Ψυχική Οντολογία, Κοσμογονία, Εσχατολογία και Θεουργία από την Αρχαία Ασσυρία, Βαβυλώνα και Αίγυπτο μέχρι Σήμερα

Ψυχική Οντολογία, Κοσμογονία, Εσχατολογία και Θεουργία από την Αρχαία Ασσυρία, Βαβυλώνα και Αίγυπτο μέχρι Σήμερα

((Spiritual Ontology, Cosmogony, Eschatology and Theurgy from Ancient Assyria, Babylon and Egypt down to our days))

Δημοσιεύω το κείμενο μιας απαντητικής επιστολής προς ένα φίλο στην Λαμία, ο οποίος με είχε ερωτήσει πέρσι μια σειρά σχετικών θεμάτων. Η επιστολή, η οποία τώρα μετατρέπεται σε άρθρο, γράφηκε σε διαφορετικές χώρες και ηπείρους στα τέλη του 2019 και στις αρχές του 2020. Αν και αρκετά σχοινοτενές, το άρθρο είναι πολύ περιληπτικό των αναφερομένων θεμάτων. Οι ενότητες του άρθρου διαμορφώθηκαν ήδη κατά την καταγραφή της απαντητικής επιστολής.

Οι ενότητες της επιστολής έχουν ως εξής:

Α. Η Γνώση περί του Ψυχικού Σύμπαντος

Β. Συνέργεια Ψυχής και Σώματος και Ηθική

Γ. Πίστη

Δ. Μόρφωση, Γνώση, Έρευνα, Φιλοσοφία & Σοφία: δεν σώζουν

Ε. Ο Ιησούς και οι Μαθητές του δεν φιλοσοφούσαν, δεν ερευνούσαν, και δεν μυούσαν Μέλη

ΣΤ. Αρχαία Ανατολική Ιερατική Ψυχική Οντολογία και οι Εκπεσόντες Γνωστικοί

Ζ. Η Θεουργία των Αρχαίων Ανατολικών Ιερατείων και το Τέλος της

Η. Εκμετάλλευση της Ανθρώπινης Γενετήσιας Ορμής: το Επίκεντρο του Σατανισμού 

Θ. Ψυχική Οντολογία, Κοσμογονία και Εσχατολογία

Ι. Χριστιανωσύνη, Ισλάμ και οι Διάδοχοι των Γνωστικών

ΙΑ. Η Στρεβλή Ψυχική Οντολογία των Νεωτέρων Ευρωπαίων Πνευματιστών

ΙΒ. Ασσυροβαβυλωνιακή και Αιγυπτιακή Κοσμογονία των Προκατακλυσμιαίων Χρόνων & Ψυχική Οντολογία

ΙΓ. Η Θάλασσα, ως Προκοσμικό Κατάλοιπο, είναι ο Πατέρας του Διαβόλου

ΙΔ. Τα Πέντε Θεμελιώδη Στοιχεία και ο Άνθρωπος

ΙΕ. Ανθρώπινο Σώμα, Ανθρώπινη Ψυχή, Υλικό Σύμπαν και Ψυχικά Σύμπαντα

ΙΣΤ. Τρισυπόστατος Άνθρωπος: Σώμα, Χαρακτήρας και Ψυχή

ΙΖ. Σώμα, Χαρακτήρας, Ψυχή και Θάνατος

ΙΗ. Η Γεννήτρια Έλικα της Ζωής

Όλες οι ενότητες απέχουν πολύ από το να παρουσιάζουν τα διαλαμβανόμενα θέματα εμπεριστατωμένα και στις πραγματικές τους διαστάσεις. Πρέπει ως εκ τούτου να εκληφθούν απλά ως εισαγωγικές τοποθετήσεις.

Απάντηση σε ερωτήσεις σχετικά με τα Ψυχικά Σύμπαντα και την Ανθρώπινη Ψυχή

Φίλε Γιάννη,

Θερμώς ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου για τα άρθρα και τα βιβλία μου, και ακόμη περισσότερο για την εμπιστοσύνη σου στο άτομό μου όπως γίνεται σαφές από τις ερωτήσεις τις οποίες κάνεις.

Λυπάμαι για την καθυστέρηση στην απάντησή μου αλλά και όταν είμαι καθ' οδόν και όταν είμαι κατ' οίκον, δεν είμαι σε συνεχή σύνδεση με το Ιντερνέτ, ούτε σε διαρκή εξάρτηση από το λαπτόπ μου. Υπάρχουν πολύ περισσότερα από τα της υλικής καθημερινότητας θέματα στην ζωή μου, αλλά βεβαίως οι ώρες είναι 24 και οι ημέρες 7. Και καμμιά ώρα δεν έχει περισσότερα από 60 λεπτά.

Οι μισοί σχεδόν άνθρωποι τώρα πλέον ευρίσκονται σε ένα είδος κατ' οίκον περιορισμού αλλά αυτό είναι φυσιολογικό, επειδή οι ίδιοι με την πρότερη συμπεριφορά τους το ανεζήτησαν αυτό, έστω ασυνειδητοποίητα. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους οι τοίχοι δεν είναι εμπόδια, οι αστυνομικοί δεν έχουν όραση, και οι παρούσες διαστάσεις περιορίζονται.

Κάποτε, πριν από πάνω από 35 χρόνια, είχα ρωτήσει ένα ηλικιωμένο άτομο με κάποια αντίληψη για το υλικό και το ψυχικό σύμπαν πόσο χρονικό διάστημα θα μπορούσε κάποιος να παραμείνει μεταφερμένος ενώπιον άλλων ανθρώπων σε μια άλλη εποχή. Η απάντηση ήταν πολύ απλή:

-'Οσο θέλει να χάσει από την δική του ζωή στην σημερινή εποχή.

Και αυτό ήταν πολύ σωστό.

Αλλά βγαίνω εκτός θέματος. Υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος για τον οποίο καθυστέρησα να σου απαντήσω. Αυτός σχετίζεται με την ίδια την ερώτησή σου ή μάλλον τις ερωτήσεις σου, οι οποίες δεν μπορούν να απαντηθούν μέσα σε λίγες παραγράφους, επειδή αφορούν ένα ολόκληρο σύμπαν ελάχιστα γνωστό σε σένα, άγνωστο στους περισσότερους, εσφαλμένα ερμηνευμένο από αποτυχόντες ερευνητές, και εξεπίτηδες παρερμηνευμένο ή ακόμη και αποσιωπημένο από εκείνους τους οποίους θα βλάψουν οικτρά και θα καταστρέψει αμετάκλητα η περί του σύμπαντος αυτού γνώση και η διάδοσή της ανάμεσα στους ανθρώπους.

Α. Η Γνώση περί του Ψυχικού Σύμπαντος

Αυτή η γνώση άλλωστε είναι η μόνη πραγματική σωτηρία του αποκομμένου από το σύμπαν αυτό ανθρώπου. Αλλά η γνώση αυτή δεν είναι πάντοτε εφικτή για όλους. Το είδος της αποκοπής ενός ανθρώπου από το ψυχικό σύμπαν και το είδος της αποτελμάτωσής του στο υλικό σύμπαν καθορίζουν σε ποιο βαθμό η γνώση για το ψυχικό σύμπαν είναι όντως εφικτή για το άτομο αυτό. Με αυτό δεν εννοώ μόνον ότι, αν κάποιος είναι άθεος, υλιστής, άπιστος, μοντερνιστής και θύμα όλων των ουσιαστικά ανυπάρκτων –ισμών, θα αρνηθεί να δεχθεί την ύπαρξη του ψυχικού σύμπαντος και θα γελάσει στην αναφορά του. Αυτά τα ανθρωπόμορφα όντα δεν με απασχολούν και σύντομα η Γη θα καθαρισθεί από την μολυσματική ύπαρξή τους.

Δυστυχώς όμως και σε συντριπτική πλειοψηφία οι άνθρωποι, ακόμη και όσοι θεωρητικά πιστεύουν ότι υπάρχει ψυχικό σύμπαν, έχουν βλάψει τον εαυτό τους με την ζωή τους, και τον έχουν βλάψει τόσο αυτοκαταδικαστικά ώστε να μην δύνανται να δεχθούν αυτήν την γνώση, η οποία είναι η σωτηρία.

Αυτό εμφανώς συνέβη στον Ιησού και στους μαθητές του, διότι μια στιγμή εκείνος τους είπε ότι δεν μπορούν να δεχθούν περισσότερα. Δηλαδή δεν θα απέρριπταν τα λόγια του αλλά οι ίδιοι είχαν ήδη ακούσει την ποσότητα γνώσης, την οποία μπορούσαν να καταχωρήσουν μέσα τους. Αυτό είναι το γνωστό:  

Ἔτι πολλὰ ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ᾿ οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι.

(Κατά Ιωάννην, ΙΣΤ' 12)

Θα με ερωτήσεις συνεπώς, αν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι είναι χαμένοι εξαιτίας του τρόπου ζωής τους. Δυστυχώς ναι. Και γι' αυτό, και στον παρόντα κόσμο θα έχουν ένα πολύ άσχημο τέλος και στον ψυχικό κόσμο, στον οποίο θα επιστρέψουν, θα έχουν πολύ άθλια μοίρα. Υπάρχει μόνον η μετάνοια, η οποία μπορεί να σπάσει το συμπαγές χώρισμα, το οποίο έχει χωρίσει την ψυχή από την ύλη (: την καρδιά, το μυαλό, το ηλιακό πλέγμα και το υπόλοιπο σώμα) του ανθρώπου. Αλλά μετάνοια σημαίνει οδυρμό, ένα πολύ μακρόσυρτο οδυρμό, μία αποφασιστική απόρριψη του πρότερου εαυτού σε απόλυτο βαθμό, και μία ολοσχερή αλλαγή πορείας. 

Β. Συνέργεια Ψυχής και Σώματος και Ηθική

Είπα ότι η γνώση του ψυχικού κόσμου είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Αυτό δεν είναι ολότελα ακριβές. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η γνώση μόνη της είναι η πύλη της σωτηρίας του ανθρώπου, όχι αυτή ταύτη η σωτηρία. Από μόνη της δηλαδή η γνώση του ψυχικού κόσμου δεν επιφέρει την σωτηρία του ανθρώπου. Είναι κυρίως, ως συνέπεια της γνώσης αυτής, η συνέργεια της ψυχής και του σώματος (: της καρδιάς, του μυαλού και του ηλιακού πλέγματος) αυτή η οποία σώζει. Αυτή η συνέργεια, η οποία είναι ένα εντελώς πρακτικό θέμα, δηλαδή μια δραστηριοποίηση, σώζει όμως – υπό ένα όρο: ότι ο άνθρωπος τοποθετεί την συνέργεια ψυχής και σώματος πάνω στις ηθικές βάσεις της Δημιουργίας, δηλαδή την Ηθική την οποία όλες οι θρησκείες έχουν ορίσει ως αληθινό κώδικα συμπεριφοράς.

Δεν υπάρχουν διαφορετικές ηθικές ανά θρησκεία: είναι μόνον μία Ηθική σε όλες τις θρησκείες, αν αναφερθείς στην αρχική μορφή της κάθε θρησκείας και όχι σε ύστερες και εκπεσούσες μορφές θρησκείας, όπως οι σημερινές μεγάλες και γνωστές θρησκείες, ή όπως ο βαβυλωνιακός νεργκαλισμός της Κούτχα, οι αιγυπτιακές θρησκείες της Ύστερης Αρχαιότητας, το αρχαίο ελληνικό δωδεκάθεο, ο διονυσιακός σατανισμός, η καρχηδονιακή θρησκεία στα μισά της πρώτης προχριστιανικής χιλιετίας, ο μιθραϊσμός, κοκ.

Αυτή η συνέργεια ψυχής και σώματος ενός ανθρώπου πάνω στην βάση της Ηθικής έχει ένα όνομα. Υπάρχει μία λέξη η οποία την περιγράφει: Πίστη.

Γ. Πίστη

Πίστη δεν σημαίνει αποδοχή θεωριών, ιδεών, ιδεολογιών, φιλοσοφιών, απόψεων, γνωμών, ή αφηγημάτων. Αυτή η έννοια (connotation) είναι ο κατεξευτελισμός και ο εκχυδαϊσμός της αρχικής έννοιας / σημασίας της λέξης αυτής. Η εξής πρόταση δεν είναι μόνον λαθεμένη αλλά και κτηνωδώς αποχαυνωτική:

Ο α' πιστεύει στον μαρξισμό, ο β' πιστεύει στον υπαρξισμό, ο γ' πιστεύει στον βουδισμό, ο δ' πιστεύει στην Χριστιανωσύνη, και ο ε' πιστεύει στο Ισλάμ.

Η χρήση του νεοελληνικού ρήματος 'πιστεύω' στην παραπάνω πρόταση είναι αυτή όσων είναι προκαταδικασμένοι να εξοντωθούν φυσικά στα επερχόμενα κτυπήματα και υποστούν τα πάνδεινα στον ψυχικό κόσμο εσαεί.

Πιστεύω σημαίνει 'έχω Πίστη'.

Πίστη σημαίνει 'περπατάω πάνω στα νερά της λίμνης', 'εκβάλλω δαιμόνια', 'ξεραίνω δέντρα', 'μετακινώ βουνά', κοκ. Κ-υ-ρ-ι-ο-λ-ε-κ-τ-ι-κ-ά.

Η ισχύς με την οποία ένας άνθρωπος μπορεί να επιτύχει όλα αυτά και πολλά περισσότερα λέγεται Πίστη. Αυτή είναι η συνέργεια ψυχής και σώματος.

Τώρα, με αυτά όλα σχετίζονται αναμφίβολα η δειλία και ο φόβος. Όπου αυτά εμφανίζονται, συμβαίνει ό,τι συνέβη στον Πέτρο, όταν περπατούσε πάνω στα νερά της λίμνης, και τον συγκράτησε ο Ιησούς για να μην βυθισθεί.

Τι σημαίνουν δειλία και φόβος; Απώλεια συνέργειας ψυχής και σώματος.

Τώρα, με αυτά όλα σχετίζονται αναμφίβολα και η καθημερινότητα και ο τρόπος ζωής ενός ανθρώπου. Όταν οι μαθητές του Ιησού ρώτησαν γιατί εκείνοι δεν μπορούσαν να εκβάλουν το ισχυρό δαιμόνιο που κατοικούσε τον απειλητικό δαιμονισμένο, ο Ιησούς τους είπε ότι είχαν μικρή Πίστη και ότι η ιεραρχία του συγκεκριμένου δαιμονίου απαιτούσε νηστεία και προσευχή.

Αυτά όμως είναι τρόπος ζωής και καθημερινότητα.

Τι σημαίνουν νηστεία και προσευχή; Προσπάθεια επαναφοράς του ανθρώπου στην φυσική του κατάσταση πριν από τις διαδοχικές πτώσεις, οι οποίες έχουν καταγραφεί μέσα στην Ιστορία.

Αυτόματα τα παραπάνω παραπέμπουν σε κάτι το οποίο προανέφερα: σωτηρία δεν είναι μόνον γνώση του ψυχικού κόσμου αλλά συνέργεια ψυχής και σώματος πάνω στην βάση της Ηθικής.

Δ. Μόρφωση, Γνώση, Έρευνα, Φιλοσοφία & Σοφία: δεν σώζουν

Αν λοιπόν κάποιος θελήσει να μάθει και να ερευνήσει, να διαβάσει και να μελετήσει, να κατατοπιστεί και να εμβαθύνει στα περί του ψυχικού σύμπαντος, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα γίνει ένας μορφωμένος άνθρωπος, ένας διανοητής, ένας σοφός αν θέλεις (δηλαδή ασύγκριτα ανώτερος από τους πάντοτε ασήμαντους φιλοσόφους), αλλά θα είναι ανίκανος να δράσει και να συνενεργήσει ψυχή τε και σώματι.

Πιθανώτατα ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα σωθεί. Και αυτό θα οφείλεται στο γεγονός ότι δεν θα έχει συμπεριλάβει στην καθημερινότητά του τις πρακτικές ασκήσεις, οι οποίες μόνες μπορούν να τον εξοικειώσουν με την ψυχή του, να τον βοηθήσουν να αντιληφθεί τι ακριβώς είναι ψυχή, και στην συνέχεια να επιτύχει την συνέργεια της ψυχής του και του σώματός του. Νηστεία και προσευχή είναι επίσης πρακτικές ασκήσεις.

Τι σημαίνει να μην συμπεριλάβει ένας άνθρωπος στην καθημερινότητά του τις πρακτικές ψυχοσωματικές ασκήσεις; Αποδοχή της 'παρούσης' κατάστασης του ανθρώπου ως 'φυσιολογικής'. Βάζω εντός εισαγωγικών την λέξη 'παρούσα' επειδή δεν την περιορίζω στο σήμερα αλλά την επεκτείνω στην κάθε εποχή μετά τουλάχιστον τον Κατακλυσμό. Και βάζω εντός εισαγωγικών την λέξη 'φυσιολογική' ειρωνικά.

Τίποτα δεν υπάρχει 'φυσιολογικό' στον μετακατακλυσμιαίο κόσμο: ούτε η Γη είναι φυσιολογική αλλά οικτρά αλλοιωμένη σε σχέση με εκείνη του προκατακλυσμιαίου κόσμου, ούτε τα ύδατα, τα οποία την περιβάλλουν, είναι 'φυσιολογικά' (δηλαδή τα αλμυρά ύδατα – η θάλασσα), ούτε και υπάρχει πουθενά έστω ένα εσχατολογικό – αποκαλυπτικό κείμενο το οποίο να αποδέχεται ότι μετά το Πλήρωμα του Χρόνου θα υπάρχει το αποτρόπαιο αίσχος της θάλασσας.

Τι σημαίνει αποδοχή της παρούσης κατάστασης του ανθρώπου ως φυσιολογικής; Σημαίνει θάνατο. Οικτρό ψυχικό θάνατο και άθλια ύπαρξη στο Επέκεινα.

Ε. Ο Ιησούς και οι Μαθητές του δεν φιλοσοφούσαν, δεν ερευνούσαν, και δεν μυούσαν Μέλη

Σε καθαρά συμπεριφορικό επίπεδο, δεν υπάρχει καμμιά σχέση και καμμιά σύγκριση του Ιησού και των μαθητών του, ως μιας ομάδας, με διάφορες άλλες, προγενέστερες, μεταγενέστερες ή σύγχρονές τους, ομάδες τις οποίες γνωρίζουμε από τα κείμενα τα οποία οι ίδιες άφησαν ή από άλλων αναφορές. Ο Ιησούς και οι μαθητές του περιπλανώνταν ασταμάτητα, έως ότου αποφάσισαν να πάνε στα Ιεροσόλυμα και εκεί πήραν τα πράγματα διαφορετική τροπή.

Ανάμεσα στους μαθητές του Ιησού, τους δώδεκα και τους υπόλοιπους, υπήρχαν αρκετοί οι οποίοι θα μπορούσαν να έχουν διαθέσει ένα σπίτι, όπου να μένουν όλοι και ο Ιησούς να κηρύττει και να θεραπεύει, αλλά αυτή η ιδέα δεν κρίθηκε σκόπιμη για την απαραίτητη καθημερινότητά τους και τις πρακτικές ψυχοσωματικές ασκήσεις τους. Θέλει εξαιρετική προσοχή αυτό το σημείο.

Ο Ιησούς και οι μαθητές του δεν έμοιαζαν με μια ελεεινή ομάδα Ρωμαίων ή Ελλήνων φιλοσόφων, οι οποίοι άσκοπα και άχρηστα, άθλια και αυτοκαταστροφικά, και για πολλά χρόνια συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων, και μέσα από ανόητες θεωρίες προσπαθούσαν να υποθέσουν τι υπάρχει στο ψυχικό σύμπαν το οποίο τους ήταν πρακτικώς ολότελα άγνωστο.

Αυτοί οι φιλόσοφοι ήταν άθλια φιλάρεσκοι αλαζόνες, οι οποίοι ήθελαν να συνδυάσουν τις αχρείαστες και ανυπόστατες θεωρίες τους με υλικές απολαύσεις, δηλαδή μια θεοκατάρατη καλοπέραση. Αυτό δεν σήμαινε μόνον αποδοχή της παρούσης κατάστασης του ανθρώπου ως φυσιολογικής αλλά και εκμετάλλευση της κατάστασης αυτής, δηλαδή συντριπτική ενοχή και συνενοχή στην παράταση της κατάστασης αυτής.

Ο Ιησούς και οι μαθητές του δεν ήταν μια ομάδα Γνωστικών ή Ερμητιστών με ιεραρχία όμοια των αρχαίων ανατολικών ιερατείων, με μυήσεις μελών από τον ένα βαθμό στον άλλο, και με σταδιακή αποκάλυψη της αλήθειας του ψυχικού κόσμου. Οι ποικίλοι Γνωστικοί και οι Ερμητιστές προσπαθούσαν να ανασυστήσουν αρχαία ιερατικά και θρησκευτικά σχήματα και συστήματα των οποίων όμως αγνοούσαν την ουσία και την αρχή, όπως επίσης και την πτώση, αλλοίωση και παραποίηση.

ΣΤ. Αρχαία Ανατολική Ιερατική Ψυχική Οντολογία και οι Εκπεσόντες Γνωστικοί

Η αντίληψη, την οποία Γνωστικοί και Ερμητιστές της Ύστερης Αρχαιότητας είχαν για την Ψυχική Οντολογία, την κυριώτερη των αρχαίων ανατολικών ιερατικών ψυχικών επιστημών, ήταν ολότελα λαθεμένη και οι ίδιοι ήσαν ανίκανοι να καταλάβουν το τι είχαν ήδη ξεχάσει οι Βαβυλώνιοι και Αιγύπτιοι ιεροφάντες, αρχιερείς, μύστες και μάγοι.

Έτσι, κάποιοι από τους Γνωστικούς κατάφεραν να φθάσουν στην Θεουργία, η οποία ντε φάκτο αποτελεί ψυχοσωματική συνέργεια  αλλά οι μέθοδοί τους ήταν τέτοιες, ώστε παρασύρθηκαν, όπως και τα αρχαία ιερατεία πολύ πιο πριν σε παράδοση των ψυχών τους σε δαίμονες. Τι είχε φταίξει; Μα τι άλλο; Η καθημερινότητά τους και οι πρακτικές ψυχοσωματικές ασκήσεις τους.

Η φιλοσοφία είναι ασήμαντη, η γνώση είναι σημαντική στον βαθμό που καταλήγει στην σοφία, αλλά και η σοφία είναι ένα πεπερασμένο σύνολο ηθικής αντιμετώπισης του υλικού κόσμου και ενάρετης συμπεριφοράς σ' αυτόν. Αυτό είναι δυστυχώς το καλύτερο σενάριο. Το χειρότερο και πιο εφιαλτικό σενάριο είναι το τι είχε συμβεί στα αρχαία ανατολικά ιερατεία, ιδιαίτερα εκείνα της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου.

Εκείνα είχαν περιέλθει σε μια μακραίωνη αντιπαράθεση και σύγκρουση ανάμεσα στο τι μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει ως θετικό (μονοθεϊστικό, ανεικονικό) και αρνητικό (πολυθεϊστικό, ειδωλολατρικό). Η σύγκρουση αυτή διεμόρφωσε την Παγκόσμια Ιστορία, και μέχρι σήμερα κατευθύνει τα παρασκήνια της παγκόσμιας εξουσίας, αλλά σε μεγάλο βαθμό αλλοίωσε και παραμόρφωσε αυτά τα ίδια, τα αντίπαλα ιερατεία.

Αμφότερα βέβαια στην αρχική τους φάση (3η προχριστιανική χιλιετία) δρούσαν σε απόλυτη ψυχοσωματική συνέργεια. Αυτό αποκαλείται Θεουργία. Ο όρος σημαίνει συν Θεώ έργον, και αυτό έχει να κάνει με την εκ μέρους πολλών αρχαίων ανατολικών εθνών και ιερατείων αποδοχή του ψυχικού σύμπαντος ως του κατ' εξοχήν θεϊκού. Βέβαια ποτέ δεν έφθασαν τα αρχαία ανατολικά ιερατεία στην απόλυτη απόρριψη του υλικού σύμπαντος,  η οποία αποτελεί οικτρό λάθος και απαντάται σε διάφορα ύστερα θεολογικά ρεύματα.

Η απόρριψη αυτή είναι ολότελα λαθεμένη επειδή βασίζεται σε προβολή της προσωπικής αμαρτίας κάποιου (ή των προσωπικών λαθών του) στο ίδιο το υλικό σύμπαν. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Θεός εδημιούργησε και τα δύο σύμπαντα, ψυχικό και υλικό, και επιπλέον αυτά, αν και διαφορετικά, είναι συμφυρμένα το ένα με το άλλο. Δεν υπάρχει τίποτα το υλικό (δεν αναφέρομαι σε ανθρώπινα κατασκευάσματα), το οποίο να μην είναι έμψυχο, επειδή κάτι το μη έμψυχο είναι νεκρό και συνεπώς, ισχυριζόμενος ότι για παράδειγμα η πέτρα είναι άψυχη, κάποιος αυτόματα βλασφημεί τον Θεό ως Δημιουργό νεκρών όντων.

Ζ. Η Θεουργία των Αρχαίων Ανατολικών Ιερατείων και το Τέλος της

Η Θεουργία των αρχαίων ανατολικών ιερατείων είναι αρκετή ώστε να εξηγηθούν όλα όσα σήμερα θεωρούνται απίθανα να έχουν δημιουργηθεί από τους αρχαίους ανθρώπους, όπως για παράδειγμα η πυραμίδα του Χέοπα. Εφόσον κάποιος μπορεί να μετακινήσει ολόκληρο βουνό και να το πετάξει στην θάλασσα, όπως είπε ο Ιησούς στους μαθητές του, γιατί είναι δύσκολο να μετακινήσει ένα, μικρό σε σχέση με το βουνό, λίθο; Ή, για να το πω διαφορετικά, η Θεουργία των αρχαίων ανατολικών ιερατείων είναι, ανάμεσα σε πολλά άλλα, και η επιτέλεση όποιου έργου το οποίο σήμερα αφελείς, άπιστοι και αποχαυνωμένοι άνθρωποι αποκαλούν θαύμα.

Και δεν αναφέρομαι μόνον σε έργα, τα οποία έχουν σωθεί, αλλά και σε κειμενικές αναφορές, οι οποίες έχουν καταγραφεί. Τα αγάλματα των διαφόρων αρχαίων αιγυπτιακών, βαβυλωνιακών, φοινικικών και άλλων ναών όντως μιλούσαν αλλά αυτό μπορεί να κάνει και σήμερα κάποιος, ο οποίος έχει κατάλληλα εξασκηθεί.

Όμως η σύγκρουση των κατά τόπους ιερατείων τα έσυρε μακριά από την Ηθική και την ορθοπραξία και τα εξέθεσε σε δαιμονικές ιεραρχίες, οι οποίες εκμεταλλεύθηκαν την από τις ανομίες εκλυόμενες ενέργειες. Έτσι διαδοχικά ενδυναμώθηκαν οι σατανικές ιεραρχίες, επιδεινώθηκαν οι διαστροφές τις οποίες δαίμονες υπέβαλαν σε ανθρώπους, πληθύνθηκε η ανομία, ενώ το μονοθεϊστικό ιερατείο σταδιακά απώλεσε την ικανότητα συνέργειας ψυχής και σώματος, και οδηγήθηκε (όπως εξυπαρχής το πολυθεϊστικό) σε συνεργασία με δαίμονες.

Αυτοί ευχαρίστως επιτελούσαν την ψευδή πλέον θεουργία των υστέρων ιερατείων και των Γνωστικών αντ' αυτών, εφόσον είχαν ήδη κατά την μύηση εξαγοράσει την ψυχή ενός εκάστου μέλους. Έτσι, όλοι αυτοί, επειδή είχαν απομακρυνθεί από την Ηθική και καταβυθισθεί στην ανομία, αποπλανημένοι ενόμιζαν ότι επιτελούσαν οι ίδιοι την όποια θεουργία επεδίωκαν να φέρουν εις πέρας με την βοήθεια ενός προστάτη αγγέλου, αλλά κατ' ουσίαν ήταν αιχμάλωτοι των δαιμόνων με τους οποίους είχαν συνάψει συμβόλαια.  

Η. Εκμετάλλευση της Ανθρώπινης Γενετήσιας Ορμής: το Επίκεντρο του Σατανισμού

Και φυσικά, όταν αναφέρω ανομία, εννοώ τον κατεξευτελισμό της λεγόμενης γενετήσιας ορμής. Είναι πολύ εύκολο ένας μύστης να εκμεταλλευθεί την εκλυόμενη ενέργεια από την αρνητική, άχρηστη και εξευτελιστική της γενετήσιας ορμής συνουσία ενός άνδρα και μιας γυναίκας πάνω στην βάση της σαρκικής επιθυμίας (η οποία είναι το επίκεντρο των πτώσεων του ανθρώπου), να μετατρέψει την ενέργεια σε χρυσό (ή ό,τι άλλο), αλλά αυτό το σατανικό ανοσιούργημα είναι ευθεία και απόλυτη άρνηση της Δημιουργίας. Αποτελεί κυριολεκτικά ανθρωποκτονία – το πιο πραγματικό είδος από όλες τις ανθρωποκτονίες.  

Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε ούτε για να έχει επιθυμίες, ούτε για να τις ικανοποιεί μετατρεπόμενος σε δούλο τους. Όλες οι επιθυμίες είναι σταδιακά επίκτητες, παρά φύσιν καταστάσεις, και συνέπειες των πτώσεων, και ποτέ μια συνέπεια ανθρωπίνης πτώσης δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως φυσιολογική κατάσταση. Κάθε θρησκείας και εσχατολογίας, ή μεσσιανισμού, κατάληξη είναι η απόλυτη επιστροφή στον Αρχικό Παράδεισο, και γι' αυτό ο κάθε Μεσσίας είναι πάντοτε ο 'Νέος Αδάμ'.  

Τα παραπάνω είναι αρκετά για να αντιληφθεί κάποιος δύο καθοριστικές αλήθειες:

Ι. ό,τι σύρει τον άνθρωπο μακριά από τον Αρχικό Παράδεισο είναι ανθρωποκτονικό, εφόσον Ζωή στην πραγματικότητα είναι η ζωή στον αρχικό παράδεισο, και

ΙΙ. σε ένα καταπεπτωκότα κόσμο, τίποτα δεν μπορούμε να εκλάβουμε ως 'φυσιολογικό' και καμμιά γνώση του ανθρώπου δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι εμπειρικά μπορούμε να αποκτήσουμε, επειδή δεν μπορούμε επακριβώς να γνωρίζουμε την λειτουργία του ανθρώπου και των μελών του στον αρχικό παράδεισο.

Με άλλα λόγια, το να νομίζουμε ότι τα βρέφη είναι προορισμένα να γεννιούνται όπως γεννιούνται σήμερα είναι αποτρόπαια ηλίθιο και αποχαυνωτικό, επειδή η γέννηση και η σύλληψη των βρεφών, όπως γίνονται σήμερα, είναι απλά και μόνον συντεταγμένες της πτώσης (ή μάλλον των πτώσεων) του ανθρώπου και τίποτα περισσότερο. Ακόμη χειρότερα για τους αφελείς, οι οποίοι εκλαμβάνουν τον σημερινό κόσμο ως 'φυσιολογικό', και για τους κακούργους των μυστικών εξουσιών, οι οποίοι εξεπίτηδες και προς ίδιον όφελος κρατούν τον μέσο σημερινό άνθρωπο σε επίπεδο άθλιας άγνοιας, έχουν ανευρεθεί σε μνημεία και κείμενα της Αρχαίας Αιγύπτου σαφείς ενδείξεις ότι η γενετήσια πράξη επιτελείτο διαφορετικά, ή για να είμαι πιο σαφής, με διαφορετική λειτουργία και λειτουργικότητα των ανθρωπίνων μελών – κάτι που αποκλείεται όσον υφίσταται η σατανικώς υποβληθείσα επιθυμία. Αλλά αυτό είναι πλέον εκτός θέματος.

Θ. Ψυχική Οντολογία, Κοσμογονία και Εσχατολογία

Υπήρξαν και άλλοι κύκλοι παρεμφερείς με τον Ιησού και τους μαθητές του αλλά δεν ήταν όλοι πάντοτε θετικοί. Ο λόγος είναι απλός: και απόλυτα ηθικός να είναι κάποιος, και απόλυτα να απορρίψει κάποιος την παρούσα κατάσταση του ανθρώπου, αν υπάρχει δόλος ή επιδίωξη ανταλλάγματος, ο άνθρωπος είναι αρνητικός και οι οπαδοί του επίσης αρνητικοί. Οι πιο σημαντικοί παρεμφερείς κύκλοι ήταν αυτοί του Μάνεντος (ή Μάνη) και του Μωάμεθ, δηλαδή οι αρχικοί μανιχεϊστές (3ος αιώνας) και οι αρχικοί μουσουλμάνοι (7ος αιώνας).

Αναφέρθηκα στην Ψυχική Οντολογία παροδικά. Αυτή αποτελεί πάντοτε το κορυφαίο τμήμα του κηρύγματος και των διδασκαλιών ενός προφήτη, ενός ιερού ανθρώπου, ενός ιδρυτή θρησκείας, ενός αρχιερέα, ενός ιεροφάντη ή ενός σοφού. Δεν υπάρχει Ψυχική Οντολογία χωρίς Κοσμογονία και Εσχατολογία. Αλλά καμμιά μεταγενέστερη κοσμογονία δεν συγκρίνεται με την αρχαία ασσυροβαβυλωνιακή κοσμογονία της οποίας μια ύστερη, περιληπτική και πολύ κατώτερη εκδοχή είναι οι πρώτοι στίχοι της βιβλικής Γένεσης. Τηρουμένων των αναλογιών στο ίδιο επίπεδο με την ασσυροβαβυλωνιακή κοσμογονία ευρίσκεται και η αρχαία αιγυπτιακή κοσμογονία.

Λέω 'τηρουμένων των αναλογιών', επειδή οι δύο αυτοί κορυφαίοι αρχαίοι ανατολικοί πολιτισμοί, Μεσοποταμία (Σουμέρ, Ακκάδ, Ασσυρία και Βαβυλώνα) και Αίγυπτος, ήταν μεταξύ τους πιο διαφορετικοί από όσο η Αρχαία Ρώμη και η Αρχαία Κίνα, και είχαν πολύ διαφορετικές μεθόδους και πορείες, διαφορετικές ψυχικές επιστήμες, διαφορετικές ενορατικές προσλήψεις του Θείου, διαφορετικές αντιλήψεις των Θεϊκών Ιδεών και συνεπώς όλων των 'αξιών' και 'αρετών', διαφορετικές συστηματική καταγραφή ή απομνημόνευση της γνώσης, και διαφορετικές υπερχρονικές θεωρήσεις του 'Είναι' (Όντως Όντος), οπότε τα πάντα λειτουργούσαν διαφορετικά από την μια περιοχή στην άλλη.

Όταν λέω 'διαφορετικά', δεν εννοώ 'αντίθετα' και δεν υπονοώ αντιπαλότητα επιπέδου 'καλού' και 'κακού'. Μονοθεϊστές και πολυθεϊστές, θεϊκοί και σατανιστές, 'καλοί' και 'κακοί' υπήρχαν και στις δύο αυτές κοιτίδες του πανανθρώπινου πολιτισμού αλλά όλοι έβλεπαν τα πράγματα υπό διαφορετικό πρίσμα. Αν δεις αυτή την διαφορά υπό το πρίσμα της αρχαίας ανατολικής επιστήμης του γεωγραφικού ντετερμινισμού και προσέξεις ότι οι Τίγρης και Ευφράτης ρέουν προς τα νοτιοανατολικά, ενώ ο Νείλος ρέει προς τα βόρεια, θα θεωρήσεις αυτή την γενική κοσμοθεωρητική διαφορά ως απολύτως φυσιολογικά. Γι' αυτό ανάμεσα στους δυο αυτούς κορυφαίους πολιτισμούς δεν υπάρχουν ομοιότητες αλλά αναλογίες.  

Αυτά τα δύο αρχικά συστήματα ήταν τα ανώτερα που υπήρξαν ποτέ, επειδή η πραγματική Ιστορία του Ανθρώπου είναι το άκρο αντίθετο του εξελικτισμού και του δαρβινισμού, και όσο περνούσαν οι αιώνες και οι χιλιετίες οι άνθρωποι έπεφταν σε χαμηλώτερα επίπεδα. Έτσι λοιπόν, η Ψυχική Οντολογία των Γνωστικών και των Ερμητιστών της Ύστερης Αρχαιότητας ήταν μια οικτρή σκιά εκείνης των Ασσυροβαβυλωνίων, Ακκάδων, Αιγυπτίων και Σουμερίων 2500-3000 χρόνια νωρίτερα. 

========================================== 

Ψυχική Οντολογία, Κοσμογονία, Εσχατολογία και Θεουργία στην Αρχαία Σουμέρ, Ακκάδ, Ασσυρία και Βαβυλώνα

Σύγχρονοι Ασσυριολόγοι και Οριενταλιστές, ακόμη και όταν παραμένουν κοντά στο σφηνοειδές ασσυροβαβυλωνιακό κείμενο, έχουν τεράστια δυσκολία να εννοήσουν, πόσο μάλλον να εξηγήσουν, Κοσμογονίες, έπη και μυθικά κείμενα. Πρώτον, προβάλλουν δικά τους σύγχρονα μέτρα και σταθμά στα αρχαία κείμενα – και βέβαια τα σύγχρονα μέτρα και σταθμά και ανύπαρκτα ήταν πριν από 4500 ή 4000 χρόνια και στρεβλά από μόνα τους είναι. Δεύτερον, αποτυγχάνουν να απαλλαγούν από τον υλισμό, τον εξελικτισμό και τον ανυπόστατο ορθολογισμό τους, ώστε να προσεγγίσουν τους ίδιους τους όρους των κειμένων με μέτρα Ψυχικών Επιστημών και Ψυχικής Οντολογίας, να αντιληφθούν τα νοήματα που κρύβονται πίσω από ονόματα τα οποία δεν είναι ονόματα ‘θεών’ (όπως στρεβλά νομίζουν οι σύγχρονοι επιστήμονες) και έτσι να ανασυστήσουν τα παγκοσμίως κορυφαία αυτά κείμενα στις πραγματικές διαστάσεις τους.

Ό,τι οι σύγχρονοι Ασσυριολόγοι και Οριενταλιστές αποτυγχάνουν να εννοήσουν στις πρώιμες ανθρωπομορφικές παραστάσεις της Αρχαίας Μεσοποταμίας είναι δύο πολύ καθοριστικά δεδομένα: πρώτον, οι καλλιτέχνες και οι πνευματικοί καθοδηγητές τους δεν είχαν ως στόχο την συγκεκριμενοποίηση αλλά τον παραλληλισμό ψυχικών δυνάμεων και χαρακτήρων. Άλλωστε ο ανθρωπομορφισμός είναι πολύ σχετικός για τις περιπτώσεις: πρόκειται για πολύ σύνθετες μορφές αποτελούμενες από φαινομενικά ετερόκλιτα στοιχεία των οποίων ο ιδιαίτερος συμβολισμός και κατά περίπτωση παραλληλισμός συμβάλλει στην κατά προσέγγισιν κατανόηση ψυχικών οντοτήτων και καταστάσεων τις οποίες ούτε ο τότε άνθρωπος ούτε ο σημερινός ξεπεσμένος και αποχαυνωμένος άνθρωπος της ορθολογιστικής διαστροφής μπορούν να καταλάβουν. Δεύτερον, ο ανθρωπομορφισμός με τα καταστροφικά του αποτελέσματα ήταν ένα μέσον πνευματικής επιβολής του πολυθεϊστικού βαβυλωνιακού ιερατείου και συστηματικά απορρίφθηκε επί μακρόν από τους Ασσύριους μονοθεϊστές.

Χρειάζονταν τέσσερα κτυπήματα καλάμου πάνω στην αργιλώδη πινακίδα για να γραφεί το όνομα του Υπέρτατου Άνου, μόνου Θεού των Ασσυρίων μονοθεϊστών – αυτού όψεις ήταν όλοι οι σήμερον εσφαλμένα αποκαλούμενοι ‘θεοί’ της αρχαίας ασσυριακής θρησκείας. Το σφηνοειδές σημείο, με το οποίο γραφόταν το όνομα Άνου στα ασσυροβαβυλωνιακά, ήταν το σουμερόγραμμα ΝΤΙΝΓΚΙΡ (DINGIR), το οποίο στα σουμεριακά σήμαινε ‘Θεός’. Το ίδιο πάντοτε σουμερόγραμμα στα ασσυροβαβυλωνιακά προφερόταν ‘ιλού’ και σήμαινε επίσης ‘Θεός’ (παραφθορές της ασσυροβαβυλωνιακής λέξης είναι στα αρχαία εβραϊκά οι Ελοχείμ και στα αραβικά ο Αλλάχ). Ο Άνου εκπροσωπούσε την θεϊκή εξουσία επί του αιθέρα και συνεπώς παραλληλίστηκε με τον Ουρανό (στον οποίο ακριβώς παραπέμπει η ιησουϊκή αναφορά στον Πατέρα ημών “ἐν τοῖς οὐρανοῖς”).

Οι περισσότεροι Ασσυριολόγοι και Οριενταλιστές αποτυγχάνουν να αντιληφθούν ότι διαφορετικές καταγραφές (: εκδοχές) του ίδιου σουμεριακού – ασσυροβαβυλωνιακού έπους, μύθου, κοσμογονίας, αποκάλυψης ή προφητείας δεν είναι ένα λογοτεχνικό θέμα αλλά πολύ απτό δείγμα τρομερών παρασκηνιακών θεολογικών και ψυχικών συγκρούσεων, οι οποίες καθόρισαν βαθύτατα τις εξελίξεις σε επίπεδο βασιλικής εξουσίας. Μια διαφορετική εκδοχή της σύγκρουσης Μαρντούκ και Τιαμάτ σήμαινε επιβολή άλλου δόγματος στην βασιλική εξουσία και ολοσχερώς διαφορετικές πρακτικές.

Όταν αναπαρίστανται συγκρούσεις ψυχικών δυνάμεων, τα απεικονιζόμενα όπλα είναι ψυχικά και όχι υλικά, και αυτό μόνον μια καλή γνώση των ψυχικών συμπάντων μπορεί να εξασφαλίσει – καμμιά σύγχρονη γνώση στηριγμένη σε ορθολογιστική επιστήμη.

Οι αντωποί όφεις είναι θέμα ολότελα άσχετο με τον προκοσμικό όφιν τον αρχαίον.

Οι συγκρούσεις των προκοσμικών οντοτήτων, οι οποίες οδήγησαν στην Δημιουργία των Συμπάντων, ήταν το βασικώτερο θέμα των μεσοποταμιακών θρησκειών της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας. Και η τέχνη των σφραγιδολίθων είναι αυτή της απόλυτης ακριβείας. Καμμιά γραμμή δεν είναι περιττή ή τυχαία, όταν όλα αναπαριστούν δεδομένα αριθμοσυμβολισμών, σχήματα και μορφές ψυχικών δυνάμεων, ή εκφράσεις συγκεκριμένων ψυχικών υπάρξεων και όχι αφηρημένες έννοιες των μεταγενεστέρων υποδεεστέρων πολιτισμών.

Γκισγκιντά: το ασσυροβαβυλωνιακό Ιερό Δένδρο ή Δένδρο της Ζωής

Οι συμβολισμοί των ασσυροβαβυλωνιακών αναπαραστάσεων των όψεων του Θείου εμπεριέχουν πλήθος στοιχείων του υλικού σύμπαντος και των ψυχικών συμπάντων.

Έα (σουμεριακά: Ένκι): η όψη της Σοφίας του Θεού

Μικρό τμήμα κειμένου του ασσυροβαβυλωνιακής Εγκυκλοπαίδειας Μαντικής (περίπου 7000 κείμενα) η οποία υπό τον τίτλο Ενούμα Άνου Ενλίλ (: Όταν ο Άνου και ο Ενλίλ) αποτελούσε τμήμα των βασιλικών αρχείων των αρχαίων μεσοποταμιακών κρατών. Ο Ενλίλ εκπροσωπούσε την θεϊκή διάσταση της Αυστηρότητας και είχε υπό την εξουσία του τον Αέρα και συνεπώς τον ανθρώπινο νου.

Ο Ασσύριος μονάρχης και ο αρχιερέας του Ασσούρ ιερουργούν ενώπιον του Δένδρου της Ζωής παρόντων αγγελικών προστατών.

Τυπικό δείγμα παρανόησης και παρερμηνείας της ασσυροβαβυλωνιακής θρησκείας και κοσμογονίας από συγχρόνους Ασσυριολόγους και Οριενταλιστές: αν και σωστά αποδίδουν την ταύτιση του Απσού με τα Γλυκά Ύδατα και της Τιαμάτ με τα Αλμυρά Ύδατα, κάνουν λόγο για ‘θεούς’ και ‘συζύγους’. Οι προκοσμικές διαστάσεις των οποίων η σύγκρουση και διάσπαση διαμόρφωσε τα ψυχικά σύμπαντα και το υλικό σύμπαν δεν μπορούν να αποκληθούν ‘θεοί’. Είναι καταστάσεις τάξης ή χάους που εκπροσωπούν τον Ύψιστο προ της Δημιουργίας και την άρνησή Του.

Άλλη μία αφελής, οριενταλιστική παρουσίαση και παρερμηνεία αρχαίων ασσυροβαβυλωνιακών επών, κοσμογονιών και μύθων 

============================================

Ι. Χριστιανωσύνη, Ισλάμ και οι Διάδοχοι των Γνωστικών

Η επίσημη Χριστιανωσύνη (δηλαδή οι Πατέρες της Εκκλησίας) ήταν μια απόπειρα να σωθεί η ρωμαϊκή οικουμένη με μια απόλυτη αφοσίωση στον Ιησού. Έτσι απέτρεψαν τους περισσότερους από το να ζήσουν όπως ο Ιησούς ζητούσε από τους μαθητές του. Οι Γνωστικοί, οι οποίοι εναντιώθηκαν σ' αυτό, συνέθεσαν διαδοχικά ρεύματα, χριστιανικά και μη, που καταγγέλθηκαν ως αιρετικά. Και όπως η Ψυχική Οντολογία τους ήταν πολύ χαμηλή, έτσι και η Θεουργία τους ήταν μηδαμινή.

Αρκετοί από αυτούς αποδέχθηκαν το αρχικό Ισλάμ, το οποίο σύντομα μετατράπηκε σε οικτρή αλλοίωση των λόγων του Μωάμεθ και σε μια άσχημη και κακοφτειαγμένη φιγούρα Χριστιανωσύνης. Αντίθετα από τον κόσμο της Χριστιανωσύνης, όπου οι Γνωστικοί σύντομα καταπολεμήθηκαν ως αιρετικοί (όπως και οι οπαδοί του Άρειου, του Ευτυχούς και του Νεστόριου), στον κόσμο του Ισλάμ οι Γνωστικοί επικράτησαν, αν και όχι απόλυτα, και ήταν αυτοί που έδωσαν ό,τι σήμερα γνωρίζουμε ως ισλαμικό πολιτισμό, επιστήμες, πνευματικότητα, γράμματα και τέχνες. Όλα αυτά δεν καταβαραθρώθηκαν από τις Σταυροφορίες, όπως πολλοί κακώς νομίζουν, αλλά από πνευματικές, θεωρητικές, φιλοσοφικές, θεολογικές και συμπεριφορικές αντιδράσεις πολλών μουσουλμάνων κατά των Σταυροφοριών.

Όταν οι διάδοχοι των Γνωστικών στον κόσμο της Δυτικής Ευρώπης άρχισαν να αποκτούν εξουσία, ανάμεσά τους η Ψυχική Οντολογία και η Θεουργία είχαν ξεπέσει σε μηδαμινά επίπεδα. Το ίδιο συνέβαινε όμως και στους αντιπάλους τους, τα τάγματα, τα οποία κινούσαν τα νήματα εντός της 'Χριστιανικής' Ρώμης. Οι Βοργίες ήταν μια ελεεινή εξαθλίωση, η οποία δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει εκείνες τις δυνάμεις στην Εσχάτη Πλάνη: αυτή ξεκίνησε λίγες δεκαετίες μετά την Πτώση της Κωνσταντινούπολης. Γιατί τότε; Γιατί δεν ήθελαν αντίλογο.

ΙΑ. Η Στρεβλή Ψυχική Οντολογία των Νεωτέρων Ευρωπαίων Πνευματιστών

Τα παραπάνω εξηγούν από μόνα τους γιατί οι νεώτεροι Ευρωπαίοι πνευματιστές είχαν πολύ στρεβλές αρχές ψυχικής οντολογίας και η θεουργία τους ήταν του επιπέδου (ή μάλλον της υποστάθμης) πνευματιστικών συγκεντρώσεων και επικλήσεων πνευμάτων νεκρών, κατά τις οποίες ο προστάτης δαίμονας του πνευματιστή εύκολα εμιμείτο την φωνή ενός νεκρού συγγενή κάποιου από τους παρευρισκόμενους.

Οι ίδιες οι κειμενικές αναφορές των νεωτέρων Ευρωπαίων πνευματιστών δεν ξεπερνούν κείμενα Γνωστικών της Ύστερης Αρχαιότητας. Αυτόματα γίνεται σαφές ότι

1. ούτε εκείνους μπορούσαν να ξεπεράσουν (οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ - κατά Ιωάννην ΙΕ' 20),

2. ούτε τα λάθη εκείνων να αντιληφθούν,

3. ούτε την ψυχική ισχύ των αρχαίων Ασσυρίων, Βαβυλωνίων και Αιγυπτίων ιεροφαντών και αρχιερέων να συλλάβουν,

4. ούτε την τεράστια διαφορά και πτώση να αντιληφθούν.

Το ίδιο ισχύει και για όλα τα νεώτερα τάγματα, τις μυστικές εταιρείες, και τις όποιες πνευματιστικές οργανώσεις των νεωτέρων χρόνων. Δεν μπορούν να επιτύχουν ούτε καν το τι μεμονωμένοι άνθρωποι με πολλή αφοσίωση και πολυετή προσπάθεια μπορούν. Παραδείγματα είναι ο Γκάντι που έστελνε τις βόμβες των αγγλικών αεροπλάνων εκτός στόχων έτσι σώζοντας ζωές, ο Edward Leedskalnin, ο οποίος ανήγειρε μεγαλειώδη μνημεία μόνος του με πρωτόλεια μέσα και τεράστια ψυχική ισχύ, και ο Ρούντολφ φον Ζεμπότεντορφ (Rudolf von Sebottendorf), ο οποίος πέθανε σε βαθύτατο γήρας στην δεκαετία του 1960 αφού έζησε πολλά χρόνια σε μια μυστική γερμανική κοινότητα του Θιβέτ (Κίνα), αφού εξαπάτησε όλους τους αντιπάλους του, και αφού απέκρυψε από εκείνους τα ακόμη και σήμερα καθοριστικά έργα του.  

Κάθε Ψυχική Οντολογία αρχίζει με την Ψυχική Ανθρωπολογία. Αυτό είναι πολύ φυσιολογικό. Ο κάθε άνθρωπος, ως ψυχή και σώμα, ή αν προτιμάς, ως ψυχή, χαρακτήρας και σώμα, είναι μια σμικογραφία του ψυχικού κόσμου και αποτελείται από τα στοιχεία του. Αν κάποιος κάνει ένα λάθος στην παρουσίαση και αναφορά των βασικών στοιχείων, τα οποία απαρτίζουν τον κόσμο και τον κάθε άνθρωπο, δεν θα μπορέσει να καταλάβει ποτέ την πραγματικότητα του ψυχικού και του υλικού σύμπαντος, όπως και την αληθινή διάσταση της κάθε ανθρώπινης οντότητας.

ΙΒ. Ασσυροβαβυλωνιακή και Αιγυπτιακή Κοσμογονία των Προκατακλυσμιαίων Χρόνων & Ψυχική Οντολογία

Για όλους τους νεώτερους πνευματιστές, ο κόσμος αποτελείται από τέσσερα συστατικά στοιχεία: νερό, γη, αέρα και πυρ. Αυτό είναι ένα οικτρό λάθος από το οποίο ελάχιστοι αποστασιοποιήθηκαν. Τι σου είπα; Επανάληψη λαθών των Γνωστικών της Ύστερης Αρχαιότητας. Από εκείνους αντέγραψαν τα οικτρά λάθη αυτά οι νεώτεροι πνευματιστές ('μυστικιστές', 'εσωτεριστές', 'αποκρυφιστές' είναι γελοίοι, προπαγανδιστικοί όροι με στόχο την σύγχυση και αποχαύνωση των ανθρώπων).  

Ούτε τέσσερα είναι τα συστατικά στοιχεία των συμπάντων, ούτε το 'νερό' (: ύδωρ) ορίζεται ως ένα, ούτε το πυρ είναι συστατικό στοιχείο αλλά παράγωγο άλλου και μάλιστα ιδιαίτερα αρνητικό. Το πυρ είναι η 'πεμπτουσία' του σατανισμού. Η περιγραφή του σκοταδιστικού πυρός ως ενός από τα τάχα τέσσερα θεμελιώδη στοιχεία είναι εκδήλωση βαρβαρισμού, ή άγνοιας, ή εχθρικής υποβολής. Σε ένα κόσμο λυσσωδώς αντιμαχομένων ιερατείων και ταγμάτων, ποιος δεν θέλει να σπρώξει τον αντίπαλό του στον γκρεμό;

Μια τιμητική εξαίρεση αποτελεί ο Φραντς Μπάρντον (Franz Bardon), ο οποίος αποδέχεται ως πέντε συστατικά στοιχεία της Δημιουργίας τα εξής: αιθήρ, ύδωρ, γη, αήρ και πυρ. Ο ίδιος πολύ σωστά ορίζει ότι όλα εκπορεύθηκαν από τον αιθέρα. Αυτό είναι σωστό. Η Δημιουργία δεν ήταν ποτέ ex nihilo, όπως ψευδόμενοι οι Ιησουΐτες ορίζουν μυστικά ανάμεσά τους. Η Δημιουργία είναι Εκπόρευση. Μέσα από το αρχικό στοιχείο προέκυψαν τα άλλα. Όμως ο Bardon επαναλαμβάνει τα λάθη άλλων και θεωρεί το ύδωρ ως ενιαίο στοιχείο, ενώ δεν είναι, και καταγράφει το πυρ ως ένα από τα πέντε στοιχεία, κάτι το ολότελα εσφαλμένο.

Η ουσία αυτών των λαθών, τα οποία ήταν κοινά στους Γνωστικούς της Ύστερης Αρχαιότητας και στους σύγχρονους πνευματιστές, έγκειται σε ένα απόλυτα αφανιστικό σημείο: άγνοια του προκατακλυσμιαίου κόσμου και συνεπώς παντελή ανικανότητα αντίληψης των συμπάντων όπως αυτά εννοούνταν από τους προκατακλυσμιαίους Σουμέριους, Αιγύπτιους και Ακκάδες (: πρώιμους Ασσύριους και Βαβυλώνιους) ιεροφάντες και αρχιερείς.

Το ύδωρ δεν ήταν ποτέ ένα ενιαίο στοιχείο και αυτό μπορούν να το αντιληφθούν μόνον όσοι μπορούν να διαβάσουν στο πρωτότυπο σφηνοειδή ασσυροβαβυλωνιακά και σουμεριακά ή/και αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Και έχει απόλυτη σημασία η γραφή επειδή τα ιδεογράμματα, τα οποία χρησιμοποιούνται (τα ασσυροβαβυλωνιακά σφηνοειδή είναι κατ' ουσίαν σουμερογράμματα), από μόνα τους χρήζουν ανάλυσης που απαιτεί τόμους ολόκληρους και από αυτή την ανάλυση αποσαφηνίζονται πολλά και καθοριστικά σημεία.

Είναι τελείως διαφορετικά στοιχεία τα Γλυκά Ύδατα (όρος ο οποίος στα αρχαία ελληνικά αποδίδεται ως Ωκεανός, δηλαδή κάτι το αντίθετο της θάλασσας) και τα Αλμυρά Ύδατα (όρος ο οποίος στα αρχαία ελληνικά αποδίδεται ως Θάλασσα, δηλαδή κάτι το αντίθετο του ωκεανού). Μόνο στα νεώτερα χρόνια οι όροι αυτοί συγχέονται, αλλά αυτό είναι επίσης θέμα της Εσχάτης Πλάνης. Σε όλους τους μεγάλους αρχαίους ανατολικούς πολιτισμούς, ο Ωκεανός (Απσού στα ασσυροβαβυλωνιακά) είναι κάτι το θετικό και η Θάλασσα (Τιαμάτ στα ασσυροβαβυλωνιακά - όρος ο οποίος αποδόθηκε ως Τηθύς σε αρχαία ελληνικά κείμενα αναφερόμενα στην Ασσυροβαβυλωνιακή Κοσμογονία) είναι κάτι το αρνητικό.

ΙΓ. Η Θάλασσα, ως Προκοσμικό Κατάλοιπο, είναι ο Πατέρας του Διαβόλου

Χρησιμοποιώ εδώ αυτούς τους δυο όρους (θετικό και αρνητικό) εντελώς συμβατικά – ή μάλλον εντελώς υπερβατικά! Τα Αλμυρά Ύδατα (: Θάλασσα) δεν είναι κάτι το 'δαιμονικό' ή 'σατανικό'. Τα Αλμυρά Ύδατα είναι ακριβώς το τι ο Ιησούς υπονοεί αναφερόμενος στον 'πατέρα του διαβόλου':

ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ. (κατά Ιωάννην Η' 44)

Αυτό το σημείο μόνον με πολύ καλή γνώση και σωστή ερμηνεία των αρχαίων ασσυροβαβυλωνιακών και αιγυπτιακών Κοσμογονιών μπορεί να απαντηθεί, επειδή αυτές οι Κοσμογονίες είναι οι μόνες οι οποίες περιλαμβάνουν και αναφορές σχετικά με το τι υπήρχε πριν την Δημιουργία. Και αυτό το σημείο σχετίζεται απόλυτα με όλες τις αρχικές περιγραφές του προκατακλυσμιαίου κόσμου ως ενιαίας Γης με τέσσερα ρεύματα γλυκών υδάτων εκπορευόμενα από το κέντρο της. Εκείνη η γήινη επιφάνεια περιβαλλόταν από τον Ωκεανό, δηλαδή τα Γλυκά Ύδατα: δεν υπήρχε Θάλασσα στην γήινη επιφάνεια κατά τον προκατακλυσμιαίο κόσμο. Αλμυρά Ύδατα υπήρχαν είτε κάτω από τα Γλυκά Ύδατα, είτε πάνω από το Στερέωμα. 

Τα Αλμυρά Ύδατα (Θάλασσα) είναι η προκοσμική διάσταση όπως μετατράπηκε και διατηρήθηκε μετά την Δημιουργία. Ουσιαστικά δεν είναι κάτι που 'υπάρχει' ή 'είναι'. Αποτελούν το 'Μη Είναι' μέσα στο κόσμο του 'Είναι' (: το ψυχικό και το υλικό σύμπαν). Και η πτώση του Εωσφόρου και των αγγέλων του ήταν αναπόφευκτο παράγωγο της Δημιουργίας: συνέπεια της διατήρησης του Μη Είναι μέσα στα υπαρκτά σύμπαντα.

Γι' αυτό και κάθε εσχατολογία παραπέμπει και σε εξαφάνιση του Σατανά (στο φρέαρ της αβύσσου) και σε αφανισμό της Θάλασσας. Κ-υ-ρ-ι-ο-λ-ε-κ-τ-ι-κ-ά.

Γι' αυτό και το αρχαίο αιγυπτιακό ηλιουπολιτικό δόγμα (ή θρησκεία), η Εννεάδα, εξοβελίζει τον Σατανά (Σηθ) στην έρημο (μετά την νίκη του Μεσσία – Ώρου).

Ποτέ δεν θεώρησαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι την έρημο ως τμήμα της Αιγύπτου. Ακόμη και μισό χιλιόμετρο έξω από την Κοιλάδα του Νείλου και την καλλιεργούμενη έκταση δεν υπήρχε Κεμέτ (όπως ονομαζόταν στα αρχαία αιγυπτιακά η Αίγυπτος).

Δεν αποτελεί τμήμα της Δημιουργίας η έρημος, και γενικώτερα όλες οι έρημοι. Ο Θεός δεν δημιούργησε ποτέ καμμιά έρημη επιφάνεια. Αυτό είναι συνέπεια του Κατακλυσμού και των σήμερα ακόμη ασύλληπτων καταστροφών που έγιναν τότε.

Τέλος, το πυρ είναι στοιχείο παράγωγο της Θάλασσας, όπως άλλωστε και το Φως είναι παράγωγο του Αιθέρα. Και αυτό είναι η μόνη αληθινή πεμπτουσία: ο αιθέρας. Αυτό σημαίνει το κάθε 'γεννηθήτω φως'! Η αρχή της Δημιουργίας είναι η εκπόρευση του φωτός από τον Αιθέρα. Και φυσικά αναφέρομαι στην Δημιουργία και του ψυχικού σύμπαντος και του υλικού σύμπαντος.

==================================== 

Ψυχική Οντολογία, Κοσμογονία, Εσχατολογία και Θεουργία στην Αρχαία Αίγυπτο

Η Ερμουπολιτική Θρησκεία της Αρχαίας Αιγύπτου, γνωστή και ως Ογδοάδα (ζεύγη των τεσσάρων στοιχείων), εμφανίζει το πληρέστερο δόγμα Κοσμογονίας: είναι εκείνο με την καλύτερη παρουσίαση της εκπόρευσης των συμπάντων, ψυχικών και υλικού, από το προκοσμικό χάος το οποίο ‘εξαφάνισε’ ο Υπέρτατος Ατούμ (Αιθήρ).

Αναπαραστάσεις της εξόδου από το προκοσμικό χάος και της διαμόρφωσης της ισχύουσας κοσμικής τάξης στα ψυχικά σύμπαντα και στο υλικό σύμπαν.

Τοιχογραφίες τάφων των φαραώ, των βασιλισσών, και των ευγενών εμφανέστατα αποτύπωναν ποιαν από τις διαφορετικές αρχαίες αιγυπτιακές θρησκείες επρέσβευε ο μεταστάς: βασικώτερα δόγματα ήταν το ηλιουπολιτικό, γνωστό και ως Εννεάδα (περισσότερο αποκαλυπτικό, εσχατολογικό και μεσσιανικό), το ερμουπολιτικό, γνωστό ως Ογδοάδα (με πολύ καλύτερα διαρθρωμένη αφήγηση της Γένεσης και της προκοσμικής περιόδου), το μεμφιτικό (περί τον Πταχ – ένα έντονα πολυθεϊστικό δόγμα με εκκίνηση την θεωρία της ex nihilo Δημιουργίας) και το αμμωνικό θηβαϊκό (περί τον Άμμωνα των Θηβών – ουσιαστικά μια προσαρμογή του μεμφιτικού δόγματος στις ανάγκες μιας μεγάλης αυτοκρατορίας).

Τα ζεύγη της Ερμουπολιτικής Ογδοάδας

Η μεμφιτική Αγία Τριάδα του Πταχ

Το γεγονός ότι αρχιερείς και καλλιτέχνες ενός θεού που ‘δημιουργεί’ ex nihilo τον αναπαριστούν με το δεξί χέρι πάνω στο αριστερό αποδεικνύει από μόνο του πόσο καλά γνώριζαν οι δημιουργοί του Πταχ ότι το παρασκεύασμά τους ήταν ένας ψευτοθεός και το δόγμα του μια ασυναρτησία συμπιλημένη μόνον για την αποχαύνωση των μαζών και τον προσπορισμό εξουσίας από τους ίδιους. Ο Πταχ προτύπωσε απόλυτα τον αρχαιοελληνικό Ήφαιστο, ένα βδέλυγμα σατανικού παροξυσμού.

Από το μεμφιτικό ιερατείο του Πταχ στον Ωριγένη, τον Άγιο Κασσιανό, τους Βενεδικτίνους και τους Ιησουΐτες η απόσταση είναι μηδενική: πρόκειται για την επιβίωση του ιδίου αρχαίου αιγυπτιακού ιερατείου μέσα στις χιλιετίες υπό χριστιανικό προσωπείο.

==========================================  

ΙΔ. Τα Πέντε Θεμελιώδη Στοιχεία και ο Άνθρωπος

Οπότε, τα πέντε στοιχεία της Δημιουργίας, τα οποία υπάρχουν παντού και από τα οποία αποτελείται ο κάθε άνθρωπος, είναι: Αιθήρ, Γλυκά Ύδατα, Αλμυρά Ύδατα, Γη και Αήρ. Αυτό, εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φανεί μια θεωρητική ή φιλοσοφική διαφοροποίηση από άλλες περιγραφές του θέματος. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Είναι μια καθοριστική διαφοροποίηση σε εντελώς πρακτικό επίπεδο. Γιατί και πως;

Αυτό είναι απλό. Αν ταυτίζεις ένα όργανο του σώματός σου με πυρ και κάνεις σχετικές πρακτικές ασκήσεις, τις οποίες μπορείς να βρεις σε αρκετά βιβλία, τότε πιθανώτατα άθελά σου προσκαλείς ένα πνεύμα του πυρός να εγκατασταθεί μέσα σου. Αυτό όμως θα έχει αρνητικές συνέπειες, επειδή κανένα πνεύμα στοιχείου δεν μένει ανενεργό. Θα μπορούσα να φέρω πολλά παραδείγματα εν προκειμένω.

Αν βρεις κάπου τα ονόματα των πνευμάτων του πυρός και κάνεις επικλήσεις, τότε καταλαμβάνεσαι σε μια από τις πτυχές της ψυχής και του σώματός σου από ένα πνεύμα το οποίο δεν είναι δαιμονικό αλλά προηγείται ήδη του διαβόλου.

Η καύση νεκρών είναι μια άθλια αντιθεϊκή βλασφημία και εμφανέστατη κατάσταση σατανισμού και βαρβαρισμού για όλους τους αρχαίους ανατολικούς πολιτισμούς. Γι' αυτό και ο Μανιχεϊσμός, μια κατ' εξοχήν απάνθρωπη και διεστραμμένη θρησκεία (παρά την ασύλληπτη ευφυΐα των δογμάτων του Μάνεντος), προβλέπει 'κάθαρση' των συμπάντων διά μιας παγκόσμιας πυρπόλησης.  

Τα πέντε στοιχεία στο ανθρώπινο σώμα και στην ανθρώπινη ψυχή, όπως και οπουδήποτε αλλού, βρίσκονται σε συνεχή δράση, αλληλεπίδραση, ενέργεια, μεταβολή, και 'παραγωγή' (ή μάλλον διαμόρφωση) ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Αυτά είναι το τι αποκαλούμε 'ζωή' ενός ανθρώπου. Ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα, όπως άλλωστε και η ψυχή του ανθρώπου, είναι ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Οι πρακτικές ασκήσεις βοηθούν στο να αρχίσει να αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος σιγά-σιγά αυτό το πεδίο και την κατ' αυτό διαφορετική λειτουργία – λειτουργικότητα των μελών του σώματός του.

Ήδη, χωρίς πολλές ασκήσεις, εσύ μου γράφεις στο γράμμα σου ότι αισθάνεσαι κάποιες από τις δραστηριότητες του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου του ατόμου σου. Αυτό είναι το τι αισθάνεσσαι: κάτι το απειροελάχιστο από το απέραντο (έτσι είναι για όλους τους ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι ή που επανασυνδέονται με την ψυχή τους) ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του ατόμου σου. Αλλά όταν κάνω λόγο για ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, εννοώ ότι πρόκειται για πολύ χαμηλές συχνότητες. Γι' αυτό και η νηστεία έχει τεράστια σημασία και στο πρακτικό επίπεδο.

Φάε μπιφτέκι, μουστάρδα, σαγανάκι, κοκορέτσι, και αλμυρή, πιες και μια μπύρα, και χάσε την επαφή με την ψυχή σου για τέσσερα φεγγάρια! Αυτή είναι η πολύ θλιβερή πραγματικότητα. Και δεν μετράει η ποσότητα μόνον του φαγητού αλλά και το είδος.

Ασφαλώς και μπορείς να βρεις εύκολα κάποιον άθλιο αγύρτη, ο οποίος θα σου πει ότι μετατοπίζεται από την Νέα Υόρκη στην Μόσχα μέσα σε ένα δευτερόλεπτο και ότι παράλληλα μπορεί να τρώει και να πίνει το ο,τιδήποτε του αρέσει. Μπορείς να έχεις ένα συγγενή στην μία πόλη και ένα φίλο στην άλλη. Μπορείς να έχεις ταυτόχρονη βίντεο-τηλεφωνική επικοινωνία και με τους δύο. Και μπορείς να δεις τον αγύρτη να μιλάει για 5 λεπτά με τον φίλο σου στην μια περίπτωση και στην συνέχεια να βγαίνει από την πόρτα του σπιτιού του και σε λίγα δευτερόλεπτα να κτυπάει την πόρτα του διαμερίσματος του συγγενή σου στην άλλη περίπτωση, για να μπει και να μιλήσει μαζί του, αλλά αυτό δεν είναι η δική του ψυχική ισχύς, η δική του ψυχοσωματική συνέργεια, η δική του ψυχή. Είναι η δύναμη του προστάτη δαίμονά του. 

ΙΕ. Ανθρώπινο Σώμα, Ανθρώπινη Ψυχή, Υλικό Σύμπαν και Ψυχικά Σύμπαντα

Αν το σώμα (: ύλη) είναι απλό, η ψυχή είναι πιο περίπλοκη. Αυτό έχει έτσι επειδή η ψυχή μας είναι η καθ' αυτό σύνδεσή μας με τον Θεό. Ίσως η λέξη 'περίπλοκη' να μην είναι σωστή: 'πολυεπίπεδη' είναι εν προκειμένω ο σωστός χαρακτηρισμός. Τι ακριβώς εννοώ;

Ενώ αυτό που αποκαλούμε 'υλικό σύμπαν' αποτελεί ένα επίπεδο ύπαρξης, ο ψυχικός κόσμος αποτελείται από τρία επάλληλα σύμπαντα τα οποία βρίσκονται σε συνεχή σύνδεση το ένα με το άλλο και εμπεριέχονται το ένα μέσα στο άλλο. Πολλές ψυχικές ιεραρχίες υπάρχουν και στα τρία αυτά σύμπαντα, αλλά υπάρχουν πολλές ιεραρχίες και κατηγορίες ψυχικών οντοτήτων, οι οποίες υφίστανται και λειτουργούν μόνον σε ένα από αυτά τα τρία ψυχικά σύμπαντα, ή σε δύο. Ως προς τον χαρακτηρισμό τους, θα προσέθετα ότι το εσώτερο (ενδότερο) από αυτά τα τρία ψυχικά σύμπαντα είναι το χαμηλώτερο (κατώτερο). Και για να ολοκληρώσω, το μικρό και πεπερασμένο υλικό σύμπαν εμπεριέχεται στο εσώτερο ψυχικό σύμπαν, όντας ένα ασήμαντα απειροελάχιστο τμήμα του. Αυτά όλα από μόνα τους πιστοποιούν ότι η Δημιουργία δεν μπορεί παρά να είναι εκπόρευση, όπως άλλωστε προανέφερα. Αλλά αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα.

Η ανθρώπινη υπόσταση ως δημιουργία, αυτό το οποίο καλούμε 'σώμα και ψυχή', εκτείνεται και στα τέσσερα σύμπαντα – ο κάθε 'άνθρωπος'. Συνεπώς, η ψυχή του καθενός ανθρώπου διακρίνεται σε τρία επίπεδα, τα οποία αντιστοιχούν στα τρία ψυχικά σύμπαντα. Αλλά ενώ πολλοί άνθρωποι, μεταξύ των οποίων εμφανέστατα και συ προσωπικά, έχουν σαφή εμπειρία, συνειδητή ή αισθητή λειτουργία, και γνώση ή αίσθηση του κατώτερου ψυχικού σύμπαντος, απειροελάχιστοι άνθρωποι σήμερα καταφέρνουν να επικοινωνήσουν με το μέσο ψυχικό τμήμα της υπόστασής τους, και να λειτουργήσουν σ' αυτό.

Δεν ήταν έτσι στην Αρχαία Μεσοποταμία και στην Αρχαία Αίγυπτο, όπου οι άνθρωποι είχαν εντονώτατη ψυχοσωματική σύνδεση και συνέργεια, έτσι επιτελώντας πράξεις και έργα, τα οποία σήμερα βγαίνουν εντελώς έξω από τα όρια του πιστευτού και θεωρούνται τμήματα ενός φανταστικού κόσμου, ενώ είναι απολύτως δυνατά και αληθινά. Και αυτή η ψυχοσωματική συλλειτουργία και συνέργεια ορίζεται ως κατ' ουσίαν (και όχι κατά λέξιν) 'πολιτισμός', ενώ τα όποια επιτεύγματα ψυχικώς κατωτέρων και ανισχύρων ανθρώπων σε υλικό επίπεδο είναι ασήμαντα και συνιστούν ουσιαστικά βαρβαρότητα στον βαθμό που συντελέσθηκαν από ανθρώπους αποκομμένους από το μέσο ψυχικό τους επίπεδο.

Με άλλα λόγια, η θεουργία των αρχαίων ανατολικών ιερατείων, στην οποία αναφέρθηκα, δεν ήταν μόνον απόλυτη γνώση της Ψυχικής Οντολογίας αλλά και καθοριστική ανθρώπινη ψυχοσωματική συνέργεια, χωρίς την οποία ούτε μούμιες παρασκευάζονται, ούτε πυραμίδες όπως εκείνη του Χέοπα ανεγείρονται, ούτε τεχνητή δημιουργία φωτός έτσι όπως στην Αρχαία Αίγυπτο και Μεσοποταμία επιτελείται, ούτε στρατεύματα μετακινούνται τάχιστα στον ουρανό, ούτε ιερείς μετατοπίζονται σε τεράστιες αποστάσεις εντός δευτερολέπτου, ούτε άλλα παρεμφερή έργα και δραστηριότητες αναλαμβάνονται. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα περισσότερο Ιστορίας και λιγώτερο Ψυχικής Οντολογίας.

Αν το μέσο ψυχικό επίπεδο της υπόστασης ενός ανθρώπου είναι ελάχιστα γνωστό και σπανιώτατα προσβάσιμο από τους σημερινούς ανθρώπους, το ανώτατο ψυχικό επίπεδο (δηλαδή το τμήμα της ανθρώπινης ψυχής το οποίο αντιστοιχεί στο ανώτατο, και 'εξώτερο', ψυχικό σύμπαν) είναι για όλους ένα μεγάλο άγνωστο και μόνον απειροελάχιστοι άνθρωποι στην διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας είχαν την ικανότητα να έλθουν σε επικοινωνία με εκείνο το τμήμα της ψυχής τους και να συλλειτουργήσουν στο ανώτατο ψυχικό σύμπαν.

Αυτό μπορεί να σου φαίνεται ασαφές αλλά θα πάρεις μια ιδέα αν σου πω ότι αυτή η συλλειτουργία ανθρωπίνου σώματος και ανωτάτου τμήματος της ανθρωπίνης ψυχής περιγράφεται στην αρχαία εβραϊκή θρησκεία ως 'συνομιλία' των Ενώχ και Μωϋσή με τον Θεό ή ως εν σώματι ανάληψη του Προφήτη Ηλία.  

Αυτή η συλλειτουργία ανθρωπίνου σώματος και ανωτάτου τμήματος της ανθρωπίνης ψυχής περιγράφεται στην Χριστιανωσύνη ως Ανάληψη του Ιησού, ενώ η Μεταμόρφωση είναι συλλειτουργία σε μέσο ψυχικό επίπεδο (όπως επίσης και ο πολλαπλασιασμός των άρτων, η επίπλευση πάνω στα νερά της λίμνης, η εκβολή δαιμονίων, η θεραπεία του τυφλού, η επανασυγκόλληση του κομμένου αυτιού του Ρωμαίου στρατιώτη, ή ακόμη και η ανάσταση του Λαζάρου).

Αυτή η συλλειτουργία ανθρωπίνου σώματος και ανωτάτου τμήματος της ανθρωπίνης ψυχής περιγράφεται στο Ισλάμ ως Ίσρα και Μιράτζ, δηλαδή ανάληψη του Μωάμεθ στην Ουράνια Ιερουσαλήμ και προσέγγιση στο Δένδρο της Ζωής.  

Μπορεί να σου έχει ήδη προκληθεί το ερώτημα τι ακριβώς εννοώ 'συλλειτουργία' και 'συνέργεια' ανάμεσα σε κάποιο τμήμα της ανθρώπινης ψυχής, ανάλογα με την περίσταση, και το ανθρώπινο σώμα. Στην Β' ενότητα έκανα ήδη μια σύντομη αναφορά στην συνέργεια της ψυχής και του σώματος (: της καρδιάς, του μυαλού και του ηλιακού πλέγματος) ενός ανθρώπου.

Το θέμα αυτό είναι από τα πιο συγκεχυμένα στην αντίληψη του σημερινού ανθρώπου, επειδή ακριβώς εξαιτίας της σύγχυσής του διατηρείται ο άνθρωπος κατά μεγάλο βαθμό αποκομμένος από την ψυχή του – κάτι το οποίο αποτελεί όρο απαράβατο της συντήρησης και της επιβίωσης των απανθρώπων, σατανικών μυστικών εταιρειών, των οποίων τα μέλη διατηρούν μικρό τμήμα της ψυχικής ισχύος των αρχαίων ανατολικών ιερατείων και το χρησιμοποιούν για την υλική επιβολή τους επί των ανθρώπων και για τον προσπορισμό υλικών αγαθών και εξουσίας. Κάθε εσωτερισμός ή μυστικισμός είναι σατανισμός, επειδή καίριοι και απαράβατοι όροι της Δημιουργίας είναι η ισότητα και η ενότητα των ανθρώπων, οπότε απαγορεύεται η κάθε μυστική σύναξη ως διαχωριστική, διαιρετική και συνεπώς αντιθεϊκή ενέργεια.

Η προαναφερμένη σύγχυση έχει να κάνει με την ευρύτατα διαδομένη αντίληψη, η οποία είναι πιστευτή ακόμη και από πιστούς θρησκειών και ιερείς σήμερα, ότι η 'ψυχή' του ανθρώπου είναι το σύνολο των σκέψεων, των συναισθημάτων και των επιθυμιών του ανθρώπου – δηλαδή ό,τι αποκαλείται 'κόσμος των αφηρημένων εννοιών' σε αντιπαραβολή με τις 'συγκεκριμένες' διαστάσεις του υλικού κόσμου. Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος και ένα αισχρό ψέμμα. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι επιθυμίες του ανθρώπου είναι όλα στοιχεία της υλικής του υπόστασης, δηλαδή του σώματός του. Οι σκέψεις παράγονται στο μυαλό, τα συναισθήματα στην καρδιά, και οι επιθυμίες στο ηλιακό πλέγμα.

Το τελευταίο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ό,τι μπορεί να φαντάζεσαι, αν έχεις διαβάσει την ολότελα διαστρεβλωτική σύγχρονη βιβλιογραφία. Για να μπορέσεις να το αντιληφθείς κάπως, πρέπει να μελετήσεις τις διαδικασίες ταρίχευσης των Αρχαίων Αιγυπτίων και την κανωπική κατάταξη, η οποία μιλάει από μόνη της. Τα κανωπικά αγγεία (Canopic jars) αποτελούν μια εξαιρετική αντίληψη του τι ακριβώς αποτελεί το ηλιακό πλέγμα (celiac plexus, coeliac plexus, solar plexus). Αλλά όλα αυτά είναι ένα άλλο θέμα.

Προφανώς σου είναι γνωστή η 'συλλειτουργία' της καρδιάς, του μυαλού, και του ηλιακού πλέγματος με το υπόλοιπο σώμα. Μόνο που τίποτα από όλα αυτά δεν είναι η ψυχή του ανθρώπου. Η ψυχή του ανθρώπου είναι κάτι το ολότελα διαφορετικό και συχνά έρχεται σε σύγκρουση με αποφάσεις και δράσεις της καρδιάς, του μυαλού, και του ηλιακού πλέγματος. Τότε κάνουμε λόγο για τον 'ενδότερο' εαυτό μας: αυτός είναι ακριβώς η ψυχή.  

======================================== 

Αρχαίες Αιγυπτιακές Αναφορές στην Ψυχή του Ανθρώπου

Αποσπάσματα από την Αιγυπτιακή ‘Βίβλο των Νεκρών’ καταγράφονται γύρω από την αναπαράσταση της διαδικασίας ψυχοστασίας του μεταστάντος  Νάνυ, ψάλτη του Άμμωνα των Θηβών (γύρω στο 1050 πτεμ).

Ικεσίες κατά την διέλευση της ψυχής του μεταστάντος από τις Δώδεκα Αίθουσες του Ψυχικού Δικαστηρίου

Η ‘ψυχή’ ως πτηνό και το Μπα του μεταστάντος: εμφανέστατη αρχαία αιγυπτιακή διάκριση ανάμεσα στο κατώτερο αστρικό σώμα και το μέσο ψυχικό επίπεδο της ψυχής του ανθρώπου

Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι διέκριναν εννέα διαστάσεις της ανθρώπινης ψυχής.

===================================== 

ΙΣΤ. Τρισυπόστατος Άνθρωπος: Σώμα, Χαρακτήρας και Ψυχή

Συνεπώς θα με ερωτήσεις τι είναι ο εξώτερος (επιφανειακός) εαυτός μας. Αυτό είναι ο χαρακτήρας μας. Ουσιαστικά ο άνθρωπος είναι τρισυπόστατος: σώμα, χαρακτήρας και ψυχή. Και ο χαρακτήρας και το σώμα συνδέονται άμεσα με το κατώτερο τμήμα της ψυχής. Αυτό είναι το τι πολλοί ονομάζουν αστρικό σώμα, ή αστρική ψυχική υπόσταση, και αυτό το τμήμα της ανθρώπινης ψυχής είναι ενεργό μέλος του κατώτερου (ή αστρικού) ψυχικού σύμπαντος.

Αυτού του επιπέδου εμπειρίες μου περιγράφεις στο γράμμα σου στο οποίο κάνεις λόγο για τις επικοινωνίες σου με την αδελφή ψυχή, όπως σωστά την αποκαλείς και είναι. Δεν πρέπει να έχεις αμφιβολία επί τούτου. Το αστρικό σώμα μπορεί να εξαπατηθεί αλλά δεν ψεύδεται. Και το τι μου αναφέρεις, ή το σύνολο των σχετικών εμπειριών σου το οποίο θυμάσαι, είναι μόνον ένα ελάχιστο τμήμα των επαφών και συνεργειών της αστρικής υπόστασης της ψυχής σου και της αστρικής υπόστασης της αδελφής ψυχής. Με λίγες ασκήσεις και μια κάποια προσπάθεια θα είναι εύκολο να επικοινωνείτε σε τακτική βάση, προσεκτικά απομονωμένοι από αδιάκριτα βλέμματα άλλων. Εννοώ παρουσία και συνέργεια των δύο αστρικών σωμάτων σε ένα οποιοδήποτε τόπο. Και βέβαια, αν οι δονήσεις και οι κραδασμοί του τάδε τόπου σας είναι πιο οικείοι, τότε ασφαλώς και είναι πιο εύκολα εκεί. Εννοείται ότι τα υλικά σας σώματα θα παραμένουν ακίνητα στους διαφορετικούς τόπους όπου ευρίσκονται.

Δεν είναι άμοιρα κινδύνων όλα αυτά βέβαια, και στην αρχική απάντησή μου σου είχα επιστήσει την προσοχή, δεδομένου ότι απρόβλεπτες περιστάσεις μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε θάνατο. Αν το υλικό σώμα ενός ανθρώπου αγγιχθεί από άλλο άνθρωπο κατά την διάρκεια μιας ολοκληρωμένης ψυχικής μετατόπισης (την οποία πολλοί ονομάζουν 'αστρικό ταξείδι' χωρίς να αντιλαμβάνονται τι λένε), τότε ο άνθρωπος, του οποίου το αστρικό σώμα βρίσκεται εξ ολοκλήρου αλλού, πεθαίνει ακαριαία. Μη νομίζεις λοιπόν ότι κατά τύχην ορισμένοι άνθρωποι δεν παντρεύονται και ζουν απομονωμένοι και σε αυστηρό αποκλεισμό!

Ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν διαμορφώνεται κατά τις επιθυμίες της ψυχής του ανθρώπου παρά μόνον σε πολύ συνειδητοποιημένους ανθρώπους οι οποίοι είναι ικανοί έγκαιρα να αντιληφθούν ότι ο εξωτερικός (επιφανειακός) εαυτός τους δεν είναι ... αυτοί οι ίδιοι, και ότι η πραγματική τους ταυτότητα και υπόσταση είναι η ψυχή τους (: ο ενδότερος εαυτός τους), της οποίας τους ορισμούς πρέπει αυτοί να επιβάλλουν (συνεχώς) πάνω στον χαρακτήρα τους, εξαφανίζοντας άχρηστες και αχρείαστες σκέψεις, συναισθήματα και επιθυμίες και επιβάλλοντας (συνεχώς) την θέληση της ψυχής τους πάνω στον χαρακτήρα τους.

Γιατί στους περισσότερους ανθρώπους δεν διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου κατά τις επιθυμίες της ψυχής του ανθρώπου; Αυτό είναι πολύ απλό να απαντηθεί! Διότι ζούμε στον κόσμο των πτώσεων. Η ιδεατή κατάσταση συνέβαινε στον Παράδεισο και θα συμβαίνει μετά το Πλήρωμα του Χρόνου και την κατ' εκείνο το διάστημα εξολόθρευση των αχρήστων ανθρώπων (δηλαδή ενός ποσοστού άνω του 99.99% του σημερινού πληθυσμού / αν θέλεις να το δεις αριθμητικά, αυτό σημαίνει επιβίωση λιγωτέρων των 800000 ανθρώπων), εξαφάνιση όλων των στοιχείων και των συντελεστών των πτώσεων, και εκπαίδευση, διά τρομερών δοκιμασιών, όσων (: των ελαχίστων οι οποίοι) θα επιβιώσουν.

ΙΖ. Σώμα, Χαρακτήρας, Ψυχή και Θάνατος

Όταν το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει, αποσυντίθεται και ο χαρακτήρας. Λίγο αργότερα, αποσυντίθεται και το κατώτερο τμήμα της ψυχής του ανθρώπου (αστρικό σώμα). Σε τι αποσυντίθενται; Στα πέντε συστατικά τους: στα πέντε θεμελιώδη στοιχεία. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;

Αυτό σημαίνει ότι αντίθετα από τις ψυχοσωματικές εμπειρίες και βιώματα, τα οποία αποκτάει ένας άνθρωπος ως ψυχοσωματική ενότητα (δεδομένου ότι σώμα, χαρακτήρας και όλα τα επίπεδα της ψυχής συνυπάρχουν) και τα οποία διατηρούνται ανεξίτηλα στο μέσο ψυχικό επίπεδο, όλα τα σκουπίδια της γνώσης, της θεωρίας, της φιλοσοφίας, της ιδεολογίας, της επιστήμης και της τέχνης, τα οποία συγκεντρώνει ένα άτομο κατά την (ως επί το πλείστον άχρηστη) ζωή του, ολότελα εξαλείφονται. Κάτι που αυτόματα υπογραμμίζει πόσο άχρηστα είναι όλα αυτά. Και αυτό συμβαίνει επειδή όλα αυτά ως περιεχόμενο του χαρακτήρα του ανθρώπου συσσωρεύονται σε τμήματα του κατώτερου επιπέδου της ψυχής του ανθρώπου (: αστρικό σώμα) και ενόσω ζει τον καταδυναστεύουν, αν δεν καταφέρει να αποδεσμευθεί από αυτά.

Αυτό σημαίνει ότι στην ενδεχόμενη (αν και σπάνια) περίπτωση επιστροφής μιας συγκεκριμένης ψυχής στο υλικό σύμπαν (: μετενσάρκωση), ο άνθρωπος, το σώμα του οποίου θα κατοικείται από μία 'αρχαία' ψυχή, θα μπορεί (υπό όρους και προϋποθέσεις) να θυμάται (: να βλέπει μπροστά του) τα μέρη, όπου είχε η ψυχή του ζήσει παλαιότερα μέσα σε ένα άλλο σώμα, όπως επίσης και στιγμές από την ζωή του, ποικίλες πράξεις και αποφάσεις του, συζητήσεις του με αλλοτινούς ανθρώπους, δραστηριότητες και μετακινήσεις του, και θα μπορεί να ομιλεί την τότε γλώσσα του, αλλά θα έχει ολότελα απωλέσει το περιεχόμενο των κειμένων και των επιγραφών που θα είχε διαβάσει ή γράψει. Στην περίπτωση αυτή, θα θυμάται τις πράξεις του αλλά όχι το περιεχόμενό τους. Ακόμη θα έχει απωλέσει, με την διάλυση του κατώτερου ψυχικού (αστρικού) σώματός του και με την εκμηδένιση του χαρακτήρα του, κάθε σοφία την οποία θα είχε αποκομίσει από τις εμπειρίες της παλαιότερης ζωής του.

Είναι απολύτως σωστή η γνωστή καινοδιαθηκική πρόταση "ἡ γὰρ σοφία τοῦ κόσμου τούτου μωρία παρὰ τῷ Θεῷ ἐστι" (Α΄Προς Κορινθίους Γ' 19). Και στον επόμενο στίχο γίνεται πολύ σωστός προσδιορισμός της ανθρώπινης σοφίας: "Κύριος γινώσκει τοὺς διαλογισμοὺς τῶν σοφῶν, ὅτι εἰσὶ μάταιοι". 'Μάταιοι' διότι χάνονται. Είναι τελείως άλλη υπόθεση η του Θεού Σοφία, και ο Μέγας Αθανάσιος το τοποθετεί πολύ σωστά στον τρίτο κατά Αρειανών λόγο του: από την του Θεού Σοφία μεταδίδονται στους ανθρώπους η θεοποίηση και η χάρις. (26ος τόμος της Patrologia Graeca του Migne, σελ. 433, παρ. 53).

Ίσως θα σου φανούν παράξενα τα παραπάνω, αν τα συσχετίσεις με την έννοια της Ηθικής και με την μετά θάνατον ανταπόδοση. Μπορεί να σκεφθείς ότι είναι περίεργο να τιμωρείται μετά θάνατον το διατηρούμενο, μέσο και ανώτερο τμήμα της ψυχής, το οποίο ήταν ελάχιστα συνδεδεμένο με τον ενδεχομένως αμαρτωλό χαρακτήρα του ανθρώπου και με το παρασυρμένο από τον κακό χαρακτήρα κατώτερο ψυχικό (αστρικό) τμήμα της ψυχής του, που διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Δυστυχώς όμως τα πράγματα έχουν έτσι και έχουν έτσι πολύ καλά.

Η ζωή είναι ένας πολύ σκληρός αγώνας ψυχής. Γενεές έρχονται, παρέρχονται και σβύννονται στην Αθανασία, αποχωρώντας καταισχυμένες στο όνειδος, στην αποτυχία και στην συντριβή, και μόνον η γενεά του τέλους θα εξέλθει νικήτρια, αφού αποψιλωθεί από το άχρηστο βάρος του σωρού (ή μήπως της σορού;) του 99.99% του σημερινού πληθυσμού - γεγονός στο οποίο προαναφέρθηκα. Θα είναι μια τελική και αμετάκλητη νίκη, η οποία θα έλθει μόνον μετά από κρουνούς δηλητηρίου. Μια φευγαλέα στιγμή θα δοθεί ως επινίκιο σε μια μακρόσυρτη ζωή δοκιμασιών με σκοπό να απαλλαγούν οι μετά την εκκαθάριση γενεές από τον όλεθρο της σημερινής Νέκυιας, η οποία αποκαλείται κατ' ευφημισμόν 'ζωή' ενώ αυτό είναι θάνατος.

Ενδεχομένως όλα αυτά σου φαίνονται πολύ σκληρά και πολύ αυστηρά. Πιστεύω ακράδαντα ότι κανένας άνθρωπος που δεν εσπούδασε τους μόνους κορυφαίους πολιτισμούς, οι οποίοι κατέγραψαν τα τρομερά γεγονότα της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας (αυτά τα οποία – κατά τον Ιησού – είναι τα μόνα συγκρίσιμα με τα αμέσως εσόμενα), δηλαδή κανένας άνθρωπος που δεν μελέτησε, εμβάθυνε και κατανόησε στις σωστές τους διαστάσεις σουμεριακά, ασσυροβαβυλωνιακά κι αρχαία αιγυπτιακά ιερά κείμενα, έπη και μύθους δεν μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει κριτήρια σκληρότητας και αυστηρότητας.

Θυμάμαι ακόμη μερικούς αμόρφωτους, άξεστους, και ανεγκέφαλους ζωντανούς - νεκρούς να κάνουν λόγο περί αυστηρότητας και σκληρότητας του αρχαίου εβραϊκού Γιαχβέ σε σύγκριση με μεταγενέστερους ψευτοθεούς τύπου Διός και Jupiter. Γελάω! Γελάω πολύ όταν ακούω τον οποιονδήποτε να λέει ότι ο βιβλικός Γιαχβέ ήταν τάχα ένας αυστηρός Θεός! Είναι αστείο! Δεν απαντώ σε κάτι τέτοιο, ακριβώς όπως δεν μιλάω ρωσσικά ή κινεζικά στους Μπισαρίν Μπέτζα (Βλέμμυες) φίλους μου στην ανατολική έρημο της Άνω Αιγύπτου!

Αυστηρός! Ο Γιαχβέ! Τότε ποια σήμερα ανύπαρκτη λέξη πρέπει να επινοήσουμε για να περιγράψουμε την οικτρή δοκιμασία της Ιστάρ στον Κάτω Κόσμο; Τι πρέπει να πούμε για τον κατατεμαχισμό του Όσιρη; Υπάρχει σε κάποια γλώσσα μια λέξη που να δηλώνει την έννοια "αυστηρός εις την νιοστήν δύναμιν"; Και αν κάποιος υποθέσει προς στιγμήν ότι ο Γιαχβέ είναι αυστηρός, αυτόματα δεν ακυρώνει την ικανότητά του να προσλάβει την απεραντοσύνη της αυστηρότητας του ασσυροβαβυλωνιακού Απσού ή του αιγυπτιακού Ατούμ; Υπάρχει μέτρο αστηρότητας πέραν των −273.15 Celsius ή μήπως μόνον τότε κατανοεί κάποιος τι σημαίνει αυστηρότητα;

ΙΗ. Η Γεννήτρια Έλικα της Ζωής

Στα προηγούμενα θα σου φανεί παράξενο ότι αναφέρομαι συνέχεια στα πέντε θεμελιώδη στοιχεία. Και όμως αυτά υπάρχουν σχεδόν παντού. Αλλά μη συγχέεις τα επίπεδα! Οι όροι Αιθήρ, Γλυκά Ύδατα, Γη, Αήρ, και Αλμυρά Ύδατα κατά την Δημιουργία του υλικού σύμπαντος δεν είναι πανομοιότυποι με το τι σήμερα εμείς θα αποκαλούσαμε έτσι, αλλά υπάρχει αρκετή συγγένεια. Ωστόσο, οι όροι αυτοί έχουν τα αντίστοιχά τους στα ψυχικά σύμπαντα και συνεπώς υφίστανται διαφορετικά στο καθένα από αυτά. Με άλλα λόγια 'αιθήρ' στο υλικό σύμπαν και 'αιθήρ' στο κατώτατο ψυχικό (: αστρικό) σύμπαν έχουν μια αντιστοιχία αλλά δεν είναι τα ίδια στοιχεία. Είναι όμως ομοούσια.

Και αυτό ήταν ακριβώς η Γένεση: εκπόρευση Αιθέρα σε υλικό επίπεδο από τον Αιθέρα των Ψυχικών Συμπάντων. Πρόκειται για μια τετραπλή εκπόρευση, επειδή τα Αλμυρά Ύδατα δεν εκπορεύονται από πουθενά αλλά αποτελούν την μετατροπή του προκοσμικού Μη Είναι σε (ή 'επιβίωση του προκοσμικού Μη Είναι ως') τμήμα των ψυχικών συμπάντων και του υλικού σύμπαντος.

Στο κάθε επίπεδο (ή 'σύμπαν') τα πέντε στοιχεία ευρίσκονται σε συνεχή ανάμειξη, ενέργεια, κίνηση, αλληλεπίδραση και αλληλεξάρτηση και αυτό παίρνει την μορφή απείρων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων τα οποία αποτελούν το τι αποκαλούμε 'ζωή'. Η ζωή είναι μια ηλεκτρομαγνητική ενέργεια και δημιουργικότητα και το κάθε ανθρώπινο σώμα είναι ένα πλήρες, αυτόνομο κι ανεξάρτητο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο ικανό να εκλύει ενέργεια και να αναπαράγει ζωή. Η όποια δυσλειτουργία αυτού του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου ονομάζεται από τους ανθρώπους 'ασθένεια'. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα το οποίο να μην θεραπεύεται από μια σωστή συνέργεια σώματος και ψυχής ενός ανθρώπου. Ένας άνθρωπος ικανός να αναπτύσσει πλήρη ψυχοσωματική συνέργεια και αποφεύγει και θεραπεύει όποια αρρώστεια του εμφανιστεί. Και η ανσμόχλευση αυτών των ηλεκτρομαγνητικών ροών των δημιουργημάτων του Θεού αποκαλείται 'θάνατος'.

Αυτός είναι ο άξονας του Είναι και Γίγνεσθαι, και διασταυρωνόμενος με εκείνον του Είναι και Μη Είναι, διαμορφώνει τον Σταυρό της Δημιουργίας και της Συντέλειας, ο οποίος είναι απείρως μεγαλύτερος του του Γολγοθά.

Τα πέντε στοιχεία υπάρχουν σε διαφορετική διάρθρωση μέσα στο ανθρώπινο σώμα, το ένα εδώ και το άλλο εκεί, και μέσω συνεχών μαγνητικών ροών εδώ και ηλεκτρικών ροών εκεί, συνθέτουν ολόκληρο το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που είναι το σώμα ενός ανθρώπου. Ένας άνθρωπος με κατάλληλες ψυχικές ασκήσεις μπορεί να ενισχύσει τις ροές, να τονώσει την ισχύ του όλου πεδίου, να συγκρατήσει την σφαίρα ενός όπλου λίγα εκατοστά πριν αυτή τον κτυπήσει (ουσιαστικά μαγνητίζοντάς την), ή να εξαπολύσει από τα δάκτυλα κάποιου από τα δύο χέρια του τόση ηλεκτρική ενέργεια ώστε να πέσει νεκρός ένας άνθρωπος ή ένα ζώο στην άλλη άκρη της Γης. Είναι θέμα εξάσκησης.

Το ανθρώπινο σώμα ως ηλεκτρομαγνητικό πεδίο αναπτύσσεται σε ένα οκταπολικό (και όχι τετραπολικό) επίπεδο, στο οποίο οι πόλοι λειτουργούν ως ανάστροφα είδωλα και επιτρέπουν στον άνθρωπο να κινηθεί από το απολύτως κακό έως το απολύτως καλό. Χρησιμοποιώ τους δύο όρους, 'καλό' και 'κακό', και σε ηθική και σε φυσική διάσταση. Νεώτεροι πνευματιστές διαπράττουν ένα τρομερό, καταδικαστικό λάθος, απόλυτα παρασυρμένοι από τους Γνωστικούς της Ύστερης Αρχαιότητας και ισχυριζόμενοι ότι δεν υπάρχει ηθικώς 'κακό' και ότι ουσιαστικά το Κακό είναι απλώς και μόνον 'απουσία καλού'. Ποιο είναι το λάθος τους;

Πολύ απλά, οποτεδήποτε ειπωμένη, η λέξη 'απουσία', από μόνη της, είναι ένας εμφαντικά τονισμένος όρος Ηθικής. Η λέξη 'απουσία' είναι ηθικώς χρωματισμένη με πολύ κατηγορηματικό και απόλυτο τρόπο, όπως άλλωστε και η λέξη 'παρουσία', διότι η Δημιουργία είναι πρωτίστως μια Ηθική Ενέργεια. 'Απουσία' παραπέμπει σε Μη Είναι, σε προκοσμικό στάδιο, και τίποτα δεν είναι πιο 'Ανήθικο' από το προκοσμκό χάος, τον Πατέρα του Διαβόλου.

Μόνο με τις κατάλληλες ψυχικές ασκήσεις ένας άνθρωπος μπορεί να καταφέρει να συνειδητοποιήσει εντός της αύρας του (που είναι μεγαλύτερη από το σώμα του) το οκταπολικό ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που είναι ο εαυτός του. Από το σημείο εκείνο και έπειτα αρχίζει η ανέλιξη και η ισχυροποίησή του. Από εκείνο το σημείο και έπειτα θα εννοήσει και την σύνδεση των συμπάντων. Θα αντιληφθεί δηλαδή ότι, επειδή η Δημιουργία των Συμπάντων είναι ουσιαστικά εκπόρευση άλλων, νέων, υποστάσεων των θεμελιωδών στοιχείων και σύνθεση των εκπορευμένων υποστάσεων σε ένα άλλο, νέο, πλαίσιο (ή 'επίπεδο' ή 'σύμπαν'), κατά την εκπόρευση των νέων υποστάσεων των θεμελιωδών στοιχείων δημιουργείται ένας ιδιαίτερος δεσμός - σύνδεση της αρχικής υπόστασης του κάθε θεμελιώδους στοιχείου και των μετέπειτα εκπορευμένων υποστάσεων.   

Οι τέσσεροι δεσμοί αυτοί (ανά περίσταση του Αιθέρα, των Γλυκών Υδάτων, του Αέρα και της Γης) συνθέτουν την γεννήτρια έλικα της Ζωής, η οποία από μόνη της λειτουργεί και ανάστροφα, δηλαδή επιτρέπει στα συνεχώς διαλυόμενα στοιχεία – υπόλοιπα των ηλεκτρομαγνητικών ροών των δημιουργημάτων του Θεού να αφομοιώνονται από τα αμέσως ανώτερα επίπεδα / σύμπαντα. Έτσι, η διάλυση ενός υλικού όντος στα στοιχεία εξ ων συνετέθη προξενεί άμεση απορρόφηση όλων των διαλυθέντων στοιχείων από εκείνα του ανωτέρου επιπέδου / σύμπαντος. Έτσι, μέσω της γεννήτριας έλικας της Ζωής, η διαδικασία Εκπόρευση – Επιστροφή διαιωνίζεται ως στοχειακή σύνδεση κι αλληλεξάρτηση των Συμπάντων.

Δηλαδή, για να σου δώσω ένα παράδειγμα, η εκπόρευση Γλυκών Υδάτων από το μέσο ψυχικό σύμπαν προς το κατώτερο ψυχικό (: αστρικό) σύμπαν και από αυτό στο υλικό σύμπαν είναι μια αέναη διαδικασία, η οποία ολότελα αντισταθμίζεται από την επιστροφή του στοιχείου αυτού από το υλικό σύμπαν προς το κατώτερο ψυχικό (: αστρικό) σύμπαν και εκείθεν προς το μέσο ψυχικό σύμπαν στην κάθε περίπτωση διάλυσης και αποσύνθεσης ζωντανών οργανισμών στα κατώτερα επίπεδα.

Τι σημαίνει η διατήρηση των προκοσμικών Αλμυρών Υδάτων, δηλαδή του Μη Είναι, μέσα στο Είναι και την Τάξη της Δημιουργίας; Αυτό είναι μία μοναδική απόδειξη της παντοδυναμίας του Υψίστου. Σημαίνει ότι, αν ο Θεός θέλει, μπορεί να οδηγήσει όλα τα Σύμπαντα στην απόλυτη ανυπαρξία μέσα σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου.

Και με τα παραπάνω ολοκληρώνω την απάντησή μου. Τώρα, ποιες ασκήσεις πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος, ο οποίος επιδιώκει την πλήρη συνέργεια σώματος και ψυχής, είναι εντελώς προσωπική υπόθεση. Αρκεί να καταλαβαίνει ο άνθιρωπος αυτός ότι όλα αυτά είναι μάταια αν δεν εξέρχεται απολύτως και διαρκώς του παρόντος κόσμου. Αυτό είναι καθοριστικό, και κάθε άνθρωπος εμπλεκόμενος με τον α' ή β' τρόπο στο σημερινό κοινωνικό – πολιτικό – τεχνολογικό πλαίσιο αποκλείεται να σωθεί και, αφού δεινοπαθησει, θα καταλήξει στην Κόλαση. Όσοι θα επιβιώσουν θα είναι είτε άνθρωποι πέραν όλων των περιθωρίων, οι οποίοι ούτε καν εγνώριζαν τι συνέβαινε στα κέντρα του σημερινού κόσμου, είτε άνθρωποι οι οποίοι εξήλθον του σημερινού κόσμου, όπως ο Νώε από τον δικό του, όπως ο Αβραάμ από την Ουρ της Μεσοποταμίας, όπως ο Μωϋσής από την Αίγυπτο, ή όπως ο Μωάμεθ από την Μέκκα.

Με τις καλύτερες ευχές μου για τις προσεχείς εβδομάδες και μήνες,

Σαμσαντίν