Η Προφητεία: Ένα Θέμα του Ψυχικού Σύμπαντος Παρανοημένο από τις Θρησκείες του Υλικού Σύμπαντος

Ό,τι ακολουθεί (ενότητες Α έως Ζ) είναι το μείζον τμήμα της απάντησης την οποία έστειλα σε φίλο από την Κεντρική Ελλάδα (Καλαμπάκα και Κέρκυρα). Δεν πρόκειται για συστηματική και ενδελεχή παρουσίαση του θέματος αλλά για μνεία καίριων σημείων, τα οποία καθορίζουν την πραγματική διάσταση του θέματος, καθώς και το επίκεντρο της προβληματικής του: την σύγχυση που επικρατεί στους περισσότερους ανθρώπους ανάμεσα στο ψυχικό και στο υλικό σύμπαν. Όποιος συγχέει την πνευματικότητα (spirituality) με την θρησκεία (numen/religion) και την θεολογία (theology) δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει τους παράγοντες, οι οποίοι υπεισέρχονται στην όποια προφητεία, από την στιγμή της 'όρασης του μέλλοντος' έως την στιγμή της καταγραφής της και, ακόμη χειρότερα, της ανάγνωσής της από άλλους.

 

Για να μπορέσουν όλοι να αντιληφθούν την διαφορά, θα αναφερθώ σε ένα άλλο γνωστό περιστατικό: ο Ιησούς αναφέρεται στις Γραφές να τρώει και να πίνει. Αυτό είναι μία υλική δραστηριότητά του. Ο ίδιος αναφέρεται επίσης στα Ευαγγέλια να περπατάει πάνω στα νερά της λίμνης. Αυτό είναι μία ψυχική δραστηριότητά του.

 

Η υλική δραστηριότητα εξαρτάται από την ενεργοποίηση των στοιχείων της υλικής υπόστασης του ανθρώπου: αυτή περιλαμβάνει το σώμα, την καρδιά, το ηλιακό πλέγμα, το μυαλό, και συνεπώς τις κατά περίπτωση λειτουργίες: συναισθήματα, επιθυμίες και σκέψεις. Η κατ' αυτά ιδιαιτερότητα (και διαφοροποίηση από τους άλλους) συνιστά τον χαρακτήρα του ανθρώπου, δηλαδή το τρίτο και τελευταίο τμήμα της υπόστασής του μετά την ψυχή και το σώμα.

 

Η ψυχική δραστηριότητα εξαρτάται είτε από μόνον την ενεργοποίηση των στοιχείων της ψυχικής υπόστασης του ανθρώπου (αν είναι μία δραστηριότητα της ψυχής στο ψυχικό σύμπαν), είτε από την συνέργεια της ψυχής και του σώματος (αν πρόκειται για χρήση ψυχικής ισχύος, δηλαδή πίστης, μέσα στο υλικό σύμπαν).

 

Δεν βλέπει κάποιος μία 'όραση του μέλλοντος' με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο τρώει. Αλλά όταν, μετά την όραση, υπεισέρχονται σκέψεις, απόπειρα κατανόησης και συγκεκριμενοποίησης, ή ακόμη χειρότερα, καταγραφής ή προφορικής διάδοσης της συγκεκριμένης 'όρασης του μέλλοντος', τότε το άτομο, το οποίο είχε την όραση, δρα στο υλικό σύμπαν – όχι στο ψυχικό. Και τότε φαίνεται το βάρος του χαρακτήρα στην απόδοση / μεταφορά / κοινοποίηση της 'όρασης του μέλλοντος' σε άλλους. Και έτσι προξενούνται διαφοροποιήσεις της ίδιας 'όρασης του μέλλοντος' και φθάνουν στις μέρες μας διαφορετικές εκδοχές και μεταξύ τους αποκλίνουσες αναφορές.

 

Ωστόσο, η κάθε 'όραση του μέλλοντος' προσλαμβάνεται συνήθως διαφορετικά, ως συνέπεια της εκπεσούσης ανθρώπινης φύσης. Δύο ανθρώπινες ψυχές ασφαλώς και είδαν διαφορετικά την ίδια 'όραση του μέλλοντος', καθώς ήταν οι ίδιες βεβαρυμένες από τους διαφορετικούς χαρακτήρες των δύο συγκεκριμένων ατόμων. Γι' αυτό και έχει μεγαλύτερη πίστη (δηλαδή ψυχική ισχύ) εκείνος ο οποίος καταφέρνει να εκμηδενίσει τον χαρακτήρα του. Μόνον τότε, προσλαμβάνει την όποια 'όραση του μέλλοντος' προσπαθήσει να δει, σωστά και 'ουδέτερα'/'αντικειμενικά.

 

Τώρα, η στιγμή, κατά την οποία ο Ιησούς πρώτα και ο Πέτρος έπειτα περπατούν πάνω στα νερά της λίμνης, δεν έχει τίποτα να κάνει με θρησκεία ή με θεολογία. Δηλαδή, δεν είναι αυτό ένα 'θαύμα', το οποίο αφηγείται η μία θρησκεία, αλλά δεν το αναφέρει μία άλλη. Τέτοια προσέγγιση είναι λαθεμένη, αδιέξοδη και αυτο-καταστροφική για όποιον την αποδέχεται. 

 

Η εν λόγω δραστηριότητα δεν αποτελεί καθόλου τμήμα θρησκείας: αποτελεί τμήμα της πνευματικότητας (spirituality), δηλαδή της ψυχικής ισχύος, δύο ατόμων. Η εν λόγω ενέργεια (πράξη) δεν αποτελεί θρησκευτικό κήρυγμα. Αποτελεί συνέργεια ψυχής και σώματος μέσα στο υλικό σύμπαν. Δεν είναι προνόμιο ιδιαιτέρων ανθρώπων αλλά ικανότητα όλων ή σχεδόν όλων. Πλην όμως απαιτεί τον τρόπο ζωής και τις ψυχικές ασκήσεις τις οποίες είχε συστήσει ο Ιησούς στους μαθητές του.

 

Αντίθετα, τμήμα μίας θρησκείας είναι η αφήγηση του περιστατικού. Αλλά αυτό είναι μία εντελώς υλική δραστηριότητα. Δεν αποτελούν ψυχική δραστηριότητα ούτε η καταγραφή του περιστατικού, ούτε η εκμάθησή του, ούτε η ανάγνωση σχετικών περιγραφών και αναλύσεων, ούτε η προφορική διάδοσή του, ούτε η περί αυτού συζήτηση, ούτε η αναφορά του κατά την διάρκεια κηρύγματος σε αλλόθρησκους. Όλα αυτά είναι υλικές, όχι ψυχικές, δραστηριότητες.

 

Ούτε και η αποδοχή αυτού του περιστατικού (και πολλών άλλων) εκ μέρους ενός οπαδού της θρησκείας αποτελεί "πίστη", έτσι όπως ο Ιησούς εννοούσε την "πίστη". Η πραγματική πίστη είναι ψυχική ισχύς, η οποία αποκτάται μετά από ιδιαίτερες ψυχικές ασκήσεις και αντίστοιχο τρόπο ζωής. Δεν έχει να κάνει με αποδοχή αφηγήσεων. Έχει να κάνει με εναργή αίσθηση, αντίληψη και χρήση των πέντε συστατικών στοιχείων του ανθρώπου και των συμπάντων, ψυχικού και υλικού.

 

Αυτά είναι: αιθήρ, γλυκά ύδατα ('ωκεανός'), γη, αήρ, και αλμυρά ύδατα ('θάλασσα'). Δεν είναι συστατικό στοιχείο το πυρ: αυτό είναι διάδοση σατανισμού σε θρησκευτικό επίπεδο. Το πυρ αποτελεί υστερογενές παράγωγο των αλμυρών υδάτων.

 

Για κανένα φερόμενο ως 'ιδρυτή θρησκείας' δεν ήταν η θρησκεία το σημαντικό αλλά η πνευματικότητα. Απλώς, η θρησκεία ήταν το μέσον (η διδασκαλία) για να μπορέσει να επανασυνδεθεί ο άνθρωπος της πτώσης με την ψυχή του και έτσι να αποκτήσει πνευματικότητα, δηλαδή ικανότητα συνέργειας ψυχής και σώματος.

 

Η θεολογία, τέλος, είναι μία απόπειρα να εξηγηθεί η εφαρμογή της θρησκείας σε κοινωνικό επίπεδο. Καθώς δίνει σημασία στον τύπο καταστρέφει την ουσία, δηλαδή την πρόοδο του κάθε ανθρώπου στην πορεία του προς την πνευματικότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή, ενώ η θρησκεία αποτελεί ένα γενικό οδηγό ηθικής για την -διά της ψυχής του- πορεία του ανθρώπου προς τον Θεό, η θεολογία επιχειρεί να συμβάλει στην επικράτηση της θρησκείας σε μία κοινωνία, αποσπώντας έτσι τον άνθρωπο από την απομόνωση της Πίστης και σέρνοντάς τον στην κοινωνία της Απιστίας.

 

Άθελά τους και επειχειρώντας να κάνουν το καλό, όλοι οι θεολόγοι όλων των θρησκειών έπραξαν το κάκιστο: συνέβαλαν στην συνέχιση της Πτώσης η οποία φέρει ένα επάρατο όνομα: "κοινωνία". Ελάχιστοι έχουν προσέξει το γεγονός ότι καμμιά Γένεση, κανένα Έπος, και καμμιά Κοσμογονία δεν αναφέρουν την Δημιουργία του Ανθρώπου ως Θεία Δράση αποσκοπούσα στην διαμόρφωση μίας κοινωνίας. Ακόμη και η 'οικογένεια' είναι διάσταση της Πτώσης. Ο Άνθρωπος δεν πλάσθηκε για να ζήσει ως κοινωνικό ον αλλά ως ψυχοσωματικό ον σε επικοινωνία με τον Δημιουργό του. Οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι η αιτία όλων των δεινών και της επιδείνωσης της Πτώσης. Η πραγματικότητα είναι η εξής:

Ι- Όλοι οι μύστες, ιεροφάντες, προφήτες και ιεροί άνθρωποι έζησαν ως επί το πλείστον σε εκκωφαντική σιγή και απομόνωση (και με μικρά διαλείμματα ως εξαίρεση: Ιωνάς, Ηλίας).

ΙΙ- Όλοι οι φερόμενοι ως ιδρυτές θρησκειών, είτε αποδεδειγμένα οι ίδιοι θέλησαν να τις εισαγάγουν στις κοινωνίες τους (όπως ο Μωάμεθ, ο Μάνης, ο Ζωροάστρης, ή ο Μωϋσής), είτε άλλοι, μεταγενέστεροι, απέδωσαν διάθεση ίδρυσης θρησκείας στις πράξεις και δραστηριότητές τους (όπως ο Ιησούς ή ο Βούδας), έζησαν ως επί το πλείστον με λίγους συνανθρώπους τους και αυτό είτε σε σχετική απομόνωση, είτε σε περιπλάνηση, είτε ακόμη και υπό διωγμόν.

ΙΙΙ- Αντίθετα, όλοι οι θεολόγοι, όπως οι Πατέρες της Χριστιανικής Εκκλησίας, οι βασικοί νομοδιδάσκαλοι του Ισλάμ, και οι ραββινιστές και ταλμουδιστές του Ιουδαϊσμού, έζησαν μέσα σε πολύ κόσμο στις κοινωνίες τους, και κοντά στην διακυβέρνησή τους, ολότελα αποκομμένοι οι πλείστοι από τις ψυχές τους και συμβάλλοντας οι περισσότεροι στην αποκοπή των οπαδών τους από τον ψυχικό κόσμο, καθώς και στον εγκλωβισμό των πιστών σε μία εντελώς αρνητική, λεκτική, δογματική και υποκειμενική, συνεπώς ανερμάτιστη, εσφαλμένη και φανατική αποδοχή των αφηγήσεων της θρησκείας τους. Αυτό το γεγονός οδήγησε συχνά σε πολέμους, οι οποίοι υστερόβουλα αποκαλούνται 'πόλεμοι θρησκειών' ενώ είναι εμφανέστατα 'πόλεμοι θεολογιών'.

 

Η κακή χρήση του ρήματος 'πιστεύω' στις νεώτερες εποχές είναι η αιτία της σύγχυσης των περισσοτέρων. Δεν υπάρχει κάτι σαν "εγώ πστεύω στην Χριστιανωσύνη", "αυτός πιστεύει στον Βουδισμό", και "εσύ πιστεύεις στον κομμουνισμό". Αυτά δεν αποτελούν πίστη. Είναι απλές αποδοχές αφηγήσεων, θεωριών και ιδεών, οι οποίες γίνονται στη  βάση σκέψεων, συναισθημάτων και επιθυμιών, και τις οποίες αποδέχονται θύματα με προεξωφλημένη κατάληξη στην Κόλαση. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνιστά κάποιου είδους πίστη ή πενυματικότητα. Ακόμη χειρότερα για πλείστους όσους νομίζουν ότι 'πιστεύουν' στην θρησκεία των προγόνων τους, τίποτα από όλα αυτά δεν αποτελεί 'θρησκεία'.

 

Αυτή η σύγχυση προξένησε την καταβαράθρωση, αποσύνθεση και διάλυση των ιστορικών θρησκειών, οι οποίες δεν μπορούν να υφίστανται εκεί όπου υπάρχει η ανθρώπινη διαστροφή της σκέψης. Όταν, περπατώντας πάνω στα νερά της λίμνης, ο Πέτρος 'σκέφθηκε', άρχισε να βουλιάζει. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια για την σκέψη.

 

Οι μύστες και οι ιεροφάντεις, κατόπιν πολλών ψυχικών ασκήσεων, απαλλάσσονται από κάθε σκέψη εντασσόμενοι στην απόλυτη Ηθική της Δημιουργίας, δηλαδή το Θείον, το επίκεντρο του ψυχικού σύμπαντος. Οι οπαδοί των διαφόρων θρησκειών σε παλαιότερες, δηλαδή εμφανώς ανώτερες και σημαντικώτερες, εποχές, κατόπιν πράξεων λατρευτικού χαρακτήρα, συνεχών προσευχών, και αποδοχής των ηθικών επιταγών/κωδίκων των θρησκειών, κατάφερναν σε μεγάλο βαθμό να απαλλαγούν από τις σκέψεις και σε ένα μικρό βαθμό να ενταχθούν σε μία σφαίρα αίσθησης του Θείου.

 

Αντίθετα, όπου υπάρχει σκέψη και ορθός λόγος, ο άνθρωπος απομακρύνεται από την ψυχή του και τον ψυχικό κόσμο, γίνεται ένα έρμαιο των παραγώγων των σκέψεών του, ζει στην εικονική πραγματικότητα των άχρηστων, απάνθρωπων και αντιθεϊκών κοινωνιών, αγνοεί ολότελα το ψυχικό σύμπαν, την ψυχή του, και τον πραγματικό εαυτό του, και καταλήγει βορά εκείνων τους οποίους ο Άνθρωπος δημιουργήθηκε για να πολεμήσει. Και οι αιματοχυσίες των πολέμων συνιστούν την καλύτερη τροφή, την οποία ορθολογισμός, θεολογία, σκέψη και συμφέρον προσφέρουν στους εχθρούς του Ανθρώπου, οι οποίοι αν στερηθούν τις αιματοχυσίες για μία στιγμή θα βυθιστούν στο Φρέαρ της Αβύσσου. Αλλά αυτό είναι ένα εντελώς άλλο θέμα.

 

 

Α. Υποσυνείδητο, Σκέψη, Πίστη και οι σημερινές Ψευδο-θρησκείες

Με ερωτάς:
"Πώς αδειάζει κάποιος όμως το υποσυνείδητό του";

Η απάντηση είναι απλή:

Διώχνοντας από το μυαλό, την καρδιά και το ηλιακό του πλέγμα, κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα και κάθε επιθυμία. Αυτά είναι οι καταστάσεις, οι οποίες αποκόπτουν τον άνθρωπο από την ψυχή του. Θα σου πω πόσο εύκολο είναι:

- Σ' αρέσει η σοκολάτα;

- Μην ξαναφάς! Πήγαινε έξω από ζαχαροπλαστεία, βλέπε σοκολάτες, και καθύβριζε τον εαυτό σου επειδή παλαιότερα ήσουν ανίκανος να σταματήσεις να τρως.

- Σου έρχεται η ιδέα να αγοράσεις κάτι;

- Διώξτην! Δεν το χρειάζεσαι.

 

Δηλαδή τι με ερωτάς; Με κοροϊδεύεις; Είσαι ή δεν είσαι χριστιανός;

Ο Ιησούς δεν είπε, αν σε σκανδαλίζει το μάτι σου, να το βγάλεις;

Βγάλτο το αναθεματισμένο!

Καλλίτερα τυφλός παρά έρμαιο του υποσυνειδήτου σου!

Πάψε να σκέφτεσαι!

Η μεγαλύτερη ανωμαλία και αυτο-καταστροφή του ανθρώπου είναι η σκέψη.

Αποτελεί την αυτοκτονική ολίσθηση προς την απόλυτη εξάρτηση από τον Σατανά.

Νομίζεις ότι ο Ιησούς σκεφτόταν;

Ο Ιωνάς σκεφτόταν;

Ο Μωϋσής σκεφτόταν;

Αν κάποιος σκέφτεται, ούτε πάνω στα νερά της λίμνης περπατάει, ούτε στο στομάχι του κήτους περνάει 3.5 μέρες, ούτε την θάλασσα καταφέρνει να κόψει στα δύο.

 

Αν δεν πιστεύεις τα παραπάνω με απόλυτο, κυριολεκτικό τρόπο, είσαι ξεγραμμένος.

Αν τα πιστεύεις απόλυτα και συνεχίζεις να σκέφτεσαι, τότε κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.

Και γιατί δεν ρωτάς ένα καλόγερο για ποιον λόγο επαναλαμβάνει ασταμάτητα προσευχές; Ή μήπως σκέφτεται κατά την διάρκειά τους;

 

Βεβαίως και ξέρω πως ο κόσμος καταστράφηκε με την διάδοση της θεωρίας cogito ergo sum και την παγίδευση στην αναγεννησιακή πλεκτάνη και απάτη. Παρουσίασαν πλήθος άλλων νοητικών δραστηριοτήτων και φροντίδων ως 'σκέψη' και έτσι προκάλεσαν σύγχυση στον μέσο δυτικό άνθρωπο – και διά της αποικιοκρατίας σε όλο τον κόσμο – ο οποίος σήμερα ονομάζει 'σκέψη' πολλές άλλες νοητικές δραστριότητες οι οποίες δεν αποτελούν σκέψεις.

 

Τα αντίστοιχα ισχύουν για τα συναισθήματα και τις επιθυμίες. Δεν υπάρχουν 'καλά' και 'κακά' συναισθήματα. Αυτή η θεωρία είναι σατανική. Όπως και η βέβηλη άποψη ότι 'η Χριστιανωσύνη είναι αγάπη' ή ότι 'ο Ιησούς είναι αγάπη'. Η Χριστιανωσύνη δεν είναι αγάπη, ο Ιησούς δεν είναι αγάπη, και ό,τι αποκαλούσαν ο Ιησούς, οι μαθητές του και οι πρώτοι Χριστιανοί ως 'Αγάπη' δεν ήταν συναίσθημα.

 

Φίλε μου, δική σου απόφαση θα είναι η επιβίωσή σου. Κανενός άλλου. Πολλοί νόμισαν ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν την ζωή τους. Και απατήθηκαν. Και η προσαρμογή στην επιβίωση, στον μόνο τρόπο επιβίωσης του ανθρώπου, είναι η απόδειξη της αληθινής αποδοχής των ηθικών επιταγών της θρησκείας του καθενός.

 

Δεν υπάρχει ούτε χριστιανική εκκλησία σήμερα, ούτε και ανευρίσκονται θρησκείες υπαρκτές σε μεγαλουπόλεις και περιοχές του κόσμου με σύγχρονο τρόπο ζωής. Λίγοι μεμονωμένοι πιστοί μπορεί να υπάρχουν αλλά είναι ασύνδετοι και, κυριώτερα, οι περισσότεροι από αυτούς είναι παρασυρμένοι και ζουν σε μία ψευδαίσθηση. Αυτό δεν λέγεται σωτηρία.

 

Αυτοί στους οποίους αναφέρεσαι ("Εννοώ την 'μικρά ζύμη' των πιστών και τους λίγους άξιους ιερείς που ξέρω") είναι πολύ πιο κοντά στον Βαρθολομαίο, τον οποίο αναφέρεις, παρά σε ένα πραγματικό πιστό.

 

Δεν υπάρχει χριστιανός, μουσουλμάνος, ινδουϊστής, βουδιστής και άλλος οπαδός θρησκείας, ο οποίος να αποδέχεται τον σημερινό κόσμο, την πολιτική, την τεχνολογία, και την εν γένει καθημερινότητα, και να είναι πραγματικός πιστός. Κοροϊδέυουν όλοι τον εαυτό τους.

 

Πίστη δεν σημαίνει αποδοχή αφηγημάτων.

Πίστη είναι κάτι το απολύτως ασύλληπτο, το οποίο ζώντας όπως ζεις απορρίπτεις.

 

Οι αλλοιώσεις των δικών του απαντήσεων από τρίτα άτομα (όπως αναφέρεις) νομίζω ότι ελάχιστα θα εβάρυναν τον ίδιο τον Παΐσιο. Βεβαίως και εμφανιζόταν στενοχωρημένος μπροστά σε άλλους, οι οποίοι του ανέφεραν αυτές τις αλλοιώσεις, και καλά έκανε, αλλά κατ' ουσίαν αυτό ελάχιστα τον άγγιζε τον ίδιο, διότι σαφέστατα και εγνώριζε ότι και τα λόγια του Ιησού αλλοιώθηκαν ή χρησιμοποιήθηκαν ως πρόσχημα για πράξεις και καταστάσεις με τις οποίες ο Ιησούς ήταν άσχετος και ως προς τις οποίες ήταν αντίθετος.

 

Και τα λόγια του Μωάμεθ αλλοιώθηκαν, και τα λόγια του Σολομώντα αλλοιώθηκαν και τα λόγια του Μωϋσή αλλοιώθηκαν. Υπάρχει ένας καθοριστικός στίχος στο Κοράνι τον οποίο ποτέ οι μουσουλμάνοι δεν διαβάζουν, και αν τους υποχρεώσεις, είτε τον υποτιμούν είτε τον παρερμηνεύουν:  Κεφάλαιο 10 Αλ Γιούνους (Ο Ιωνάς), στίχοι 98-99: "μόνον ο λαός του Ιωνά επίστευσε". Φυσικά αναφέρεται στους Ασσυρίους, ατους οποίους ο Ιωνάς εκήρυξε. Αν λοιπόν μόνον οι Ασσύριοι επίστευσαν, όλοι οι άλλοι δεν επίστευσαν, και συνέπεια της απιστίας τους είναι να αλλοιώνουν τα λόγια και τα κηρύγματα των προφητών. Αν αυτό συμβαίνει στους προφήτες, συνεπαγόμενο είναι ότι θα συμβαίνει σε όλους τους καλούς, ενάρετους και θεοφοβούμενους ανθρώπους.

 

Αλλά όλοι οι άνθρωποι με αίσθηση και αντίληψη του ψυχικού σύμπαντος έχουν πείρα του υλικού κόσμου όπου τέτοιες αλλοιώσεις είναι υπαρκτές και φυσιολογικές μετά την Πτώση και έως το Πλήρωμα του Χρόνου.

 

Πίστη είναι η ψυχοσωματική ικανότητα ενός ανθρώπου, ο οποίος ζει σύμφωνα με τους Νόμους της Δημιουργίας (και όχι τους νόμους των πτώσεων), συνεπώς με την αρχετυπική ηθική η οποία είναι έμφυτη στον άνθρωπο.

 

Πίστη είναι η ψυχοσωματική ικανότητα ενός ανθρώπου, ο οποίος έχοντας επανεύρει την επαφή της ψυχής και του σώματός του ζει μέσα σε πλαίσια συνεχούς, αέναης,

επικοινωνίας τους. Το αποτέλεσμα είναι ένα τέτοιο άτομο να επιτελεί έργα, τα οποία οι υλιστές του ξεπεσμένου κόσμου και σήμερα και πριν από χίλια χρόνια και πριν από δύο χιλιάδες χρόνια θεωρούν 'θαύματα'.  

 

Με το παραπάνω δεν εννοώ ότι όλοι όσοι επιτελούν 'θαύματα' είναι πιστοί, διότι υπάρχουν και πολλοί οι οποίοι, αιχμάλωτοι δαιμόνων, κάνουν ό,τι κάνουν με την δύναμη των κατόχων των ψυχών τους δαιμόνων.

 

 

Β. Οι Προφητείες, η Αλήθεια και η Ιστορικότητά τους

Με ρωτάς σχετικά αντίθετα πράγματα ταυτόχρονα και χωρίς να το καταλαβαίνεις.

 

Γράφεις:

"Και εδώ έχω κάποιες ερωτήσεις: Γνωρίζετε αν έχουν κάποια αλήθεια ή έστω ιστορικότητα αυτά που θεωρούνται οι πηγές των σύγχρονων αυτών προφητειών περί Πόλης, Μαρμαρωμένου, Αναλαμπής Ορθοδοξίας κλπ;

Αν τις ακούσει κανείς φαίνονται παιδιάστικες και μερικές αιρετικές-χιλιαστικές αλλά ρωτάω αν είναι παραμύθια ή μήπως αλλοιωμένα/διαστρεβλωμένα πραγματικά κείμενα;
Και αν είναι, από ποιους και γιατί;
Νομίζω παρόμοια λέγονταν επί Ορλωφικών και Επανάστασης για ξανθό γένος κλπ.
Από την άλλη, παρόμοια τέτοια εσχατολογικά έχουν πολλά χριστιανικά έθνη: Μαρμαρωμένος είναι και ο Μπαρμπαρόσα των Γερμανών, οι Ρώσσοι περιμένουν επιστροφή του Τσάρου και οι καθολικοί Φράγκοι τον Great Monarch και άλλα τόσα που δεν ξέρω. Τί γνωρίζετε για αυτά";

 

Η απάντησή μου είναι η εξής:

Η αλήθεια και η ιστορικότητα ενός θέματος του ψυχικού σύμπαντος είναι δύο εντελώς άσχετα θέματα.

 

Η αλήθεια είναι το τι όντως υπάρχει στο ψυχικό σύμπαν, το οποίο βλέποντας ένας ικανός άνθρωπος μπορεί να περιγράψει αναφορικά με το τι οι άνθρωποι ονομάζουν "μέλλον". Στην ουσία μέλλον δεν υπάρχει. Ούτε και παρελθόν, ούτε και παρόν. Ούτε και η Δημιουργία είναι κάτι το 'άλλο', κάτι το 'διαφορετικό' από το Τέλος (: όχι το Πλήρωμα του Χρόνου αλλά την Συντέλεια του Κόσμου).

 

Όλα αυτά είναι οι αφέλειες των ξεκομμένων από τις ψυχές τους ανθρώπων, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται την αληθινή διάσταση του ψυχικού σύμπαντος και έχουν εγκλωβιστεί στην απάτη του υλικού σύμπαντος προσλαμβανόμενου με τα μάτια του ξεπεσμένου ανθρώπου των πτώσεων (γιατί βέβαια τα μάτια του Αδάμ δεν έβλεπαν τα λάθη που βλέπουν μπροστά τους οι σημερινοί άνθρωποι και από την ανοησία τους τα θεωρούν δεδομένα, ούτε και υπήρχε 'προοπτική' στην όρασή του, γιατί η προοπτική είναι ένα ψέμμα).

 

Η ιστορικότητα είναι ακριβώς το τι μου λες ως ειπωμένο, δηλαδή τα περί Μαρμαρωμένου, Μεγάλου Μονάρχη, Τελευταίου Τσάρου, κοκ.

 

Μόνο που και η αλήθεια και η ιστορικότητα έχουν πολλά επίπεδα και σ' αυτά υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες του ψυχικού και του υλικού σύμπαντος.

 

 

Γ. Προφήτες που βλέπουν το Μέλλον: άλλο το τι βλέπουν, αλλο το τι κατανοούν, και άλλο το πως το εκφράζουν

Για να σου δώσω μια ιδέα, μιλώντας στο υλικό επίπεδο, μπορεί ένας χριστιανός καθολικός μοναχός να δει στον Άξονα του Είναι και του Γίγνεσθαι τις κινήσεις του Τέλους. Αυτές ήταν άλλωστε γνωστές και στους Αιγύπτιους, και στους Ασσύριους, και στον Ζωροάστρη, και στον Μάνεντα (Μάνη). Αλλά στον οποιονδήποτε άνθρωπο, υπάρχει μία πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο τι βλέπει, τι κατανοεί, και τι εκφράζει. Και στο κάθε επίπεδο από αυτές τις τρεις δραστηριότητες επμπλέκονται και ικανότητες και σκοπιμότητες.

 

Υπάρχει δηλαδή ακόμη και η περίπτωση να έχει κάποιος δει κάτι το σαφές, το οποίο να αφορά την εμφάνιση και τις δραστηριότητες ενός συγκεκριμένου ανθρώπου σε ένα συγκεκριμένο τόπο, σε ένα απώτατο μέλλον, αλλά να το έχει αποδώσει εξεπίτηδες λάθος, δηλαδή αλλού, με άλλες διαστάσεις, με άλλους σκοπούς, και με άλλο περιεχόμενο έργου.

 

Αυτή την τελευταία δυνατότητα, την οποία σου σημειώνω ως παράδειγμα, μη την εκλάβεις ως αναγκαστικά έκφραση κακίας ή διάθεση παραπληροφόρησης και προβολής προς τα έξω (στις αφηγήσεις  και στα κείμενα) ενός ψέμματος το οποίο συνιστά κλοπή/υπεξαίρεση ενός 'τμήματος του μέλλοντος' από ένα άλλο έθνος. Μπορεί οι προθέσεις να είναι και 'καλές': η 'δικαίωση' ενός ανθρώπου, η σωτηρία ενός έθνους, ή η προσχώρηση ενός λαού σε μία θρησκεία είναι σωτηριολογικές ευχές. Ο μοναχός ο οποίος θα γράψει ένα ψέμμα για το τι 'είδε' ως 'μέλλον' μπορεί ακόμη και να το κάνει με την μορφή προς τον Θεό παράκλησης για να ελεήσει ο Θεός τον λαό / έθνος του – να συγχωρέσει τις αμαρτίες τους. Είναι δηλαδή μία απόπειρα ας πούμε localization, η οποία γίνεται με σκοπό να υπολάβει ο συγκεκριμένος λαός/έθνος την ευλογία του Θεού. 

 

Ανά στιγμή εκπόρευση μορφών, όλων διαφορετικών μεταξύ τους, ως βασικός κανόνας μίας Αδιαίρετης Δημιουργίας, η οποία βασίζεται στους δύο άξονες: Είναι και Μη-είναι & Είναι και Γίγνεσθαι. Η ομοιομορφία κατά τους Αρχαίους Αιγύπτιους δεν μπορούσε παρά να είναι ίδιο των αρνητών της Δημιουργίας. Γι’ αυτό και δεν υπήρξαν ποτέ δύο πανομοιότυπα αντικείμενα στην Αρχαία Αίγυπτο.

------------------------------------------------------------------------------------------

Στο τι κατανοεί κάποιος εμπλέκονται όλοι οι προσωπικοί παράγοντες της ζωής στην οποία εγκλωβίστηκε και από την οποία δεν κατάφερε να απεγκλωβιστεί ολότελα. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι και Ασσύριοι δεν έβλεπαν τα άπειρα δεδομένα του Άξονα του Είναι και του Γίγνεσθαι μέσα σε υποσύνολα στομικών εμπειριών (οι οποίες προβαλλόμενες παραχαράσσουν το αρχετυπικό 'συμβάν' κατά την κατανόησή του εκ μέρους ενός ατόμου). Έτσι, οι Αιγύπτιοι, οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι και οι Σουμέριοι μπορούσαν να καταλάβουν τα πάντα μέσα από την καίρια πραγματικότητα της εκπόρευσης των μορφών.

 

Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα από μόνο του. Σημαίνει να ξέρεις τι σημαίνει να έχει αυτό το άτομο την τάδε μορφή και το άλλο άτομο την δείνα μορφή. Σημαίνει να ξέρεις τι σημαίνει η α', η β', ή η γ' μορφή και αυτό αφορά τρισεκατομμύρια και πλέον μορφών. Σημαίνει να ξέρεις τι περιεχόμενο μπορεί να περικλείει μία μορφή. Σημαίνει να ξέρεις τι είναι μορφή ως διάσταση του ψυχικού σύμπαντος και φυσικά πόθεν εκπορεύεται. Οι ξεπεσμένοι θεολόγοι των Ιουδαίων, της Χριστιανωσύνης και του Ισλάμ (και αναφέρομαι στους καλούς και πολύ γνωστούς από ατούς) δεν αντιλαμβάνονται ούτε το 10% των υπαρκτών θεμάτων του ψυχικο-σωματικού βίου, και συνεπώς – πολύ ηλίθια (σε σχέση με τους αρχιερείς, τους μύστες και τους ιεροφάντεις των Σουμερίων, των Ακκάδων-Ασσυρο-βαβυλωνίων και των Αιγυπτίων της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας) – ό,τι δεν αντιλαμβάνονται αποκαλούν τάχα 'μυστήριο' ή 'θέλημα Θεού'.  

 

Αν μπορείς να αντιληφθείς την αυθεντικότητα της μορφής (όταν π.χ. ζώντας το 1400 βλέπεις τον Ναπολέοντα), τότε καταλαβαίνεις αυτόματα που αυτή η μορφή ανήκει. Με αυτό δεν εννοώ το να αντιληφθεί κάποιος Ιρανός, Τουρανός, Ρωμιός, Ιταλός, κοκ μύστης του 1400 αν η μορφή του Ναπολέοντα ανήκει  στην Γαλλία ή στην Ρωσσία, 200 ή 400 χρόνια αργότερα (κάτι το πολύ λιγώτερο σημαντικό), αλλά την ψυχική ποιότητα της μορφής, αν είναι δυνατόν να υπάρξει, αν είναι εξέλιξη ιδίου ατόμου ή παρεμβολή δαιμόνων, αν η μορφή έχει επηρεαστεί από μύηση και συγχρωτισμό με ένα α' ή β' μυστικό ιερατείο μυήσεων και τελετουργιών, αν ανήκει στους απογόνους του Νώε ή όχι, αν είναι ανθρώπινη ή μιαρή, κοκ.

 

{Καταλαβαίνεις τι σημαίνουν αυτά; Αν ένας άνθρωπος είναι Α' μορφής στα 20 του και στα 22 του μυηθεί σε μία μυστική εταιρεία, τότε στα 30 του η μορφή του δεν θα είναι η ίδια με την φυσική, βιολογική εξέλιξη της μορφής Α' (την οποία είχε πιο πριν) αλλά μια σημαντικά διαφορετική παρέκκλιση. Αυτή η απόκλιση φαίνεται τόσο καθαρά στο άτομο αυτό κατά τον εντοπισμό του σε ψυχικό επίπεδο, όσο εσύ βλέπεις ότι ένα κεράσι δεν είναι σταφύλι.}

 

Είναι απειροελάχιστοι εκείνοι οι οποίοι απεγκλωβίστηκαν τέλεια από την ζωή στην οποία είχαν εγκλωβιστεί, έτσι ώστε να προσλάβουν σωστά το τι θα δουν στον Άξονα του Είναι και του Γίγνεσθαι.  

 

Τι σημαίνει 'τέλεια' για ένα άτομο; Ζωή κατά τα πρότυπα του Ηλία.

Τι σημαίνει 'τέλεια' για μία κοινωνία; Ζωή κατά τα πρότυπα των Νινευϊτών μετά το κήρυγμα του Ιωνά.

 

Στο τι κατανοεί κάποιος εμπλέκονται επίσης οι 'φίλοι' και 'προστάτες' του! Εννοώ αυτούς με τους οποίους έχει υπογράψει συμβόλαια μετά την μύησή του. Αλλά υπάρχει η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει άνθρωπος. Αυτή η παγίδα σε όρους ψυχικών επιστημών περιγράφεται ως η συνέπεια των αναστρόφων ειδώλων. Εννοώ των ειδώλων τα οποία βλέπει κάποιος σε ένα καθρέπτη, επειδή ο Άξονας του Είναι και του Γίγνεσθαι λειτουργεί περίπου ως καθρέπτης. Τι είναι τα ανάστροφα είδωλα; Πολύ απλά το εξής:

 

Για τον 'Κακό', ο 'Κακός' είναι 'Καλός' και συνεπώς (πάντοτε αναφορικά με τον 'Κακό') ο 'Καλός' είναι 'Κακός'.

 

Αυτά όλα ισχύουν πολύ μακράν θρησκειών. Υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να ανήκει κάποιος σε μία θρησκεία, να επιτελεί τα καθήκοντά του, να νομίζει ότι είναι 'καλός' και να είναι 'κακός'. Αλλά στην περίπτωση αυτή και στο ενδεχόμενο να προχωρήσει στην κατανόηση του ψυχικού κόσμου μέσα από πολλές παγίδες, το άτομο αυτό – αν (δυστυχώς για κείνο) φθάσει στην ικανότητα να βρεθεί μπροστά στον Άξονα του Είναι και του Γίγνεσθαι, τότε προσλαμβάνει (εξαιτίας της 'κακής' υπόστασής του) κάθε τι το 'καλό' ως 'κακό'.

 

Όλο το προαναφερμένο είναι ένα εντελώς εισαγωγικό σημείωμα για το τι θα συμβεί στο Πλήρωμα του Χρόνου, όταν οι ψευδόχριστοι, οι ψευδοπροφήτες και ο Αντίχριστος θα εκλάβουν τα δύο καίρια άτομα του κόσμου του 'καλού', δηλαδή (για να αναφερθώ στα ιερά σου βιβλία) το Αρνίον και τον Βασιλέα Βασιλέων (Αποκάλυψη ΙΔ' 1 και ΙΔ' 14), όπως επίσης και τους Δύο Προφήτες (Αποκάλυψη ΙΓ' 3) ως εκπροσώπους του κόσμου του 'κακού'.

 

Αλλά αυτό βέβαια ίσχυε πάντοτε στην Παγκόσμια Ιστορία από τότε που το αρνητικό τμήμα του ενιαίου προκατακλυσμιαίου ιερατείου συνέλαβε στην Αίγυπτο την 'ιδέα' της καταγραφής των λόγων των ανθρώπων με σύμβολα, τα οποία να αποδίδουν -με μορφή οιονεί εικόνων πάνω σε διάφορες επιφάνειες- φθόγγους και όντα, αντικείμενα και έννοιες του ψυχικού και του υλικού σύμπαντος. Αν και δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για 'πολυθεϊσμό' τόσο νωρίς όσο τα τέλη της 4ης και στις αρχές της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας, διότι δεν είχε ακόμη επιτευχθεί η διάσπαση του Θείου σε υποστάσεις, όψεις, διαστάσεις και ανάλογες μορφές, είναι σωστό να πούμε ότι η νοητική σύλληψη του ιερογλυφικού συστήματος γραφής ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα της ανθρωπότητας ως βήμα προς την καταστροφή.

 

Αντίθετα με τα πρώτα σουμεριακά και ελαμικά κείμενα του τέλους της 4ης χιλιετίας, τα οποία είναι όλα απλές οικονομικές καταγραφές συναλλαγών και τα οποία εξελίσσονται από ιδεογράμματα σε σφηνοειδή σημεία και δομούνται πάνω σε άλλη βάση πρόσληψης του κόσμου και καταγραφής των φθόγγων και των όντων, αντικειμένων και εννοιών του ψυχικού και του υλικού σύμπαντος, τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά εμφανίζονται ξαφνικά ως ένα απόλυτα ολοκληρωμένο, συνολικά επινοημένο εξυπαρχής σύστημα μετατροπής του πραγματικού σε ψευδέστατο – διά της γραφής. Ως ιερατική επινόηση, τα ιερογλυφικά δείχνουν ότι οι νόες οι οποίοι τα επινόησαν προσλάμβαναν το 'καλό' ως 'κακό', το 'άπειρο' ως 'σημείο', και το 'απέραντο' ως 'πεπερασμένο'. Από κει και πέρα, η ειδωλολατρία, η ανηθικότητα, το αμάρτημα, και ο Αντίχριστος θα απείχαν κάτι λιγώτερο από μία στιγμή.

 

Αυτή η δραστηριότητα προξένησε την σωτηριολογική δικαίωση της Δημιουργίας εκ μέρους των 'καλών'. Αυτή είναι η αρχή όλων των μεσσιανισμών. Σε ένα κάποιο βαθμό, στην εποχή μας, οι χριστιανοί και οι μοσυουλμάνοι θεολόγοι έχουν πέσει θύματα των Ιουδαίων Σεφαρντί και των ψευτο-Ιουδαίων Ασκενάζι Χαζάρων Σιωνιστών θεολόγων μιλώντας για Μεσσία και μεσσιανισμούς. Η ίδια η χριστολογία των χριστιανών και όλα τα ατελείωτα ισλαμικά μαχντιάτ {φιλολογία περί τον Μάχντι-Μεσσία του Ισλάμ ο οποίος θα εμφανιστεί μαζί με τον Ιησού κατά το αλ γιόμ αλ άχαρ (δηλαδή στο Πλήρωμα του Χρόνου, κυριολεκτικά 'την Ημέρα του Τέλους')} παίζουν το σιωνιστικό χαζαρικό παιχνίδι. Η καίρια λέξη, η οποία μετράει, είναι Σωτηριολογία. Αυτή επικρατούσε πριν από 2000 χρόνια, και είναι λάθος σήμερα να ονομάζουμε 'αποκαλυπτικά', 'μεσσιανικά' ή 'εσχατολογικά' όλα τα τότε θρησκευτικά και φιλοσοφικά, θεολογικά και μυστικιστικά συστήματα, γνωστικιστικά και μη. Ήταν σωτηριολογικά κατ' ουσίαν και η λέξη αυτή εχρησιμοποιείτο τότε ευρύτατα.

 

Όσοι κατά την διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής δέχθηκαν τον Ιησού ως κεντρικό πρόσωπο της τότε νέας θρησκείας, δεν τον δέχθηκαν επειδή συνέβαινε κάποιοι να τον ταυτίζουν με τον Μεσσία (δηλαδή 'Χριστό' στα ελληνικά) των ιερών γραφών ενός περιθωριακού λαού της Μεσογείου. Τον δέχθηκαν ως Σωτήρα – και αυτό μετράει. Αλλά, παρεκτρέπομαι σε άλλα θέματα....

 

Αναφέρθηκα στο τι κάποιος άνθρωπος έμπειρος στον ψυχικό κόσμο βλέπει, κατανοεί, και εκφράζει, όταν στέκεται κατενώπιον του Άξονα του Είναι και του Γίγνεσθαι και στην συνέχεια, όταν θέλει να κοινοποιήσει τις αντιλήψεις του και τις εμπειρίες του. Αν στο τι βλέπει και στο τι κατανοεί κάποιος εμπλέκονται ποικίλοι παράγοντες, ακόμη περισσότεροι εμπλέκονται κατά την έκφραση και την κοινοποίηση – γραπτή ή προφορική – της εμπειρίας. Ακόμη και αν μιλάμε για ένα επίπεδο διάσωσης αρχικού χειρογράφου, πολλές φορές ορισμένα κείμενα δείχνουν ότι έχουν γραφεί με μόνο σκοπό ένα συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό/ακροατήριο. Αυτό αυτόματα μπλοκάρει κυριολεκτικά την κοινοποίηση της εμπειρίας σε διαφορετικό κοινό, όχι μόνο με την έννοια ότι, για παράδειγμα, την Αποκάλυψη δεν θα μπορούσαν εύκολα να κατανοήσουν Ιρανοί ζενδιστές, Μεροΐτες του Αρχαίου Σουδάν, Υεμενίτες του Χιμυάρ, και άλλοι λαοί, ή ότι δεν θα την εννοούσαν καθόλου 200 ή 1900 χρόνια αργότερα, αλλά και ακόμη ότι οι πρώιμοι χριστιανοί τότε στα Ιεροσόλυμα, στην Αλεξάνδρεια, στην Καρχηδόνα, ή στην Ρώμη δεν θα εννοούσαν επακριβώς το κείμενο αυτό. Αυτό ισχύει επειδή η Αποκάλυψη από μόνη της ταυτίζει το στοχευόμενο ακροατήριό της με τις επτά εκκλησίες.

 

 Οι Επτά Εκκλησίες στην Χριστιανική τέχνη

Αυτό σημαίνει ότι εσύ και εγώ δεν μπορούμε να καταλάβουμε το κείμενο της Αποκάλυψης σωστά, αν δεν είμαστε μέσα στο πετσί των τότε πιστών των εν λόγω επτά εκκλησιών και αν δεν είμαστε σίγουροι για το τι επακριβώς και καταλεπτώς ήταν η κοσμοαντίληψή τους, ποιοι οι όροι της, και πως αντιλαμβάνονταν τα σύμβολά τους. Μην νομίσεις προς στιγμήν ότι εκείνοι και συ έχετε την ίδια πίστη και αντίληψη για τον Ιησού ως Χριστό και για τον ρόλο της εκκλησίας των πιστών ή ότι έχετε τα ίδια μυστήρια και τις ίδιες τελετουργίες (ή θείες λειτουργίες). Τεχνικά, η θρησκεία τους και η θρησκεία σου είναι ... "δύο διαφορετικές θρησκείες". Αυτό δεν σου το λέω για να κλονίσω την πίστη σου και κάτι τέτοιο δεν είναι πρόθεσή μου. Αλλά μην βαυκαλίζεσαι ότι 'πιστεύεις' ο,τιδήποτε, όταν αδιαφορείς για καίρια σημεία (δηλαδή σύμβολα και όρους πίστης) και αποστρέφεις το πρόσωπό σου από προβλήματα σχετιζόμενα με την θρησκεία σου. 

 

Δ. Ο Συγγραφέας της Αποκάλυψης, ο Συγγραφέας του χιττιτικού αποκαλυπτικού έπους Ουλλικούμμι, και ο Αντίχριστος

Όμως, α) το τι ο συγγραφέας της Αποκάλυψης 'είδε' στεκόμενος μπροστά στον Άξονα του Είναι και του Γίγνεσθαι και κατέγραψε σημειώνοντας τα εξής: "Καὶ ἐστάθην ἐπὶ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης· καὶ εἶδον ἐκ τῆς θαλάσσης θηρίον ἀναβαῖνον" και β) το τι είδε και κατέγραψε - 1400 χρόνια πριν από τον συγγραφέα της Αποκάλυψης - ο Χιττίτης ιεροφάντης και αυτοκρατορικός ποιητής στην Χαττούσας, πρωτεύουσα των Χιττιτών, και στο Γιαζιλί καγιά, κύριο ιερό άβατο των Χιττιτών, ο οποίος συνέθεσε το έπος Ουλλικούμμι, όπου και κατέγραψε ότι ο Ουλλικούμμι ανέρχεται από την Θάλασσα κατέμπροσθεν του Κασίου όρους στις εκβολές του Ορόντη, είναι απολύτως το ίδιο δεδομένο, το οποίο μπορεί και ο οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος να δει, αρκεί να έχει επί μακρόν ζήσει όπως και οι προαναφερμένοι συγγραφείς.

https://en.wikipedia.org/wiki/Hattusa

https://en.wikipedia.org/wiki/Yaz%C4%B1l%C4%B1kaya

 

Εδώ σου παραθέτω το συγκεκριμένο απόσπασμα σε αγγλική μετάφραση από τον Hans Gustav Güterbock, ένα κορυφαίο χιττιτολόγο και οριενταλιστή, Ασκενάζι Χαζάρο με τραγική γνώση της ταυτότητάς του (και γι' αυτό προτίμησε να καεί η σορός του). Βρίσκεται στη σελίδα 139 του επιστημονικού περιοδικού (αριστερή κολώνα στο κέντρο – ή σελίδα 6/28 του επισυναπτόμενου PDF):

 

On their way they are joined by their sister Istar, and together with her they climb Mount Uazzi (Semitic Zaphon, Greek Kasion oros) at the mouth of the Orontes in North Syria, from where they see the Stone standing in the sea.

 

Ως Stone ('λίθος') αναφέρεται ο ίδιος ο Ουλλικούμμι και αυτό θα καταλάβεις διαβάζοντας την εισαγωγή του άρθρου. Γιατί ο Χιττίτης μύστης και ποιητής της Χιττιτικής Αποκάλυψης αποδίδει στον χιττιτικό Αντίχριστο φύση και χαρακτήρα εξομοιωμένο με λίθο είναι ένα τεράστιο θέμα συζήτησης που βγαίνει εκτός όλων όσα συζητάμε τώρα.

 

Το ίδιο όρος στα ασσυροβαβυλωνιακά ονομαζόταν Χαζί (2η και 1η προχριστιανική χιλιετία), στα χιττιτικά Ουαζί (2η προχριστιανική χιλιετία) και στα ελληνικά (σε ύστερες περιόδους) Κάσιον όρος.

 

Βλέπεις λοιπόν πόσο άξεστοι, αμαθείς, ηλίθιοι και άχρηστοι είναι όλοι οι κλασικοί φιλόλογοι, κλασικιστές και ελληνιστές, οι οποίοι διαβάζουν τα κείμενα ενός μη Έλληνα, όπως ο αρχαίος Καππαδόκης και Πόντιος Στράβων (ένας φανατισμένος φίλος των Ρωμαίων), ή ενός άλλου μη Έλληνα, όπως ο Καρ (από την Καρία) λαθρομετανάστης Ηρόδοτος, και δεν τα καταλαβαίνουν; Βλέπουν 'Κάσιον όρος' και νομίζουν ότι το εφηύραν οι Αρχαίοι Έλληνες! Να, ενδεικτικά:

https://pleiades.stoa.org/places/668224/kasion-oros

 

Αρκεί να διαβάσεις χιττιτικά έπη και καταλαβαίνεις ότι όλος ο Ησίοδος είναι μία αντιγραφή και ότι η Αθηνά δεν είναι παρά ένα παρασκεύασμα ιερέων της Αρχαίας Ελλάδας που άλλοι τους είχαν χιττιτική-ανατολιακή παιδεία και εκπαίδευση, άλλοι φοινικική/καρχηδονιακή και άλλοι αιγυπτιακή, και έτσι ανάλογα προσπαθούσαν να την 'τραβήξουν' (την Αθηνά) πότε από δω και πότε από κει, αποδίδοντάς της χαρακτηριστικά είτε της χιττιτικής Ιστάρ (η οποία είναι ολότελα 'άλλη' από την ασσυριακή, την βαβυλωνιακή ή την χουριτική ομόλογό της), είτε της αιγυπτιακής Μάατ, είτε της φοινικικής Ανάθ, είτε της καρχηδονιακής Ατανίτ; Αλλά παρεκκλίνω σε άλλα θέματα.

 

Αυτό είναι ενδιαφέρον ωστόσο – ως αναφορά ξένου, μη νεοελληνικού, ενδιαφέροντος:

https://el.travelogues.gr/item.php?view=39393

 

Σχετικά:

http://limudbchevruta.wiki.huji.ac.il/images/Ullikummi_1.pdf

https://en.wikipedia.org/wiki/Hans_Gustav_G%C3%BCterbock

https://en.wikipedia.org/wiki/Ullikummi

 

Τώρα αναφορικά με το Κάσιον όρος, αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από το σημερινό τουρκικό Yayladağı (προφέρεται Γιάϋλα–νταγ), το οποίο βρίσκεται ακριβώς πάνω στην τουρκοσυριακή μεθόριο στην θάλασσα (επαρχία Χατάυ/Αντάκυα-Αντιόχειας).

https://en.wikipedia.org/wiki/Yaylada%C4%9F%C4%B1

https://tr.wikipedia.org/wiki/Yaylada%C4%9F%C4%B1

Στην τουρκική έκδοση υπάρχουν περισσότερο υλικό, φωτογραφίες, και χάρτης, αν και το σημείο δεν είναι τυχαίο, ούτε τυχαία οι Γάλλοι έθεσαν εκεί το όριο της ζώνης τους όταν παραχώρησαν το Χατάυ (το όνομα σημαίνει 'Χάττι', συνεπώς αναφέρει ένα άλλο έθνος, προ-χιττιτικό, της Ανατολίας) στην Τουρκία εις αντάλλαγμα της ουδετερότητάς της στις παραμονές του Β' ΠΠ.

 

Βέβαια δεν θα σου φανεί παράξενο ότι, παρά το γεγονός ότι η Τουρκία και η Συρία βρίσκονταν σε άσχημη κρίση λόγω της αποπεράτωσης του Φράγματος Ατατούρκ στην Ούρφα (Έδεσσα Οσροηνής) το 1992, εγώ το καλοκαίρι του 1993 έφθασα από την τουρκική πλευρά (που κατέχει τον κύριο όγκο του βουνού) στο Yayladağı, παρά το γεγονός ότι πάνω στο βουνό περνάνε τα σύνορα και είναι στρατιωτική ζώνη με φαντάρους και φυλάκια, και το περπάτησα εξαντλητικά για δυο μέρες, παίρνοντας πολλές οπτικές γωνίες προς την θάλασσα.

 

Με άλλα λόγια και για να ολοκληρώσω, το θέμα της ιστορικότητας των εσχατολογικών, σωτηριολογικών, αποκαλυπτικών ή μεσσιανικών αναφορών είναι τεράστιο, αλλά σε μεγάλο βαθμό οι διαφοροποιήσεις, στο τι και πως κάποιος βλέπει, κατανοεί, και εκφράζει, προξενούν την τελική διαφορά, την οποία οι ανειδίκευτοι εκλαμβάνουν ως ουσιαστική αντίθεση χωρίς αυτή αναγκαστικά να είναι κάτι τέτοιο. Εδώ ως ανειδίκευτους δεν εννοώ όσους δεν είναι ιστορικοί θρησκειών αλλά όσους δεν έχουν εναργώς υπαρκτή συνέργεια ψυχής και σώματος ώστε να μπορούν να σταθούν μπροστά στον Άξονα του Είναι και του Γίγνεσθαι. Και ακόμη μεγαλύτερη διαφορά προξενεί η ποιοτική (: ηθική) διαφοροποίηση των μυστών, αν δηλαδή είναι 'καλοί' ή 'κακοί'.

 

Θα σου φανούν πολλά περίεργα, αν συνεχίσω. Όπως βέβαια ξέρεις, η Αποκάλυψη γράφηκε από μύστη και ιεροφάντη, ο οποίος εμφανέστατα συντάσσεται με το Αρνίον και τον Μεγάλο Βασιλέα. Χχμμμμ! Θα μπορούσε όμως και να μην είναι έτσι. Θα μπορούσε να συγγράψει όλο το κείμενο χωρίς να πάρει θέσει υπέρ αυτών και παραμένοντας ουδέτερος – και αυτό το εννοώ με μικρές διαφορές στην πλοκή της αφήγησης. Ακόμη, θα μπορούσε να έχει γραφεί πάνω-κάτω η ίδια πλοκή και ο συγγραφέας να εμφανίζει το Θηρίον (τον Αντίχριστο) ως το καίριο πρόσωπο της υπόθεσης, ακόμη και αν στο τέλος εξοντώνεται..

 

Αν αυτό σου φαίνεται περίεργο, τότε δεν έχεις ιδέα από αρχιερατική ίντριγκα! Και μη φανταστείς ότι το θέμα είναι τόσο απλό όσο το 'γράφω υπέρ του Α' ή υπέρ του Β' ή μένω ουδέτερος'. Αυτά είναι παιδικού επιπέδου.

 

Αν στο χιττιτικό έπος ο Τασμισού είναι ο Σωτήρ-Μεσσίας και ο Ουλλικούμμι είναι ο Αντι-μεσσίας, τότε (για να σου δείξω ποικιλία ιντριγκών) υπάρχει κάλλιστα η δυνατότητα να είμαι εγώ υπέρ του Τασμισού αλλά να γράψω υπέρ του Ουλλικούμμι με στόχο μέσα στην υπέρ του Ουλλικούμμι περιγραφή των 'συμβάντων' να προσθέσω στοιχεία, τύπους και έννοιες ικανές να παρασύρουν τους πστούς του Ουλλικούμμι ιερείς και καθώς αυτοί θα αποδεχθούν τεχνηέντως αυτά τα στοιχεία, τους τύπους και τις έννοιες, να οδηγηθούν στην καταστροφή.

 

Ε. Το Θέατρο άρχισε στη Αίγυπτο: μεσσιανικά Δρώμενα ως μαγικές Ιεροτελεστίες για να προτυπωθεί η Νίκη του Ώρου/Μεσσία

Και εδώ φθάνουμε σε ένα βασικό θέμα, το οποίο προφανώς αγνοείς και το οποίο αποτελεί την αρχή της Ιστορίας του Θεάτρου: αυτό τοποθετείται στην τρίτη προχριστιανική χιλιετία στην Αίγυπτο. Αφού δει ό,τι δει και κατανοήσει ό,τι κατανοήσει ένας μύστης και ιεροφάντης (σχετικά με το θέμα της Σύγκρουσης του Τέλους αλλά και πολλά άλλα), είναι δυνατόν να θελήσει να .... συμμετάσχει και ο ίδιος στην μάχη ή σύγκρουση. Αυτό μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Μία από αυτές σου είναι πολύ καλά γνωστή. Λέγεται προσευχή. Πολλοί πέρασαν μεγάλο τμήμα της ζωής τους έτσι, χωρίς να τους μάθει ποτέ κανείς. Δεν πειράζει. Τους γνωρίζει ο Θεός και αυτό είναι αρκετό. 

 

Άλλοι αναπαρέστησαν την νίκη του Σωτήρα επί του Αντι-Σωτήρα. Είτε ως νίκη του Ώρου επί του Σηθ στον ναό του Ώρου στο Εντφού, όπου ο Σηθ (Αντι-Σωτήρας) αναπαρίσταται κάποτε ως ιπποπόταμος και κάποτε ως κροκόδειλος. Είτε ως νίκη του Αγίου Γεωργίου επί του όφεος/δράκοντος. Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο που δεν αναπαρέστησαν άλλους αγίους να σκοτώσουν τον δράκοντα. Υπάρχει άμεση σχέση του ονόματος του Αγίου Γεωργίου με το θέμα. Ως Γεώργιος συμβολίζει την Γη και η σκηνή την οποία γνωρίζεις παραπέμπει στο αποκαλυπτικό "καὶ ἐβοήθησεν ἡ γῆ τῇ γυναικί" (Αποκάλυψη ΙΒ' 16).

 

Άλλοι αναπαριστούν την αντίθετη νίκη. Αυτό το λάθος οφείλεται στην αρνητική τους ταυτότητα. Ως 'κακοί' βλέπουν το 'καλό' ως 'κακό'. Αυτή είναι η ταυροκτονία του Μίθρα, ένα απέραντο θέμα το οποίο βούλιαξε το προϊσλαμικό Ιράν σε άπειρες θρησκευτικές συγκρούσεις και απίστευτη διχόνοια, επειδή πολύ σωστά δρώντας οι Αχαιμενιδείς Ζωροαστριστές πολέμησαν με κάθε τρόπο την ταυροκτονία των Μιθραϊστών Μάγων, η οποία διαδόθηκε στην Ανατολία, την Ελλάδα, την Ρώμη και την Ευρώπη. Η θυσία των Ουρανίων Βοοειδών, την οποία είχε επιτελέσει ο Μίθρας, ήταν πάραβίαση της  Τάξης της Δημιουργίας. Σήμερα ακόμη μπορείς να δεις τα κατάλοιπα της ταυροθυσίας στις ισπανικές ταυρομαχίες. Και προς τιμήν της η Πριγκήπισσα της Ελλάδας και (πρώην) Βασίλισσα της Ισπανίας Σοφία δεν παρακολούθησε ποτέ της ούτε μία από δαύτες.

 

Αλλά η εκτενής αναπαράσταση όλου του οσιρικού-ισιακού-ωρικού κύκλου, ο οποίος λήγει με την εξόντωση του Σηθ, ελάμβανε χώραν ως Θείο Δράμα στην Αρχαία Αίγυπτο. Οι ιερείς ερμήνευαν τους ρόλους ντυμένοι ανάλογα. Χυνόταν και αίμα κατά τα δρώμενα, έτσι ώστε να αποτυπωθούν εσαεί οι δονήσεις και οι κραδασμοί, οι ήχοι, οι φθόγγοι, οι κραυγές, τα χρώματα, οι ευωδίες, οι γεύσεις και τα αγγίγματα. Με αυτό τον τρόπο προτυπωνόταν η τελική νίκη. Εννοείται ότι κάθε αναπαράσταση η οποία επισυμβαίνει με στόχο να αποτελέσει προτύπωση είναι κατ' ουσίαν μία μαγική τελετή. Αυτά συνεχίζονται μέχρι σήμερα σε ορισμένες στοές - μαυρομαγικά.

 

Τέλος, πρέπει να προσθέσω ότι επίσης σημαντικό ρόλο παίζουν οι γενικώτερες προσωπικές διαφορές και τα προσωπικά ενδιαφέροντα, βιώματα, τάσεις, στόχοι και νοοτροπία του κάθε μύστη ως προς μία εντελώς άλλη διάσταση – δηλαδή τι τον ίδιο ενδιαφέρει στο όλο θέμα. Ένας το ψάχνει από μία πλευρά, άλλος από άλλη. Και οι δύο μπορεί να έχουν την ίδια προσέγγιση σε όλα και την ίδια πίστη αλλά να διαφέρουν στα σημεία στα οποία το Τέλος τους ενδιαφέρει περισσότερο. Πρέπει και αυτό, να το συνυπολογίσεις.

 

Στην αρχή ετόνισα το εξής: "η αλήθεια και η ιστορικότητα ενός θέματος του ψυχικού σύμπαντος είναι δύο εντελώς άσχετα θέματα". Από τα παραπάνω καταλαβαίνεις ότι η ιστορικότητα του θέματος ουσιαστικά το πολλαπλασιάζει κάνοντάς το να παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές, οι οποίες κατ' ουσίαν διαφέρουν στις λεπτομέρειες της κάθε localizatuon. Η μόνη πραγματική διαφορά γίνεται κατά την απόδοση των όντων στα σύμβολα. Και η αγγλικανική εκκλησία και οι μασώνοι 'τιμούν' τον 'άγιο γεώργιο' αλλά ο δικός τους 'άγιος γεώργιος' δεν είναι ο Άγιος Γεώργιος της Χριστιανωσύνης αλλά ο αντι-Σωτήρ.

 

ΣΤ. Ψυχικό Σύμπαν, Πνευματικότητα & Προφητεία απέναντι στην Θρησκεία, δηλ. την υλική Περιγραφή τους

Η τελική κατάληξη και απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει θρησκευτική ή θεολογική απάντηση σε ψυχικά θέματα. Κατ' ουσίαν, ο ασσυριακός Ετάνα είναι ο ίδιος με τον ασσυριακό Νινουρτά (διαφορετικοί εσχατολογικοί-σωτηριολογικοί κύκλοι των Ασσυρίων), με τον χιττιτικό Τασμισού, με τον αρχαίο αιγυπτιακό Ώρο, με τον ζωροαστρικό Σωσγιάντ, με τον βουδιστικό Μαϊτρέγια, με τον αρχαίο ελληνικό Απόλλωνα ή Ερμή (αναλόγως των μυθολογήσεων και των -εκ μέρους διαφορετικών ιερατείων- αποδοθέντων χαρακτηριστικών), με τον αρχαίο εβραϊκό Μεσσία, με τον χριστιανικό Ιησού Χριστό, με τον ισλαμικό Μάχντι, κοκ. Αλλά μέσα στα πλαίσια της κάθε θρησκείας αυτό όλο εφαρμόζεται, όπως προανέφερα, κατά την συνέπεια των αναστρόφων ειδώλων – δηλαδή ένας 'κακός', ακόμη και αν είναι χριστιανός, θα 'δει' τον Αντίχριστο ως Χριστό και ανάποδα. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Και είναι το ίδιο μέσα στην κάθε θρησκεία.

 

Καθώς μάλιστα η Αποκάλυψη κάνει λόγο (κεφάλαιο ΙΔ') για δύο διαφορετικά άτομα (σαφέστατα το Αρνίον δεν είναι ο Βασιλεύς Βασιλέων), τότε είναι πολύ εύκολο και πολύ πιθανό ένας μουσουλμάνος, αν είναι 'καλός', να δει τον Μάχντι και τον Ιησού ως το Αρνίον και τον Βασιλέα Βασιλέων, και ένας χριστιανός, αν είναι 'κακός', να δεχθεί ως Ιησού Χριστό το Θηρίον. Εν παντί τόπω και καιρώ, υπάρχει μονάχα ένα μέτρο κρίσης των ανθρώπων: η Ηθική, δηλαδή η ηθική ακεραιότητά τους. Δεν υπάρχουν 'συμφέροντα'. Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να έχει 'συμφέροντα'. Κάθε συμφέρον είναι σατανικό. Δεν υπάρχουν κράτη, έθνη, κοινωνίες, θεσμοί, εκκλησίες, οργανώσεις και εταιρείες. Δεν έχουν καμμιά αξία. Αυτά υπήρχαν στα χρόνια του Ιησού και στα χρόνια του Μωάμεθ: υπήρχαν και Εσσαίοι, και Ζηλωτές, και ακόμη Φαρισαίοι, και Σαδουκαίοι, και Μονοφυσίτες, και Νεστοριανοί, και Γνωστικοί, και Μανιχαίοι, και, και, και, και, κοκ. Και τότε ο κόσμος μπορούσε ακόμη να σωθεί, να αλλάξει πορεία, να διορθωθεί. Αλλά κάτι τέτοιο δεν επιτεύχθηκε. Γιατί; Γιατί υπήρχε συμφέρον. Οι αποπλανημένοι άνθρωποι ενόμιζαν ότι είχαν το δικαίωμα να έχουν συμφέρον. Και κατρακυλούσαν ακατάπαυστα, επειδή όποιος διαφοροποιείται ως 'εγώ' και αποκτάει 'συμφέροντα' δεν μπορεί να διορθωθεί. Είναι τάφος κεκονιαμένος.

 

Αλλά κατά το Τέλος, δεν θα υπάρξει η δυνατότητα αυτή. Ο κόσμος αυτός προώρισται να μην σωθεί. Στον κανόνα αυτό, ο Ιησούς κάνει δύο καθοριστικές εξαιρέσεις ενόσω ομιλεί για το Τέλος: η πρώτη είναι οι Άνδρες Νινευΐ, οι οποίοι θα συμπαραταχθούν με το Αρνίον και τον Βασιλέα Βασιλέων. Και η δεύτερη είναι ένα νότιο έθνος το οποίο δεν έχει αποκτήσει ακόμη την ανεξαρτησία του και θα την αποκτήσει στην αρχή της περιόδου του Τέλους, ερχόμενο σε σύγκρουση με όλη την διεθνή κοινότητα – δηλαδή η Βασίλισσα Νότου.

 

Τα κείμενα α1) Κατά Ματθαίον ΙΒ' 39-42 και β1) Κατά Λουκάν ΙΑ' 29-32 έχουν μια εκπληκτική συμμετρία αναμεταξύ τους. Αυτή από μόνη της λέει πολλά. Όπως επίσης και τα εδάφια μετά από αυτά, δηλαδή τα α2) Κατά Ματθαίον ΙΒ' 43-45 και β2) Κατά Λουκάν ΙΑ' 33-36. Ο Ιησούς ομιλεί για το πως θα είναι η εμφάνιση του Βασιλέως Βασιλέων και άθλιοι θεολόγοι και ανίεροι ιερείς θεωρητικολογούν για να καλύψουν τα εδάφια αυτά και να τραβήξουν το ενδιαφέρον των πολλών μακριά από το καίριο για τον κάθε πιστό θέμα της εκπομπής φωτός από το ανθρώπινο σώμα.

 

Για να μπορέσει κάποιος να κατανοήσει την αλήθεια του ψυχικού σύμπαντος, πρέπει να αντιληφθεί πρώτα πόσο τεράστια διαφορά έχουν μεταξύ τους η πνευματικότητα (ψυχικές σπουδές / divina studia), η θρησκεία (numen / religion) και η θεολογία (theology). Αυτό όμως είναι ένα τεράστιο θέμα για να το συζητήσω εδώ.

 

Αλλά η πραγματική αλήθεια για το θέμα των 'εσομένων' είναι εντελώς διαφορετική υπόθεση στο ψυχικό σύμπαν. Και η λέξη 'προφητεία' σε όλες τις γλώσσες είναι μία κάκιστη και στρεβλή έννοια σήμερα, διότι εμπεδώνει στους αφελείς την ανύπαρκτη ιδέα του μέλλοντος και της πρόρρησης. Αυτό δεν συνέβαινε κατά την Αρχαιότητα: ούτε σε κανένα μαντείο, ούτε και στην Πυθία των Δελφών. Απλά αποτελεί τον ηλίθιο τρόπο παρερμηνείας του τι συνέβαινε εκεί και σε κάθε άλλο μαντείο πριν από 1700 ή 2300 χρόνια. Θα χρειαστεί να σου δώσω μαθήματα γλωσσολογίας σε πολλές γλώσσες για να μπορέσεις να καταλάβεις ότι αυτό το οποίο λέμε σήμερα "προφήτης" είναι μία ανοησία της οποίας το τέλειο Μάρκετινγκ έχουν επί μακρόν και συστηματικά κάνει ιησουΐτες, μασώνοι και σιωνιστές. Αν αφήσουμε το ευτελές επίπεδο της υλιστικής ηλιθιότητας ότι "προφήτης είναι αυτός που λέει το μέλλον", τότε θα μπορέσεις να υποψιαστείς τι ακριβώς γίνεται και τι είναι αυτό που 'βλέπουν' όσοι βλέπουν, με όποιον τρόπο και αν το επιτυγχάνουν.

 

Άλλωστε, στα αρχαία εβραϊκά η λέξη 'προφήτης' λέγεται 'ναβί', η οποία είναι ακριβώς η ίδια με την αραβική λέξη 'ναμπί'. Στα εβραϊκά έχει το νόημα του ανοίγματος του στόματος και της προφοράς προτάσεων-διαταγών του Θεού. Στα αραβικά υπάρχει και η λέξη 'ρασούλ': αυτός είναι εκείνος ο οποίος μεταφέρει το μήνυμα (εννοείται του Θεού), δηλαδή την 'ρεσάλα'. Και οι δύο λέξεις 'ναβί'/'ναμπί' προέρχονται από το ασσυροβαβυλωνιακό ιερό όνομα Ναμπού (ναβού στα αραμαϊκά από τα οποία μεταδόθηκε στις άλλες γλώσσες). Ο Ναμπού για τους Ασσύριους μονοθεϊστές ήταν η όψη του Θεού ως Σοφία και για τους Βαβυλώνιους πολυθεϊστές ήταν ο θεός των γραμμάτων, των τεχνών, των γραφών και της γνώσης/σοφίας. Και η σημασία της αρχικής αυτής σημιτικής λέξης είναι ακριβώς 'εξαγγέλλω' ή 'λέω την (υπερβατική) σοφία'. Το όνομα του Βαβυλώνιου βασιλιά Ναβουχοδονόσορα είναι θεοφορικό, σύνθετο με το όνομα του Ναμπού.

 

Έπειτα, το πρόβλημα είναι ότι όχι μόνον δεν έχεις ιδέα για τον Άξονα του Είναι και του Γίγνεσθαι αλλά και αγνοείς πολλά άλλα θέματα, ιδιαίτερα σχετιζόμενα με την φύση του υλικού και του ψυχικού σύμπαντος. Και φυσικά δεν γράφεται μια Ψυχική και Υλική Οντολογία σε 10000 ή σε 100000 λέξεις – εκτός αν ο συγγραφέας θέλει να γίνει νοητός σε απειροελάχιστους.

 

 

Ζ. Τι είναι Προφητεία και Ποιος επιτρέπει να εκπληρωθεί

Ο Ιησούς σαφέστατα και γνώριζε την διαδοχή/αλληλουχία των γεγονότων του Τέλους. Το τι καταγράφηκε στα Ευαγγέλια είναι κάτι το ελάχιστο σε σχέση με το τι έχει καταγραφεί στις Χαντίθ του Μωάμεθ ως περιγραφή καταστάσεων του Τέλους. Αν στρωθείς στην δουλειά και απομονώσεις τα εδάφια του Ιησού αναφορικά με το Τέλος, χωρίζοντας τα ξεχωριστά εδάφια μεταξύ τους από μία γραμμή, και αν τα μελετήσεις με πολλή προσοχή και αυτοσυγκέντρωση, θα καταλάβεις ότι πουθενά ο Ιησούς δεν είπε την οικτρή ανοησία που σήμερα όλοι διατυμπανίζουν (ιδιαίτερα σε ταινίες όπως The Omen) ότι ο Αντίχριστος θα είναι ένας πολιτικός ηγέτης που θα ανεγείρει τον ναό του Σολομώντα για να εκεί λατρευθεί ως Θεός και ότι τότε θα εμφανιστεί ο Σωτήρ και με την εμφάνισή του ο Αντίχριστος θα σβύσει. Αυτά είναι οικτρές παρερμηνείες ελαχίστων εδαφίων της Αποκάλυψης. Και έτσι, είναι ταυτόχρονα μία οικτρή αποσιώπηση άλλων, των περισσοτέρων, εδαφίων της Αποκάλυψης, τα οποία έχουν φυσικά και τα αντίστοιχά τους σε πλείστα όσα άλλα ιερά κείμενα.

 

Αλλά ο Ιησούς αρνούμενος να δώσει την ημερομηνία των γεγονότων έδειξε πολύ καλά ότι γνώριζε ότι ο βασικός άξονας της Δημιουργίας είναι ο Άξονας του Είναι και του Μη Είναι.

 

Στην πραγματικότητα, όλοι όσοι προπαγανδίζουν ότι θα γίνει αυτό και κείνο και το άλλο, απλά επιδιώκουν να αιχμαλωτίσουν ψυχές και σώματα σε αυτοκαταστροφικές δοξασίες, συμπεριφορές ζωής, αδράνεια, και πλήθος ψυχολογικών ανωμαλιών που είναι αυτά τα οποία οδήγησαν τον δυτικό κόσμο στην σημερινή αθλιότητα. Και φυσικά όλοι οι μουσουλμάνοι, χριστιανοί, ιουδαίοι και ψευτο-ιουδαίοι, οι οποίοι περιγράφουν με απίθανες λεπτομέρειες, ενδεχόμενες ή ανόητες, το τι "σίγουρα" θα συμβεί, αγνοούν ότι με την δράση τους αυτή υπαινίσσονται ότι έχουν τον "θεό" στο μικρό τους τσεπάκι σαν ρολόϊ και τον βάζουν και τον βγάζουν όποτε τους αρέσει.

 

 

Η Τελευταία Κρίση σε αγιογραφία του Ποβόλζιε (Поволжье / Povolzhie)

Η Γενική Συνέλευση του Ψυχικού Σύμπαντος στην Εσχάτη Κρίση κατά τον Μοχιεντίν Ιμπν ‘Άραμπι, τον κορυφαίο μύστη και ιεροφάντη του ισλαμικού κόσμου (σχέδιο χρονολογούμενο γύρω στο 1240). Αλ Αρς (al Arsh / العرش‎) είναι ο Θρόνος του Υψίστου.

Όλα αυτά είναι άρρωστα και αυτοκαταστροφικά. Είναι ψέμματα – για ένα πολύ απλό λόγο: γιατί υπάρχει δυνατότητα τίποτα από αυτά να μην γίνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι εννοώ ότι ο σημερινός κόσμος θα συνεχιστεί. Όχι! Αλλά ειλικρινά, αλλοίμονο αν ο Θεός ήταν αιχμάλωτος της όποιας προφητείας ενός Μωάμεθ, ενός Ιησού, ενός Δανιήλ, ενός Ιωνά, ενός Ηλία, ενός Ησαΐα, ενός Μωϋσή, κοκ. Το πιο καθοριστικό σημείο των χριστιανικών γραφών για να καταλάβεις τι γίνεται, τι δεν γίνεται, τι μπορεί να γίνει και τι δεν μπορεί να γίνει, και συνεπώς πόση "αξία" έχει μία "προφητεία" ενός κατά τα λοιπά σημαντικού προφήτη είναι ένα. Αλλά πρέπει να το διαβάσεις πολύ προσεκτικά και με σωστό συλλογισμό και αναλογισμό. Είναι το εδάφιο του Ιωνά, Γ' 10:

"καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ ἔργα αὐτῶν, ὅτι ἀπέστρεψαν ἀπὸ τῶν ὁδῶν αὐτῶν τῶν πονηρῶν, καὶ μετενόησεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τῇ κακίᾳ, ᾗ ἐλάλησε τοῦ ποιῆσαι αὐτοῖς, καὶ οὐκ ἐποίησε".

 

Πρέπει βεβαίως να διαβάσεις το τρίτο κεφάλαιο από την αρχή. Έπειτα, αναλογίσου κάτι:

 

- Εάν ο Θεός είχε σκεφθεί να τους τιμωρήσει τους Ασσύριους ("ἐπὶ τῇ κακίᾳ, ᾗ ἐλάλησε τοῦ ποιῆσαι αὐτοῖς"), τότε που υπήρχαν προφήτες στο Αρχαίο Ισραήλ, δεν θα είχε προφητευθεί η θέληση του Θεού να τιμωρήσει την Ασσυρία;

 

Η απάντηση είναι "σαφώς και ναι". Και όντως υπάρχουν προφητείες κατά των Ασσυρίων (ιδιαίτερα στον Ναούμ, αλλά και στον Ησαΐα). Αλλά δεν εκπληρώθηκαν και δεν θα εκπληρωθούν ποτέ.

 

Άρα λοιπόν το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν "προφητείες" ακόμη και βιβλικών "προφητών", οι οποίες ακυρώνονται όταν ο Θεός κρίνει σωστό.

 

Και με αυτό ολοκληρώνω την απάντησή μου σε μικρό τμήμα της παλαιότερής σου επιστολής. Σύντομα θα επανέλθω απαντώντας και στα υπόλοιπα! Άρχισα το γράμμα στο Καζακστάν και το τελείωσα στην Κίνα.

Νάσαι πάντα καλά και ο Θεός μαζί σου!

Σαμσαντίν