Πριν από ένα μήνα μου ζητήθηκε από υπεύθυνο του περιοδικού Τρίτο Μάτι να τους στείλω κείμενο με εντυπώσεις και βιώματα από την συνεργασία μου με το έντυπο αυτό με την ευκαιρία του επετειακού τεύχους τριάντα χρόνων. Η συνεργασία μου με το Τρίτο Μάτι ανάγεται αποκλειστικά στην πρώτη δεκαετία κυκλοφορίας του, όταν ακόμη περνούσα από την Ελλάδα για σύντομα χρονικά διαστήματα. Ουσιαστικά καλύπτει την περίοδο 1991-1998 και διακρίνεται σε δύο υπο-περιόδους: α) Ιούνιος 1991 - Ιούνιος 1994 (από το τεύχος 5 έως το τεύχος 36 / δηλαδή τρία χρόνια) και β) Απρίλιος 1997 - Αύγουστος 1998 (από το τεύχος 61 έως το τεύχος 71 / δηλαδή περίπου ενάμιση χρόνο). Ό,τι ακολουθεί είναι το πλήρες σχόλιο το οποίο τους έστειλα. Το δημοσιεύω μαζί με το φωτογραφικό υλικό, το οποίο έχω επισυνάψει στο απαντητικό email μου και το οποίο σχετίζεται με αναφορές τις οποίες κάνω μέσα στο σχόλιό μου. Προσθέτω επίσης σελίδες από δημοσιευμένο στο τεύχος 26 (Ιούνιος 1993) άρθρο μου στην συγγραφή του οποίου αναφέρομαι στο σχόλιό μου.
-------------------------------------------------------------
Αγαπητοί φίλοι στο Τρίτο Μάτι,
Ευχαριστώ που μετά από τόσα χρόνια με θυμηθήκατε! Έχοντας ζήσει είκοσι και
πλέον χρόνια εκτός Ελλάδας και έχοντας μοιράσει τις δραστηριότητές μου σε
περίπου 15 χώρες σε Αφρική και Ασία, θεώρησα το email σας ως απρόσμενη έκπληξη από ένα πολύ
μακρινό παρελθόν. Για να είμαι πλήρης στην περιγραφή μου, θα πρέπει να αρχίσω
με τα απευκταία: πρέπει να είναι περίπου 2 ή 3 χρόνια πριν που ένας Ρωμιός
φίλος στην Νουρσουλτάν (τότε ακόμη Αστανά) του Καζακστάν με πληροφόρησε για τον
θάνατο του αγαπητού Παύλου Βουδούρη, με τον οποίο είχα ιδιαίτερα και επί μακρόν
συνεργαστεί παλιά, κατά τις περιόδους συνεργασίας μου με το Τρίτο Μάτι
(1991-1994 και 1997-1998).
Τα συλλυπητήρια στην οικογένεια, τους φίλους, και τους συνεργάτες του
μεταστάντος, ο οποίος ανάμεσα σε πολλά άλλα έδωσε σάρκα και οστά στην υλοποίηση,
διάδοση, βελτίωση και μακροημέρευση ενός μηνιαίου εντύπου για σχετική
θεματολογία. Χάρη στον Παύλο, τον Στάμο, τις συζύγους τους, και βεβαίως τους
λοιπούς συντελεστές έφθασε το Τρίτο Μάτι στη 30η επέτειο της πρώτης έκδοσής
του, κάτι το μοναδικό στην Ελλάδα, αν αναλογιστούμε τις κάπως βραχύβιες
προσπάθειες οι οποίες είχαν ξεκινήσει η μία στην δεκαετία του 1970 και η άλλη
στην δεκαετία του 1980.
Η συνεργασία μου με το Τρίτο Μάτι πρέπει να είναι η λιγώτερο συμβατική, η
πιο ασυνήθιστη, και η πιο παράξενη από όλες τις άλλες και αυτό όχι για την
θεματολογία των άρθρων μου, η οποία αντιστοιχούσε στην ειδίκευσή μου σε
ασσυριολογία, αιγυπτιολογία και αρχαίους ανατολικούς πολιτισμούς, αλλά για τις
συνθήκες και τις περιστάσεις μέσα στις οποίες προετοιμάστηκε. Λέγοντας αυτό,
θέλω να δώσω σε παλιούς και νέους αναγνώστες μια εντύπωση για το παρασκήνιο των
συνεργασιών μου. Τα περισσότερα κείμενά μου γράφηκαν σε ταξείδια, σε τραίνα,
σιδηροδρόμους, λεωφορεία, ξενοδοχεία, εστιατόρια και καφενεία των χωρών όπου
μετακινόμουν τότε για τις απαιτήσεις των μελετών και ερευνών μου. Κάποια άλλα
γράφηκαν σε διαλείμματα μελετών σε αρχαιολογικούς χώρους σε Αίγυπτο, Σουδάν,
Μαρόκο, Τουρκία, Συρία, και Ιράκ, ή σε λιμάνια της Ερυθράς Θαλάσσης (Σουάκιν) ή
του Ινδικού Ωκεανού (Άντεν, Μουκάλα). Λίγα μόνον γράφηκαν στην Ελλάδα από όπου
ήμουν περαστικός και τότε επισκεπτόμουν τα γραφεία του περιοδικού
προσκομίζοντας επίσης το απαραίτητο φωτογραφικό υλικό (είτε δικές μου
φωτογραφίες είτε βιβλία και άλλα έντυπα με το κατάλληλο θέμα). Ευχάριστες
αναμνήσεις! Βεβαίως τότε δεν υπήρχε Ιντερνέτ ...!
Καθρεφτίζοντας τις τρεις παρελθούσες δεκαετίες κατενωπιόν μου, μπορώ άμεσα
να συναγάγω ότι η προσφορά του περιοδικού απολύτως δικαιώθηκε εκ των πραγμάτων.
Ήταν πρωτοποριακό ότι, χάρη σε συνεργασίες άλλων, το Τρίτο Μάτι είχε 'μιλήσει'
από την δεκαετία του 1990 για virtual reality και
άλλες τεχνολογίες της αιχμής. Ποιος τα πίστευε αυτά τότε ως πιθανά - ακόμη και
στην Ευρώπη; Ελάχιστοι τα θεωρούσαν δυνατά. Κακεντρεχή άτομα μου συνιστούσαν να
μην συνεργάζομαι μαζί σας, γιατί δημοσιεύετε ψεύτικα θέματα που ήταν
'πιασάρικα'. Αυτό, το θεώρησα άδικο για σας. Και έζησα παρόμοια απόρριψη, όταν
προειδοποίησσα Σουδανούς φίλους στο βόρειο Σουδάν ήδη το 1992 για το τι είναι virtual reality, όταν εκείνοι ακόμη
με ρωτούσαν τι είναι το κομπιούτερ. Ποια ήταν η αντίδρασή τους; Θύμωσαν επειδή
πίστευσαν ότι τους έλεγα ψέμματα για να τους τρομοκρατήσω!! Συμπέρασμά μου; Δεν
είναι η περιέργεια που 'σκοτώνει την γάτα', αλλά η αφέλεια. Ευτυχώς για κείνες
οι γάτες δεν είναι αφελείς. Αλλά οι άνθρωποι;
Στις λίγες ημέρες, οι οποίες μεσολάβησαν από το email που μου στείλατε μέχρι
το σχόλιο που σας γράφω τώρα, είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ το σάιτ σας για
πρώτη φορά και έτσι θέλω να σας συγχαρώ για την διπλή προσπάθειά σας, να
συνεχίζετε την έκδοση και να προσφέρετε παράλληλα πρόσβαση στα παλαιά τεύχη για
όλους τους επισκέπτες. Αυτά είναι το τεκμήριο της επιτυχίας του περιοδικού και
το πιστοποιητικό της καταξίωσής του όχι μόνο για τον πλούτο της θεματολογίας
την οποία προσέφερε αλλά και για την κριτική στάση, την οπτική γωνία (ή τις –ές
-ίες), και το σκεπτικό με τα οποία η έκδοση του εντύπου συνόδευε την κάθε
παρουσίαση. Η γνώση είναι κάτι το στατικό. Η κρίση είναι μία μέθοδος. Ο
συνδυασμός των δύο λέγεται σοφία. Έτσι, το Τρίτο Μάτι έδειξε πολύ καθαρά αυτό
το οποίο και εγώ πάντοτε έκρινα σωστό: δεν έχει σημασία τι κάνεις αλλά πως το
κάνεις – τι βλέπεις αλλά πως το βλέπεις – τι λες αλλά πως το λες.
Πολλοί παλιοί αναγνώστες (από Λαμία, Κέρκυρα και άλλα μέρη) με αναζήτησαν
στο μεσοδιάστημα μέσω του Ιντερνέτ, αλληλογράφησαν μαζί μου (και ανταποκρίθηκα στο
μέτρο του εφικτού εξαιτίας των συχνών μετακινήσεών μου σε πολύ απόμακρες
περιοχές χωρίς ηλεκτροδότηση, ευρισκόμενες εκτός δικτύου Ιντερνέτ και κινητής
τηλεφωνίας), και μου έστειλαν PDF files από άρθρα μου τα
οποία είχαν σκανάρει. Έτσι, είχα μια κάποια ιδέα του ενδιαφέροντος το οποίο
είχαν και αυτά και το Τρίτο Μάτι γενικώτερα προξενήσει, καθώς και της απήχησης
την οποία είχαν επιτύχει. Προσωπικά, από όλα τα άρθρα μου τα οποία δημοσίευσα
στο περιοδικό, εκείνο το οποίο μου άφησε ανεξίτηλες αναμνήσεις είναι (τεύχος
26, Ιούνιος 1993, σ. 48-57; βρείτε το εδώ: https://esoptron.gr/trito-mati-legacy/)
το αφιέρωμα στο Σουδάν ('Ο χώρος και ο χρόνος σταμάτησαν 2000 χρόνια πίσω στο
...), το οποίο αποτυπώνει τις εντυπώσεις της πρώτης μετακίνησής μου και
αρχαιολογικής έρευνας εκεί. Έστω και αν δεν είναι ένα άρθρο βασισμένο σε
επιστημονική βιβλιογραφία ή οφειλόμενο σε ψυχικές ασκήσεις και προσλήψεις αλλά
μία πολύ απλή ταξειδιωτική αφήγηση ....
Το άρθρο αυτό έχει υστερογενώς (λίγους μήνες αργότερα) μεταφραστεί -στο
μεγαλύτερο τμήμα του- στα αραβικά και δημοσιευθεί σε εφημερίδα Σουδανών
εγκαταστημένων στην Ελλάδα (επισυνάπτω τις σκαναρισμένες σελίδες του σε jpeg). Το Σουδάν
είναι η χώρα όπου τελικά αποφάσισα από άθρησκος που ήμουν (μετά την επίσημη απόρριψη
της Χριστιανωσύνης εκ μέρους μου το 1985 και την τότε έκδοση ταυτότητας με
ορισμό 'άθρησκος') να γίνω μουσουλμάνος. Είναι δηλαδή η απαρχή της νέας μου
ζωής και το τέλος της πρότερης. Εκεί έσβυσα το παρελθόν μου, έπαυσα να λέγομαι
Κοσμάς, και μετουσιώθηκα σε Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης – έτσι όπως όλος ο
κόσμος με γνωρίζει σήμερα από την Μαυριτανία μέχρι την Κίνα.
Αλλά το Σουδάν με καθόρισε πολύ περισσότερο από την αλλαγή του ονόματός μου και την προσχώρησή μου στο Ισλάμ. Τον υπέροχο εκείνο τόπο οι κάτοικοί του και οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν Κας (το βιβλικό Χους των Ο' - Cush) και οι Αρχαίοι Έλληνες 'Αιθιοπία', η οποία είναι άσχετη από την Αβησσυνία που μετά τα μέσα του 20 ου αιώνα ψευδεπίγραφα επονομάζεται 'Αιθιοπία', ενώ παράλληλα σφαγιάζει τους Ορόμο, τους Αφάρ, τους Σιντάμα, τους Κάφα, τους Μπέρτα και άλλα υποταγμένα αφρικανικά έθνη που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας. Στο αρχαίο Κους λοιπόν είχα κάποιες από τις πιο καθοριστικές αποκαλύψεις και υλικές εμπειρίες της ζωής μου: έζησα για πρώτη φορά ανάμεσα σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν ηλεκτρισμό, και σχεδόν όλα τους τα αντικείμενα είναι παρόμοια με τον υλικό περίγυρο των ανθρώπων πριν από 1400, πριν από 2000, ή πριν από 3000 χρόνια. Έτσι, παράλληλα με τις ιστορικές-αρχαιολογικές έρευνές μου, πρόσεξα και μελέτησα την καθημερινότητά τους και αντιλήφθηκα πόσο ποιοτικά ανώτερη είναι αυτή από τον ξεπεσμένο και σάπιο τρόπο των δυτικών ανθρώπων. Αυτό μου εδωσε το μέτρο της διαχρονικής ανθρωπιάς, την αντίληψη της σύγχρονης αλλοίωσης, και την προτύπωση της μελλοντικής, ανώτερης κατάστασης των ανθρώπων μετά την επερχόμενη καταστροφή του δυτικού τεχνολογικού ψευδο-πολιτισμού.
Επίσης στο αρχαίο Κους έζησα τότε μία διδακτική περίσταση, η οποία τράβηξε
από πάνω μου το πέπλο σκότους και παραπληροφόρησης το οποίο ούτε η ήδη προηγηθείσα εκμάθηση αιγυπτιακών
ιερογλυφικών και σφηνοειδών ασσυρο-βαβυλωνιακών δεν είχε καταφέρει. Είχα φτάσει
λοιπόν μία μετά τα μεσάνυχτα στο Άμπρι (180 χμ νοτίως του Ουάντι Χάλφα) με το
σουδανικό λεωφορείο (το πως είναι αυτά, διαβάστε το στη σελίδα 50 του
προαναφερμένου τεύχους!). Κατεβήκαμε μία σουδανή εντόπια και γω, και το
λεωφορείο συνέχισε την διαδρομή του. Την κοπέλλα εκείνη περίμενε ο πατέρας της,
ο οποίος είχε περιμένει εκεί τουλάχιστον για 8 ώρες, εφόσον ζούσαν σε ένα
κοντινό νησί του Νείλου, αλλά το πλοιάριο δεν λειτουργούσε μετά τις 4-5 το απομεσήμερο.
Καθώς δεν υπήρχε ηλεκτροδότηση σε όλο το Σουδάν (εκτός κεντρικών συνοικιών
του Χαρτούμ), τα πάντα έκλειναν ήδη πριν το ηλιοβασίλεμα στο σουκ (: το παζάρι)
όπου είναι το καθιερωμένο σημείο διέλευσης του λεωφορείου από το Ουάντι Χάλφα. Και
φυσικά στους δρόμους τριγύρω δεν περπατούσε ψυχή ζώσα διότι οι Σουδανοί
κοιμούνται το βράδι στις 9, μετά την νυκτερινή προσευχή, και ξυπνούν κατά τις
3-3:30 πμ για να ετοιμαστούν και να πάνε στο τζαμί για την εωθινή προσευχή μία
ώρα πριν την ανατολή. Αυτός λοιπόν ο καλός οικογενειάρχης είχε καθίσει μόνος
του έξω από το κλειστό καφενείο για να περιμένει την κόρη του. Το κακό ήταν ότι
εκείνο το βράδι ('η πεπρωμένη νυξ') δεν υπήρχε φεγγάρι για να δούμε κάτι
παραπέρα από την μύτη μας. Έτσι, αρχίσαμε να περπατάμε στους
χωμάτινους-αμμώδεις δρόμους για να βρούμε το μόνο ξενοδοχείο της πόλης, το
οποίο ο πατέρας της κοπέλλας με βεβαίωσε ότι υπήρχε. Όμως και αν αυτό υπήρχε
(το πως είναι διαβάστε το στη σελίδα 51 του άρθρου), ήταν κλειστό και εξάλλου
από το σκοτάδι δεν μπορούσαμε ούτε καν να διαβάσουμε την ξύλινη επιγραφή στα
αραβικά που βρίσκεται έξω από πόρτα.
{Στοιχειώδη για το Άμπρι εδώ: https://en.wikipedia.org/wiki/Abri,_Sudan /
(σήμερα έχουν ηλεκτρισμό, αλλά είπαμε ...! Είναι 30 χρόνια μετά την εκεί πρώτη
μετακίνησή μου!)}
Έτσι λοιπόν, έπειτα από μία δεκάλεπτη άγονη προσπάθεια, γυρίσαμε και
καθήσαμε έξω από το κλειστό καφενείο. Στον ένα τοίχο του, υπήρχε ένα είδος
πάγκου, ο οποίος ήταν είδος αρχιτεκτονικού μέλους του κτηρίου, κατασκευασμένος
από το ίδιο χώμα με το οποίο είχε ανεγερθεί εκείνο το με ψάθινη οροφή
οικοδόμημα. Αυτό φαίνεται στην κάτω φωτογραφία της σελίδας 50 (στα αριστερά).
Εκεί κάθισα, ξάπλωσα και κοιμήθηκα για πρώτη φορά στην ζωή μου - κυριολεκτικά
στον δρόμο - την βραδιά της 18ης προς 19η Νοεμβρίου 1992. Από τότε κατάλαβα
γιατί πάντοτε πίστευα ενδόμυχα ότι οι μόνοι πραγματικά ευτυχείς άνθρωποι των
ημερών μας είναι οι άστεγοι. Όταν ξυπνήσαμε από το αχνό φως κοντά στα
ξημερώματα, ήμουν ο άλλος άνθρωπος που έπρεπε να ήμουν αλλά δυστυχώς δεν ήμουν
ποτέ πιο πριν. Και έτσι μου αποκαλύφθηκε, εκείνη την τόσο διδακτική νύκτα, ο
πραγματικός προορισμός της ανθρωπότητας την οποία επί χιλιετίες κατέστρεψαν τα
σπίτια, τα μαγειρέματα, και τα κρεβάτια – και όσα έπονται. Και έτσι εννόησα
γιατί οι αληθινοί άνθρωποι, όπως οι προφήτες, οι μύστες και οι αναχωρητές,
αποφεύγουν τα σπίτια όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Αυτά όλα κρύβονται πίσω από εκείνες τις φωτογραφίες του τεύχους 26.
Ξαναπήγα πολλές φορές στο Σουδάν, όπου και έζησα αργότερα, και ενίοτε σε ακόμη
πιο σκληρές υλικές περιστάσεις και ψυχικές δοκιμασίες, ασκήσεις και
επικοινωνίες. Η Μερόη (της οποίας κάποιες πυραμίδες φαίνονται στις σελίδες
48-49) ήταν ένας καθοριστικός προορισμός της ζωής μου και γι' αυτό με είχε τόσο
έντονα μαγνητίσει ήδη από το 1992. Έτσι, τα μεταδιδακτορικά μαθήματα, τα οποία
έλαβα από την ζωή στα πρώτα χρόνια της συνεργασίας μου με το Τρίτο Μάτι, με
εξοικείωσαν με την μεταγενέστερη συχνή διαμονή σε καταυλισμούς νομάδων Μπέτζα
στην Αίγυπτο και το Σουδάν, Κασκάι στο Φαρς του Ιράν, Χαζάρα στο Αφγανιστάν, στις
πρωτόλειες παράγκες των χωριών του ανατολικού Χαντραμάουντ και της Μάχρα, όπως
και στα καλύβια Ουϊγούρων και Κιργιζίων στα δυτικά άκρα του Ανατολικού
Τουρκεστάν (επαρχία Σινκιάν της ΒΔ Κίνας) στις υπώρειες των Τιάν-σαν, κοντά στα
σπήλαια Κιζίλ. Το μόνο μέλλον της Ανθρωπότητας είναι αυτό.
Ο χρόνος συντομεύει και ο χώρος τελειώνει. Έχουν περάσει πάνω από 22 χρόνια
από τότε που έχω να δω τους συντελεστές του περιοδικού, οι οποίοι τόσο
επιτυχημένα συνεχίζουν την αποστολή τους και με τους οποίους με συνδέουν τόσες ευχάριστες
αναμνήσεις από την Αθήνα και τους Δελφούς όπου είχαμε μάλιστα οργανώσει ένα
διήμερο ταξείδι τον Μάιο του 1998 με ξεναγήσεις και ομιλίες. Λυπάμαι που δεν θα
εύρισκα ανάμεσά τους τον Παύλο, αν θα περνούσα από την Αθήνα.
·
Τι θα του έλεγα
για το πως πέρασα στο μεσοδιάστημα;
Νομίζω ότι θα ξεχνούσα και το παλιό χριστιανικό και τα νυν ισλαμικά ονόματά
μου και θα του απαντούσα με δύο μόνον λέξεις, οι οποίες αποτελούν το πολύ
γνωστό (και αναφερμένο και στο Τρίτο Μάτι) όνομα του αρχετυπικού ασσυροβαβυλωνιακού
Νώε: Ουτ Ναπιστίμ, δηλαδή "Ευρήκα την ζωή μου".
·
Τι θα του έλεγα
για το ποια είναι η καλύτερη ανάμνησή μου από όλη αυτή την περίοδο τόσων ετών;
Ασφαλώς η ζωή μου στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, όπου έμεινα για πάνω από
δύο χρόνια και εργάστηκα ως καθηγητής στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Σομαλίας
(2012-2013). Τίποτα δεν αντισταθμίζει την ευτυχία του να περπατάς με τους
φοιτητές σου στους δρόμους της πανάρχαιας χώρας του αφρικανικού Κέρατος, δηλαδή
στον χώρο του βασιλείου του Πουντ (Οπώνη, αργότερα, στα αρχαία ελληνικά της
πρώτης προ-χριστιανικής χιλιετίας) όπου η Φαραώ Χατσεπσούτ έστειλε τον στόλο
της πριν από σχεδόν 3500 χρόνια για να μεταφέρει στην Νιούτ (Θήβες Αιγύπτου,
Λούξορ) σμύρνα, λιβάνι, έβενο, πολλά άλλα ακριβά προϊόντα, και ποσότητες από το
ιερό χώμα της Τα Νετσέρ, της Γης του Θεού, όπως οι Αρχαίοι Κεμέτιοι (Αιγύπτιοι)
επίσης αποκαλούσαν το Πουντ, δηλαδή το μόνον επί της επιφανείας της Γης
εναπομένον τμήμα του αρχικού Παραδείσου. Αυτό είναι αρκετό για να καταλάβει
κάποιος ότι από εκεί μόνον μπορεί με απόλυτη ακρίβεια να μετράει το ύψος του
Ουρανού.
·
Τι θα του έλεγα
για το τι συμπεράσματα έχω στο μεσοδιάστημα συναγάγει;
Ούτε γνώση, ούτε σοφία, ούτε αλήθεια υπάρχουν στις πόλεις. Και δυστυχώς δεν
υπάρχει ούτε και ζωή. Συνεπώς, δεν υπάρχει καν σωτηρία εκεί. Η επιδείνωση των
τελευταίων 30 ετών ήταν αναπόφευκτη και είναι αμετάκλητη. Μόνον η πανάκεια των
ανθρώπων τους κάνει να νομίζουν ότι μπορούν να 'εξηγήσουν',να 'διορθώσουν' ή να
'βελτιώσουν' κάτι στις σημερινές πόλεις και χώρες. Κανένας άνθρωπος, καμμιά
κοινωνία, και καμμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να 'συμβουλεύσει' ένα άλλον άνθρωπο,
επειδή η μόνη σωστή για τον καθένα συμβουλή βρίσκεται μόνον μέσα του. Καμμιά
θρησκεία, καμμιά χώρα και κανένας στρατός δεν μπορεί να 'δείξει' ή να
'αποδείξει' κάτι, ή βέβαια να 'σώσει' ένα άλλο τόπο ή έθνος ή άνθρωπο. Τον μόνο
που μπορεί ένας άνθρωπος να διορθώσει και να σώσει είναι ο εαυτός του.
Αυτό όμως είναι εγγενώς αδύνατο να επιτευχθεί σε οικιστικές συναρθροίσεις
άνω των 10000 ανθρώπων και με την σημερινή τεχνολογική υποδομή, η οποία έχει
διευθετηθεί μόνο και μόνο για να εξουθενώνει την ανθρώπινη ψυχή ολότελα απομακρύνοντάς
την από τον ανθρώπινο χαρακτήρα (δηλαδή την καρδιά, το μυαλό, και το ηλιακό
πλέγμα). Και η όποια απόπειρα επιβίωσης δεν μπορεί παρά να είναι 'Έξοδος'. Γι'
αυτό και ο Ιησούς παραλλήλισε το Τέλος με τις 'Ημέρες Νώε' (καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις
Νῶε οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου: Κατά Λουκάν, ΙΖ' 26). Ό,τι επέτυχε ο Νώε ήταν
μία έξοδος' από τον τότε ξεπεσμένο, σάπιο και άχρηστο κόσμο του. Το επανέλαβε ο
Λωτ στα Σόδομα. Το ίδιο έκανε ο Αβραάμ εγκαταλείποντας την Ουρ. Στα ίδια βήματα
πορεύθηκε ο Μωϋσής.
Και όλα αυτά είχαν καθοριστικά προτυπωθεί στο ιστορικό ασσυροβαβυλωνιακό κείμενο 'Η Κατάρα της Ακκάδ', το οποίο περιγράφει τον Κατακλυσμό και του οποίου αποσπάσματα είχα μεταφράσει στα ελληνικά και δημοσιεύσει κατά την δεύτερη συνεργασία μου με το Τρίτο Μάτι, δηλαδή στο άρθρο 'Ο Κατακλυσμός και ... η κστάρα των εθνών' (τεύχος 8, Σεπτέμβριος 1991, σελ. 66-71), ιδιαίτερα στην σελίδα 70. Ξαναδιαβάζοντάς το σήμερα, δεν έχω ούτε ένα σημείο στίξης να μετακινήσω. Αλλά πόσοι κατάλαβαν ότι η αναφορά στο βιβλικό κείμενο, την οποία κάνω στις τρεις τελευταίες γραμμές του άρθρου, αφορούσε τον καθένα άνθρωπο ξεχωριστά και όλους μαζί;
o
Και τι θα του
έλεγα για τα μελλοντικά σχέδιά μου;
Το μόνο, το οποίο πραγματικά με ενδιαφέρει, είναι μετά τις έρευνές μου στο
Ανατολικό Τουρκεστάν και στην Κίνα να προχωρήσω στην Μογγολία και ακόμη βορειώτερα
στην Ανατολική Σιβηρία για να ολοκληρώσω τον περίπλου μου και εγώ εκεί όπου
καταλήγει ο ανώνυμος συγγραφέας του Περίπλου της Ερυθράς Θαλάσσης, κείμενο το
οποίο εξέδωσα σε βιβλίο το 1994 και που μπορεί να διαβάσει ο καθένας στο
Ιντερνέτ εδώ: https://periplusmariserythraei.wordpress.com/category/1-εξώφυλλο-περιεχόμενα-πρόλογος/
Για το θέμα αυτό είχα μάλιστα δημοσιεύσει ένα άρθρο στο Τρίτο Μάτι (τεύχος
69, Απρίλιος 1998, σελ. 48-53 / στο τεύχος με το άρθρο 'Τα «σκοτεινά» χρόνια της ζωής του Ιησού') με
τίτλο 'Από την Ιουδαία στο Κασμίρ' και με ένα υποδειγματικό και μοναδικό σε
πλούτο χάρτη στη σελίδα 53 (που δεν νομίζω ότι μπορεί να βρεθεί δεύτερος στα
ελληνικά μέχρι σήμερα).
Ο Αλεξανδρινός Αιγύπτιος έμπορος και καπετάνιος, ο οποίος -στο δεύτερο μισό
του πρωτου χριστιανικού αιώνα- έγραψε στα αρχαία ελληνικά (με μερικές ιδιοτυπίες)
τον συγκεκριμένο Περίπλου, αρχίζει την αφήγησή του από την Αρσινόη (Σουέζ), την
Βερενίκη (Ρας Μπανάς) και την Πτολεμαΐδα Θηρών (Σουάκιν, Σουδάν) και καταλήγει
στις βόρεια της Κίνας ανατολικές εσχατιές της Ασίας, για τις οποίες σημειώνει
στην 66η (και τελευταία) παράγραφο του πολυτιμώτατου και εξαιρετικά
πολυσχολιασμένου κειμένου του τα εξής:
Τὰ δὲ μετὰ [τούτους] τοὺς τόπους, διά
τε ὑπερβολὰς χειμώνων καὶ πάγους
μεγίστους δύσβατα ὄντα, εἴτε καὶ θείᾳ τινὶ δυνάμει θεῶν, ἀνερεύνητά ἐστιν.
Το απόσπασμα αυτό είναι το μόνο το οποίο δεν έχει σχολιασθεί σε κάποια
έκταση από τους συγχρόνους ιστορικούς και φιλολόγους. Και όμως πιστεύω ότι
τελικά είναι το πιο σημαντικό τμήμα αυτού του κειμένου, όπως και ότι εκεί τελικά
δεν καταλήγει μόνον ο ανώνυμος συγγραφέας του Περίπλου αλλά θα καταλήξουν και
όσοι επιβιώσουν στην επερχόμενη κοσμοχαλασιά. Και καθώς αυτά τα μέρη είναι
σχεδόν ακατοίκητα και ανερεύνητα ακόμη και σήμερα, αντιλαμβάνομαι ότι τα
ωραιότερα μέρη της γήινης επιφάνειας, η ανθρωπότητα δεν τα έχει ακόμη ζήσει,
περπατήσει και ενοικήσει. Γιατί στον τεράστιο τόρο, όπου βρισκόμαστε όλοι οι
απόγονοι του Αδάμ, τα μέρη είναι θόλοι και ο μόνος που περιέγραψε τους Επτά
Θόλους ήταν ο Νεζαμί Γκαντζεβί στις Επτά Ομορφιές (Χαφτ Πεϋκάρ) του, εγκαθιστώντας
μία ομορφιά ανά θόλο και τολμώντας να συμβολίσει με το τι πολλοί νομίζουν ως
ερωτική ποίηση την πιο αναλυτική αποκαλυπτική εσχατολογία και την παγκόσμια
πληρέστερη μεσσιανική σωτηριολογία - με τον Μεσσία στον ρόλο του Μπαχράμ Γκουρ!
Έτσι, βλέποντας ότι ήδη έχετε επιτυχημένα φθάσει στο τεύχος 292, δεν μου
απομένει λοιπόν παρά να σας ευχηθώ υγεία πριν από όλα και με το καλό να τα
χιλιάσετε!
Σαμσαντίν
---------------------------------------------------------------------------------
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ:
Δείγματα της εκτενέστατης αρθρογραφίας μου υπέρ του Σεΐχη Σαρίφ Σεΐχη Άχμετ βρίσκονται αναδημοσιευμένα σε πολλά σάιτς, φόρα, και μπλογκς όπως τα κάτωθι: https://www.mareeg.com/fidsan.php?sid=6061&tirsan=3
https://www.mareeg.com/fidsan.php?sid=5889&tirsan=2
http://87.106.4.224/archive%20texte/english/2008_eng/april_2008/16052008_state-terrorism.htm
https://www.authorsden.com/visit/viewarticle.asp?id=58660
https://pemot5.blogspot.com/2011/05/geeska-africa-somalia-ogaden-oromia.html
http://oromiatimes.blogspot.com/2006/12/most-terrible-islamic-terror-volcano.html
No comments:
Post a Comment