υψηλά στον
κατάλογο προνομίων και αρετών ενός πραγματικού ανθρώπου βρίσκονται η
προνοητικότητα και η προληπτικότητα. Άλλωστε τι άλλο είναι αυτές οι λαμπρές
αρετές εκτός από την θαυμάσια, αυθόρμητη, παρορμητική και υπερτάχιστη λειτουργία
της φαντασίας ενός συγκεκριμένου ατόμου, το οποίο έτσι αποδεικνύεται υπέρτερο
από το αντίπαλό του ως προς την φαντασία;
Αλλά, εξ αντιθέτου, πολλές φορές κάποιοι παραμένοντας αόρατοι και
ανεντόπιστοι παρακολουθούν τους αντιπάλους τους κατά την λήψη αποφάσεων και έτσι
ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει όπου συμβαίνει και όταν συμβαίνει. Με αυτό τον
τρόπο, πολλές φορές αποτράπηκαν τα απευκταία. Αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα
για να αντιληφθείς πως ακριβώς εξελίχθηκε και διαδραματίσθηκε η Ιστορία του
Ανθρώπου, όταν τα κορυφαία ιερατεία είχαν ακόμη αξιοσημείωτη ψυχική ισχύ.
Από το παραπάνω όμως θα συναγάγεις επίσης ότι, αν κάποιος από ματαιοδοξία θελήσει
να καταγράψει όσα ξέρει, τότε μπορεί να του χρειαστούν 1000 ζωές και όχι μία.
Αλλά κάτι που σχεδόν όλοι πάντοτε ξεχνάνε στις μάταιες και άχρηστες ζωές τους
είναι ότι η Δημιουργία του υλικού σύμπαντος έχει έμφυτη και την 'οικονομία' την
οποία της προσέδωσε ο Πάνσοφος και γι' αυτό λέμε ότι οι υλικές δραστηριότητες
είναι "ματαιότης ματαιοτήτων". Τι να πρωτογράψεις; Όλα τα βιβλία, οι
επιγραφές και τα χειρόγραφα θα γίνουν στάχτη. Τίποτα ως ανθρώπινο υλικό
παρασκεύασμα δεν θα επιβιώσει στον μετά το Πλήρωμα του Χρόνου ιδεατό κόσμο. Το
λιγώτερο που μπορεί λοιπόν να πει κανείς για την γραφή στο σύνολό της είναι ότι
ήταν ένα χάσιμο χρόνου και μία καλή τσουλήθρα προς την απιστία και την ανομία.
Τώρα πρέπει να σου τοποθετήσω τα δύο αυτά ιερατεία στην περίοδο διαμόρφωσης
της Χριστιανωσύνης, έτσι να ολοκληρώσω, και να καταλάβεις ακριβώς τι ρωτάς και
κατά πόσον αυτό έχει σχέση με τα όσα τότε έγιναν.
XII. Ιερατεία, Πνευματικότητα, Θρησκεία, Θεολογία, Θεωρίες, Ιδέες και
Αφηγήματα
Όταν η αντιπαλότητά τους πέρασε από το στάδιο των αρχαίων ναών της
Μεσοποταμίσς, της Αιγύπτου, της Χαναάν, της Ανατολίας και του Ιράν στον κόσμο
της Ύστερης Αρχαιότητας, των θεολογικών συστημάτων των Γνωστικών, των πρώιμων
χριστιανισμών, του μανιχεϊσμού, του επίσημου ρωμαϊκού χριστιανισμού, των πολλών
λεγομένων αιρέσεων, της Χριστιανωσύνης της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,
του Ισλάμ, των πολλών μουσουλμανικών μυστικιστικών και θεολογικών συστημάτων
και αιρέσεων, οι συγκρούσεις των ξεπεσμένων και ηθικώς εκτροχιασμένων μονοθεϊστών
με τους πολυθεϊστές πήραν εντελώς άλλη διάσταση επειδή δεν συνέβαιναν ξεχωριστά
στα πλαίσια μίας μόνον χώρας, ενός μόνον έθνους, και ενός μόνον πολιτισμού,
αλλά σε τεράστιες εκτάσεις εκτεινόμενες ανάμεσα στην Κίνα και στον Ατλαντικό.
Στην προαναφερμένη διαφοροποίηση προστέθηκε και μία άλλη: αντί η θεουργία,
η πνευματικότητα, η επιστήμη, η κοσμογονία, η κοσμολογία, η εσχατολογία, η
λατρεία, η θεολογία, και η ηθική να αποτελέσουν τους τομείς διδασκαλίας
ορισμένων ιερέων προφανώς τότε γνωστών στους πιστούς τους, οι οποίοι
συγκεντρώνονταν έξω από τον ναό, αλλά αγνώστων σε μεταγενέστερους (και μέχρι
σήμερα), όλα αυτά έγιναν αντικείμενο παρουσίασης εκ μέρους μυστών, αρχηγών
ομάδων, εσωτερικών οργανώσεων, μυητικών εταιρειών, και μυστικιστικών ταγμάτων.
Αυτών των μυστών τα ονόματα έμειναν γνωστά είτε αναφερόμενα στα ίδια τα χειρόγραφά
τους, είτε μνημονευόμενα από μαθητές τους στα δικά τους χειρόγραφα, είτε
καταγραμμένα σε μεταγενέστερους συγγραφείς. Η διαδικασία αυτή κατεξευτέλισε την
κάθε απόπειρα θεουργίας, μετάδοσης της σοφίας και της γνώσης, περιγραφής των
κανόνων ηθικής, και συγκεκριμενοποίσης των όψεων του Θείου ενώπιον των πιστών.
Το θέμα αυτό είναι από μόνο του τεράστιο, διότι έτσι οι πραγματικοί πιστοί
μετατράπηκαν σταδιακά σε τυφλούς οπαδούς και από ανεξάρτητα άτομα σε άθλιο
κοπάδι. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε μία ακόμη πτώση της Ανθρωπότητας για τον εξής
λόγο: αν το ενδιαφέρον δεν είναι η ίδια η κοσμολογική αναφορά και αυτή καθεαυτή
η παρουσίαση της Κοσμογονίας σε ένα έπος, αλλά το πρόσωπο ενός μύστη (αυτού ο
οποίος διαλαμβάνει τα θέματα αυτά, αυτονομούμενος από ένα ολότελα συνυφασμένο
με τον ηγεμόνα ναϊκό και ιερατικό σύστημα), τότε οι όποιες 'θέσεις', οι τυχόν
'γνώμες' και οι υποτιθέμενες 'ιδέες' του κάθε μύστη (οι οποίες διαλαμβάνονται στα
κείμενά του ή εκείνα τα οποία αποδίδονται σ' αυτόν) υποβιβάζουν την ουσία της
κάθε διδασκαλίας σε απλή προσωπικό επίτευγμα και επινόηση – κάτι το εντελώς
λάθος. Όταν ένας ιεροφάντης, μύστης, και αρχιερέας ξεπέφτει στο επίπεδο ενός
'προσώπου' ή αρχηγού μιας θύραθεν ομάδας, η πνευματικότητα μειώνεται πολύ περισσότερο.
Σήμερα, ξεπεσμένος στο κατώτατο σημείο πτώσης, ο άνθρωπος δεν μπορεί να
αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει 'γνώση' που να 'ανήκει' σε κάποιο άτομο και δεν
υπάρχει 'σοφία' την οποία να 'αποκαλύπτει' κάποιος σοφός. Στην πραγματικότητα,
κανένας δεν μπορεί 'αποκτήσει' την γνώση ή να 'κατακτήσει' την σοφία. Αυτή η
Απόλυτη Αλήθεια εμφανώς αντιστρατεύεται την σύγχρονη παράνοια του ορθολογισμού,
του υλισμού, και του εξελικτισμού. Γι' αυτό και αυτή η Αλήθεια δεν μπορεί να
γίνει αντιληπτή, πόσο μάλλον αποδεκτή, από τους σημερινούς, άχρηστους και
ανίκανους ανθρώπους, οι οποίοι εξαιτίας ακριβώς αυτής της κατάστασης σύρονται
στον όλεθρο και την δικαιωματική εξαφάνισή τους. Αλλά αυτή η Απόλυτη Αλήθεια
ήταν γνωστή στους κορυφαίους συγγραφείς του Ενούμα Ελίς, του Ατρά Χασίς, του
αιγυπτιακού Αμντουάτ, και του χιττιτικού Ουλλικούμμι, και γι' αυτό δεν άφησαν
τα ονόματά τους ως κοινωνών του Θείου, ιεροφαντών, συγγραφέων, και γραφέων.
Κάτι τέτοιο θα ήταν οικτρή ασέλγεια και ασιχρή βέβήλωση.
Η ίδια Απόλυτη Αλήθεια εμφανίζεται λαμπερά
στον Εκκλησιαστή (Ζ' 23-25):
Πάντα ταῦτα ἐπείρασα
ἐν τῇ σοφίᾳ· εἶπα·
σοφισθήσομαι, καὶ αὐτὴ ἐμακρύνθη
ἀπ᾿ ἐμοῦ μακρὰν ὑπὲρ ὃ ἦν, καὶ βαθὺ βάθος,
τίς εὑρήσει αὐτό;
Η βιβλική αυτή πρόταση, όσο σύντομη και αν είναι, απορρίπτει απειλητικά την
νεώτερη ψευδο-επιστήμη, ψευδο-φιλοσοφία, και ψευδο-κοσμολογία, δίνοντας με πολύ
σαφή τρόπο την κατάληξη της όποιας ορθολογικής, υλιστικής, εξελικτιστικής
παράνοιας, καθώς και της πρόστυχης, ανήθικης και αντιθεϊκής άποψης ότι τάχα ο
άνθρωπος μπορεί να 'προσαποκτήσει' γνώση και σοφία. Πιο συγκεκριμένα, το 'βαθύ
βάθος' της αναφοράς του Εκκλησιαστή δεν είναι άλλο από το φρέαρ της Αβύσσου, το
οποίο αναφέρεται στην Αποκάλυψη (Θ' 2).
Επίσης, η ίδια Απόλυτη Αλήθεια αναφέρεται και στον Πλάτωνα κατά την εκ
μέρους του αναπαραγωγή της αρχαίας αιγυπτιακής γνωσιολογικής διδασκαλίας (του
μονοθεϊστικού ερμουπολιτικού ιερατείου) ότι η γνώση είναι κατ' ουσίαν ανάμνηση.
Στα χρόνια της Ύστερης Αρχαιότητας λοιπόν, τα δύο αυτά ιερατεία τροποποίησαν
τον τρόπο λειτουργίας τους, μυώντας άτομα τα οποία υστερογενώς έγιναν μύστες,
αρχηγοί εσωτερικών οργανώσεων, διδάσκαλοι μυητικών εταιρειών, θεολόγοι,
επιστήμονες, αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες και συγγραφείς. Με άλλα λόγια, δεν θα
πρέπει ποτέ να σου ξεφεύγει από το μυαλό ότι, για παράδειγμα, στην περίπτωση
μιας ομάδας Γνωστικών όπως οι Βαλεντινιστές (ή Βαλεντινιανοί), δεν έχουμε
συνήθως να κάνουμε με μία αυτόφωτη κατάσταση ή με ένα αυτοδημιούργητο 'μύστη',
'θεολόγο', 'φιλόσοφο' ή 'διδάσκαλο', αλλά με ένα μαθητή ενός υπέρτερου ιερατείου,
το οποίο δεν μπορεί να φανεί παρά μόνον μέσα από τις διδαχές, τις ομιλίες, τις
επιστολές, τα διαγράμματα και τα όποια ενδεχομένως ιερά κείμενα, τα οποία ο εν
λόγω μαθητής του υπέρτερου και αφανούς ιερατείου αποκάλυψε στους δικούς του
μαθητές. Όσον δε αφορά τον ίδιο τον Βαλεντίνο ή οποιονδήποτε άλλο, είναι
δυνατόν να βρισκόταν υψηλά ή χαμηλά στην ιεραρχία του μυστικού και υπέρτερου
ιερατείου. Είναι πάρα πολύ σπάνιες, αλλά ωστόσο υπαρκτές, οι περιπτώσεις των αυτοδημιούργητων
και αυτόφωτων μυστών.
Το 'Πλήρωμα' του Βαλεντίνου
Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να ταυτίζουμε (για παράδειγμα) τους Οφίτες ή
Οφιανούς με το 'μονοθεϊστικό ιερατείο' (και τους μυητικούς προγόνους των
ελευθεροτεκτόνων-ψευτο-μασώνων) ή τους Βασιλιδικούς και τους Πρισκιλλιανούς (ή
Πρισκιλλιανιστές) με το 'πολυθεϊστικό ιερατείο' (και τους μυητικούς προγόνους
των ιησουϊτών), αλλά να τους θεωρούμε (αναλόγως της μελέτης μας και της εκ
μέρους μας ερμηνείας των ιδεών, των θεωριών και των αφηγημάτων τους) ως
παράγωγα των δύο ιερατείων. Ένα είναι απολύτως σίγουρο: σε καμμιά περίπτωση,
κανένα από τα δύο ιερατεία δεν ταυτίσθηκε με ένα μόνον μύστη, Γνωστικό,
Χριστιανό Πατέρα της Εκκλησίας, θεολόγο, αιρετικό, ή ακόμη και με ένα συγκεκριμένο
κύκλο πιστών, μυητική εταιρεία, ή εσωτερική οργάνωση. Σε όλες τις περιπτώσεις,
τα δύο ιερατεία προσπάθησαν να ρυμουλκήσουν θεωρίες, ιδέες και αφηγήματα, καθώς
και να τραβήξουν προς το μέρος τους πιστούς και οπαδούς-μέλη οργανώσεων.
XIII. Ιερατεία, Γνωστικοί, Ιουδαϊσμός, Σιωνισμός (Ιουδαϊκός Εσωτερισμός) και
Αραμαίοι
Σε όλο αυτό το τμήμα της απάντησής μου έως εδώ δεν αναφέρθηκα στους τότε
σιωνιστές (ή μάλλον τους προγόνους των σημερινών ψευδο-Ιουδαίων Ασκενάζι
Χαζάρων και Σεφαρντί Ιουδαίων σιωνιστών), καθώς αυτοί αποτελούν μία ξεχωριστή
περίπτωση, αλλά εδώ θα πρέπει να κάνω τρεις πολύ σημαντικές διευκρινίσεις, ώστε
να μην συγχέεις κάποια πράγματα.
Πρώτον, κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, οι φυλετικώς Ιουδαίοι δεν ήταν
αναγκαστικά και θρησκευτικώς Ιουδαίοι: ο Φίλων Αλεξανδρεύς ήταν ένας
Σαδδουκαίος, ο οποίος εμφανέστατα ανήκε στο 'μονοθεϊστικό ιερατείο' και, αν η εκ
μέρους του αλληγορική ερμηνεία της Βίβλου τελικά επικρατούσε και η διδασκαλία
του διαδιδόταν ανάμεσα σε πολλούς πιστούς και οπαδούς, έθνη και τόπους, εμφανέστατα
αυτό θα ενίσχυε την επιρροή και την άνοδο του συγκεκριμένου ιερατείου (στο
οποίο αυτός ανήκε). Αλλά, όπως ξέρεις, οι πολλές και αιματηρές συγκρούσεις
Ελλήνων και Ιουδαίων στην Αλεξάνδρεια -κατά τις οποίες οι εντόπιοι Αιγύπτιοι
και πολλοί άλλοι ανατολικοί λαοί με παρουσία στην Αίγυπτο έμειναν αδιάφοροι,
ενώ οι ρωμαϊκές αρχές στράφηκαν κατά των Ιουδαίων- κατέστρεψαν αυτό το σχέδιο
(κάτι που αποτελεί και ένδειξη για το ποιοι επηρέασαν την αυτοκρατορική Ρώμη
προς αυτή την κατεύθυνση).
Δεύτερον, οι θρησκευτικώς Ιουδαίοι δεν ήταν όλοι Ιουδαίοι και φυλετικώς. Αυτό
είναι ένα ιδιαίτερα κρίσιμο θέμα, διότι σήμερα -για λόγους σχετιζόμενους με τα
σχέδια του διεθνούς σιωνισμού και τα συμφέροντα του αποικιακού ψευδο-κράτους
Ισραήλ- έχει εν προκειμένω επιτευχθεί τεραστίων διαστάσεων παραπληροφόρηση και
αποπληροφόρηση. Υπήρχαν λοιπόν τότε και άλλοι, φυλετικώς άσχετοι με τους
Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν ασπασθεί την αρχαία εβραϊκή θρησκεία. Ανάμεσά τους
υπήρχαν λίγοι μόνον Έλληνες της Συρο-Παλαιστίνης. Οι πλείστοι ήταν Αραμαίοι της
Συρο-Παλαιστίνης και της Μεσοποταμίας. Αυτό σου είναι καλά γνωστό από την
ευαγγελική περικοπή του Ιησού και της Σαμαρείτιδος. Οι Σαμαρείτες δεν ήταν
απόγονοι των αρχαίων Ισραηλιτών {(των δέκα -από τις δώδεκα- φυλών των αρχαιων
Εβραίων), οι οποίοι στο σύνολο του πληθυσμού τους είχαν μεταφερθεί αιχμάλωτοι στις
βορειοανατολικές εκτάσεις της Ασσυρίας (σε σημερινά εδάφη της ΒΑ Τουρκίας και
του ΒΔ Ιράν) μετά την ασσυριακή κατάληψη του Ισραήλ (722 πτεμ)}, αλλά έκγονοι
των Αραμαίων της Νότιας Μεσοποταμίας, τους οποίους ο Σαρρούκιν (Σαργών) της
Ασσυρίας (722-705 πτεμ: επίσης γνωστός και ως Σαργών Β') είχε μετοικήσει σε
όλες τις εκτάσεις του πλέον αιχμαλωτισθέντος και απαχθέντος Ισραήλ, και κυρίως
στην πρωτεύουσα, Σαμάρεια.
Έτσι, ο εθνοφυλετικός χάρτης των δυτικών επαρχιών της ασσυριακής
αυτοκρατορίας στα τέλη του 8ου αιώνα περιλάμβανε Νεοχιττίτες στην Κιλικία, τον
Ταύρο και τον Αντίταυρο, Φοίνικες και Παλαιστίνιους στα παράλια, λίγους
Ιουδαίους γύρω από την Ιερουσαλήμ, και ένα τεράστιο πληθυσμό αποτελούμενο από
διαφορετικές αραμαϊκές φυλές. Δεν υπήρχαν πλέον ανεξάρτητα αραμαϊκά βασίλεια
διότι οι ανίκητες και ακαταμάχητες ασσυριακές στρατιές τα είχαν συντρίψει, κατακτήσει
και προσαρτήσει όλα. Τεράστια πλήθη Αραμαίων ζούσαν και στην Μεσοποταμία, στις
βόρειες απολήξεις της αραβικής χερσονήσου, στα παράλια της 'Κάτω Θάλασσας'
(όπως ονόμαζαν οι Ασσυροβαβυλώνιοι τον Περσικό Κόλπο) και σε μικρότερο βαθμό
στην Ανατολία. Φυσική συνέπεια ήταν λοιπόν σταδιακά όλα τα άλλα έθνη να
αφομοιωθούν γλωσσικώς στους Αραμαίους, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση των
Ασσυρίων και των Ισραηλιτών και την πτώση της ασσυριακής αυτοκρατορίας (614-609
πτεμ).
Ο γλωσσικός εξαραμαϊσμός των Ιουδαίων αποτελεί μόνον ένα τμήμα του
ευρύτερου εξαραμαϊσμού της ευρύτερης περιοχής και συνεπώς όλων των άλλων εθνών:
των Βαβυλωνίων, των Νεοχιττιτών, των Φοινίκων και των Παλαιστινίων. Ακριβώς γι'
αυτό, όλα τα βασικά ιερά και λειτουργικά κείμενα των Ιουδαίων γράφηκαν σε
αραμαϊκά, μητρική γλώσσα όλων των Ιουδαίων της εποχής του Ιησού. Την αρχικά
γραμμένη στα αρχαία εβραϊκά Παλαιά Διαθήκη, μόνον οι ραββίνοι μπορούσαν να την
διαβάσουν. Οι απλοί Ιουδαίοι την διάβαζαν σε αραμαϊκές μεταφράσεις (τα γνωστά
Ταργουμίμ). Γι' αυτό και, όπως γνωρίζεις, η μητρική γλώσσα του Ιησού ήταν τα
αραμαϊκά. Και όπως ιδιαίτερα παραστατικά δείχνουν τα Ευαγγέλια, παρά τον
γλωσσικό του εξαραμαϊσμό οι φυλετικώς Ιουδαίοι μισούσαν και απεχθάνονταν τους
Αραμαίους της Σαμάρειας, έστω και αν αυτοί ήταν ομόθρησκοί τους. Αυτό το
ολότελα φανερό δεδομένο σου είναι χρήσιμο και σήμερα, για να αντιληφθείς αν
πρόκειται να υπολάβεις την συμπάθεια, την ευμένεια και την αγάπη τους, έστω και
αν τυχόν απορρίψεις την Χριστιανωσύνη και αποδεχθείς τον Ιουδαϊσμό.....
Όμως, η σταδιακή προσχώρηση των πολυάριθμων Αραμαίων της Παλαιστίνης και
της Συρίας στην αρχαία εβραϊκή θρησκεία προξένησε πολλές άλλες, επίσης καθοριστικές,
διαδικασίες. Αυτοί οι Αραμαίοι εγκατέλειψαν τον παραδοσιακό αραμαϊκό
πολυθεϊσμό, ο οποίος είχε παλαιότερα (1100-600 πτεμ) διαμορφωθεί υπό
καθοριστική βαβυλωνιακή επίδραση, και έκτιζαν αραμαϊκές συναγωγές για να
λατρεύσουν τον Γιαχβέ. Οπότε, όταν ανασκάπτουμε μία συναγωγή της περιόδου 2ος
αι. πτεμ - 3ος αι. τεμ στην Παλαιστίνη αλλά σε περιοχές άλλες από την Ιουδαία
(πχ. Σαμάρεια, Γαλιλαία), πρέπει αυτόματα να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές ήταν
(φυλετικά ομιλώντας) αραμαϊκές και όχι ιουδαϊκές συναγωγές. Οι μόνες καθαυτό
ιουδαϊκές συναγωγές βρίσκονταν σε περιοχές γύρω από την Ιερουσαλήμ (δηλαδή στην
Ιουδαία), όπου ζούσαν οι γλωσσικώς εξαραμαϊσμένοι Ιουδαίοι. Συνεπώς οι
συναγωγές οι οποίες έχουν ανασκαφεί εκτός της καθαυτό Ιουδαίας, δεν αποτελούν
σήμερα 'πολιτιστική κληρονομιά' του ψευδο-κράτους του Ισραήλ αλλά της
Παλαιστίνης, του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Συρίας.
Σε όλες τις άλλες περιοχές έχουμε λοιπόν συναγωγές Αραμαίων, οι οποίοι είχαν θρησκευτικώς εξιουδαϊσθεί, όπως η Σαμαρείτις στην πηγή του Ιακώβ (Κατά Ιωάννην, Δ' 5-42) και ο καλός Σαμαρείτης της παραβολης του Ιησού (Κατά Λουκάν, Ι' 25-33). Το πιο περίφημο παράδειγμα είναι η γνωστή συναγωγή της Δούρας Ευρωπού (στο Αμπού Καμάλ της Συρίας, στις όχθες του Ευφράτη, κοντά στο σημείο όπου ο ποταμός μπαίνει στο Ιράκ). Αυτή αποτελεί ένα εντυπωσιακό δείγμα αραμαϊκής (και όχι ιουδαϊκής) τέχνης.
Τοιχογραφίες από την αραμαϊκή συναγωγή της Δούρας Ευρωπού, η οποία είναι σήμερα πολιτισμική κληρονομιά της Συρίας και όχι του ψευδο-κράτους Ισραήλ.
Ο φίλος μου Νίκος Μπαϋρακτάρης είχε τόσο ετυπωσιασθεί από το θέμα μετά την
πρώτη συζήτησή μας (στο τέλος μιας σχετικής διάλεξής μου) ώστε δημοσίευσε
τέσσερα κείμενα στο μπλογκ του "Οι Ρωμιοί της Ανατολής" (από τα οποία
έχω ήδη αναδημοσιεύσει τα τρία και ελπίζω σχετικά σύντομα να αναδημοσιεύσω και
το τέταρτο). Τα άρθρα αυτά είναι τα εξής (ο τελευταίος σύνδεσμος παρατίθεται
ενδεικτικά, επειδή το μπλογκ εκείνο είναι πλέον ανενεργό):
Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες,
Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον
Ευφράτη
https://silkroadorientalgreeks.wordpress.com/2019/11/25/δούρα-ευρωπός-το-τέλειο-πρότυπο-πολυπ/
και
https://www.academia.edu/66009699/Δούρα_Ευρωπός_το_Τέλειο_Πρότυπο_Πολυπολιτισμικότητας_Αραμαίοι_Έλληνες_Πάρθες_Ρωμαίοι_και_Πέρσες_σε_Μοναδικό_Θρησκευτικό_Συγκρητισμό_δίπλα_στον_Ευφράτη
Δούρα Ευρωπός, οι Ιουδαίοι Αραμαίοι, η Συναγωγή και η Νεώτερη Ψευτοϊστορία
των Σιωνιστών
https://www.academia.edu/66138539/Δούρα_Ευρωπός_οι_Ιουδαίοι_Αραμαίοι_η_Συναγωγή_και_η_Νεώτερη_Ψευτοϊστορία_των_Σιωνιστών
Το Μιθραίο της Δούρας Ευρωπού: όπου Αραμαίοι, Έλληνες και Ρωμαίοι
αποδέχθηκαν Μια Ιρανική Θρησκεία
https://www.academia.edu/66383263/Το_Μιθραίο_της_Δούρας_Ευρωπού_όπου_Αραμαίοι_Έλληνες_και_Ρωμαίοι_αποδέχθηκαν_Μια_Ιρανική_Θρησκεία
Δούρα Ευρωπός: Ο Ναός των Παλμυρηνών Θεών – Αραμαίοι, Έλληνες & Ρωμαίοι
Μιθραϊστές: Θρησκευτικός Συγκρητισμός & Interpretatio Graeca
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/11/27/δούρα-ευρωπός-ο-ναός-των-παλμυρηνών-θε/
Τρίτον, είναι λάθος να ταυτίζουμε τους εσωτερικώς/μυητικώς Ιουδαίους
(σιωνιστές) με μόνον τους Φαρισαίους. Εδώ δεν αναφέρω καν τους Εσσαίους
(οι οποίοι σχετίζονται με την κοινότητα του Κουμράν και τα Χειρόγραφα της
Νεκράς Θαλάσσης) και τους Ζηλωτές-Σικάριους, επειδή αυτοί απέρριπταν τους
Φαρισαίους διαρρήδην. Άλλωστε, αυτές οι δύο ομάδες εκμηδενίσθηκαν μετά την
άνοδο της ρωμαϊκής ισχύος στην Παλαιστίνη και στην χώρα των Ναβατηνών Αραμαίων.
Επίσης δεν αναφέρω τους Σαδδουκαίους εδώ εφόσον, όπως προανέφερα, αυτοί
ουσιαστικά ανήκαν στον κόσμο των Γνωστικών και στον ευρύτερο περίγυρο του
'μονοθεϊστικού ιερατείου' (δηλαδή τους μυητικούς προγόνους των συγχρόνων
ελευθεροτεκτόνων-ψευτο-μασώνων). Αυτή η σχέση, συνάφεια και αλληλεξάρτηση
προοιωνίστηκε την μακραίωνη και πιο πρόσφατη συνεργασία ενός τμήματος του
ιουδαϊσμού με τους ελευθεροτέκτονες-ψευτο-μασώνους. Αλλά, όπως τονίζω, πρόκειται
για ένα τμήμα του ιουδαϊσμού, το οποίο είχε ήδη από την Αρχαιότητα παύσει να
λειτουργεί ως ιουδαϊκό θρησκευτικώς, πόσο μάλλον 'σιωνιστικό'.
Υπήρχαν λοιπόν και σιωνιστές οι οποίοι δεν ήταν θρησκευτικώς ή φυλετικώς Ιουδαίοι. Να
λοιπόν τι ακριβώς είχε συμβεί: ορισμένοι σιωνιστές (αναφέρομαι στο τρίτο
υπέρτερο ιερατείο), οι οποίοι ήταν φυλετικώς Ιουδαίοι, είχαν διηθηθεί ανάμεσα
σε Αιγύπτιους, Ιρανούς, Έλληνες, Ρωμαίους και άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, και έτσι
προωθούσαν κοσμοαντιλήψεις θεωρίες, ιδέες και αφηγήσεις οι οποίες υποστήριζαν
τις ανάγκες του σιωνιστικού ιερατείου, δηλαδή του υπέρτερου εκείνου θεσμού που
βρισκόταν στο παρασκήνιο του Ιουδαϊσμού. Αυτών η δράση συνέβαλε στην διαμόρφωση
ορισμένων σιωνιστικών γνωστικιστικών συστημάτων, όπως οι Σηθιανοί (οι οποίοι
είχαν λόγο να προπαγανδίσουν εις τρόπον ώστε να δυσφημήσουν τους βιβλικούς
Σηθίτες, και αυτό έχει έτσι, επειδή αυτό το γνωστικστικό ρεύμα είχε στόχο να
παραχαράξει την Πεντάτευχο), οι Καϊνίτες (ή και Καϊνοί / αυτοί αποτελούσαν μία
ασύλληπτη επιχείρηση κατασπίλωσης των απογόνων του Αδάμ και της Εύας), και
φυσικά οι Καρποκρατικοί. Μέλη αυτών των σιωνιστικών γνωστικιστικών ομάδων ήταν
Αιγύπτιοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, καθώς και διάφοροι άλλοι ασιατικής, αφρικανικής ή
ευρωπαϊκής καταγωγής.
Σύμβολα και μαγικά κείμενα Σηθιανών
Βέβαια, εσένα και τον περισσότερο κόσμο, σας παραξενεύουν οι ανωμαλίες που
συμβαίνουν στον δυτικό κόσμο κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, δηλαδή
οι εγκληματικές εκτρώσεις, οι άνομοι κσι παράνομοι γάμοι ομοφυλοφίλων, η
γενοκτονία των υπό ομοφυλοφίλων υιοθετουμένων ανηλίκων, η διάδοση-αποδοχή των
ναρκωτικών, η επερχόμενη νομιμοποίηση των παιδοβιασμών, της αιμομιξίας και της
κτηνοβασίας, και όλα όσα τερατώδη συμβαίνουν μεταπολεμικά. Ίσως και εμένα να με
είχαν παραξενεύσει. Αλλά ευτυχώς σπούδασα πολύ καλά γνωστικισμούς στο Παρίσι
ήδη από το 1978 και μελέτησα έως εξαγωγής τελικών συμπερασμάτων το θέμα όταν
ζούσα στο Ισραήλ (1984) με υποτροφία της ισραηλινής κυβέρνησης. Από τότε λοιπόν
είχα καταλάβει τι ανωμαλίες έρχονταν και γι' αυτό περιμένω και τα επόμενα.
Να γιατί:
Οι Σηθιανοί (άσχετοι από τον κύκλο Γνωστικών του Ναγκ Χαμάντι) είχαν
επινοήσει (: διδαχθεί από το εσωτερικό σιωνιστικό ιερατείο) μία τερατώδη
Δημιουργία, κατά την οποία ο ή η ή το Βαρβηλώ ήταν ένα αρσενο-θηλυκο-ουδέτερο
'ον', ένα απίστευτο νοητικό έκτρωμα θεωρούμενο ως η πρώτη εκπόρευση από τον Θεό
– εκείνη από την οποία προέκυψαν όλα τα μεταγενέστερα στάδια της Δημιουργίας. (Προσοχή:
ο ή η ή το Βαρβηλώ άλλων γνωστικιστικών συστημάτων δεν είναι το ίδιο με τον ή
την ή το Βαρβηλώ των Σηθιανών.)
Ο ή η ή το Βαρβηλώ σε μεταγενέστερες αναπαραστάσεις
Οι Καϊνίτες ισχυρίζονταν ότι ήταν απόγονοι της αρχαίας σοδομικής πεντάπολης
(και εφάρμοζαν τις εκεί πρακτικές και παραδόσεις, τις οποίες θεωρούσαν 'ηθικές'),
ενώ εξελάμβαναν τον Κάιν ως θύμα του 'Δημιουργού', ο οποίος δεν ήταν ο 'ύψιστος
θεός' αλλά ο θεός της Πεντατεύχου. Το έντονο αντι-ελοχειμικό τους μίσος δεν
πρέπει να σε παραξενεύει, διότι το επίκεντρο του κάθε σιωνιστικού παρακλαδιού
είναι η απόλυτη άρνηση του Βιβλικού Ελοχείμ, δεδομένου ότι ο σιωνισμός (ως
ιουδαϊκός εσωτερισμός) είναι η επιτομίς του αντι-ιουδαϊσμού. {Μη φαντάζεσαι ότι
μπορείς να υποψιασθείς την τραγική ιστορία των Ιουδαίων: ουσιαστικά (και για να
κάνω ένα μόνον υπαινιγμό) αυτοί ζουν ακόμη στην βαβυλώνια αιχμαλωσία (την υπό
του Ναβουχοδονόσορα επιτελεσμένη) και δεν το αντιλαμβάνονται.
Όμως αυτή την αλήθεια εγνώριζε ο Πλούταρχος πολύ καλά. Στο περί Ίσιδος και
Οσίριδος (Ηθικά) έργο του, ο Πλούταρχος αναφέρεται στα δύο τέκνα του αρχαίου
αιγυπτιακού Σηθ (ο οποίος είναι εντελώς άσχετος προς τον βιβλικό Σηθ). Κατά
τους αρχαίους Αιγύπτιους μονοθεϊστές του ηλιουπολιτικού ιερατείου (δηλαδή
σύμφωνα με την Εννεάδα, την ηλιουπολιτική μονοθεϊστική θρησκεία), ο Σηθ είχε
περιγραφεί ως ο Σατανάς, και σε ορισμένα αρχαία αιγυπτιακά εσχατολογικά κείμενα
του ιδίου ιερατείου, ο Σηθ παρουσιάζεται ως ο Αντίχριστος - κατά την τελική
σύγκρουση και συντριβή του από τον αρχετυπικό αιγυπτιακό Μεσσία, Σωτήρα και
Χριστό, τον Ώρο. Και ο Πλούταρχος διασώζει ανεξίτηλα ότι τα δύο τέκνα του Σηθ
ήταν ο Ιούδας και ο Ιεροσόλυμος. Παράξενο να βλέπει ο Πλούταρχος τους
συγχρόνους του Ιουδαίους ως 'διπλούς'; Καθόλου!
Τέλος, οι Καρποκρατικοί είχαν σκαρφιστεί μία απίστευτα τερατώδη 'Κοσμογονία',
η οποία δικαιολογούσε όλα τα ανώμαλα όργια τα οποία επιτελούσαν με σκοπό την
σποδέσμευσή τους από τα υλικά δεσμά, εις τρόπον ώστε να ... μιμηθούν τον Ιησού!
Δεν είναι παράξενο κάτι τέτοιο, επειδή η ηλεκτρική έκσταση στην οποία
ευρίσκονταν κατά τις οργιαστικές τελετουργίες τους δεν ήταν τίποτα περισσότερο
από τα ακραία παραληρήματα των δαιμόνων-προστατών τους, τα οποία οι ίδιοι
εβίωναν πλην όμως εσφαλμένα θεωρούσαν ως 'θέωση'. Καθώς οι προστάτες-δαίμονές τους
απομυζούσαν όλη την εκλυόμενη ενέργεια, στο τέλος αυτών βεβήλων και μυσαρών
λειτουργιών τους οι Καρποκρατικοί ήταν εξουθενωμένοι.
Στα παρακάτω εισαγωγικά (για να βρεις ιστορικές πηγές και κείμενα, καθώς και
την σχετική βιβλιογραφία) υπάρχουν και πολλά λάθη:
https://en.wikipedia.org/wiki/Sethianism
https://en.wikipedia.org/wiki/Barbelo
https://en.wikipedia.org/wiki/Cainites
https://el.wikipedia.org/wiki/Καϊνίτες
https://en.wikipedia.org/wiki/Carpocrates
https://en.wikipedia.org/wiki/Gnosticism
https://el.wikipedia.org/wiki/Γνωστικισμός
Προσοχή: περί το Μυστικό Ευαγγέλιο του Μάρκου υπάρχουν πολλές απάτες,
τεράστια διαφθορά, και ακόμη πλαστά κείμενα!
https://en.wikipedia.org/wiki/Secret_Gospel_of_Mark
https://en.wikipedia.org/wiki/Mar_Saba_letter
https://en.wikipedia.org/wiki/Mar_Saba
XIV. Ιερατεία, Πρώιμοι 'Χριστιανοί', Ιησούς, και ο του Κόσμου Άρχων - Δράκων
Δεν απομένει παρά να σου περιγράψω πως τα τρία αυτά υπέρτερα ιερατεία
συμπεριφέρθηκαν σε αυτό το οποίο αποκαλείται 'Ιστορία των Πρωΐμων Χριστιανών'. Χρησιμοποιώ
τον όρο εντελώς συμβατικά, επειδή μέσα στο προαναφερμένο πλαίσιο, είναι αστείο
να κάνουμε λόγο για 'Χριστιανούς' υπό την έννοια μιας οργανωμένης ομάδας (πόσο
μάλλον θρησκείας) με πυρήνες από την Συρο-Παλαιστίνη και την Μεσοποταμία μέχρι
την Ρώμη, την ΒΔ Αφρική, και την Δυτική Ευρώπη κατά την διάρκεια του πρώτου
αιώνα ή ακόμη και του δεύτερου αιώνα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι τότε
'Χριστιανοί' ήταν 'λίγοι' ή γεωγραφικώς 'σκορπισμένοι'.
Ούτε αποτελεί πρόβλημα το γεγονός ότι όσοι 'Χριστιανοί' υπήρχαν τότε ήταν
διαιρεμένοι σε διαφορετικές ομάδες και πυρήνες οι οποίοι θρησκευτικώς, ψυχικώς,
λατρευτικώς, και πολιτιστικώς διαφοροποιούνταν έντονα ο ένας από τον άλλο –
κάτι το οποίο σημαίνει ότι εν ουδεμιά περιπτώσει μπορούμε να τους αποκαλέσουμε
όλους με ένα όνομα. Αυτό φαίνεται πολύ έντονα ακόμη και στις Επτά Εκκλησίες της
Αποκάλυψης (στο δεύτερο κεφάλαιο), οι οποίες -όπως γνωρίζεις- ανήκουν σε μία
μόνον γεωγραφική περιοχή με εμφανώς κοινό ανατολιακό πολιτισμικό πλαίσιο
περιλαμβανόμενο εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Είναι αστείο να εικάσει κάποιος ότι η Εκκλησία της Εφέσου συνίσταται από
'Χριστιανούς΄και ότι η Εκκλησία της Περγάμου απαρτίζεται από 'Χριστιανούς'
επίσης! Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο αυταπατάται ή υποκρίνεται. Οι στίχοι 2 και
14-15 του δευτέρου κεφαλαίου της Αποκάλυψης είναι τόσο αντιφατικοί οι μεν προς
τους δε (και ανάστροφα) και περιγράφουν τόσο αντίθετες καταστάσεις 'εκκλησιών'
(δηλαδή αιρετικών συναγωγών κατ' ουσίαν), ώστε να μη χρειάζεται καθόλου κάποιος
να μακρυγορήσει. Ρητώς αποκαλεί η Αποκάλυψη την ψευδο-χριστιανική Εκκλησία της
Περγάμου 'νικολαϊτική'. Είχαν μετατρέψει την 'εκκλησία' εκείνη σε πορνείο! Είναι
τόσο απλό όσο το εξής: αν χρειάζεται κάποιος να μετανοήσει (Β' 16) ώστε να
γίνει 'Χριστιανός', τότε είναι σαφές ότι πριν μετανοήσει, αυτός μπορεί να είναι
ο,τιδήποτε άλλο εκτός από 'Χριστιανός'.
Θυάτειρα – Άκχισαρ (Akhisar)
Θυάτειρα – Άκχισαρ (Akhisar)
Εξάλλου, η Εκκλησία των Θυατείρων (Β' 18-29), η πιο ιδιαίτερη 'εκκλησία' από
όλες, είχε και μία προφήτισσα! Και εκεί υπήρχε πορνεία και μοιχεία, γι' αυτό
και ο ομιλών στο κείμενο της Αποκάλυψης (δηλαδή ο ίδιος ο Ιησούς) γίνεται άγρια
απειλητικός, όταν μάλιστα αναφέρεται στην τιμωρία την οποία θα επιβάλει. Έχουμε
δηλαδή επιπλέον διαφορές στα Θυάτειρα (σήμερα γνωστή στα τουρκικά ως Ακχισάρ ή
Αξάριον όπως το αποκαλούσαν οι Ρωμιοί, οι οποίοι ζούσαν εκεί μέχρι προ αιώνος),
και έτσι συνάγουμε ότι σχεδόν η κάθε 'χριστιανική' ομάδα ή 'εκκλησία' ήταν κάτι
το διαφορετικό και συχνά κάτι το ξεστρατημένο. Ο στίχος 24 δείχνει (όπως
άλλωστε και άλλοι) ότι, επιπλέον, δεν υπήρχε ενότητα πίστης και λατρείας ούτε
καν μέσα στα πλαίσια της κάθε μιας 'χριστιανικής' ομάδας ή 'εκκλησίας'.
Ωστόσο, στο σημείο αυτό, ξαφνικά το κείμενο αλλάζει ολότελα ύφος, από απλώς
περιγραφικό των τότε καταστάσεων και στηλιτευτικό των τότε 'εκκλησιών' γίνεται αμειγώς
εσχατολογικό και σωτηριολογικό, και ξαφνικά ο Ιησούς αποδίδει την καταγωγή του
Βασιλέως Βασιλέων στα Θυάτειρα, καθώς και στους απογόνους των πιστών της εκεί
'εκκλησίας', προφητεύοντας μάλιστα την ιδιαίτερη σχέση, την οποία στο Πλήρωμα
του Χρόνου θα έχει με τον Ήλιο ο Σωτήρας και Μεσσίας. Και μόνον αυτή η αναφορά
της Αποκάλυψης εξηγεί γιατί ο Μιθραϊσμός και ο αναγεννησιακός ηλιοκεντρισμός
αποτελούν διαστροφή και αναστροφή της αληθινής σχέσης Αδάμ - ανθρώπων και
ηλίου.
Αλλά και αυτό είναι το έλασσον. Οι όποιοι 'Χριστιανοί' του τέλους του 1ου
και των αρχών του 2ου αιώνα δεν ήταν ό,τι ο κόσμος σήμερα (ή το 1400, ή το
1054, ή το 869, ή το 532, ή το 330) αποκαλεί έτσι. Ούτε και οι τότε 'εκκλησίες'
είχαν εικονίσματα και αγάλματα, θεία λειτουργία και ευχέλαια, τριαδικό δόγμα
και 'Χριατούγεννα' ή 'Πάσχα' (εκτός αν αναφέρεσαι στο εβραϊκό Πάσχα το οποίο
τηρούσε και ο Ιησούς). Θα χρειάζονταν μια εγκυκλοπαίδεια για να καταγράψει
κάποιος την καταγωγή των χριστιανισμών και άλλη μία εγκυκλοπαίδεια για να
παρουσιάσει την εξέλιξη από τις πρώτες 'χριστιανικές' ομάδες μετά την Ανάληψη
στην επίσημη Χριστιανωσύνη μέχρι την Σύνοδο της Νικαίας.
Για να σου περιγράψω την όλη κατάσταση μέχρι σήμερα όσο πιο συνοπτικά είναι
δυνατόν, θα σημειώσω τέσσερα σημεία:
α- τον μικρό κύκλο μαθητών γύρω από τον Ιησού,
β- την μέση καθημερινότητα, λατρεία και πίστη ενός τυπικού Χριστιανού της
Ανατολίας και της Νέας Ρώμης / Κωνσταντινούπολης του τέλους του 5ου και των
αρχών του 6ου αιώνα,
γ- την μέση καθημερινότητα, λατρεία και πίστη ενός Χριστιανού Ορθόδοξου της
Ανατολίας και της Νέας Ρώμης / Κωνσταντινούπολης του τέλους του 18ου
αιώνα,
και
δ- την μέση καθημερινότητα, λατρεία και πίστη ενός αυτο-θεωρούμενου
Χριστιανού Ορθόδοξου σήμερα.
Βεβαίως, αν σε ένα σημείο εκτός χρόνου, τέσσερα άτομα αντιπροσωπευτικά των
τεσσάρων σημείων συνηνώντο, οι τρεις πρώτοι θα θεωρούσαν τον τέταρτο ως
αιρετικό και μάλιστα άπιστο. Αν αφήσουμε αυτή την προσέγγιση κατά μέρος και
ορίσουμε τα σημεία α και δ ως έχοντα απόσταση 100 μονάδες μετρήσεως με το α στο
0 και το δ στο 100, τότε θα εντοπίσουμε το άτομο β περίπου στο 40 και το άτομο
γ στο 45. Η ενδεικτική αυτή μέτρηση συνυπολογίζει και εκφράζει σωστά (σε μέσες
άκρες) τις εξής τρεις καθοριστικές ιστορικές αλήθειες:
1- Χάρη στην Ιουστινιάνεια κωνσταντινουπολιτική κυριαρχία επί της Ρώμης
(537-752), στα σχίσματα (869 και 1054), και στην οθωμανική επικυριαρχία
(1453-1800), υπήρξε μικρή μεταβολή ή αλλοίωση στην πίστη των Ρωμιών Χριστιανών
από το 500 μέχρι το 1800 (δηλαδή για μία περίοδο 1300 ετών). Και φυσικά οι
Ρωμιοί Χριστιανοί δεν αποκαλούνταν 'Έλληνες' διότι και δεν ήταν φυλετικώς,
πολιτιστικώς, ηθικώς, πνευματικώς, ψυχικώς και θρησκευτικώς 'Έλληνες' και
εθεωρούσαν το βέβηλο αυτό όνομα ως βδέλυγμα.
2- Η -λόγω αγγλογαλλικής εμπνεύσεως και ρωσσικής αφελείας- αποκοπή τμήματος
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η δημιουργία του νοτιοβαλκανικού αχρείαστου
και μυσαρού ψευδο-κράτους 'Ελλάδα' συνέβαλαν στην σταδιακή καταστροφή και
εκρίζωση της Χριστιανωσύνης από την περιοχή αυτή (μέχρι του κατεξευτελιστικού
σημείου της θεσπισμένης και συστηματικής ανοχής προς τα αίσχη της αθεΐας, της
αναρχίας, της πολιτικής, της μοιχείας, της πορνείας και της αρσενοκοιτίας).
Ούτε λίγο ούτε πολύ, 200 χρόνια ήρκεσαν για να σβυσθεί ολοσχερώς η
Χριστιανωσύνη από την περιοχή αυτή.
3- Ασχέτως των μεταγενεστέρων εξελίξεων, η απόσταση του τυπικού Χριστιανού
της Ανατολίας και της Νέας Ρώμης / Κωνσταντινούπολης του τέλους του 5ου και των
αρχών του 6ου αιώνα από τον κύκλο των μαθητών του Ιησού είναι τεράστια. Και
όπως προαναφέραμε, οι διαδοχικές αλλαγές ήταν ποιοτικές και καθοριστικές, και
μάλιστα οι πρώτες από αυτές επήλθον σε σχετικώς σύντομο χρονικό διάστημα (μερικές
δεκαετίες) μετά την Ανάληψη – κάτι που και πάλι επικυρώνουν τα πρώτα κεφάλαια
της Αποκάλυψης και η εκεί διήγηση αναφορικά με ορισμένες όντως ανεκδιήγητες
εκκλησίες της Δυτικής Ανατολίας.
Τι ακριβώς συνέβη τότε;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι απλή. Καθώς οι σιωνιστές ήδη πρώτοι και
εκ του σύνεγγυς είχαν συγκεκριμένες, σωστές, και εξόχως ανησυχητικές πληροφορίες
αναφορικά με τον Ιησού (όπως και αν τον δεχθεί κάποιος: ως κορυφαίο μύστη, ως
ισχυρή ψυχική οντότητα, ως προφήτη, ως μεσσία, ως σωτήρα, ή ως αδιαίρετο και
ομοουσίο μέλος του θεού) -πολύ περισσότερον εφόσον ορισμένοι Φαρισαίοι (και
ανάμεσά τους σιωνιστές) τον είχαν ήδη συναντήσει, αντιπαρατεθεί μαζί του, και τολμήσει
να αρνηθούν την ψυχική ισχύ του-, μπορούμε εύκολα να συναγάγουμε ότι και τα
άλλα δύο αφανή και υπέρτερα ιερατεία (δηλαδή οι μυητικοί πρόγονοι των
ελευθεροτεκτόνων-μασώνων και των ιησουϊτών) θα είχαν επίσης πληροφορηθεί δεόντως
σχετικά με τον μικρό κύκλο μυουμένων και ψυχικώς ασκουμένων περί τον Ιησού.
Είτε αυτά τα ιερατεία εξέλαβαν τον Ιησού ως τον αναμενόμενο Σωτήρα {τον
οποίο α) οι Εβραίοι αποκαλούσαν με διάφορα ονόματα από τα οποία 'Μασιάχ' ήταν
ένα μόνον, β) οι Αιγύπτιοι είχαν μυθολογήσει ως Ώρο (και εκτενώς αφηγηθεί τα
καθέκαστα της σύγκρουσής του με τον Σηθ-Αντίχριστο), γ) οι
Σουμέριοι-Ακκάδες-Ασσυροβαβυλώνιοι μονοθεϊστές είχαν προφητεύσει ως Νινούρτα
και Ετάνα (σε διαφορετικές προσλήψεις και καταγραφές), δ) οι Χιττίτες είχαν
ευαγγελισθεί ως Τασμισού (ο οποίος θα συγκρουόταν και τελικά θα νικούσε το
ανερχόμενον εκ της θαλάσσης 'θηρίον' Ουλλικούμμι), ε) οι Ιρανοί ζωροαστριστές είχαν
ταυτίσει με τον Σωσγιάντ, και στ) άλλα έθνη είχαν επίσης προαναγγείλει με
αντίστοιχους τρόπους}, είτε όχι έχει μικρή σημασία. Ένα άτομο με τόσο σπάνια
ψυχική ισχύ, ικανό να θεραπεύει τυφλούς, να περπατάει πάνω στα νερά, να
κυριαρχεί επί των καιρικών συνθηκών, να ξεραίνει δένδρα, να εκβάλει δαιμόνια,
να ωθεί κοπάδια ζώων στον γκρεμό, και ακόμη να μαθαίνει στους μαθητές του πως
να μετακινούν βουνά, ήταν αναμφίβολα ένα εξαιρετικά επικίνδυνο (για την εξουσία
των εν λόγω ιερατείων) άτομο.
Πως αισθάνθηκαν οι σιωνιστές απέναντί του, το είπε εξυπαρχής ο ίδιος ο Ιησούς:
ήθελαν να τον σκοτώσουν. Είναι σαφές ότι σε μία πρώτη φάση το απεπειράθηκαν,
όποια και αν είναι η τελική έκβαση της απόπειρας (να τον σταυρώσουν).
Πως θα αντέδρασαν τα άλλα δύο αφανή και υπέρτερα ιερατεία μπορούμε εύκολα
να εικάσουμε και στην συνέχεια να ανιχνεύσουμε. Είτε θα αντιστρατεύονταν και
κατεδίωκαν τους μαθητές του, είτε θα παρεισέφρυαν ανάμεσά τους με σκοπό να
επιιτύχουν υπεξαίρεση της ψυχικής τους ισχύος, λατρευτικές και δογματικές
ρυμουλκήσεις, ηθικούς εκτροχιασμούς, σταδιακή αλλοίωση της πίστης τους και
εκμηδένιση της ψυχικής ισχύος τους, βαθμιαία αλλά ριζική και τελικώς γενικευμένη
τροποποίηση των περί τον Ιησού αφηγημάτων, παραδόσεων και διδασκαλιών των
μαθητών του, όπως επίσης και καθοριστική μεταβολή/μεταφορά του εστιασμού του
ενδιαφέροντος – κάτι το ιδιαίτερα κρίσιμο. Καθώς αυτά τα ιερατεία συνιστούν
τμήμα της 'πονηράς' γενεάς, η εξαπάτηση άλλων είναι το κατ' εξοχήν θεμελιώδες
χαρακτηριστικό της απάνθρωπης φύσης τους: θέλουν συνεχώς να εξαπατούν άλλους.
Κατά τον Ιησού είναι εντελώς ξεκάθαρο: η εξόντωση της 'πονηράς' γενεάς από τον
Βασιλέα Βασιλέων θα είναι η μόνη κατάληξη της άχρηστης ύπαρξής τους.
Πιο συγκεκριμένα, σχετικά με την καθοριστική μεταβολή/μεταφορά του
εστιασμού του ενδιαφέροντος την οποία προανέφερα, δεν έχει πουθενά αναφερθεί
ότι ο Ιησούς είχε ζητήσει και οι μαθητές του (ή ακόμη και οι δικοί τους πιστοί
και οπαδοί μετά την Πεντηκοστή) είχαν δεχθεί να μνημονεύουν και να εορτάζουν τα
Εισόδια και τον Ευαγγελισμό της Παρθένου Μαρίας (ή αργότερα την Κοίμηση), τα
Χριστούγεννα, τα Πάθη, την Σταύρωση, την Αποκαθηλωση, την Ανάσταση ή την
Ανάληψη του Ιησού. Τίποτα από αυτά τα ενδεχόμενα ή συμβάντα δεν απασχολούσε τον
Ιησού και τους μαθητές του – και, κυρίως, δεν έπρεπε να απασχολεί ένα πιστό και
ένα ασκούμενο και δοκιμαζόμενο αρνητή του κόσμου τούτου, ο οποίος αναζητούσε
την ψυχική ισχύ που ο Ιησούς είχε πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως αναδείξει ως την
καθαυτό Πίστη.
Συνέπεια των διελκυστίνδων, οι οποίες προκλήθηκαν από τις παρεμβάσεις αυτών
των ιερατείων, ήταν να προκληθεί μία πανσπερμία ομάδων, εκκλησιών, συστημάτων
και εσωτερισμών με αναφορές στον Ιησού. Αλλά ανάμεσα σε όλα αυτά, μία ομάδα
αναρριχήθηκε αργά, στα τέλη του 3ου και στις αρχές του 4ου αιώνα, στην εξουσία
της Ρώμης και -βαθμιαία και παρά την σθεναρή αντίσταση την οποία αντιμετώπισε-
κατάφερε να επιβάλει στο όνομα του Ιησού μία θρησκεία στους απόλυτους αντίποδες
της κοσμοαντίληψης, της κοσμολογίας, της ηθικής, της εσχατολογίας, και
γενικώτερα της διδασκαλίας του Ιησού. Αποδεδειγμένα ο Ιησούς εγνώριζε πολύ καλά
αυτή την θλιβερή κατάληξη της προσπάθειάς του και το είχε πει:
- "ἔρχεται γὰρ ὁ τοῦ κόσμου
ἄρχων, καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδέν"
(Κατά Ιωάννην ΙΔ' 30)
Μα ποιος κυριάρχησε στον χώρο και στην χώρα όπου ζούσε ο Ιησούς;
Ήταν Αραμαίοι, Φοίνικες, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Ρωμαίοι, Ιρανοί, Υεμενίτες,
Κουσίτες/Αιθίοπες, Βέρβεροι, Αρμένιοι ή Έλληνες πολυθεϊστές, ή μήπως ήταν ζωροαστριστές,
βουδιστές, ταοϊστές ή κομφουκιανοί μονοθεϊστές, όσοι κυριάρχησαν στο κράτος
όπου ανήκε ο Ιησούς και στην πρωτεύουσά του; Σαφώς και όχι!
Και γιατί 'ο άρχων του κόσμου τούτου' δεν είχε ακόμη 'έλθει', όταν ομιλούσε
ο Ιησούς και έτσι στα ελληνικά η πρότασή του αποδόθηκε με ενεστώτα; Κάλλιστα ο
Ιησούς θα μπορούσε να τονίσει σαφώς και ευκρινώς, αν αυτό όντως συνέβαινε τότε,
ότι με τον τότε 'άρχοντα του κόσμου' ο ίδιος δεν είχε τίποτα το κοινό. Αλλά ο
Ιησούς ομιλούσε στους μαθητές του και τους έλεγε ότι έφευγε. Και στο σημείο
εκείνο προσέθεσε -σαν να ήταν συνεπαγωγή της αναχώρησής του- τα σχετικά με την
'άφιξη' του άρχοντος του κόσμου. Δηλαδή όταν ομιλούσε ο Ιησούς ο άρχων του
κόσμου 'ερχόταν' (δηλαδή μετεκινείτο προς την Ρώμη) και συνεπώς δεν είχε ακόμη
'έλθει'.
Είναι σημαντικό να προσέξουμε την αλληλουχία των καταστάσεων, στις οποίες
εμπλέκονται δύο αντίπαλοι, οι οποίοι είναι ολότελα αντίθετοι και μάλιστα σε
βαθμό που δεν έχουν τίποτα το κοινό μεταξύ τους.
Δεν 'έφυγε' ο Ιησούς, επειδή 'ήλθε'/'είχε έλθει' ο άρχων του κόσμου.
Αντίθετα, ο Ιησούς έπρεπε να φύγει, για να έλθει ο άρχων του κόσμου.
Αυτό σημαίνει λίγο πολύ ότι, αποχωρήσαντος του Ιησού και ελθόντος του
άρχοντος του κόσμου, τίποτα από τον πραγματικό, αληθινό, ιστορικό Ιησού δεν
επρόκειτο να κηρυχθεί, αναφερθεί, διατυπωθεί ή μνημονευθεί από τον άρχοντα του
κόσμου (ή έστω αφεθεί να λεχθεί). Τίποτα από όσα θα έλεγε (και είπε και λέει),
τίποτα από όσα θα επέβαλε (και επέβαλε και επιβάλλει), και τίποτα από όσα περί
Ιησού θα αφηγείτο (και αφηγήθηκε και αφηγείται) ο άρχων του κόσμου δεν έχει
κάτι το κοινό με τον Ιησού.
Συνεπώς, όλη η μετά τον Ιησού κατάσταση θα ήταν η απόλυτη άρνηση της πίστης
και της αλήθειας του Ιησού και η απόλυτη απόρριψη της ηθικής και της
διδασκαλίας του. Ωστόσο, ελάχιστοι θα αποτελούσαν την εξαίρεση στον 'κανόνα'
τον οποίο θα επέβαλε και θα διατηρούσε ο άρχων του κόσμου. Ποιοι θα ήσαν αυτοί;
Μα ποιοι άλλοι; Εκείνοι οι οποίοι θα είχαν κάτι το κοινό με τον Ιησού.
Τι μπορεί να είναι -μέσα στους αιώνες (ή στις χιλιετίες) της κυριαρχίας του
άρχοντος του κόσμου- κάτι το κοινό με τον Ιησού μας το λέει η Αποκάλυψη:
καὶ ὠργίσθη ὁ δράκων ἐπὶ τῇ
γυναικί, καὶ ἀπῆλθε ποιῆσαι πόλεμον μετὰ τῶν λοιπῶν τοῦ
σπέρματος αὐτῆς, τῶν τηρούντων τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ ἐχόντων
τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ. (Αποκάλυψη
ΙΒ' 17)
Συνεπώς κάτι το κοινό με τον Ιησού έχουν μόνον όσοι κρατούν την μαρτυρίαν
του.
Αλλά ποιοι κυριάρχησαν στην Ρώμη και στην Δυτική Ευρώπη, ποιοι οργάνωσαν
την αντιχριστιανική Αναγέννηση, και ποιοι οδήγησαν τον κόσμο στην σημερινή
κατάσταση;
Οι μυητικοί πρόδρομοι των σημερινών σιωνιστών;
Ασφαλώς και όχι! Αυτοί ήταν πολλαπλώς κυνηγημένοι και εξοβελισμένοι κατά την
Ύστερη Αρχαιότητα, στα χρόνια των Μεροβίγγειων και των Καρολιδών, στα χρόνια
των Σταυροφοριών, και μέχρι το τέλος της Αναγέννησης. Και μόνον αν σκεφθούμε
και αναλογισθούμε πόσο προτιμώτερες ήταν γι' αυτούς η επιβίωση και η διαβιωση
στην Ρωμανία και στα ισλαμικά χαλιφάτα (από την Ιβηρική μέχρι την Ινδία και την
Κίνα), μπορούμε να βγάλουμε ένα σωστό συμπέρασμα.
Οι μυητικοί πρόδρομοι των νεωτέρων ελευθεροτεκτόνων και των σημερινών
ψευτο-μασώνων;
Ασφαλώς και όχι! Αυτοί επίσης ήταν πολλαπλώς κυνηγημένοι και εξοβελισμένοι
κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, στα χρόνια των Μεροβίγγειων και των Καρολιδών, στα
χρόνια των Σταυροφοριών, και μέχρι το τέλος της Αναγέννησης. Και μόνον αν
σκεφθούμε και αναλογισθούμε πόσο κυνηγήθηκαν, διώχθηκαν και σκοτώθηκαν (συχνά
με μαρτυρικό θάνατο) πολλοί Γνωστικοί, Ερμητιστές, Καθαροί, Ναΐτες, και
Ροδόσταυροι, μπορούμε να εξαγάγουμε ένα ορθό συμπέρασμα.
Δεν απομένουν παρά οι μυητικοί πρόδρομοι των νεωτέρων και συγχρόνων
ιησουϊτών. Αυτοί όντως κυριάρχησαν στην Ρώμη και στην Δυτική Ευρώπη, αυτοί
οργάνωσαν τις ψευδοχριστιανικές Σταυροφορίες, την αντιχριστιανική Αναγέννηση,
την ψευδο-ανακάλυψη του κόσμου, την εγκληματική αποικιοκρατία και τον τυραννικό
ψευδο-χριστιανικό εκχριστιανισμό των Αζτέκων, των Ίνκας και τόσων άλλων, και
αυτοί οδήγησαν τον κόσμο στην σημερινή κατάσταση.
Με όλα τα παραπάνω μπορεί κάποιος να σχηματίσει την άποψη ότι εννοώ ότι ο
'άρχων του κόσμου' (ή ο 'δράκων') είναι η Χριστιανωσύνη, αλλά αυτό θα ήταν ένα
άσχημο λάθος. Η Χριστιανωσύνη είναι μία θρησκεία και παράδοση, πίστη και δόγμα,
λατρεία και θεολογία, ηθική και παιδεία, αλλά η Χριστιανωσύνη δεν είναι ένα
κέντρο εξουσίας και επιβολής κοσμοαντιλήψεων, νοοτροπιών, συμπεριφορών, τάσεων,
προτύπων και χαρακτήρων ή ένας θεσμός μεθόδευσης και/ή ελέγχου των μειζόνων
ιστορικών εξελίξεων. Ένα τέτοιο κέντρο εξουσίας, ένας τέτοιος θεσμός, είναι ένα
διαρκώς ανανεούμενο ιερατείο, εμφανώς αφανές και μυστικό, με μυητικές
διαδικασίες στην στρατολόγηση νέων μελών, με ιεραρχική δομή, και με στόχο την
παγκόσμια κυριαρχία.
Ούτε ο ρωμαϊκός χριστιανισμός, ως θεωρητικό-συμπεριφορικό σύστημα κατά
τόπους και ανά εποχές αναπροσαρμοζόμενο και υπεισερχόμενο σε διαφορετικές
παιδείες και πολιτισμούς, μπορεί να ταυτιστεί με τον 'άρχοντα του κόσμου' (ή
τον 'δράκοντα'). Αν και ιδιαίτερα αποτρόπαιο, απάνθρωπο, διαστροφικό, και χαοτικό,
το φαινόμενο της πολιτιστικής υπαγωγής (inculturation), με το οποίο λειτούργησε
μέσα στους αιώνες ο ρωμαϊκός χριστιανισμός (ή, αν προτιμάς, 'καθολικισμός'), αυτός
δεν αποτελεί ένα αυτοπροσδιοριζόμενο θεσμό με υπαρκτή συνείδηση της ανάγκης του
να διαβρώσει όλη την ανθρωπότητα, όλα τα έθνη και όλους τους πολιτισμούς, ώστε
να τους αλλοιώσει διά της συστηματικής επ΄αυτών προβολής κοσμοαντιλήψεων, τάσεων,
νοοτροπιών, συμπεριφορών, προτύπων και χαρακτήρων.
Ο θεσμός, για τον οποίο μίλησε ο Ιησούς με τόσο μελανά λόγια, δεν είναι
άλλος παρά η κορυφή των αρχαίων πολυθεϊστικών (βαβυλωνιακού, αιγυπτιακού,
ανατολιακού, φοινικικού και ιρανικού) ιερατείων, τα οποία -κατά τόπους
ανεπτυγμένα επί αρκετές χιλιετίες- μεταφέρθηκαν και εγκαταστάθηκαν στην Ρώμη
κατά την περίοδο της μαζικής διάδοσης ιρανικών, αιγυπτιακών, φοινικικών και
άλλων ανατολικών θρησκειών, λατρειών και εσωτερισμών στην Ελλάδα, την Ρώμη, την
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και σε πολλά ευρωπαϊκά εδάφη εκτός της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας. Αυτή ακριβώς η διαδικασία περιγράφεται από τον Ιησού στον
ενεστώτα: "ἔρχεται" (Κατά Ιωάννην ΙΔ' 30). Η κορυφή αυτού του
ιερατείου είναι η καθαυτό λειτουργία του προϊσταμένου του Πατριαρχείου της Ρώμης,
δηλαδή του Πάπα.
Μόνον αν αναλογισθεί κάποιος σε όλο της το βάθος την διάθεση των μυητικών
προδρόμων των ιησουϊτών να έχουν ως προϊστάμενο των χριστιανικών εκκλησιών τον
αρχιερέα του Σατανά, μπορεί να αξιολογήσει σωστά την μοναδική οξυδέρκεια και
διορατικότητα, επιμονή και επιβολή του Ιουστινιανού, ο οποίος για πάνω από 250
χρόνια ακύρωσε και απέτρεψε το ανίερο βδέλυγμα.
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν την περιγραφή της στάσης των τριών μυστικών
ιερατείων απέναντι στο φαινόμενο του κύκλου των μαθητών του Ιησού και των
πρώτων οπαδών τους, καταγράφουμε περιληπτικά τα εξής:
Οι μυητικοί πρόδρομοι των σιωνιστών απέρριψαν, δυσφήμισαν και καταδίωξαν
τους πρώτους 'Χριστιανούς', προσπάθησαν να εμποδίσουν τον προσηλυτισμό των
φυλετικώς Ιουδαίων στις πρώτες ομάδες 'Χριστιανών' {κάτι στο οποίο απέτυχαν
όπως πιστοποιεί η επί αιώνες γνωστή ύπαρξη των (δύο διαφορετικών ομάδων γνωστών
υπό το όνομα των) Ναζωραίων, των Εβιωνιτών (οι οποίοι είναι άσχετοι από τις
προηγούμενες δύο ομάδες), των Ελκεσαϊτών (στους οποίους ανήκε ο πατέρας του
Μάνη/Μάνεντος, ιδρυτού του Μανιχεϊσμού), καθώς και άλλων ομάδων Ιουδαιο-Χριστιανών,
οι οποίοι δεν αποτελούσαν καθαυτό γνωστικιστικά συστήματα αλλά όψεις
πρωτο-χριστιανισμών)}, και κατέληξαν τελικά στο απολύτως αισχρό κατά Ιησού,
σατανικό υβρεολόγιο του ανίερου Ταλμούδ.
Πρέπει να τονισθεί ότι ιουδαιο-χριστιανικά θρησκευτικά συστήματα
καταγράφονται τόσο αργά όσο οι δύο πρώτοι ισλαμικοί αιώνες και γι' αυτό πολλοί
προσπάθησαν να εξετάσουν αν ο Μωάμεθ βασίσθηκε σε κάποιο από αυτά τα συστήματα
για να συνθέσει το Ισλάμ (αν και η προσπάθεια αυτή ήταν λογική για την
επιστημονική έρευνα είναι σαφές ότι ο Μωάμεθ βρισκόταν εγγύτερα σε
νεστοριανικούς και μονοφυσιτικούς κύκλους μοναχών και πιστών). Τέλος, όπως
προανέφερα, ορισμένοι σιωνιστές οργάνωσαν χριστιανικές γνωστικιστικές ομάδες.
Αλλά δεν υπάρχει κανένα επίσημα αποδεκτό χριστιανικό κείμενο, το οποίο να έχει
γραφεί ή αλλοιωθεί από αυτούς τους κύκλους. Αντίθετα, υπάρχουν αρκετά
'απόκρυφα' (αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Οι μυητικοί πρόδρομοι των ελευθεροτεκτόνων-ψευτομασώνων προσπάθησαν να μετατρέψουν
τον πρώιμο κύκλο των πρώτων Χριστιανών σε ένα είδος Γνωστικών μυστικιστών,
συχνά παρεκτρεπομένων σε όργια, τα οποία χάρη σε δαιμονική εμπλοκή μπορούσαν να
υποσχεθούν στους συμμετασχόντες περίπου τόση ψυχική ισχύ όση και οι μαθητές του
Ιησού ανέφεραν για εκείνον. Αν αυτή η απόπειρα ρυμούλκησης πρωτοχριστιανικών
πυρήνων και ομάδων είχε στεφθεί με επιτυχία, το κήρυγμα του Ιησού θα είχε
καταντήσει να είναι ένα παραπάνω ρωμαϊκό φιλοσοφικό σύστημα, κάπως όπως και η
αρχαιοεβραϊκή θρησκεία είχε καταλήξει να είναι κατά τον εναγκαλισμό της από τον
Φίλωνα. Σε μία τέτοια περίπτωση, η Παγκόσμια Ιστορία θα ήταν βέβαια ολότελα
διαφορετική, διότι ό,τι γνωρίζουμε ως ρωμαϊκό χριστιανισμό, Χριστιανωσύνη,
Ισλάμ, Σταυροφορίες, Αναγέννηση, αποικιοκρατία και νεώτερο κόσμο, δεν θα
επισυνέβαινε.
Η αρχή της απόπειρας αυτών των κύκλων ήταν το εντελώς γνωστικιστικό Κατά
Ιωάννην Ευαγγέλιο. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι, αν κάποιος συζητούσε με
τον ίδιο τον Ιησού και του περιέγραφε τις δικές του προσωπικές αντιλήψεις περί
της Κτίσεως του Κόσμου αναφέροντας τα εξής: "Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος,
καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο,
καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων" (Κατά Ιωάννην, Α' 1-4), ο Ιησούς αμέσως θα
τον απέρριπτε διαρρήδην, μιλώντας εναντίον του ίσως με περισσότερη ορμή, οργή
και κριτική από όσην είχε εκφράσει, όταν καταδίκαζε τους Φαρισαίους. Τα ίδια
και χειρότερα θα συνέβαιναν, αν κάποιος ανέφερε στον Ιησού την περικοπή: "Καὶ ὁ Λόγος
σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας"
(Κατά Ιωάννην, Α' 14).
Έχει σημασία ότι το Κατά Ιωάννην συγγράφηκε στα τέλη του 1ου αιώνα. Το
γεγονός αυτό δείχνει ότι για την απόπειρα αυτή ήταν πλέον αργά. Γι' αυτό τον
λόγο, επειδή δηλαδή αυτοί οι κύκλοι απέτυχαν να σύρουν τους αρχικούς πυρήνες
Χριστιανών προς την γνωστικιστική τους κοσμοαντίληψη, επιχείρησαν οι ίδιοι να
μετατρέψουν το ιησουϊκό κήρυγμα σε ένα περίπλοκο και άχρηστο φιλοσοφικό σύστημα
της ρωμαϊκής ελίτ, πολύ ανεκτικό και πολύ ανώδυνο για όλους. Ό,τι απασχολούσε
τον Ιησού, δηλαδή ο απλός άνθρωπος και η σύνδεσή του με την ψυχή του, τον
ψυχικό κόσμο και τον Πατέρα, άφηνε τους ιθύνοντες αυτής της ελιτιστικής
προσέγγισης παγερώς αδιάφορους.
Ωστόσο, δεν πρέπει ποτέ να μας ξεφεύγει από το μυαλό ότι ουσιαστικά
συζητάμε με βάση μόνον τα υπαρκτά, σωσμένα μέχρι τις ημέρες μας, κείμενα. Αλλά
από την στιγμή που αυτά γράφηκαν μέχρι την στιγμή που αυτά 'κανονίσθηκαν' (ως
μέλη του 'κανόνα' της Καινής Διαθήκης) από τον Μέγα Αθανάσιο μεσολαβούν σχεδόν
250-280 χρόνια. Είναι λοιπόν και άπρεπο και άχρηστο να κάνουμε υποκριτικές συζητήσεις
και αναφορές στον Ειρηναίο. Το θέμα δεν είναι ποια κείμενα ανέφερε ο Ειρηναίος
(λίγο πριν από το 200 τεμ), αλλά ποια δεν ανέφερε και ποια δεν άκουσε καν ότι
υπήρχαν στις μέρες του, ή ακόμη ότι είχαν υπάρξει παλαιότερα (και ήδη τότε
χαθεί). Και γιατί, αλήθεια, ο Μικρασιάτης Σμυρνιός Ειρηναίος χρειάστηκε να
καταλήξει στο Λούγδουνο (σήμερα Λυών) της Γαλατίας (Γαλλίας); Μήπως επειδή εκείνοι,
οι οποίοι τον εμύησαν και εν συνεχεία τον χρησιμοποίησαν, είχαν ήδη επιλέξει
την βαρβαρική Δύση από την πολιτισμένη Ανατολή για να στήσουν την έδρα τους
πριν τελικά 'καταλάβουν' την τότε (τέλη 2ου αιώνα) εχθρική προς αυτούς Ρώμης;
Όπως και είναι ανούσιο και ανόητο να πολώνουμε αντιπαραθέσεις γύρω από τον
Μαρκίωνα, ο οποίος απέρριπτε συλλήβδην την Παλαιά Διαθήκη. Εμφανώς
Μιθραίο-Γνωστικός, ο Πόντιος μύστης και θεολόγος αυτός αντιπροσωπεύει μία
πλευρά του τότε ιρανικού πολυθεϊστικού ιερατείου (προγονικού των ιησουϊτών
δηλαδή), η οποία δεν ήθελε καμμία αναφορά στην πολλαπλώς παραχαραγμένη (ήδη
πριν καν αυτή μεταφραστεί από τους Ο') Βίβλο των Εβραίων. Λίγο αργότερα, αυτή η
πλευρά τότε ιρανικού πολυθεϊστικού ιερατείου συνεχίστηκε στον Μάνη και τον
Μανιχεϊσμό, κατά τον οποίο η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι παρά ενα σατανικό
βδέλυγμα. Αλλά, υποθέτω, ότι η αντίπαλη πτέρυγα εκείνου του ιερατείου (η οποία
τελικά επικράτησε ανάμεσά τους τουλάχιστον δυτικά του Ευφράτη) γνώριζε ότι, για
να ελέγξεις και να παγιδεύσεις τους σιωνιστές, πρέπει να πας πολύ κοντά τους,
ώστε έτσι να μην τους αφήσεις καθόλου 'ζωτικό χώρο', πρέπει να αποδεχθείς την
αλλοιωμένη Βίβλο τους, πρέπει να τους αγαπήσεις, ή ακόμη και να τους φιλήσεις
το χέρι.
Αυτό έχει σημασία, επειδή μέσα στο πλαίσιο τόσων αντεγκλήσεων,
αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων πλείστα όσα -σήμερα άγνωστα- κείμενα, Ευαγγέλια,
Πράξεις, Επιστολές και Αποκαλύψεις, καίγονταν και καταστρέφονταν μετά μανίας.
Δεν θα πρέπει να σε εκπλήξει αν στο μέλλον εμφανισθούν δημόσια μερικά λίγο ή πολύ
διαφορετικά κείμενα ως Ευαγγέλια και Επιστολές – εννοώ αρχαία κείμενα τα οποία
δεν θα είναι πλαστά. Στην κάθε περίπτωση, το περιεχόμενο του κάθε κειμένου
είναι ό,τι έχει σημασία, διότι αυτό δείχνει τις τάσεις και τις προθέσεις των
συγγραφέων και όσων κρύβονται πίσω από αυτούς. Πολλές δεκάδες, αν όχι
εκατοντάδες, κειμένων γράφονταν τότε με σκοπό να συμπεριλάβουν ή να
αποσιωπήσουν κάποια συμβάντα, περιστατικά της ζωής του Ιησού, 'θαύματα' (εντός
εισαγωγικών όχι επειδή αμφισβητώ την επιτέλεσή τους, αλλά επειδή δεν συνιστούν
πραγματικά θαύματα αλλά κανονική ψυχική ικανότητα κάθε ανθρώπου), προφητείες,
παραβολές, ευχές, νουθεσίες, διδασκαλίες, καταγγελίες, και άλλα λόγια του
Ιησού.
Στο τέλος, οι μυητικοί πρόδρομοι των ελευθεροτεκτόνων-ψευτομασώνων δεν
είχαν άλλη δυνατότητα από το να αρχίσουν την θεολογική 'αντιπολίτευση' ενάντια στο
βαθμιαίως ανερχόμενο τερατούργημα του
ρωμαϊκού χριστιανισμού. Αρειανισμός και Νεστοριανισμός ήταν δικά τους κινήματα
και θεολογικά συστήματα που λίγο έλειψε να επικρατήσουν στην Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία. Αντίθετα, με έντονες αιγυπτιακές και αλεξανδρινές καταβολές, ο
Μονοφυσιτισμός προερχόταν από το αντίπαλο ιερατείο. Πιθανόν να ακούγεται
παράξενο, αλλά αργότερα, κατά τον 7ο αιώνα, ο Μονοθελητισμός (αν και θεολογικά
εγγύτερα στον Μονοφυσιτισμό) ήταν αντίθετης προς τον Μονοφυσιτισμό εκκίνησης. Τέτοιες
καταστάσεις δείχνουν ότι πίσω από τα όποια δόγματα υπήρχε μία διαπάλη
παρασκηνίου ανάμεσα στα δύο ιερατεία με στόχο την κοσμική και την πνευματική
επιβολή τους σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, το Ιράν, και πολύ πέραν των χωρών
αυτών.
Οι μυητικοί πρόδρομοι των ιησουϊτών είχαν πιο περίπλοκα και περισπούδαστα
σχέδια. Αφού πολλοί Αιγύπτιοι και Ιρανοί ιερείς είχαν ήδη από καιρό (μέσα στον
1ο προχριστιανικό αιώνα) διασπαρεί στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και εγκατασταθεί
στην Ρώμη, διαδίδοντας τον Μιθραϊσμό και διαφορετικές αρχαίες αιγυπτιακές
θρησκείες και δόγματα, οι τότε ιησουΐτες θέλησαν να επιχειρήσουν την ενοποίηση
αυτών των, μεταξύ τους αρκετά ετερόκλιτων αφροασιατικών δογμάτων, ψυχικών
ασκήσεων, επικλήσεων, λατρευτικών προτύπων και αφηγημάτων σε ένα πρώιμο είδος συστηματοποιημένης
παγκόσμιας πολυθεϊστικής λατρείας. Αυτό το βδελυρό, ειδωλολατρικό σύστημα θα
μπορούσε κυριολεκτικά να πνίξει το κήρυγμα του Ιησού, τις περί αυτό αφηγήσεις
των μαθητών του και των πρώτων 'χριστιανικών' πυρήνων διά της προβολής επί του
ιστορικού προσώπου του Ιησού μιας σειράς έντονα πολυθεϊστικών θεμάτων συναισθηματικού-λατρευτικού
περιεχομένου.
Αυτά τα προπαρασκευασμένα θέματα, αν θα τα πίστευαν οι αγαθοί αλλά αφελείς
και ανυποψίαστοι πρώτοι Χριστιανοί και οι μελλοντικοί οπαδοί της 'πονηράς'
αυτής θρησκευτικής σύνθεσης, η διάστροφη πίστη τους θα απομυζούσε τον ψυχισμό
τους, έτσι προσφέροντας στους μυστικούς ηγήτορες αυτού του επιμελώς συντεθειμένου
θρησκευτικού-λατρευτικού συνοθυλεύματος μία πρωτοφανή πνευματική και
συνεκδοχικώς υλική ισχύ. Έτσι θα ακυρωνόταν τελείως το κήρυγμα του Ιησού, ολότελα
πνιγμένο στον συναισθηματισμό των ιρανικών μιθραϊκών και αιγυπτιακών μεμφιτικών
συμβολικών αντικατοπτρισμών. Αυτή η νοσηρώς επινοημένη και μεθοδικώς
διεκπεραιωμένη διαδικασία περιγράφεται στην Αποκάλυψη πολύ πιο συγκεκριμένα από
όσο στο Κατά Ιωάννην ("καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδέν"):
"καὶ ἔβαλεν ὁ ὄφις ἐκ τοῦ
στόματος αὐτοῦ ὀπίσω τῆς γυναικὸς ὕδωρ ὡς ποταμόν,
ἵνα αὐτὴν ποταμοφόρητον ποιήσῃ" (Αποκάλυψη
ΙΒ' 15)
Η αρχή της απόπειρας ήταν το εντελώς ιησουϊτικό Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Αυτό
δεν έχει καμμία σχέση με τον προαναφερμένο 'ποταμό' της Αποκάλυψης. Αλλά το ευαγγέλιο
αυτό γράφηκε με στόχο να χρησιμεύσει σε όσους υστερογενώς θα το χρησιμοποιούσαν
ως βάση πάνω στην οποία θα προσέθεταν πλήθος δοξασιών, διάφορα συναισθηματικά
αφηγήματα, πολλά λατρευτικά εξαρτήματα, και ένα τεράστιο μηχανισμό
ψυχικής-πνευματικής απομύζησης των πιστών. Είναι ευρέως γνωστό ότι το Κατά
Λουκάν Ευαγγέλιο και οι Πράξεις (τις οποίες επίσης συνέγραψε ο Λουκάς)
αντικατοπτρίζουν την παυλική εκδοχή (παρουσίαση, ερμηνεία και περιγραφή) της
βίου, κηρύγματος, και πράξεων του Ιησού.
Αυτά τα κείμενα μαζί με τις πολυάριθμες επιστολές του Παύλου αποτελούν το
κεντρικό τμήμα της Καινής Διαθήκης. Το αντίβαρό τους είναι το Κατά Ιωάννην
Ευαγγέλιο και η Αποκάλυψη, τα οποία είναι εμφανώς αντι-παυλικά και
αντι-ιησουϊτικά κείμενα. Αλλά τα αυθεντικά κείμενα (ανάμεσα σε αυτά του κανόνα)
ήταν το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, το οποίο ήταν και
το συντομώτερο. Καθώς τα τρία αυτά ευαγγέλια είθισται να αποκαλούνται 'συνοπτικά'
(ως αντιπαραβαλλόμενα μεταξύ), αν αναλύσουμε τα ιδιαίτερα εδάφια, τα οποία
καταγράφονται μόνον στο Κατά Λουκάν, αμέσως θα εντοπίσουμε πολλούς από τους
λόγους για τους οποίους γράφηκε. Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι τα αρχικά (και
σήμερα μη σωζόμενα – τουλάχιστον δημόσια) ευαγγέλια ήταν αρκετά σύντομα κείμενα
(το πολύ γύρω στις 10000 λέξεις).
Πολλοί έχουν επανειλημμένα και εκτενέστατα τονίσει ότι ο Παυλισμός δεν
είναι Χριστιανισμός, ή -για να είμαι περισσότερο ακριβής- ότι το παυλικό
κήρυγμα αποτελεί από μόνο του μία τεράστια αλλοίωση του κηρύγματος του Ιησού. Αυτό
είναι σωστό. Είναι σαφές ότι το τι περιέγραφε ο Παύλος δεν ήταν ο ιστορικός
Ιησούς, όπως εμφανώς αυτός διαφαίνεται στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και στο Κατά
Μάρκον Ευαγγέλιο, αλλά το πως ήθελε ο Παύλος να 'λανσάρει' τον Ιησού. Είναι
πρόδηλο ότι χωρίς τον Παυλισμό δεν θα υπήρχε ρωμαϊκός χριστιανισμός. Αυτό και μόνον
δείχνει την εξάρτηση του Παύλου από το πανάρχαιο πολυθεϊστικό ιερατείο, δηλαδή
τους μυητικούς προδρόμους των ιησουϊτών.
Υπάρχει όμως μία πολύ καθοριστική διαφορά, ή μάλλον μία κάθετη διάκριση,
ανάμεσα στον Ιησού και τον Παύλο και ανάμεσα στα λόγια και στα έργα τους, η
οποία εύκολα προκύπτει από τα ίδια τα κείμενα και μας δίνει μία καθαρή ένδειξη.
Είναι ένα θέμα το οποίο δεν έχουν προσέξει πολλοί αναλυτές και σχολιαστές.
Ο Ιησούς κηρύττει την Αλήθεια, αλλά ο Παύλος κηρύττει τον Ιησού.
Ο Ιησούς επιτελεί 'θαύματα', αλλά ο Παύλος μόνον 'παθαίνει' θαύματα (το
όραμα).
Ο Ιησούς δεν αναφέρει ποτέ τι του συνέβη κατ' ιδίαν, αλλά ο Παύλος το
κάνει.
Ο Ιησούς εκπαίδευε ψυχικώς τους μαθητές του, αλλά ο Παύλος όχι.
Ο Ιησούς συγκρούστηκε με τους Φαρισαίους, αλλά ο Παύλος όχι.
Ο Ιησούς δεν εκήρυξε σε 'εθνικούς', αλλά ο Παύλος εκήρυξε κυρίως σε
'εθνικούς'.
Ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε στην Σταύρωσή του, αλλά ο Παύλος το έκανε συνεχως.
Ο Ιησούς συχνά-πυκνά απομωνονόταν, αλλά ο Παύλος ποτέ.
Ο Ιησούς εστιάζει σε ηθική και παραβολές, ο Παύλος εστιάζει σε αφηγήματα.
Ο Ιησούς καλούσε σε νηστεία-προσευχή, αλλά ο Παύλος σε αποδοχή αφηγημάτων.
Οι εσχατολογικές αναφορές του Ιησού εστιάζουν αλλού από εκείνες του Παύλου.
Οι ηθικές αναφορές του Ιησού δεν απασχολούν ιδαιίτερα τον Παύλο.
Τι ένδειξη μας παρέχουν τα προαναφερμένα σημεία;
Πολύ απλά, φωτίζουν το γεγονός ότι,
ενώ ο Ιησούς κήρυττε για την Πίστη στον Πατέρα εν τοις Ουρανοίς και χάριζε
στους μαθητές του 'ενσταντανέ' από την σύγκρουση του Μεσσία-Σωτήρα με την
'γενεάν ταύτην' κατά το Πλήρωμα του Χρόνου, ...
... ο Παύλος μονότονα και επαναληπτικά (σαν ένας Γκαίμπελς πριν την ώρα
του) μιλούσε για τον Ιησού, παρουσιάζοντας την σταύρωσή του ως σωτηρία του
κόσμου.
Αυτό όμως ήταν εμφανώς μία απάτη, επειδή ο Ιησούς είχε ζητήσει από τους
μαθητές του (όχι από τον Παύλο) να συνεχίσουν το κήρυγμά του, δηλαδή να
κηρύξουν το τι ο ίδιος είχε πει – όχι να μιλήσουν για κείνον.
Ακόμη χειρότερα, ο Παύλος δεν ενδιαφερόταν να κάνει (και δεν είχε κάνει) τις
ψυχικές ασκήσεις στις οποίες ο Ιησούς είχε ήδη υποβάλει τους μαθητές του, διότι
ο ψυχικός κόσμος δεν ενδιέφερε ούτε τον ίδιο, ούτε τους υποκινητές-καθοδηγητές
του. Αντί λοιπόν να περιοδεύει με τους μαθητές του συνήθως μακριά από πόλεις
όπως έκανε ο Ιησούς, ο Παύλος πήγαινε σε συναθροίσεις αστών σε πόλεις,
απεμπολώντας την Ψυχική Οντολογία του Ιησού και αντικαθιστώντας την με ομιλίες,
πολυλογία, αφηγήματα, λογοτεχνία, και λεκτικά σχήματα. Και ενώ ο Ιησούς
απέφευγε την ρητορική και προτιμούσε την αλληγορία, ο Παύλος έκανε ακριβώς το
αντίθετο.
Έτσι,
η ψυχική πρακτική (Ιησούς) αντικαθίσταται από την κοσμική εφαρμογή
(Παύλος),
η υπερβατική συνειδητότητα παραμερίζεται από την υλιστική εκλογίκευση,
η ενόραση εξοβελίζεται, εκτοπιζόμενη από την άθλια ρητορική,
η άρνηση του κόσμου τούτου μεταμορφώνεται σε αποδοχή και εμπέδωσή του,
η σιωπή του Ιησού μετατρέπεται σε φλυαρία του Παύλου,
η προτίμηση για απομόνωση (Ιησούς) γίνεται υστερία για πολυκοσμία (Παύλος)
η επικοινωνία του ανθρώπου με την ψυχή του υποκαθίσταται από άχρηστες
σκέψεις,
η αίσθηση και αντίληψη του ψυχικού κόσμου εξαφανίζεται από άχρηστες
θεωρίες,
το ενδιαφέρον για την ψυχή του ανθρώπου μετατοπίζεται στον χαρακτήρα του,
ο πιστός (ψυχικώς ενεργός άνθρωπος) υποβιβάζεται σε άπιστο (ακροατή,
θεατή),
τα κεντρικά θέματα της ιησουϊκής εσχατολογίας αποσιωπούνται από τον Παύλο,
και
η 'αγάπη' του πιστού (ψυχικώς ενεργού) σβύννεται από την παυλική
ψευδο-αγάπη.
Το τελευταίο από τα παραπάνω δώδεκα σημεία Είναι ενδεικτικό: η βέβηλη και
αντιθεϊκή, παυλική ψευδο-αγάπη {"Καὶ ἐὰν ἔχω
προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν
πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι."
(Προς Κορινθίους Α' 13, 1-2)} βρίσκεται εμφανώς στους αντίποδες του ιησουϊκού
ορισμού της πίστης {"ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει
τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει
ὑμῖν." (Κατά Ματθαίον, ΙΖ' 20)}.
Στην όλη διαδικασία υπήρχε τέτοιος υπολογισμός και τόση υστεροβουλία που
όλες οι καταδίκες της 'γενεάς ταύτης' ως 'πονηράς' από τον Ιησού δεν αρκούν για
να κατακρίνει και να στηλιτεύσει κάποιος τον μεθοδευμένο, προγραμματισμένο και
στυγερό τρόπο με τον οποίο συστάθηκε και επιβλήθηκε ο ρωμαϊκός χριστιανισμός.
Για παράδειγμα, αν οι μυητικοί πρόδρομοι των ιησουϊτών είχαν αποπειραθεί να
εισαγάγουν ως 'εορτή' την γέννηση του Ιησού ('Χριστούγεννα') στα μέσα περίπου
του 2ου αιώνα, θα είχαν αναμφίβολα καταστρέψει το όλο εγχείρημά τους. Μέχρι
περίπου 100 χρόνια μετά την Πεντηκοστή είχε διατηρηθεί η ανάμνηση των λεπτομερειών
της ζωής του Ιησού πολύ καλύτερα από όσο δύο αιώνες αργότερα.
Στην συνέχεια, ακολούθησε μία περίοδος κατά την οποία, όπως πάντα
συμβαίνει, υπήρχαν πολλές διαφορετικές γνώμες για την ημερομηνία γέννησης του
Ιησού. Μόνον ο Κλήμης Αλεξανδρεύς διασώζει 3-4 διαφορετικές παραδόσεις σχετικά
με το θέμα, συνεπώς 3-4 διαφορετικές ημερομηνίες. Όταν η ασάφεια είχε φθάσει
στο έπακρο, τότε ο πραγματικός στόχος του συγκεκριμένου ιερατείου μπορούσε
πλέον να επιτευχθεί. Είναι ενδεικτικό ότι αυτό δεν αποτελούσε μέριμνα των
αυθεντικών εκκλησιών της Ανστολής (Αντιόχεια, Αλεξάνδρεια, Ιεροσόλυμα,
Κωνσταντινούπολη) αλλά φροντίδα της Ρώμης. Έτσι, τα Μιθράγεννα (με συγχωρείς,
τα Χριστούγεννα) εορτάσθηκαν στην Ρώμη για πρώτη φορά το 336: στις 25
Δεκεμβρίου!
Επάνω: θαύματα επιτελεσμένα από τον Μίθρα. Κάτω: Άμωμη Γέννηση του Μίθρα από βράχο (αριστερά), παρουσία βοσκών (δεξιά)
Αριστερά: αναπαράσταση της άμωμης γέννησης του Μίθρα περιβαλλόμενου από τον ζωδιακό κύκλο. Δεξιά: μιθραϊκό ανάγλυφο από το Μιθραίο της Κολωνίας (Köln).
Το Μυστικό Γεύμα (ή Δείπνο) του Μίθρα σε διαφορετικές αναπαραστάσεις
Άμωμη γέννηση του Τριαδικού Μίθρα από δένδρο
Η Ανάληψη του Μίθρα
Είναι γνωστό ότι η παρουσία βοσκών στο ύπαιθρο, όπως περιγράφεται στα
Ευαγγέλια, από μόνη της πιστοποιεί ότι αποκλείεται ο Ιησούς να έχει γεννηθεί
στις 25 Δεκεμβρίου. Γιατί; Πολύ απλά διότι στην Παλαιστίνη αποτελεί παράδοση
στις αρχές με μέσα Νοεμβρίου να κατεβαίνουν οι βοσκοί με τα κοπάδια τους στα
χειμαδιά για να διαχειμάσουν. Δεν 'αγραυλούν' οι τσομπάνηδες της Παλαιστίνης
στις 25 Δεκεμβρίου. Κάνει κρύο!
Απλή κειμενική ανάλυση μας φανερώνει κάποια κρίσιμα στοιχεία: από τα
τέσσερα Ευαγγέλια, μόνον το Κατά Ματθαίον (Α' 18-25 και συνέχεια Β' 1-15) και
το Κατά Λουκάν (Β' 4-20) μνημονεύουν τα περί την γέννηση του Ιησού. Αλλά όλη η
ιστορία της φάτνης και των αγραυλούντων βοσκών υπάρχει μόνον στο Κατά Λουκάν!
Όπερ έδη δείξαι! Θα ήταν καταστροφικό για την αξιοπιστία του Κατά Λουκάν να
ανέφερε ημερομηνία γέννησης. Αλλά η ιστορία της φάτνης και των βοσκών άρκεσε!
Οι επί μέρους λεπτομέρειες θα προσδιορίζονταν αργότερα. Φυσικά, όσοι γνώριζαν
τον Ιησού {οι συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι (μαραγκοί), συνεργάτες και μαθητές
του} και τύχαινε να διαβάσουν το αρχικό
χειρόγραφο του Λουκά, θα εξοργίζονταν, διότι ασφαλώς και γνώριζαν τα καθέκαστα
πολύ καλύτερα από αυτόν τον αυτόκλητο καταγραφέα. Αλλά όσοι θα αγανακτούσαν με
τα γραπτά αυτά, δεν θα μπορούσαν και να τα καταστρέψουν, διότι κάποια αντίγραφα
είχαν ήδη σταλεί στην Ρώμη.
Τώρα, γιατί ήταν 'απαραίτητο' για τον Λουκά να προσθέσει κάτι το τόσο
αυθαίρετα και ανυπόστατα ειπωμένο είναι εύκολο να συναγάγουμε. Αρκεί να
μελετήσουμε την Ιστορία του Μιθραϊσμού, το δόγμα, τους συμβολισμούς και την
λατρεία αυτής της ιρανικής θρησκείας που διαδόθηκε στα δυτικά και κατέκλυσε τον
μεσογειακό κόσμο! Ο Μίθρας εγεννάτο με άμωμη σύλληψη είτε από ένα βράχο, είτε {ως
τριαδικός θεός ('τριπλάσιος' είναι ο αρχαιοελληνικός όρος)} από ένα δένδρο
(Καύτης, Μίθρας και Καυτοπάτης: ο Ήλιος της Ανατολής, της Μεσημβρίας και της
Δύσης), και κατά την γέννησή του παρευρίσκονταν βοσκοί. Αυτό και μόνον αρκεί ως
ένδειξη για το πως ο άρχων του κόσμου παρήγαγε τον ρωμαϊκό χριστιανισμό.
XV. Ιερατεία, Πατέρες της Εκκλησίας, Αναχωρητισμός, Ωριγενισμός, Μανιχεϊσμός,
Ρωμαϊκός Χριστιανισμός, και Χριστιανωσύνη
Με όλα τα προαναφερμένα δεν θα πρέπει να νομίσει κάποιος ότι η τελική
διαμόρφωση της Χριστιανωσύνης ήταν απλά και μόνον η συνάρτηση της γύρω από το
θέμα διαμάχης των τριών προαναφερμένων ιερατείων. Υπήρχαν πάντοτε και οι
αληθινοί πιστοί, οι οποίοι στο μέτρο του δυνατού προσπαθούσαν να διατηρήσουν
την 'μαρτυρίαν Ιησού' και να διαδώσουν το κήρυγμα του Ιησού.
Από διαφορετικές θέσεις, με συχνά αποκλίνουσες τάσεις, με ποικίλες
προσεγγίσεις, αντικρούοντας αντίθετες κατηγορίες, προσφέροντας ανόμοιες
προοπτικές, και συνθέτοντας συχνά ασυμβίβαστες μεταξύ τους ερμηνείες, συμφωνώντας
μεταξύ τους σε κάποια θέματα και διαφωνώντας σε περισσότερα, όλοι οι πρώιμοι
Απολογητές, οι Αποστολικοί Πατέρες, καθώς και οι μετέπειτα (πριν και μετά την
Σύνοδο της Νικαίας) Πατέρες της Χριστιανικής Εκκλησίας συνιστούν ένα τεράστιο
σώμα στο οποίο συνυπάρχουν υπόβαθρα, επιδράσεις, χαρακτηριστικά, δοξασίες,
θεωρίες, κοσμοαντιλήψεις και λατρευτικές πρακτικές μιας απίστευτα τεράστιας
ποικιλίας. Εισαγωγικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_Christianity#Apostolic_Age
https://en.wikipedia.org/wiki/Christianity_in_the_1st_century
https://en.wikipedia.org/wiki/Christianity_in_the_ante-Nicene_period
https://en.wikipedia.org/wiki/Christian_apologetics
https://en.wikipedia.org/wiki/Tatian
Μόνον από λόγους συμβατικής ιστοριογραφίας μπορούμε να θεωρήσουμε αυτό το
'σώμα' ως 'ενιαίο'. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία απίστευτη πανσπερμία
θεολόγων, μυστών, πιστών, διανοητών, ερευνητών και επιστημόνων που είναι λάθος
να εκλαμβάνουμε ως μία ενότητα. Ανάμεσά τους βρίσκονται ακόμη και συγγραφείς ο
οποίοι αναθεματίσθηκαν και σοφοί, των οποίων το έργο με μεγάλη δυσκολία θα
μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως 'χριστιανικό'. Τυπικά παραδείγματα είναι ο
Ωριγένης και ο Νεμέσιος Εμέσης. Εισαγωγικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Nemesius
Το ίδιο ισχύει και για τους 'Ερημίτες Πατέρες' για τους οποίους με ρωτάς. Ναι,
θεωρητικά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως μία ενότητα, αλλά κατ' ουσίαν δεν είναι,
διότι πολύ διαφορετικές απόψεις, πίστεις, κοσμοαντιλήψεις, δοξασίες και
πρακτικές χαρακτηρίζουν αυτό το σύνολο θεολόγων, πιστών και μυστών, των οποίων
ο κοινός παρονομαστής είναι ο αναχωρητισμός, ή αν προτιμάς, ο ασκητισμός. Και
αυτό το θέμα είναι τεράστιο, διότι σχετίζεται με διαφορετικές αντιλήψεις και
πρακτικές. Από τους Εγκρατίτες στους πρώτους ερημίτες και από τον κοινοβιακό
μοναχισμό στα δυτικο-ευρωπαϊκά μοναχικά τάγματα, η απόσταση είναι τεράστια.
Οπότε, ένας σωστός ειδικός δεν μπορεί να έχει απλώς μία γνώμη για το θέμα, αλλά
πολλές και διαφορετικές θέσεις, μία ανά περίσταση και πρακτική ή μία ανά περίπτωση
μοναχού, αναχωρητή, ασκητή και θεολόγου.
Πολλοί νομίζουν ότι η Αίγυπτος είναι η 'μητέρα' ή ο τόπος καταγωγής του
χριστιανικού μοναχισμού, αλλά αυτό είναι εσφαλμένα τοποθετημένο. Πρώτον, οι
Εγκρατίτες προηγούνται των Αιγυπτίων ερημιτών κατά τουλάχιστον ένα αιώνα, και
απαντώνται σε πολλές εκτάσεις της Κεντρικής-Νότιας Ανατολίας και της ΒΔ Συρίας.
Δεύτερον, ο αναχωρητισμός στην έρημο είχε εμφανισθεί στην Αίγυπτο ήδη πριν
από τα χριστιανικά χρόνια. Πρώτη φορά στα πτολεμαϊκά χρόνια παρατηρούμε στην
Αίγυπτο μία τάση φυγής στην έρημο. Μπορεί να μην ήταν τότε ένα αμειγώς
θρησκευτικό φαινόμενο, αλλά σίγουρα ήταν ένα κοινωνικό πρόβλημα με εμφανή θρησκευτικά
αίτια. Οι λόγοι, οι οποίοι προξένησαν αυτό το φαινόμενο, ήδη κατά τον 3ο
προχριστιανικό αιώνα, σχετίζονται με την θρησκευτική πολιτική των Πτολεμαίων
Φαραώ.
Ήταν επιλογή του Πτολεμαίου Α' (και τηρήθηκε με ευλάβεια από σχεδόν όλους
τους διαδόχους του μέχρι την Κλεοπάτρα Ζ') να κυβερνήσει την Αίγυπτο σε αγαστή συνεργασία
με το μονοθεϊστικό ηλιουπολιτικό ιερατείο, το οποίο εκτός από την Ιουνού
(Ηλιούπολη) έλεγχε την Κάτω Αίγυπτο και τις οάσεις (Ντάχλα, Χάργκα, Φαράφρα,
Μπαχρίγια και Σίουα) - αντίθετα από το πολυθεϊστικό μεμφιτικό ιερατείο το οποίο
ήταν κυρίαρχο στην Μέμφιδα και στην Άνω Αίγυπτο. Αυτή η συνεργασία εξασφάλιζε
σταθερότητα στους βασιλείς, οι οποίοι δεν μπορούσαν να ασκήσουν άμεση επιρροή
στον τοπικό πληθυσμό, και μεγάλα οικονομικά οφέλη στους ιερείς του Όσιρη, της
Ίσιδας και του Ώρου (βασικών εκφράσεων του Θείου κατά το ηλιουπολιτικό δόγμα
της Εννεάδας). Συνέπεια αυτής της συνεργασίας ήταν η ανοικοδόμηση και επέκταση
των μνημειωδών ναών του Ώρου στο Εντφού, της Χαθώρ στην Ντέντερα, της Ίσιδας
στις Φίλες, του Χνουμ στην Έσνα, των Σόκαρη και Αροέριδος στους Όμβους (Κομ
Όμπο), και του Μάνδουλη της Τάλμεως (Καλάμπσα) και άλλων. Ταυτόχρονα, η
συνεργασία αυτή καταδίκασε το πολυθεϊστικό μεμφιτικό ιερατείο του Πταχ (Φθα) σε
μαρασμό και περιθωριοποίηση.
Με τους οπαδούς τους φτωχούς, κατατρεγμένους και εξαθλιωμένους, οι
δαιμονικοί ιερείς του Πταχ δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να εξεγείρουν τους
πιστούς τους σε στάσεις. Καθώς από την Αρχαιότητα, η έρημος (ακόμη και 2 χμ από
την άκρη των καλλιεργουμένων και ευφόρων γαιών της Κοιλάδας του Νείλου) δεν
εθεωρείτο 'Κεμέτ' (Αίγυπτος) αλλά κυριολεκτικά 'χώρος του Σατανά' (του Σηθ), οι
Φαραώ δεν κρτούσαν στρατιωτικές δυνάμεις εκεί, παρά μόνον στις οάσεις. Γι' αυτό
τότε, το μεμφιτικό ιερατείο του Πταχ και οι ξεπεσμένοι πιστοί και οπαδοί του
στις ερήμους οργάνωσαν την κατά των Πτολεμαίων και των συμμάχων τους αντίσταση,
ενώ στην Κοιλάδα του Νείλου λάμβαναν χώρα οι καλά προετοιμασμένες στην έρημο
επιθέσεις τους.
Όταν λοιπόν στις πόλεις και τα χωριά της Άνω Αίγυπτο συνέβαιναν ταραχές
ενάντια στους φοροσυλλέκτες των Πτολεμαίων, οι αυτο-εξόριστοι οπαδοί του Άμμωνα
και του Φθα και οι εξηρτημένοι από το αμμωνικό/μεμφιτικό ιερατείο στρατιωτικοί
και πολέμαρχοι το πληροφορούντο και επέλαυναν για να εμποδίσουν την είσπραξη
φόρων. Στην πραγματικότητα, οι φοροσυλλέκτες έπαιρναν τον πλούτο των πιστών του
Άμμωνα και του αμμωνικού ιερατείου των Θηβών (υποκατάστατου του μεμφιτικού
ιερατείου) και τον παρέδιδαν στους ιερείς του Ώρου και της Ίσιδας, δηλαδή τους
χειρότερους εχθρούς τους. Η σύγκρουση των δύο ιερατείων και οι κοινωνικές
αναταραχές στην Αίγυπτο συνεχίσθηκαν μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια και υπήρξαν
περίοδοι, κατά τις οποίες στήθηκαν και διατηρήθηκαν για κάποια χρόνια
σχισματικά κράτη στην Άνω Αίγυπτο.
Όλο αυτό το τότε πρόσφατο παρελθόν βάραινε στην συνείδηση και στις
αναμνήσεις των πρώτων Αιγυπτίων Χριστιανών στα τέλη του 1ου και στις αρχές του
2ου χριστιανικού αιώνα. Εισαγωγικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Ptolemaic_Kingdom#Rebellions_in_the_South
https://en.wikipedia.org/wiki/Horwennefer
https://en.wikipedia.org/wiki/Ankhwennefer_(pharaoh)
https://en.wikipedia.org/wiki/Ptolemy_V_Epiphanes#Coronation
https://en.wikipedia.org/wiki/Rosetta_Stone_decree
https://en.wikipedia.org/wiki/Ptolemy_VIII_Physcon#Civil_war_(132%E2%80%93126_BC)
https://en.wikipedia.org/wiki/Shabaka_Stone#The_Memphite_Theology
https://en.wikipedia.org/wiki/Ptah
Το φέρετρο του Ανχ-Ουέν- Νεφέρ (Ankhwennefer) αναχωρητή-επαναστάτη-φαραώ
Τρίτον, όπως ήδη ανέφερα στις εισαγωγικές παραγράφους, ακόμη και εντός των
πρώιμων χριστιανισμών, τα ρεύματα και οι τάσεις αυτές, δηλαδή αναχωρητισμός,
ασκητισμός, και μοναχισμός, εδράζονται πάνω σε πολλές βάσεις και περικλείουν
μία πλατειά θεματολογία. Ένας τομέας είναι η κυριαρχία επί των επιθυμιών και
των συναισθημάτων, η αυτοπειθαρχία και ο αυτο-έλεγχος, η εξάλειψη των
απολαύσεων, η αποκάθαρση του ατόμου από υλικές αναζητήσεις, η νηστεία, η
αφαγία, η αγαμία, η συνεχής προσευχή, η ενόραση, η εξαφάνιση των σκέψεων, η
εκμηδένιση του 'εγώ' (ή της προσωπικότητας), και η απομόνωση από τον κόσμο και
τον περιβάλλοντα κοινωνικό περίγυρο με σκοπό την αφοσίωση και την αφιέρωση στην
επικοινωνία με τον ενδότερο εαυτό (την ψυχή) του αναχωρητή/ερημίτη.
Το γεγονός ότι οι αρχαίοι Εβραίοι Προφήτες, ο Ιωάννης Βαπτιστής, και ο
Ιησούς διακρίνονταν από τέτοια χαρακτηριστικά συμπεριφοράς, νοοτροπίας, ηθικής,
ψυχικών ασκήσεων, και υποδειγματικού βίου απετέλεσε ένα παραπάνω κίνητρο και
σημείο αναφοράς. Αλλά υπήρχαν και αλλού παρεμφερή πρότυπα. Νηστεία, αφαγία και
αγαμία ετηρούντο από ορισμένους ιερείς στην Αρχαία Αίγυπτο. Απομόνωση ενός
ιερέα εντός του περιβόλου ενός τεραστίου ναού ήταν εφικτή για οποιοδήποτε
χρονικό διάστημα εκείνος επιθυμούσε. Αντίθετα, στην Μεσοποταμία και στο Ιράν
δεν παρατηρήθηκε ποτέ κάτι το αντίστοιχο. Αλλά στην Μεσοποταμία, η απομόνωση
και η συλλογή εμπειριών-διεξαγωγή ασκήσεων στην φύση μακράν των πόλεων ήταν
πάντοτε μία συνάρτηση της επίμονης αναζήτησης της αθανασίας. Ο Ενκιντού ήταν
πάντοτε ένα μυθικό ηρωϊκό πρότυπο και οι Ασσύριοι ήταν το ηρωϊκότερο έθνος της
Παγκόσμιας Ιστορίας. Εισαγωγικά: https://en.wikipedia.org/wiki/Enkidu
Ένας τελείως διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης αυτής της θεματολογίας είναι
η αναχώρηση από τα αστικά κέντρα και τα χωριά και η μοναχική διαβίωση στην
έρημο, όπου οι πειρασμοί ασφαλώς και είναι λιγώτεροι.
Μία ακόμη πιο καθαρά διακριτή στάση απέναντι σε όλα αυτά τα θέματα είναι η
οργανωμένη κοινοβιακή ζωή στην έρημο ή γενικώτερα στην φύση. Στην περίπτωση
αυτή μία ομάδα αναχωρητών και ασκητών ζει μαζί και οργανώνει την κοινή διαβίωση
προσφέροντας εμφανείς διευκολύνσεις σε σύγκριση με την κατά μόνας περισυλλογή
ενός ασκητή μακριά από όλους τους άλλους ανθρώπους.
https://rawi-magazine.com/articles/solitary_life/
https://en.wikipedia.org/wiki/Anchorite
https://en.wikipedia.org/wiki/Asceticism
https://en.wikipedia.org/wiki/Encratites
https://en.wikipedia.org/wiki/Monasticism
https://en.wikipedia.org/wiki/Eastern_Christian_monasticism
https://en.wikipedia.org/wiki/Christian_monasticism_before_451
https://en.wikipedia.org/wiki/Cenobitic_monasticism
https://en.wikipedia.org/wiki/Desert_Fathers
Τα πρώτα δείγματα χριστιανικής μοναστικής ζωής στην Αίγυπτο χρονολογούνται στο δεύτερο μισό του 3ου αι.
Αλλά όταν τόσο πολλές παράμετροι υπεισέρχονται ως συντελεστές του βίου και
της πίστης ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας ανθρώπων είναι δυνατόν μέσα στα πλαίσια
μιας υπό διαμόρφωσιν θρησκείας να παρεισφρύσουν πλείστα όσα στοιχεία, αλλότρια
και αλλογενή, τα οποία να ρυμουλκήσουν την ορθή πίστη και την σωστή πρακτική
πολύ μακριά. Για παράδειγμα, οι Υδροπαραστάται (Aquarii), μία ριζοσπαστική ομάδα Εγκρατιτών, απέρριπταν την
χρήση οίνου στην Θεία Κοινωνία, επειδή μέσα στα πλαίσια αποχής από απολαύσεις,
τα οποία εφάρμοζαν στον μικρό κύκλο τους, απέρριπταν και όλα τα οινοπνευματώδη.
Αυτό άρκεσε για να κατηγορηθούν ως Γνωστικοί, ενώ τίποτα δεν μπορεί να στηρίξει
αυτή την κατηγορία. Αλλά, ποιος μιλάει; Ενδεικτικά: https://en.wikipedia.org/wiki/Aquarii
Σε ποιο βαθμό είμαστε ικανοί να ανιχνεύσουμε την καθημερινή ζωή και το διά
βίου παράδειγμα του Ιησού και των μαθητών του στο σημείο αυτό; Σε ελάχιστο. Το
Κατά Ιωάννην δεν διασώζει καμμιά αναφορά σε ένα Μυστικό Δείπνο – προφανώς
επειδή αυτό το θέμα δεν ανήκε στις μονοθεϊστικές και
ελευθεροτεκτονικές/ψευδο-μασωνικές επιδιώξεις. Οι αναφορές που διασώζονται στην
Καινή Διαθήκη είναι όλες εντελώς παυλικού – ιησουϊτικού χαρακτήρα (Κατά Λουκάν
& Προς Κορινθίους Α' Επιστολή). Οι σύντομες μνείες στο Κατά Μάρκον και Κατά
Ματθαίον αποτελούν πιθανώτατα υστερογενείς παρεμβολές στο αρχικό κείμενο – για
ευνόητους λόγους. Βεβαίως έχουμε κάποιες ενδείξεις σε κείμενα του 2ου αιώνα
(Ιγνάτιος Αντιοχείας, Ιουστίνος) ότι, κατά τις αγάπες και ευχαριστίες των τότε
πρώιμων Χριστιανών, αυτοί ήδη επιτελούσαν ένα είδος απομίμησης αυτών των
παυλικών περιγραφών τον Ιησού.
Ωστόσο, ολότελα αποσιωπημένο είναι το γεγονός ότι το Μυστικό Δείπνο ή Γεύμα
ή Αγάπη μυημένων αποτελούσε ανέκαθεν ένα βασικό γνώρισμα των πιστών του Μίθρα
και θεμελιώδες λατρευτικό στοιχείο του Μιθραϊσμού. Αυτό είναι φυσιολογικό. Η
μιθραϊκή ταυροκτονία αποτελεί μία θυσία και, πάσης θυσίας επιτελεσθείσης, οι
πιστοί του θεού ευωχούνται έτσι 'μεταλαμβάνοντες' της θείας κοινωνίας και του
εκχεομένου αίματος, το οποίο πλέον συνδέει μαγικώς όλους τους πιστούς μεταξύ
τους. Αυτό αποτελεί και την πεμπτουσία κάθε μυστηριακής λατρείας και θρησκείας:
μία σφαγή η οποία σώζει όσους συμμετέχουν (: φάνε τμήμα του σφαχθέντος).
https://en.wikipedia.org/wiki/Eucharist
https://en.wikipedia.org/wiki/Origin_of_the_Eucharist
https://en.wikipedia.org/wiki/Last_Supper
https://en.wikipedia.org/wiki/Agape_feast
https://www.catholic.com/magazine/online-edition/the-eucharist-is-not-a-pagan-invention
(υστερική απόπειρα ινστρουχτόρων του Καθολικισμού να απορρίψουν το
μεγαλειώδες έργο του Franz Cumont)
Στα μέση με τέλη του 2ου χριστιανικού αιώνα, ο Ωριγένης ήταν ένας Αιγύπτιος
που μετέφερε πλήθος πολυθεϊστικών μεμφιτικών δοξασιών, κοσμοαντιλήψεων, τάσεων,
νοοτροπιών και συμπεριφορών μέσα στο νεφέλωμα των πρώιμων χριστιανισμών. Δεν
ήταν άλλωστε ο μόνος, ο οποίος χαρακτηρίζεται από μία τέτοια προσέγγιση προς το
(και λειτουργικότητα μέσα στο) υπό διαμόρφωσιν θρησκευτικό σύστημα. Όλοι οι
πρώιμοι προσήλυτοι, όλοι όσοι είχαν αλλαξοπιστήσει και αποδεχθεί το -ήδη αρκετά
αλλοιωμένο- βιβλικής προέλευσης υπόδειγμα βίου και ιουδαϊκής (εμφανώς
αντι-ραββινικής) καταγωγής κήρυγμα του Ιησού, κουβαλούσαν μέσα τους το βάρος
τόσων πολιτιστικών-συμπεριφορικών χαρακτηριστικών (παραδόσεων, ιδεών και
εννοιών, δοξασιών και πρακτικών), ώστε, ακόμη και όσοι απέρριπταν διαρρήδην το
παρελθόν τους, να συντηρούν μέσα τους, άθελά τους και χωρίς να το κατανοούν,
μεγάλο τμήμα του.
Αναπαράσταση του Ωριγένη σε χειρόγραφο του τέλους του 12ου αι.
Αυτό χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τους 'εθνικούς': Αιγύπτιους, Αραμαίους, Φοίνικες, καθώς και άλλα έθνη και φύλα της Ανατολίας, της Βόρειας Αφρικής, των Βαλκανίων, της Ιταλίας και της Δυτικής Ευρώπης. Αυτονόητο είναι ότι, όπου υπήρχε μεγαλύτερη και βαρύτερη πολιτιστική παράδοση, η διαδικασία αυτή ήταν εντονώτερη. Βεβαίως, ο πατέρας του Ωριγένη (Λεωνίδης) είχε αποδεχθεί μία εκδοχή χριστιανισμού πριν ή μετά την γέννηση του κορυφαίου και πολυμαθούς σοφού, θεολόγου και ασκητή, αλλά ο ίδιος πιθανώτατα είχε γεννηθεί σε μία μη χριστιανική οικογένεια, όπως επίσης και η μητέρα του Ωριγένη.
Το ίδιο το όνομα του αυτο-ευνουχισμένου ασκητή είναι εμφανέστατα ενδεικτικό
αρχαίας αιγυπτιακής ετυμολογίας, παράδοσης, κοσμοαντίληψης και εσχατολογίας.
Ωριγένης σημαίνει τον 'προερχόμενο από το γένος του Ώρου', δηλαδή του αρχαίου
αιγυπτιακού Μεσσία-Σωτήρα, ο οποίος κατά το μονοθεϊστικό ηλιουπολιτικό δόγμα θα
συγκρουστεί με τον Σηθ (Αντίχριστο-Σατανά) και θα επαναφέρει την αρχική ιδεατή
τάξη πραγμάτων στην ανθρωπότητα. Ως όνομα, το 'Ωριγένης' έχει απολύτως την ίδια
ακριβώς σημασία, έννοια, νοητική χροιά και εσχατολογική διάσταση με το
'Σωσιγένης' (όνομα του φημισμένου Αλεξανδρινού αστρονόμου, ο οποίος κατά παραγγελία
του Καίσαρα και της Κλεοπάτρας συνέταξε το Ιουλιανό ημερολόγιο / Σωσιγένης ο
Αλεξανδρεύς), το οποίο δηλώνει εκείνον 'ο οποίος ανήκει στο γένος του Σώζοντος',
δηλαδή του Σωτήρα-Ώρου.
Όσα προανέφερα δεν συνιστούν λόγο για να θεωρήσουμε εκ του ασφαλούς τις
οικογένειες και τους φέροντες τέτοια ονόματα ως μέλη ή οπαδούς του
μονοθεϊστικού ηλιουπολιτικού ιερατείου και πιστούς της Εννεάδας {της οποίας ο
Ώρος (Σωτήρ-Μεσσίας) ήταν ο πιο καθοριστικός παράγων}. Και το μεμφιτικό
αιγυπτιακό θρησκευτικό σύστημα, το οποίο περιστρεφόταν περί τον Πταχ, είχε
θεολογήσει τον Ώρο. Βεβαίως, ο μεμφιτικός Ώρος ήταν στους αντίποδες του αρχικού
και αρχετυπικού, ηλιουπολιτικού Ώρου. Αλλά αυτή ήταν η φύση των θεολογικών
αντιπαραθέσεων στην Αρχαία Αίγυπτο: κατά την αποδόμηση και αποσύνθεση ενός
αντιθέτου θρησκευτικού-θεολογικού συστήματος, συχνά για να πολεμήσει ένα θεϊκό
συμβολισμό ή μία θεϊκή υπόσταση επινοημένη εκ μέρους ενός εχθρικού ιερατείου,
το αντίπαλο ιερατείο μυθολογούσε/θεολογούσε διαφορετικά τον εν λόγω συμβολισμό
ή την θεϊκή υπόσταση, έτσι αποδίδοντας ολότελα διαφορετικό (και προφανώς έντονα
υποβαθμισμένο) ρόλο και σημασία στο εν λόγω σύμβολο ή οντότητα.
Η προβολή ενός θεού υπεράνω ενός άλλου, ή η υποταγή μιας συμβολικής
οντότητας σε μία άλλη, ήταν τότε υπόθεση συστηματικά και μεθοδικά
διεκπεραιωμένη με περισσή φροντίδα. Με απλά λόγια, ο ηλιουπολιτικός Ώρος και ο
μεμφιτικός Ώρος είχαν τότε μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ τους από όση είχαν κατά
τον 20ο αιώνα ο ναζισμός και ο φιλελευθερισμός και τον κομμουνισμό. Τέτοιες άγριες
συγκρούσεις διαμόρφωναν την Ιστορία: την δολοφονία ενός φαραώ, την ανατροπή
μιας δυναστείας, ή ακόμη την πρόσκληση εχθρών να επιτεθούν στην χώρα ενός
ιερατείου ώστε να συγκυβερνήσουν μαζί του! Τα ιερατεία δεν έχουν πατρίδες –
ποτε! Δόξα τω Θεώ!
Τατιανός
Μπορεί βεβαίως ο Ωριγένης και ο Τατιανός να συνιστούν σήμερα τους δύο πλέον
καθοριστικούς σοφούς ως προς την προσφορά τους στην μελέτη και την κριτική
κειμένου, την οποία επιτέλεσαν για τα παλαιοδιαθηκικά και τα καινοδιαθηκικά γραπτά
(αναφέρομαι στο Διατεσσάρων του Τατιανού και στα Εξαπλά του Ωριγένη, τα οποία
αποτελούν άθλους ευρυμάθειας και άφθαστα υποδείγματα συστηματικής φιλολογικής
εργασίας), αλλά αρκεί να διαβάσει κάποιος βασικά θεολογικά και οντολογικά έργα
του Ωριγένη, όπως το Περί Αρχών και το Κατά Κέλσου, για να εντοπίσει ένα
απίστευτο πλήθος κοσμογονικών, κοσμολογικών, οντολογικών και εσχατολογικών
δοξασιών, ερμηνειών, διδασκαλιών και θεωρητικών συλλήψεων, οι οποίες ντε φάκτο
αντιβαίνουν σε ό,τι μπορεί σοβαρά να θεωρηθεί ως ιησουϊκή πίστη και αξία, κοσμοαντίληψη
και γνώση, νουθεσία και κήρυγμα.
Χειρόγραφο με απόσπασμα από το Κατά Κέλσου
Αποκορύφωση όλων αυτών των καταστάσεων είναι η ωριγενική στάση απέναντι
στην αγαμία ως μέθοδο επιβολής ενός ανθρώπου επί των επιθυμιών και των
αδυναμιών του και ως υπόδειγμα αφοσίωσης στην ασκητική προσπάθεια. Ασφαλώς και
το διά βίου πρότυπο, το οποίο ο Ωριγένης έχει κληροδοτήσει σε όλους τους
ανθρώπους (ο αυτο-ευνουχισμός), δεν επικράτησε τελικά ανάμεσα στους μετέπειτα
Χριστιανούς αναχωρητές, ασκητές και μοναχούς. Αλλά, ωστόσο (και αυτό έχει καίρια
σημασία), χρησίμευσε ιδιαίτερα: προσέφερε ένα απολύτως ακραίο και ριζοσπαστικό
μέτρο σύγκρισης, έτσι λοιπόν δίνοντας άφθονο 'ζωτικό χώρο' (επί
θεωρητικού/θεολογικού επιπέδου) σε όσους επιθυμούσαν έντονα να επιβάλουν αγαμία
κλήρου εντός της σχηματιζόμενης θρησκείας. Ποιοι μπορεί να ήσαν αυτοί;
Σίγουρα όχι ο Ιησούς και η αρχαία εβραϊκή παράδοση, η οποία σήμερα
συνεχίζεται τόσο στον Ιουδαϊσμό όσο και στο Ισλάμ. Οι ραββίνοι και στα αρχαία
εβραϊκά χρόνια και στην περίοδο του μεταγενέστερου και νεώτερου ιουδαϊσμού
παντρεύονται. Μόνον οι προφήτες των Αρχαίων Εβραίων απετέλεσαν μία εξαίρεση. Το
Ισλάμ, όπως κηρύχθηκε από τον Προφήτη Μωάμεθ, απαγορεύει κάθε έννοια ιερατείου.
Όμως αργότερα, η διαμόρφωση του ηγετικού κύκλου της εξουσίας των πρώιμων ισλαμικών
χαλιφάτων με τρόπο εκ διαμέτρου αντίθετο της πρακτικής του Μωάμεθ στην Μεδίνα
συνέβαλε στην διαμόρφωση ενός είδους κλήρου, πλην όμως κατά συνθήκην και ως επί
το πλείστον εγγάμου. Αγαμία υπήρξε στο Ισλάμ ως συνάρτηση πνευματικότητας και
ψυχικών ασκήσεων, όχι θεολογίας και θρησκευτικής εξουσίας. Αλλά και σε αυτούς
τους κύκλους δεν ήταν παρά μία σχετικά σπάνια περίπτωση.
Αποκλειστικά στην Αρχαία Αίγυπτο μπορούμε να αναγάγουμε την καταβολή της
ιδέας και της πρακτικής της αγαμίας. Και το μεμφιτικό και το ηλιουπολιτικό
ιερατείο διέθεταν τάξεις αγάμων ιερέων. Αυτοί ωστόσο δεν ευνουχίζονταν. Ο
Ωριγένης θεωρήθηκε από πολλούς ως 'βασιλικώτερος του βασιλέως' αλλά αυτό είναι
μία ερμηνευτική υπερβολή. Δεν έχουμε καθαρή και λεπτομερειακή γνώση των αιτίων
και της συλλογιστικής πίσω από αυτήν του την επιλογή, αλλά μπορομε να είμαστε
σίγουροι ότι ο Ωριγένης δεν ακολούθησε κατά γράμμα την γνωστή περικοπή του Κατά
Ματθαίου Ευαγγελίου (ΙΘ' 12), όπου ο Ιησούς φέρεται να έχει πει τα εξής: "εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ
κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω. καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν
ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν
ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ
δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω".
Δεν είναι δυνατόν να αναλύσω εδώ εκτεταμένα την συγκεκριμένη αυτή περιγραφή,
αλλά είναι εμφανές ότι ο Ιησούς αναφέρεται σε τρεις -εγγενώς διαφορετικές-
κατηγορίες ανθρώπων. Όπως η πρώτη κατηγορία ανθρώπων-ευνούχων (εκ γενετής
ερμαφροδίτων) είναι εγγενώς διαφορετική από την δεύτερη (δηλαδή των ευνούχων
των ανακτόρων), έτσι ακριβώς και η τρίτη κατηγορία είναι εγγενώς διαφορετική
από τις προηγούμενες δύο. Είναι σαφέστατα ένα κάλεσμα στην αγαμία, αλλά δεν
είναι σε καμμία περίπτωση πρόταση/προτροπή για εκούσιο φυσικό αυτο-ευνουχισμό.
Ασφαλώς και καταλαβαίνεις ότι ο εκούσιος φυσικός αυτο-ευνουχισμός αποτελεί
παράβαση της Δημιουργίας. Ισοδυναμεί με άρνηση της πληρότητας του 'ναού του
Θεού', ενός όρου ο οποίος σε πολλές θρησκείες είναι ταυτόσημος με το ανθρώπινο
σώμα, όταν αναφερόμαστε στην Ανθρώπινη Οντολογία. Ταυτόχρονα και μάλιστα εκλαμβανόμενος
ως υποδειγματικός (ως πρακτική ενός κορυφαίου θεολόγου), ο εκούσιος φυσικός
αυτο-ευνουχισμός μπορεί ξεκάθαρα να οδηγήσει σε εξαφάνιση της ανθρωπότητας. Η
γενετήσια ορμή μετατρέπεται σε αμάρτημα, αν υπεισέρχεται ηδονή, αλλά η
αναπαραγωγή του ανθρωπίνου γένους ισχύει ως καίριο τμήμα του προορισμού του
ανθρώπου είτε εντός είτε εκτός του Παραδείσου, είτε προ του Κατακλυσμού, είτε μετά.
Εισαγωγικά:
https://www.arcaneknowledge.org/catholic/origen.htm
https://www.arcaneknowledge.org/catholic/origen2.htm
https://www.arcaneknowledge.org/catholic/origen3.htm
https://www.arcaneknowledge.org/catholic/origen4.htm
(από τον εξαιρετικό Daniel J. Castellano, συγγραφέα του
βιβλίου Against Democracy)
https://quod.lib.umich.edu/d/did/did2222.0002.669/--celibacy?rgn=main;view=fulltext;q1=Ancient+history
https://en.wikipedia.org/wiki/Leonides_of_Alexandria
https://en.wikipedia.org/wiki/Origen
https://en.wikipedia.org/wiki/Hexapla
https://en.wikipedia.org/wiki/On_the_First_Principles
https://en.wikipedia.org/wiki/Contra_Celsum
https://en.wikipedia.org/wiki/Philocalia_(Origen)
https://en.wikipedia.org/wiki/Origenist_Crises
https://en.wikipedia.org/wiki/Epiphanius_of_Salamis
https://en.wikipedia.org/wiki/Menas_of_Constantinople
https://en.wikipedia.org/wiki/Three-Chapter_Controversy
https://en.wikipedia.org/wiki/Synod_of_Constantinople_(543)
https://www.newadvent.org/cathen/11306b.htm
Και ποιος επεχείρησε διά του κηρύγματος μιας νέας θρησκείας να οδηγήσει την
ανθρωπότητα σε εξαφάνιση; Ο Μάνης! Κατά τον Μάνεντα, ο υλικός άνθρωπος είναι
ένα εκ δημιουργίας αμαρτωλό ον και πρέπει να εξαφανισθεί σε ένα ολοκαύτωμα έτσι
ώστε να χωρισθούν -ολότελα, ευδιάκριτα και αμετάκλητα- μεταξύ τους ο κόσμος του
Καλού και ο κόσμος του Κακού. Άλλωστε, ο παρών υλικός άνθρωπος είναι κατά τις
διδασκαλίες του Μάνεντος μία επινόηση και παραγωγή του 'Δημιουργού', ο οποίος
δεν είναι ο Θεός αλλά ο 'άρχων του κόσμου τούτου'. Και γι' αυτόν τον λόγο ο
Μάνης απορρίπτει την Παλαιά Διαθήκη ως σατανικό κείμενο: ο Γιαχβέ είναι ο
'Δημιουργός'.
Αν και ο μανιχεϊσμός αντιμετωπίσθηκε πολύ αρνητικά και από το Ισλάμ, πολλοί μοσυουλμάνοι ιστορικοί ασχολήθηκαν διεξοδικά με τον προφήτη της θρησκείας, η οποία ήταν η πρώτη στην Παγκόσμια Ιστορία που είχε πιστούς από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό. Σε σμικρογραφίες ισλαμικών χειρογράφων, ο Μάνης αναπαριστάθηκε είτε στις ομιλίες του είτε στον μαρτυρικό (Σταύρωση;) θάνατό του.
Κανένας δεν ήταν λοιπόν (θεωρητικά και όχι πρακτικά) εγγύτερα στον Ωριγένη
από τον Μάνη, ιδρυτή του Μανιχεϊσμού. Αν μάλιστα κάποιος λάβει σοβαρά υπόψει
του το γεγονός ότι οι δύο κορυφαίοι μύστες έζησαν σχεδόν ταυτόχρονα, μπορεί να
συμπεράνει πολλά. Ο Ωριγένης (184 – 253) και ο Μάνης (216– 274) έχουν πάρα
πολλά κοινά, παρά το γεγονός ότι ο Μάνης ίδρυσε μία εντελώς άλλη θρησκεία κατά
το δόγμα της οποίας υπήρχαν δύο οντότητες με το όνομα Ιησούς: ένας Φωτεινός,
ψυχικός και αιθερικός, Ιησούς ως κορυφαίος προφήτης και θεϊκός απεσταλμένος και
ένας υλικός, φυσικός Ιησούς ως αρνητικό είδωλο του πρότερου και συνεπώς άθλια
ποταπός, ολέθριος και δαιμονικός. Αν κάποιος καταγράψει όλα τα κοινά σημεία
πίστης των δύο αυτών κορυφαίων ανθρώπων του 3ου χριστιανικού αιώνα, θα
αντιληφθεί ότι ουσιαστικά, πάνω από ένα αιώνα πριν από τον Ιερό Αυγουστίνο
(354-430), ο Ωριγένης ουσιαστικά είχε αποπειραθεί να εκμανιχεΐσει την υπό
διαμόρφωση θρησκεία (Χριστιανωσύνη), η οποία θεωρητικά ξεκινούσε από τον Ιησού
και τελικά εσύρετο με σφοδρότητα προς τον Σατανά.
Υπάρχουν δύο οντότητες ονόματι Ιησούς στον μανιχεϊσμό: μία κορυφαία ψυχική οντότητα, γνωστή και ως Φωτεινός Ιησούς, και ένα βρωμερό και μυσαρό άτομο-πρότυπο ασωτίας και απώλειας. Στην σμικρογραφία ο Φωτεινός Ιησούς εξηγεί τις πικρές αλήθειες του υλικού κόσμου στον Αρχικό Άνθρωπο και την Αρχική Γυναίκα.
Με χρονολογική σειρά, Ωριγένης και Μάνης, εκπροσωπούν τις δύο παράλληλες
προσπάθειες των αρχαίων πολυθεϊστικών ιερατείων της Αιγύπτου και της
Μεσοποταμίας / Ιράν να κυριαρχήσουν στην Δύση (Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) και την
Ανατολή (Σασανιδική Αυτοκρατορία του Ιράν). Αν ο Ωριγενισμός είχε τελικά επικρατήσει
στον ρωμαϊκό κόσμο και αν ο Μανιχεϊσμός είχε επιβληθεί στον ιρανικό κόσμο (από
Μεσοποταμία μέχρι Ινδία και Κεντρική Ασία), όλη η ανθρωπότητα δυτικά της Κίνας
θα ελεγχόταν από το κίβδηλο, αντιθεϊκό και απάνθρωπο πολυθεϊστικό ιερατείο, του
οποίου σύγχρονη κατάληξη είναι το έκτρωμα των Ιησουϊτών. Αν συναρτήσεις μάλιστα
όλη αυτή την διπλή (σε Ιράν και Ρώμη) και πολυεπίπεδη (σε ψυχικό, πνευματικό,
θρησκευτικό, και μορφωτικό επίπεδο) απόπειρα με την άνοδο μιας μανιχεϊστικής επιστημονικής
κάστας στο ιρανικό σασανιδικό πανεπιστήμιο-βιβλιοθήκη-ερευνητικό κέντρο Τζοντ-ε
Σαπούρ (Gundeshapur), στην επαρχία Χουζεστάν του σημερινού ΝΔ Ιράν όχι πολύ
μακριά από τα Σούσα, όπου μεθοδευμένα επιχειρήθηκε η σύσταση μιας ηλιοκεντρικής
ψευδο-επιστήμης στους αντίποδες της μέχρι τότε αρχαίας ανατολικής (σουμεριακής,
ασσυρο-βαβυλωνιακής, αραμαϊκής, χαναανικής - φοινικικής, και αιγυπτιακής)
επιστήμης, τότε μπορείς να καταλάβεις το βάθος του εγχειρήματος.
Αν και επί Σαπούρ Α' (βασιλεία: 240-270) ο Μάνης έτυχε ευμενούς
αντιμετώπισης και θερμής υποδοχής από τον μεγάλο αυτοκράτορα, η τρομερή
απάντηση του 'βαθέος κράτους' και της 'ψυχής του Ιράν' δεν άργησε να εκδηλωθεί.
Έτσι, α) η λυσσαλέα αντίδραση του Καρτίρ (περίπου 230-295) κατά του Μάνη, η εκ
μέρους του Καρτίρ μεγαλοφυής θρησκευτική ανασύνθεση του Ζωροαστρισμού και του Ζενδισμού
σε Μαζδεϊσμό (επίσημο σασανιδικό δόγμα ως επαναφορά στην παλαιά αχαιμενιδική
ορθοδοξία), β) η επιβολή (υπό του Καρτίρ και μιας σειράς σάχηδων) στο
σασανιδικό Ιράν μιας παιδείας ηρωϊκών υπερανθρώπων με αναφορές σε επικούς
προγόνους και θεία πρότυπα, καθώς και μιας ηρωοποιητικής μυθολόγησης (σε
συνδυασμό με την κατακόρυφη άνοδο του ηρωϊσμού ως ιρανικής αξίας, λόγου
ύπαρξης, και προορισμού ζωής και σε σφοδρή απόρριψη κάθε μανιχεϊστικού,
ωριγενιστικού, μεμφιτικού και ιησουϊτικού αντι-ηρωϊσμού, δεδομένου ότι κάθε
τέτοια τάση αποτελεί έξαρση σατανισμού), και γ) η επικράτηση του Καρτίρ στο
ανακτορικό - αυλικό σασανιδικό ιρανικό περιβάλλον οδήγησαν σε άμεσο, απηνή και
διαρκή διωγμό των Μανιχαίων, καθώς και σε μαρτυρικό θάνατο του Μάνη, θεωρημένου
ως αν-ιρανικό (μη ιρανικό) βδέλυγμα.
Πελώριο ανάγλυφο του Σαπούρ Α' στην αχαιμενιδική νεκρόπολη Ναξ-ε Ρουστάμ και τεράστιο άγαλμα του ιδίου Σάχη σε σπήλαιο κοντά στο Μπισαπούρ/Καζερούν.
Έτσι, χάρη στον Καρτίρ, το Ιράν αντέδρασε νωρίς και απαλλάχθηκε από την
φρικτή ιησουϊτική πλεκτάνη. Όμως στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (όπου ο Ωριγένης
είχε συχνά-πυκνά ταξιδεύσει σε πολλά σημεία), οι πρώιμες χριστιανικές
κοινότητες χρειάστηκαν να περιμένουν για πάνω από ένα αιώνα μέχρις ότου ο
Επιφάνειος Σαλαμίνος (της Κύπρου/310 ή 320-403) εγερθεί κατά της διάδοσης και
επιβίωσης τόσων εμφανώς αντι-ιησουϊκών και επίσης αντι-χριστιανικών
διδασκαλιών, θεωριών, και δοξασιών ανάμεσα στους Χριστιανούς των αρχών του 4ου
αιώνα.
Οι δύο ωριγενιστικές κρίσεις, τις οποίες διήλθε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην
διάρκεια δύο αιώνων (375-553), δεν συνέβησαν χωρίς λόγο, ξέρεις. Αλλά, αντίθετα
από το τι συνέβη στο Ιράν, ο Ωριγενισμός είχε ήδη διαβρώσει τα πάντα. Αυτό ήταν
άλλωστε φυσιολογικό. Μία σύγκριση Μανιχεϊσμού και Ωριγενισμού δείχνει ότι
υπήρχαν και στις δύο πλευρές πολύ διαφορετικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.
Ο Μανιχεϊσμός ήταν μία διαφορετική, ανεξάρτητη θρησκεία, ενώ ο Ωριγενισμός
ήταν μία τάση/ένα ρεύμα εντός του πρώιμου Χριστιανισμού. Ουσιαστικά, ο
Μανιχεϊσμός αποτελεί το πλέον περισπούδαστο, πολυσύνθετο και συγκροτημένο
ψυχικό-πνευματικό-θεολογικό-θρησκευτικό-φιλοσοφικό σύστημα της Παγκόσμιας
Ιστορίας. Δεν υπάρχει ανθρώπινη επινόηση ή θεωρητικό σύστημα που να μπορεί καν
να συγκριθεί με το περίπλοκο και ολοκληρωμένο σύστημα του Μάνη. Και ιστορικά
μελετημένος ως κήρυγμα ο Μανιχεϊσμός αποτελεί την πρώτη και εσαεί αξεπέραστη
απόπειρα ίδρυσης μιας θρησκείας παγκοσμιοποίησης. Η μανιχεϊστική Τετράδα
Σωτηριολογίας (Ζωροάστρης, Βούδδας, Ιησούς και Μάνης), ως τέσσερις φωτεινοί
απεσταλμένοι του Θεού, αποτελούσε εμφανέστατα την βάση σύγκλισης όλων των
βασικών δογμάτων της εποχής και την χοάνη αφομοίωσης όλων των εθνών δυτικά της
Κίνας σε μία θρησκεία οργανωμένη με ιεραρχικό τρόπο, μυητικές διαδικασίες και
αυστηρά τυπικά ψυχικών ασκήσεων.
Όμως, παρ' όλα αυτά ή μάλλον εξαιτίας τους, προέκυπτε αυτόματα μία κατάσταση
κατά την οποία, αν απερρίπτετο ο Μανιχεϊσμός, όλα τα δόγματά του και οι
σχετικές δοξασίες θα αποβάλλονταν εύκολα ως ξένο σώμα από το Ιράν. Αντίθετα,
στην περίπτωση του Ωριγενισμού, ακόμη και αν κάποτε απερρίπτετο ως τάση/ρεύμα και
αν αναθεματιζόταν ο Ωριγένης, πλείστα όσα στοιχεία, προοπτικές και οπτικές
γωνίες ωριγενιστικής φύσης θα είχαν μείνει τελικώς αποδεκτές και θα είχαν
ενσωματωθεί στο τελικώς διαμορφωμένο δόγμα και λατρεία, ιερατική οργάνωση, και
λειτουργία του Χριστιανισμού. Και αυτό τελικά έγινε.
Θα ήταν ολότελα διαφορετικά, αν ο Μάνης συνέθετε ένα νεο-ζωροαστρικό
θεολογικό σύστημα. Κάτι τέτοιο θα αντιστοιχούσε απολύτως στην απόπειρα του
Ωριγένη. Από την άλλη όμως, κάτι τέτοιο θα στερούσε ολότελα τον
παγκοσμιοποιητικό χαρακτήρα και διάσταση του Μανιχεϊσμού. Αυτή η κατάσταση (σε
συνδυασμό με την σύσταση της μανιχεϊστικής επιστήμης στο Τζοντ-ε Σαπούρ)
δείχνει ότι τότε σε παγκόσμιο επίπεδο οι μυητικοί πρόγονοι των συγχρόνων
Ιησουϊτών είχαν κατ' εξοχήν ποντάρει στο Ιράν (και στην εκεί επιβολή του Μανιχεϊσμού).
Αλλά, από την άλλη, α) η επιβολή της Χριστιανωσύνης με επίκεντρο την Νέα
Ρώμη (Κωνσταντινούπολη) στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, β) ο πολύπλευρος
Ιουστινιάνειος διωγμός όλων των ψευδο-χριστιανικών
μεμφιτικών-ωριγενιστικών-ιησουϊτικών παρακλαδιών (όπως η Ρεκονκίστα, ο αναθεματισμός
του Ωριγένη, και η επιβολή του θεσμού των Κωνσταντινουπολιτών Παπών της Ρώμης),
και γ) η επικράτηση του Ισλάμ ακύρωσαν τα τότε σχέδια του πολυθεϊστικού
αρνητικού ιερατείου και τα μετέθεσαν για πάνω από 1000 χρόνια αργότερα. Αλλοιώς,
ό,τι ξέρεις ως '1500-1600' (δηλαδή 'Αναγέννηση'), θα συνέβαινε γύρω στο '600',
και όπου εμείς ευρισκόμαστε σήμερα θα είχε φθάσει η ανθρωπότητα ήδη το έτος
1000 (για κακοτυχία και κακοδαιμονία της).
Ιουστινιανός και Θεοδώρα υπήρξαν απηνείς διώκτες του Ωριγενισμού, καθώς και του Παποκαισαρισμού, επειδή κατανοούσαν πολύ καλά ποιοι προωθούσαν τέτοια δόγματα και ποιοι κρύβονταν πίσω από τέτοιες αντιλήψεις.
Βεβαίως δεν είναι μόνο ο αυτο-ευνουχισμός 'Ωριγενισμός'! Ο όρος αυτός
καλύπτει κυρίως τεράστια τμήματα ψυχικής ασκητικής, ψυχικής οντολογίας,
κοσμογονίας, ηθικής, κοσμολογίας, ανθρωπολογίας (: ανθρώπινης οντολογίας),
εσχατολογίας και σωτηριολογίας, τα οποία -συνημμένα στο κεντρικό χριστιανικό
αφήγημα περί τον βίον και το κήρυγμα του Ιησού- συμπαρασύρουν τους πιστούς σε
πλείστες όσες θέσεις τις οποίες ο Ιησούς απέρριπτε διαρρήδην και η
Χριστιανωσύνη (υπό την μορφή των Οικουμενικών Συνόδων) δεν αποδέχθηκε. Ωστόσο,
πολλές από αυτές τις σαφέστατα αντι-ιησουϊκές και αντιχριστιανικές πίστεις
παρέμειναν μερικώς ή κρυφώς αποδεκτές από τον επίσημο ρωμαϊκό χριστιανισμό.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να επισημάνω ότι δεν πρέπει κανείς να συγχέει τον
επίσημο ρωμαϊκό χριστιανισμό με την επίσημη ρωμαϊκή Χριστιανωσύνη, όπως αυτή
άρχισε να διατυπώνεται αρχικά από την Σύνοδο της Νικαίας και μέχρι την
Πενθέκτη. Ενώ οι ψευδο-χριστιανικοί κύκλοι, οι οποίοι κατάφεραν αρχικά (γύρω
στο 310-313) να έλξουν τον Μεγάλο Κωνσταντίνο προς το τότε ακόμη υπό
διαμόρφωσιν χριστιανικό θρησκευτικό σύστημα, επίστευσαν ότι είχαν 'φέρει το
παιγνίδι στα μέτρα τους', με την σύσταση της Νέας Ρώμης (330) είδαν μεγάλο
τμήμα της εξουσίας να φεύγει μέσα από τα χέρια τους. Η ανέγερση της νέας
πρωτεύουσας στα παράλια του Βοσπόρου ήταν ένα αναπάντεχο κτύπημα γι' αυτούς.
Αυτό το καίριο γεγονός δεν ήταν επιλογή κάποιων αντιπάλων των ήδη εδραιωμένων
στην παλαιά Ρώμη κύκλων, αλλά φυσική συνέπεια της δυναμικής, την οποία είχαν
αποκτήσει οι ίδιες οι εξελίξεις (κάτι που συμβαίνει συχνά και οπουδήποτε).
Το κεντρικό ρεύμα Χριστιανών επισκόπων, θεολόγων, ιστορικών, μοναχών και
πιστών δεν ελεγχόταν ούτε από τους Γνωστικούς, τους Αρειανιστές και τους ποικίλους
άλλους αρνητές του τριαδικού χριστιανισμού (από την μία πλευρά), ούτε και από
τους Ωριγενιστές, τους λοιπούς κρυπτο-Μανιχεϊστές, κρυπτο-Μιθραϊστές, και
κρυπτο-Μεμφιτικούς πολυθεϊστές που φορούσαν μία χριστιανική μάσκα και
προσεκτικά ξεδίπλωναν το σχέδιό τους (από την άλλη πλευρά). Η Ιστορία της
Χριστιανωσύνης θα ήταν πολύ διαφορετική, αν δεν είχε ανεγερθεί η Νέα Ρώμη, η
οποία προσέδωσε βαρύτητα και σημασία στις ανατολικές επαρχίες, αφήνοντας την
παλαιά Ρώμη μόνη μακριά στα δυτικά. Οι τόποι, όπου συνήλθαν οι οικουμενικές
σύνοδοι, μιλούν από μόνοι τους και δείχνουν ότι το μεμφιτικό-ωριγενιστικό
σχέδιο για ένα χριστιανικό παπο-καισαρισμό θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί.
Νίκαια, Κωνσταντινούπολη, Έφεσος, και Χαλκηδόνα επικύρωναν κάθε φορά τον
ανατολικό ρωμαϊκό καισαρο-παπισμό.
Ο επίσημος ρωμαϊκός χριστιανισμός αποδέχθηκε τα δόγματα της επίσημης
ρωμαϊκής Χριστιανωσύνης της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινούπολης στον βαθμό που αυτά
δεν δημιουργούσαν προσκόμματα στα μακρόπνοα σχέδια του διακινούντος ιερατείου.
Όποτε κάτι τέτοιο συνέβαινε, η Ρώμη αντιδρούσε στα ιστορικά πατριαρχεία της
Ανατολής. Σε πολλά λατρευτικά θέματα, των οποίων η εισαγωγή σήμαινε καθαρή
μεταφορά μιθραϊκών λατρευτικών στιγμιοτύπων μέσα στην αρχική χριστιανική πίστη
και προβολή ιρανικής πολυθεϊστικής λατρείας στο πλαίσιο της ζωής του ιστορικού
Ιησού, η Ρώμη προηγήθηκε. Τα Μιθράγεννα-Χριστούγεννα είναι μία ενδεικτική
περίπτωση. Ήταν άγνωστα στην Ανατολή, όπου κανένας δεν ήθελε τόσο άκριτα και
τόσο αναίτια να εισαγάγει τόσο άχρηστους νεολογισμούς, οι οποίοι αντέβαιναν στο
κήρυγμα και στην πίστη του Ιησού. Αντίθετα, παντού στην Ανατολή εορταζόταν
πρώτα τα Φώτα (η Βάπτιση του Ιησού), κάτι το παγερώς αδιάφορο για το ιερατείο,
το οποίο χρησιμοποιούσε τον επίσημο ρωμαϊκό χριστιανισμό ως κάλυπτρο των
τελικών επιδιώξεών του.
Το ίδιο αφορά και την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, η οποία ήταν άγνωστη και
ανύπαρκτη ως λατρευτική ενότητα πριν από τον 4ο αιώνα, αν και ανάμνηση των
Παθών σαφέστατα διετηρείτο και ετιμάτο ανάμεσα στους πρώιμους Χριστιανούς.
Το ίδιο αφορά και πολλά καίρια κείμενα κατήχησης. Και ενώ κανένας δεν έχει
αμφισβητήσει την χρονολόγηση της Διδαχής (Διδαχή Κυρίου
διά των δώδεκα Αποστόλων τοις έθνεσιν) στο δεύτερο μισό του 2ου χριστιανικού αιώνα και
το περιεχόμενό της φαίνεται όντως να αντανακλά την πίστη και την λατρεία των
τότε Χριστιανών, ένα απίστευτο μυστήριο περιβάλλει την Didascalia Apostolorum
(το αρχαίο ελληνικό πρωτότυπο έχει χαθεί) του 3ου αιώνα, δεδομένου ότι οι
αναφορές του Επιφανείου Σαλαμίνος δεν αντιστοιχούν στα σήμερον σωζόμενα
χειρόγραφα του έργου, κάτι που δείχνει ότι συχνά-πυκνά τίτλοι σημαντικών έργων
των πρώιμων χριστιανικών εκκλησιών άλλαζαν περιεχόμενο.
Ακόμη χειρότερα, οι Constitutiones Apostolorum είναι ένα, χρονολογούμενο
στα τέλη του 4ου αιώνα, άθλιο και ψευδεπίγραφο εράνισμα προγενεστέρων κειμένων,
το οποίο είναι καθοριστικής σημασίας για την χριστιανική λατρεία, την
εκκλησιαστική οργάνωση, και ακόμη το κανονικό δίκαιο. Αν και εμφανώς αντιοχηνών
καταβολών, το κείμενο είναι μια ωριγενιστική-ιησουϊτική απάτη, την οποία η
Πενθέκτη Σύνοδος (692) πέταξε στα σκουπίδια λόγω του γεγονότος ότι τα πλείστα
συλλεχθέντα κείμενα ήταν διάτρητα από αιρετικές θέσεις. Γι' αυτό και η
ψευδοχριστιανική Ρώμη δεν θέλει ακόμη και σήμερα να αναγνωρίσει την Πενθέκτη. Εισαγωγικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Didache#Title
https://en.wikipedia.org/wiki/Didascalia_Apostolorum
https://en.wikipedia.org/wiki/Apostolic_Constitutions
https://en.wikipedia.org/wiki/Decretum_Gelasianum
Από ένα σημείο και ύστερα, ήταν σαφές ότι υπήρχε μία
αντι-κωνσταντινουπολιτική πλευρά της Ρώμης, η οποία επιζητούσε πρωτεία και
πρόβαλλε συνεχώς προσχήματα για τις διαφωνίες της με την Ανατολή, χωρίς κατ'
ανάγκην να ενδιαφέρεται για τα θέματα αυτά καθεαυτά, αλλά για άλλα, τα οποία
δεν ήθελε να φανερώσει. Ήταν αυτά τα τέρατα που συγκρούστηκαν επανειλημμένα με
τον Βελισάριο ώστε να μην παρέμβει στην θρησκευτική εξουσία της Ρώμης, όταν το
537 πολύ σωστά ο μεγάλος στρατηγός καθαίρεσε τον προδότη της αυτοκρατορίας
σατανο-Πάπα Σιλβέριο, ο οποίος συνωμοτούσε με τον καννίβαλο Γότθο ψευτο-βασιλιά
Ουίτιγι/ Vitiges
με σκοπό να ανοίξει κρυφά τις πύλες της Ρώμης στα βαρβαρικά στρατεύματα! Και
ποιος ήταν ο Σιλβέριος; Γιος ενός άλλου Πάπα ονόματι Ορμίσδα!
Πάπας Ορμίσδας σε μεταγενέστερη αναπαράσταση
Ο ιρανικής καταγωγής κρυπτο-μιθραϊστής και ψευδο-χριστιανός Hormisdas
(450-523/πάπας από το 514) ήταν ο υπαίτιος του εντελώς πρώτου σχίσματος, εκείνου
του Ακακίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (484-519/δεν αποτελεί 'σχίσμα' η
πόλωση περί τον Ακάκιο Καισαρείας τον 4ο αιώνα), το οποίο συνεχίστηκε με το
λαυρεντιανό σχίσμα και τον φιλο-κωνσταντινουπολιτικό πάπα (ή αντιπάπα για τους
Ιησουΐτες) Λαυρέντιο (498-506/κάτι που δηλώνει την ακόμη και τότε ύπαρξη μίας ισχυρής
αντι-ωριγενιστικής τάσης στην Ρώμη). Αν σου φαίνονται παράξενα όλα αυτά, πρέπει
να σου τονίσω ότι, μέχρι τον ενθρονισμό του Ιουστινιανού Α' το 527, η άνοδος
αυτής της ψευδο-χριστιανικής ιερατικής κάστας συνεχιζόταν ακάθεκτη, και
-κρινόμενοι από τις πράξεις τους- αυτοί έδειχναν να θεωρούν ότι ευρίσκονταν
κοντά στην επικράτηση. Εισαγωγικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Belisarius#Deposition_of_Pope_Silverius
https://en.wikipedia.org/wiki/Siege_of_Rome_(537%E2%80%93538)
https://en.wikipedia.org/wiki/Pope_Silverius
https://en.wikipedia.org/wiki/Pope_Hormisdas
https://www.iranicaonline.org/articles/hormozd-ormisdas
https://en.wikipedia.org/wiki/Acacian_schism
https://en.wikipedia.org/wiki/Antipope_Laurentius
https://en.wikipedia.org/wiki/Vitiges
Μόνον αμαθείς, αφελείς και θύματα των Ιησουϊτών πιστεύουν ότι η Reconquista ήταν
μία στρατιωτική ενέργεια εναντίον βαρβαρικών φύλων και βασιλείων . Η αλήθεια
είναι ότι η Ιουστινιάνειος Reconquista
επιτελέσθηκε κατ' εξοχήν εναντίον αυτής της ψευδο-χριστιανικής πλευράς της
Ρώμης. Τα διάφορα βαρβαρικά φύλα και οι επιθέσεις τους κατά της Δυτικής
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και αργότερα κατά της Ρώμης ήταν κάτι το άκρως επιθυμητό
για τους μυητικούς προγόνους των Ιησουϊτών, διότι μόνον αυτών η άφιξη και η παρουσία
θα στήριζε τον παποκαισαρισμό, δηλαδή ένα προαιώνιο στόχο του αρχαίου
αιγυπτιακού μεμφιτικού ιερατείου του Πταχ. Το μόνο που αυτή η σατανική ιερατική
κάστα δεν ήθελε ήταν η συνέχιση της ύπαρξης της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
με ένα imperatorem τόσο
ισχυρό στην Δύση όσο ο βασιλεύς ήταν στην Ανατολή.
Και επειδή χαρακτηρίζεις μόνον τους σημερινούς Ιησουΐτες ως 'μαφιόζους', πρέπει να προσθέσω και το εξής: ως διαχρονικώς κορυφαίο πρότυπο μαφιοζισμού, αυτή η αντι-κωνσταντινουπολιτική πλευρά της Ρώμης διέθετε πολλών ειδών ερείσματα (στελέχη / τοποτηρητές) στην Ανατολή. Με αυτό δεν εννοώ τους αποκρισιάριους (αντιπροσώπους, συνεπώς θεολόγους) αλλά ιερείς, θεολόγους, μοναχούς και όργανα της αυτοκρατορικής διοίκησης. Παρόμοια συμπεριφορά όμως δεν χαρακτήρισε ποτέ τα πατριαρχεία της Αντιόχειας, των Ιεροσολύμων, και της Αλεξάνδρειας, των οποίων την προς τον βασιλέα και τον πατριάρχη της Νέας Ρώμης στάση και συμπεριφορά πρέπει κάποιος να εκλαμβάνει πάντοτε ως το μόνο μέτρο σύγκρισης και ως το σωστό κριτήριο για να αποτιμήσει τα πεπραγμένα της 'Εκκλησίας' της παλαιάς Ρώμης (πριν στην συνέχεια ανιχνεύσει τις προθέσεις της).
Με μία μεθοδική σύγκριση, κάποιος εύκολα αντιλαμβάνεται ότι, κατά τον 5ο
και τον 6ο αιώνα, οι πάπες και η αντικωνσταντινουπολιτική πλευρά της Ρώμης είχαν
ως κεντρικό στόχο την κοσμική εξουσία και ότι το ενδιαφέρον τους για
πνευματικά, θρησκευτικά, θεολογικά και μορφωτικά θέματα είχε μόνον χαρακτήρα
αποτροπής (όχι δογμάτων τα οποία κατά τους πάπες της Ρώμης αντέβαιναν στο
κήρυγμα του Ιησού και στο πνεύμα και το γράμμα των Οικουμενικών Συνόδων αλλά) θεωριών
και ερμηνειών, δοξασιών και πρακτικών, τα οποία θα έστηναν ενδεχομένως αργότερα
αξεπέραστα εμπόδια για τα μυστικά σχέδιά τους.
Δεν ήταν μόνον οι ωριγενιστές, οι οποίοι μετεκινούντο ανάμεσα στην
Ανατολική και Δυτική Μεσόγειο, συμπαρασύροντας όλους όσους μπορούσαν σε θέσεις
εγγύτερες των μυητικών προγόνων των Ιησουϊτών. Ήταν και όλοι όσοι αντιτέθηκαν
στο Ιουστινιάνειο ανάθεμα των Τριών Κεφαλαίων. Ήταν και όσοι συμμετείχαν στο
Σχίσμα των Τριών Κεφαλαίων (553-698). Υπάρχουν, ξέρεις και οι Πράσινοι (Prasini) και οι
Βένετοι (Veneti), όπως
και οι λιγώτερο γνωστοί Ρούσσοι (Russati) και
Λευκοί (Albati). Υπάρχει
και η Στάση του Νίκα, επειδή οι μαφιόζοι ψευδο-χριστιανοί της Ρώμης προφανώς
και θα γνώριζαν πολύ καλά τι κίνδυνο συνιστούσε εξυπαρχής για τους ίδιους η
άνοδος του Ιουστινιανού στον θρόνο της αυτοκρατορίας. Υπάρχουν και οι
Ακοίμητοι, ένα θρησκευτικό τάγμα που προσπάθησαν οι μαφιόζοι της Δύσης να
στήσουν στην Ανατολή ήδη από τις αρχές του 5ου αιώνα.
Και αν η κατά περιπτώση συνεργασία Ιησουϊτών και
Ελευθεροτεκτόνων/ψευτο-μασώνων φαίνεται σήμερα σε πολλούς ως περίεργη, γνωρίζουμε
ότι οι επαφές μεταξύ των Ακοιμήτων και των Ευχιτών (Μεσαλιανών) δείχνουν ότι
μερικών μαφιόζων τα σχέδια συχνά δεν λειτουργούν σε αντίθεση με εκείνα άλλων καμοριανών
αλλά σαν υπέρθεση σε εκείνα.
Άλλωστε, η εισαγωγή του θεσμού των Κωνσταντινουπολιτών παπών από τον
Ιουστινιανό δεν τερμάτισε το πρόβλημα. Απλώς έθεσε εμπόδια σε όλους τους
ψευδο-χριστιανούς της παλαιάς Ρώμης, των οποίων η συμπεριφορά και εν γένει τα
έργα έδειχναν ό,τι εκείνοι προσπαθούσαν επίμονα να κρύψουν: ότι είχαν μία
παράξενο και μυστικό σχέδιο, το οποίο για εκείνους ήταν πολύ πιο σημαντικό από
την πίστη και την αλήθεια. Βεβαίως, αυτό δεν ήταν ορατό στους πλείστους. Πλην
όμως ήταν ορατό στον μεγαλύτερο Ρωμαίο ηγεμόνα.
Αντιδράσεις και συνωμοτικές κινήσεις, όπως εκείνες των Πελαγίου Β'
(579-590) και Μαρτίνου Α' (649-653), οι οποίοι ήταν δύο κωνσταντινουπολιτικής
αποδοχής και διορισμού πάπες πλην όμως αποδέιχθηκαν άτιμοι, επίορκοι και
πρόστυχοι, απόλυτα πιστοποιούν ότι το κακό δεν μπορούσε να ξερριζωθεί εύκολα
από την παλαιά Ρώμη, η οποία είχε ήδη μεταβληθεί σε αντί-Ρώμη και κέντρο
αντι-χριστιανικού σχεδιασμού.
Εισαγωγικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Three-Chapter_Controversy
https://en.wikipedia.org/wiki/Schism_of_the_Three_Chapters
https://en.wikipedia.org/wiki/Acoemetae
https://en.wikipedia.org/wiki/Euchites
https://en.wikipedia.org/wiki/Apocrisiarius
https://en.wikipedia.org/wiki/Nika_riots
https://en.wikipedia.org/wiki/Pope_Pelagius_II
https://en.wikipedia.org/wiki/Pope_Martin_I
https://en.wikipedia.org/wiki/Byzantine_Papacy
Επιπλέον, η αντικωνσταντινουπολιτική πλευρά της Ρώμης όχι μόνο τροποποιούσε
την πρότερη λατρεία των πρώιμων χριστιανικών ομάδων, συνεχώς διογκώνοντας το
λατρευτικό μέρος και μειώνοντας το ηθικό μέρος της θρησκείας, αλλά και εισήγαγε
θεσμούς πρότερον ανύπαρκτους και εμφανώς ενάντιους στην μαρτυρίαν Ιησού. Ένας
τέτοιος, αποτρόπαιος και απάνθρωπος, θεσμός ήταν τα μοναστικά τάγματα. Αυτά
συνιστούν την επιτομή του μαφιοζισμού εντός της Χριστιανωσύνης, πλην όμως δεν
προέκυψαν μονομιάς. Αλλά σε ό,τι συνέβαλε στην πορεία προς αποδοχήν τέτοιων
εξελίξεων, διακρίνουμε έντονα μία ωριγενιστική-μεμφιτική-ιησουϊτική εμπλοκή.
XVI. Από τον Ωριγένη στον Ιωάννη Κασσιανό
Δεν αποκάλεσα τον Ιωάννη Κασσιανό 'μαφιόζο', αλλά θεωρώντας τον κάθε
μαφιόζο ως απατεώνα, πρέπει να σου υπενθυμίσω ότι 'μαφιόζοι' δεν είναι μόνον
γκάνγκστερς που τρέχουν στους δρόμους και κλέβουν ή σκοτώνουν. Υπάρχουν λοιπόν πολλών
ειδών μαφιόζοι. Υπάρχουν ψυχικοί μαφιόζοι, πνευματικοί μαφιόζοι, διανοητικοί
μαφιόζοι, θεολογικοί μαφιόζοι, φιλοσοφικοί μαφιόζοι, καλλιτεχνικοί μαφιόζοι,
επιστημονικοί μαφιόζοι, εκπαιδευτικοί μαφιόζοι, κοκ. Η βάση της κάθε απάτης
είναι το ψέμμα, και οι χειρότεροι μαφιόζοι δεν είναι μπλεγμένοι σε οικονομικά,
δικαστικά και κυβερνητικά σκάνδαλα ή κυνικώς επιτελεσμένες δολοφονίες, αλλά σε
οικτρά ψέμματα, απάτες, διαστρεβλώσεις, παραποιήσεις, αποκρύψεις και αλλοιώσεις
της αλήθειας. Όσοι εξεπίτηδες ισχυρίζονται ότι είναι αλήθειες τα ψέμματα, τα
οποία συνθέτουν για να καταδικάσουν τους άλλους στην άγνοια και στην συνέχεια
να τους εκμεταλλευτούν με αποτρόπαιο τρόπο, είναι πολύ χειρότεροι από τον
εκάστοτε αρχηγό της σικελικής Μαφίας και της ναπολιτάνικης Καμόρας (Camorra).
Κανένας αρχηγός κράτους του 20ου αιώνα δεν ήταν τόσο τρισάθλιος απατεώνας
και μαφιόζος όσο ο λυσσασμένος εχθρός της ανθρωπότητας Άλμπερτ Άινστάιν (Albert
Einstein). Οι χειρότεροι μαφιόζοι δεν είναι αυτοί που έκλεβαν τις κυβερνητικές
αποθήκες των ΗΠΑ της εποχής της ποτοαπαγόρευσης (Prohibition), αλλά εκείνοι που
συνέθεσαν ολοκληρωμένες απάτες όπως η Αναγέννηση, ο Κλασικισμός, ο Διαφωτισμός
και ο σύγχρονος 'κοινοβουλευτισμός', οι οποίες συντηρήθηκαν επί αιώνες. Εάν δεν
το έχεις αντιληφθεί αυτό, παραμένεις ένα θύμα της επί τούτω, συνεχώς και επί
αιώνες διεκπεραιωμένης από τα τσιράκια των απατεώνων προπαγάνδας.
Δυστυχώς όμως πρέπει να ομολογήσω ότι υπάρχουν και ακόμη χειρότεροι
μαφιόζοι. Είναι όσοι, συνεργαζόμενοι με δαίμονες, επιτελούν θαύματα, τα οποία
εμφανίζουν ως δικά τους και με τα οποία εντυπωσιάζουν όσους οι ίδιοι πρώτα με
τα ψέμματά τους βούλιαξαν στον υλισμό, στην άγνοια και στην αποκοπή από την
ψυχή τους. Έπειτα καθοδηγούν 'εκ του ασφαλούς' το 'ποίμνιό' τους, ώστε να
προάγουν σχέδια του Σατανά. Ένας από αυτούς ήταν ο Τέκλε Χαϊμανότ (γκεζ: ተክለ ሃይማኖት / Tekle Haymanot
– δεν πρέπει να συγχέεται με τον Μάρα Τάκλα Χαϊμανότ/ Mara Takla Haymanot),
ένας μυσαρός Αμχάρα ψευδο-χριστιανός, ο οποίος χρησιμοποίησε κοπτικές
χριστιανικές προσευχές για να προσαποκτήσει ψυχική ισχύ και, κατά την
διαδικασία, ερχόμενος σε στενή επικοινωνία με δαίμονες, προσαπόκτησε ψυχική
εξουσία με την οποία εντυπωσίαζε τους συντοπίτες του γύρω από την λίμνη Τάνα
της Αβησσυνίας (ψευδο-Αιθιοπίας).
Βεβαίως, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτός ήταν ένας καλός χριστιανός,
όπως οι παραδόσεις των Αμχάρα Αβησσυνών αναφέρουν. Αλλά οι άνθρωποι φαίνονται
από τα έργα τους. Ο Τέκλε Χαϊμανότ (1215-1313, κατά αναξιόπιστες πηγές) λοιπόν
είναι υπεύθυνος για την γενοκτονία των Χριστιανών Αγκάου, την οποία με την βοήθειά
του επιτέλεσαν οι ψευδο-χριστιανοί αιμομείκτες και μοιχοί ομοεθνείς του με
σκοπό την ανατροπή της χριστιανικής δυναστείας (και βασιλείου) των Αγκάου (γύρω
από το Λαλιμπέλα) και την σύσταση του μυσαρού Αμχάρα αβησσυνικού
ψευδο-βασιλείου όπου επικράτησε γενικευμένη μοιχεία και αιμομειξία (και γι'
αυτό τους αποκαλώ ψευδο-χριστιανούς), διότι ανάμεσα στους Αμχάρα δεν υπάρχει η
έννοια του γάμου και λιγώτερο από το 1% του πληθυσμού συνάπτει πραγματικούς
χριστιανικούς γάμους (ως μυστήριο).
Κατά τα λοιπά, οι μητέρες δεν ξέρουν τίνος προσωρινού συζύγου τους είναι το
κάθε παιδί τους. Και εξαιτίας αυτής της κτηνώδους κατάστασης, δεν μπορεί να
υπάρξει ως πραγματικός θεσμός η δυναστεία/βασιλεία. Ακόμη χειρότερα, όλες οι
γενοκτονίες, οι οποίες επιτελέσθηκαν κατά τον 19ο και 20ο αιώνα από τους
(υποστηριγμένους από τους εγκληματίες Άγγλους-Γάλλους αποικιοκράτες) Αμχάρα
Αβησσυνούς εναντίον πολλών άλλων αφρικανικών εθνών (Ορόμο, Κάφα, Καμπάτα, Σέκα,
Χαντίγια, Άφαρ, Γκεντεό και άλλων), αποτελούσαν συνέχεια της ίδιας κακουργηματικής
παράδοσης, την οποία επέβαλε ο δαιμονικός ψευδο-άγιος Τέκλε Χαϊμανότ στα τέλη
του 13ου αιώνα, δηλαδή της σατανικής ψευδο-σολομωνικής δυναστείας. Εισαγωγικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Tekle_Haymanot
https://st-takla.org/Story-index_.html
https://am.wikipedia.org/wiki/አቡነ_ተክለ_ሃይማኖት
https://en.wikipedia.org/wiki/Zagwe_dynasty
https://en.wikipedia.org/wiki/Agaw_people
Με το παραπάνω θέλω να δώσω μόνον ένα παράδειγμα. Μην στέκεσαι λοιπόν τόσο
αφελώς απέναντι στην κάθε απόπειρα εξαπάτησης των πολλών και υπεξαίρεσης
ψυχικής ισχύος! Υπάρχει μία τακτική την οποία τηρούν όλοι οι απατεώνες:
υπερασπίζονται έναντι άλλων εκείνο το οποίο θέλουν να αλλοιώσουν (όχι μόνον
στην σύγχρονη πολιτική αλλά και σε ιστορικές θρησκείες). Εμφανιζόμενοι έτσι ως
υποστηρικτές μιας πίστης, υπολαμβάνουν θαυμασμό και χαίρουν αξιοπιστίας εκ
μέρους των πιστών. Οπότε στην συνέχεια μπορούν διακριτικά να προωθήσουν θέσεις
οι οποίες δεν έχουν τίποτα το κοινό με την πίστη εκείνη και να τις κάνουν να
θεωρηθούν ως αυθεντικές. Ο Ωριγένης εφάρμοσε συστηματικά αυτή την τακτική,
θερμώς υπεραμυνόμενος του πρώιμου Χριστιανισμού έναντι του Κέλσου. Πιο
περίπλοκος στις τακτικές του, ο Ιωάννης Κασσιανός έλαβε θέσεις κατά του Ιερού
Αυγουστίνου.
Αλλά, πριν προχωρήσω παρακάτω, πρέπει στο σημείο αυτό να τονίσω ότι δεν χρειάζεται
κάποιος να είναι οργανικά προσαρτημένος στην Μαφία (ή σε ένα μυστικό, υπέρτερο
ιερατείο), ώστε να λειτουργεί προς όφελος της οργάνωσης αυτής και των σχεδίων
της. Αρκεί και μόνον κάποια από τα λεγόμενα και τα γραπτά του να της
χρησιμεύουν! Αρκεί και μόνον η πνευματικότητα και οι ψυχικές ασκήσεις, τις
οποίες συνιστά, να της χρησιμεύουν. Αρκεί και μόνον το διά βίου πρότυπό του να
μπορεί να χρησιμεύσει στην προώθηση σχεδίων της.
Και η εκ μέρους του Ιωάννη Κασσιανού μεταφορά στην Ρώμη και την Δυτική
Ευρώπη ουσιαστικών ψυχικών πρακτικών και ασκήσεων των Αιγυπτίων μοναχών, η
μεταλαμπάδευση αυτή ορισμένων τυπικών, χρησίμευσε ιδιαίτερα -όχι απλώς στην
συνέχιση του αιγυπτιακού μοναχισμού στην Ιταλία και την Γαλατία αλλά- στην
σύσταση της Μαφίας των Βενεδικτίνων, οι οποίοι μεταμορφώθηκαν αργότερα σε
Ιησουΐτες, όταν όλα τα επί μακρόν διατηρημένα σχέδια άρχιζαν να υλοποιούνται.
Δεν ήταν αρνητικά αυτά τα τυπικά προσευχών, ούτε και οι ψυχικές ασκήσεις και οι
άλλες πρακτικές των μοναχών της Νατρίας (Σιχέτ στα κοπτικά, Σκήτις στα
ελληνικά, σήμερα Ουάντι Νατρούν - وادي النطرون). Αλλά στα
χέρια της παποκαισαρικής πλευράς της Ρώμης όλα αυτά αποκτούσαν άλλη, εντελώς
αρνητική, διάσταση. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος, για τον οποίο στο παλαιότερο
γράμμα-απάντησή μου ανέφερα τον Ιωάννη Κσσσιανό ως ξεχωριστό κρίκο της μακράς αλυσίδας,
η οποία ξεκινάει από την λατρεία του Πταχ στην Μέμφιδα της Αρχαίας Αιγύπτου την
3η προχριστιανική χιλιετία και καταλήγει στον Ιγνάτιο Λοϋόλα και το
αντιχριστιανικό, δαιμονικό τάγμα των Ιησουϊτών.
Ιωάννης Κασσιανός και Ιερός Αυγουστίνος: ένας εμφανώς Ωριγενιστής και ένας πρώην Μανιχαίος υπήρξαν πολύ χρήσιμοι στην παποκαισαρική, αντι-κωνσταντινουπολιτική πλευρά της Ρώμης κατά την πάλη της ενάντια στην Χριστιανωσύνη και τον καισαροπαπισμό.
Εξάλλου, δεν είναι αναγκαστικά τα διάφορα επί μέρους σημεία της διδασκαλίας
ενός θεολόγου αυτά καθεαυτά, τα οποία κρίνουν το ποιόν του και τον ιστορικό
ρόλο του, αλλά α) οι μεταγενέστερες προεκτάσεις-μεταλλαγές κάποιων από αυτά τα σημεία
και β) ο εντοπισμός των όσων ωφελήθηκαν (cui bono) από αυτά.
Επιπλέον, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς ότι υπήρχαν πάντα στην Ιστορία της
Ανθρωπότητας αλήθειες, οι οποίες έγιναν 'πάτημα' για να ειπωθεί ένα ψέμμα. Από
κει και πέρα, οι αρχικές αλήθειες εκείνες ξεχνιούνται και τα επακολουθήσαντα
ψέμματα ευρίσκονται στην αρχή της σειράς άλλων πολύ χειροτέρων.
Αυτή είναι η φύση του κόσμου, και όλες οι θρησκείες δέχονται και ομολογούν
αυτήν την πραγματικότητα. Το Καλό και το Κακό είναι πολύ κοντά και συχνά το ένα
μέσα στο άλλο. Άλλωστε, βασικός κανόνας της Ψυχικής Οντολογίας είναι ότι η
Αλήθεια είναι απόλυτη και το ψέμμα σχετικό. Το προανέφερα στην ενότητα VIII. Από την
αλήθεια ξεκινάει το ψέμμα. Δεν υπάρχει ψέμμα αυθύπαρκτο: όσοι δέχονται κάτι
τέτοιο είναι κρυπτο-μανιχεϊστές, διότι μόνον ο Μάνης κήρυξε την άναρχη ύπαρξη
δύο κόσμων, ήτοι του Καλού και του Κακού, εννοώντας ότι η 'Αλήθεια' πηγάζει από
τον πρώτο και το 'Ψέμμα' εκπορεύεται από τον δεύτερο και κηρύσσοντας ότι οι δύο
κόσμοι δεν πρέπει να αναμειγνύονται (όπως 'κακώς' συνέβη -κατά τον Μάνεντα-
στην Ιστορία του Ανθρώπου). Άλλωστε, το τι ισχυρίζομαι με τα παραπάνω έμπρακτα
σημειώνεται στον κύκλο των μαθητών του Ιησού, με την συμμετοχή του Ιούδα. Του
Ιησού έπεται ο Ιούδας. Αν δεν είχε κηρύξει ο Ιησούς, δεν θα είχε υπάρξει ο
Ιούδας ως αρνητική μορφή ψεύδους, προδοσίας και διαστροφής.
Πιο συγκεκριμένα, και επιστρέφοντας στον Ιωάννη Κασσιανό, στην Αίγυπτο,
στην Συρία, στην Καππαδοκία και αλλού, ο μοναχισμός δεν οργανώθηκε σε τάγματα.
Αλλά αυτό έγινε στην Ιταλία, την Γαλατία/Φραγκιά, και σε άλλα σημεία της
Δυτικής Ευρώπης. Και όλα αυτά τα καρκινώματα, όλοι αυτοί οι βαθύτατα
αντιχριστιανικοί θεσμοί, θεμελιώθηκαν, σταθεροποιήθηκαν, αναπτύχθηκαν,
επεβίωσαν και έπειτα επεκτάθηκαν χάρη στον ψυχικό, πνευματικό και θεολογικό
πλούτο του έργου του Ιωάννη Κασσιανού.
Πέραν των κειμένων του, υπάρχει και η ιστορική του δράση, ξέρεις! Το τι
έκανε, το ποιες ήταν οι επιλογές του, και όλα όσα έχουν καταγραφεί στην Ιστορία
γι' αυτόν μετράνε. Δεν απαλείφθηκαν! Αν δεν μπορούσε να παραμείνει άλλο στην
Αίγυπτο εξαιτίας της σύγκρουσής του με τον πανίσχυρο Πάπα Θεόφιλο Αλεξανδρείας,
ο Ιωάννης Κασσιανός θα έπρεπε να πάει στην Καππαδοκία, στην Συρία, στην
Παλαιστίνη ή στην Βόρεια Μεσοποταμία, όπου άκμαζε τότε ο μοναχισμός. Δεν είχε
κανένα απολύτως λόγο να πάει στην Ρώμη και, ακόμη χειρότερα, εκείθεν να μεταβεί
και να εγκατασταθεί στην Μασσαλία.
Αν και καταγόμενος από τα ανατολικά Βαλκάνια και γνωστός για την θαυμάσια
γνώση του και ελληνικών και λατινικών, ο Ιωάννης Κασσιανός, και αν ακόμη τον
θεωρήσουμε ως ένα καλό χριστιανό, φαίνεται ότι δεν είχε διαβάσει και πολύ καλά
ή ενστερνισθεί το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, και μάλλον η πρόταση του Ιησού
"Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ" (Ζ' 7) του είχε γλιστρήσει από την μνήμη. Και
έχουμε και ένα θαυμάσιο μέτρο σύγκρισης εν προκειμένω: και ο Ιωάννης
Χρυσόστομος καθαιρέθηκε και καταδιώθηκε από τους βασιλείς, αλλά εξαιτίας αυτής
της κατάστασης δεν κατέφυγε στην ήδη ακάθαρτη Δύση.
Εκτός από την προαναφερμένη διάσταση του ιστορικού ρόλου του και των εμφανών
σχέσεών του με την αντικωνσταντινουπολιτική πλευρά της Ρώμης, ο Ιωάννης
Κασσιανός ενέχεται σε δύο σημαντικές υποθέσεις οι οποίες ετάραξαν επί μακρόν
την Χριστιανωσύνη στις ημέρες του και αργότερα. Η πρώτη σχετίζεται με την
σύγκρουσή του με τον Πάπα Θεόφιλο της Αλεξάνδρειας, γεγονός που φανερά τον
κατατάσσει στους συγχρόνους του Ωριγενιστές, και η δεύτερη έχει να κάνει με την
θεολογική στάση του ανάμεσα στον Πελάγιο και τον Ιερό Αυγουστίνο. Με την
αναφορά μου σε αυτά τα δύο θέματα θα ολοκληρώσω την ήδη μακροσκελέστατη
απάντησή μου.
Τα τέλη του 4ου και οι αρχές του 5ου αιώνα ήταν μία περίοδος από την οποία
δεν έλειπαν οι θεολογικές έριδες, οι αντεγκλήσεις, οι συγκρούσεις και,
συχνά-πυκνά, οι αιματοχυσίες εξαιτίας θρησκευτικών ή θεολογικών διαφορών. Ήταν
η εποχή που πολλοί Χριστιανοί δεν μπορούσαν πλέον να ανεχθούν τις τερατουργίες
των οργίων όποιο θρησκευτικό επικάλυμμα και αν αυτές έπαιρναν. Έτσι, πολύ σωστά
και πολύ φυσικά, δικαιωματικά θα έλεγα, κατακρεουργήθηκε η πόρνη-'φιλόσοφος'
Υπατία (415). Και αυτό έχει έτσι, επειδή η αναζήτηση της όποιας αλήθειας δεν
μπορεί να γίνεται άλλοθι για την κάθε κτηνώδη απάτη και την όποια απάνθρωπη
ανηθικότητα. Ο Θεόφιλος (Πάπας Αλεξανδρείας: 384-412) υπήρξε ένας δυναμικός
θρησκευτικός ηγέτης, ο οποίος ήθελε να βάλει μία οριστική ταφόπλακα στα αίσχη,
στα οποία είχε βουλιάξει ο προχριστιανικός κόσμος.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, συχνά θεωρητικές προσλήψεις και κοσμοαντιλήψεις
αλλάζουν άρδην, αν συμβεί να γίνουν υστερογενώς αντιληπτές τυχόν υπόγειες
σχέσεις και διασυνδέσεις, εξαρτήσεις και δεσμοί, υποκρισίες και υστεροβουλίες
που δεν είχαν αρχικά φανεί. Μάλιστα θα ήταν κάπως υπερβολικό, αν όχι
ανερμάτιστο, κακόβουλο και ψευδέστατο, να θεωηρθεί ο Θεόφιλος Αλεξανδρείας
'ριζοσπαστικός', δεδομένου ότι ο ανηψιός και διάδοχός του Κύριλλος (Πάπας
Αλεξανδρείας: 412-444) έλαβε πολύ πιο ασυμβίβαστες θέσεις, προξενώντας έτσι την
λύσσα πολλών εχθρών του. Εννοείται ότι σύγχρονοι επιστήμονες και προπαγανδιστές
τον παρουσιάζουν όσο πιο αρνητικά μπορούν, επειδή η δράση του ευτυχώς κατέστρεψε
τότε ό,τι έπρεπε να εξαφανισθεί από προσώπου γης. Τόση είναι η παράνοια και η διαστροφή
του σημερινού κόσμου, ώστε αυτός ο οποίος απεκλήθη "σφραγίδα των Πατέρων
της Εκκλησίας", να περιγράφεται με τα μελανώτερα χρώματα.
Είναι σαφές ότι για απλούς μοναχούς θα ήταν τότε σκέτη και απλή απερισκεψία
να αντιστρατευθούν σε ένα ισχυρό πατριάρχη ή πάπα. Είναι εξίσου φανερό ότι
ακόμη και ένας πατριάρχης ή πάπας θα συντριβόταν, αν στρεφόταν εναντίον του
βασιλέως ή εναντίον της πλειοψηφίας των επισκόπων. Δύο περιπτώσεις είναι
ενδεικτικές: τον Ιούλιο του 403 στην επί Δρυν Σύνοδο καθαιρέθηκε ο Ιωάννης
Χρυσόστομος, διότι βρέθηκε αντιμέτωπος στην ισχυρή συμμαχία της Αυγούστας
Αίλιας Ευδοξίας και του Θεοφίλου Αλεξανδρείας. Θα μπορούσε να είχε αποφύγει
κάτι τέτοιο, αν είχε δεχθεί να καταδικάσει τους Ωριγενιστές μοναχούς της
Αιγύπτου. Τρεις δεκαετίες σχεδόν αργότερα, στην Σύνοδο της Εφέσου (431), ο
Κύριλλος Αλεξανδρείας στηρίχθηκε στην ήδη διαμορφωμένη πλειοψηφία επισκόπων
εναντίον των θέσεων του Νεστορίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (385–450/στο
αξίωμα: 428-431 ). Είναι ενδεικτικό ότι, όταν ο Ιωάννης Α' (Πατριάρχης
Αντιοχείας: 429-441) έφθασε καθυστερημένα στην Έφεσο, ο Κύριλλος του είχε ήδη
κλείσει την πόρτα στα μούτρα και εξασφαλίσει την καθαίρεση του Νεστορίου.
Αυτά όλα τα αναφέρω για να δείξω ότι η απόφαση του Ιωάννη Κασσιανού να
συμπαραταχθεί με τους τέσσερις αδελφούς (μοναχούς) και να στείλει μία έγγραφη
διαμαρτυρία στον Θεόφιλο, στην οποία μάλιστα να τον κατηγορεί ως αιρετικό (λόγω
της τότε αλλαγής θέσης/στάσης του Θεοφίλου υπέρ του ανθρωπομορφισμού), ήταν
τουλάχιστον παράλογη. Αυτά ξεκίνησαν το 399. Όταν φανερώς καταδικάσθηκε η στάση
του από τον Πάπα Αλεξανδρείας, ο Ιωάννης Κασσιανός συμμετέσχε σε μία ομάδα
λίγων εκατοντάδων μοναχών, και μάλιστα στην συνέχεια προσέφυγε στην
Κωνσταντινούπολη, στον Ιωάννη Χρυσόστομο, ο οποίος τον δέχθηκε φιλικά. Αυτό
ήταν πολύ προκλητικό εκ μέρους του Ιωάννη Κασσιανού: ήταν ανάρμοστο, ανοίκειο
και απρεπές. Ωστόσο, στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσω ότι η εμφανής αλλαγή
στάσης του Κυρίλλου Αλεξανδρείας χρήζει πραγματικά ιδιαίτερης μελέτης, επειδή
συνιστά κρίσιμο σημείο καμπής στην ιστορία των χριστολογικών ερίδων. Αλλά αυτό
βέβαια είναι ένα ολότελα άλλο θέμα.
Ο Ιωάννης Κασσιανός έμεινε έτσι για ένα μικρό χρονικό διάστημα ως διάκονος
στην πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, αλλά μετά την θεαματική εκπαραθύρωση του
Ιωάννου Χρυσοστόμου από την Ευδοξία, κατάλαβε πολύ καλά ότι η στροφή της
Εκκλησίας της Αλεξανδρείας κατά του Ωριγένη και η στενότατη συνεργασία της
Εκκλησίας αυτής με τον αυτοκρατορικό θρόνο έθετε αμετάκλητο τέρμα στην αιρετική
μορφή χριστιανισμού, στην οποία ο ίδιος εμφανώς είχε προσκολληθεί.
Σαφώς, η καταδίκη του Ωριγένη κατά την πρώτη "ωριγενική κρίση" (ο
όρος ασφαλώς και είναι νεολογισμός), την οποία ο ίδιος ο Ιωάννης Κασσιανός
εβίωσε προσωπικά και έντονα, και η επανάληψη της καταδίκης κατά την δεύτερη
"ωριγενική κρίση" ντε φάκτο τοποθετεί τον συγγραφέα των (μοναστικών)
Θεσμών (Institutes/De institutis coenobiorum) και
των Συζητήσεων (Collationes) στο όριο μεταξύ ορθής και αιρετικής πίστης. Στο
σημείο αυτό, πρέπει να υπογραμμίσω ότι ο κοινοβιακός μοναχισμός της Αιγύπτου
(με αναφορά στον οποίο ο Ιωάννης Κασσιανός συνέγραψε τα πλείστα των κατά τα
λοιπά αξιολογωτάτων συγγραμμάτων του) δεν συνιστούσε, δεν προέβλεπε και δεν
αποδεχόταν την δημιουργία 'ταγμάτων',
όπως αυτό συνέβηκε αργότερα στην Δυτική Ευρώπη, αρχής γενομένης με τους
Βενεδικτίνους.
Έτσι, συνεχίσθηκαν επί μακρόν οι αντεγκλήσεις μεταξύ κορυφαίων Πατέρων της Εκκλησίας, ιδιαίτερα του Ιερωνύμου, πρώτου μεταφραστή της Βίβλου στα λατινικά (Vulgata), και του Ρουφίνου (Tyrannius Rufinus), ο οποίος έφθασε στο σημείο (για να υπερασπισθεί τον Ωριγένη) να μεταφράσει έργα του αυτο-ευνουχισμένου σοφού από τα αρχαία ελληνικά στα λατινικά, παραφράζοντάς τα εξεπίτηδες, ώστε αυτά να φανούν όντως 'χριστιανικά'! Εννοείται ότι αμφότεροι οι Πατέρες έγραψαν ακραίως απαξιωτικά κείμενα ο ένας εναντίον του άλλου, τα οποία από μόνα τους αποτελούν ένδειξη των δυνάμεων, οι οποίες τότε σύρονταν ένθεν κακείθεν με βιαιότητα από πολλούς αντιμαχόμενους μηχανορράφους.
Ιερώνυμος: έργο του η Βουλγκάτα (Vulgata) / Έργο του αναγεννησιακού ζωγράφου Domenico Ghirlandaio χρονολογημένο στο 1480
Εισαγωγικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/John_Cassian
https://oblatesosbbelmont.org/wp-content/uploads/2018/12/Cassian-The-Institutes.pdf
https://www.ccel.org/ccel/c/cassian/conferences/cache/conferences.pdf
https://www.newadvent.org/cathen/03404a.htm
https://www.pravoslavie.ru/101443.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Pope_Theophilus_of_Alexandria
https://www.copticchurch.net/patrology/schoolofalex2/chapter04.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Wadi_El_Natrun
https://en.wikipedia.org/wiki/Nitria_(monastic_site)
https://en.wikipedia.org/wiki/Tall_Brothers
https://en.wikipedia.org/wiki/Synod_of_the_Oak
https://en.wikipedia.org/wiki/Aelia_Eudoxia
https://en.wikipedia.org/wiki/John_Chrysostom
https://en.wikipedia.org/wiki/Jerome
https://en.wikipedia.org/wiki/Tyrannius_Rufinus
https://en.wikipedia.org/wiki/Council_of_Ephesus
https://en.wikipedia.org/wiki/Cyril_of_Alexandria
https://en.wikipedia.org/wiki/Nestorius
https://en.wikipedia.org/wiki/John_I_of_Antioch
Παραθέτω και τον επόμενο σύνδεσμο για να καταδείξω μία ακόμη νεο-ελληνική
γελοιότητα: για να δικαιώσει τον Ιωάννη Χρυσόστομο (σαν να έχουμε ανάγκη να 'δικαιώσουμε'
τα 'δικά μας παιδιά'!), ο καταρτισμένος αλλά άχρηστος -ως μη αντικειμενικός- συγγραφέας
συμπεριφέρεται με απίστευτα μεροληπτικό τρόπο εναντίον μιας πολύ μεγάλης μορφής
της Χριστιανικής Εκκλησίας (του Θεοφίλου Αλεξανδρείας). Απόλαυσε λοιπόν την
εμπάθεια και την τύφλα όσων δεν μπορούν να αποστασιοποιηθούν παγερά και απόλυτα
από το αντικείμενο της έρευνάς τους:
http://alavastron.blogspot.com/2016/11/Pseudosynodos-sti-Dry.html
Τέλος, η ομιχλώδης θέση του Ιωάννη Κασσιανού μεταξύ του Ιερού Αυγουστίνου
και του Πελαγίου οδήγησε στην δημιουργία ενός νέου όρου: ημι-πελαγιανισμός. Και
οι τρεις θεολόγοι είχαν σχεδόν την ίδια ηλικία. Συνομίληκοι ο Κέλτης της
Βρεταννίας (ή της Ιρλανδίας) Πελάγιος (354-418) και ο Αφρικανός Βέρβερος Αυγουστίνος
(354-430) ήταν έξι χρόνια μεγαλύτεροι από τον Σκύθη Ιωάννη Κασσιανό των
Ανατολικών Βαλκανίων. Ο Ιερός Αυγουστίνος όμως ήταν Μανιχαίος για 10 χρόνια στα
νειάτα του. Αυτή η εμπειρία άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην εκ μέρους θεωρητική
πρόσληψη πολλών θεμάτων και στην κοσμοαντίληψή του. Η απόλυτα μανιχεϊστική
άποψη ότι ο Θεός είναι το απόλυτο "άλλο", η οποία πέρασε και στο
Ισλάμ, εντοπίζεται εύκολα στον Ιερό Αυγουστίνο, του οποίου ο λανθάνων
μανιχεϊσμός χρησίμευσε ιδιαίτερα στην αντι-κωνσταντινουπολιτική πλευρά της
Ρώμης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η γνωστή πρότασή του ότι ο Θεός είναι
"aliud, aliud valde", δηλαδή "κάτι το άλλο, κάτι το ολότελα
άλλο".
Ρατσιστική διαστρεβλωτική απεικόνιση του Βέρβερου Αφρικανού Ιερού Αυγουστίνου σε τυπική μπαρόκ-κλασικιστική τεχνοτροπία από τον Philippe de Champaigne (γύρω στο 1650). Το γεγονός ότι πολλοί αναγεννησιακοί και μεταναγεννησιακοί καλλιτέχνες της Δυτικής Ευρώπης ασχολήθηκαν με τον Ιερό Αυγουστίνο αποτελεί ένδειξη των μανιχεϊστικών θεμελίων της αντι-χριστιανικής νεώτερης Δυτικής Ευρώπης.
Γύρω στο 380, δηλαδή 100 και πλέον χρόνια μετά τον μαρτυρικό θάνατο του
Μάνεντος στο Ιράν και την έναρξη απηνών διωγμών εναντίον των οπαδών του εκεί, η
θρησκεία των δύο αρχών είχε επιτύχει μία θεαματική διείσδυση στην Ασία, την
Αφρική και την Ευρώπη. Αυτό αποτελεί σαφή ένδειξη ότι, στα χρόνια εκείνα, οι
μυητικοί πρόγονοι των Ιησουϊτών έπαιζαν και στα δύο ταμπλώ (Ρωμαϊκός
Χριστιανισμός και Μανιχεϊσμός). Ο ευλαβής Θεοδόσιος Α' με διάταγμά του το 382
(δύο χρόνια μετά την επιβολή της Χριστιανωσύνης ως μόνης θρησκείας της αυτοκρατορίας)
διέταξε την σφαγή όλων των Μανιχαίων μοναχών της αυτοκρατορίας. Χάρη στην
γνωριμία του με (και ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από) τον Αμβρόσιο Μεδιολάνων, ο
Αυγουστίνος έγινε Χριστιανός το 386.
Όταν αναφέρεται κάποιος στον Ιερό Αυγουστίνο, πρέπει αμέσως να ανασύρει
στην επιφάνεια της μνήμης του τα βασικά του δόγματος του Μάνεντος, και
περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο την τρομερή διάκριση ανάμεσα στο ψυχικό σύμπαν
και στο υλικό σύμπαν. Το πρώτο ήταν το δημιούργημα του Θεού του Φωτός και το
δεύτερο αποτελούσε δημιουργία του ηγεμόνος του Σκότους, κατά τον Μάνεντα/Μάνη. Με
άλλα λόγια, οι υλικοί Αδάμ και Εύα δεν είναι οι 'Πρωτόπλαστοι του Θεού' αλλά τα
δημιουργήματα του ηγεμόνα του Σκότους. Αυτό σημαίνει ότι κατά τους Μανιχαίους
δεν υπάρχει σωτηρία για κανένα απολύτως άνθρωπος μέσα στον υλικό κόσμο. Αυτή η
δογματική θέση επηρέασε πολύ τις θέσεις και τις ερμηνείες πολλών Χριστιανών και
ιδιαίτερα του Ιερού Αυγουστίνου.
Με βάση τα όσα είχε ακούσει κατά τις μανιχεϊστικές κατηχήσεις, ο Χριστιανός
πλέον Αυγουστίνος ισχυρίσθηκε ότι οι συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος
έχουν τόσο καθοριστική επίδραση πάνω στον Άνθρωπο ώστε μία αναμάρτητη ζωή να
είναι αδύνατη χωρίς τον Ιησού και χωρίς την Θεία Χάρη – κάτι που επιβάλλει την
ανάγκη για το βάπτισμα των παιδιών.
Ο αυστηρός με τον εαυτό του και τους άλλους Πελάγιος, κατά την ολιγοετή
περίοδο διαβίωσης στην Ρώμη γύρω στο 380, διέκρινε μία ανεπίτρεπτη χαλαρότητα
ηθών και μία πολύ διαδεδομένη στάση ανοχής απέναντι σε αμαρτήματα.
Συμπερασματικά κατέληξε ότι αυτή η κατάσταση μάλλον θα οφειλόταν στην
επικράτηση της πίστης στην Θεία Χάρη. Αντίθετα, ο ίδιος κήρυττε ότι αυτό
καθεαυτό το προπατορικό αμάρτημα δεν αλλοίωσε καθόλου την ανθρώπινη φύση και ότι
οι άνθρωποι έχουν ελεύθερη βούληση, οπότε μπορούν να επιτύχουν την ανθρώπινη
τελειότητα, χωρίς να υπολάβουν την Θεία Χάρη. Ακόμη χειρότερα, τόνιζε ότι είναι
λάθος να τιμωρεί κάποιος ένα άτομο για τις αμαρτίες ενός άλλου, οπότε δεν
δεχόταν ότι τα παιδιά γεννιούνται ανεπηρέαστα από το προπατορικό αμάρτημα.
Αυτό αποτελούσε κατά τα τότε χριστιανικά κριτήρια μία εμφανώς αιρετική
θέση, η οποία δεν διέθετε κανένα έρεισμα σε πρότερες χριστιανικές θεολογικές
θέσεις και ερμηνείες. Όταν ο Πελάγιος ζούσε στην Καρχηδόνα, αυξήθηκαν πολύ οι
οπαδοί του (γύρω στο 410-415) και στην συνέχεια ο ίδιος κατηγορήθηκε ως
αιρετικός στην Σύνοδο των Ιερσολύμων (415). Και ο Ιερός Αυγουστίνος κατέκρινε
με δριμύτητα τον πελαγιανισμό. Εισαγωγικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Augustine_of_Hippo
https://en.wikipedia.org/wiki/Pelagius
https://en.wikipedia.org/wiki/Augustinianism
https://en.wikipedia.org/wiki/Pelagianism
https://en.wikipedia.org/wiki/State_(theology)
https://en.wikipedia.org/wiki/Semi-Pelagianism
Η τάση του Ιωάννη Κασσιανού να υπερασπίζεται έναντι άλλων εκείνο, το οποίο
ήθελε να αλλοιώσει (δηλαδή ο πνευματικός μαφιοζισμός του), φάνηκε καθαρά στον
ημι-πελαγιανισμό του. Αντιλαμβανόμενος ότι οι θέσεις του Πελαγίου δεν είχαν
ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να επικρατήσουν, ο ωριγενιστής μοναχός πήρε
μία ακραία θέση, την οποία είναι αμφίβολο αν επίστευε, ώστε να ρυμουλκήσει προς
το μέρος του τους υπό διωγμόν τελούντες πελαγιανιστές. Η μεσοβέζικη τοποθέτησή του
ότι η ελεύθερη βούληση είναι καθοριστική κατά τα πρώτα βήματα της σωτηρίας του
ανθρώπου και ότι η Θεία Χάρις μόνον υστερογενώς και τελεσιδίκως επισφραγίζει
την ανθρώπινη βούληση, αποφασιστικότητα και πορεία προς την σωτηρία είναι
εντελώς ασυνάρτητη.
Αν κάποιος διακρίνει αυτή την προσέγγιση ανάμεσα στους δύο βράχους, δηλαδή
την βούληση (κατά τον Πελάγιο) και την Θεία Χάρη (κατά τον Αυγουστίνο), τότε
σίγουρα και την βλέπει να συντρίβεται, επειδή είναι ανίκανη από μόνη της να
παραγάγει μία άλλη, τρίτη, ερμηνεία σχετικά με το προπατορικό αμάρτημα. Η
επιχειρηματολογική δυνατότητα όμως περιορίζεται στο σημείο αυτό μόνον στις
θέσεις του Πελαγίου και του Ιερού Αυγουστίνου: το προπατορικό αμάρτημα είτε
αλλοίωσε είτε δεν αλλοίωσε την φύση του ανθρώπου, και αυτό είναι όλο. Οπότε,
ανάλογα με την στάση, την οποία κάποιος επιλέγει στο σημείο αυτό, ακολουθεί ένα
από τους δύο θεολογικούς δρόμους (είτε αυτόν του αιρετικού Πελαγίου, είτε εκείνον
του σημαντικώτερου Πατέρα της Δυτικής 'Εκκλησίας').
Ακόμη χειρότερα, κάποιος θα μπορούσε ακόμη να τονίσει ότι αυτή η διχαλωτή
άποψη περί την σωτηρία του ανθρώπου (αρχικά μέσω της βούλησης και έπειτα με την
Θεία Χάρη) ευρίσκεται σε αναντιστοιχία ακόμη και με την ίδια την πορεία των
ασκουμένων μοναχών προς τον Θεό, της οποίας τα τρία στάδια ο ίδιος ο Ιωάννης
Κασσιανός αναλυτικά περιγράφει στα έργα του: purgatio (κάθαρσις), illuminatio
(θεωρία), and unitio (θέωσις).
Που τελειώνει η βούληση και που αρχίζει η Θεία Χάρη;
Όπως και αν έχει το θέμα, ο πελαγιανισμός και ο ημι-πελαγιανισμός
απορρίφθηκαν και καταδικάστηκαν και από την Δεύτερη Σύνοδο του Αραουσίου (Arausio/σήμερα
Orange, Gallia Narbonensis, τότε στην επικράτεια του οστρογοτθικού βασιλείου)
το 529 επί Πάπα Felix IV (θητεία: 526-530), χωρίς ωστόσο να αναθεματισθεί ο
Ιωάννης Κασσιανός. Εισαγωγικά:
http://www.crivoice.org/creedorange.html
https://sourcebooks.fordham.edu/basis/orange.txt
https://en.wikipedia.org/wiki/Council_of_Orange_(529)
Η αποτυχημένη απόπειρα του Ιωάννη Κασσιανού να προσπορισθεί ένα κάποιο
πλεονέκτημα, συμπαρασύροντας τους οπαδούς του Πελαγίου προς το μέρος του, δεν
ήταν αρκετή για να του προσδώσει το κύρος, το βάρος και την επίδραση του Ιερού
Αυγουστίνου στον ρωμαϊκό χριστιανισμό. Αλλά ο ίδιος χρησίμευσε ως βάση για τις
ψυχικές ασκήσεις και την οργάνωση των θρησκευτικών ταγμάτων του ρωμαϊκού
χριστιανισμού. Γι' αυτό και εορτάζεται ως άγιος του ρωμαϊκού χριστιανισμού
(Καθολικισμού), αν και έγινε έτσι αποδεκτός πολλούς αιώνες μετά τον θάνατό του.
Μία τελευταία αναλαμπή του ανταγωνισμού ανάμεσα στον αυγουστινιανισμό και
τον ημιπελαγιανισμό σημειώθηκε τόσο πρόσφατα όσο ο 18ος αιώνας: οι Ιησουΐτες
κατηγόρησαν τους Γιανσενιστές (Jansenists) για αυγουστινιανισμό και, όπως θα
ήταν αναμενόμενο, οι τελευταίοι προσήψαν στους πρώτους την κατηγορία του
ημιπελαγιανισμού. Αλλά για να γίνουν σωστά αντιληπτές αυτές οι καταστάσεις,
πρέπει κάποιος να τις δει μέσα από την σωστή πρόσληψη του μεταναγεννησιακού
διάστροφου και ουσιαστικά ανεστραμμένου κόσμου: πάντοτε κατά βάθος εννοείται το
ανάστροφο του τι λέγεται. Αυτή είναι η τακτική, η οποία τηρείται μέσα σ' αυτόν
τον κόσμο, και μόνον υπό το πρίσμα αυτό κατανοεί κάποιος την πραγματικότητα.
Αλλοιώς, ηλιθίως αποδέχεται το δαιμονικό θέατρο το οποίο παίζεται μπροστά του:
το βλέπει, το ακούει, νομίζει ότι καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά δεν καταλαβαίνει
τίποτα.
Δεν θα ήθελα σε καμμία πείπτωση να δω τις νεώτερες ορθόδοξες οπτικές και
προσεγγίσεις στο έργο του Ιωάννη Κασσιανού. Είναι όλες ευτελείς, άχρηστες και
αποτυχημένες. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μετά τον Μιχαήλ Ψελλό χάθηκε
ολότελα η αυτοσυνείδηση της Ρωμανίας. Όλοι οι μετά τον 12ο αιώνα αντι-παπικοί
και ανθενωτικοί λειτουργούσαν κυρίως υπό καθεστώς κεκτημένης ταχύτητας. Αυτό
χαρακτήρισε και τους Ρώσσους ιερείς, μοναχούς και θεολόγους, οι οποίοι έκαναν
λόγο για Τρίτη Ρώμη, όταν δεν είχαν καν αντιληφθεί ότι δεν είχε υπάρξει ποτέ
'δεύτερη'! Ουσιαστικά, η Νέα Ρώμη ήταν η μόνη Ρώμη. Μετά το 752, η Ρώμη είναι
μία αντι-Ρώμη στους αντίποδες της παλαιάς Ρώμης, της οποίας η μοναδική συνέχεια
ήταν η Νέα Ρώμη. Έτσι, όλοι οι Ρώσσοι εμιγκρέδες θεολόγοι και φιλόσοφοι
Μπερντιάεφ (Nikolai Berdyaev), Μπουλγκάκοφ (Sergei Bulgakov), Φλορόφσκι
(Georges Florovsky), και άλλοι είδαν πολύ στραβά το όλο θέμα, αδυνατώντας να
κατανοήσουν τι σήμαινε ο εμφανέστατος ωριγενισμός του Ιωάννη Κασσιανού.
https://en.wikipedia.org/wiki/Jansenism
https://en.wikipedia.org/wiki/Georges_Florovsky
Δεν απομένει παρά να αναφερθώ στην θέση την οποία κατέχουν Ιερός Αυγουστίνος
και Ιωάννης Κασσιανός σήμερα ανάμεσα στους Ιησουΐτες. Αυτό είναι απλό: έχουν
απολύτως την ίδια θέση την οποία κατείχαν επί 16 αιώνες. Οι Ιησουΐτες αποτελούν
την συνισταμένη τριών γραμμών, από τις οποίες οι δύο (Μιθραϊσμός, Μανιχεϊσμός)
έρχονται από το Ιράν και η μία (Μεμφιτικός πολυθεϊσμός-Ωριγενισμός) ξεκινάει
από την Αίγυπτο. Ο Ιωάννης Κασσιανός εκπροσωπεί την γραμμή που εκείνεται από
την Αίγυπτο και ο Ιερός Αυγουστίνος αντιπροσωπεύει την μία από τις δύο γραμμές
που εκκινούν από το Ιράν. Η αριστουργηματική σύνθεση των τριών αυτών γραμμών
είναι ο λόγος για τον οποίο προστέθηκε η λέξη 'Μυστήριον' πριν από το
πραγματικό όνομα της Αντι-Ρώμης: Βαβυλών η Μεγάλη. Και αυτό έχει έτσι, επειδή
οι καταβολές και του αιγυπτιακού και των ιρανικών θρησκευτικών συστημάτων
ανάγονται στην μεσοποταμιακή Μπαμπ Ιλί (Πύλη του Θεού) των προκατακλυσμιαίων
χρόνων, δηλαδή την πανάρχαια σουμεριακή πόλη Κα-Ντινγκίρ-Ρα-Κι, του ονόματος
της οποίας απλή ασσυρο-βαβυλωνιακή μετάφραση είναι το τι διαβάζουμε στην
Αποκάλυψη του Ιωάννη.
---------------- ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΑΥΤΟ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ -----------------------------------
Η απαντητική επιστολή μου ολοκληρώνεται με συμπληρωματική αναφορά στα
ταξείδια και τις μετακινήσεις στην διάρκεια των οποίων έγραψα την απάντησή αυτή
κατά το πρώτο εικοσαήμερο του Δεκεμβρίου 2020. Αλλά όλα αυτά ήταν άσχετα με το
θέμα και συνεπώς αφαιρέθηκαν.
