Άγνωστη στην Ελλάδα η Ιστορία των Ισλαμικών Χαλιφάτων
& του Ισλαμικού Πολιτισμού
- Ρωμιοί ή Ιρανοί; Ποιοι ζημιώθηκαν πιο πολύ από τις
Ισλαμικές Κατακτήσεις;
- Πόσο Διαφορετική θα ήταν η Παγκόσμια Ιστορία, αν ο
Ηράκλειος αποδεχόταν την Επιστολή του Προφήτη Μωάμεθ;
Δημοσιεύω εδώ την διεξοδική απάντηση, την οποία έδωσα σε ερώτηση ενός φίλου
σχετικά με μία αποτίμηση των ιστορικών συνεπειών της έκρηξης του πρώιμου Ισλάμ
και των ισλαμικών κατακτήσεων γενικώτερα, και ειδικώτερα των επιπτώσεων
συγκριτικά σε Ρωμανία (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) και Ιράν.
Στην απάντησή μου παρεμβάλλω θεματικούς τίτλους ενοτήτων και υπο-ενοτήτων για
την λυσιτελέστερη κατανόηση των λόγων μου. Σε μία ενότητα εξετάζω το θέμα όχι
μόνον ιστορικά αλλά και δυνητικά: τι θα γινόταν αν ο Ηράκλειος αποδεχόταν την
Επιστολή την οποία του έστειλε ο Προφήτης Μωάμεθ. Και σε δυο άλλες ενότητες
εξετάζω θέματα αμειγώς μεθοδολογικά, δηλαδή αν η βυζαντινολογία είναι μια σωστά
καταταγμένη, ονομασμένη και διαρθρωμένη επιστήμη και τι ακριβώς αποτελεί πολιτισμική
επίδραση ενός έθνους πάνω σε ένα άλλο και τι όχι.
Για χρηστικούς λόγους παραθέτω πρώτα τον πίνακα περιεχομένων.
Περιεχόμενα
Ι. Οι στρεβλές βάσεις, ο εσφαλμένος προσανατολισμός, και
το ψευδεπίγραφο όνομα της Βυζαντινολογίας
ΙΙ. Ρωμανία & Ιράν: ποιος ζημιώθηκε περισσότερο από
το Πρώιμο Ισλάμ; Ποσοτική Αποτίμηση
1. Τουρκία και Ιράν ως διάδοχα σχήματα της Ρωμανίας και
του Ιράν του 630
2. Ελλάδα και Ιράν ως διάδοχα σχήματα της Ρωμανίας και
του Ιράν του 630
Α. Ως προς την Έκταση του Κράτους
Β. Ως προς την Θρησκεία και την Γλώσσα του Κράτους
Γ. Συγκρίνοντας την διατήρηση και διάδοση των δύο
επισήμων γλωσσών
Δ. Συγκρίνοντας την διατήρηση και διάδοση των δύο
επισήμων θρησκειών
ΙΙΙ. Ρωμανία, Ιράν, Πρώιμο Ισλάμ & Σύγχρονος
Ξεπεσμένος Κόσμος
IV. Ο Ρόλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Προφήτη του Ισλάμ, σε μια Ισλαμική
Ρωμανία - Ή πόσο Διαφορετική θα ήταν η Παγκόσμια Ιστορία, αν ο Ηράκλειος
αποδεχόταν την Επιστολή του Προφήτη Μωάμεθ
1. Άμεσες Επιπτώσεις σε Στρατιωτικό Επίπεδο
2. Οι Ακρίτες της Ρωμιοσύνης Σύμμαχοι των Αληθινών Μουσουλμάνων κατά των
Χαλίφηδων
3. Φερντοουσί, Ιράν, Τουράν, Ανιράν και Οριενταλιστικές Αλλοιώσεις των
Αποικιοκρατών
4. Τι θα έγραφε για τον Μεγάλο Αλέξανδρο ένας Μουσουλμάνος Ρωμιός
Φερντοουσί
V. Ρωμανία & Ιράν: ποιος ζημιώθηκε περισσότερο από το Πρώιμο Ισλάμ;
Ποιοτική Εκτίμηση
1. Τι είναι και τι δεν είναι πολιτισμική επίδραση
2. Σύγκριση κρατών και ποιοτική εκτίμηση: Ρωμανία, Ιράν
& Πρώιμο Ισλάμ
Α. Σασανιδικοί ιρανικοί θεσμοί επιβιώνουν στο αρχικό χαλιφάτο: Τζοντ-ε
Σαπούρ & Ταχτ-ε Σουλεϋμάν
Β. Η άνοδος του Οίκου των Μπαρμακιδών: η 'επιστροφή' των Σασανιδών στο
Χαλιφάτο
Γ. Το μεγαλύτερο μορφωτικό και επιστημονικό κέντρο του κόσμου, Μπέιτ αλ
Χέκμα, και ο εξιρανισμός του ισλαμικού χαλιφάτου
Δ. Οι Μπαρμακίδες και η καταλυτική τους επίδραση στον ισλαμικό πολιτισμό
Ε. Συστηματική διαστρέβλωση του ισλαμικού πολιτισμού από δυτικούς οριενταλιστές
- Πρώτη διάσταση: εκτός του ισλαμικού χώρου
ΣΤ. Βίαιη, προμελετημένη και ύπουλη απόσπαση των συγχρόνων μουσουλμάνων από
τον πολιτισμό και το ιστορικό τους παρελθόν εκ μέρους των αποικιοκρατών
- Δεύτερη διάσταση: εντός του ισλαμικού χώρου
Ζ. Διαστρεβλώσεις της ταυτότητας και του ιστορικού ρόλου των Μπαρμακιδών
από δυτικούς οριενταλιστές
Αλληλογραφία σχετικά με την πρώιμη έκρηξη του Ισλάμ και τις επιπτώσεις της
=============== ΕΡΩΤΗΣΗ ===============
Αγαπητέ Σαμσαντίν,
Με βάση το επόμενο σχόλιο το οποίο φυσικά δεν σηκώνει και πολλή συζήτηση, μου δημιουργήθηκε ένα άλλο ερώτημα.
Κάτι που δεν το είχα σκεφθεί και δεν το είχαμε συζητήσει.
----------------------- ΣΧΟΛΙΟ ---------------------------------------
https://www.youtube.com/watch?v=tD5XsQ2ou5o
Aristeidis Lykas
Ισως ο Μωάμεθ ήταν όργανο μιας καλοστημένης psyop, βυζαντινής προέλευσης, με σκοπό να δημιουργηθεί ένας γεωστρατηγικός πονοκέφαλος για την Περσία.
----------------------------------------------------------------------------
Το ερώτημά μου είναι:
- Από την πρώιμη έκρηξη του Ισλάμ έτσι όπως αυτή συνέβη, ποιο κράτος, ποια χώρα, και ποιο έθνος από τα δύο - επί μακρόν αντίπαλα - ζημιώθηκε περισσότερο; Η Ρωμανία ή το Ιράν;
Όποτε έχεις λίγο καιρό, δώσε μου τα φώτα σου!
Εκ των προτέρων πολλά ευχαριστήρια,
Νίκος
Αγαπητέ Σαμσαντίν,
Με βάση το επόμενο σχόλιο το οποίο φυσικά δεν σηκώνει και πολλή συζήτηση, μου δημιουργήθηκε ένα άλλο ερώτημα.
Κάτι που δεν το είχα σκεφθεί και δεν το είχαμε συζητήσει.
----------------------- ΣΧΟΛΙΟ ---------------------------------------
https://www.youtube.com/watch?v=tD5XsQ2ou5o
Aristeidis Lykas
Ισως ο Μωάμεθ ήταν όργανο μιας καλοστημένης psyop, βυζαντινής προέλευσης, με σκοπό να δημιουργηθεί ένας γεωστρατηγικός πονοκέφαλος για την Περσία.
----------------------------------------------------------------------------
Το ερώτημά μου είναι:
- Από την πρώιμη έκρηξη του Ισλάμ έτσι όπως αυτή συνέβη, ποιο κράτος, ποια χώρα, και ποιο έθνος από τα δύο - επί μακρόν αντίπαλα - ζημιώθηκε περισσότερο; Η Ρωμανία ή το Ιράν;
Όποτε έχεις λίγο καιρό, δώσε μου τα φώτα σου!
Εκ των προτέρων πολλά ευχαριστήρια,
Νίκος
================== ΑΠΑΝΤΗΣΗ ========================
Φίλε Νίκο,
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον ερώτημα, το οποίο δεν είναι καθόλου υποθετικό
αυτήν την φορά ('τι θα γινόταν αν κάτι που δεν συνέβη είχε λάβει χώραν') αλλά
απόλυτα ρεαλιστικό - πραγματικό. Μου δίνεις μάλιστα την ευκαιρία να οικτίρω
όσους σημερινούς ψευδεπίγραφους ιστορικούς αυτο-αποκαλούνται 'βυζαντινολόγοι'!
Ι. Οι στρεβλές βάσεις, ο εσφαλμένος προσανατολισμός, και
το ψευδεπίγραφο όνομα της Βυζαντινολογίας
Αν οι ίδιοι ήταν συνεπείς προς το αντικέιμενο της έρευνας και της μελέτης
τους, θα ονομάτιζαν την επιστήμη τους 'ρωμανολογία' ή ακόμη και 'ρωμιολογία'
και εαυτούς 'ρωμανολόγους'. Αλλά, όπως καλά γνωρίζεις, δεν επέλεξαν σωστά και
ως εκ τούτου, με την στρεβλή προσέγγιση προς το αντικείμενό τους, πολλά
χάνονται και πολλά δεν γίνονται. Έτσι και δεν έγινε ποτέ από κανένα τους το
σωστό ερώτημα αυτό.
Αυτό είναι συνέπεια των σαθρών θεμελίων και του εσφαλμένου προσανατολισμού της
επιστήμης (discipline) αυτής
(δηλαδή όχι μόνον του ψευδέστατου ονόματός της), δεδομένου ότι αυτή εθεωρήθη ως
ασήμαντη θεραπαινίς των Κλασσικών Σπουδών (Classics / Hellenism), ενώ
στην πραγματικότητα αποτελεί σημαντικό και αναπόσπαστο τμήμα των Ανατολιστικών
Σπουδών (Oriental Studies / Orientalism).
Η αλήθεια είναι πολύ απλή και μόνον ανίδεοι ή πληρωμένοι εγκληματίες και
προπαγανδιστές του ψεύδους δεν την βλέπουν. Ορίστε και σε διαλογική μορφή:
- Ποιες ήταν οι βασικές γλώσσες, οι οποίες ομιλούντο εις το Εώον Κράτος,
την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία από το 600 της εποχής μας (τεμ)
ονομάσθηκε στα ρωμαίικα Ρωμανία;
(Χρησιμοποιώ τον όρο 'ρωμαίικα' κατ' αντιδιαστολή προς την 'αλεξανδρινή
κοινή' της Καινής Διαθήκης, επειδή η γλώσσα της Ρωμανίας ήταν πολύ διαφορετική
και γεμάτη λατινισμούς. Αυτό το παρατηρεί ο οποιοσδήποτε έχει αποκτήσει καλή
εξοικείωση με τον Μαλάλα, τον Προκόπιο, το Πασχάλιο Χρονικό, τον Θεοφάνη, τον
Πορφυρογέννητο, τον Μιχαήλ Ψελλό, κοκ. Σε ένα κράτος με Ιουστινιάνειο
νομοθεσία, οι λατινισμοί ήταν κάτι το φυσιολογικό. Ο όρος 'μεσαιωνικά ελληνικά'
είναι τόσο παράτυπος όσο και τυχόν όροι 'προϊστορικά ελληνικά' ή 'προϊστορικά
σουμεριακά')
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα έχει ως ακολούθως:
- Ρωμαίικα, λατινικά, συριακά αραμαϊκά, κοπτικά, βερβερικά, αρμενικά,
γεωργιανά και σλαβονικά - αν κάνουμε λόγο για γλώσσες των οποίων γραπτά μνημεία
διασώθηκαν μέχρι σήμερα.
Τώρα θα προχωρήσω και σ' ένα δεύτερο ερώτημα - εξίσου σημαντικό:
- Ποιες ήταν οι βασικές γλώσσες, οι οποίες ομιλούντο αμέσως πέραν των
συνόρων της Ρωμανίας;
(Αυτή η ερώτηση έχει το νόημα ότι οι ειδικοί ενός πολιτισμού και ενός
ιστορικού κράτους είναι φυσικό να εξετάζουν τις σχέσεις και τις ανταλλαγές του
με τα γειτονικά έθνη και κράτη.)
- Λατινικά, μακουρικά (στην Χριστιανική Μακουρία του Σουδάν), γκεζ (στην
Χριστιανική Αξώμη της Αβησσυνίας), μέσα περσικά, αραβικά, προϊσλαμικά υεμενικά
(σαβαϊκά, χιμυαριτικά, χαντραμικά), τουρκικά, και σλαβονικά.
Τα παραπάνω δεδομένα αυτόματα κατατάσσουν την Ρωμανία στην 'Ανατολή', αν
αναφερθούμε στον αυθαίρετο και ιστορικά λαθεμένο χωρισμό, τον οποίο έχουν
επιβάλλει οι δυτικοί ιστορικοί για δικά τους συμφέροντα και μυστικά σχέδια (τα
οποία εκτείνονται από την συστηματική παραχάραξη της Ιστορίας έως την αποικιοκρατία
και την ισλαμική τρομοκρατία).
Αλλά αν κάποιος τοποθετήσει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις,
αποκαλέσει τους 'βυζαντινολόγους' ως ρωμανολόγους και την ρωμανολογία ως τμήμα
των Ανατολιστικών Σπουδών, τότε καταλαβαίνει ότι μία σωστή εξειδίκευση στο θέμα
επιβάλλει την εκμάθηση τουλάχιστον τριών ή τεσσάρων γλωσσών από τις παραπάνω, ώστε
ο κάθε ειδικός να αποκτήσει σωστή και ισορροπημένη γνώση του αντικειμένου του.
Γιατί ένας καλός ασσυριολόγος γνωρίζει σουμεριακά, ασσυροβαβυλωνιακά,
ελαμικά και χουριτικά - τα οποία απέχουν μεταξύ τους τόσο όσο τα λατινικά από
τα κοπτικά, τα ταμιλικά και τα κινεζικά;
Οπότε ένας σωστός ρωμανολόγος θα έπρεπε κανονικά να διαβάζει ένα συνδυασμό
τριών ή τεσσάρων γλωσσών από τις παραπάνω. Κάνοντας αυτό, πολλοί ρωμανολόγοι θα
είχαν ήδη διατυπώσει, και διαφορετικά ο καθένας απαντήσει στο ερώτημα, το οποίο
μου έθεσες. Αλλά επειδή ήδη οι βάσεις της επιστήμης είναι στρεβλές, είναι και
οι προσεγγίσεις και τα συμπεράσματα μυωπικά, εσφαλμένα και μη αντιπροσωπευτικά
της πραγματικής Ιστορίας.
Έρχομαι τώρα στο καθαυτό ερώτημά σου:
- Από την πρώιμη έκρηξη του Ισλάμ έτσι όπως αυτή συνέβη, ποιο κράτος, ποια χώρα, και ποιο έθνος από τα δύο - επί μακρόν αντίπαλα - ζημιώθηκε περισσότερο; Η Ρωμανία ή το Ιράν;
- Από την πρώιμη έκρηξη του Ισλάμ έτσι όπως αυτή συνέβη, ποιο κράτος, ποια χώρα, και ποιο έθνος από τα δύο - επί μακρόν αντίπαλα - ζημιώθηκε περισσότερο; Η Ρωμανία ή το Ιράν;
Υπάρχουν πολλές διαστάσεις μέσα από τις οποίες κάποιος μπορεί να ερευνήσει
το θέμα πριν βγάλει τα σωστά συμπεράσματα.
ΙΙ. Ρωμανία & Ιράν: ποιος ζημιώθηκε περισσότερο από
το Πρώιμο Ισλάμ; Ποσοτική Αποτίμηση
Εδώ θα επιχειρήσω μία πρώτη, απλοϊκή, ποσοτική και ωστόσο αληθινή αποτίμηση.
Αυτό είναι απλό. Ποια είναι σήμερα τα διάδοχα σχήματα της Χριστιανικής
Ρωμανίας και του Σασανιδικού Ιράν του 630 τεμ;
1. Τουρκία και Ιράν ως διάδοχα σχήματα της Ρωμανίας και του Ιράν του 630
Θα μπορούσαμε να πούμε εκ πρώτης όψεως η Τουρκία και το Ιράν, αν εκρίναμε
με βάση την δομή και την οργάνωση, τα σύνορα και την ισχύ των διαδόχων κρατών
(της Ρωμανίας και του Ιράν του 630 τεμ).
Στην περίπτωση αυτή οι απώλειες και των δύο είναι ισοβαρείς.
Η Τουρκία (ως διάδοχος της Ρωμανίας) έχει χάσει τις περισσότερες βαλκανικές
κτήσεις της, την Συροπαλαιστίνη, την Αίγυπτο και την Καρχηδόνα - Βόρεια Αφρική.
Και το Ιράν έχει χάσει το Ιράκ, το Ομάν, την Υεμένη και όλες τις ανατολικές
και κεντρασιατικές του επαρχίες, οι οποίες αντιστοιχούν στα σημερινά κράτη
Πακιστάν, Αφγανιστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κιργιζία και τα
νότια τμήματα του Καζακστάν.
Αν κρίνουμε από την θέση των δύο χωρών στην διεθνή πολιτική και οικονομία,
θα δώσουμε ένα μικρό προβάδισμα στην Τουρκία, μία νίκη στα σημεία αν θέλεις,
αλλά σε μέσες άκρες το συμπέρασμα είναι το ίδιο: οι απώλειες είναι ισοβαρείς
και είναι σημαντικές, δεδομένου ότι τα δύο ισχυρώτερα κράτη του κόσμου το 630
είναι μόνον μέσες - μεγάλες δυνάμεις σήμερα, και καμμιά τους δεν περιλαμβάνεται
ούτε καν στις 10 μεγαλύτερες χώρες του κόσμου από πολιτική, οικονομική,
στρατιωτική ή επιστημονική - πολιτιστική άποψη.
2. Ελλάδα και Ιράν ως διάδοχα σχήματα της Ρωμανίας και του Ιράν του 630
Θα εκλαμβάναμε αυτή την εκδοχή, αν δεν αναφερόμασταν στην δομή και την οργάνωση,
τα σύνορα και την ισχύ των διαδόχων κρατών έως σήμερα, αλλά στο περιεχόμενο των
κρατών της Ρωμανίας και του Ιράν την χρονική στιγμή εκείνη (630 τεμ), δηλαδή
την παιδεία, την θρησκεία και την γλώσσα.
Εδώ, προκαταβολικά σημειώνω, σύντομα θα καταλάβουμε το ουσιαστικό αδιέξοδο
της απλοϊκής, ποσοτικής αποτίμησης.
Α. Ως προς την Έκταση του Κράτους
Από την μια, θα δούμε το Ιράν να έχει καταγράψει σημαντικές εδαφικές απώλειες
αλλά να διατηρεί τουλάχιστον τον πυρήνα του, τους κεντρικούς χώρους οι οποίοι
δημιούργησαν το πολυθενικό, πολυπολιτισμικό, διαχρονικό Ιράν, δηλαδή την
Ατροπατηνή Μηδία (το μείζον Αζερμπαϊτζάν) και το Φαρς (Περσία). Επίσης, για ένα
χρονικό διάστημα περίπου δύο αιώνων, στην αρχική περίοδο των ισλαμικών
χαλιφάτων, η κρατική συνέχεια (η συνέχεια της κρατικής υπόστασης) διεκόπη
ολότελα.
Και παράλληλα, κρίνοντας με τα ίδια κριτήρια, θα δούμε την Ελλάδα να έχει
σήμερα κατασυνθλιβεί, παραμερισθεί κι εξοβελιστεί εκτός των κεντρικών εδαφών
της Ρωμανίας που ήταν η Κωνσταντινούπολη, η Ανατολική Θράκη, η Ιωνία και η
Καππαδοκία. Αντίθετα με το Ιράν, ούτε καν την πρωτεύουσα της Ρωμανίας δεν
περιλαμβάνει η σημερινή Ελλάδα στα σύνορά της. Ακόμη χειρότερα, αν δεχθούμε την
Ελλάδα διάδοχο κράτος της Ρωμανίας του 630, η συνέχεια διεκόπη το 1453 και για
375 χρόνια.
Έτσι καταμετρημένες, οι απώλειες της Ρωμανίας ήταν πολύ χειρότερες ή
μεγαλύτερες από εκείνες του Ιράν.
Β. Ως προς την Θρησκεία και την Γλώσσα του Κράτους
Από την άλλη, θα δούμε το Ιράν να έχει χάσει την τότε θρησκεία του στο
μείζον τμήμα του πληθυσμού του (ούτε ένα εκατομμύριο Παρσιστές δεν ζουν στο
Ιράν, ενώ σε λίγα εκατομμύρια μόνον ανέρχονται οι Παρσιστές που έχουν καταφύγει
στην Ινδία). Ωστόσο, το Ιράν διατήρησε την γλώσσα του σε σημαντικό βαθμό,
δεδομένου ότι τα φαρσί των νεωτέρων χρόνων είναι η διάδοχη μορφή γλώσσας των
μέσων περσικών.
Ο Παρσισμός των ισλαμικών και νεωτέρων χρόνων είναι μία νεώτερη μορφή, ένα
ύστερο στάδιο του Μαζδεϊσμού, ο οποίος ήταν η επίσημη θρησκεία του Σασανιδικού
Ιράν (224-651 τεμ). Είναι λάθος να αποκαλείται η θρησκεία αυτή ως
Ζωροαστρισμός, δεδομένου ότι στην πραγματικότητα, ο Ζωροαστρισμός ήταν η
επίσημη θρησκεία του πρώιμου Αχαιμενιδικού Ιράν (550-330 πτεμ / πριν την εποχή
μας). Ενδιάμεσο στάδιο ιρανικής θρησκείας μεταξύ του Ζωροαστρισμού και του
Μαζδεϊσμού ήταν ο Ζενδισμός των χρόνων του Αρσακιδικού Ιράν (250 πτεμ - 224
τεμ). Ωστόσο, η κύρια λαϊκή θρησκεία του μεγαλύτερου τμήματος των ιρανικών
πληθυσμών στα προϊσλαμικά χρόνια δεν ήταν κάποιο από τα προαναφερμένα θρησκευτικά
συστήματα, αλλά ο Μιθραϊσμός - ένα αποκρουστικό, πολυθεϊστικό βδέλυγμα. Δεν
επεκτείνομαι σε πολλές άλλες θρησκείες τις οποίες παρήγαγε το Ιράν - η
κατ'εξοχήν γεννήτρια θρησκειών της Παγκόσμιας Ιστορίας, διότι θα είμαι εκτός
θέματος.
Έτσι η Ελλάδα, αν θεωρηθεί διάδοχο σχήμα της Ρωμανίας, έχει μεν συγκρατήσει
ένα απειροελάχιστο κι ασήμαντο τμήμα της έκτασης της Ρωμανίας του 630, αλλά
έχει διατηρήσει και την γλώσσα και την θρησκεία της, δεδομένου ότι τα νέα
ελληνικά, αν και ολότελα φτειαχτή γλώσσα (παρασκευασμένη από τον Κοραή, τους
Φαναριώτες, τους αρχαΐζοντες, τον Μιστριώτη, την καθαρεύουσα, τον Ψυχάρη και
τους δημοτικιστές) προέρχονται από τα ρωμαίικα.
Έτσι καταμετρημένες, οι απώλειες του Ιράν ήταν πολύ χειρότερες ή
μεγαλύτερες από εκείνες της Ρωμανίας.
Γ. Συγκρίνοντας την διατήρηση και διάδοση των δύο επισήμων γλωσσών
Αν αναφερθούμε στον τομέα 'γλώσσα' αποκλειστικά, τα ρωμαίικα ομιλούντο από
ένα πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό από τα μέσα περσικά το 630 τεμ ακριβώς λόγω της
Ιουστινιάνειας Reconquista. Ενώ η αλεξανδρινή κοινή και αργότερα τα ρωμαίικα
ήταν διεθνείς γλώσσες σε όλα τα παράλια της Μεσογείου, τα μέσα περσικά δεν ήταν
ποτέ μια διεθνής γλώσσα στην Ασία.
Αντίθετα, τα αραμαϊκά ήταν η διεθνής γλώσσα από την Αίγυπτο μέχρι την Κίνα,
καθότι στα χέρια των Αραμαίων ευρισκόταν το μείζον τμήμα του εμπορίου μετάξης,
μπαχαρικών και λιβανωτών (αρωμάτων) μεταξύ Μεσογείου και Κίνας κατά ξηράν,
θάλασσαν και έρημον. Γι' αυτό και τόσες γραφές επινοήθηκαν με βάση τα αραμαϊκά
ή απλά προέκυψαν από αυτά και τόσες θρησκείες αποδεκτές από Αραμαίους
διαδόθηκαν τόσο μακριά όσο ο Ατλαντικός και ο Ειρηνικός (μανιχεϊσμός,
νεστοριανικός χριστιανισμός).
Έτσι, το γεγονός ότι σήμερα τα φαρσί ομιλούνται ως μητρική ή δεύτερη γλώσσα
από πάνω από 100 εκ. ανθρώπους δείχνει ότι τα ρωμαίικα ως επίσημη γλώσσα της
Ρωμανίας ζημιώθηκαν από την έκρηξη του Ισλάμ και τις ισλαμικές κατακτήσεις πολύ
περισσότερο από τα μέσα περσικά, επίσημη γλώσσα του Ιράν.
Δ. Συγκρίνοντας την διατήρηση και διάδοση των δύο επισήμων θρησκειών
Και αν αναφερθούμε στον τομέα 'θρησκεία' αποκλειστικά, με δεδομένα τα όσα
προανέφερα, ο μαζδεϊσμός ως επίσημη θρησκεία του Ιράν ζημιώθηκε από την έκρηξη
του Ισλάμ και τις ισλαμικές κατακτήσεις πολύ περισσότερο από την Ορθόδοξη
Χριστιανωσύνη. Αυτό έχει έτσι, επειδή ο παρσισμός, ως μεταγενέστερο στάδιο του
μαζδεϊσμού, έχει συγκρατήσει ως πιστούς ένα πολύ μικρό τμήμα Ιρανών στο Ιράν
και στην Ινδία.
Ασφαλώς και η Ορθοδοξία της Ρωμανίας υποχώρησε δραστικά αλλά όχι τόσο πολύ.
Και εν πάση περιπτώσει, ενώ σήμερα η Ορθοδοξία αποτελεί την επίσημη θρησκεία
του διαδόχου κρατικού σχήματος της Ρωμανίας (δηλαδή της Ελλάδας), ο Παρσισμός
δεν αποτελεί την επίσημη θρησκεία κανενός απολύτως κράτους.
Ακόμη περισσότερο και από τον μαζδεϊσμό ζημιώθηκε ο μιθραϊσμός των
σασανιδικών χρόνων, ο οποίος ήταν η πιο μαζική λαϊκή θρησκεία του Ιράν. Ενώ ο
μαζδεϊσμός διασώθηκε στο μεταγενέστερο στάδιο θρησκείας, το οποίο είναι ο
παρσισμός των ισλαμικών και νεωτέρων χρόνων, ο μιθραϊσμός εξαφανίσθηκε ολότελα,
και μάλιστα χάθηκε και από εκτάσεις της Κεντρικής Ασίας και του Ανατολικού
Τουρκεστάν (σημερινής βορειοδυτικής Κίνας) όπου είχε από πολύ παλιά διαδοθεί
πέραν των ανατολικών ορίων του αχαιμενιδικού, αρσακιδικού και σασανιδικού
κράτους. Άλλωστε η πιθανώτερη κοιτίδα του μιθραϊσμού είναι η Κεντρική Ασία και
το Ανατολικό Τουρκεστάν και φαίνεται ότι από εκεί διαδόθηκε σε πολλά έθνη προς
τα δυτικά μέχρι την Βρεταννία και προς τα νότια μέχρι την Ινδία.
Μπορούμε μάλιστα με σαφήνεια να τονίσουμε ότι οι πρώιμοι μουσουλμάνοι, οι
οποίοι επιτέθηκαν στο Ιράν και, από την μάχη της Καντισίγια έως την μάχη του
Τάλας στην Κεντρική Ασία, κατέκτησαν ολόκληρη την έκταση του σασανιδικού
κράτους, έτσι φθάνοντας στα σύνορα της Κίνας, αντιλαμβάνονταν πολύ καλά ποιος
τόπος, ποιο ιερό κέντρο, ποια πόλη και ποια πανεπιστημιούπολη του Ιράν
ελεγχόταν από μονοθεϊστές μαζδεϊστές και ποιοι χώροι ευρίσκονταν υπό την
κυριαρχία των πολυθεϊστών μιθραϊστών, και έτσι σεβάσθηκαν τους πρώτους και
κατέστρεψαν τους δεύτερους.
Αυτό είναι και το περιεχόμενο της εκτενούς πραγματείας την οποία εδημοσίευσα
στο επιστημονικό περιοδικό Βυζαντινός Δόμος (τ. 4, 1989, σ. 13 - 52) υπό τον τίτλο
'Μιθραϊσμός και Ζωροαστρισμός στην Βορειοδυτική Σασανιδική Περσία' (στα
ελληνικά με γερμανική περίληψη).
ΙΙΙ. Ρωμανία, Ιράν, Πρώιμο Ισλάμ & Σύγχρονος
Ξεπεσμένος Κόσμος
Αλλά στο σημερινό πλαίσιο κατάπτωσης και κατεξευτελισμού της Ανθρωπότητας,
με την διάδοση της ανωμαλίας της αθεΐας, του υλισμού, του καταναλωτισμού, του
κομφορμισμού, των σεξουαλικών διαστροφών, και των εν χρήσει γενοκτονικών τεχνολογιών,
και με την αποκοπή των ανθρώπων από την φύση και από την καθημερινότητα στην
φύση (δηλαδή καταστάσεων οι οποίες είναι όλες εγγενώς αλληλένδετες ως ανωμαλίες
και διαστροφές, και έτσι επιφέρουν η μία την άλλη), ένας οικτρός και θανάσιμος
οδοστρωτήρας περνάει πάνω από το ερώτημά σου.
Η νομιμοποίηση των 'γάμων' κιναίδων, η αποδοχή της αθεΐας, οι αμβλώσεις, η
διάβρωση, διάλυση και αλλοίωση της Χριστιανωσύνης εξαιτίας του μοντερνισμού,
και η εν γένει υλιστική καθημερινότητα των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις, έτσι
όπως έγιναν αποδεκτά από το σημερινό σιωνιστικό καθεστώς Αθηνών, καθιστούν την
Ελλάδα μια ευθέως αντιχριστιανική χώρα. Συνεπώς, όλα αυτά σβύννουν κάθε
υπόλοιπο Χριστιανωσύνης, δηλαδή ντε φάκτο η Ελλάδα δεν είναι πλέον μία
χριστιανική αλλά μία δυναμικώς αντι-χριστιανική χώρα και κράτος.
Ουσιαστικά, κρίνοντας πολιτισμικά και πνευματικά και εξετάζοντας την
ταυτότητα και την ακεραιότητά τους, οι σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδας ούτε
Ρωμιοί είναι, ούτε Χριστιανοί είναι, ούτε Έλληνες (αν αναφερθούμε στην
Αρχαιότητα) είναι. Δηλαδή, για να είμαστε ακριβείς, δεν είναι τίποτα.
Αυτό ήταν άλλωστε και το εναντίον των Ρωμιών και Χριστιανών σχέδιο των
απανθρώπων εγκληματιών, οι οποίοι έστησαν το επάρατο και θνησιγενές ψευδοκράτος
'Ισραήλ' της Χαζαρίας. Υπό αυτή την έποψη, οι καταμετρημένες απώλειες του Ιράν
είναι σήμερα ασυγκρίτως λιγώτερες, επειδή οι Ιρανοί διατηρούν την ανθρωπιά τους
σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους αλλοιωμένους, αλλοτριωμένους, και
μεταλλαγμένους Ρωμιούς της Ελλάδας, οι οποίοι ολότελα έχασαν την ταυτότητά
τους.
Βεβαίως θα ισχυρισθείς ότι η βαθμιαία κατάπτωση και ο σταδιακός
κατεξευτελισμός της Ανθρωπότητας των τελευταίων πέντε αιώνων δεν σχετίζεται με
το τι με ερωτάς, δηλαδή την πρώιμη έκρηξη του Ισλάμ και
τις επιπτώσεις του συμβάντος σε Ρωμανία και Ιράν. Ίσως από την οπτική γωνία της
ομφαλοσκόπησης να έχεις δίκαιο....
Αλλά έχεις λάθος, διότι, αν χάνοντας ή αποβάλλοντας την Χριστιανωσύνη της
(όπως και το Ιράν έχασε και απέβαλλε τον μαζδεϊσμό και τον μιθραϊσμό), η
Ρωμανία το 630 εισερχόταν σε διαδικασίες παράλληλες με αυτές του Ιράν και έτσι σήμερα
οι Ρωμιοί διατηρούσαν την ανθρωπιά τους, όπως οι Ιρανοί, και την Ρωμιοσύνη
τους, όπως οι πρόγονοί μας πριν από 100 ή 200 χρόνια, τότε οι Ρωμιοί σήμερα θα
ήσαν μεν μουσουλμάνοι (κάτι που εσύ λογικά ως χριστιανός δεν επιθυμείς) αλλά
δεν θα ήσαν υπανδρευόμενοι κίναιδοι, αντίθεοι άθεοι, κοινοί εγκληματίες και
δολοφόνοι εμβρύων (κάτι που εσύ λογικά ως χριστιανός οφείλεις να θεωρείς πολύ
χειρότερο ενδεχόμενο για τον οποιονδήποτε άνθρωπο από το να έχει μία θρησκεία ή
μία αλήθεια άλλη από την δική σου).
Στην περίπτωση αυτή, η παρατήρηση είναι απρόσβλητη και το συμπέρασμα είναι
αμετάκλητο ότι η Χριστιανωσύνη υπήρξε - κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες στην
Δυτική Ευρώπη και κατά τους τελευταίους δυόμιση αιώνες για την Ρωμιοσύνη - το
όχημα αλλοτρίωσης και μετάλλαξης των Ευρωπαίων και των Ρωμιών (και πολλών
άλλων) από την σιωνιστική - σατανική ψευδοστοά και παρασυναγωγή, αλλά το Ισλάμ
στο Ιράν απέτρεψε αυτή την αποτρόπαια κατακρήμνιση στον Καιάδα της
Ανθρωπότητας. Οπότε έχει σχέση ο σταδιακός κατεξευτελισμός της Ανθρωπότητας των
τελευταίων πέντε αιώνων με το τι με ερωτάς, αν και εκ πρώτης όψεως αυτό δεν
φαίνεται.
Και έχεις και άδικο, αν θελήσουμε να δούμε τα πράγματα σφαιρικά, ολιστικά
και έξω από κάθε χρονικό πλαίσιο. Πρόσεξε:
IV. Ο Ρόλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Προφήτη του Ισλάμ, σε μια Ισλαμική
Ρωμανία - Ή πόσο Διαφορετική θα ήταν η Παγκόσμια Ιστορία, αν ο Ηράκλειος
αποδεχόταν την Επιστολή του Προφήτη Μωάμεθ
Συζητάμε τις υπαρκτές επιπτώσεις του συμβάντος, αλλά πρέπει για μία στιγμή
να σταθούμε και στις δυνητικές επιπτώσεις του.
Αν ο Ηράκλειος είχε αποδεχθεί την Επιστολή του Προφήτη Μωάμεθ και τον είχε
προσκαλέσει στην Κωνσταντινούπολη, ούτε το Ισλάμ, το οποίο ξέρεις, θα υπήρχε
σήμερα, ούτε ο διαβρωμένος και άνομος κόσμος των ημερών μας θα είχε αφεθεί να
συσταθεί και να επιβληθεί.
1. Άμεσες Επιπτώσεις σε Στρατιωτικό Επίπεδο
Ως ισλαμικό κράτος η Ρωμανία αυτονόητα θα επιχειρούσε μία δεύτερη Reconquista, αυτή την φορά
πολύ πιο επιτυχημένη από την Ιουστινιάνειο. Οι Πάπες της Ρώμης θα εξέλιπαν. Η
Φραγκιά των Μεροβίγγειων θα έσβυνε ολότελα και διά παντός, διότι δεν θα δεχόταν
επίθεση μόνον από την Ιβηρική αλλά και από τις Άλπεις. Στην συνέχεια, η
Βρεταννία θα καταλαμβανόταν εύκολα. Όπως είναι συνεπαγόμενο, η Γερμανία και όλη
πλέον η Ανατολική Ευρώπη προσαρτούντο στην Ισλαμική Ρωμανία. Έως εδώ ανέφερα μόνον
το έλασσον.
Έχω όμως κάθε λόγο να πιστεύω ότι, αν οι παραδόσεις περί τον Μεγάλο
Αλέξανδρο του Ψευδο-Καλλισθένους και περί τον Δου 'λ Καρνέυν του Κορανίου είχαν
μια κάποια στιγμή συγκεραστεί εντός των πλαισίων μιας Ισλαμικής Ρωμανίας, το
παράγωγο θα ήταν ασύγκριτα ανώτερο, εντονώτερο και ισχυρώτερο εκείνου του Ιρανού
Φερντοουσί και των αναφορών του στο συγκεκριμένο πρόσωπο μέσα στο συγκλονιστικό
έπος Σαχναμέ.
2. Οι Ακρίτες της Ρωμιοσύνης Σύμμαχοι των Αληθινών Μουσουλμάνων κατά των
Χαλίφηδων
Δεν κάνω λόγο μόνον για μία πολύ διαφορετική λογοτεχνική παραγωγή ενός
επικού ακριτισμού της Ρωμανίας. Άλλωστε, ο Διγενής Ακρίτας και οι Ακρίτες της
Ρωμανίας Εικονομάχοι και Παυλικιανοί ήταν. Απείχαν μία ανάσα από το αρχικό
Ισλάμ των χρόνων του Προφήτη και αντιμάχονταν - πολύ σωστά - ένα έντονα
παραμορφωμένο Ισλάμ των χαλιφατικών εξουσιών.
Μία πραγματικότητα ελάχιστα εξετασμένη και μελετημένη διεθνώς είναι ότι οι
Ακρίτες της Ρωμανίας ήταν οι καλύτεροι σύμμαχοι των αυθεντικών μουσουλμάνων, οι
οποίοι από το 661 και το 680 εμάχονταν αδιάλλακτα ενάντια στις χαλιφατικές
εξουσίες της Δαμασκού και της Βαγδάτης. Άλλωστε Ακρίτες βασικά υπάρχουν μέχρι
το τέλος της Μικρής Γάυμπα του Δωδεκάτου Ιμάμη (941 τεμ). Σχετικά (μόνον ως
προς τα ιστορικά στοιχεία και όχι ως προς τις ερμηνείες που εμπεριέχονται):
https://en.wikipedia.org/wiki/Muhammad_al-Mahdi
https://en.wikipedia.org/wiki/Minor_Occultation
https://en.wikipedia.org/wiki/Major_Occultation
https://en.wikipedia.org/wiki/Occultation_(Islam)
Μπορείς να εντπίσεις ιστορικές αναφορές σε 'σύγχρονους' Ακρίτες σε έτη όπως
το 1000 και το 1050; Υπήρχαν Ακρίτες το 1071; Όχι! Είχαν γίνει θρύλος. Και
φυσικά δεν υπήρχαν Ακρίτες το 1200 ή το 1450, επειδή από πολύ πιο πριν οι
απόγονοί τους είχαν εκουσίως προσχωρήσει στο σελτζουκικό Ισλάμ και στην μεγάλη
θεωρητική ιστορικο-θεολογική σύνθεση του Τζελάλ αντ Ντιν αλ Ρούμι (Μεβλάνα).
Αλλά ας επανέλθω στο κυρίως θέμα, δηλαδή τον συγκερασμό των παραδόσεων περί
τον Μεγάλο Αλέξανδρο του Ψευδο-Καλλισθένους και περί τον Δου 'λ Καρνέυν του
Κορανίου εντός των πλαισίων μιας Ισλαμικής Ρωμανίας.
Υπολογίζω την διαύγεια, η οποία θα ήταν ισχυρώτερη, την πνευματική φώτιση
της εξουσίας της αυτοκρατορίας, και την αντίληψη του διαχρονικού ρόλου των Ρωμιών ως απογόνων του Μεγάλου
Αλεξάνδρου και συνεχιστών του Έργου εκείνου τον οποίο το Κοράνιο παρουσιάζει ως
Προφήτη και αποκαλεί Δου 'λ Καρνέυν (Δικέρατο).
3. Φερντοουσί, Ιράν, Τουράν, Ανιράν και Οριενταλιστικές Αλλοιώσεις των
Αποικιοκρατών
Οι Ιρανοί της δεύτερης χιλιετίας απέτυχαν να αντιληφθούν το απώτατο νόημα
της αντιπαράθεσης Ιράν και Τουράν, η οποία τόσο εκτενώς διαλαμβάνεται στο
Σαχναμέ του Φερντοουσί και η οποία δεν αφορά τους Πέρσες και τα τουρκόφωνα έθνη
(τα οποία από την παραπληροφόρηση των νεωτέρων οριενταλιστών παρουσιάζονται ως
διαφορετικά και αντίπαλα ενώ κατ' ουσίαν είναι συγγενικά - αδελφικά), αλλά
αυτούς όλους (Πέρσες και τα τουρκόφωνα έθνη) από την μία και το βδέλυγμα της
Χαζαρίας από την άλλη.
Δηλαδή ο όρος Τουράν στον Φερντοουσί δεν αφορά τους Τούρκους και γενικώτερα
τα τουρκόφωνα (Turkic) έθνη
αλλά τα ρυπαρά έθνη μόνον, ήτοι τους Χαζάρους Ασκενάζι ψευδο-ανθρώπους και
ψευδο-Ιουδαίους. Στο έπος του Φερντοουσί άλλωστε η Καϋανική δυναστεία εμφανίζει
ιρανικές και τουρανικές επιμειξίες, ενώ ο Αφρασιάμπ έχει κοινή προς Φερεϋντούν καταγωγή
με τον Κεϋκομπάντ, και μεταγενέστερα η μητέρα του Κεϋχοσρόη, η Φαρανγκίς, είναι
κόρη του Αφρασιάμπ και συνεπώς Τουρανή.
Ολόκληρη η απόπειρα ταύτισης του κόσμου του Τουράν με τον κόσμο του Ανιράν
είναι μία βαθύτατη οριενταλιστική διαστρέβλωση γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων, η
οποία επέρασε από τις βιβλιοθήκες ιρανολογίας στα υπουργεία Εξωτερικών των
αποικιοκρατικών χωρών του 19ου αιώνα, και στην συνέχεια διαδόθηκε στο Ιράν χάρη
στους Πέρσες (από το Φαρς) στρατιώτες, τους οποίους Άγγλοι αποικιοκράτες
επέβαλαν στο Ιράν, ανατρέποντας την τουρανική δυναστεία Κατζάρ. Οι αμόρφωτοι
εκείνοι στρατιώτες, ο τελευταίος σάχης και ο πατέρας του, ήταν απολίτιστοι,
αναλφάβητοι και ανίδεοι από Ιστορία του Ιράν.
Έτσι, Άγγλοι ιρανολόγοι σύμβουλοί τους πρότειναν και εκείνοι εδέχθηκαν να
αποκαλέσουν την ψευδο-δυναστεία τους ως Παχλεβί (αρσακιδικός όρος ξεχασμένος
στο μεταγενέστερο προϊσλαμικό και ισλαμικό Ιράν) και να επιμείνουν - μέσα στα
πλαίσια παιδείας, εκπαίδευσης και πολιτικής του Ιράν - στο ψεύδος της τάχα
διαχρονικής αντιπαράθεσης Ιράν - Τουράν. Με αυτόν τον τρόπο, οι αποικιοκράτες
της ψευδοστοάς των αποστατών και της παρασυναγωγής των σιωνιστών απέτρεψαν την απαραίτητη
και απαιτητή αντισιωνιστική και αντι-ισραηλινή στάση που λογικά θα έπρεπε να
λάβει ο κάθε πραγματικός Ιρανός μονάρχης εναντίον του κράτους των Χαζάρων
(ψευδο-Ισραήλ), στηρίζοντας την τοποθέτησή του πάνω στην αληθινή διάκριση και
διαφοροποίηση Ιράν - Ανιράν.
Οπότε, τα στοιχεία και οι αναφορές σε αρχαία κείμενα στα παρακάτω λήμματα
της Wikipedia είναι σωστές, αλλά όλη η ερμηνεία και σύνθεση ολότελα
διαστρεβλωμένη:
https://en.wikipedia.org/wiki/Ferdowsi
https://en.wikipedia.org/wiki/Shahnameh
https://en.wikipedia.org/wiki/Turan
https://en.wikipedia.org/wiki/Aniran
https://en.wikipedia.org/wiki/Kayanian_dynasty
https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_Kaw%C4%81d
https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_K%C4%81vus
https://en.wikipedia.org/wiki/Siy%C3%A2vash
https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_Khosrow
https://en.wikipedia.org/wiki/Afrasiab
https://en.wikipedia.org/wiki/Farangis
https://en.wikipedia.org/wiki/Fereydun
4. Τι θα έγραφε για τον Μεγάλο Αλέξανδρο ένας Μουσουλμάνος Ρωμιός
Φερντοουσί
Τερματίζω εδώ την αναφορά μου στο θέμα αυτό και επιστρέφω στην Ρωμανία. Αν λοιπόν
είχε αποδεχθεί ο Ηράκλειος την Επιστολή του Προφήτη Μωάμεθ, τότε εκτός από την
συνένωση όλης της Ευρώπης, της Μεσογείου και της Ανατολής υπό το σκήπτρο του
βασιλέως, σε εύθετο χρονικό διάστημα, όπως και στο Ιράν, δηλαδή στον 9ο ή στον
10ο αιώνα, θα είχε εμφανισθεί και ένας Ρωμιός Φερντοουσί, ο οποίος - αντίστοιχα
με τον Πέρση Φερντοουσί - θα είχε συνθέσει μία Βασιλική Εποποιΐα από τους
Δαναούς και τους Μακεδόνες, από τους Σελευκίδες, τους Πτολεμαίους και τους
βασιλείς της Κομμαγηνής, μέχρι τον Κωνσταντίνο, τον Ιουστινιανό, και τους
Μουσουλμάνους Ρωμιούς βασιλείς των μετά τον Ηράκλειο χρόνων.
Αυτή η εποποιΐα, ασυγκρίτως ανώτερη της του Ομήρου, θα εξηγούσε διά μακρών
την θεόδοτη αποστολή των Ρωμιών και θα παρακινούσε όλες τις δυνάμεις της
Ρωμανίας εναντίον του Γωγ και του Μαγώγ, κατά των οποίων στράφηκε το
σημαντικώτερο τμήμα του Έργου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό δεν ήταν οι
στρατιωτικές κατακτήσεις του βασιλιά, όπως αμόρφωτοι και ανίδεοι υλιστές
άχρηστα θαυμάζουν (δεδομένου ότι υπήρξαν και μεγαλύτερες κατακτήσεις στην
Παγκόσμια Ιστορία) αλλά ο πραγματικός λόγος για τον οποίο έγιναν. Το μεγάλο
μυστικό Έργο, το οποίο δεν αναφέρουν οι συμβατικοί και φλύαροι ιστορικοί αλλά
διαλαμβάνει ο Ψευδο-Καλλισθένης, ήταν το Θαυμαστό Τείχος το οποίο ο μέγας
στρατηλάτης είχε ανεγείρει και το οποίο απέκοπτε ολοσχερώς τα ρυπαρά έθνη Γωγ
και Μαγώγ (το καθαυτό Ανιράν του Φερντοουσί) από τον λαό του Αλεξάνδρου.
Οπότε, σε μια μεγάλη κατακτητική εξόρμηση προς τα βόρεια του Καυκάσου, την
Σιβηρία και πέραν της Κεντρικής Ασίας, οι μουσουλμάνοι Ρωμιοί, ταυτίζοντας τα
ρυπαρά έθνη Γωγ και Μαγώγ με τους Χαζάρους, θα τους εξαφάνιζαν στον κατάλληλο
χρόνο, και έτσι διά παντός θα απέτρεπαν το ενδεχόμενο της καταβαράθρωσης της
Ανθρωπότητας στην διάρκεια των τελευταίων αιώνων, το οποίο άδικα όλη η
Ανθρωπότητα εβίωσε.
Η κατάπτωση και ο κατεξευτελισμός της Ανθρωπότητας, τον οποίο βιώνουμε
σήμερα, θα ήταν αδύνατο να συμβούν, διότι θα είχαν διά παντός εκλείψει οι
σατανικοί μοχλοί, οι οποίοι διέσπειραν την διαστροφή και προξένησαν την δίνη, η
οποία κινδυνεύει σήμερα να εξαφανίσει την Ανθρωπότητα. Αυτοί οι μοχλοί, δηλαδή
τα σύμμαχα τέρατα της Φραγκιάς, της Αγγλίας και της Χαζαρίας, θα εξοντώνονταν από
τους μουσουλμάνους Ρωμιούς, τους οποίους θα είχε συνεπάρει μία σύνθεση ανάλογη
του Σαχναμέ στα ρωμαίικα, και η Ανθρωπότητα θα απαλλασσόταν από την κτηνωδία
και τον σατανισμό των ρυπαρών εθνών.
Είναι και αυτό μία διάσταση παραλληλισμών Ρωμανίας και Ιράν ως προς το
Ισλάμ και την πρώιμη έκρηξη της πίστης την οποία εκήρυξε ο Προφήτης Μωάμεθ. Με
άλλα λόγια, η δυναμική την οποία θα έδινε το Ισλάμ στην Ρωμιοσύνη θα ήταν
απείρως ισχυρώτερη εκείνης την οποία το Ιράν επήρε από το Ισλάμ. Και θέτω τα
ρήματα της προηγούμενης πρότασής μου σε ενεργητική το ένα και σε παθητική το
άλλο φωνή, επειδή θα υπήρχε διαφορά: το Ιράν κατακτήθηκε και υστερογενώς
εκμεταλλεύθηκε την δύναμη την οποία του προσέδωσε το Ισλάμ του 8ου-9ου αιώνα.
Αντίθετα, στην υποθετική περίπτωση αποδοχής του Ισλάμ από τον Ηράκλειο, η
Ρωμανία δεν θα είχε κατακτηθεί αλλά προσχωρήσει, ενσωματώσει και ταυτισθεί με
το αρχικό Ισλάμ. Πολύ διαφορετικές καταστάσεις....
V. Ρωμανία & Ιράν: ποιος ζημιώθηκε περισσότερο από το Πρώιμο Ισλάμ;
Ποιοτική Εκτίμηση
Εδώ θα επιχειρήσω μία ευρύτερη, σύνθετη, ποιοτική και πολιτισμική-ιστορική
αποτίμηση.
Μία τέτοια προσέγγιση είναι πάντοτε η πιο σωστή, επειδή δίνει τις σωστές
διαστάσεις των ιστορικών γεγονότων και εξελίξεων, των πολιτιστικών δημιουργιών
και επιδράσεων, και γενικώτερα του διαχρονικού ρόλου ενός έθνους στην Παγκόσμια
Ιστορία.
Στην ερώτησή σου αναφέρεσαι σε κράτος, χώρα, και έθνος. Μία από τις τρεις λέξεις είναι περιττή: η χώρα. Καταλαβαίνω να συγκρίνει κάποιος έθνη (δηλαδή 'λαούς' σε μία συγκεκριμένη στιγμή και 'έθνη' διαχρονικά). Κατανοώ να συγκρίνει κάποιος κράτη, δηλαδή θεσμούς κυριαρχίας και συστήματα διακυβέρνησης οργανωμένα κατά έθνη. Αλλά να συγκρίνει κάποιος 'χώρες'; Τι άλλο είναι μία χώρα παρά η γη, η επικράτεια ενός κράτους; Υπό αυτή την άποψη, η χώρα είναι μόνον μία διάσταση του κράτους (η επικράτειά του) ή της ακρατικής κοινωνίας ενός πρώιμου έθνους (ο τόπος όπου ζουν). Οπότε συγκρατώ τις δύο λέξεις, ήτοι κράτος και έθνος.
Στην ερώτησή σου αναφέρεσαι σε κράτος, χώρα, και έθνος. Μία από τις τρεις λέξεις είναι περιττή: η χώρα. Καταλαβαίνω να συγκρίνει κάποιος έθνη (δηλαδή 'λαούς' σε μία συγκεκριμένη στιγμή και 'έθνη' διαχρονικά). Κατανοώ να συγκρίνει κάποιος κράτη, δηλαδή θεσμούς κυριαρχίας και συστήματα διακυβέρνησης οργανωμένα κατά έθνη. Αλλά να συγκρίνει κάποιος 'χώρες'; Τι άλλο είναι μία χώρα παρά η γη, η επικράτεια ενός κράτους; Υπό αυτή την άποψη, η χώρα είναι μόνον μία διάσταση του κράτους (η επικράτειά του) ή της ακρατικής κοινωνίας ενός πρώιμου έθνους (ο τόπος όπου ζουν). Οπότε συγκρατώ τις δύο λέξεις, ήτοι κράτος και έθνος.
Υπάρχει μία ακόμη λέξη, η οποία δεν σου διέφυγε, αλλά ευρίσκεται σχεδόν
κρυμμένη στην λέξη έθνος: πολιτισμός. Ή αν θέλεις, παιδεία και πολιτισμός. Αυτή
είναι η πιο σωστή εκτίμηση και αξιολόγηση της πορείας ενός έθνους σε μία
περίοδο ή διαχρονικά. Θέματα, στα οποία ήδη αναφέρθηκα και δεν θα τα επαναλάβω
(και τις κατά θέμα συγκρίσεις), όπως γλώσσα και θρησκεία, είναι μόνον υποτομείς
του πολιτισμού ενός εκάστου έθνους.
Στην περίπτωση αυτή, όπως μία ποσοτική αποτίμηση ασχολείται με μεγέθη
έκτασης και πληθυσμού, μία ποιοτική εκτίμηση και αξιολόγηση εξετάζει το
περιεχόμενο του κράτους και του πολιτισμού. Τι σημασία έχει αν μία γλώσσα
ομιλείται από περισσότερα εκατομμύριων ανθρώπων αν οι παραδόσεις τους είναι
υποτυπώδεις και η λογοτεχνία τους ασήμαντη;
Και τι εννοούμε επίδραση ενός πολιτισμού σε άλλους;
Και πόσο διαφορετική είναι η 'επίδραση' από την μεταγενέστερη 'αναζήτηση' πολιτιστικών
στοιχείων σε ένα άλλο πρότερο έθνος εκ μέρους άλλων, υστεροχρόνων εθνών;
1. Τι είναι και τι δεν είναι πολιτισμική επίδραση
Αυτά είναι καθοριστικά σημεία, τα οποία πρέπει να έχουμε πολύ καθαρά στο
μυαλό μας, όταν εξετάζουμε πολιτιστικές ανταλλαγές μέσα στην Ιστορία.
Επίδραση (ενός πολιτισμού πάνω σε άλλο) είναι η διάδοση, αποδοχή, υιοθέτηση
και προσαρμογή ενός στοιχείου ενός πολιτισμού σε ένα άλλο. Αυτό το στοιχείο
μπορεί να ανήκει σε διαφορετικούς τομείς του πολιτιστικού βίου. Εδώ αναφέρω
τους βασικούς: κοσμολογία, κοσμογονία, κοσμοθεώρηση, ψυχικές επιστήμες (divina studia), μύηση, ιερουργία, εσωτερισμός - μυστικισμός,
μυθολογία, κρατική - διοικητική δομή, προορισμός του υλικού βίου και βασικές
αξίες, αρχές και αρετές, διαχρονική αποστολή του έθνους (αυτό ελάχιστα έθνη
συνέλαβαν, επίστευσαν και διετύπωσαν), λατρεία, θρησκεία, ηθική, σοφία, δίκαιο,
συμπεριφορικό φιλοσοφικό σύστημα, επιστήμες και μελέτη του υλικού κόσμου,
λογοτεχνία, παραδόσεις και δοξασίες, τέχνες και αρχιτεκτονική, κοινωνική
οργάνωση, στρατιωτική οργάνωση, φιλοσοφία και θεολογία, γλώσσα και λεξιλόγιο.
Η πολιτισμική επίδραση είναι ταυτόχρονη και όχι ετερόχρονη. 'Ενας νεκρός
πολιτισμός δεν επηρεάζει. Μόνον όσον υπάρχει ως ενιαίο πολιτισμικό σύνολο, ένα
έθνος επηρεάζει ένα άλλο. Οι Σουμέριοι επέδρασαν στους Ακκάδες -
Ασσυροβαβυλώνιους στα μέσα της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας. Όταν οι Σουμέριοι
είχαν πλέον αφομοιωθεί μέσα στους Ασσυροβαβυλώνιους (τέλη 3ης προχριστιανικής
χιλιετίας) και τα σουμεριακά ήταν ήδη μία νεκρή γλώσσα, οι Ασσύριοι και οι
Βαβυλώνιοι συνέχιζαν να τα γράφουν, να τα διαβάζουν και να τα μελετούν (όπως
και εμείς τα λατινικά), αλλά τότε (μετά το τέλος της 3ης χιλιετίας πτεμ) δεν
υπήρχε πλέον καμμία σουμεριακή επίδραση πάνω στους Ασσυρίους και στους
Βαβυλωνίους.
Δεν είναι σουμεριακή επίδραση επί των Ασσυρίων και των Βαβυλωνίων της 1ης
προχριστιανικής χιλιετίας τα σουμερογράμματα, τα οποία οι Ασσύριοι και οι
Βαβυλώνιοι συνέχιζαν να χρησιμοποιούν για να γράψουν την γλώσσα τους. Η
επίδραση ανάγεται στα μισά της 3ης χιλιετίας πτεμ, όταν για να γράψουν την
γλώσσα τους οι Ακκάδιοι (πρόγονοι των Ασσυροβαβυλωνίων) χρησιμοποίησαν
σφηνοειδή σουμερογράμματα. Στην συνέχεια, οι Ακκάδες και Ασσυροβαβυλώνιοι
γραφείς διαμόρφωσαν πολλά άλλα ακκαδικά - ασσυροβαβυλωνιακά σφηνοειδή σημεία
για να γράψουν ολοκληρωμένα την πολύ διαφορετική από τα σουμεριακά γλώσσα τους.
Αλλά η επίδραση είχε παρέλθει. Πολιτισμική επίδραση δεν είναι υπόθεση
αυτοματισμού και μιας στιγμής, και όντως απαιτεί ένα κάποιο μικρό χρονικό
διάστημα, αλλά δεν είναι φαινόμενο διαρκείας.
Αντίστοιχα, όταν Γάλλοι και Άγγλοι γραμματικοί και επιστήμονες του 14ου,
του 15ου και του 16ου αιώνα (και μεταγενέστερα) ανέτρεξαν σε αρχαία ελληνικά
και σε λατινικά κείμενα και λεξιλόγια για να ορίσουν και ονοματίσουν στοιχεία
των ερευνών και των μελετών τους και εδημιούργησαν όρους, όπως ornithology,
ethnicity, secular, republic, κοκ, αυτό δεν αποτελεί καμμία επίδραση αρχαίου
ελληνικού ή ρωμαϊκού πολιτισμού, αρχαίων ελληνικών ή λατινικών επί της νεώτερης
Ευρώπης. Το να νομίσει κανείς κάτι τέτοιο είναι μία τεράστια αυταπάτη και μία καταστροφική
πλάνη.
Και αυτό έχει έτσι, επειδή μία μεταγενέστερη 'αναζήτηση' πολιτιστικών
στοιχείων σε ένα πρότερο έθνος εκ μέρους άλλων, υστεροχρόνων, εθνών αποτελεί
ενέργεια, δράση και δραστηριότητα των άλλων, των μεταγενεστέρων, εθνών. Όχι του
πρότερου έθνους!
Για να το καταλάβεις κάπως παραστατικά, θα σου πω το εξής: εάν κάποιος
εντυπωσιασθεί σήμερα από τον μανιχεϊσμό (που είναι μία νεκρή θρησκεία την οποία
εκήρυξε ο Πέρσης Μάνης αλλά περισσότερον Αραμαίοι, Αιγύπτιοι, Σογδιανοί,
Τουρκόφωνοι της Κεντρικής Ασίας, και Κινέζοι, και λιγώτερον Πέρσες την
αποδέχθηκαν και την ασπάσθηκαν - πρώτα εντός και σύντομα και εκτός του Ιράν - πριν
αυτή διαδοθεί από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό), και στην συνέχεια μελετήσει
αυτήν την νεκρή θρησκεία, την αποδεχθεί και την κηρύξει, οργανώνοντας μάλιστα
μία ολόκληρη κοινότητα πιστών, αυτό αποτελεί περσική ή αραμαϊκή επίδραση επάνω
του; Ασφαλώς και όχι! Είναι μία ενέργεια ενός συγχρόνου ατόμου. Το πολιτισμικό
απόθεμα, η πολιτισμική κληρονομιά, είναι μία αξία αλλά δεν έχει την ικανότητα
να 'επιδράσει' - μόνον να αποτελέσει έναυσμα για μελέτη ή έμπνευση (αλλά αυτό
και πάλι δεν αποτελεί καθαυτό επίδραση).
Επίδραση υπάρχει μόνον ταυτόχρονα. Δηλαδή όταν Αραμαίοι Μανιχαίοι έμποροι
πορεύονταν πάνω στον χερσαίο δρόμο εμπορίου και έφθαναν στην Κίνα (π.χ. στο
Ξιάν), αφού διέσχιζαν την Σογδιανή, την Υπερωξειανή, την Γιαρκάντ, το Χοτάν, και
το Τουρφάν, και επικοινωνώντας με τα πολλά και διάφορα κατά τόπους έθνη τους
μιλούσαν για το κήρυγμα του Μάνη και τότε οι Σόγδιοι, οι Εφθαλίτες, οι
Μογγόλοι, και οι Κινέζοι αποδέχονταν το κήρυγμα και μαθήτευαν στους Αραμαίους
Μανιχαίους εμπόρους ζητώντας τους μάλιστα να τους στείλουν Μανιχαίους ιερείς
από την Μεσοποταμία, αυτό ήταν επίδραση.
Επίσης επίδραση δεν είναι, αν σε περίπτωση στρατιωτικής κατάκτησης ενός
έθνους από ένα άλλο, οι κατακτητές φέρουν μαζί τους πίστεις, παραδόσεις και τον
τρόπο ζωής τους, τον οποίο αυτοί διατηρήσουν στον ξένο τόπο, αλλά το ντόπιο
έθνος δεν τον υιοθετήσει. Οι Μακεδόνες και οι Έλληνες οι οποίοι εγκαταστάθηκαν
στην Ανατολή μετά τις κατακτήσεις ανήγειραν θέατρα. Αλλά αυτό δεν αποτελεί
επίδραση πάνω σε άλλα έθνη, επειδή τα διάφορα κατά τόπους ντόπια έθνη (Φοίνικες,
Αραμαίοι, Βαβυλώνιοι, Πέρσες, Βακτριανοί, Σόγδιοι κα) δεν αξιολόγησαν το αρχαίο
ελληνικό θέατρο ως σημαντικό και δεν επηρεάστηκαν από αυτό διότι δεν το
υιοθέτησαν. Αντίθετα, αν είχαμε ανακαλύψει σογδιανικά ή παρθικά ή μέσα περσικά
ή κουσανικά, ή άλλα χειρόγραφα με κείμενα θεατρικών παραστάσεων κατά τα αρχαία
ελληνικά πρότυπα, τότε ασφαλώς και θα εκάναμε λόγο για 'επίδραση'.
Αντίθετα, Έλληνες της Βακτριανής αποδέχθηκαν τον Βουδδισμό. Αυτό δεν
αποτελεί ινδική αλλά βακτριανή επίδραση πάνω στους Έλληνες, επειδή ο βακτριανός
Βουδδισμός διαφέρει αρκετά από τον πρώιμο, ινδικό Βουδδισμό. Και όπως
αντιλαμβάνεσαι αποτελεί σύγχρονο φαινόμενο.
Δεν υπάρχει επίδραση του Πλάτωνα στην Ρώμη. Αν πολλοί Ρωμαίοι των χρόνων
του Καίσαρα, του Κικέρωνα και του Οκταβιανού, αισθάνονταν μία μεγάλη έλξη προς
την πλατωνική φιλοσοφία, αυτό ήταν περίπου το ίδιο με το αν σήμερα πολλοί
Έλληνες ή Κινέζοι αρέσκονται να βλέπουν σεξπηρικό θέατρο: δεν αποτελεί
επίδραση.
Επίδραση θα ήταν, αν κάποιος μαθητής του Πλάτωνα πήγαινε μια κάποια στιγμή
στην διάρκεια του 5ου προχριστιανικού αιώνα στην Ποσειδωνία, στην Νεάπολη και
στην Ρώμη και εκεί δημιουργούσε τότε μία πλατωνική σχολή φιλοσοφίας, η οποία
γινόταν ολόθερμα αποδεκτή και Ρωμαίοι μαθήτευαν εκεί. Βέβαια η πλατωνική σχολή
είχε μία κάποια συνέχεια τρόπον τινά, όπως και άλλες αρχαιοελληνικές
φιλοσοφικές σχολές. Υπήρξε μάλιστα και η λεγόμενη νεοπλατωνική σχολή. Αλλά αυτό
δεν αποτελεί επίδραση του Πλάτωνα στην Ρώμη, και κυριώτερον τέτοιες
σχηματοποιήσεις αποτελούν έργο παραχαρακτών της Ιστορίας, δηλαδή συγχρόνων ιστορικών
της φιλοσοφίας. Με άλλα λόγια, ο Πλωτίνος, ο Ιάμβλιχος και ο Πρόκλος μπορεί να
έχουν πολλά κοινά αλλά δεν μπορούν να καταταγούν σε μία κατηγορία. Αλλά αυτό
είναι μία άλλη υπόθεση και σταματώ εδώ.
2. Σύγκριση κρατών και ποιοτική εκτίμηση: Ρωμανία, Ιράν & Πρώιμο Ισλάμ
Αν κρίνουμε το γεγονός των ισλαμικών κατακτήσεων σε αυστηρά περιορισμένα χρονικά
πλαίσια, δηλαδή στην περίοδο 632 - 651, τότε διαπιστώνουμε ότι η Ρωμανία έχασε
τουλάχιστον την μισή έκτασή της ως κράτος με τις απώλειες της Συροπαλαιστίνης,
Άνω Μεσοποταμίας, Αιγύπτου και Βόρειας Αφρικής.
Συνεπώς περισσότερη ζημιά έπαθε το Ιράν, το οποίο καταλύθηκε ολότελα ως
κράτος.
Α. Σασανιδικοί ιρανικοί θεσμοί επιβιώνουν στο αρχικό χαλιφάτο: Τζοντ-ε
Σαπούρ & Ταχτ-ε Σουλεϋμάν
Αλλά αν δούμε το θέμα σε ευρύτερα χρονικά πλαίσια, μέσα στην Ιστορία των
Ισλαμικών Εθνών και Κρατών, τότε βλέπουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ
διαφορετικά. Αρχικά, το σασανιδικό Ιράν καταλύθηκε, αλλά σημαντικοί πυλώνες του
κράτους, όπως η απέραντη σασανιδική πανεπιστημιούπολη, βιβλιοθήκη και
ερευνητικό κέντρο Τζοντ-ε Σαπούρ (συμβατικά και λάθος γραμμένο ως Gondishapur)
δεν καταστράφηκαν καθόλου!
Αντίθετα, η Τζοντ-ε Σαπούρ (Κήπος του Σαπούρ), στην Νότια Υπερτιγριανή -
όχι μακριά από τα Σούσα, απετέλεσε την βάση για την μεταγενέστερη μεταφορά όλης της περσικής, αραμαϊκής και βαβυλωνιακής
επιστήμης στην Βαγδάτη. Αν η πρωτεύουσα του αβασιδικού χαλιφάτου έγινε το
κορυφαίο ακαδημαϊκό, επιστημονικό, μορφωτικό κέντρο όλου του κόσμου στο δεύτερο
μισό του 8ου αιώνα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στο Τζοντ-ε Σαπούρ και στους
Ιρανούς (Πέρσες, Αραμαίους, Αζέρους, Βακτριανούς, Σόγδιους, κα) επιστήμονες,
μύστες, ιεροφάντες, αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, φιλοσόφους και πολυμαθείς
ερευνητές του. Η πανεπιστημιούπολη αυτή ήταν πολύ καλά γνωστή στην Ρωμανία
διότι, όταν ο Ιουστινιανός έκλεισε την φιλοσοφική σχολή της Αθήνας, οι
τελευταίοι επτά φιλόσοφοι κατέφυγαν για αρκετό χρονικό διάστημα στην Τζοντ-ε
Σαπούρ. Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Gundeshapur
https://en.wikipedia.org/wiki/Academy_of_Gondishapur
Επίσης δεν καταστράφηκε αλλά έγινε αντικείμενο σεβασμού και τιμής από τους
πρώιμους μουσουλμάνους το Ταχτ-ε Σουλεϋμάν, ιερό κέντρο του αυθεντικού
ζωροαστρικού μονοθεϊσμού, το οποίο τιμούσαν όλοι οι Σασανίδες σάχηδες: αμέσως
μετά την στέψη τους, επορεύονταν πεζή από την Κτησιφώντα μέχρις εκεί, δηλαδή για
μία απόσταση άνω των 600 χιλιομέτρων βαθειά μέσα στην οροσειρά του Ζάγρου στον
χώρο της Ατροπατηνής, δηλαδή του Αρχαίου Αζερμπαϊτζάν. Στην Αδάρ Γουσνάπ, όπως
ονομαζόταν τότε το Ταχτ-ε Σουλεϋμάν διετηρείτο το αρχικό κείμενο της Αβέστα. Ο
χώρος καταστράφηκε πολύ αργότερα, στις μογγολικές επιδρομές, αλλά χρησιμεύει ως
αποδεικτικό στοιχείο κατά την απόρριψη πολλών εσφαλμένων συνθέσεων των
οριενταλιστών ιστοριογράφων των αποικιοκρατικών χρόνων. Σχετικά: https://www.academia.edu/33037272/Azerbaijan_South_Azerbaijan_Iran_Persia_Turkey_Orientalism_and_Freemasonic_Historiography
Γενικώτερα:
https://en.wikipedia.org/wiki/Takht-e_Soleym%C4%81n
Αντίστοιχα, κατά τις πρώιμες ισλαμικές κατακτήσεις, πολλά σημαντικά
θρησκευτικά κέντρα της Ρωμανίας έμειναν επίσης άθικτα: τα Βόστρα, τα
Ιεροσόλυμα, το Σινά, η Αντιόχεια, η Έδεσσα Οσροηνής, η Νίσιβις, η Αλεξάνδρεια,
κοκ.
Όμως η Ιστορία δεν έληξε το 651. Οπότε, αν παρακολουθήσουμε την συνέχεια,
εξετάζοντας συγκριτικά τους κρατικούς θεσμούς των Ρωμιών και των Ιρανών, θα
διαπιστώσουμε παράξενες τροχιές και διαφορετικές εξελίξεις οι οποίες δίνουν
ολότελα διαφορετική διάσταση στο θέμα.
Γύρω στο 700 τεμ, 70 χρόνια σχεδόν μετά τις πρώτες επιθέσεις των ισλαμικών
στρατιών, η Ρωμανία είχε αποδείξει ότι μπορούσε να κρατηθεί απέναντι στο
ομεϋαδικό χαλιφάτο, το οποίο για πολλές δεκαετίες διατηρούσε τα ελληνικά ως
επίσημη γλώσσα της διοίκησης της χώρας στην Δαμασκό. Η οροσειρά του Αντιταύρου,
η οποία φθάνει στον άνω ρου του Ευφράτη και χρησιμεύει για πρώτη γραμμή αμύνης
της Καππαδοκίας και του Πόντου ενάντια σε όσους έρχονται από την Μεσοποταμία,
είχε προστατεύσει την Ρωμανία. Εκεί στήθηκε ήδη στα πρώιμα εκείνα χρόνια των
χαλιφατο-ρωμανικών συγκρούσεων ο ρωμαίικος ακριτισμός. Αντίθετα, όλες οι δομές
του ιρανικού κράτους είχαν εξαρθρωθεί και τεράστιος όγκος χειρογράφων και
ενεπίγραφων μνημείων, όπως και εκατοντάδες ναοί, ανάκτορα και διοικητικά κτήρια
είχαν καταστραφεί.
Β. Η άνοδος του Οίκου των Μπαρμακιδών: η 'επιστροφή' των Σασανιδών στο
Χαλιφάτο
Όμως γύρω στο 750 τεμ, η ομεϋαδική δυναστεία κατέρρευσε μετά από 90 χρόνια
δυναμικής αντιπολίτευσης και απόρριψής της εκ μέρους της συντριπτικής
πλειοψηφίας των μουσουλμάνων. Η χαλιφατική εξουσία υπό τους Αβασίδες μεταφέρθηκε
από την Δαμασκό στην νεόδμητη Βαγδάτη, λίγο βορειώτερα από την παλαιά
σασανιδική πρωτεύουσα Κτησιφώντα (Τεσιφούν) της οποίας τα μεγαλοπρεπή ερείπια
τα οποία σώζονται ακόμη σήμερα στο Μαχουζέ (όπως λέγεται στα αραμαϊκά) ή Αλ
Μανταΐν ('οι πόλεις' όπως λέγεται στα αραβικά). Την ασύγκριτη υπεροχή της
σασανιδικής αρχιτεκτονικής δείχνει από μόνο του το τεράστιο σωζόμενο μνημείο
Τακ-ι Κασρά, το οποίο αποτελεί αρχιτεκτονικό τμήμα των σασανιδικών ανακτόρων της
Κτησιφώντος, πιθανώτατα της Αίθουσας του Θρόνου, με αψίδα ύψους άνω των 30 μ
και πιθανές διαστάσεις 24Χ48 μ. Οι τοίχοι είχαν στην βάση τους πλάτος 7 μ και
στην κορυφή της αψίδας 1 μ.
Σχετικά: https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Mada%27in
https://en.wikipedia.org/wiki/Taq_Kasra
https://en.wikipedia.org/wiki/Taq_Kasra:_Wonder_of_Architecture
https://en.wikipedia.org/wiki/Salman_Pak
Η αβασιδική άνοδος χαρακτηρίστηκε από ένα ξεχωριστό γεγονός το οποίο έμελλε
να έχει τεράστιες επιπτώσεις. Ένας Ιρανός τουρκόφωνης (Turkic) καταγωγής και
προέλευσης από το Μπαλχ (Βάκτρα) της Βακτριανής (Αφγανιστάν), ο Χάλεντ Ιμπν
Μπαρμάκ, του οποίου οι πρόγονοι είχαν αποδεχθεί το Ισλάμ λίγα χρόνια μετά την
ολοκλήρωση της κατάληψης του Ιράν και είχαν μεταναστεύσει στην Βασόρα της Νότιας
Μεσοποταμίας και στρατολογηθεί (όπως τόσοι τουρκόφωνοι της Κεντρικής Ασίας στην
διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας) στον πρώιμο χαλιφατικό στρατό, κατάφερε κάτι
το εξαιρετικό. Χρησίμευσε ιδιαίτερα στον πρώτο Αβασίδη Χαλίφη Αλ Σαφάχ (السفّاح) να νικήσει τον
τελευταίο Ομεϋάδη Χαλίφη της Δαμασκού Μαρουάν Β' σε μια από τις πιο
αποφασιστικές μάχες της Ιστορίας (Φεβρουάριος του 750 στο βόρειο Ιράκ και κοντά
στον ρού του Μεγάλου Ζαμπ), να τον εκδιώξει από την Δαμασκό, και να θέσει τέρμα
στην μισητή ομεϋαδική δυναστεία.
Εις αντάλλαγμα των υπηρεσιών του, έγινε ο βεζύρης (ουαζίρ / 'πρωθυπουργός')
του πρώτου Αβασίδη Χαλίφη. Αυτό συνέβη σε μια καθοριστική ιστορική στιγμή. Ο
ισλαμικός κόσμος απαιτούσε κάτι το καινούργιο, μία σημαντική αλλαγή, μία νέα
εκκίνηση και αποδοχή στον κύκλο εξουσίας και των μη μουσουλμάνων (οι οποίοι
αντιπροσώπευαν ακόμη την πλειοψηφία του πληθυσμού στο απέραντο χαλιφάτο που
εκτεινόταν από την Αλγερία στη Σομαλία κι από την Βόρεια Κασπία μέχρι την Ινδία
και τις πύλες της Κίνας). Ακριβώς γι' αυτό αποφασίσθηκε η ανέγερση μιας νέας
πρωτεύουσας και η μεταφορά του κέντρου βάρους του χαλιφάτου πιο ανατολικά.
Οπότε, ο ρόλος του Χάλεντ Ιμπν Μπαρμάκ ήταν εξαιρετικά αναβαθμισμένος σε σχέση
με τον ρόλο άλλων, προτέρων βεζύρηδων ('πρωθυπουργών').
Υπήρχαν και Αραμαίοι και Ρωμιοί Χριστιανοί σε υψηλές θέσεις στο ομεϋαδικό
χαλιφάτο της Δαμασκού. Αλλά η επιρροή τους επί των Ομεϋαδών ήταν απείρως
μικρότερη αυτής του Χάλεντ Ιμπν Μπαρμάκ επί των πρώτων Αβασιδών. Και - ακόμη
κρισιμώτερα - οι Αραμαίοι και Ρωμιοί Χριστιανοί σε υψηλές θέσεις στην Δαμασκό δεν
ήταν Μουσουλμάνοι, οπότε υπήρχε ένα όριο στην εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία
τους στα μάτια των Ομεϋαδών χαλίφηδων. Αλλά ο Αλ Σαφάχ είχε τυφλή εμπιστοσύνη
στον Χάλεντ Ιμπν Μπαρμάκ, ο οποίος συνεδύαζε προσόντα ικανώτατου στρατιωτικού,
ευρύτατα μορφωμένου και με υψηλή παιδεία συμβούλου, οργανωτικού διοικητή, και
πιστού μουσουλμάνου.
Ο Χάλεντ Ιμπν Μπαρμάκ δεν είχε ωστόσο ξεχάσει ότι, 120 χρόνια πριν
θεμελιωθεί η Βαγδάτη, εκεί κοντά βρισκόταν η ιρανική σασανιδική πρωτεύουσα του
Χοσρόη Β' Παρβέζ, ο οποίος, αφού είχε αποσπάσει την Συροπαλαιστίνη και την
Αίγυπτο από την Ρωμανία, είχε τελικά ηττηθεί από τον Ηράκλειο. Έτσι, όταν το
782 έφθασε μαζί με τον νεαρό, 16χρονο, διάδοχο του θρόνου Χαρούν αλ Ρασίντ στα
παράλια του Βοσπόρου απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, όπου βασίλευε η Ειρήνη
η Αθηναία, ο Χάλεντ Ιμπν Μπαρμάκ σαφέστατα και αισθάνθηκε ότι έπαιρνε εκδίκηση
για την προ 150 ετών νίκη του Ηρακλείου επί του Χοσρόη Β'. Αυτό σημαίνει κάτι
το καθοριστικό: ο Χάλεντ Ιμπν Μπαρμάκ έβλεπε ήδη το αβασιδικό χαλιφάτο ως
διάδοχο σχήμα του σασανιδικού Ιράν.
Αυτή η ερμηνεία δικαιώνεται απολύτως από το ίδιο το τεράστιο διοικητικό και
μεταρρυθμιστικό έργο του Χάλεντ Ιμπν Μπαρμάκ, το οποίο προσέδωσε εξ ολοκλήρου το
περιεχόμενο, την μορφή, τον χαρακτήρα και την κατεύθυνση του αβασιδικού
χαλιφάτου. Ακόμη περισσότερο εφόσον αυτό το έργο συνεχίστηκε από ολόκληρη την
οικογένεια των Μπαρμακιδών, οι οποίοι έγιναν ένα κράτος εν κράτει στην Βαγδάτη
και για πολλούς αιώνες. Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Abbasid_Caliphate
https://en.wikipedia.org/wiki/Barmakids
https://en.wikipedia.org/wiki/Abbasid_Caliphate#Abbasid_Golden_Age_(775%E2%80%93861)
https://en.wikipedia.org/wiki/Abbasid_Caliphate#Power_(752%E2%80%93775)
https://en.wikipedia.org/wiki/Abbasid_Caliphate#Buyid_and_Seljuq_military_control_(945%E2%80%931118)
https://en.wikipedia.org/wiki/Caliphate
Γ. Το μεγαλύτερο μορφωτικό και επιστημονικό κέντρο του κόσμου, Μπέιτ αλ
Χέκμα, και ο εξιρανισμός του ισλαμικού χαλιφάτου
Η θεμελίωση του Οίκου της Σοφίας (Μπέιτ αλ Χέκμα / بيت الحكمة) στην Βαγδάτη
του δεύτερου μισού του 8ου αιώνα ήταν απόλυτα μία μπαρμακική (μπαρμακιδική)
επιλογή και έδωσε τις βάσεις του μεταγενέστερου ισλαμικού πολιτισμού ως
ιρανικής επινόησης σύνθεσης του ιρανικού, του αραμαϊκού, του βαβυλωνιακού, του
αιγυπτιακού, του τουρκόφωνου και του ινδικού πολιτισμού σε ένα ενιαίο,
πανανθρώπινο, οικουμενικό πολιτισμό υπό τον καθοδηγητικό φάρο του ισλαμικού
μονοθεϊσμού.
Το θέμα είναι τεράστιο και από μόνο του μπορεί εύκολα να γίνει τίτλος
εγκυκλοπαίδειας, διότι χωρίς τον Βαγδάτειο Οίκο της Σοφίας δεν θα είχε υπάρξει
ούτε ισλαμικός πολιτισμός, ούτε νεώτερη ιστορία. Αλλά το αρχικό γεγονός είναι
ένα: ο Οίκος της Σοφίας ήταν ο γενικευμένος, συστηματικός και ολοσχερής
εξιρανισμός του ισλαμικού χαλιφάτου. Το εγγύτερο παράλληλο με το οποίο θα
μπορούσε να συγκριθεί το κράτος του Χαρούν αλ Ρασίντ ήταν πλέον το σασανιδικό
ιρανικό κράτος του Χοσρόη Α', αντιπάλου του Ιουστινιανού.
Ο Βαγδάτειος Οίκος της Σοφίας ήταν κάτι πολύ περισσότερο από την
Βιβλιοθήκη, το Μουσείον και το Σαραπείον της Αλεξάνδρειας όλα μαζί. Ήταν η
παρακαταθήκη όλων των αρχαίων πολιτισμών, η συστηματική επιλογή, χρήση και
ερμηνεία των στοιχείων τους, και η μεθοδική σύνθεση ενός νέου, ισλαμικού,
πολιτισμού πάνω στην διαδοχή όλων των μονοθεϊσμών και των μονοθεϊστικών όψεων
πολιτισμών έως το Ισλάμ.
Κανένας στην πτολεμαϊκή Αλεξάνδρεια ή στην σελευκιδική Αντιόχεια δεν είχε
σκεφθεί ή επινοήσει κάτι τέτοιο. Συγκέντρωση γνώσης και σοφίας μόνον ήταν το
έργο των εκεί σοφών. Και κανένας στην Ρώμη ή στην Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη)
δεν επρόκειτο ποτέ να ασχοληθεί με την συλλογή γνώσης και σοφίας, δεδομένου ότι
αυτά τα κέντρα εξουσίας στηρίζονταν μόνον στην στρατιωτική και δογματική επιβολή
μιας πίστης.
Αλλά με την θεαματική παρέμβαση των Μπαρμακιδών στην Βαγδάτη, η πίστη μόνη
της έπαυε να έχει σημασία. Αποκτούσε σημασία από την συνεχή επικύρωσή της από
την έρευνα, την επιστήμη, την σύνθεση παλαιοτέρων πολιτισμών, την μελέτη όλων
των θρησκειών, και την διαμόρφωση (και όχι απλά μιας ασήμαντης επινόησης /
φιλοσοφίας του όποιου τυχόντα) μίας πανανθρώπινης αληθινής σοφίας ταυτόχρονα συνδεδεμένης
ενεργά με τις ψυχικές επιστήμες και συνδέουσας τις υλικές με τις ψυχικές
επιστήμες.
Δ. Οι Μπαρμακίδες και η καταλυτική τους επίδραση στον ισλαμικό πολιτισμό
Με το μεγαλουργηματικό έργο των Μπαρμακιδών στήθηκε ολόκληρος ο ισλαμικός
πολιτισμός ως χαρακτηριστικά διαφορετικός από όλους τους προηγούμενους, επειδή
ήταν ο πρώτος πραγματικά πανανθρώπινος, ο πρώτος πραγματικά οικουμενικός, ο
πρώτος ο οποίος σχηματίστηκε από μία αληθινή θέληση να συγκερασθούν όλοι οι
πρότεροι πολιτισμοί σε ένα, και να χρησιμοποιηθούν όλα τα σημαντικά
επιτεύγματα, γνώσεις, επιστήμες, πίστεις, ανακαλύψεις, τέχνες, ερμηνευτικές
συνθέσεις, κοσμογονίες, συμπεριφορικά φιλοσοφικά συστήματα, τρόποι ζωής, και παραδόσεις σε μία προσπάθεια
αφομοίωσης και αναδημιουργίας.
Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Khalid_ibn_Barmak
https://en.wikipedia.org/wiki/As-Saffah
https://en.wikipedia.org/wiki/Harun_al-Rashid
https://en.wikipedia.org/wiki/Barmakids
https://en.wikipedia.org/wiki/House_of_Wisdom
https://en.wikipedia.org/wiki/Translation_Movement
Υπάρχει ένας βαθύτερος θρησκευτικός λόγος πίσω από την προσέγγιση αυτή των
Μπαρμακιδών στο φαινόμενο του ανθρώπινου πολιτισμού και πίσω από την συγκρητική
τους διάθεση να συγκεντρώσουν και ανασυνθέσουν την παγκόσμια γνώση, επιστήμη και
σοφία.
Αυτός ο λόγος έχει να κάνει με την βασική αρχή του Ισλάμ, κατά την οποία η
ίδια η θρησκεία του Προφήτη Μωάμεθ δεν αποτελεί δικό του κήρυγμα ή απλώς μία
ιδιαίτερη αποκάλυψη του Θεού μόνον σε κείνον αλλά ήταν ανέκαθεν η θρησκεία όλων
των ανθρώπων που παρέμειναν προσηλωμένοι στον Θεό, αρχής γενομένης από τον
Αδάμ. Γι' αυτό και κορυφαία, θεόσταλτα άτομα, όπως ο Ενώχ, ο Νώε, ο Μωϋσής, ο
Ηλίας, ο Ιωνάς, ο Ζωροάστρης, ο Βούδδας, ο Κομφούκιος, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο
Ιησούς και πολλοί άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι (ανώνυμοι), θεωρούνται από το
Ισλάμ ως προφήτες. Έτσι, με δεδομένη την διαδοχή θεϊκών παρεμβάσεων και
αποκαλύψεων κατά τον ρου της Ιστορίας, Ισλάμ ήταν η θρησκεία όλων των
μονοθεϊστών όλων των εποχών.
Οπότε η κορυφαία έμπνευση και το κολοσσιαίο έργο των Μπαρμακιδών,
αντικατοπτρίζοντας την προαναφερμένη ισλαμική αρχή, αποτελεί μία ψυχική,
θρησκευτική, γνωσιολογική, επιστημονική και πολιτισμική ανασύνταξη όλων των
μονοθεϊστικών όψεων πολιτισμών - κάτι το οποίο αποτελούσε τεκμήριο για την
μελέτη ενός πολιτισμού και την χρήση επιτευγμάτων του στον Οίκο της Σοφίας της
Βαγδάτης. Πολυθεϊστικά, ειδωλολατρικά και αρνητικά σύνολα, όπως η βαβυλωνιακή
ειδωλολατρία, ο Μιθραϊσμός, οι μεταγενέστερες φάσεις του Ινδουϊσμού ή ο
Μανιχεϊσμός, αφέθηκαν εκτός.
Ο συγκρητισμός του προϊσλαμικού Ιράν με το κήρυγμα του Μωάμεθ εντοπίζεται
σε πολλούς από τους πιο καθοριστικούς συγγραφείς, σοφούς, ιστορικούς και
επιστήμονες των ισλαμικών χρόνων. Ενδεικτικά, ο Ταμπαρί, ο μεγαλύτερος
ιστορικός του ισλαμικού κόσμου, Πέρσης ο οποίος έγραψε στα αραβικά την Ιστορία
των Προφητών και των Βασιλέων (Ταρίχ αλ Ρουσούλ ου' αλ Μουλούκ), πριν αρχίσει
την εξιστόρηση γεγονότων, περιστάσεων, μαχών και θρησκειών, πολιτισμών και
βασιλειών, πριν καν αναφερθεί στην Δημιουργία του Κόσμου (Κοσμογονία - Γένεση),
προτάσσει στο τεράστιο έργο του (40 τόμοι αποτελούν την αγγλική μετάφραση του SUNY Press) ένα πρώτο κεφάλαιο στο οποίο αναπτύσσει πολύ διεξοδικά
τι είναι ο Χρόνος. Αυτό αποτελεί εκπληκτική πρωτυτυπία σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι
Ρωμιοί χρονικογράφοι και όσες χρονογραφίες έχουν σωθεί, ήδη από τα προϊσλαμικά
χρόνια αλλά και μεταγενέστεροι του Ταμπαρί, άρχιζαν με την Δημιουργία του
Κόσμου.
Έτσι, ο μεγαλύτερος ιστορικός του Ισλάμ μπορεί να γίνει κατανοητός μόνον ως
μία τρόπον τινά θεωρητική επαναφορά του Ζερβανισμού, μιας αρχαίας ιρανικής
θρησκείας και παραφυάδας του Μιθραϊσμού, εφόσον αρχικά ο Ζερβάν είχε αποτελέσει
ένα συμπληρωματικό στοιχείο του μιθραϊκού πανθέου. Όμως, αυτονομούμενος ο
Ζερβανισμός των σασανιδικών χρόνων προσέλαβε σχεδόν αμειγώς μονοθεϊστικά
χαρακτηριστικά και περιστρεφόταν γύρω από τον Ζερβάν - ένα και μόνο Θεό,
υπόσταση του Άχουρα Μαζντά του Ζωροαστρισμού και κυρίαρχο του Χρόνου. Ο
μιθραϊκός Ζερβάν είχε ακολουθήσει τον Μίθρα στην διάδοσή του στα δυτικά ανάμεσα
στους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους λοιπούς λαούς της Ευρώπης των
αυτοκρατορικών χρόνων και εκεί σύρει τον Κρόνο και τον Saturnus από την λήθη
στην επιφάνεια των θρησκευτικών λατρειών. Ως θεότητες του ελληνορωμαϊκού και
ευρωπαϊκού μιθραϊσμού, οι Κρόνος και Saturnus παραγκώνισαν απόλυτα τους Δία και
Jupiter, έτσι
παίρνοντας μία αμετάκλητη εκδίκηση εις βάρος τους και προαναγγέλλοντας το τέλος
μιας ολόκληρης εποχής. Αλλά ο σασανιδικός Ζερβάν ως ένας και μόνος Θεός
κυρίαρχος του Χρόνου μπορούσε να θεωρηθεί ως προϊσλαμική μονοθεϊστική σύλληψη
και γι' αυτό επανέκαμψε θεαματικά μέσα στο Ισλάμ, 300 χρόνια μετά το Κήρυγμα
του Προφήτη Μωάμεθ.
Στην Βαγδάτη των Αβασιδών χαλίφηδων και των Μπαρμακιδών συμβούλων και
'πρωθυπουργών' τους συνέρρεαν σοφοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες και μύστες από
μακρινές χώρες και ποικίλους πολιτισμούς της Ασίας και της Αφρικής. Και το πιο
σημαντικό εν προκειμένω είναι ότι όχι μόνον μετέφεραν την γνώση, την σοφία και
την πίστη του τόπου τους αλλά και δημιούργησαν ένα προηγούμενο. Όταν αργότερα,
επιστήμονες, μύστες και φιλόσοφοι όπως ο ο Αλ Φαράμπι, ο Ιμπν Χάζεμ Αλ
Μπιρούνι, ο Μοχυιεντίν Ιμπν Άραμπι, μετεκινούντο από την Ανδαλουσία στη Συρία,
στη Σαχάρα, στο Κάιρο, στην Υεμένη και στην Ινδία, για να μην αναφέρω τον Ιμπν
Μπατούτα ο οποίος ταξίδευσε περισσότερο από σχεδόν οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο
του προ-αναγεννησιακού κόσμου από την Ισπανία έως την Μοζαμβίκη, την Κεντρική
Ασία, την Ινδονησία και την Κίνα, όλοι τους επαναλάμβαναν μία συμπεριφορά, μία
τακτική, μία νοοτροπία και ένα τρόπο ζωής οικουμενικό, ο οποίος είχε διακηρυχθεί
στην Βαγδάτη του δεύτερου μισού του 8ου αιώνα.
Όταν τον 15ο αιώνα στην Μαραγέ του ΒΔ Ιράν και στην Σαμαρκάνδη του
Ουζμπεκιστάν, τα οποία ήταν τα τότε παγκοσμίως κορυφαία κέντρα αστρονομίας,
αστρολογίας (: ολότελα διαφορετικής από την διαστροφή των νεωτέρων χρόνων),
μαθηματικών και ψυχικών επιστημών, Κινέζοι, Μογγόλοι ή Ρωμιοί αστρονόμοι και
μαθηματικοί εργάζονταν στα εκεί αστεροσκοπεία (το της Σαμαρκάνδης ήταν τόσο
υψηλό όσο η Αγία Σοφία), απλά συνέχιζαν μία παράδοση η οποία είχε αρχίσει πριν
από 700 χρόνια στην αβασιδική Βαγδάτη και η οποία ήταν παγκοσμίως άφθαστη.
Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Ulugh_Beg_Observatory
(ο εξάντας του αστεροσκοπείου είχε ακτίνα 36 μ!)
https://en.wikipedia.org/wiki/Ulugh_Beg
(Ο Ουλούγ Μπεκ ήταν μία εκπληκτική μορφή σουλτάνου, μύστη, επιστήμονα, και
φιλοσόφου μοναδική παγκοσμίως στην δεύτερη χιλιετία και πρέπει κανείς να πάει
τόσο πίσω όσο ο Ασσουρμαπνιπάλ στον 7ο προχριστιανικό αιώνα για να βρει κάτι το
αντίστοιχο. Χάρη στους Ζιτζ-ε Σουλτάνι, δηλαδή τους αστρονομικούς πίνακες που
ετοίμασε, υπολόγισε την διάρκεια του τροπικού έτους με μεγαλύτερη ακρίβεια από
τον σατανιστή απατεώνα Κοπέρνικο και αυτό χωρίς να αρνηθεί την επί χιλιετές
γνωστή και αποδεκτή αλήθεια ότι η Γη είναι επίπεδη επιφάνεια και όχι πλανήτης)
https://www.historytoday.com/hilda-hookham/ulugh-beg-star-gazer-samarkand
https://en.wikipedia.org/wiki/Zij-i_Sultani
ttps://en.wikipedia.org/wiki/Qāḍī_Zāda_al-Rūmī
(Ρωμιός μουσουλμάνος από την Προύσα ο οποίος εγκαταστάθηκε στην Σαμαρκάνδη
και συνεργάστηκε με τον Ουλούγ Μπεκ)
https://en.wikipedia.org/wiki/Maragheh_observatory
http://www.iranreview.org/content/Documents/Maragheh_Observatory.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_al-Din_al-Tusi
Υπάρχει μια καθοριστική διαφορά ανάμεσα σε όλα τα μεγάλα συστήματα γνώσης,
σοφίας, και επιστημών της Αρχαιότητας και των Ισλαμικών Χρόνων (μεσοποταμιακό -
ασσυροβαβυλωνιακό, αιγυπτιακό, χιττιτικό, περσικό, αραμαϊκό, υεμενικό, ινδικό,
κινεζικό και ισλαμικό) και την νεώτερη δυτική επιστήμη, η οποία είναι μία
απατηλή και κίβδηλη απομίμηση χωρίς τεκμήρια.
Τα αρχαία συστήματα γνώσης και επιστήμης δεν διεχώριζαν το υλικό από το
ψυχικό σύμπαν, τα οποία οι αρχαίοι και μουσουλμάνοι μύστες, σοφοί και
επιστήμονες τα αντιμετώπιζαν όπως είναι, δηλαδή ως μία ενότητα πλήρη
αλληλεξαρτήσεων, αλληλεπιδράσεων, αντικατοπτρισμών και αναλογιών. Η νεώτερη
δυτική ψευδο-επιστήμη ξεκίνησε από αφορισμούς, χωρίς να αποδείξει τίποτα
διεχώρισε τους δύο ενεργώς άρρηκτους κόσμους αυτούς, απέρριψε χωρίς την
παραμικρή κριτική ή επιχειρηματολογία όλα τα σημεία σύνδεσης του υλικού με τον
ψυχικό κόσμο (παράδειγμα από την Ιστορία: την παραμονή του Ιωνά επί τρεις
ημέρες και τρεις νύκτες εις την κοιλίαν του κήτους), και με υποθέσεις επί
υποθέσεων ή αφαιρέσεις επί αφαιρέσεων συνέστησε ένα ψεύδος το οποίο επέβαλε
τυραννικώς, θεατρικώς και σκοπίμως.
Ε. Συστηματική διαστρέβλωση του ισλαμικού πολιτισμού από δυτικούς
οριενταλιστές
Ακριβώς γι' αυτό οι νεώτερες δυτικές ανατολιστικές επιστήμες (Orientalism)
δεν θα μπορούσαν παρά να αποτελούν ενεργό απόπειρα διαστροφής της αλήθειας ως
τμήματα των 'ανθρωπιστικών επιστημών'. Οι disciplines orientales / Oriental
studies συνετέθησαν με σκοπό όχι να αναπαραστήσουν την κατά τομέα και θέμα
ιστορική αλήθεια αλλά για να παρουσιάσουν τα δεδομένα και τα στοιχεία, τα οποία
οι πρωτοπόροι ερευνητές θα έφερναν στο φως, μέσα στο ήδη προχαραγμένο,
αυθαίρετα διακηρυγμένο, επιμελώς διά ψευδών προετοιμασμένο, και ουσιωδώς
ανύπαρκτο πλαίσιο διάκρισης μεταξύ Ανατολής και Δύσης και εις τρόπον συμφέροντα
με τις προτιμήσεις των εγωπαθών παραχαρακτών.
Οπότε, για να επιτευχθεί αυτό, δημοσιεύθηκαν ποικίλες ιστορικές συνθέσεις,
οι οποίες είτε οφείλονται σε τρομερή άγνοια, είτε αποτελούν απόλυτη παραχάραξη
της ιστορικής αλήθειας, ενώ επίσης μεθοδικά και εσκεμμένα αποσιωπήθηκε από το
ευρύτερο κοινό διεθνώς το μέγιστο τμήμα της ανακαλυφθείσης γνώσης και σχεδόν το
σύνολο των ιστορικών πηγών - ακόμη και σε επίπεδο καταλόγων μνημείων και ιστορικών.
Τα παραπάνω δεν αφορούν μόνον την ισλαμολογία αλλά το σύνολο των ανατολιστικών
επιστημών.
Ουσιαστικά οι ιστορικές πηγές - αν μελετηθούν προσεκτικά και κριτικά από
ένα μη ειδικό - γίνεται αντιληπτό ότι από μόνες τους ανατρέπουν το πλαίσιο, το
οποίο οριενταλιστές, κλασικιστές, βιβλιστές, θεολόγοι, ιστορικοί, αρχαιόλογοι
και άλλοι υποστηρίζουν και προβάλλουν στον δημόσιο λόγο τους και στις
δημοσιεύσεις τους. Γι' αυτό, και χάρη σε μία πλειάδα αλλοιώς αχρήστων πλην όμως
καλοπληρωμένων 'επιστημόνων' και 'ειδικών', 'καθηγητών' και 'ακαδημαϊκών',
επιτυγχάνεται να παρεκτρέπεται ο μέσος ενδιαφερόμενος από την ανάγνωση των
πρωτογενών ιστορικών πηγών, οι οποίες είναι οι μόνες άξιες λόγου, και να
στρέφεται στην άχρηστη ανάγνωση ψευδεστάτων επινοήσεων, ερμηνειών και συνθέσεων
εκ μέρους των όλως ανηθίκων νεωτέρων ιστορικών - παραχαρακτών. Αυτών το
κακούργημα αποτελεί έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Έτσι, η συσσώρευση
ψευδογνώσης εκ μέρους ενός μη ειδικού αναγνώστη αποτελεί μόνον πιστοποιητικό
πνευματικού και ψυχικού θανάτου, καθώς και ληξιαρχική πράξη παράνοιας,
βαρβαρισμού και σήψης.
Πιο συγκεκριμένα και αναφορικά με τα τελευταία 250 χρόνια, οι νεώτερες διαστρεβλώσεις
του ισλαμικού πολιτισμού (καθώς και όλων των αρχαίων ανατολικών πολιτισμών) εκ
μέρους των δυτικών οριενταλιστών και αποικιοκρατών ακολούθησαν δυο διαστάσεις.
Πρώτη διάσταση: εκτός του ισλαμικού χώρου
Η πρώτη διάσταση αφορά την μεροληπτική, μη αντιπροσωπευτική, νοθευμένη,
παραπλανητική και παραχαρακτική της αλήθειας διάδοση γνώσεων, ερευνών,
στοιχείων, ανακαλύψεων και συνθέσεων σχετικά με τους ανατολικούς πολιτισμούς
i -
στην επικράτειά τους, δηλαδή την Δυτική Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική,
Αυστραλία, κοκ
ii -
στις μεγάλες χώρες οι οποίες ακαδημαϊκώς συμπαρασύρθηκαν νωρίτερα ή αργότερα από
τον δυτικοευρωπαϊκό οριενταλισμό (Γερμανία, Αυστρουγγαρία, Πολωνία, Ρωσσία -
ΕΣΣΔ, Ιαπωνία)
iii -
στις μεγάλες και μικρές χώρες τις οποίες οι αποικιοκρατικές μητροπόλεις
τεχνηέντως εκράτησαν μακράν των οριενταλιστικών επιστημών (Μεξικό, Βραζιλία,
Αργεντινή)
iv -
στις χώρες οι οποίες εξηρτώντο από τις αποικιοκρατικές μητροπόλεις πριν και
μετά την εικονική ανεξαρτοποίησή τους, και τις οποίες οι αποικιοκρατικές
μητροπόλεις εκράτησαν σε πολιτισμική, ακαδημαϊκή, επιστημονική, μορφωτική και
εκπαιδευτική απομόνωση την μία από την άλλη, ούτως ώστε να μην υπάρχουν
(αναφέρω μόνον μερικά παραδείγματα) Ινδοί αιγυπτιολόγοι, Νιγηριανοί
ασσυριολόγοι, Πακιστανοί αφρικανιστές,
Μαροκινοί τουρκολόγοι, Ουζμπέκοι χιττιτολόγοι, Σομαλοί βιβλιστές, Ιρακινοί
σινολόγοι, Σουδανοί ινδολόγοι, κοκ.
ΣΤ. Βίαιη, προμελετημένη και ύπουλη απόσπαση των συγχρόνων μουσουλμάνων από
τον πολιτισμό και το ιστορικό τους παρελθόν εκ μέρους των αποικιοκρατών
Αυτή η τρομερά απάνθρωπη, κακουργηματική και σατανική επινόηση και ενέργεια
οδήγησε - μέσα από πολλά επάλληλα στάδια - στο πρόσφατο φαινόμενο της λεγόμενης
'ισλαμικής τρομοκρατίας', το οποίο όμως επιτελείται από αντι-ισλαμιστές
ψευδο-μουσουλμάνους, οι οποίοι δεν έχουν ιστορική ταυτότητα, πολιτισμική
ακεραιότητα, ή πνευματική υπόσταση, όντας αποσπασμένα από το παρελθόν τους
παρασκευάσματα των αποικιοκρατών στα οποία οι τελευταίοι έδωσαν μία
ψευδο-κορανική και ψευδο-ισλαμική φιλολογία, η οποία είχε ήδη απορριφθεί κατά
τα χρόνια του ισλαμικού πολιτισμού.
Ως εκ τούτου, κάθε αναφορά στο Κοράνιο και στις Χαντίθ εκ μέρους είτε
δυτικών ισλαμολόγων είτε συγχρόνων ψευδο-μουσουλμάνων είναι ολότελα ψευδής και
άκυρη. Ως προς τίποτα μία τέτοια αναφορά δεν εκφράζει το αυθεντικό, ιστορικό
Ισλάμ. Η ενέργεια αυτή αποτελεί την δεύτερη διάσταση του παραχαρακτικού έργου
των δυτικών οριενταλιστών και αποικιοκρατών.
Δεύτερη διάσταση: εντός του ισλαμικού χώρου
Η δεύτερη διάσταση αφορά την προληπτική απόπειρα των δυτικών οριενταλιστών
και αποικιοκρατών να παρεμποδίσουν και να αποκλείσουν κάθε δυνατότητα
επιστροφής των μουσουλμάνων στον ισλαμικό πολιτισμό. Γνωρίζοντας ότι η παρακμή
του ισλαμικού πολιτισμού κατά τον 16ο αιώνα αποτελούσε τον βασικό λόγο της
αποδυνάμωσης των τριών τεραστίων ισλαμικών αυτοκρατοριών, δηλαδή της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας, του Σαφεβιδικού (κυριολεκτικά: σουφικού) Ιράν, και της
Μογγολικής Αυτοκρατορίας των Γκουρκανιάν (η οποία ψευδώς σήμερα αποκαλείται
στις δυτικές γλώσσες 'Mughal India'), οι δυτικοί οριενταλιστές και
αποικιοκράτες καταλάβαιναν πολύ καλά ότι, για να συνεχιστεί η παρακμή και να
επιτευχθεί η διάλυση των αλλοιώς απροσμάχητων ισλαμικών αυτοκρατοριών,
επιβαλλόταν να ενδυναμωθούν όλοι οι παράγοντες οι οποίοι είχαν συμβάλει στην
παρακμή.
Οι παράγοντες, οι οποίοι είχαν συμβάλει στην παρακμή του ισλαμικού
πολιτισμού και στην αποδυνάμωση των τριών τεραστίων ισλαμικών αυτοκρατοριών,
ήταν ορισμένα αρχικώς πολύ περιθωριακά, αιρετικά και βαρβαρικά, θεολογικά
συστήματα, τα οποία για διάφορους ιστορικούς λόγους σε διαφορετικές ιστορικές
εποχές είχαν - κακώς - αφεθεί να επιβιώσουν. Πιο συγκεκριμένα, αυτά τα
συστήματα έρχονταν ως αλληλοδιαδοχή αιρέσεων και διαστροφής του αληθινού Ισλάμ,
το οποίο τεκμηριώνουν οι ιστορικές πηγές και σε μικρό βαθμό περιέγραψα ήδη.
Αυτά τα συστήματα ήταν βασικά η βαρβαρική, νομαδική, αραβική και ως εκ
τούτου αντι-ισλαμική θεολογία του Άχμεντ Ίμπν Χάνμπαλ (9ος αιών), η
χριστιανοποίηση του Ισλάμ εκ μέρους του Άχμεντ Ιμπν Ταϊμίγια (13ος - 14ος αιών),
και η σατανική λύσσα και τύφλωση του Μουχάμαντ Ίμπν Αμντέλ Ουαχάμπ (18ος αιών).
Είναι οικτρό και ανυπόστατο ψεύδος ότι ο Άχμεντ Ιμπν Χάνμπαλ 'αποτελεί μία από
τις τέσσερις σχολές νομοδιδασκαλίας του ισλαμικού κόσμου'. Αυτό δεν
επικυρώνεται από κανένα κείμενο προ των αποικιοκρατικών χρόνων. Η αίρεση του
Ιμπν Χάνμπαλ δεν αποτελούσε δεκτό σύστημα, ούτε ο ίδιος εκλήφθηκε ποτέ ως
νομομαθής, είτε για το οθωμανικό κράτος της Σταμπούλ, είτε για το σαβεφιδικό
κράτος του Εσφαχάν, είτε για το μογγολικό κράτος των Γκουρκανιάν στο Δελχί. Ήταν
για όλους τους πραγματικούς ιστορικούς μουσουλμάνους ένα περιθωριακό σκουπίδι ή
- για να είμαι ακριβέστερος - μία απάνθρωπη επιστροφή της Τζαχιλίγια.
Το ίδιο ισχύει και για το διαβλητό και ασυνάρτητο ψευδο-θεολογικό σύστημα
πολυθεϊσμού, το οποίο ο αιρετικός Ιμπν Ταϊμίγια κήρυξε παρασύροντας αρχικά
λίγους αμορφώτους και χρησιμοποιώντας τους εναντίον των αντιπάλων του, οι
οποίοι ήταν όλοι οι κορυφαίοι μουσουλμάνοι μύστες, σοφοί, ιεροφάντες,
φιλόσοφοι, επιστήμονες και συγγραφείς της εποχής του. Η ψευδοϊσλαμική θεολογία
του Ιμπν Ταϊμίγια αποτελεί βαρβαρικό εκχριστιανισμό και τυφλό εξειδωλολατρισμό
του Ισλάμ.
Όλα αυτά πρέπει να γίνουν νοητά μέσα στα σωστά ιστορικά τους πλαίσια.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι χώρες των ισλαμικών εξουσιών ήσαν τόποι με τεράστια
ανοχή, φιλοσοφική, καλλιτεχνική, θρησκευτική ή θεολογική, σε σχέση με την
χριστιανική Ρωμανία ή την μεσαιωνική Ευρώπη. Δεν είχαν ποτέ εκτοπισθεί μεγάλοι
πληθυσμοί του χαλιφάτου σε άλλη ήπειρο, όπως το εικονολατρικό
κωνσταντινουπολιτικό πατριαρχείο είχε αποφασίσει και η στρατιωτική εξουσία είχε
επιτελέσει εις βάρος όσων Παυλικιανών είχαν επιβιώσει από τους πολέμους τους
οποίους το ίδιο τους το κράτος, η ούτως αυτοκτονούσα Ρωμανία, τους είχε
κηρύξει. Αντίθετα με την απάνθρωπη και βαρβαρική Ευρώπη των δεκάδων
εκατομμυρίων αλύπητα σφαγμένων ως τάχα αιρετικών, στο ισλαμικό χαλιφάτο δεν
είχε ποτέ καεί ζωντανός κάποιος μουσουλμάνος θεολόγος για τις ασυναρτησίες τις
οποίες έλεγε ή αφηνόταν να διδάσκει. Οι επικίνδυνοι όπως ο Ιμπν Ταϊμίγια ή ο
Ιμπν Χάνμπαλ απλώς φυλακίζονταν.
Άλλωστε, ακριβώς λόγω του υψηλού μορφωτικού, εκπαιδευτικού και
επιστημονικού επιπέδου, καθώς και του οικονομικού πλούτου και του υψηλού
βιωτικού επιπέδου (συγκριτικά με την Ευρώπη), τα οποία χαρακτήριζαν τον
ισλαμικό κόσμο από το Μαρόκο μέχρι την Ινδονησία και την Κίνα, οι όποιοι
διαπρύσιοι κήρυκες βαρβαρισμού, άγνοιας ή ειδωλολατρίας είχαν πάντοτε θεωρηθεί
ως αδιόρατοι τερμίτες στα θεμέλια της πυραμίδας του Χέοπα. Και για τις δύο
περιπτώσεις των αμορφώτων, αξέστων, κρετίνων, βαρβάρων σατανιστών Άχμεντ Ιμπν
Χάνμπαλ και Άχμεντ Ιμπν Ταϊμίγια, ο οιοσδήποτε σύγχρονός τους θα είχε γελάσει
στο άκουσμα της υπόθεσης ότι τα συστήματά τους θα επικρατούσαν στο μέλλον.
Τέλος, ο αιρετικός σατανιστής
ψευδομουσουλμάνος Μουχάμαντ Ιμπν Αμπντέλ Ουαχάμπ είχε συνεχώς καταπολεμηθεί από
την οθωμανική εξουσία ως αντι-ισλαμικό έκτρωμα αλλά παράλληλα και συστηματικά
υποβοηθηθεί από τους Άγγλους των αποικιών (της Ίνδίας') και στην συνέχεια οι
απόγονοί του και οι οπαδοί του είχαν μεθοδικά προβληθεί από την διεστραμμένη,
αποικιοκρατική Δύση (Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ) ώστε να γίνουν ένα διεθνώς
αποδεκτό κέντρο βαρβαρισμού, αιμομειξίας και ψευδοϊσλαμικής τρομοκρατίας το
οποίο κωμικώς αποκαλείται 'Σαουδική Αραβία'.
Αμερικανοί, Άγγλοι και Γάλλοι διπλωμάτες επί πολλές μακρές δεκαετίες πίεζαν
τα κατά τόπους νεοαποικιοκρατικά πιόνια και τοποτηρητές τους - στη Νιγηρία,
στην Κένυα, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μάλι, στη Σενεγάλη, στην Γκάνα, στο
Τσαντ, στο Σουδάν, στην Λιβύη, στο Καμερούν, στην Τανζανία, στην Σομαλία, στην
Αβησσυνία, στην Υεμένη, στην Συρία, στον Λίβανο, στην Παλαιστίνη, στην
Ιορδανία, στο Ιράκ, στην Ελλάδα, στην Γιουγκοσλαβία (και πιο πρόσφατα στην
Βοσνία, την Σερβία, την Μακεδονία, το Μαυροβούνιο και το Κόσοβο), στην
Βουλγαρία, στο Πακιστάν, στην Ινδία, στο Μπάνγκλα Ντες, στην Μαλαισία, στην
Ινδονησία, στις Φιλιππίνες και αλλού - να στέλνουν τους νεαρούς σπουδαστές τους
στη Σαουδική Αραβία και στην Αίγυπτο να σπουδάσουν "για να μην μένουν
προσκολλημένοι σε τοπικές παραδόσεις οι οποίες ήταν όλες δικαιωματικά και
επαινετικά αντι-αποικιοκρατικές". Οι μετά το 1992 αμερικανο-αλβανικές
σχέσεις έχουν μόνον μία προοπτική: την σταδιακή ανάδειξη της Ισλαμικής
Δημοκρατίας της Αλβανίας.
Είναι μάλιστα ενδεικτικό της σιωνιστικής διαστροφής των δυτικών διπλωματών
των αποικιοκρατικών κρατών το γεγονός ότι τα ίδια επανάλαμβαναν και μετά το
1991 στις ανεξαρτοποιημένες μουσουλμανικές χώρες - πρώην σοβιετικές
δημοκρατίες: Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν,
Κιργιζία και Καζακστάν. Το ίδιο έκαναν οι κακούργοι εγκληματίες των πρεσβειών
των ΗΠΑ, Καναδά, Αγγλίας, Αυστραλίας, Νέας Ζηλανδίας, Γαλλίας, Ολλανδίας και
Βελγίου στην Ρωσσία και με τους εκ πολλών εθνών αποτελούμενους μουσουλμανικούς
πληθυσμούς του Καυκάσου και της Σιβηρίας, όπως επίσης και στην Κίνα με τα
τουρκόφωνα έθνη του Ανατολικού Τουρκεστάν (Σινκιάν - ΒΔ Κίνα). Έτσι οι δυτικοί
αποικιοκράτες έσπρωξαν την Ανθρωπότητα στον γκρεμό επειδή είχαν επιμελώς,
συστηματικώς και επί μακρόν προετοιμάσει την απανθρωπιά, τον βαρβαρισμό και τον
σατανισμό των ψευδοπανεπιστημίων και ψευδοϊσλαμικών σχολών της Αιγύπτου και της
Σαουδικής Αραβίας.
Η δεύτερη διάσταση προωθήθηκε και εντάθηκε ιδιαίτερα με την γαλλική
κατάκτηση και απόσπαση της Αιγύπτου από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1798. Τότε,
προσλαμβάνοντας για δούλο και ορκίζοντας ως μασώνο ένα ανίδεο Οθωμανό στρατιώτη
αλβανικής καταγωγής ονόματι Μουχάμαντ Άλι, ο οποίος εύκολα 'πείσθηκε' με τις
υποσχέσεις εξουσίας, πλούτου, προβολής, φήμης και γενικής υποστήριξης των
εχθρών της χώρας του, οι Γάλλοι κατακτητές στράφηκαν εναντίον όλων των νομοταγών
πολιτών και αρχών της χώρας, επειδή αυτοί απέρριπταν ασυζητητί την απόσχιση από
το Χαλιφάτο. Στη συνέχεια, εξοντώθηκαν μέσα σε τρομερή αιματοχυσία οι
περισσότεροι σεΐχηδες του τζαμιού Αλ Άζχαρ, το οποίο αποτελούσε τον ανώτατο
θρησκευτικό θεσμό στην Αίγυπτο και φυσικά υποστήριζε την εξέγερση εναντίον των
βαρβάρων κατακτητών, τον εκδιωγμό τους, και την παραμονή της επαρχίας εκείνης εντός
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έπειτα, προσλήφθηκαν στο (έκτοτε πλέον και έως
σήμερα) ψευτο-Αλ Άζχαρ τζαμί άξεστοι και αμόρφωτοι πράκτορες του Μουχάμαντ Άλι,
οι οποίοι ως δήθεν 'σεΐχηδες' και 'ιμάμηδες' δικαιολογούσαν κάθε πολιτική
επιλογή υποτέλειας στους Γάλλους, κάθε αντι-οθωμανική πολιτική του (η οποία
οφειλόταν σε γαλλικές διαταγές), και κάθε άλλη αντι-ισλαμική μέθοδο
προσαρμόζοντας τα κηρύγματά τους στα συμφέροντα του τοποτηρητή των ξένων.
Παράλληλα, οι Γάλλοι πρώτα και οι Άγγλοι αργότερα, εφάρμοσαν μία ιδιαίτερη
τακτική ψυχολογικής χειραγώγησης, η οποία διά πράξεων είτε φαινομενικά είτε
αληθινά εχθρικών προς το τι πίστευαν ως Ισλάμ οι τότε Αιγύπτιοι δημιουργούσε ανάμεσα
στον τοπικό πληθυσμό οργισμένα συναισθήματα εναντίον των αποικιοκρατών. Τα
εναντίον τους μίση και βίαια πάθη των Αιγυπτίων διακαώς επιθυμούσαν οι Γάλλοι
και Άγγλοι αποικιοκράτες, επειδή εγνώριζαν ότι μόνον συμφορά στους Αιγύπτιους
θα μπορούσαν τέτοια συναισθήματα να επιφέρουν.
Αυτά τα συναισθήματα των μαζών και των ψευδοσεΐχηδων ο Μουχάμαντ Άλι
κατάφερνε να τα συγκρατεί πάντοτε με την καθοδήγηση των Γάλλων συμβούλων του
και χωρίς ποτέ να καταλαβαίνει περί τίνος επρόκειτο. Αλλά και ποτέ δεν άφησαν
οι αποικιοκράτες τον Μουχάμαντ Άλι και τους διαδόχους του - όργανά τους να
καταπνίξουν ολοσχερώς αυτές τις υστερικές και παθιασμένες αντιδράσεις ή - πολύ
περισσότερο - να δημιουργήσουν μέσα στην αιγυπτιακή κοινωνία του 19ου αιώνα ένα
ιδεολογικό - πολιτικό αντίβαρο εναντίον των παθιασμένων αντι-αποικιοκρατών. Η
αντι-αποικιοκρατική λύσσα των φανατισμένων μαζών ήταν ο ποθητός στόχος των
Γάλλων και των Άγγλων ως μέσον όχι μόνον τροχοπέδης και εμπλοκής αλλά και
εξόντωσης των μαζών αυτών.
Το τι συνέβη κατόπιν γαλλικού - αγγλικού αποικιοκρατικού σχεδίου σε
εκατοντάδες περιστάσεις κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα στην Αίγυπτο είναι
απλό να καταλάβουμε.
Έχοντας από 200 και πλέον χρόνια (πριν το 1800) παρακμάσει ως τμήμα του
ισλαμικού πολιτισμού και βυθισθεί στον βαρβαρισμό του θεολογικού συστήματος του
χανμπαλιστή Ιμπν Ταϊμίγια, έχοντας μείνει χωρίς σωστή πνευματική, θρησκευτική, πολιτική
και κοινωνική καθοδήγηση εκ μέρους του Χαλιφάτου, έχοντας ως πολιτική,
θρησκευτική και εκπαιδευτική εξουσία αμόρφωτους ηλίθιους, οι οποίοι εύκολα
χειραγωγούντο από τους εγκληματίες κατακτητές χωρίς καν να το καταλαβαίνουν, οι
Αιγύπτιοι - ντε φάκτο ανίκανοι να κρίνουν τι ήταν ισλαμικά ή χριστιανικά σωστό
- έπεσαν θύματα τακτικών
Ι) συστηματικής παραπληροφόρησης,
ΙΙ) διαίρεσης σε επίπεδο θρησκευτικό (μεταξύ Κοπτών χριστιανών και
μουσουλμάνων), και
ΙΙΙ) μεθοδευμένης ψυχολογικής χειραγώγησης η οποία τους εβύθισε
1) σε ένα αυτοκαταστροφικό μίσος,
2) σε μία υστερική τύφλωση,
3) σε μία πολιτιστική, επιστημονική, και κοινωνική αυτοαπομόνωση, και
4) σε μία ψευδοθρησκεία, η οποία χαρακτηριζόταν
α) από τα τυπικά εξωτερικά γνωρίσματα της ισλαμικής λατρείας,
β) από παντελή απουσία πενυματικότητας, κριτικής, ανάλυσης, σύνθεσης,
σκέψης λογικής και - κυρίως - Ηθικής (δεδομένου ότι Ηθική σημαίνει αρχές, αξίες
και αρετές και όχι τυφλά και ανεγκέφαλα εκτελεσμένες διαταγές) και
γ) από τυπική διαδικασία μετατροπής των πιστών από ανθρώπους σε ζώα. Ήταν
δηλαδή μία συνειδητή διαδικασία αποκτήνωσης των πληθυσμών τους οποίους οι
Γάλλοι και στην συνέχεια οι Άγγλοι είχαν κατακτήσει.
Εκείνο το οποίο προκύπτει από τα παραπάνω είναι ότι τέτοια άτομα,
κοινωνίες, και δούλοι ξένων ως τοποτηρητές και ντόπιοι ηγέτες ολοσχερώς
αδυνατούν να λάβουν μία έστω σωστή - πόσο μάλλον ισλαμική - απόφαση και από ένα
είδος αυτοματισμού οδηγούνται από αποτυχία σε αποτυχία όντας άβουλες μαριονέτες
στα χέρια των αποικιοκρατών. Η σύγχρονη ψευδο-Αίγυπτος δεν είναι μία χώρα, η
οποία μπορεί να επιζήσει μόνη της ούτε μία εβδομάδα. Την ευθύνη της
φαινομενικής διατήρησης εν ζωή του πτώματος 'Αίγυπτος' ανέλαβαν κατά τα
συμφέροντά τους διαδοχικά οι Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή
Ένωση. Όταν τραβήξουν την μπρίζα, όλοι θα καταλάβουν ότι το πτώμα απλώς ήταν
άταφο.
Πάνω σε αυτή την βάση στήθηκε το επόμενο στρώμα - στάδιο, το οποίο περιλάμβανε
την μασωνική - σιωνιστική διαμόρφωση 'πνευματικών' και 'πολιτικών' ηγετών, όπως
οι κρετίνοι ισλαμιστές στυλ Τζαμαλεντίν αλ Αφγάνι (: ένας ψευδομασώνος του
οποίου ο ψευδο-πανισλαμισμός ήταν ανυπόστατος ως άρνηση του Οθωμανικού
Χαλιφάτου) και Μουχάμαντ Άμπντου (: ένας αμόρφωτος ψευδομουταζιλιστής), και οι ηλίθιοι
εθνικιστές Σαάντ Ζαγλούλ, Ταλαάτ Χαρμπ, και Μουστάφα Αν-Ναχάς. Με την εμφάνιση
των διαφόρων αποχρώσεων ισλαμισμών, εθνικισμών και παν-αραβισμών, η ολοσχερής
απομάκρυνση από το Χαλιφάτο και απεμπόληση του ισλαμικού πολιτισμού είχε
ολοκληρωθεί. Δεν απέμενε πλέον παρά να εμφανισθεί η ισλαμική τρομοκρατία, ως το
ανώτατο στάδιο της αποικιοκρατίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι ψευδομουσουλμάνοι σήμερα, είτε 'μετριοπαθείς'
είτε 'εξτρεμιστές' (το σιωνιστικό αυτό παρασκεύασμα και ψευδοδίλημμα είναι
ολότελα άκυρο), μισούν τον ισλαμικό πολιτισμό, επίμονα θέλουν να τον αγνοούν, εκφράζονται
βάναυσα και υβριστικά εναντίον του, και δεν διαβάζουν ποτέ τίποτα σχετικό -
ούτε κατά την δημόσια εκπαίδευση, ούτε σε βιβλία - εκδόσεις - εγκυκλοπαίδειες,
ούτε στα ΜΜΕ. Το σύνολο των φερομένων ως μουσουλμάνων σήμερα είναι μία άμορφη
μάζα χωρίς ταυτότητα, χωρίς ακεραιότητα, χωρίς προέλευση, και χωρίς υπόσταση -
πόσον μάλλον συσχέτιση με τον ισλαμικό πολιτισμό.
Ζ. Διαστρεβλώσεις της ταυτότητας και του ιστορικού ρόλου των Μπαρμακιδών
από δυτικούς οριενταλιστές
Όσον αφορά τους ίδιους τους Μπαρμακίδες είναι αυτονόητο ότι, συνεπεία των
προαναφερμένων καταστάσεων, σήμερα οι συντριπτικά περισσότεροι μουσουλμάνοι
τους αγνοούν έστω και ως όνομα. Οι δυτικοί ιστοριογράφοι και ισλαμολόγοι
συστηματικά παραχαράσσντας και την παραμικρή λεπτομέρεια αποπειρώνται να
παρουσιάσουν τους Μπαρμακίδες ως ινδικής προέλευσης βουδιστές από το βόρειο
Αφγανιστάν! Αλλά δεν υπήρχαν Ινδοί στο βόρειο Αφγανιστάν του 7ου και του 8ου
αιώνα: αντίθετα, υπήρχαν τουρκόφωνα (Turkic) φύλα.
Ελεεινοί παραχαράκτες της ισλαμικής και της ιρανικής ιστορίας, οι δυτικοί
οριενταλιστές προσπαθούν να ανεύρουν σανσκριτικές λέξεις κάπως παρεμφερείς του
ονόματος της μεγάλης ιρανικής οικογένειας και να 'αποδείξουν' έτσι την ινδική
καταγωγή της! Ωστόσο το όνομα Μπαρμάκ είναι άσχετο με την λέξη 'πραμούχα' (όπως
ισχυρίζονται ορισμένοι διαστρεβλωτές οριενταλιστές), η οποία άλλωστε δεν θα
εξαραβιζόταν σε 'Μπαρμάκ' αλλά σε 'Μπαρμούχ'.
Το όνομα Μπαρμάκ είναι αραβική φωνητική παραφθορά της τουρκικής λέξης
'παρμάκ', επειδή στα αραβικά δεν υπάρχει -π. Η λέξη σημαίνει βασικά 'δάκτυλος'
και το νόημά της ισχύει σε κυριολεκτικό και σε μυητικό - μυστικιστικό επίπεδο.
Ως επώνυμο, υπάρχει μέχρι και σήμερα στα τουρκικά (Parmakoğlu & Barmakoğlu),
στα περσικά (Barmak Zadeh), στα αρμενικά (Barmakian) και στα ρωσσικά,
ουζμπεκικά και καζακικά (Бармаков - Barmakov).
Άλλωστε, αν η καταγωγή των Μπαρμακιδών ήταν όντως ινδική και βουδιστική, ο
χαρακτήρας της παρέμβασής τους στα πράγματα του Χαλιφάτου θα ήταν συνυφασμένος
με διάδοση ινδικών και βουδιστικών πολιτισμικών στοιχείων. Αντίθετα, χάρη τους
Μπαρμακίδες, ένας κατακλυσμός ιρανικών και τουρανικών πολιτισμικών χαρακτήρων
και στοιχείων κατέκλυσε το αβασιδικό χαλιφάτο. Ακόμη χειρότερα και με δεδομένη
την πρώιμη στρατιωτική θητεία του Χάλεντ Ιμπν Μπαρμάκ στο χαλιφάτο, δεν
γνωρίζουμε ούτε ένα Ινδό, ο οποίος να στρατολογήθηκε στο πρώιμο χαλιφάτο.
Αντίθετα, όταν τουρκόφωνοι (Turkic)
πληθυσμοί του Ιράν και της Κεντρικής Ασίας ήλθαν σε επαφή με τις πρώιμες ισλαμικές
στρατιές του 7ου αιώνα, αμέσως προσχώρησαν, στρατολογήθηκαν, και έγιναν οι πιο
φημσμένοι στρατιωτικοί των ισλαμικών χαλιφάτων.
Ένα παρεμφερές στοιχείο αλλοίωσης της ιστορίας των Μπαρμακιδών από τους
δυτικούς οριενταλιστές είναι η εισαγωγή του όρου Persianate
αναφορικά με τον κατακλυσμό ιρανικών και τουρανικών πολιτισμικών στοιχείων και
χαρακτήρων μέσα στο αβασιδικό χαλιφάτο. Ο όρος 'Περσία' δεν σημαίνει 'Ιράν'
αλλά σχετίζεται με το Φαρς (την ευρύτερη περιοχή της Περσέπολης και των
Πασαργάδων). Οι Πέρσες (που κατοικούν στο Φαρς και μιλούν τα φαρσί - περσικά) είναι
ένας μόνον από τους λαούς ή τα έθνη του Ιράν. Εξάλλου, πολλά τουρκόφωνα (Turkic) έθνη, όπως
ιδιαίτερα οι Αζέροι (Ατροπατηνοί), έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του
ιρανικού πολιτσμού τόσο στα προϊσλαμικά όσο και στα ισλαμικά χρόνια. Πολλές
ισλαμικών χρόνων δυναστείες του Ιράν είχαν συσταθεί τουρκόφωνα (Turkic) φύλα.
Οπότε, θα ήταν λογικώτερο να περιγράψουμε την επιβολή ιρανικών πολιτισμικών
στοιχείων στο αβασιδικό χαλιφάτο ως Iranate ή Turanate και
όχι ως Persianate. Όπως και αν έχει το θέμα, η ισλαμική κατάκτηση του Ιράν
οδήγησε στην εκ των ένδον ιρανική κατάκτηση του ισλαμικού χαλιφάτου.
Φαίνεται ότι ο Οράτιος (Horatius, Epistulae 2.1.156), ο
οποίος έγραψε το κλασικό Graecia capta ferum victorem cepit et artes intulit agresti Latio (η κατακτημένη Ελλάδα κατέκτησε τπν άγριο κατακτητή και
εισήγαγε τις τέχνες στο αγροτικό Λάτιο) θα έπρεπε να ζήσει αρκετούς αιώνες
αργότερα, ώστε να σχηματίσει την ίδια πρόταση, αντικαθιστώντας το Graecia με το
Ιράν και το Latio με το Ισλαμικό Χαλιφάτο. Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Persianate_society
https://en.wikipedia.org/wiki/Persianate_society#Shahnameh's_impact_and_affirmation_of_Persianate_culture
https://en.wikipedia.org/wiki/Turco-Persian_tradition
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Caliphs
https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_Iran#Islamic_golden_age,_Shu'ubiyya_movement_and_Persianization_process
https://en.wikipedia.org/wiki/Shu%27ubiyya
https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_Iran#Persianate_states_and_dynasties_(977%E2%80%931219)
https://en.wikipedia.org/wiki/Iranian_Intermezzo
https://en.wikipedia.org/wiki/Buyid_dynasty
https://en.wikipedia.org/wiki/Ghaznavids
https://en.wikipedia.org/wiki/Seljuk_Empire
https://en.wikipedia.org/wiki/Khwarazmian_dynasty
https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_Iran
Πιστεύω ότι τα παραπάνω είναι αρκετά και συνεπώς δεν χρειάζεται να επεκταθώ
στην ιστορία των Μπουαϊχί (Μπουγιδών) και των λοιπών ιρανικών ισλαμικών
δυναστειών, βασιλείων και αυτοκρατοριών οι οποίες εμφανίσθηκαν μετά το τέλος
της ακμής του αβασιδικού χαλιφάτου και αλληλοδιαδέχθηκαν η μία την άλλη μέχρι
τα τέλη του 19ου αιώνα (πριν φθάσει και στο Ιράν η αποικιοκρατία). Το
συμπέρασμα είναι ότι σαφώς και ιστορικά - πολιτισμικά η Ρωμανία ζημιώθηκε πολύ
περισσότερο από το Ιράν από τις ισλαμικές κατακτήσεις του 7ου αιώνα.
Και ακόμη χειρότερα, το προϊσλαμικό παρελθόν του Ιράν ως ενιαίο σύνολο
άφησε τα ίχνη του έντονα και διαχρονικά παρά τον εξισλαμισμό του Ιράν. Ο Χακανί
είχε γράψει τον 12ο αιώνα ένα ποίημα για τα ανάκτορα της Κτησιφώντος (Αλ
Μανταΐν) και σ' αυτό περιέγραψε την θλίψη και τις εντυπώσεις του, τις
αναπολήσεις και τις νοσταλγίες του δίπλα στα ερείπια των μεγαλόπρεπων σασανιδικών
ανακτόρων (https://en.wikipedia.org/wiki/Khaqani). Αλλά κανένας Ρωμιός ποιητής
του 7ου ή του 10ου αιώνα δεν αισθανθηκε κάτι τέτοιο σε ένα χώρο ερειπίων
αρχαιοελληνικής πρωτεύουσας από την Αλεξάνδρεια στην Αντιόχεια ή από την Πέργαμο
στην Κυρήνη.
No comments:
Post a Comment